Τη μέρα που ένας άνθρωπος γεννήθηκε, συνήθως όλων μας ο νους συγκεντρώνεται στον ίδιο. Και ξεχνάμε πως ακόμη στον κόσμο αυτό για κάθε παιδί που γεννιέται υπάρχει και μια μάνα που ανεβαίνει Γολγοθά για να το γεννήσει και άλλο Γολγοθά κινά αμέσως για να το αναθρέψει. Και ο Λιαντίνης δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια μάνα τον γέννησε κι εκείνον, όπως όλους μας. Αλλά τι μάνα! Και δεν το λέω μόνο επειδή της έλαχε ο πικρός ο κλήρος και τρίτο Γολγοθά να ανέβει για το παιδί της…
Την Πολυτίμη Νικολακάκου, τη μητέρα του Δημήτρη , την έμαθα τις ίδιες εκείνες μέρες που τα «άθλια τελεβίζια» έβαζαν μπουρλότο στις ψυχές μας με την εξαφάνιση του παιδιού της. Η δική μου μοίρα μού είχε παίξει ένα περίεργο παιχνίδι εκείνες τις μέρες του '98. Για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου ήμουν κατάκοιτη και με πολυήμερη άδεια από τη δουλειά μου. Η αρρώστια μου όμως αποδείχθηκε τελικά «δώρο». Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι αναζητούσα ό,τι μεταδιδόταν στα κανάλια για τον αγαπημένο μου Δάσκαλο και προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται. Το σοκ τεράστιο.
Ανόητοι δημοσιογράφοι που εμφανέστατα κυνηγούσαν την τηλεθέαση και που άλλο τόσο ήταν εμφανές ότι αγνοούσαν ποιος ήταν ο Λιαντίνης. Ακόμη και το όνομά του πέρασαν μέρες για να το μάθουν… Μέσα σ’ αυτό το χαμό που έκανε δυσβάστακτο το πικρό το νέο για την εξαφάνιση του Δασκάλου, ήρθε ξαφνικά να ρίξει φως και να μας γαληνέψει η άγια μορφή της μάνας του.
Μια υπέργηρη γερόντισσα από τα χωριά της Σπάρτης, μια μορφή που λες και κατέβηκε από τα εικονίσματα. Βαθιές οι ρυτίδες στο πρόσωπο, βαθύς και αξεπέραστος και ο πόνος στο βλέμμα. Με λεβεντιά όμως. Και με αξιοπρέπεια. Πραγματική αρχαία Σπαρτιάτισσα. Να μιλά για το φρέσκο χαμό του παιδιού της και να μην ουρλιάζει; Γίνεται; Και όμως έγινε. Και έφερε φρέσκο αέρα των βουνών και μνήμες ελληνικές να αστράψουν στο φτηνό γυαλί της τηλεόρασης και κρύσταλλο πολύτιμο να μοιάζει.
Μα δε ήταν μόνο η στάση αυτής της γυναίκας. Που το έβλεπες πως σπαράζει, πώς θα μπορούσε άλλωστε να μη σπαράζει, και όμως κρατούσε μια αξιοπρέπεια που δεν είχαμε ξαναδεί. Ήταν κι ο λόγος της. Αυτός και αν ήταν έκπληξη τεράστια. Μια γιαγιά από τη Σπάρτη να μιλά για τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας διανόησης λες και ήταν φίλοι και συγχωριανοί της. Με τέτοια άνεση… Γίνεται; Και όμως έγινε. Από την Πολυτίμη Νικολακάκου. Τη μητέρα του Δημήτρη . Που δεν την ήξερα, δεν είχα ακούσει καν για εκείνη. Ο γιος της συχνά πυκνά αναφερόταν στην κόρη του, το γαλάζιο του βλαστάρι, για τη μάνα του όμως δε μας είχε πει κουβέντα. Και τώρα, σε τόσο δύσκολη στιγμή, άκουγα τη μάνα να μιλά για το παιδί και ένιωθα σαν να την ήξερα από πάντα. Γιατί μόνο μια τέτοια μάνα θα μπορούσε να γεννήσει ένα .
Κι ας δώσω στην ίδια το λόγο να μας μιλήσει για το γιο της. Από το βίντεο που κράτησα εκείνων των ημερών ... Μνημόσυνο δικό της και του παιδιού της τη μέρα τη σημερινή, την ίδια που κάποτε τον έφερε στον κόσμο. Κι ένα «ευχαριστώ» που δεν πρόλαβα όσο ζούσε να πω στην ίδια. Για το σπάνιο άνθρωπο που μας χάρισε.
Ακούστε την:
(Αναφέρεται σε όσα της είπε ο γιος της, κατά την τελευταία του επίσκεψη στο πατρικό του, λίγες μόνο μέρες πριν πραγματοποιήσει την έξοδό του.)
«Μου λέει:
Μάνα, θα λάβεις μια μαχαιριά, όχι στην πλάτη, στην καρδιά. Θέλω να σταθείς γενναία, όπως οι αρχαίες Σπαρτιάτισσες, ξέρεις μου λέει, όταν γινόταν πόλεμος και φεύγαν τα παιδιά τους, τους δίναν τα όπλα και τους λέγαν: Ή ταν ή επί τας, ή θα ‘ρθετε νικητές ή σκοτωμένοι.»
(Σ’ αυτό το σημείο η φωνή της γερόντισσας, σπασμένη από τη συγκίνηση, δε διακρίνεται καθαρά τι λέει. Ξεχωρίζει όμως η δήλωσή της ότι του υποσχέθηκε πως θα είναι γενναία.)
Ο δημοσιογράφος τη ρωτά στη συνέχεια:
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Το παιδί σας έφυγε για πάντα;
«Ναι, ναι, το πιστεύω. Για πάντα. Έφυγε, έφυγε.»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είστε εκατό τοις εκατό σίγουρη;
«Εκατό τοις εκατό σίγουρη. Το έλεγε πάντα: Εγώ δε θέλω να γεράσω, θέλω να φύγω νέος. Είχε διαβάσει όλους τους πολιτισμούς, όλους τους μεγάλους σοφούς του κόσμου. Ήτανε πάρα πολύ … είχε μπει σε όλα τα θέματα… και ήταν ευαίσθητη ψυχή, ήταν πολύ ευαίσθητος.»
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλετε να μου πείτε κάτι που αγαπούσε ιδιαιτέρως; Ένα αγαπημένο του στίχο, μια αγαπημένη του έκφραση, ένα αγαπημένο του βιβλίο ;
«Το ... βιβλίο; Όλα τα αγαπούσε!»
Όλα! Και μαζί τα αγαπούσε και η μάνα. Ακόμη και σήμερα αν επισκεφθεί κανείς την καμαρούλα της, θα δει δίπλα στο κρεβάτι της από Δάντη μέχρι Ντοστογιέβσκι. Γιατί η Πολυτίμη Νικολακάκου με τέτοια ονόματα έκανε συντροφιά. Κι ας ήταν μια απλή γυναίκα από ένα χωριό της Λακωνίας… Γιατί αυτή η γυναίκα έφερε στον κόσμο έναν . Και τυχαίο δεν ήταν. Ούτε τυχαίο στάθηκε το γεγονός πως σε κείνη ο Λιαντίνης μίλησε ανοιχτά για την έξοδο που ετοίμαζε. Τι να ειπώθηκε άραγε μέσα σε εκείνο το καμαράκι ανάμεσα σε μάνα και γιο; Πέρα από όσα η μάνα θέλησε να μοιραστεί μαζί μας;
Το βέβαιο είναι πως σαν μπεις εκεί νιώθεις σαν να μπήκες σε εκκλησιά. Τον ίδιο σεβασμό. Την ίδια κατάνυξη. Γιατί εκεί μέσα παίχτηκε ένα δράμα ακόμη μεγαλύτερο κι από εκείνο στον Ταΰγετο. Μια μάνα δέχτηκε την απόφαση του παιδιού της για θάνατο. Όσο και αν δε χωρά σε ανθρώπου νου. Και βάσταξε και δε μίλησε. Δεν έβαλε λυτούς και δεμένους να τον σταματήσουν. Και μόνο σαν ήρθε η ώρα, πρώτη δήλωσε πως το παιδί της δεν υπάρχει πια! Σαν κορυφαία αρχαίας τραγωδίας. Σαν να ζωντάνεψε ξαφνικά η Σπάρτη η αρχαία. Γίνεται; Και όμως έγινε... Το έκανε, το πέτυχε, η μάνα του . Μια νεοαρχαία Σπαρτιάτισσα, μια γνήσια ελληνοελληνίδα μάνα. Και υπερβολή καθόλου δεν ακούστηκε, με τέτοια στάση που άφωνους μας είχε αφήσει, ο τελευταίος λόγος της:
«Αυτός από μένα πήρε. Έτσι ήμουν κι εγώ από μικρή. Έχουμε διαβάσει μαζί όλους τους μεγάλους συγγραφείς του κόσμου. Είμαστε ένα πνεύμα.»
Μάνα και γιος σε άλλες εποχές. Τότε που ακόμη διάβαζαν μαζί όλους τους μεγάλους... Μέχρι και "Θεία Κωμωδία" ανέφερε η γιαγιά Πολυτίμη εκείνη την ημέρα. Και ντράπηκα. Γιατί εγώ, η δασκάλα, δεν την είχα ακόμη διαβάσει. Μα εγώ, δεν ήμουν η μάνα ενός ...
Δείτε σχετικά:
- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΑΝΤΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου