ΓΙΑΤΙ;

Βαριά η καρδιά μας σήμερα. Και τα λόγια βγαίνουν δύσκολα. Η σκέψη μας όλη είναι κοντά στη Δημητρούλα. Η αγάπη μας και οι ευχές όλων μας να γίνει γρήγορα καλά. Αλλά και ένα μεγάλο:

ΓΙΑΤΙ;

ΠΗΓΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ UNICEF :

ΘΑΝΑΤΟΙ ΠΑΙΔΙΩΝ 1-14 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ1991-95

ΑΝΑ 100.000 ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΗΛΙΚΙΑΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ (ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ 1)

Τα τροχαία ατυχήματα αποτελούν το 41% του συνόλου θανάτων παιδιών από τραυματισμούς και αναγορεύονται με μεγάλη διαφορά ως ο υπ' αριθμόν 1 κίνδυνος για την ασφάλειά τους, σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, χωρίς καμία εξαίρεση.

______________

Γιατί να συμβαίνουν ατυχήματα σε παιδιά; Και μην τολμήσει κανείς να μας μιλήσει για την κακιά στιγμή. Γιατί δε φτάνει να εξηγήσει το πώς τα παιδιά κρατούν τα θλιβερά πρωτεία στα τροχαία. Θύμα τροχαίου και η αγαπημένη μας Δημητρούλα. Λίγα μέτρα από το σχολείο. Στο δρόμο που Αγίας Σοφίας λέγεται μα της ανοησίας των ανθρώπων μετράμε κάθε τρεις και λίγο τα αποτελέσματα.

Γιατί, ρωτάμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας και με οργή τεράστια, ενώ υπάρχουν ταμπέλες για όριο ταχύτητας 30, το παραβιάζουν ασύστολα όλα σχεδόν τα διερχόμενα αυτοκίνητα;

Γιατί αφού απαγορεύεται το παρκάρισμα στα πεζοδρόμια και στις γωνίες, δεν υπάρχει άδειο πεζοδρόμιο και τα παιδιά υποχρεώνονται να βαδίζουν στο οδόστρωμα;

Γιατί κανείς δε φρόντισε να κλαδέψει τα δέντρα και κρύβουν με τα κλαδιά τους τις ταμπέλες αλλά και μειώνουν την ορατότητα πεζών και οδηγών;

Τι δουλειά έχουν οι κάδοι σκουπιδιών στο ρείθρο των πεζοδρομίων ενός δρόμου με τέτοια κίνηση και με συχνά ατυχήματα; Και μάλιστα έξω από σχολείο; Κανείς ποτέ δε σκέφτηκε ότι ένα παιδί πίσω από ένα κάδο δε φαίνεται και δε βλέπει και το ίδιο τα αυτοκίνητα που έρχονται;

Και κυρίως γιατί το σχολείο μας είναι το μόνο στη Νέα Σμύρνη που δεν έχει "σαμαράκια" αν και είναι το πλησιέστερο σε λεωφόρο;

Έχουμε ακόμη πολλά "γιατί". Σας είπαμε μόνο όσα τα ίδια τα παιδιά σημείωσαν από μια πρώτη εξέταση του σημείου του ατυχήματος. Ένα ατύχημα που έζησαν από κοντά και άλλα δυο παιδιά της τάξης. Η Χριστινούλα, που παρέα με τη Δήμητρα διέσχιζαν το δρόμο και παρατρίχα γλίτωσε... Και ο Παύλος, που το σπίτι του είναι δίπλα ακριβώς και βρέθηκε από τους πρώτους δίπλα στη Δήμητρα.

Σ' αυτά τα παιδιά που ρωτάνε τα δικά τους αφοπλιστικά ΓΙΑΤΙ κάποιος επιτέλους πρέπει να απαντήσει. Και όχι με λόγια. Γιατί από λόγια έχουμε χορτάσει. Με έργα. Έμπρακτα. Μόνο έτσι θα τα πείσουμε πως πραγματικά νοιαζόμαστε για τη ζωή τους. Πως πραγματικά είναι τα παιδιά το πολυτιμότερο στη ζωή μας.

Όχι άλλα παιδιά θύματα!

Και όχι άλλα θύματα έξω από την πόρτα του σχολείου μας. Δυστυχώς η Δήμητρα δεν είναι το πρώτο θύμα... Θέλουμε όμως και απαιτούμε να είναι το τελευταίο!!!