Καββαδίας. 33 χρόνια από το θάνατό του.

10 Φλεβάρη του 1975.

Ο αγαπημένος ποιητής των θαλασσινών, ο Νίκος Καββαδίας, φεύγει για το αιώνιο ταξίδι...

Πηγή Φωτογραφίας

Αυτός, που τόσο πόθησε μια μέρα να ταφεί, σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες, είχε ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ, και μια κηδεία σαν των απλών ανθρώπων τις κηδείες. "Αυτό που φοβόμουν έγινε", ήταν τα τελευταία του λόγια στην αδερφή του Τζένια, σαν κατάλαβε πως έφτασε το τέλος... Στις 10 Φλεβάρη του 75, χτυπημένος από εγκεφαλικό κι ενώ λογάριαζε την άλλη μέρα να μπαρκάρει.

Ο Καββαδίας υπήρξε για μένα ο πιστός σύντροφος στα χρόνια που ταξίδεψα. Κι ας ήταν πια εκείνος φευγάτος για πάντα. Τον τραγουδούσα στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας, στις αβάσταχτες ώρας της μοναξιάς, στις ώρες που ανοίγανε τα εφτά στόματα της θάλασσας κι η λογική έλεγε "πως όλα τέλειωσαν"...

10 Φλεβάρη του 75 ταξίδεψε εκείνος για πάντα.

19 Φλεβάρη του 1982, εφρά χρόνια αργότερα, λίγο έλειψε να πάρω κι εγώ το δρόμο του. Κι εκείνη την ώρα, σύντροφος και πάλι ο δικός του λόγος:

Δεν ξέρω τι είναι για τους άλλους ο Καββαδίας. Ξέρω μόνο πως για μένα έχει φωλιάσει στα τρίσβαθα της ψυχής μου, σε κείνα τα απάτητα μέρη που μόνο ο μεγάλος κίνδυνος ανοίγει την πόρτα τους. Κι ό,τι εκεί λάβει θέση, γίνεται ένα μαζί σου και ρέει στις φλέβες σου αξεχώριστο για πάντα με το αίμα και τη σκέψη σου. Το ποίημά του που εκείνη τη μέρα του Φλεβάρη ήρθε να γλυκάνει τη λαχτάρα μπρος στο θάνατο, αφιερώνω στη μνήμη του:

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με...Κάποτες όπου 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με...Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρήν δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε...ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...

Δείτε τα βίντεο - αφιερώματα στο Νίκο Καββαδία,

από την εκπομπή του Άλφα "Μηχανή του χρόνου":

• 1ο ΜΕΡΟΣ
• 2ο ΜΕΡΟΣ
• 3ο ΜΕΡΟΣ
• 4ο ΜΕΡΟΣ
• 5ο ΜΕΡΟΣ