1978. Η Ελλάδα παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να ανοίξει την πόρτα των σχολών Εμπορικού Ναυτικού στις γυναίκες. Η απόφαση διατυμπανίζεται από τηλεοράσεις, περιοδικά και εφημερίδες. Όλοι υποδέχονται με ενθουσιασμό τα κορίτσια που θα δαμάσουν τα κύματα. Και τα κορίτσια το πίστεψαν. Και προσπάθησαν. Με τα κύματα βγήκαν νικήτριες. Ποιος μινώταυρος παραμόνευε το επόμενο βήμα τους και άλλη νωρίτερα, άλλη αργότερα, τις γύρισε σιγά σιγά όλες στη στεριά; Ποιος άλλος από την ανεργία; Που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες… Κι ας είναι κι από κείνες που δαμάζουν κύματα.
Σ’ αυτές τις γυναίκες, που σήμερα κοντεύουν τα πενήντα τους, θα εξηγήσει κάποιος το γιατί έχασαν τη δουλειά τους; Γιατί καταστράφηκαν τα όνειρά τους;
Η υπεύθυνη Πολιτεία θα φροντίσει τουλάχιστον για τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα; Ή θα πληρώσουν για μια ακόμη φορά τους πειραματισμούς που παίχτηκαν στις πλάτες τους από όλους εκείνους που τότε έτρεχαν να φωτογραφηθούν με τις Καπετάνισσες και να κάνουν δηλώσεις;
Τα κορίτσια που σάλπαραν
Τι απέγιναν τα κορίτσια που σάλπαραν;
Τα κορίτσια που σάλπαραν
1978. Η Ελλάδα παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Να ανοίξει την πόρτα των σχολών Εμπορικού Ναυτικού στις γυναίκες. Η απόφαση διατυμπανίζεται από τηλεοράσεις, περιοδικά και εφημερίδες. Όλοι υποδέχονται με ενθουσιασμό τα κορίτσια που θα δαμάσουν τα κύματα. Και τα κορίτσια το πίστεψαν. Και προσπάθησαν. Με τα κύματα βγήκαν νικήτριες. Ποιος μινώταυρος παραμόνευε το επόμενο βήμα τους και άλλη νωρίτερα, άλλη αργότερα, τις γύρισε σιγά σιγά όλες στη στεριά; Ποιος άλλος από την ανεργία; Που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες… Κι ας είναι κι από κείνες που δαμάζουν κύματα.
Σ’ αυτές τις γυναίκες, που σήμερα κοντεύουν τα πενήντα τους, θα εξηγήσει κάποιος το γιατί έχασαν τη δουλειά τους; Γιατί καταστράφηκαν τα όνειρά τους;
Η υπεύθυνη Πολιτεία θα φροντίσει τουλάχιστον για τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα; Ή θα πληρώσουν για μια ακόμη φορά τους πειραματισμούς που παίχτηκαν στις πλάτες τους από όλους εκείνους που τότε έτρεχαν να φωτογραφηθούν με τις Καπετάνισσες και να κάνουν δηλώσεις;
Τα κορίτσια που σάλπαραν
ΒΙΝΤΕΟ. Τα κορίτσια που σάλπαραν. Για την Αμαλία
01.06.07: Ημέρα Αμαλίας Amalia"s Day
Η 30άχρονη Αμαλία έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στις 25 Μαΐου 2007. Και τότε η οργή ξεχείλισε. Η απίστευτή της ταλαιπωρία χτύπησε το νεύρο όλης της Ελλάδας. Και είπαμε, ώρα να φωνάξουμε. Όπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
http://amaliasday.blogspot.com/
"Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ."
http://fakellaki.blogspot.com/
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Thursday, May 03, 2007
Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση
Παιδιά, σε πρώτη φάση, ΄νομίζω οτι τα πράγματα καλα πήγαν.Η μπλογκόσφαιρα δημιούργησε "κάτι". Ως προς τα δικά μου κίνητρα θέλω να πω.Το ρημαδοφάρμακο που μού στερούσαν, είχα καταφέρει και το είχα πάρει λίγο πριν γίνει αυτό το ξέσπασμα με το fakellaki , οπότε η θέλησή μου όλη μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στη μεγάλη μου επιθυμία: να σταματήσουν οι (περισσότεροι) γιατροί που είναι τα αλαζονικά βόδια να είναι κατεστημένο. Αν είναι και δε μπορούν να εξαφανιστούν, ας είναι τουλάχιστον η εξαίρεση- όχι ο κανόνας ρε παιδια, ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ.Μαγικό ραβδάκι δεν υπάρχει, δυστυχώς.Ήθελα να δείξω μόνο κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται: τη σκέφτονται τη φημουλα τους όλοι αυτοί που δε βρίσκουν ραντεβου παρά μόνο μετά από έξι μήνες εκτος κι αν..... Τη σκέφτονται τη μείωση της πελατείας όλοι αυτοί που πας να σού κόψουν τις αμυγδαλές και βγαίνεις τελικά με βλεφαροπλαστική..... Τη σκέφτονται την αποζημίωση που θα δώσουν (αν σοβαρευτούν τα ελληνικά δικαστήρια) αυτοί που σου δίνουν αγωγή για ζάχαρο, ενώ έχεις υπογλυκαιμια....Λυπάμαι που λόγω παρελθόντων ετών την έχουν γλιτώσει οι περισσότεροι δικοί μου Προκρούστηδες - αλλά η αλήθεια οταν βγαινει προειδοποιεί τουλάχιστο τα επόμενα υποψήφια θύματαΟσο για την τηλεόραση, θέλω να ξέρετε γιατι δε βγήκα, παρ'όλο που από χθες το ξημέρωμα με έχουν ζητήσει Ο-Λ-Ο-Ι και τους ευχαριστώ.Ο ένας λόγος είναι αυτός που έχω γράψει και στο "ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ", αλλά μάλλον το πήραν για πλάκα: λόγω της κατάστασης των πνευμόνων μου, η φωνή μου δεν αντέχει εντάσεις και βήχω μόλις θυμώσω ή σηκώσω λίγο την ένταση της φωνής. Λέτε να είχα απέναντί μου κανένα ιατρίδιο (γιατι,αλλιώς,γιατί να πάω;) ή κανένα Σούρα και να μην ένιωθα ένταση; Αφήστε που στα πάνελ συνήθως αυτός που δεν έχει επιχειρήματα φωνάζει για να υπερκαλύψει τους άλλους- άρα είμαι χαμένη από χέρι!! Δεν ήθελα να δείξω εικόνα αδυναμίας λόγω της φωνής μου και μόνο, γι αυτό και θα συνεχίσω να παλεύω γραπτώς- μεχρι τουλάχιστον (αν) βελτιωθούν οι αναπνοές μου.Δευτερον, πού θα βρισκόταν γιατρός να υποστηρίξει έστω τα εξωφθαλμα δίκαιά μου; Κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις....Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ'οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε)Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ'το πρωι στο κεφάλι μου "Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...
# posted by amalia kalyvinou @ 2:35 AM 1789 comments
Sunday, April 29, 2007
ΕΠΑΝΗΛΘΑ,
....λίγο ζαλισμένη,πολύ κουρασμένη,κλπ, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.Για την απίθανη ανταπόκρισή σας,τη γλύκα, την πρακτική, την ηθική βοήθεια, τις μαντινάδες σας, το χιούμορ σας,τα χίλια δυο σας που έκαναν το κλάμα μου μετά από πολύ καιρό να είναι από συγκίνηση κι όχι από νεύρα- για τα συναισθήματα που μου προκαλέσατε όλοι εσείς ήθελα να γράψω, αλλά ακόμη δεν είναι αυτό το θέμα μου...Εχει προκύψει κάτι άλλο που οπωσδήποτε πρέπει να μοιραστώ μαζί σας, αφού κατά βάση στη δική σας ανταπόκριση ανήκει:Την Πέμπτη που μας πέρασε, κι ενώ μόλις είχα αρχίσει να αντέχω να μιλάω (ξέρετε "αα-γκου" ,"μα-μα" ,κλπ :Ρ) ήρθε και μού πήρε συνέντευξη δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας.Γιώργος Κιούσης λέγεται ,και μου φάνηκε τίμιος, χωρίς να θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά το γεγονός (κάτι που έτρεμα από όταν πρωτοεπικοινώνησε μαζί μου), γι αυτό άλλωστε και του μίλησα. Και,καλώς ή κακώς τον εμπιστεύομαι οτι θα γράψει αυτά που είπαμε....Καταλαβαινετε ρε παιδια τι κάναμε-κάνατε;Ενάμισι χρόνο έχω αυτό το μπλογκ και το διαβάζουν σχεδόν μόνο στα νοσοκομεία που πηγαινοέρχομαι επειδή εκεί το κοινοποιώ για πρόκληση - τόσο καιρό δεν είδα κανένα δημοσιογράφο να ενδιαφέρεται, παρ'όλο που είχα πάρει την πρωτοβουλία κι είχα αποταθεί σ'έναν του Βήματος. Τόσο καιρό, δε με είχε ζητήσει κανένας δημοσιογράφος,Παπανδρέου, Αντώναρος, κλπ...Μα,όταν σαν αλυσιδωτή αντίδραση ήρθε το δικό σας ενδιαφέρον και η εκπληκτική ορμή των σχολίων σας..... η ιατρική ανευθυνότητα έγινε "νέο", η -ενιοτε- κυριολεκτικά θανατηφόρος γραφειοκρατία(θυμάστε τον Παναγιωτάκη Βασιλέλη απ τη Μυτιλήνη; ) έγινε "πολιτικό ζήτημα" !Θέλω να πω οτι χάρη στη δυναμική σας ανακινήσαμε πράγματα στην ουσία τους σοβαρά. Ήδη, αν είδατε ένα σχολιο, μια κοπέλα με ευχαριστεί γιατι "από σπόντα", απ το μπλογκ μου, βρήκε κάποιον να αντιμετωπισει τους αφόρητους πόνους της μητέρας της (ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΓΗΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕ ΤΗΣ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΠΟΝΟΥ!!! ).Θέλω να πω οτι ΄χαρη στη δυναμική σας, αύριο, το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας θα ασχολείται με όλους αυτούς που για το τίποτα παίζουν με τις ζωές μας.Παιδιά, είμαι αισιόδοξη για τη συνέχεια του θέματος...Μακάρι να γίνουμε μπάλλα που θα πάρει και θα σηκώσει όλους τους ανάλγητους φακελλάκηδες, όλους τους ξεφτιλισμένους γραφειοκράτες που σκοτώνουν εμάς και τα παιδιά μας- τουλάχιστον στο θέμα της Υγείας ρε παιδιά,.....όχι ανοχή εκει.....Θα δούμε τη Δευτέρα πώς θα μας τα πει η Ελευθεροτυπία- θα δείτε κι εσείς (ελπίζω με ακρίβεια!) το πως τα είπα εγώ στην Ελευθεροτυπία.
# posted by amalia kalyvinou @ 3:16 AM 241 comments
Saturday, April 07, 2007
ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....
Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο", έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω.......ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"
# posted by amalia kalyvinou @ 1:50 PM 565 comments
Thursday, March 22, 2007
IKA- H ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
Έχω καρκίνο
Labels: γιατρός, γραφειοκρατία, ΙΚΑ, καρεκλοκένταυρος
# posted by amalia kalyvinou @ 4:41 AM 42 comments
Αποθανείν θέλω
"Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. " *
Άφησα μία φίλη και πόνεσα.
Άφησα έναν άντρα. Και έκλαψα.
Άφησα τη θάλασσα. Και βούλιαξε η ψυχή μου.
Άφησα όνειρα. Και πλημμύρισα πίκρα απέραντη.
Άφησα κι αν άφησα. Και νόμιζα η τρελή πως έμαθα να φεύγω.
Μα τώρα πρέπει να πω αντίο στον τόπο που μεγάλωσα.
Στο αυτί του λαγού και στα σταφύλια του κούκου.
Στις ντάλιες της Πηνελόπης και στον τρελό χορό των νιφάδων.
Να αφήσω πρέπει τη γη μου. Το χώμα που αγάπησα.
Και δεν το αντέχω.
Πονά η ψυχή μου απόψε.
Και ζητά τη Σίβυλλα.
Έρωτας είναι η τέχνη να πεθαίνεις.
_________________________________________
* "Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. " Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, ΓΚΕΜΜΑ. σελ 170
_________________________________________
"Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου ― σαν νεκρός ― θαμένη.
Ο νους μου ώς πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω,
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά ’βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού ― μη ελπίζεις ―
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες."
Καβάφης «Η Πόλις». Τα ποιήματα, Α΄. Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 1991. 21.
Όταν καμιά φορά βρεθώ σε ανάγκη να περιμένω με τις ώρες αδρανής, σε τρένο ή προθάλαμο γιατρού, άλλο δε βρίσκω να "σκοτώσω" την ώρα παρά παίζοντας ένα χαζό παιχνίδι στο κινητό. Για διάβασμα ούτε να το συζητάτε, το αγαπώ πολύ για να το κάνω παρουσία άλλων... Είναι, που λέτε, ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί να γλιτώσει από τα κοτρόνια που έρχονται καταπάνω του. Αν προλάβει να ρίξει κουτουλιά, έχει καλώς. Αλλιώς, πάει καλλιά του. Τέζα το ανθρωπάκι... Στην αρχή τα κοτρόνια έρχονται αργά αργά. Όσο όμως περνά η ώρα, οι ρυθμοί γίνονται όλο και πιο γρήγοροι. Το ανθρωπάκι μου αγωνίζεται να ξεφύγει, έστω κι αν ξέρει πως οι Μήδοι θα διαβούν στο τέλος. Το παιχνίδι δεν τελειώνει παρά μόνο αν έρθει η μοιραία κοτρόνα.
Μερικές φορές κουράζομαι και το αφήνω απροστάτευτο. Να αντιμετωπίσει την τύχη του και το αναπόφευκτο τέλος. Και είναι ανακούφιση. Όσο και λύπη. Δηλαδή μηδέν συναισθήματα. Ψυχρή λογική και αποδοχή του μοιραίου.
Τώρα τελευταία αισθάνομαι σαν αυτό το ανθρωπάκι. Κουτούλησα και ξανακουτούλησα από βότσαλα μέχρι αγκωνάρια. Γέμισε το κεφάλι μου καρούμπαλα και γνώση. Μα το πράμα παράγινε. Κι αρχίζω να ανησυχώ. Γιατί αυτό δεν είναι παιχνίδι. Είναι η ζωή μου.
Χτες βράδυ, μετά από ένα γερό ογκόλιθο, φέρθηκα έξυπνα. Σταύρωσα τα χέρια και φώναξα τη Σίβυλλα. Να τελειώνουμε πια. Ξύπνησα και ήμουν ακόμη ζωντανή. Η Σίβυλλα και πάλι στο μπαλαούρο. Διπλά μανταλωμένη. Συναίσθημα κανένα. Λες και άλλος γλυκοκουβέντιαζε χτες με τη μάντισσα. Και τα καρούμπαλα σταμάτησαν να πονάνε. Με ξέχασαν κι αυτά.
Κι έπιασα να θυμάμαι, τι; Τότε που ταξίδευα τις θάλασσες, παιδί ακόμη. Και καθόμουνα στη πρύμη και έβλεπα τα απόνερα. Παφ παφ η προπέλα έσκιζε τη γλαφυρόγλουτη. Και άφριζε εκείνη και θύμωνε και άνοιγε τα σωθικά της. Κι έπειτα έβλεπα να κλείνουν οι πληγές. Λήθη. Πού πήγαινε τόσος πόνος; Πού τον έπνιγε; Ήρθε μετά ο ποιητής και μου έμαθε:
"Τα σπλάχνα σου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν."
Μα είχα πια χωρίσει τους δρόμους μου από τη γαλανή κυρά. Και δεν μπόρεσα, δεν πρόκαμα να τη ρωτήσω. Να σκύψω και να αφουγκραστώ όσα καλά μού κράταγε κρυμμένα. Έμεινα μόνο να πηγαίνω στις ακρογιαλιές και να της λέω τα δικά μου μυστικά. Κι εκείνη μεγαλόψυχη να με παρηγορεί και να με νανουρίζει. Κι εγώ, σαν που με είχε μαθημένη, έκλεινα τις πληγές και τραβούσα παρακάτω. Και παρακάτω. Να φεύγεις και να φεύγεις. Ώσπου μου έγινε συνήθειο και δεύτερο δέρμα. Κι είναι αυτό που με τρομάζει και με φοβίζει πιο πολύ. Όλα αυτά τα πνιγμένα μου, που τόσο βιαστικά τα φυλακίζω εντός μου. Και βρικολακιάζει ο λόγος του ποιητή:
"Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει..."
Ο εαυτός μου... Που τον σκοτώνω ασύστολα κάθε μέρα κι από λίγο. Και τον φεύγω συνέχεια. Ή τον αποφεύγω; Δεν ξέρω τελικά τι να αποκριθώ.
Είναι λύση να σε ξεχάσει ο πόνος; Είναι λύση να μάθεις έτσι εύκολα τον πόνο να θάβεις και να τον ξεχνάς; Λύση, τη Σίβυλλα να αστοχάς κλεισμένη στο αμπάρι; Της Σίβυλλας η τρυφερή ματιά. Θα το πιστέψεις; Απόψε μου λείπει πιο πολύ. Μου λείπει που έτσι και πάλι την παράτησα... Καράβι που όλο φεύγει και φεύγει. Σε ένα ταξίδι ατέλειωτο για τη θολή γραμμή των οριζόντων. Ένας ανάξιος εραστής, ένας αλήτης, στο δρόμο της αιώνιας φυγής.
MΑL DU DEPART
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφάξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει ..."
Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Νίκος Καββαδίας
Turner
στο άτι της σιγής κι όλα να πάεις
και vα 'v' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα -μεγάλα
σύγνεφα πάνω- οι άνθρωποι κι ο Μάης.
Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται -όλο να τρέμει-
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι ο Μάης κι οι ανέμοι
κι έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.
Και να 'ναι όλα απ' ό,τι φεύγει -και δε μένει-
σε μια πόλη ακατοίκητη κι εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' τη τρικυμία τούτου του κόσμου.
Γιάννης Σκαρίμπας
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ Νέο blog
Αλλά και το Χρέος και η Έξοδος δεθήκανε καθώς η πέτρα με το μάλαμα σε μια υπέρτατη ώρα του μεγάλου Σηκωμού. Πρόκειται για το Μισολόγγι, όπου η έγχρονη και τυπική πράξη των ελλήνων εφανέρωσε τον άχρονο και αρχετυπικό μύθο των ανθρώπων. …
Το Μισολόγγι είναι ο τόπος που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το τειχιό και η πέτρα, που απάνου της έσκασε κεραυνός γεννημένος από τη βίαιη κρούση των δυνάμεων του Μηδενός και του Είναι, και την όρισε κατοικία του ανθρώπου. Έξω από τα τείχη ευρίσκεται η ζωή, που πληρώνεται με την τιμή του θανάτου. Μέσα από τα τείχη ευρίσκεται ο θάνατος, που εξαργυρώνεται με την ατιμία της ζωής. Ούτε μέσα να μείνει κανείς ημπορεί, γιατί τον σκιάζει η ντροπή της σκλαβιάς, ούτε έξω βολεί να περάσει, γιατί τον βιάζει η απειλή του Άδη.
Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το Χάρο." (Χάσμα Σεισμού, 39)
Και παρακάτω εξηγεί πως στο στίχο αυτό συναντούνται το απολλώνιο με το διονυσιακό στοιχείο, συνάντηση που ορίζει το κλασικό πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας:
- Πληροφορίες για το "Ακραίον Λέπας":
"Αλλ' εν τω μεταξύ, προελάσαντες οι Συρακούσιοι, ησχολούντο κατασκευάζοντες χαράκωμα, διά του οποίου απέφρασσαν την δίοδον που έπρεπε να διέλθουν και η οποία ευρίσκετο επί λόφου αποτόμου, φέροντος το όνομα "Ακραίον Λέπας" (Άδενδρον Ύψωμα), εκατέρωθεν του οποίου υπήρχε κρημνώδης χαράδρα. Την επιούσαν, οι Αθηναίοι συνέχισαν την πορείαν των, αλλ' οι πολυάριθμοι ιππείς και ακοντισταί των Συρακουσίων και των συμμάχων εμπόδιζαν αυτούς από τα δύο μέρη, ούτοι μεν ρίπτοντες ακόντια, εκείνοι δε παριππεύοντες κατά μήκος των πλευρών της. Οι Αθηναίοι εξηκολούθησαν μαχόμενοι επί πολύ, αλλ' επί τέλους ηναγκάσθησαν να αποχωρήσουν εις το ίδιον στρατόπεδον της προηγουμένης νυκτός. Δεν ευρήκαν όμως πλέον όσα τρόφιμα την προτεραίαν, διότι το εχθρικόν ιππικόν εμπόδιζεν αυτούς ν' απομακρύνωνται του στρατοπέδου, προς συλλογήν τοιούτων." (Θουκυδίδη Ιστορία, βιβλίο 7)
- Η λέξη "λέπας" έχει ετυμολογική συγγένεια με το γνωστό μας λέπι και προέρχονται από το αρχαίο λέπος που σημαίνει φλούδα. Ως "ακραίον λέπας" το συναντάμε στο παραπάνω απόσπασμα του Θουκυδίδη και αποκτά το ιδιαίτερο νόημα του υψώματος στο οποίο δίνεται σημαντική και αποφασιστική μάχη.
- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Ποσειδώνας ή Δίας
Δείτε το βιντεάκι το οποίο ετοίμασε η Δανάη, και που σαν καπετάνιος επιμένει πως πρόκειται για Ποσειδώνα, και πάρτε μέρος στη δημοσκόπηση που κάνουμε. Θα τη δείτε δεξιά, στα περιεχόμενα. Το βασικό ερώτημα είναι τι μπορεί να κρατούσε στο υψωμένο χέρι του; Τρίαινα ή κεραυνό; Ή μήπως κάτι άλλο;
Υ.Γ. Πάει η δημοσκόπηση... Διότι από την ώρα που την προσθέσαμε στη σελίδα, μας έσπασαν τα νεύρα με κάτι τουκ τουκ που ακούγονταν. Λοιπόν, αν βρούμε κάποια λύση, θα την ξανανεβάσουμε. Αλλιώς, έτσι χωρίς απάντηση θα φιδοσέρνεται το ερώτημα.
Ένας θεός αναζητεί ταυτότητα
Ποσειδώνας του Αρτεμισίου λένε κάποιοι. Δίας του Αρτεμισίου, επιμένουν άλλοι. Δείτε το βίντεο και αποφασίστε. Κρατούσε τρίαινα ή κεραυνό; Δεξιά, στα περιεχόμενα του blog, θα δείτε τη δημοσκόπηση που κάνουμε. Πείτε τη γνώμη σας, μήπως και καταλήξουμε κι εμείς...
2ο ΑΜΠΑΡΙ
του HOMA EDUCANDUS
Το blog HOMA EDUCANDUS έχει στενή σχέση με την εκπαίδευση. Για το λόγο αυτό έχουμε ανοίξει και ξεχωριστό blog για τα θέματα της εκπαίδευσης, το Α - ΤΑΞΙΕΣ.
- ΓΙΑΤΙ; (Με αφορμή το σοβαρό τραυματισμό ενός παιδιού σε τροχαίο... )
- Συμπαράσταση στη Διευθύντρια του 1ου Πειραματικού (Δικαιώθηκε οριστικά η συνάδελφος που η επιμονή την πρώην υπουργού Παιδείας την έστειλε για μια ακόμη φορά σε πειθαρχικό όργανο αν και υπήρχαν αθωωτικές αποφάσεις υπέρ της)
- Τα χάλια μας (για την εκπαίδευση) (Απαράδεκτη ενέργεια "εκπαιδευτικού" που εργάζεται ως υπεύθυνος θεατρικής αγωγής σε ολοήμερο σχολείο.)
- Από το Συντονιστικό των Νηπιαγωγών (Δελτίο Τύπου για τα προβλήματα στα Νηπιαγωγεία)
- Ο νέος υπουργός Παιδείας: Πατέρας της ιδέας για τα... ιδιωτικά πανεπιστήμια
- Αύριο, 11/9, συγκέντρωση διαμαρτυρίας (για τα νηπιαγωγεία)
Συνδικαλιστικά
- ΤΟ ΝΑΤ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΦΑΠΑΞ (Την ώρα που η ναυτιλία μας κατέχει την πρώτη θέση παγκόσμια, τα ταμεία συνταξιοδότησης των ναυτικών μας βουλιάζουν και οι ναυτεργάτες άδικα περιμένουν να λάβουν τα χρήματα που δικαιούνται... Οι ναυτεργάτες ήδη ετοιμάζονται για κινητοιήσεις.)
- Απεργία για το ασφαλιστικό (Βίντεο από την πρόσφατη απεργία και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις για το φλέγον ζήτημα του ασφαλιστικού.)
- * Εργασία στο Δημόσιο χωρίς συνταξιοδοτικά δικαιώματατα! Μετά από 43 χρόνια εργασίας ως νηπιαγωγός σε δημόσια και ιδιωτικά νηπιαγωγεία, καλείται να πληρώσει 8.000 Ευρώ για να πάρει πλήρη σύνταξη!
- Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών 5 Οχτώβρη 2007
Πολυτίμη Νικολακάκου: Η μητέρα του Λιαντίνη
Τη μέρα που ένας άνθρωπος γεννήθηκε, συνήθως όλων μας ο νους συγκεντρώνεται στον ίδιο. Και ξεχνάμε πως ακόμη στον κόσμο αυτό για κάθε παιδί που γεννιέται υπάρχει και μια μάνα που ανεβαίνει Γολγοθά για να το γεννήσει και άλλο Γολγοθά κινά αμέσως για να το αναθρέψει. Και ο Λιαντίνης δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια μάνα τον γέννησε κι εκείνον, όπως όλους μας. Αλλά τι μάνα! Και δεν το λέω μόνο επειδή της έλαχε ο πικρός ο κλήρος και τρίτο Γολγοθά να ανέβει για το παιδί της…
Την Πολυτίμη Νικολακάκου, τη μητέρα του Δημήτρη , την έμαθα τις ίδιες εκείνες μέρες που τα «άθλια τελεβίζια» έβαζαν μπουρλότο στις ψυχές μας με την εξαφάνιση του παιδιού της. Η δική μου μοίρα μού είχε παίξει ένα περίεργο παιχνίδι εκείνες τις μέρες του '98. Για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου ήμουν κατάκοιτη και με πολυήμερη άδεια από τη δουλειά μου. Η αρρώστια μου όμως αποδείχθηκε τελικά «δώρο». Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι αναζητούσα ό,τι μεταδιδόταν στα κανάλια για τον αγαπημένο μου Δάσκαλο και προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται. Το σοκ τεράστιο.
Ανόητοι δημοσιογράφοι που εμφανέστατα κυνηγούσαν την τηλεθέαση και που άλλο τόσο ήταν εμφανές ότι αγνοούσαν ποιος ήταν ο Λιαντίνης. Ακόμη και το όνομά του πέρασαν μέρες για να το μάθουν… Μέσα σ’ αυτό το χαμό που έκανε δυσβάστακτο το πικρό το νέο για την εξαφάνιση του Δασκάλου, ήρθε ξαφνικά να ρίξει φως και να μας γαληνέψει η άγια μορφή της μάνας του.
Μια υπέργηρη γερόντισσα από τα χωριά της Σπάρτης, μια μορφή που λες και κατέβηκε από τα εικονίσματα. Βαθιές οι ρυτίδες στο πρόσωπο, βαθύς και αξεπέραστος και ο πόνος στο βλέμμα. Με λεβεντιά όμως. Και με αξιοπρέπεια. Πραγματική αρχαία Σπαρτιάτισσα. Να μιλά για το φρέσκο χαμό του παιδιού της και να μην ουρλιάζει; Γίνεται; Και όμως έγινε. Και έφερε φρέσκο αέρα των βουνών και μνήμες ελληνικές να αστράψουν στο φτηνό γυαλί της τηλεόρασης και κρύσταλλο πολύτιμο να μοιάζει.
Μα δε ήταν μόνο η στάση αυτής της γυναίκας. Που το έβλεπες πως σπαράζει, πώς θα μπορούσε άλλωστε να μη σπαράζει, και όμως κρατούσε μια αξιοπρέπεια που δεν είχαμε ξαναδεί. Ήταν κι ο λόγος της. Αυτός και αν ήταν έκπληξη τεράστια. Μια γιαγιά από τη Σπάρτη να μιλά για τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας διανόησης λες και ήταν φίλοι και συγχωριανοί της. Με τέτοια άνεση… Γίνεται; Και όμως έγινε. Από την Πολυτίμη Νικολακάκου. Τη μητέρα του Δημήτρη . Που δεν την ήξερα, δεν είχα ακούσει καν για εκείνη. Ο γιος της συχνά πυκνά αναφερόταν στην κόρη του, το γαλάζιο του βλαστάρι, για τη μάνα του όμως δε μας είχε πει κουβέντα. Και τώρα, σε τόσο δύσκολη στιγμή, άκουγα τη μάνα να μιλά για το παιδί και ένιωθα σαν να την ήξερα από πάντα. Γιατί μόνο μια τέτοια μάνα θα μπορούσε να γεννήσει ένα .
Κι ας δώσω στην ίδια το λόγο να μας μιλήσει για το γιο της. Από το βίντεο που κράτησα εκείνων των ημερών ... Μνημόσυνο δικό της και του παιδιού της τη μέρα τη σημερινή, την ίδια που κάποτε τον έφερε στον κόσμο. Κι ένα «ευχαριστώ» που δεν πρόλαβα όσο ζούσε να πω στην ίδια. Για το σπάνιο άνθρωπο που μας χάρισε.
Ακούστε την:
(Αναφέρεται σε όσα της είπε ο γιος της, κατά την τελευταία του επίσκεψη στο πατρικό του, λίγες μόνο μέρες πριν πραγματοποιήσει την έξοδό του.)
«Μου λέει:
Μάνα, θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην πλάτη, στην καρδιά. Θέλω να σταθείς γενναία, όπως οι αρχαίες Σπαρτιάτισσες, ξέρεις μου λέει, όταν γινόταν πόλεμος και φεύγαν τα παιδιά τους, τους δίναν τα όπλα και τους λέγαν: Ή ταν ή επί τας, ή θα ‘ρθετε νικητές ή σκοτωμένοι.»
(Σ’ αυτό το σημείο η φωνή της γερόντισσας, σπασμένη από τη συγκίνηση, δε διακρίνεται καθαρά τι λέει. Ξεχωρίζει όμως η δήλωσή της ότι του υποσχέθηκε πως θα είναι γενναία.)
Ο δημοσιογράφος τη ρωτά στη συνέχεια:
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Το παιδί σας έφυγε για πάντα;
«Ναι, ναι, το πιστεύω. Για πάντα. Έφυγε, έφυγε.»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είστε εκατό τοις εκατό σίγουρη;
«Εκατό τοις εκατό σίγουρη. Το έλεγε πάντα: Εγώ δε θέλω να γεράσω, θέλω να φύγω νέος. Είχε διαβάσει όλους τους πολιτισμούς, όλους τους μεγάλους σοφούς του κόσμου. Ήτανε πάρα πολύ … είχε μπει σε όλα τα θέματα… και ήταν ευαίσθητη ψυχή, ήταν πολύ ευαίσθητος.»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλετε να μου πείτε κάτι που αγαπούσε ιδιαιτέρως; Ένα αγαπημένο του στίχο, μια αγαπημένη του έκφραση, ένα αγαπημένο του βιβλίο ;
«Το ... βιβλίο; Όλα τα αγαπούσε!»
Όλα! Και μαζί τα αγαπούσε και η μάνα. Ακόμη και σήμερα αν επισκεφθεί κανείς την καμαρούλα της, θα δει δίπλα στο κρεβάτι της από Δάντη μέχρι Ντοστογιέβσκι. Γιατί η Πολυτίμη Νικολακάκου με τέτοια ονόματα έκανε συντροφιά. Κι ας ήταν μια απλή γυναίκα από ένα χωριό της Λακωνίας… Γιατί αυτή η γυναίκα έφερε στον κόσμο έναν . Και τυχαίο δεν ήταν. Ούτε τυχαίο στάθηκε το γεγονός πως σε κείνη ο Λιαντίνης μίλησε ανοιχτά για την έξοδο που ετοίμαζε. Τι να ειπώθηκε άραγε μέσα σε εκείνο το καμαράκι ανάμεσα σε μάνα και γιο; Πέρα από όσα η μάνα θέλησε να μοιραστεί μαζί μας;
Το βέβαιο είναι πως σαν μπεις εκεί νιώθεις σαν να μπήκες σε εκκλησιά. Τον ίδιο σεβασμό. Την ίδια κατάνυξη. Γιατί εκεί μέσα παίχτηκε ένα δράμα ακόμη μεγαλύτερο κι από εκείνο στον Ταΰγετο. Μια μάνα δέχτηκε την απόφαση του παιδιού της για θάνατο. Όσο και αν δε χωρά σε ανθρώπου νου. Και βάσταξε και δε μίλησε. Δεν έβαλε λυτούς και δεμένους να τον σταματήσουν. Και μόνο σαν ήρθε η ώρα, πρώτη δήλωσε πως το παιδί της δεν υπάρχει πια! Σαν κορυφαία αρχαίας τραγωδίας. Σαν να ζωντάνεψε ξαφνικά η Σπάρτη η αρχαία. Γίνεται; Και όμως έγινε... Το έκανε, το πέτυχε, η μάνα του . Μια νεοαρχαία Σπαρτιάτισσα, μια γνήσια ελληνοελληνίδα μάνα. Και υπερβολή καθόλου δεν ακούστηκε, με τέτοια στάση που άφωνους μας είχε αφήσει, ο τελευταίος λόγος της:
«Αυτός από μένα πήρε. Έτσι ήμουν κι εγώ από μικρή. Έχουμε διαβάσει μαζί όλους τους μεγάλους συγγραφείς του κόσμου. Είμαστε ένα πνεύμα.»
Μάνα και γιος σε άλλες εποχές. Τότε που ακόμη διάβαζαν μαζί όλους τους μεγάλους... Μέχρι και "Θεία Κωμωδία" ανέφερε η γιαγιά Πολυτίμη εκείνη την ημέρα. Και ντράπηκα. Γιατί εγώ, η δασκάλα, δεν την είχα ακόμη διαβάσει. Μα εγώ, δεν ήμουν η μάνα ενός ...
Δείτε σχετικά:
- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Eroica Beethoven: Για το Λιαντίνη
23 Ιουλίου 2007 – 23 Ιουλίου 1942
65 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Αφιερώνουμε στη μνήμη του εκείνη τη μουσική που συνόδευε τα τελευταία του βήματα. Τα βήματα του ήρωα και του αστροβάτη:
ΓΚΕΜΜΑ. Εδώ Μεσολόγγι:
«Ο Εμπεδοκλής ανεβαίνει τα ύψη κάθετα. Σε τέμπο ανήμερο. Μουσική με εξαίσια όργανα συνοδεύει το δρόμο του. Είναι εκείνη η άλλη Eroica. Ο μεγάλος Κωφός δεν έχει χρεία πια να σκίσει την αφιέρωσή του. Γιατί ο ήρωας δε θα φενακίσει τώρα την ελπίδα των ανθρώπων. Και το marcia funebre ακούγεται για πάντα τραγούδι του πένθους. Στο δρόμο θανάτου που δεν έχει γυρισμό.»
Δημήτρης Λιαντίνης
Βίντεο. Τα βιβλία του Λιαντίνη
Μια μικρή παρουσίαση όλων των βιβλίων του Λιαντίνη, κατά χρονολογία έκδοσης.
Λιαντίνης: "Ρομαντισμός Κλασικισμός¨
Κι αν τεχνικά το βρείτε ανεπαρκές το βιντεάκι μας, συμπαθάτε μας αλλά ήταν η πρώτη μας προσπάθεια να ανεβάσουμε βίντεο. Μας πήρε μια ολόκληρη νύχτα αλλά χαλάλι του...
Πηγή φωτογραφίας ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΑ ΦΥΛΛΑ
Τι είναι τώρα αυτά τα δύο πράγματα; Θα ‘ταν μεγάλη ιστορία… Στο βιβλίο που έχω γράψει για το Σολωμό έχω μια τελευταία ενότητα που λέω «Η αισθητική του Σολωμού» και τα περιγράφω αυτά. Δεν έχουμε καιρό τώρα να ασχοληθούμε, σας λέω. Πρέπει να … «Οι καιροί ου μενετοί» που λέει ο Θουκυδίδης. Πολύ απλά όμως σημαίνει, οι ρομαντικοί, ο ρομαντισμός ξεκινάει από τα συναισθήματα. Όλο συναίσθημα είναι, φαντασία, βούληση, το άλογο δηλαδή μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Ενώ ο κλασικισμός που έρχεται από την κλασική Ελλάδα και τη Ρώμη μετά, είναι κυρίως νοολογικός και λογόκεντρος. Ξεκινάνε από τη λογική πρώτα, τη λογική μου, θετικές επιστήμες που λέμε, συγκεκριμένα πράγματα, αισθήσεις, ο άνθρωπος πατάει στα πόδια του, έτσι; Πραγματικότητα, πραγματιστής, ρεαλιστής. Η λογική δουλεύει κι από κοντά ακολουθούν τα συναισθήματα. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε ρομαντικό και κλασικό.
Κλασική είναι η ελληνική τέχνη. Γι’ αυτό λέμε οι κλασικοί έλληνες κτλ κι όλοι οι μεγάλοι ποιητές που λέμε 80 - 100 στην παγκόσμια ποίηση είναι οι κλασικοί, για κάθε καιρό και κάθε εποχή, είναι πια διότι ακριβώς έχουν, ξεκινούν, απ’ αυτή την ασφαλή βάση, τη λογική, η επιστήμη!
Ο Σολωμός μάλιστα στις παρατηρήσεις, τις κριτικές που κάνει για την τέχνη, ξέρετε πώς θα ορίσει την τέχνη, την ποίηση; Για με, λέει, «η ποίηση είναι η λογική που έχει μετατραπεί σε εικόνες και αισθήματα.» Γράφτον, βρε Γιώργο, αυτόν τον ορισμό, γιατί μπορεί να γράψεις διατριβή διδακτορική επάνω εκεί. «Για με, ποίηση είναι η λογική που έχει μετατραπεί σε εικόνες και αισθήματα.» Αν έμενε απλή λογική, θα κάναμε λογική, μαθηματικά, γεωμετρία να πούμε, και αριθμητική. Αυτή η λογική σαν σκελετός, σαν, πώς να το πούμε, σαν δομή, είναι οι αυστηρές κριτικές επιστήμες, αλλά δε μένει εκεί. Το μετατρέπει και το κάνει εικόνες και αισθήματα. "
Ο Λιαντίνης στη Ζάκυνθο. Λόφος του Στράνη.
Φωτογραφία του Παναγιώτη Αβούρη
* Ο Παναγιώτης Αβούρης υπήρξε μαθητής του Δημήτρη Λιαντίνη. Ήταν ο άνθρωπος που έλαβε την εντολή από το Δάσκαλο να στεφανώσει τη μορφή του Σολωμού τη μέρα που ο Λιαντίνης θα "έπεφτε"...
- Δείτε το αφιέρωμα στο "Χάσμα Σεισμού"
- Επιστροφή στο αφιέρωμα για το Λιαντίνη
Βίντεο ομιλίας του Λιαντίνη
Ομιλία του Δημήτρη Λιαντίνη για τον Ρομαντισμό και τον Κλασικισμό. Το κεφάλαιο αυτό αναπτύσσεται στο βιβλίο του Χάσμα Σεισμού, στο κεφάλαιο "Η Αισθητική του Σολωμού."
