Παράξενο αλλά αληθινό. Τυχαία έπεσε η ματιά μου στα "Σαν σήμερα" της 13ης Φεβρουαρίου. Σαν σήμερα, που η απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ παρέλυσε τη χώρα για το ασφαλιστικό, την ανεργία και την ακρίβεια, είχε και πάλι νεκρώσει η Ελλάδα το 1957. 13 Φλεβάρη και τότε.
Άλλες οι εποχές, άλλα και τα αιτήματα. Σήμερα μας ξεσήκωσε η αγωνία για την ατομική μας επιβίωση. Φυσικά και είναι σπουδαίο ζήτημα. Ποιος λέει όχι; Μπορεί μια χώρα να προκόψει αν οι άνθρωποί της δυστυχούν; Όχι και πάλι όχι. Αλλά μπορεί και ο καθένας από μας να ευτυχήσει όταν ο τόπος βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής;
Και τέτοιο ακριβώς ήταν το ζήτημα που νέκρωσε την Ελλάδα πριν μισό αιώνα. Ένας κρίσιμος κίνδυνος για τον τόπο. Αντιγράφω αυτολεξεί από το "Σαν σήμερα":
1957
Νεκρώνουν τα πάντα στην Ελλάδα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση της Βρετανίας και άλλων χωρών, σχετικά με το κυπριακό ζήτημα. Το σύνθημα δόθηκε από τις καμπάνες των εκκλησιών και τις σειρήνες συναγερμού.
Και δεν είναι μόνο η σύμπτωση στο χρόνο. Καθόλου θα έλεγα δεν είναι αυτός ο λόγος που κάθισα και έγραψα αυτές τις αράδες. Ούτε και απλή περιέργεια να μάθουμε την ιστορία μας... Άλλο με ανησύχησε και με προβλημάτισε. Και μάλιστα πολύ. Και έχει να κάνει και με τούτο δω το blog και με όσους το επισκέπτονται αλλά και με όσα ακούω στις συζητήσεις της αληθινής ζωής, εκεί έξω από την οθόνη του υπολογιστή και ακόμη εκεί μέσα στην άλλη οθόνη, τη μικρή...
Να πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Πριν λίγες μέρες το Homa Educandus ανέβασε μια είδηση για τον ακρωτηριασμό μιας πολιτικού. Δεν έχει νόημα να αναπαράγω το όνομα. Γιατί δεν έχει να κάνει και με την ίδια αυτό που γράφω. Μόνο με το ενδιαφέρον των επισκεπτών μας. Εμείς είμαστε ένα μικρό και με λίγους μόλις μήνες παρουσία blog. Οι επισκέπτες μας κυμαίνονται από 30 μέχρι 50 επισκέψεις την ημέρα συνήθως. Και μόνο τη μέρα του πρόσφατου σεισμού που πρώτοι ανεβάσαμε τη σχετική είδηση καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους 100. Όταν όμως ανεβάσαμε το θέμα για τον ακρωτηριασμό, έγινε ο χαμός. 226 συνολικά επισκέπτες μέτρησε εκείνη τη μέρα ο μετρητής... Και πάλι λέω ότι το θέμα δεν είναι ακριβώς αυτό. Καλά κάνει ο κόσμος και νιώθει ευαισθησία και του βγαίνει ενδιαφέρον και ανθρωπιά ελπίζω από τέτοιες ειδήσεις.
Το πρόβλημα είναι που όταν λίγες μέρες αργότερα αναφερθήκαμε σε ένα άλλο γεγονός πολύ σημαντικότερο κατά τη γνώμη μας, και μάλιστα σχετικό και αυτό με ... ακρωτηριασμό και μάλιστα ακρωτηριασμό που δεν αφορά το πόδι του ενός αλλά του τόπου ολόκληρου, οι επισκέπτες ξαναέπεσαν στα συνήθη επίπεδα των 50 και κάτι... Και δε λέω πρόβλημα τους 50, εμείς εκεί κυμαινόμαστε στις καλές μας μέρες και καθόλου δε μας πειράζει. Το πρόβλημα είναι στην τεράστια διαφορά με τον άλλο ακρωτηριασμό που τετραπλασίασε τους επισκέπτες. Το πρόβλημα είναι ακόμη όχι στην επισκεψιμότητα του χώρου μας, αλλά που οι τιμές της αποτελούν βαρόμετρο του τι συγκινεί και ενδιαφέρει σήμερα τους ανθρώπους.
Και σαν να μην έφτανε η δική μας παρατήρηση, ήρθε και το "σαν σήμερα" να το υπογραμμίσει. Πόσο λίγο νοιαζόμαστε για τα εθνικά μας θέματα και πόσο μας ανάβει και μας κεντρίζει το ενδιαφέρον κάθε τι το προσωπικό και ατομικό. Λέμε τάχα πως μας φταίει η τηλεόραση που μας αναγκάζει μάρτυρες σε μια ζαχοπουλιάδα, και καμωνόμαστε επιπλέον πως αντιδρούμε κλείνοντας τους δέκτες... Θυμίζω το προχτεσινό μποϊκοτάζ για να δείξουμε τη δύναμη των πολιτών. Κοροϊδευόμαστε και εθελοτυφλούμε. Η τηλεόραση απλά πουλάει ό,τι εμείς θέλουμε να αγοράσουμε. Νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης είναι. Νόμοι της αγοράς. Και όπως λένε και οι έμποροι, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο... Που σημαίνει ότι έχει και το μαχαίρι να καθορίζει τι θα του πουλήσει το μαγαζί. Δεν είναι ανόητος ο έμπορος να φέρει πραμάτεια που θα του μείνει απούλητη ή στη συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνουν τα μηχανάκια της Agb να πάθουνε υπόταση...
Ναι, υπάρχει και η άλλη οπτική του ζητήματος. Εκείνη που εξηγούν στις κοινωνικές επιστήμες ως πλύση εγκεφάλου και προπαγάνδα κλπ μέσα έντεχνης στροφής της κοινής γνώμης σε όσα βολεύουν τα κέντρα εξουσίας. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έρχεται από το βάθος του χρόνου να μας πει ότι το 1957 ο ίδιος λαός είχε άλλες προτεραιότητες. Και το ερώτημα είναι αν μόνο η τηλεόραση του έφταιξε που άλλαξε ενδιαφέροντα ή υπάρχει και η ατομική ευθύνη του καθενός μας. Κι αν πείτε για την τηλεόραση, θα πρέπει να ξαναρωτήσω γιατί τα ίδια κάνουμε και στο ίντερνετ; Εδώ τι μας φταίει;
Επειδή μάλιστα το κρίσιμο θέμα του τόπου, θα το αναφέρω για όσους βαρέθηκαν να κάνουν κλικ στο σύνδεσμο, είναι το κυπριακό, αυτό που ξεσήκωσε τους έλληνες το 1957 αλλά τώρα τους κάνει να χασμουριούνται, και είναι θέμα άμεσα σχετιζόμενο με αυτή τη νοοτροπία, του να ρίχνουμε τα βάρη μια ζωή στους άλλους και να μην παραδεχόμαστε και τις δικές μας ευθύνες, θέτω σε προβληματισμό όλων το "τις πταίει" και παρακαλώ αυτή τη φορά κανείς να μην πετάξει το μπαλάκι αλλού. Ας κοιταχτούμε μια φορά και στον καθρέφτη.
- Για το θέμα μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στις σχετικές συζητήσεις του φόρουμ:
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο χάρτης που αναρτήθηκε δεν είναι κατά λάθος της αρχαίας Ελλάδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου