Τα παιδιά δεν είναι χαλιά...

Η Άννα. Τη θυμάστε την Άννα; Την αγαπημένη φιγούρα που μας έμαθε τα πρώτα γράμματα; Κι αν δε τη θυμάστε, δεν πειράζει. Γιατί εγώ δε θα σας μιλήσω για την Άννα. Η Άννα και ο Μίμης μάς έχουν από καιρό τελειώσει. Για την Κατερίνα θα σας μιλήσω. Το μικρό μελαχρινάκι που μας ήρθε φέτος στο σχολειό. Τόοοσο μεγάλη!

Ετών έξι η Κατερίνα. Τόσο μεγάλη όσο να την έχουμε πια στο σχολειό και να της μαθαίνουμε την αλφαβήτα. Και τόσο μικρή που να την κρατάμε και στο περιλάλητο Ολοήμερο. Ολοήμερο! Τρομάρα στα μπατζάκια μας...

Όταν τη συνάντησα για πρώτη φορά μου ήρθε στο νου ο πίνακας του Reignolds. Ομοιότητα καταπληκτική. Ένα της έλειπε της Κατερίνας. Το χαμόγελο. Γι' αυτό σας λέω. Δεν είμαστε πια στην εποχή της Άννας και του Μίμη. Σ' εκείνες τις φωτεινές φατσούλες που μόνο που τις βλέπεις, σου ανοίγει η διάθεση. Σήμερα τα καταφέραμε ακόμα και τα παιδιά μας να είναι μουτρωμένα και μελαγχολικά. Χωρίς κέφι, χωρίς χαρά...

Καθόταν έτσι, με τα μούτρα κατεβασμένα, σε μια μεγάλη καρέκλα στο γραφείο της διευθύντριας. Ένα τόσο δα ανθρωπάκι. Μεγαλύτερη η καρέκλα και μικρότερη εκείνη.

Θέλησα να μάθω το γιατί. Γιατί τέτοια μούτρα και γιατί να βρίσκεται στο γραφείο που συνήθως καταλήγουν τα παιδιά που χτυπάνε ή τα άτακτα... Τίποτε απ' τα δυο: Η Κατερίνα αρνιόταν πεισματικά να πάει στο Ολοήμερο! Μάταια η διευθύντρια την κουβέντιαζε και προσπαθούσε να την πείσει. Η μικρή πρόβαλλε σθεναρά το "όχι" της και έβλεπες έτοιμο το δάκρυ στη γωνίτσα του ματιού της... Πώς να την πιέσεις περισσότερο;

Κι έτσι καθόταν η διευθύντρια και έκανε παρέα στην Κατερίνα και η Κατερίνα στη διευθύντρια. Μπορείς να αφήσεις ένα παιδί και να φύγεις; Τα παιδιά δεν είναι σακιά με πατάτες. Και να το πας με το ζόρι στο Ολοήμερο, άκαρδο και βάρβαρο.

Το παιδί δεν είναι στο δικό μου σχολείο. Και δε μου αρέσει να φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν. Σήμερα όμως είδα πάλι την Κατερίνα. Η σκηνή ίδια και απαράλλαχτη. Και κάποια στιγμή που η διευθύντρια πετάχτηκε στον επάνω όροφο, βρήκα ευκαιρία να πιάσω κουβέντα με τη μικρή. Να καταλάβω τουλάχιστον αυτή την άρνηση να ακολουθήσει τα άλλα παιδάκια στο τμήμα του Ολοήμερου, της φύλαξης, όπως έχει επικρατήσει να το λένε οι γονείς. Γιατί φύλαξη είναι. Παιδοφυλακτήριο, κατά που λένε και οι συνδικαλιστάδες.

Και έμαθα. Απλή και σαφής η απάντηση:

"Δε μου αρέσει να κάθομαι σε καρέκλα."

Πονηρή εγώ της αντιγύρισα την πρόταση να κάθεται όρθια... Όχι και πάλι. Και να πω ότι δεν το περίμενα;

"Δε θέλω να κάθομαι μέσα στην αίθουσα."

Είπαμε πολλά με την Κατερίνα. Για τούτο και το άλλο που μπορεί να κάνει. Να ζωγραφίσει... Είναι κουρασμένη! Να παίξει... Δεν έχει όρεξη! Για τη δασκάλα του Ολοήμερου που στενοχωριέται χωρίς την Κατερίνα... Δεν είναι δασκάλα ΤΗΣ! (Δίκιο, πόσες δασκάλες μπορεί να έχει ένα παιδάκι στα έξι;) Για τη μανούλα που στενοχωριέται κι εκείνη... Και τι να κάνει; Αφού πρέπει να δουλέψει για να αγοράσει φαγάκι και ρουχαλάκια και παιγνιδάκια για την Κατερινούλα... Ανένδοτη η Κατερινιώ και κάθετη. Και το δάκρυ στο τσεπάκι.

Μα εδώ που τα λέμε, πώς να πείσει κανείς την κάθε Κατερινούλα για τούτο το παράλογο; Να κλείνουμε τα παιδιά σε αίσουσες τόσες ώρες; Να τους ζητάμε στην ηλικία που η κίνηση είναι η ζωή τους, να σκέκονται ώρες ακίνητα σε ξύλινες καρέκλες. Ξέρετε πόσες φορές έχω ακούσει παράπονα από τα παιδιά γι' αυτά τα άβολα καθίσματα; Και όχι μόνο από εκείνα που είναι υποχρεωμένα λόγω των ωραρίων των γονιών να μένουν στο "Ολοήμερο".

Μα όταν το παιδί αναγκάζεται να μείνει μέχρι τις τέσσερις στο σχολειό, δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό από το να κάνει την ίδια επανάσταση που έχει κηρύξει στο δικό μας συγκρότημα η μικρή Κατερίνα. Και αφύσικο να το δέχεται αδιαμαρτύρητα...

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά με τη μικρή. Υποψιάζομαι ότι κάποια μέρα θα την πείσουν ή θα το πάρει απόφαση πως δε γίνεται τίποτα. Κι αυτό με φοβίζει. Το μάθημα που θα της μείνει χαραγμένο για όλη την υπόλοιπη ζωή. Να δέχεται το παράλογο και εκείνο που την ενοχλεί γιατί δεν έχει δύναμη άλλο να παλέψει. Και γιατί κανένας τριγύρω δε συγκινείται.

Τέτοιες Κατερίνες σου ετοιμάζουμε σήμερα, κοινωνία. Μα εσύ, αγρόν ηγόρασες. Και τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους από την ικανοποίηση. Αυτός δεν είναι ο στόχος τους; Άνθρωποι υποταγμένοι χωρίς θέληση να αγωνιστούν για όσα δικαιούνται και τους ανήκουν.

Άραγε, η μικρή Κατερίνα, όταν θα πάει το δικό της παιδί σε ένα μελλοντικό "πάρκινγκ" για παιδιά, θα θυμηθεί τα τωρινά της δάκρυα; Θα μπορέσει τουλάχιστον κάτι να μείνει εκεί στα τρίσβαθα της ψυχής της και όσα για την ίδια δεν μπόρεσε να πετύχει, να γίνουν σπόρος ελπίδας πως κάποτε θα τα διεκδικήσει για το παιδί της;

Λέω μήπως... Τα σημερινά παιδιά και οι αυριανοί γονείς πάψουν να είναι τόσο άσπλαχνοι για τα "σπλάχνα" τους. Και βγάλουν τις παρωπίδες πως τάχα και καλά έτσι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν. Να αφήνουν τα παιδιά στη "φύλαξη" λες και είναι χαλιά. Τα διπλώνουν όπως όπως κάθε πρωί και μας τα φέρνουν με την τσίμπλα στο μάτι και έρχονται το απόγευμα να τα ξεδιπλώσουν και να τα χαρούν. Μα τα παιδιά δεν είναι χαλιά! Αλλάξτε τον τόνο. Και δείτε τα χάλια μας που έτσι καταντήσαμε τα σχολεία και έτσι βασανίζουμε ό,τι πιο τρυφερό έχουμε στη ζωή μας.

Πηγή φωτογραφίας: www.paremvasis.gr


Εκ μέρους της Κατερίνας και της κάθε Κατερίνας

Της δικής σας κόρης και της δικής μου μαθήτριας

Και του αύριο του τόπου μας