"Τα έσω μας Αγάλματα"

Εγγονόπουλος. Αργώ

Τα δάκρυα που ανέβηκαν στα μάτια σου
άστα ελεύθερα να τρέξουνε το δρόμο τους.
Δίχως ντροπή, στο δέρμα να χαράξουνε αυλάκια.
Άστα, γιατί τα δάκρυα που μέσα μας κρατάμε
γίνονται μούχλα και σαπίζουν την ψυχή μας.
«Ώσπου να γίνει σαν μια ξένη φορτική.»

Άσε τα δάκρυα τον πόνο σου να πλύνουνε
ποτάμια δάκρυα και τρόχαλα οι λύπες.
Δάκρυα χείμαρρος που σκάβουνε το βούρκο
ώσπου να μείνει η πέτρα η σκληρή.

Είναι το άγαλμα που πρέπει στην ψυχή μας.
Το "έσω άγαλμα" που ο καημός χαρίζει.
Και τότε σώπα... Έκαμες το χρέος σου,
Ανώφελα δεν πήγαν οι ρονιές του πόνου.

Μαρία Λαμπρίδου

Στο Νικόλα που έφυγε νωρίς. Που έξαφνα σταμάτησε να μας κοιτάζει με τα μεγάλα γαλάζια μάτια του, ίδια θάλασσες καταμεσήμερο καλοκαιριού. Δε θα ξανακούσουμε τη φωνή του. Δε θα ανασάνουμε όνειρα που μόνο εκείνος ήξερε να κάνει.

Στο Νικόλα, το φίλο, το συνάδελφο, το σύντροφο στους αγώνες για την παιδεία.

Στο Νικόλα που θέλησε να κάνει καλύτερο τον κόσμο. Έναν κόσμο που δε θα είναι ίδιος πια χωρίς εκείνον...

6 Σεπτέμβρη 97

Μνημόσυνο στο Νίκο Κατσίνο