Μη χαλάτε τα οικόπεδα με δέντρα
Ναι! Έτσι σκέφτονται... Μη σου κάνει εντύπωση. Αυτή είναι η αλήθεια. Αν όλοι ήθελαν να ζήσουν τα δάση μας, δε θα γινόταν αυτή η καταστροφή που δε λέει να σταματήσει. Και έχουν και άλλα επιχειρήματα, στο ίδιο πάντα μήκος κύματος:
"Αναδάσωση; Γιατί καλέ; Χάθηκε το τσιμεντάκι;"
Αναδάσωση; Γιατί καλέ; Χάθηκε το τσιμεντάκι;
Έτσι σκεφτήκαμε και ορίστε το πρώτο μας αφισάκι για να γνωρίσετε ιδίοις όμμασι τη φρίκη:
Και έπεται συνέχεια... Μπας και μας ξυπνήσουν αυτά τα αφισάκια, αφού με το "Αναδάσωση τώρα" το πολύ πολύ πάμε ως το Σύνταγμα για ποπ κορν. Εεεεεε, εθελοντές χρειάζονται για περιφρούρηση... Αυτό πότε θα το καταλάβουμε; Όταν γίνουν όλα τσιμέντο; Και γίνει πραγματικότητα το δικό τους φρικαλέο όνειρο:
Λου Σαλομέ: Η μούσα των μεγάλων του πνεύματος
Λου Σαλομέ (1882) Πηγή φωτογραφίας: Περι ... γραφής
Ποια ήταν η Λου Σαλομέ; Πόσοι ξέρουν αυτή την εξαιρετική γυναίκα;
Θα ξεκινήσω το αφιέρωμα σε εκείνη με τα λόγια του Νίτσε:
"Χωρίς τη Λου, δε θα υπήρχε ο Ζαρατούστρας"
Και μόνο για τη φράση αυτή αξίζει νομίζω κανείς να μελετήσει την περίπτωση της Λου Σαλομέ. Και τότε θα ανακαλύψει πως η φοβερή αυτή γυναίκα άφησε εποχή όχι μόνο ως μούσα του Νίτσε αλλά και πολλών άλλων μεγάλων του πνεύματος. Ιδιαίτερα θα πρέπει να αναφέρουμε το Ρίλκε και το Φρόιντ.
Το δικό μου προσωπικό ενδιαφέρον για τη Λου Σαλομέ ξεκίνησε λίγο ανορθόδοξα. Το ερέθισμα υπήρξε το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: «Έξυπνον Ενύπνιον» και συγκεκριμένα η αφιέρωση του βιβλίου:
«Ad Lou exvoto»
Όταν πρωτοδιάβασα αυτή την αφιέρωση ο νους μου πήγε φυσικά στη σύζυγο του Λιαντίνη και μόνο, που γνώριζα ότι αυτό ήταν το υποκοριστικό της, «Λου». Διαβάζοντας όμως αργότερα το «Ίδε ο άνθρωπος» του Νίτσε, ελληνισμένο από το Δημήτρη Λιαντίνη, έκπληκτη διάβασα το παρακάτω απόσπασμα:
«Το κείμενο, το σημειώνω ρητά, γιατί πάνω σ’ αυτό επικρατεί μια ευρύτερα γνωστή παρεξήγηση, δεν είναι δικό μου: πρόκειται για την εκπληκτική έμπνευση μιας νεαρής ρωσσίδας, με την οποία τότε είχα δέσει φιλία, της δεσποινίδας Lou Salome. Όποιος ημπορεί γενικά να κερδίσει ένα νόημα από τα τελευταία λόγια του ποιήματος, θα μαντέψει, γιατί το προτιμούσα και το θαύμαζα. Τα λόγια αυτά είναι μεγαλειώδη. Ο πόνος δεν ισχύει σαν αντίρρηση κατά της ζωής: «Δεν έχεις πια καμιά άλλη χαρά, για να μου δώσεις, ωραία! τότε σου μένει ακόμη ο πόνος σου…» (σελ.88)
Lou Salome. Άγνωστο όνομα για μένα τότε. Αναμενόμενος όμως ο συνειρμός με την αφιέρωση στο βιβλίο του Λιαντίνη. Αλλά και με τη φιλοσοφία του και όσα κι εκείνος έγραψε για τον «πόνο». Μου έλειπε όμως μια ακόμη σημαντική ψηφίδα για να αρχίσω να ενδιαφέρομαι για τη Σαλομέ. Κι αυτή ήταν η πληροφορία για τη σχέση της με το Ρίλκε. Το Ράινερ Μαρία Ρίλκε, τις ελεγείες του οποίου πραγματεύεται το «Έξυπνον Ενύπνιον». Όταν πια το έμαθα κι αυτό, άρχισα να αναζητώ κάθε διαθέσιμη πληροφορία για τη γυναίκα αυτή. Και υπήρξα αρκετά τυχερή. Βλέπετε η περίπτωση της Σαλομέ είχε συγκινήσει και άλλους μελετητές και στο διαδίκτυο υπήρχαν πλούσιες αναφορές στην πολυτάραχη ζωή της.
Πηγή φωτογραφίας Περι...γραφής
Ως εξαιρετικό αφιέρωμα συστήνω ανεπιφύλακτα εκείνο που βρήκα στο site «Περί…γραφής». Όχι μόνο για τις αναλυτικές πληροφορίες που δημοσιεύονται εκεί αλλά και για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό. «Τι γυναίκα! Τι γυναικάρα ήταν αυτή!» ήταν τα λόγια μου όταν διάβασα αυτό το αφιέρωμα. Και βέβαια ο νους μου πήγε στην παρατήρηση του Λιαντίνη στη «Γκέμμα» (σελ. 45):
«Η Κίρκη είναι έξυπνη. Γι’ αυτό είναι και τόσο έμορφη, ώστε να φαντάζει μάγισσα και μάγισσας παιδί. … Αν δεν ήταν έξυπνη η Κίρκη, δε θα ‘τανε όμορφη. Η εμορφιά είναι δύναμη νόησης. Η εμορφιά δεν είναι απλά καμπύλες, και χρώτας, και λίκνισμα, και λαιμός και μαλλιά. Η εμορφιά είναι δαιμονική κυριαρχία στον περίγυρο από αιτίες απροσδιόριστες. Είναι το «αμήχανον κάλλος» που λέει ο Πλάτων.»
Και η Σαλομέ υπήρξε αυτό ακριβώς. Μια Κίρκη, μια μάγισσα, μια δαιμονική κυριαρχία στη ζωή των αντρών που τη γνώρισαν. Δεν τους μάγευε τόσο με τη φυσική καλλονή της, όποια και όση διέθετε, όσο με το σπινθηροβόλο πνεύμα της. Τη μαγική της δύναμη δεν άντεξε να αντιμετωπίσει αντρίκεια ακόμη και ο γίγαντας Νίτσε. Εισπράττοντας «χυλόπιτα» όπως θα λέγαμε σήμερα, θέλησε να την εκδικηθεί και έδωσε παραγγελία σε φωτογράφο να μοντάρει την παρακάτω φωτογραφία:
Πηγή φωτογραφίας: Περί...γραφής
Η Λου με μαστίγιο στο χέρι οδηγεί ένα κάρο που το σέρνουν αντί για άλογα, δυο άντρες. Κι ο ένας είναι ο ίδιος ο Νίτσε! Ο συμβολισμός εμφανέστατος. Και αργότερα στο Ζαρατούστρα του θα εξάγει το πικρό συμπέρασμα:
"Όταν πηγαίνετε στη γυναίκα μη λησμονείτε το μαστίγιο!"
Ήταν λοιπόν μια μέγαιρα η Λου Σαλομέ; Όχι, βέβαια. Ήταν απλώς μια γυναίκα αληθινή. Που δεν περίμενε έναν άντρα για να ολοκληρώσει την προσωπικότητά της. Που δεν έχανε τον εαυτό της στη σχέση με έναν άντρα. Η Σαλομέ παρά τις στενές σχέσεις της με αρκετούς μεγάλους άντρες της εποχής της, διατήρησε την αυτονομία της και τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψης της. Δεν αφομοιώθηκε από το μέγεθος του όποιου συντρόφου είχε στο πλευρό της. Κι αυτό θαρρώ είναι πρότυπο ζωής για κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της. Και σέβεται και το σύντροφο που έχει δίπλα της. Αρκεί βεβαίως και εκείνος να είναι άντρας αληθινός. Να μην αποζητά το έτερον ήμισυ αλλά την ολοκληρωμένη γυναίκα και την ολοκληρωμένη σχέση μαζί της, τον αυθεντικό έρωτα.
Γιατί κανένας άντρας δε θα γινόταν μεγάλος αν ήταν υποχρεωμένος να αναλώνεται σε μια «γυναικούλα». Και σε κανέναν μεγάλο άντρα δεν αρμόζουν «γυναικούλες». Μόνο γυναίκες αληθινές. Που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και δεν έχουν ανάγκη τον άντρα ως βακτηρία της δικής τους ανεπάρκειας. Μια «Λου» χρειάζεται ο κάθε άντρας στο πλευρό του αν θέλει να ανέβει σε κορυφές. Το «βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε στο βουνό» είναι μόνο για τα ανθρωπάκια. Και οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι χωρίς μια «Λου», όχι μόνο ο Ζαρατούστρας αλλά και πολλά άλλα έργα που σήμερα θαυμάζουμε, δε θα είχαν υπάρξει ποτέ. Και φαίνεται καλά να το γνώριζε αυτό και ο Λιαντίνης. Το «Ad Lou exvoto» προμετωπίδα στο πρώτο πρώτο βιβλίο του είναι σαφές πως αυτή την πρόθεση δηλώνει. Πρόθεση που το τελευταίο γράμμα στην κόρη του δείχνει πως έλαβε και δικαίωση.
Γι’ αυτό λοιπόν κορίτσια, τώρα που στις ακρογιαλιές θα εκδράμετε, μαζί με τα τελευταίας μόδας μαγιό και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ που θαρρείτε ότι θα σας φέρουν τον πρίγκιπα των ονείρων, βάλτε στο σακίδιο και τη βιογραφία της Σαλομέ. Αν θέλετε πρίγκιπες αληθινούς να συναντήσετε και όχι θλιβερά ανδρείκελα.
Salber Linde, «Λου Αντρέας Σαλομέ», Εκδόσεις Μελάνι
Πηγή φωτογραφίας και πληροφοριών για το βιβλίο: Παπασωτηρίου
Τα Επισκεπτήρια του Educandus
Η μαγεία του ίντερνετ... Η μαγεία της μπλογκόσφαιρας. Μέσα σε δέκα λεπτά ανοίγεις ένα μπλογκ και ξαφνικά βρίσκεσαι σε επαφή με όλο τον κόσμο. Ένα μεγάλο χωριό ο πλανήτης. Κι εμείς ταξιδευτές από το μπαλκόνι μας ως τα πέρατα του κόσμου. Έχω την εντύπωση πως όσα χρόνια και να περάσουν θα συνεχίσει αυτό το μηχάνημα να με γοητεύει περισσότερο από κάθε τι άλλο. Κάθομαι και χαζεύω τους επισκέπτες του μπλογκ και νιώθω σαν πεντάχρονο που ξύπνησε πρωί Πρωτοχρονιάς και βρήκε στρωμένο όλο το διάδρομο του σπιτιού με δώρα. Αφιέρωμα στο αστέρι Γκέμμα (Gemma)
Επισκεφθείτε το ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ. Είναι ο κατάλληλος χώρος για να απολαύσετε τις εικόνες που ανέβασε.
(Το από πού, μας το άφησε αίνιγμα και δώρο... Ελπίζω σύντομα να τακτοποιήσει την παρατυπία.)
ΠΡΟΣΟΧΗ
Φωτιά στην Αθήνα!
Χαμός γίνεται πάνω από τα κεφάλια μας (περιοχή Νέας Σμύρνης) από τα πυροσβεστικά αεροσκάφη!
Στο Μελωδία FM άκουσα για φωτιά στην Καισαριανή. Όχι πάλι Θεέ μου! Δεντράκι για δεντράκι δε θα μείνει;
Η Κατεχάκη είναι λέει κλειστή... Αυτό μας μάρανε.
Όπως μεταδίδουν οι δημοσιογράφοι υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση της πυροσβεστικής αλλά η φωτιά είναι πολύ δύσκολη στην κατάσβεσή της. Ταυτόχρονα οι άνεμοι πνέουν στην περιοχή με ένταση 8 μπωφόρ!!!
Κι εμείς; Εμείς ας ξαναμαζευτούμε στο Σύνταγμα για "μαλλί της γριάς"!
Ώρα 16.35. (16/7/2007) Έχω την εντύπωση ότι τα πυροσβεστικά αεροσκάφη θα ακουμπήσουν την πολυκατοικία. Ανατριχιάζεις θες δε θες από τον ήχο τους. Χειρότερα και από το να ακούς ασθενοφόρο. Εκεί κινδυνεύει ένας. Εδώ εκατομμύρια.
Ώρα 17.48 (16/7/2007) Το ραδιόφωνο λέει πως πάνε καλά τα πράγματα με τη φωτιά. Εδώ όμως συνεχίζουν να περνάνε τα πυροσβεστικά σκάφη το ένα πίσω από τ' άλλο. Μακάρι να πρόκειται για επιμονή να σβήσουν και την τελευταία εστία...
Πληροφορίες σε εξέλιξη: Εδώ
Η Κόρη του Αντήνορα μετακομίζει.
Διάβαζα τις προάλλες μια θαυμαστή ιστορία για τις περίφημες Κόρες της Ακρόπολης. Την Πεπλοφόρο, την κόρη της Lyon, την κόρη του Αντήνορα, κι εκείνη την κακιωμένη, την κόρη του Ευθυδίκου…
Τούτα δω τα υπέροχα μαρμάρινα κορίτσια, άλλα της γενιάς του Μαραθώνα, άλλα λίγο μεγαλύτερα, γνώρισαν όλη τη φρίκη των Περσών πάνω στα άγουρα κορμιά τους. Σαν γύρισαν οι Αθηναίοι στην πατρίδα κι αντίκρισαν τη φοβερή καταστροφή, χέρια κομμένα, μύτες σπασμένες, ακόμη και τεμαχισμένες μερικές, ούτε που διανοήθηκαν να τις επισκευάσουν και να τις ξαναστήσουν όπως θα κάναμε σήμερα. Τις πήραν και τις έθαψαν ευλαβικά, κάπου στα ΒΔ του Ερεχθείου, για να κοιμηθούν όπως νόμιζαν, τον αιώνιο ύπνο τους*.
Αιώνες πέρασαν και μόλις στα 1886, έκπληκτη η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως του ήλιου την εκτυφλωτική τους ομορφιά. Οι αρχαιολόγοι κοίταζαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Πού να φανταστούν ότι έκρυβαν τέτοιο θησαυρό τα σπλάχνα του Ιερού Βράχου;
Το νέο έκανε το γύρο του κόσμου. Από την πρώτη στιγμή οι Κόρες της Ακρόπολης κατέκτησαν μία από τις σπουδαιότερες θέσεις στον παγκόσμιο κατάλογο του πολιτισμού του ανθρώπου. Σήμερα, οι κόρες αυτές, που μας διδάσκουν βήμα βήμα την ιστορία της γλυπτικής των αρχαϊκών χρόνων μέχρι το ξέσπασμα της αποκορύφωσης της κλασικής περιόδου, αποτελούν τα καυχήματα του μουσείου της Ακρόπολης. Ένα μουσείο που φευ! αποδείχθηκε πολύ μικρό για να φιλοξενήσει το μεγαλείο των μαρμάρινων κοριτσιών.
Καρυάτιδα
Μεγαλείο που πέρα από την καλλιτεχνική του αξία μεταφράζεται και σε ένα τρομακτικό αριθμό κιλών για την κάθε μία. Ακόμη και οι αέρινες Καρυάτιδες κρύβουν πίσω από τα πέπλα τους 185 ολόκληρα κιλά. Το μεγαθήριο, η «νταρντάνα» που θα έλεγε ο λαός μας, είναι η Κόρη του Αντήνορα. 280 ολάκερα κιλά. Όχι σαν τις σημερινές τις κοκαλιάρες που πεθαίνουν από νευρική ανορεξία. Εμ, τόσα ξέρουν τόσα κάνουν.
Η Κόρη του Αντήνορα
Και ίσως εδώ να είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε πως ο Αντήνορας δεν ήταν ο μπαμπάς της. Μην πάει δηλαδή το μυαλό μας σαν που λέμε σήμερα η κόρη του τάδε… Και με ρωτάτε «τι δουλειά έκανε ο μπαμπάς της» και ήταν έτσι στρουμπουλή κι αφράτη. Στις Κόρες της Ακρόπολης το «του» ανήκει στο δημιουργό, στο μάστορα, στον καλλιτέχνη που τις λάξευσε με τη σμίλη του, τυπώνοντας στους αιώνες την αξεπέραστη τέχνη εκείνης της εποχής.
Έτσι ακριβώς και με την Κόρη του Αντήνορα. Που τώρα ετοιμάζει τα μπογαλάκια της. Μετά από 2500 χρόνια. Και δε σας κάνω πλάκα. Κάνουν πλάκα με τέτοια πράγματα; Μιλώ σοβαρά και πολύ προβληματισμένα. Και του Αντήνορα, και της Lyon, και η άλλη με τα πέπλα, ακόμη και η κακιωμένη, του Ευθυδίκου κι ακόμη ό,τι άλλο βρίσκεται από γλυπτό πάνω στο βράχο που χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας τόσους αιώνες, θα μετακομίσει. Θα φύγει. Θα κατέβει. Θα μείνει ο βράχος μοναχός να μην ξέρει πια τι να πρωτοκλάψει. Εκείνα που του έκλεψε ο Έλγιν ή τούτα που μόνοι μας οι Έλληνες αποφασίσαμε να ξεκουβαλήσουμε στο νέο Μουσείο;
Ίσως έτσι να είναι το σωστό. Πειράζει που εμένα με έχει πιάσει το παράπονο και θέλω να κλάψω;
Τα πότε και τα πώς, διαβάστε τα στις εφημερίδες. Που κάθονται κι ασχολούνται με τα κιβώτια που θα αμπαλάρουν τις Κόρες… Ξύλινο, λέει από μέσα και μεταλλικό απ’ έξω. Δε λεν καλύτερα φέρετρα; Εμένα έτσι μου μοιάζουν. Γιατί οι Κόρες τούτες έχουνε πνοή μονάχα εκεί πάνω. Σαν κατεβούν τι θα ‘ναι πια; Και τι θα λένε στον περαστικό; Ίδιο τραγούδι με την αδερφή τους την Καρυάτιδα και με τη Νίκη και με την Αφροδίτη… Τραγούδι πικρό της ξενιτιάς και παραπονεμένο.
Αφροδίτη της Μήλου
Και δεν έχουν και μανούλα οι καψερές. Να, είδες το λάθος; Του Αντήνορα σου λέει και του Ευθυδίκου. Μα χάθηκε παρακαλώ να τους δώσουν και μια μάνα; Γιατί η μάνα σκίζεται και γίνεται κομμάτια και μετακινεί βουνά για να μην πάρουν το παιδί της. Αχ, και να το ήξεραν εκείνοι οι παλιοί. Να ξέραν τι ζουρλούς απογόνους θα βγάλουν. Θα τη βαφτίζαν τουλάχιστον αυτή, την πιο μεγάλη, Κόρη της Αντηνορούς ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Και αυτό το μαύρο Σεπτέμβρη, τον άμυαλο, αντί για τα προεκλογικά μεγάφωνα (τρομάρα μας) θα σείονταν οι ουρανοί από το μοιρολόι:
Ωχ! Ν’ αλησμονώ και χαίρομαι, θυμιούμαι και λυπιούμαι
Ωχ! Θυμήθηκα την ξενιτιά και θέλω να πηγαίνω
Ωχ! Σήκω μάνα μ’ και ζύμωσε καθάριο παξιμάδι
Ωχ! Με πόνους βάζει το νερό, με δάκρυα το ζυμώνει
Ωχ! Και με πολύ παράπονο βάζει φωτιά στο φούρνο
Ωχ! Άργησε φούρε να καείς κι εσύ ψωμί να γένεις
Ωχ! Για να περάσ’ ο «γερανός κι η Κόρη μ’» ν απομείνει.
ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ
Ναι, για. Εκείνος ο λεβέντης τέτοιος σοφός άνθρωπος πρέπει να ήταν. Κι αν ήτανε να γίνει ένα θάμα θα έρχονταν ‘πο κάτω από την Ακρόπολη μαζί με τον μπαρμπα – Γιάννη το Μακρυγιάννη και θα αρχίναγαν το τραγούδι, ο Ηπειρώτης τα φωνητικά και ο Μωραΐτης τον ταμπουρά του. Και δε θα άφηναν τέτοιο ξερίζωμα να γίνει.
Μα πού καιρός για θάματα και πού καιρός για γνώση. Γιατί αν είχαμε τουλάχιστον την τελευταία, αλλιώς θα μετράγαμε και τα Μουσεία μας και τα τραγούδια. Ναι, άλλο θέλω να πω και άλλο λέω. Μα οι γνωρίζοντες θαρρώ καταλαβαίνουν και αυτό φτάνει. Κατέβασμα και το ένα, κατέβασμα και το άλλο. Επιτρέπεται μωρέ την τέχνη να κατεβάζεις από τα βάθρα της; Είτε Κόρη είναι αυτή είτε τραγούδι… Και μάλιστα τραγούδι του λαού σου και όχι από κείνα τα θλιβερά αντίγραφα των αγγλογάλλων.
Τέλος πάντων. Η τελευταία παράγραφος είναι για εσωτερική κατανάλωση στο "Homa Educandus". Οι επισκέπτες μας ας μη τη λάβουν στα υπόψη τους. Μα αν δε τα έλεγα, θα έσκαζα.
Αυτά λοιπόν με τις Κόρες. Και όσοι «πιστοί» σπεύσατε ό,τι προλάβετε να δείτε ακόμη εκεί πάνω. Μην ακούτε που τις λεν μαρμάρινες. Η καρδούλα τους είναι χρυσάφι ατόφιο και πάει να λιώσει όχι από τον καύσωνα των ημερών αλλά από τις αποφάσεις του κακού καιρού μας και του ανάποδου. Να πάτε, λέω. Να τους πείτε τουλάχιστον ένα λόγο παρηγοριάς. Σαν που πάμε δίπλα σε εκείνον που ξεψυχά για να μη νιώθει μόνος στο μεγάλο ταξίδι. Τουλάχιστον να νιώσουνε πως η πόλη αυτή δεν έπαψε να τις θωρεί με το αρχαίο βλέμμα, ζωντανές και όχι από πέτρα. Σαν τότε που ευλαβικά τις θάψανε στο ΄χώμα σαν να ήταν σκοτωμένα κορίτσια και όχι αγάλματα. Και λέω ίσως να ήτανε καλύτερα ποτέ να μην τις είχαμε βρει. Τον αιώνιο ύπνο τους έτσι να συνεχίζουν στους αιώνες. Συντρόφισσες πιστές του ναού της Παλλάδας.
Η πεπλοφόρος
Και πέστε μου παρακαλώ, τι Παρθενώνας θα είναι αυτός πια; Δίχως τις Κόρες, δίχως τις Παρθένες του; Σαν ελαιώνας χωρίς ελιές και στρατώνας που του φύγαν οι φαντάροι…
Κείμενο: Μυρτάλη
Σχετικά άρθρα:
- Ελευθεροτυπία
- Βήμα
- Ελευθεροτυπία
- Βίντεο για τον Παρθενώνα
- Βίντεο για το Νέο Μουσείο
- Βίντεο για Ακρόπολη
- * Για τις αντιλήψεις των αρχαίων σχετικά με τις Κόρες της Ακρόπολης, λήφθηκαν υπόψη τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Γ. Δοντά "Η Ακρόπολις και το Μουσείο της" σελ. 72. Αναφέρει μάλιστα εκεί και το εξής:
"Για κείνους τα αγάλματα ήσαν όχι μουσειακά είδη αλλά κάπως σα λείψανα προσφιλών τους προσώπων, από μάρμαρο είτε από χαλκό ήταν το ίδιο σχεδόν ζωντανά όπως ο άνθρωπος (μας το φανερώνουν οι επιγραφές που είναι διατυπωμένες στο πρώτο πρόσωπο, σα να μιλούν δηλαδή τα ίδια τα αγάλματα.)"
