Το Πλήρωμα

Το HOMA EDUCANDUS δεν είναι ένα συνηθισμένο blog. Ποιητικά θα το παρομοιάζαμε με ένα καράβι που κίνησε ταξίδι εξερεύνησης και αναζήτησης στους ωκεανούς του διαδικτύου:

"Ελαφίνα". 1979

Το ταξίδι μας άρχισε στα τέλη του Ιουνίου του 2007. Στο τιμόνι η Δανάη. Όμως μόνο οι βάρκες ταξιδεύουν με έναν καπετάνιο. Κι εμείς τραβάμε για πολύ μακριά. Όσο πιο μακριά γίνεται. Για "τη θολή γραμμή των οριζόντων" που λέει ο αγαπημένος μας Καββαδίας.

Κι έτσι άρχισε η ναυτολόγηση πληρώματος από γνωστούς και φίλους που ίδια ταξίδια λαχταρούν και "λιμένας πρωτοειδωμένους" ορέγονται να συντύχουν. "Για τες καλές πραγμάτειες, τα σεντέφια και τα κοράλλια, τα κεχριμπάρια και τους έβενους, και τα ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής" του αγαπημένου γέροντα της Αλεξάνδρειας. Και να μάθουμε και να μάθουμε απ' τους σπουδασμένους και όχι μόνο...

Το HOMA EDUCANDUS κρουαζερόπλοιο δεν είναι. Δε σηκώσαμε άγκυρα για ταξιδάκι αναψυχής και ραστώνης. Η πλώρη μας δείχνει σταθερά σε κείνο το Αρχιπέλαγος που ορίζουν οι μεγάλοι καημοί του ανθρώπου. Και οι προαιώνιες α-πορίες του για τα μυστικά της ζωής και του κόσμου. Αυτός ο παλιός και και πάντα έφηβος και ανικανοποίητος καημός μας έβαλε στην περιπέτεια. Και ξέρουμε πως "θα είναι μακρύς ο δρόμος". Με Κύκλωπες, με Λαιστρυγόνες, Σειρήνες και όλα τα θεριά που καρτερούν εκείνους που αναζητούν Ιθάκες. Καλώς να ορίσουν... Κι εμείς καλά να πάθουμε!

Από αυτό το στίγμα και την αφετηρία γίνεται η εκκίνηση. Μέλει να δούμε αν θα τα καταφέρουμε ή αύτανδροι θα καταλήξουμε στο βυθό. Κοινή η τύχη αλλά το μέλλον αβέβαιο.

Σ' αυτό το μέγα "της ζωής μας ταξείδιον" αυτοθέλητα μπαρκάραμε αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες που μας αναλογούν. Βασικοί συνεργάτες: Η Καπετάνισσα η Δανάη, η Μυρτάλη σε χρέη Μαρκόνη, η Διώνη για όλα τα χρέη (είναι το τζόβενο) και ο υποφαινόμενος, ο Captain Nemos, ο ύπαρχος. Το υπόλοιπο τσούρμο θα συμμετέχει όπου και όσο μπορεί. Και όσο του γράφτηκε του καθενός μας. Με ανοιχτή πάντα τη θέση για όσους στα ίδια όνειρα κατοικούν. Τους εγωισμούς πως μόνο εμείς αξιωθήκαμε τέτοιο ταξίδι, τους έχουμε από καιρό φουντάρει στη θάλασσα.

Και πάλι θα τονίσουμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν άλλον πάρεξ τον εαυτό μας. Ιδιαίτερα οφείλουμε να το τονίσουμε σε συνάρτηση με τον μπούσουλα που ορίσαμε στο σκάφος μας, τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Είναι ο Δάσκαλός μας, δεν είμαστε οι εκπρόσωποί του. Ούτε καν οι πιστοί του. Η διδασκαλία του μας άνοιξε ορίζοντες, αυτό είναι αλήθεια, μα μόνοι μας πορευόμαστε πια. Όπως το ήθελε κι εκείνος. Στους δικούς μας δρόμους. Για τη δική μας Ιθάκη. Χαράζοντας πορείες αυτόνομες στο πέλαγος της ελεύθερης σκέψης.

Επομένως το κάθε μέλος του HOMA EDUCANDUS έχει προσωπική ευθύνη και συνάμα δικαίωμα έκφρασης. Μόνο σε θέματα που αφορούν την κοινή πορεία θα λαμβάνονται αποφάσεις από κοινού. Θα έρθουν και φουρτούνες, το ξέρουμε. Ίσως και να υπάρξουν και ναυαγοί. Και ανταρσίες... Δεν ξεχνάμε το Μπάουντι ούτε και την περιπέτεια τη δική μας πριν καλά καλά ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Έχουμε όμως τη θέληση να το παλέψουμε. Αυτό μόνο.

Κι αν φτωχικό το βρείτε το ταξίδι μας, αρκεί σε μας και μόνο που το προσπαθήσαμε.

Καλά μας ταξίδια!

Ο ύπαρχος

Captain Nemos

Υ.Γ.1. Το δικό μου ιδιαίτερο σκάφος, (δηλαδή blog για να συνεννοούμαστε) κανονικά είναι ο Ναυτίλος. Έτσι έγραψε Βερν... Έλα μου ντε που στο διαδίκτυο πρόλαβε άλλος και τον καπάρωσε. Οπότε βολεύτηκα με ένα ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ και ανέλαβα εκεί με το περισκόπιο του Ναυτίλου μου τον τομέα των προβολών και των ακροάσεων. Τα ποπ κορν και τα πατατάκια επιτρέπονται και επιβάλλονται... Να έχει δουλειά και η Διώνη που όλη μέρα τη βγάζει ξάπλα και τις νύχτες το ρίχνει σε παρατηρήσεις του ουρανίου θόλου...

Υ.Γ.2. Παραθέτουμε και την άλλη άποψη, την ανάλαφρη και δροσερή σαν τον φρέσκο αγέρα του πελάγους. Διότι εμείς εδώ δεν ήρθαμε να το παίξουμε σοβαροί και βαθυστόχαστοι μελετητές. Ούτε να γράψουμε διατριβές στα ιντερνέτια. Μπορούμε και θέλουμε και να το διασκεδάζουμε. Σαφώς με μέτρο...

Αγαπητοί επιβάτες,

σας ενημερώνουμε ότι ο οργασμός δουλειάς συνεχίζεται. Οι καπεταναίοι στη γέφυρα έχουν ανοίξει χάρτες, έχουν πάρει κουμπάσα και εξάντες και τρέχουν μέσα έξω στις βαρδιόλες προσπαθώντας να ορίσουνε το στίγμα και να χαράξουνε την πορεία.

Οι «μουντζούρηδες» της μηχανής, βιδώνουν ξεβιδώνουν όλη μέρα. Μέχρι στιγμής έχουν αποδειχτεί μαστροχαλαστήδες, ράβουν ξηλώνουν, δουλειά να μην τους λείπει. Κάθε μέρα που μπαίνουμε χάνουμε το μπούσουλα με τις αλλαγές.

Στο μεταξύ στην κουζίνα βράζουν και ψήνουν τα νέα εδέσματα και για να μη βαριούνται ξαναμαγειρεύουν τα παλιά και μας τα σερβίρουν σε νέα μορφή. Τα παιδία παίζει… Και η καπετάνισσα σκέφτεται στα σοβαρά να εγκαινιάσει το μπαλαούρο.

Όσο για τη Μαρκόνισσα, από την ώρα που αποκτήσαμε Ραδιόφωνο, κλείστηκε στον Ασύρματο και δοκιμάζει, λέει, τις συχνότητες. Θα μας έρθει καμιά ώρα κανένα SOS κι αυτή χαμπάρι δε θα πάρει.

Ο μόνος που δουλεύει σκληρά σ’ αυτό το σκάφος είναι το τζόβενο, η Διώνη, δηλαδή η αφεντιά μου, που με έχουν ξεπατώσει όλοι με τις παραξενιές τους. Χτες βράδυ, την ώρα που ρομαντζάριζα στην πρύμη, κοίταγα το νερό και περίεργες διαθέσεις ξύπναγαν μέσα μου. Αν ακούσετε «Άνθρωπος στη θάλασσα», μη ρωτήσετε ποιος… Τι; Πήγε ο νους σας σε αυτοκτονίες; Χαχαχα... Καλό το ανέκδοτο. Βρεεεεεε. Μου φαίνεται πως δεν έχετε διαβάσει Λιαντίνη. Τουλάχιστον να περνάτε από το ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ μου να "χαζεύουμε" μαζί τα αστέρια και πού θα πάει, κάτι θα καταλάβετε κι εσείς και για το Λιαντίνη και για το θάνατο, και για το είναι και το μηδέν και φυσικά για τη ζωή και τον έρωτα. Κι αφήστε τον captain Nemo να λέει "ανάλαφρη" τη δική μου άποψη. Είναι που εγώ το έχω δέσει κόμπο, και ναυτικό μάλιστα, πως ο θάνατος για να τον μελετάς πρέπει να έχει το εύρος της ζωής που τη ζεις!!! Ε, ναι. Ο Λιαντίνης το είπε κι αυτό. Κι αν δεν το ξέρατε, επιτόπου σας παρακαλώ να περάσετε στο ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ. Πρώτα θα δείτε τα αστέρια και μετά μπαίνετε και στα βαθιά νερά... Όπως λέμε πρώτα έρωτας και μετά θάνατος. Και πολλά άλλα λέμε, αλλά αυτά αφήστε να σας τα εξηγήσουν οι πιο σοβαροί του πληρώματος στο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Αν μου γλιτώσουν και δεν τους φουντάρω! Ε, να που το είπα να μη σας μείνει και η απορία.

Φιλάκια.

Διώνη

Υ. Γ. Και άμα περάσετε από τα δικά μου δωμάτια, φέρτε και κανένα κρασάκι. Το άγιον ρεμέντιο του Διονύσου που έλεγε ο Δάσκαλος. Ποιος δάσκαλος; Ααααααα. Φυσικά ο Λιαντίνης! Λοιπόν, σας περιμένω το γρηγορότερο.