ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ... ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ


Με αυτόν τον τίτλο (επίτηδες τον βάλαμε ... μισό στην ταμπέλα τη δική μας και θα εξηγήσουμε και γιατί... ) εντοπίσαμε σήμερα άρθρο στο Alfavita - αναδημοσιευμένο κι εκεί από το σημερινό φύλλο της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ.

Το άρθρο, που μπορεί κανείς να το διαβάσει ολόκληρο αν πατήσει πάνω στο Alfavita ή και κατευθείαν στο ΕΘΝΟΣ αφορά την αλλαγή διευθυντή σε ένα σχολείο της Αθήνας και τις συνακόλουθες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του.

Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι η προηγούμενη διευθύντρια είχε εισάγει μια σειρά από καινοτομίες, ανάμεσα στις οποίες και την κατάργηση του πρωινού ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ή πιο σωστά την αντικατάστασή του από ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου:

«Καλέ θεούλη
εμείς είμαστε καλά.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
νάχουν όλα τα παιδάκια,
ένα ποταμάκι γάλα,
μπόλικα αστεράκια,
μπόλικα τραγούδια.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
Νάναι όλα καλά,
Ετσι που κι εμείς
Να μην νοιώθουμε ντροπή
Για την τόση μας χαρά»

Στο άρθρο αναφέρεται μάλιστα ένα τεράστιο ποσοστό αλλοδαπών μαθητών - 72% - που έδωσε το βασικό ερέθισμα για αλλαγή της χριστιανικής προσευχής με μια ποιητική προσευχή ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλα τα παιδιά του σχολείου ανεξάρτητα από το θεό που πιστεύουν...

_________

Αυτή είναι η βασική είδηση... Και θα μπορούσα να τη δω με ενδιαφέρον ακόμη και να συντάξω τις δυνάμεις μου με εκείνους που απαιτούν να καταργηθεί το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ... Έτσι κι αλλιώς και στα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών έχω συχνά συνηγορήσει για κατάργηση των Θρησκευτικών με τη μορφή που διδάσκονται σήμερα καθώς και την αφαίρεση των χριστιανικών συμβόλων από τους χώρους των σχολείων. Και μάλιστα είναι και δικός μου λόγος σοβαρός η ύπαρξη τόσων αλλόθρησκων παιδιών στις αίθουσες των σχολείων μας σήμερα. Κυρίως όμως είναι εκείνος ο όρκος για υπακοή στο Σύνταγμα και σε όσα αυτό αναφέρει για το θέμα της θρησκευτικής ελευθερίας.

Ακριβώς όμως λόγω αυτού του όρκου που δώσαμε όλοι κάποτε για να διοριστούμε στην εκπαίδευση, είναι που απορώ και εξίσταμαι με όσα τώρα η πρώην διευθύντρια του σχολείου βγαίνει και καταγγέλλει στις εφημερίδες. Μάλιστα φαρδιά πλατιά αναφέρεται και το όνομά της στο άρθρο που για λόγους δεοντολογίας δε θα αναπαράγουμε. Δεν ενδιαφέρει εξάλλου το πρόσωπο, ούτε καν το γεγονός θα έλεγα. Μόνο η γενικότερη εξέταση του ζητήματος.

Πρώτα πρώτα θα πω ότι αυτό που αποπνέει η περιγραφή είναι όχι διαμαρτυρία για το θέμα της προσευχής, έστω και αν αυτό προβάλλουν... κι αυτό ήταν η πρώτη μου επιφύλαξη, αλλά διαμαρτυρία για την αλλαγή διευθυντή. Βαρύγδουπα μάλιστα στον υπότιτλο του άρθρου αναφέρεται ότι Εδιωξαν την... αιρετική διευθύντρια, όταν όμως διαβάσεις παρακάτω διαπιστώνεις ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Πολύ απλά στις πρόσφατες κρίσεις διευθυντών με τις οποίες άλλαξαν οι διευθυντές σε εκατοντάδες σχολεία, έτυχε να αλλάξει και η συγκεκριμένη κυρία και μάλιστα η υπηρεσία δεν τη γύρισε δασκάλα σε σχολείο όπως συνέβη με αρκετούς άλλους, αλλά την τοποθέτησε διευθύντρια και πάλι και μάλιστα στο ακριβώς απέναντι σχολείο από αυτό που υπηρετούσε.

Ε, λοιπόν, πού είναι το πρόβλημα; Και γιατί διαμαρτύρεται η κυρία αυτή; Διευθύντρια είναι και πάλι ας εφαρμόσει τις καινοτομίες της στη νέα μονάδα που υπηρετεί. Στην ίδια γειτονιά είναι, άρα και το ποσοστό αλλοδαπών θα είναι παρόμοιο και αφού τόσο δραστήρια στάθηκε όπως βλέπουμε από το εγκώμιο που της πλέκει η εφημερίδα, μπράβο σε εκείνους που της άλλαξαν σχολείο! Να ευεργετηθούν και άλλα παιδάκια από τον οίστρο και τις ικανότητές της.

Δυστυχώς τη νοοτροπία αυτή, του να θεωρούμε χτήμα μας και μαγαζάκι μας το σχολείο, την αναπτύσσουμε συχνά εμείς οι εκπαιδευτικοί. Φταίει και το ψυχικό μας δόσιμο που έτσι αισθανόμαστε. Το έχω περάσει κι εγώ και το κατανοώ. Κι επειδή το έχω περάσει και ξεπεράσει... λέω τώρα αυτή την άποψη. Τα σχολειά που υπηρετούμε δεν είναι προίκα μας να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε και να διαμαρτυρόμαστε όταν η υπηρεσία αποφασίσει να μας μετακινήσει.

Μάλιστα στην Κύπρο που έτυχε κάποτε να βρεθώ για σπουδές, διαπίστωσα ότι υπάρχει πάγια εντολή για αλλαγή των εκπαιδευτικών του σχολείου μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα. Και το βρήκα πολύ σωστό το μέτρο όσο και αν στην αρχή με ξένισε. Όπως λοιπόν τότε μου εξήγησαν οι Κύπριοι συνάδελφοι και όπως και η πείρα μου εκ των υστέρων βοήθησε να επιβεβαιώσω, η πολυετής παραμονή του προσωπικού στο ίδιο σχολείο δημιουργεί πολλά δυσάρεστα συμπτώματα. Ακόμη και ανάμεσα στους εργαζόμενους. Όπως καταλαβαίνετε σε μια ομάδα εργασίας δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούν στα πάντα. Έτσι σιγά σιγά δημιουργούνται κλίκες και αλίμονο σε όποιον δεν ανήκει στην ισχυρότερη εξ αυτών.

Ειδικά το πρόβλημα αφορά τους διευθυντές. Διότι στη συντριπτική πλειψηφία των περιπτώσεων λόγω της θέσης του ο διευθυντής καταφέρνει να ελέγχει και το θέμα αυτό και να ηγείται όχι μόνο του σχολείου αλλά και της ισχυρής κλίκας που ελέγχει τα πάντα και ρυθμίζει τα πάντα. Οι δικοί του θα πάρουν πάντα την καλύτερη τάξη, την καλύτερη αίθουσα, τις λιγότερες υποχρεώσεις. Και το αντάλλαγμα είναι να στηρίζουν το διευθυντή όταν και όποτε παραστεί ανάγκη ακόμα και όταν εξώφθαλμα αδικείται ένας συνάδελφός τους. Τα έχω ζήσει και αυτά στο πετσί μου και πολύ πρόσφατα...

Το ίδιο δυσάρεστο σκηνικό όμως παρατηρείται και στις σχέσεις του σχολείου με τους υπόλοιπους κοινωνικούς φορείς και ειδικά με την ομάδα των γονέων και κηδεμόνων που είναι και η σημαντικότερη ομάδα αναφοράς. Δάσκαλοι που παραμένουν επί σειρά ετών στο ίδιο σχολείο αποκτούν θέλοντας και μη σχέσεις οικειότητας με τους γονείς που αν και αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται θετικό, στην πράξη γίνεται μοχλός πίεσης σε βάρος άλλων δασκάλων ή και αδικιών ανάμεσα σε μαθητές. Συχνά έχουμε για το λόγο αυτό διάφορα επεισόδια στα σχολεία, γονείς που έμμεσα ή και άμεσα υποκινούνται από εκπαιδευτικούς ενάντια σε άλλους εκπαιδευτικούς. Ή παιδιά που τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης ως αποτέλεσμα της φιλικής σχέσης των γονιών τους με το δάσκαλο.

Και δε μιλώ μόνο εκ πείρας. Το ζήτημα των σχέσεων των δασκάλων με τους γονείς απετέλεσε θέμα επιστημονικής έρευνας που κάποτε πραγματοποίησα στα πλαίσια μεταπτυχιακών σπουδών. Έμπεδα λοιπόν και γεωμετρημένα καταθέτω την άποψη πως πολύ ορθά η υπηρεσία έστω και αν δεν υπάρχει εγκύκλιος σχετική στην Ελλάδα, αποφάσισε την αλλαγή σχολείου μιας τόσο δυναμικής διευθύντριας, που όπως διαβάζουμε στη συνέχεια του άρθρου κατάφερε να φτάσει το θέμα αυτό μέχρι τη Βουλή!!!

Κι από δω αρχίζει το δεύτερο σκέλος της δικής μου αντίδρασης. Σχετίζεται μάλιστα και με τον τίτλο του άρθρου που επέλεξε το ΕΘΝΟΣ για να δημοσιεύσει την είδηση. Σχετίζεται και με τον περιορισμό που κάναμε εμείς στον τίτλο.

Δε σχετίζεται όμως με τις δικές μου πολιτικές πεποιθήσεις που είναι μακράν της δεξιάς... Όμως το δίκιο πρέπει να λέγεται και το δίκιο μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει αν πατήσει στο google. Δοκιμάστε με τους πρώτους στίχους του ποιήματος του Ρίτσου:

όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα

Αν και το ΕΘΝΟΣ ρίχνει όλα τα βάρη στη Δεξιά, και φροντίζει να προβάλει ότι βουλευτές της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και του Συνασπισμού έφεραν το ζήτημα στη Βουλή:

Το θέμα έχει φτάσει και στη Βουλή, με επερωτήσεις που κατέθεσαν ο Νάσος Αλευράς και η Αννα Διαμαντοπούλου από το ΠΑΣΟΚ και ο Φώτης Κουβέλης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο υφ. Παιδείας, Α. Λυκουρέντζος, πάντως, σε δημόσια τοποθέτησή του δήλωσε πως «δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε εκπαιδευτικός να αυθαιρετεί. Εδώ είμαστε για να τηρούμε τους νόμους».

έκπληκτος διαπιστώνει κανείς ότι εδώ και δυο μήνες το ίδιο θέμα πρόβαλε και μία από τις καθαρόαιμα δεξιές εφημερίδες:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100046_09/12/2007_251982

Τίτλος του εκεί άρθρου ήταν:

Το τέλος ενός πρότυπου σχολείου
Το πείραμα στο .... ο δημοτικό της Γκράβας, η δουλειά των δασκάλων, η ανταπόκριση των παιδιών και η αξιολόγηση του υπουργείου

Μάλιστα στην Καθημερινή το θέμα συνοδεύτηκε με πολλαπλές αναφορές:

Η μεγάλη περιπέτεια στην Γκράβα_(...EΛΛAΔA...)
Προσευχή για όλους_(...EΛΛAΔA...)
Επόμενοι στη σειρά οι γονείς_(...EΛΛAΔA...)
Και μετά ήρθε το Κράτος..._(...EΛΛAΔA...)
Νέα πρόκληση με ριζικά νέες πρακτικές_(...EΛΛAΔA...)

Αναφορές που έχουν όλες την ίδια ημερομηνία. 9 Δεκεμβρίου 2007. Αξίζει μάλιστα να σημειώσουμε ότι η αλλαγή των διευθυντών έγινε μόλις στις 14 Νοεμβρίου. Παρακαλώ να τα λάβετε υπόψη διαβάζοντας όλες τις παραπάνω αναφορές. Και ειδικά την παρακάτω φράση:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100050_09/12/2007_251978


«Σοκαριστήκαμε», λένε οι δάσκαλοι. «Μας ήταν αδιανόητο να καταλάβουμε γιατί τέτοια μεθόδευση. Οταν όμως ήρθε ο καινούργιος διευθυντής καταλάβαμε. Το πρώτο που ζήτησε ήταν να ξεχάσουμε αυτό που κάναμε. Ολα… Τα παιδιά σοκαρίστηκαν… Αποδιοργανώθηκαν».

«Λίγες μέρες μετά», λέει η ............... , «δάσκαλοι βρήκαν ακαθαρσίες στις τάξεις. Δεν είχε ξαναγίνει αυτό. Τα παιδιά μου είχαν αποδιοργανωθεί…».

Για λόγους δεοντολογίας, τονίζω, παραλείψαμε και πάλι το όνομα, που όμως θα πούμε ότι είναι αυτό της πρώην διευθύντριας. Και θα το πούμε για να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στη φράση της "τα παιδιά μου" αλλά και στην αήθη επίθεση σε βάρος του συναδέλφου που τη διαδέχθηκε στη διεύθυνση του σχολείου. Ο διευθυντής κυρία μου, δεν είναι καθαριστής. Αν λοιπόν οι δάσκαλοι βρήκαν ακαθαρσίες όπως λέτε, πρώτον δεν είναι δική σας δουλειά να το καταγγείλετε. Δεύτερον είναι αμέλεια του ανθρώπου που το κράτος έχει προσλάβει για την καθαριότητα και που η απλή λογική λέγει ότι είναι το ίδιο άτομο που εργαζόταν εκεί και όταν εσείς διευθύνατε αυτό το σχολείο. Και επίσης η πείρα μου στην εκπαίδευση με συμβουλεύει να είμαι υπομονετική με κάθε νέο διευθυντή σχολείου και όχι να τον πυροβολώ μέσω των εφημερίδων πριν κλείσει ούτε ένα μήνα στα νέα του καθήκοντα και μάλιστα για θέματα που δεν ευθύνεται ο ίδιος. Βρήκαν ακαθαρσίες οι δάσκαλοι!!! Και τι έκαναν; Πήραν εσάς τηλέφωνο να διαμαρτυρηθούν; Και τι ακαθαρσίες μπορεί να έχει μια αίθουσα; Παρά εκείνες που προέρχονται από τη χρήση του χώρου από τους δασκάλους και τους μαθητές; Για ποια αποδιοργάνωση μιλάτε; Προφανώς την κύρια ευθύνη για τις ακαθαρσίες τη φέρουν οι ίδιοι οι δάσκαλοι. Γιατί ο ευσυνείδητος δάσκαλος ακόμη και σε μέρες που τα παιδάκια κάνουν πάρτι, επιμελείται το χώρο του και δεν αφήνει στην καθαρίστρια του σχολείου ένα αχούρι... Και τον επιμελείται μαζί με τους μαθητές, για να τους δίνει και το καλό παράδειγμα να μην εγκαταλείπουν τις ακαθαρσίες όπου να 'ναι. Όπως και να έχει πάντως το ζήτημα ο μόνος που δεν έχει ευθύνη είναι ο διευθυντής και μάλιστα όταν λίγες μόλις μέρες είναι στο σχολείο και προσπαθεί να προσανατολιστεί στα νέα δεδομένα.

Αλλά και για τα προγράμματα που τόσος ντόρος γίνεται στα άρθρα που διάβασα. Και στη συνεργασία με το πανεπιστήμιο. Και στα μαθήματα ελληνικών στους γονείς. Και στις ταινίες που γυρίσατε και πήρατε και βραβείο. Μπράβο σας και συγχαρητήρια. Όμως όπως όλοι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν, αυτά τα προγράμματα εντάσσονται στον ετήσιο προγραμματισμό του σχολείου και κανένας διευθυντής που αναλαμβάνει στο μέσο της χρονιάς δεν μπορεί να αναστείλει με το έτσι θέλω τον προγραμματισμό καθώς ήδη έχει περάσει από έλεγχο και έγκριση ανώτερων στελεχών της εκπαίδευσης. Προφανώς λοιπόν μιλάτε για αλλαγές σε θέματα που δεν είχατε φροντίσει να κατοχυρώσετε ως οφείλατε με επίσημες αποφάσεις του συλλόγου διδασκόντων ή να πάρετε έγκριση από τον προϊστάμενο και στο σχολικό σύμβουλο.

Κι ακόμη μιλάτε για ένα σχολείο στο οποίο πλέον ουδεμία δικαιδοσία έχετε. Μπορεί συναδελφικά να κατανοώ το "παιδιά μου" αλλά οφείλω να σας επισημάνω ότι "παιδιά σας" είναι πλέον οι μαθητές του νέου σχολείου που η πατρίδα σας ανέθεσε να διευθύνετε. Τέτοιες παρεμβάσεις στο έργο άλλων και μάλιστα με διασυρμό τους από τον τύπο μόνο δυσαρέσκεια μπορούν να προκαλέσουν σε βάρος σας εκ μέρους όσων γνωρίζουν εκ των έσω τα επικρατούντα στην εκπαίδευση.

Δε γνωρίζω ούτε εσάς, άγνωστο μου φάνηκε το όνομα, ούτε πολύ περισσότερο το συνάδελφο που σας αντικατέστησε. Ευτυχώς ο διασυρμός του στις εφημερίδες δεν έφτασε και στην αποκάλυψη του ονόματος, τουλάχιστον στο ΕΘΝΟΣ και στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που διάβασα. Μικρό χωριό όμως η εκπαίδευση. Και μόνο το όνομα του σχολείου αρκεί για να βρεθεί ο άνθρωπος αυτός στο μάτι του κυκλώνα.

Ειλικρινά δε θα ήθελα να είμαι στη θέση του. Δε του φτάνει που στη μέση της χρονιάς ανέλαβε ένα καινούριο σχολείο, ξαφνικά βρέθηκε και κατηγορούμενος στις εφημερίδες επειδή πολύ απλά δε δέχτηκε να συνεχίσει τις παρατυπίες της προκατόχου του. Διότι κάθε εκπαιδευτικός γνωρίζει ότι είναι παρατυπία η αλλαγή της πρωινής προσευχής με ποίημα. Και το λέω εγώ που θα προτιμούσα να μην υπάρχει καθόλου προσευχή. Αλλά από το προτιμώ ως πρόσωπο μέχρι το κάνω το σχολείο τσιφλίκι μου και γράφω τους νόμους στα παλιά μου τα παπούτσια, έχει μεγάλη διαφορά. Όσο μεγάλη είναι και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Σ' αυτά τα παιδιά, που όπως διάβασα είναι μεταναστόπουλα στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αλλά και στα ελληνόπουλα... Μεγαλύτερο μάθημα από το σεβασμό στις αρχές της δημοκρατίας δεν υπάρχει άλλο για να τους προσφέρει το σχολείο τους. Για τα παιδάκια που μας ήρθαν από άλλες χώρες θα είναι το πρώτο και καλύτερο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Γιατί η δημοκρατία είναι γέννημα ελληνικό. Για τα ελληνόπουλα πάλι, όχι μόνο θα αποτελεί σύνδεσμο με την παγκόσμια πολιτιστική προσφορά της χώρας τους αλλά και πολύτιμο οδηγό για να αγκαλιάσουν τους αλλοδαπούς συμμαθητές τους.

Αντίθετα, το να βλέπουν όλοι αυτοί οι μαθητές την πρώην διευθύντρια να επιτίθεται στον νυν διευθυντή του σχολείου τους μέσω των εφημερίδων, και που σε τελευταία ανάλυση δε φταίει σε τίποτα ο ίδιος για την αλλαγή... το ΠΥΣΠΕ τα αποφασίζει αυτά, αποτελεί χείριστο παράδειγμα και τραυματίζει ανεπανόρθωτα το ήρεμο παιδαγωγικό κλίμα του σχολείου.

Ξέρω, από πείρα και πάλι, ότι είναι χρέος του δασκάλου ακόμα και αν αντικατασταθεί από έναν τελείως άχρηστο συνάδελφο, να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους πρώην μαθητές του να προσαρμοστούν όσο πιο γρήγορα και όσο καλύτερα γίνεται στη νέα κατάσταση. Να αποκαταστήσουν δεσμούς αγάπης και σεβασμού στο νέο πρόσωπο. Να ανθίσει ο παιδαγωγικός έρωτας το συντομότερο δυνατό. Στοιχείο απαραίτητο για κάθε παιδαγωγική δράση.

Προφανώς όλα αυτά η πρώην διευθύντρια του σχολείου τα αγνοεί. Ή τα γνωρίζει αλλά τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Γιατί;

Ειλικρινά επειδή δεν ξέρω πρόσωπα και πράγματα, αδυνατώ να απαντήσω στο γιατί. Ίσως να υπάρχουν και άλλες σοβαροί παράμετροι που να δίνουν άλλη διάσταση στο θέμα. Το λέω αυτό βλέποντας στο άρθρο και αναφορά στη ΔΟΕ, τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, που διαμαρτύρεται για φαινόμενα ρεβανσισμού και μισαλλοδοξίας στο συγκεκριμένο σχολείο... Πιθανότατα λοιπόν να υπάρχουν και άλλα που τα άρθρα των δύο εφημερίδων δεν ανέφεραν... Έτσι κι αλλιώς δε με ενδιαφέρει να κρίνω τα εσωτερικά θέματα ενός συγκεκριμένου σχολείου. Και δε δικαιούμαι. Υπάρχουν θεσμοθετημένα όργανα και τους κράτους και συνδικαλιστικά για να το κάνουν αυτό. Το ίδιο όμως ακριβώς δε δικαιούται και η πρώην διευθύντρια. Ακόμη και αν θεωρεί ότι το ΠΥΣΠΕ την αδίκησε.

Κι άλλο τόσο δε δικαιούται η Αξιωματική Αντιπολίτευση να διαμαρτύρεται. Δεν υποφέρουμε από αμνησία... Καλά θυμόμαστε και τις δικές τους τεράστιες αδικίες στις επιλογές στελεχών όσα χρόνια βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Κι άλλο τόσο θυμόμαστε πως δεν έκαναν τίποτε για το θέμα της πρωινής προσευχής... Τώρα τους έπιασε ο πόνος;

Τάχα μου και καλά νοιάζονται για τις καινοτομίες. Και για τα καημένα τα παιδιά των μεταναστών... Και πιάνουν το ένα σχολείο και το κάνουν μείζον ζήτημα. Για τα υπόλοιπα σχολεία της χώρας, τι έκαναν οι ίδιοι; Επειδή καλά το ξέρω το ζήτημα, γι' αυτό και ενοχλούμαι τόσο πολύ από τη διπροσωπία. Έστω και αν, το τονίζω, επί της ουσίας συμφωνώ και συμπαραστέκομαι στις αλλαγές του σημερινού σχολείου και στον εκσυγχρονισμό των δομών της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Τέτοιες αλλαγές όμως ποτέ δε θα γίνουν πραγματικότητα, όσο τα πολιτικά κόμματα τις θυμούνται από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Και όσο τις προβάλλουν με πολιτικές σκοπιμότητες και όχι από γνήσιο ενδιαφέρον. Ακόμη χειρότερα όταν το βασικό κινούν είναι το χάσιμο της καρέκλας κάποιου... Που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πού κολλάει στο όλο ζήτημα. Ίσως αν ήξερα το πρόσωπο...

Αλλά δεν το ξέρω και δε με νοιάζει. Μόνο τη νοοτροπία καταγγέλλω και καταδικάζω. Που όσο και να προσπαθεί το ΕΘΝΟΣ να την καλύψει μιλώντας για σχολεία της Δεξιάς, μαρτυρά πως πόρρω απέχει και της δημοκρατίας και των προοδευτικών αντιλήψεων και που δε ζητάνε μια προσευχούλα για όλα τα παιδάκια... αλλά αυτό που βροντοφώναξε ο Λιαντίνης:

«Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει και το συνάνθρωπο, ένα μόνο του μένει να κάνει:

Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη του σκότους των θρησκειών.»

(Δημ. Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 227)

Κι ακόμη κρατώ από το κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα, σελ. 123:

«Η τελευταία πράξη της τραγωδίας, η ταφόπλακα δηλαδή που σκέπασε το φονικό, ανάλογη με την ταφόπλακα του 843, που έθαψε την αρχαία Ελλάδα, ήταν το διάταγμα του ελληνικού κράτους να ονομάσει το Υπουργείο για τη μόρφωση των παιδιών μας Υπουργείο των εκκλησιαστικών. Και λίγο αργότερα Υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων. Και τούτο το άνομο όνομα και νόημα τέρας το φέρνει μέχρι σήμερα. Η εθνική σχιζοφρένεια υπογράφτηκε και σφραγίστηκε με τη μεγάλη του Κράτους σφραγίδα.

Ακούσατε πουθενά σε Ευρώπη ή σε Αμερική, σε Σαχαλίνη, Ταγκανίκα ή Εσκιμώους, η παιδεία ενός έθνους, η μεγάλη ελπίδα και το μυστήριο των μυστηρίων του, να μπερδεύεται με το αντερί και το ράσο;»

Και σε αυτό το υπουργείο, της Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, θήτευσε θυμίζω και ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αν λοιπόν τα σχολεία μας παραμένουν ελληνορθόδοξα, έχει κι εκείνος ευθύνη. Πολιτική και προσωπική. Γιατί δεν έκανε το παραμικρό για να τα αλλάξει... Γι' αυτό και δε μας πείθει πως τώρα ξαφνικά τον έπιασε ο πόνος να τα αλλάξει. Το μόνο που καταλαβαίνουμε ότι θέλει να αλλάξει είναι την καρέκλα του με τον πρωθυπουργό... Ίδια με εκείνη τη διευθύντρια. Που πήρε σβάρνα τις εφημερίδες φωνάζοντας για το Πάτερ Ημών ενώ το μόνο που την κόφτει είναι η καρεκλίτσα του απέναντι σχολείου. Αλλιώς θα πρόσεχε τουλάχιστον ποια προσευχή προτείνει. Και θα την έκανε η ίδια πράξη:

Κάνε εσύ καλέ θεούλη,
Νάναι όλα καλά,
Ετσι που κι εμείς
Να μην νοιώθουμε ντροπή

Γιατί είναι ντροπή. Όταν κοιτάς να βολέψεις τον εαυτούλη σου και δε διστάζεις να βγάλεις το μάτι του άλλου. Και ντροπή όταν ανακατεύεις θεούς και ιδεολογίες για τις προσωπικές σου σκοπιμότητες. Όποιον θεό και όποια ιδεολογία. Και όποιον άλλο.