Την ώρα που οι εργαζόμενοι της χώρας ετοιμάζουν παλλαϊκό ξεσηκωμό για την ερχόμενη Τετάρτη, τα κανάλια συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν με τις δηλώσεις Μάκη - Θέμου. Και συνεχίζουν να αποσιωπούν τα αληθινά μας προβλήματα αδιαφορώντας για την υπερχειλίζουσα αηδία. Μόνο τους κριτήριο να αυξήσουν τη δική τους θεαματικότητα προβάλλοντας σκάνδαλα σε λάθος βάση. Εστιάζουν στην προσωπική ζωή του χι κυρίου και ανάγουν το έλασσον σε μείζον για τα εκατομμύρια του χι δημοσιογράφου όταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων κατρακυλούν κάθε μέρα κάτω από το όριο πείνας και όταν τα εκατομμύρια κλεμμένα ευρώ από τα ασφαλιστικά μας ταμεία παραμένουν εξαφανισμένα...
Μάκης και Θέμος και όλα τα άλλα πρόσωπα της "ζαχοπουλιάδας" παίζουν στο ίδιο έργο. Με τον ίδιο ρόλο. Να αποκοιμίσουν το λαό και να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον για να περάσουν ανεμπόδιστα τα αντιασφαλιστικά μέτρα. Ο Μάκης και ξανά ο Μάκης και πάλι ο Μάκης, και μετά ο Θέμος και πάλι ο Θέμος και ξανά ο Θέμος... Και πουθενά οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Ούτε λεπτό δεν περισσεύει στους καναλάρχες από τον πολύτιμο τηλεοπτικό τους χρόνο, αυτό το χρόνο που τον χρυσοπληρώνουν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις και τον χρεώνονται οι δικές μας τσέπες. Το δικό μας πορτοφόλι που στενάζει κάθε φορά και περισσότερο όταν θα πάμε σούπερ μάρκετ, όταν θα θελήσουμε να πάρουμε τα εντελώς απαραίτητα για την επιβίωση. Αυτό το πορτοφόλι που στο πρώτο σοβαρό πρόβλημα δεν καταφέρνει να μας βοηθήσει και τρέχουμε να δανειστούμε για να τα βγάλουμε πέρα.
Ρώτησα χτες μια συνάδελφο πόσο πληρώνει το μήνα για τα Αγγλικά του γιου της. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. 100 ευρώ το μήνα. Το ένα δέκατο τρίτο του μισθού ενός δημόσιου υπαλλήλου που μετρά πάνω από είκοσι χρόνια στην υπηρεσία. Και το παιδί μετρά μόνο 11 χρόνια... Και το άλλο παιδί της βρίσκεται προ των πυλών του πανεπιστημίου.
Τι νόμιζες, απάντησε στην έκπληξή μου. Ο δικός μου μισθός δε φτάνει πια για να καλύψει τα φροντιστήρια και τα βιβλία των παιδιών...
Εγώ παιδιά δεν έχω και δεν ξέρω. Έχω όμως δυο γονείς συνταξιούχους εκπαιδευτικούς. Και ζω από κοντά το δικό τους δράμα επιβίωσης. Τη φτώχια και τις στερήσεις τους σε αντιδιαστολή πλήρη με τα εκατομμύρια που έβγαλε από την "τίμια" εργασία του ο κάθε τηλεοπτικός αστέρας. Κι άλλη φορά πριν από μήνες μίλησα ειδικά για την περίπτωση της μητέρας μου. Με τα 43 χρόνια στην αγωγή των νηπίων που της ζητάνε 10.000 ευρώ για να μπορέσει να πάρει ολόκληρη σύνταξη. 10 χιλιάδες ευρώπουλα εξαγορά για τα δέκα χρόνια στα 43 που τα έκανε στην ιδιωτική εκπαίδευση... Λες και δεν πλήρωνε για τα χρόνια αυτά κρατήσεις στα ΙΚΑ και στα μίκα...
Κι αν αυτό έστω και στοιχειωδώς έχει κάποια λογική να συμβαίνει, στηριγμένο στο ψευδεπίγραφο επιχείρημα της διαφοράς των κρατήσεων για το ένα και το άλλο ταμείο, ποια παράλογη λογική είναι εκείνη που της στέρησε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των έξι τελευταίων μηνών στην υπηρεσία γιατί λέει είχε συμπληρώσει τα 67 της χρόνια; Από 1η πρώτου του 2007 έως και την 21 Ιουνίου 2007, οπότε και αυτοδίκαια απολύθηκε λόγω ηλικίας, εργάστηκε ως νηπιαγωγός και την ίδια περίοδο στο εκκαθαριστικό της φαίνονταν κανονικά να γίνονται και οι ασφαλιστικές κρατήσεις. Όταν όμως έφτασε στο Γενικό Λογιστήριο για να τακτοποιήσει την απίθανη γραφειοκρατία της σύνταξης, δοκίμασε τη μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής της. Κακώς, της είπαν, σας έγιναν κρατήσεις για τους μήνες αυτούς. Δε δικαιούστε ασφάλιση από τη στιγμή που συμπληρώνετε τα 67! Και την ίδια ώρα την ενημέρωσαν πως πρέπει να πληρώσει 8.000 ευρώ για μια πρώτη εξαγορά των ετών στο ιδιωτικό. Πρόσφατα της ζήτησαν και άλλα 1.800 ευρώ... Φτάσαμε δηλαδή αισίως στα 10.000. Και φυσικά ακόμη δεν έχει πάρει εφάπαξ. Ακόμη δεν έχει πάρει τα "ταμεία"... Κάτι της είπαν για Απρίλη και να είναι και ευχαριστημένη!!!
Σ' αυτή τη γυναίκα που θυσίασε τη ζωή της για την εκπαίδευση, και που την περιμένουν δυο σοβαρές εγχειρίσεις, ποιος Μάκης και ποιος Θέμος μπορεί να απαντήσει για τα "τίμια" εκατομμύρια που βγάζουν με τον ιδρώτα τους; Δουλεύουμε εμείς, πεθαίνουμε στην ψάθα εμείς, για να μπορούν εκείνοι να κανιβαλίζουν στο γυαλί της τηλεόρασης με τα δικά μας λεφτά. Και η μάνα μου δεν είναι η μόνη περίπτωση... Μία από τις χιλιάδες και εκατομμύρια περιπτώσεις ημών των ανωνύμων είναι. Αναφέρθηκα σε αυτή όχι για να την κάνω γνωστή, αλλά γιατί την ξέρω από πρώτο χέρι και μπορώ όπου πρέπει να την αποδείξω με στοιχεία.
Και γιατί αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση του ανθρωποφάγου συστήματος. Μας λένε τάχα πως στις Ευρώπες δουλεύουν περισσότερα χρόνια. Περισσότερα και από 43; Πόσα χρόνια πια χρωστάμε να τους δουλεύουμε για να έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε αξιοπρεπώς;
Μόλις δυο μέρες νωρίτερα από τις σελίδες αυτού του blog στείλαμε τις ευχές μας στον άνθρωπο Μαριέττα Γιαννάκου για την περιπέτεια της υγείας της. Κι έπειτα ζωντάνεψαν στο νου μας οι εικόνες της περσινής απεργίας. Ειδικά η ώρα που τα ΜΑΤ πίεζαν να λιώσουν το πόδι του συναδέλφου μας στην πόρτα του ΥΠΕΠΘ. Χτες βράδυ τα κουβεντιάζαμε με τη μάνα μου. Τη λυπάμαι, μου είπε, είναι άνθρωπος. Σκυλάκι να δεις τραυματισμένο σε πιάνει η ψυχή σου. Είχαμε όμως κι εμείς ψυχή. Και μας την ποδοπάτησε. Αυτό δε σβήνει...
Και το λέει με όλη τη γνώση αυτό ένας άνθρωπος που μεθαύριο θα ανέβει στο χειρουργικό τραπέζι για εξίσου σοβαρή εγχείριση. Ίσως και πιο σοβαρή... Και που μήνες τώρα περιμένει να πάρει έστω και τα πετσοκομμένα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων για να μπορέσει να περάσει την πόρτα του νοσοκομείου και να αρχίσει να πληρώνει φακελάκια και αποκλειστικές και φάρμακα... Και με όλη την αγωνία αν θα της φτάσουν τα λεφτά με 43 χρόνια δουλειά για να γιάνει το πονεμένο της πόδι. Το ίδιο πόδι που έσερνε βογγώντας τέτοια εποχή πέρυσι για να πηγαίνει στο νηπιαγωγείο... και που η Πολιτεία έκρινε ότι δε δικαιούταν ασφαλιστικά δικαιώματα γιατί είχε κλείσει τα 67!!!
Τέτοιοι συνάνθρωποι που βασανίζονται και φτάνουν ακόμη και στα 67 δουλεύοντας για να μπορούν όχι να πλουτίσουν τα εκατομμύρια του κάθε Μάκη και του κάθε Θέμου, μόνο για να ζήσουν, υπάρχουν χιλιάδες. Και το δικό τους δράμα είναι ο εφιάλτης για όλα τα εκατομμύρια των εργαζομένων. Αυτό είναι το δικό μας πραγματικό και ουσιαστικό πρόβλημα. Να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από το μισθό μας.
Για τα κανάλια όμως; Για τα κανάλια εξακολουθούν να πουλάνε τα κότερα και οι βίλες του κάθε δημοσιογράφου. Τα ροζ και τα κίτρινα και άλλα αποκριάτικα dvd... Γιατί αυτά τα κανάλια που πληρώνονται κάθε φορά που εσύ κι εγώ θα αγοράσουμε γάλα και μακαρόνια, λαδάκι και ένα γιαουρτάκι για το βράδυ... βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Να προασπίσουν με κάθε τρόπο το σύστημα που τους αποφέρει εκατομμύρια. Στην κότα και στα κοκόρια που τους φέρνουν τα χρυσά αυγά έχουν το νου τους. Και στις κοκορομαχίες όλο το ενδιαφέρον τους.
Τουλάχιστον εμείς, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι άμεσα θιγόμενοι, ας σταματήσουμε πια να τους παρακολουθούμε. Ας αντιδράσουμε έμπρακτα και δυναμικά στο σκηνικό του παραλόγου. Μαζί με το ΚΚΕ; Μαζί με όποιον άλλο βλέπει την αλήθεια; Ατομικά; Όπως μπορεί ο καθένας καλύτερα.
Και σίγουρα συμμετέχοντας ψυχή τε και σώματι στον πανελλαδικό ξεσηκωμό της Τετάρτης, στις 13 του Φλεβάρη. Σε όποιο μπλοκ και σε όποια συλλογικότητα. Αρκεί να είμαστε όλοι εκεί. Στους δρόμους του αγώνα... Και με την ευχή κάποτε οι δρόμοι αυτοί να συναντηθούν. Να σμίξει το ποτάμι της οργής. Να ενωθούν οι χείμαρροι. Να μη σπαταλιέται η αγανάκτηση του καθενός μας δεξιά και αριστερά. Ενωμένοι και δυνατοί. Μια γροθιά. Όπως μια γροθιά έχει γίνει και το σύστημα εναντίον μας. Κι εδώ η ευθύνη είναι όλων μας. Δεν είναι μόνο στον απομονωτισμό του ΚΚΕ. Είναι και στην περί ανέμων και υδάτων πολιτική των άλλων αριστερών κομμάτων. Είναι και στην ιδιώτευση του καθενός πικραμένου αριστερού. Είναι και στις παρωπίδες όσων σέρνονται ακόμη πίσω από όσους παριστάνουν τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς και την ίδια ώρα ρίχνουν νερό στο μύλο του κεφαλαίου. Είναι ακόμη και στο ξεφούσκωμα της οργής μας την ώρα που ξαπλωμένοι στον καναπέ βλέπουμε τον κάθε Λαζόπουλο να λέει τα σύκα σύκα και στη σκάφη σκάφη. Μπράβο του και καλά κάνει. Αλλά κι αυτός ένας ακόμη μοχλός του συστήματος είναι. Ο κόσμος δεν αλλάζει από τον καναπέ. Μόνο με αγώνες και κινητοποιήσεις. Ούτε καν με αναρτήσεις στα blogs. Και μην ακούτε που σας λένε ότι αυτά ανήκουν σε άλλη εποχή. Ένα ακόμη κόλπο είναι να σε κρατάνε και να με κρατάνε κλεισμένους στα σπιτάκια μας για να μπορούν εκείνοι να αλωνίζουν τις ζωές μας.
Αφήστε λοιπόν τα τηλεκοντρόλ, αφήστε και τα ποντίκια ετούτη την Τετάρτη. Κι ελάτε όλοι στους δρόμους να φωνάξουμε:
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου