ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ




"Έφυγε" προχτές, Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2020, ο συνταξιούχος καθηγητής των ΤΕΙ Πειραιά, Γιώργος Καπόγιαννης. Χτυπήθηκε ύπουλα από την πανδημία της εποχής και δυστυχώς ο οργανισμός του δεν κατάφερε να νικήσει τον φονικό ιό. Γεννημένος στα 1945 και μεγαλωμένος στην μεταπολεμική Αθήνα, με γονείς από την Αρκαδία και τη Νεάπολη Λακωνίας, τα Βάτικα, που πολύ αγάπησε και ο ίδιος.
Σπούδασε Ηλεκτρολόγος στο λεγόμενο τότε Μικρό Πολυτεχνείο και αργότερα στη ΣΕΛΕΤΕ για να ακολουθήσει καριέρα εκπαιδευτικού. Δίδαξε επί σειρά ετών εργαστηριακά μαθήματα στην ΣΤΕΦ - τμήμα Ηλεκτρολογίας των ΤΕΙ Πειραιά. Λάτρευε να διδάσκει τα μυστικά του Ηλεκτρισμού στα νέα παιδιά και προσπαθούσε πάντα να ακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις και όχι να μένει σε όσα έλεγαν οι σκονισμένες σελίδες των εγχειριδίων. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους σπουδαστές του και συχνά έκανε παρέα μαζί τους και εκτός σχολής. Αντίθετα τον ενοχλούσαν πολύ τα κάθε είδους λαμόγια, που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους για να βγάζουν χρήματα ή αδικούσαν τους σπουδαστές.
Χαρακτηριστικό του η αγάπη του για την ξένη μουσική της δεκαετίας του '60 και δεινός χορευτής του ροκ εντ ρολ και άλλων παρόμοιων χορών. Στα νιάτα του είχε μαζί με τον δίδυμο αδερφό του τον ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό GAK, με χιλιάδες φανατικούς ακροατές και έπαιζε στα πέντε δάχτυλα τραγουδιστές, συγκροτήματα, κομμάτια... Το It's my life των Animals ήταν το πολυαγαπημένο του όμως η καρδιά του ήταν χαρισμένη στους Ρόλινγκ Στόουνς.
Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς μουσική. Κατοικώντας μάλιστα δίπλα στο γνωστό ζαχαροπλαστείο της Σόνιας στην Αλεξάνδρας, είχε γνωρίσει από κοντά και όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο της Αθήνας που σύχναζε εκεί και είχε δημιουργήσει αρκετές φιλίες με καλλιτέχνες.
Όργωνε με τα πόδια το κέντρο της Αθήνας, ποδηλάτης στα νιάτα του και κρατώντας άριστη φυσική κατάσταση και στην ώριμη ηλικία, αλλά και με το μικρό του fiesta όλα τα νησιά. Ιδιαίτερη προτίμηση στη Μύκονο του χτες αλλά και στην Ανάφη του σήμερα. Ροκάς ως τα βάθη της ψυχής του και παρά την καλή οικονομική κατάσταση που κληρονόμησε από την οικογένειά του, πάντα λιτός στον τρόπο ζωής του. Τα χρήματα τού ήταν αδιάφορα, περισσότερο τον ένοιαζε να ακούσει ένα σπάνιο κομμάτι μουσικής ή να εντοπίσει μια βιοτεχνία με ηλεκτρολογικό εξοπλισμό για να πλουτίσει το εργαστήριό του στη σχολή.
Ευαίσθητος σαν μικρό παιδί δεν είχε καθόλου αντισώματα στην αγένεια και στην αδικία. Λόγω της καλοσύνης του ήταν δυστυχώς επιρρεπής στην εκμετάλλευση των άλλων και παρότι πικραινόταν πολύ, σπάνια αναζητούσε το δίκιο του. Τα κατάπινε όλα ώσπου κάποια στιγμή θρονιάστηκε ο διαβήτης στη ζωή του. Μοιραία ασθένεια όπως φάνηκε με την έλευση της πανδημίας.
Ήταν βέβαια και η ηλικία του, κλεισμένα τα 75. Όμως αν δεν είχε προσβληθεί από τον κορωνοϊό, είμαι σίγουρη πως θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμη. Αθλητικός τύπος, είχε καταφέρει εδώ και χρόνια να κόψει το τσιγάρο, πρόσεχε τη διατροφή του για να μην ανεβαίνει το ζάχαρο. Ένα πράγμα δεν πρόσεξε όσο θα έπρεπε. Τα καφεδάκια στην καφετέρια της γειτονιάς του. Εκεί πρέπει να έγινε το κακό. Χωρίς να είναι και βέβαιο... Τι σημασία όμως έχει πια;
Το γεγονός είναι πως ο Γιώργος έφυγε. Δε θα τον ξαναδούμε. Και ο δίδυμος αδερφός του, και η κυρία Ντίνα που τον είχε κουναρημένο από μωρό και ως το τέλος στάθηκε βράχος δίπλα του - παρά την προχωρημένη ηλικία της - και οι φίλοι του, και οι εκατοντάδες σπουδαστές του που τον λάτρευαν, και οι καλοί του συνάδελφοι.
Και όσοι τον αγαπήσαμε πολύ. Σαν βόμβα έσκασε στα κεφάλια μας τη Δευτέρα η είδηση του θανάτου του. Κεραυνός εν αιθρία. Μπορεί να είχαν χωρίσει χρόνια πριν οι δρόμοι μας αλλά οι μεγάλοι έρωτες κρατούν για πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
Δεν κατάφερα να πάω στην κηδεία. Και δεν ήθελα. Δεν το μπορούσα να το μοιραστώ. Αργά το απόγευμα έφτασα στο νεκροταφείο. Για το στερνό αντίο. Στον Γιώργο και σε όσα ζήσαμε μαζί.
Τώρα, που το πρώτο σοκ πέρασε, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για εκείνον. Που δεν άφησε πίσω του οικογένεια, παιδιά και εγγόνια να τον θυμούνται. Ήταν όμως ένας καλός άνθρωπος και ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Πονόψυχος και υπόδειγμα εντιμότητας. Γεμάτος μουσική και έτοιμος πάντα να μας καταπλήξει με τις χορευτικές του δεξιότητες.

Καλό ταξίδι, Γιώργο μου...





ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΑΠΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ


Αναγκάζομαι να προβώ σήμερα σε δημόσια καταγγελία καθώς όλο αυτό τον καιρό που ο κορωνοϊός χτύπησε και τη δική μας πατρίδα, με απειλούν και με εκβιάζουν κάποιοι συνδικαλιστές της κακιάς ώρας να μην κάνω τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός. Με ειρωνεύονται πως πάω να το παίξω καλή δασκάλα! επειδή απλά και μόνο έπραξα το αυτονόητο, τίμησα δηλαδή τον όρκο μου και τον μισθό που εισπράττω. Όπως ακριβώς και χιλιάδες άλλοι εκπαιδευτικοί. Τίποτε απολύτως περισσότερο.
Υποτίθεται ότι ο συνδικαλιστής είναι εκείνος που υπερασπίζεται το μέλος του σωματείου, δεν το απειλεί, δεν το εκβιάζει, δεν το ειρωνεύεται. Εν προκειμένω δε συμβαίνει απλά το αντίθετο αλλά υπάρχει και πολιτική σκοπιμότητα εκμετάλλευσης των άλλων. Η άσκηση ψυχολογικής βίας, που φτάνει στα όρια του bullying, έχει στόχο να εξαναγκάσει τα μέλη του συλλόγου να γίνουν άβουλα όργανα και πιόνια των συγκεκριμένων συνδικαλιστών και των κομμάτων στα οποία πρόσκεινται ή και ανήκουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι γυρίζοντας από την καραντίνα στα σχολεία μας, οι ανεκδιήγητοι μας ζητάνε να αδιαφορήσουμε για τους μαθητές μας που δε θα καταφέρουν να γυρίσουν στην τάξη λόγω σοβαρού προβλήματος. Με νέες ειρωνείες αλλά και απειλές για διαγραφή από το σωματείο! Κόντρα σε όσα λέει η Διδασκαλική Ομοσπονδία και παραποιώντας τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ!
Όλα στον βωμό του πολιτικού τους συμφέροντος και υπερασπιζόμενοι δήθεν θέσεις εργασίας και το διδακτικό ωράριο!!! Και το συμφέρον των μικρών μαθητών; Παρανάλωμα κι αυτό!
Καταθέτω τι ακριβώς είχαν το θράσος να μας στείλουν στα σχολεία μας να υπογράψουμε και μάλιστα όχι ως άτομα, αλλά ως σύλλογοι διδασκόντων, ασκώντας πιέσεις κάθε είδους για να αρπάξουν την υπογραφή των εκπαιδευτικών:

"Από τη ΔΟΕ στάλθηκε το επισυναπτόμενο πρακτικό.
Οι Σύλλογοι διδασκόντων, μπορούν να αξιοποιήσουν είτε αυτό, είτε το προτεινόμενο από το Σύλλογο. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να γραφτεί οπωσδήποτε η παρακάτω παράγραφος, για λόγους διασφάλισης της απόφασης και κάλυψής της από το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο:
"Επιπλέον, η εξ αποστάσεως επικοινωνία/«εκπαίδευση», που ακολουθήσαμε την περίοδο αναστολής λειτουργίας των σχολείων τερματίζεται με την επιστροφή εκπαιδευτικών και μαθητών στην φυσική τους θέση, που είναι η σχολική αίθουσα. Ο Σύλλογος Διδασκόντων με το άνοιγμα των σχολείων οργανώνει το διδακτικό του έργο όπως ακριβώς έκανε πριν την αναστολή λειτουργίας του σχολείου.
Συμμετέχουμε στην απεργία-αποχή που προκήρυξε το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ στις 20-05-2020, από την εφαρμογή των διατάξεων που περιλαμβάνονται στην υπ’ αρ. 57233/Υ1/2020 [ΦΕΚ 1859/Β/15-5-2020] Κοινή Υπουργική Απόφαση «Σύγχρονη εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση» σε εφαρμογή της διάταξης του άρ. 63 του N. 4686/2020 και των συνακόλουθων εφαρμοστικών εγκυκλίων που την διέπουν και οδηγούν στην απαράδεκτη, από κάθε άποψη, διαδικασία της ζωντανής μετάδοσης των μαθημάτων μέσα από την σχολική αίθουσα."

Και αυτά στη γραπτή ανακοίνωση. Προφορικά έφτασαν να μας λένε πως είναι "ηθικό" να πάψουμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τώρα που τα παιδιά γυρίζουν στα σχολεία και ειδικά τη σύγχρονη (την οποία από την αρχή που εφαρμόστηκε την είχαν καταδικάσει) ενώ και γενικότερα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι προαιρετική η συμμετοχή μας σε κάθε διαδικασία εξ αποστάσεως διδασκαλία και πως από την καλή μας την καρδιά κάνουμε κάτι για τα καημένα τα παιδάκια! Δηλαδή όποιος δάσκαλος συνεχίσει να στηρίζει μαθησιακά και τα παιδάκια που δε θα μπορέσουν να έρθουν στο σχολείο, θα είναι ανήθικος;
Δεν έλειψε, στις αρχές Απριλίου, ακόμη και η απειλή καταγγελίας προς την υπηρεσία έτσι και προχωρήσουμε παρακάτω στην ύλη και δεν περιοριστούμε σε επαναλήψεις, ισχυριζόμενοι πως αυτό λέει το υπουργείο!
Και ίσως θα το είχαν κάνει, αν δεν ερχόταν ως από μηχανής θεός η διευκρινιστική εγκύκλιος που ρητά ανέφερε ότι:

"οι εκπαιδευτικοί που υλοποιούν την εξ αποστάσεως διδασκαλία έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν και θέματα πέραν των επαναλήψεων της έως σήμερα διδαχθείσας ύλης, κάνοντας χρήση μεθόδων τόσο σύγχρονης όσο και ασύγχρονης διδασκαλίας."

Ξέρεις τι είναι να περνάς τον Γολγοθά που σήμανε για όλους μας η Covid 19, να αγωνιάς αν θα γλιτώσουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να σκίζεται η καρδιά σου για όσους τα μέτρα τους άφησαν χωρίς μισθό ή έσοδα, να ακούς τα τραγικά νέα από όλο τον κόσμο ή ακόμη και για γνωστούς ανθρώπους κι ενώ προσπαθείς ως εκπαιδευτικός να σταθείς όρθιος και να συνδράμεις μαθητές και γονείς, να έρχεται ο συνδικαλιστής και να σου κουνάει το δάχτυλο; Μας άφησε ελεύθερους το υπουργείο Παιδείας να κάνουμε ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε καλύτερο και βρήκαμε τον μπελά μας από τους συνδικαλιστές που το έπαιζαν ντερβέναγες και επιθεωρητές του εκπαιδευτικού μας έργου! Με ποιο δικαίωμα;
Από τη μέρα όμως που γυρίσαμε στα σχολεία, βλέπω ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως και οι άνθρωποι αυτοί έχουν καβαλήσει το καλάμι πως μπορούν όντως να μας ελέγχουν στο εκπαιδευτικό μας έργο, κι αν λέει δεν τους υπακούσουμε, να φύγουμε από το σύλλογο!
Και ξαναλέω: Κόντρα σε όσα λέει η Διδασκαλική Ομοσπονδία και παραποιώντας τις αποφάσεις του τριτοβάθμιου οργάνου, της ΑΔΕΔΥ. Που προσωπικά με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και όχι μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους αλλά πρωτίστως για παιδαγωγικούς. Μιλώ για το γνωστό ζήτημα με τις κάμερες στις τάξεις. Που σύσσωμοι οι εκπαιδευτικοί της χώρας λέμε όχι στη χρήση τους.
Άλλο όμως αυτό και άλλο να σε πιέζουν:
  1. Να μη βοηθήσεις τους μαθητές σου που δε θα μπορέσουν να γυρίσουν στο σχολείο και να απαιτούν από τους συλλόγους διδασκόντων να πάρουν τέτοια απόφαση! Μάλιστα να καθορίσουν πως δε θα αξιοποιήσει κανείς εκπαιδευτικός του σχολείου ούτε σύγχρονη μα ούτε και ασύγχρονη μορφή διδασκαλίας! Μήπως να γυρίσουμε και στην εποχή των σπηλαίων;
  2. Να αποφασίσουν οι σύλλογοι διδασκόντων να πάρουμε μέρος στην απεργία - αποχή που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ για τις κάμερες στις τάξεις.
Τέτοιες τακτικές είναι και παράνομες και φασιστικές. Κι ας φορούν αριστερό προσωπείο.
Αφενός κανένας σύλλογος διδασκόντων δεν μπορεί να αποφασίζει για θέματα που είναι εκτός νόμου. Και αφετέρου είναι καθόλα παράνομη πράξη να λάβει απόφαση ο σύλλογος διδασκόντων για συμμετοχή σε απεργία. Τέτοιες αποφάσεις σε συλλογικό επίπεδο λαμβάνονται από τα αρμόδια συνδικαλιστικά όργανα και σε ατομικό επίπεδο ο καθένας μας αποφασίζει μόνος του αν θα απεργήσει, με βάση τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που παραχωρεί στους πολίτες το σύνταγμα της χώρας. Μπορεί να είμαι από τους ανθρώπους που μια ζωή απεργούν, αλλά ποτέ δε θα δεχτώ αυτό να μου το επιβάλουν άλλοι. Ιδιαίτερα όταν αυτοί που με πιέζουν να υπογράψω τέτοιο χαρτί, είναι γνωστοί απεργοσπάστες οι ίδιοι και ας κατέχουν και συνδικαλιστική θέση σε προεδρείο συλλόγου. Στα λόγια επαναστάτες και στην πράξη άστα να πάνε...
Παρόμοια δεν επιτρέπω σε κανέναν να επεμβαίνει στο εκπαιδευτικό μου έργο, εκτός από εκείνους που ορίζει ο νόμος και πάντα στα όρια που ο νόμος θέτει.
Ήδη έχω δηλώσει προφορικά εκεί που έπρεπε ότι δεν πρόκειται να υπακούσω σε παράνομες αποφάσεις και πως θα καταγγείλω δημόσια τις πιέσεις όλου αυτού του διαστήματος να μην κάνουμε το καθήκον μας προς τους μαθητές μας. Και αυτό ακριβώς κάνω με την παρούσα διαμαρτυρία, ελπίζοντας η φωνή της διαμαρτυρίας μου να ακουστεί προς κάθε κατεύθυνση.
Νισάφι πια με τους ψευτοαριστερούς. Ο εαμίτης παππούς μου με δίδαξε πως σε περιόδους κρίσης που ο λαός πλήττεται από κάποια μεγάλη συμφορά, προέχει η βοήθεια προς το λαό και όχι οι πολιτικές σκοπιμότητες.
Κι άλλο τόσο οι αρχές μου υπαγορεύουν πως ο αγώνας για καλύτερη εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνεται συντεχνιακά αλλά για τον λαό και με τον λαό, τους γονείς, τους μαθητές, την κοινωνία ολόκληρη. Δε θα αφήσω τους μαθητές μου αβοήθητους για να πάω κόντρα στη κυβέρνηση.
Και αν το ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νέας Σμύρνης θέλει να πέσει ακόμη πιο χαμηλά, ας με διαγράψει και από τα μέλη του.

Η εκπαιδευτικός
Μαρία Λαμπρίδου

Αφιέρωμα στην Κατερίνα μας