Ήταν έτσι
Και σιγά σιγά άρχισε να αλλάζει... "Δράστης" ο κύριος της φωτογραφίας.
Να γεμίζει λουλούδια
Ακόμη και μέσα σε κορμούς
Να αποκτά γατάκια
Ακόμη και πάνω στα πεύκα
Κι έγινε ένας Παράδεισος
Και τι χαρά σε τέτοιον τόπο να μαθαίνεις τα πρώτα βήματα...
Κι όμως εγώ θα ήθελα εκείνη την πρώτη εικόνα να γυρίσει πάλι. Και να πάρουμε ξανά τη ζωή μας από την αρχή. Να ξαναζήσουμε αυτούς που χάσαμε. Τι σημασία έχουν τα λουλούδια; Τα δέντρα; Ο άνθρωπος μετράει πάνω από όλα. Πάντων χρημάτων... Μα και πάλι. Συλλογιέμαι. Αν δε φύγει η παλιά ζωή πώς θα έρθει η καινούρια; Ώχου δύσκολα πράγματα για το φτωχό μυαλό μας. Φύλλα του δέντρου είμαστε πού έλεγε ο Όμηρος. Πέφτουμε εμείς, χανόμαστε, για να καρπίσει η γης. Και να γεμίσει νέους ανθούς. Έτσι ήταν. Έτσι είναι. Και έτσι να συνεχίσει να είναι. Ποιος τρελός θα τα βάλει με την τάξη του κόσμου; Μόνο, να... βλέπω ετούτες τις εικόνες και πονώ. Μπορείς να μην πονάς που τέτοια είναι η μοίρα μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου