"Δεν είναι δόκιμοι, κοπέλες είναι σου λέω!" Και όμως...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Τέλος του 2005 με ένα κόμπο στο λαιμό αν επιτέλους θα βρούμε εταιρία να μπαρκάρουμε κι εμείς. Τρεις κοπέλες που απεγνωσμένα έψαχναν βαπόρι να μπαρκάρουν, δύσκολο πράγμα και ιδίως αν έχουν βλέψεις για ποντοπόρα.

Συναντηθήκαμε στις 8 το πρωί έξω από τον ηλεκτρικό να ξεκινήσει η περιοδεία μας... Τι ακούσαν τα αφτιά μας εκείνο το πρωινό στον Πειραιά; Πόσες πόρτες δεν βρήκαμε κλειστές...

Θυμάμαι που περάσαμε την είσοδο μίας ναυτιλιακής εταιρίας με σκοπό να πάμε στο τμήμα των πληρωμάτων να ζητήσουμε δουλειά. Στα πέντε βήματα που κάναμε μας σταμάτησε ο θυρωρός.

-Τι θα θέλατε;(μας ρώτησε)

-Δόκιμοι είμαστε, θα θέλαμε να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο πληρωμάτων.

-Μισό λεπτάκι κορίτσια.

Περιμέναμε λοιπόν κι εμείς ντυμένες με τα "καλά" μας στον προθάλαμο του μεγάρου.
Πιάνει το τηλέφωνο και μιλάει με κάποιον (προφανώς τον υπεύθυνο των πληρωμάτων):

-Έλα, έχουν έρθει κάτι κοπέλες εδώ και θέλουν να πάνε στα πληρώματα... Για δόκιμοι λένε... Όχι σου λέω, κοπέλες είναι, στα πληρώματα θέλουν να πάνε... Δεν είναι δόκιμοι σου λέω, κοπέλες είναι!

Το τηλέφωνο έκλεισε, ο θυρωρός γύρισε στο μέρος που στεκόμαστε και μας είπε χαμογελαστός:

-Λυπάμαι κορίτσια, μου είπαν ότι δεν δεχόμαστε αιτήσεις απο κοπέλες.

Τι σφαλιάρα ήταν αυτη; Από πού μας ήρθε; Μας πιάσαν κάτι γέλια στην μέση του δρόμου... Ακόμα γελάμε όταν θυμηθούμε την ιστορία αυτή! "Κοπέλες είναι σου λέω, όχι δόκιμοι!"

Κι όμως συνεχίσαμε, χτυπήσαμε και άλλες πόρτες και ακούσμε πολλές τέτοιες ατάκες. Απτόητες εμείς, αποφασισμένες να βρούμε εταιρία... Γύρισα κατά τις 7 το απόγευμα σπίτι μου, έχοντας γράψει πολλά χιλιόμετρα, κατάκοπη, πεινασμένη και διψασμένη.Δεν το έβαλα κάτω όμως και εταιρία βρήκα!

Πέρασε ο καιρός, έφυγα για το πρώτο μου μπάρκο! Έκει έμαθα πολλά όπως: πως να κάνω ματσακόνι (είχα το δικό μου ματσακόνι, καλό ξύλο, βαρυ εργαλείο, πέταγε σπίθες και δεν ήθελε ακόνισμα στον τροχό!), έμάθα τι είναι η μάπα (σφουγγαρίστρα την έλεγε η μαμά μου), πώς πίνει τον καφέ του ο καπετάνιος (και φυσικά δεν τον έκανα ποτέ όπως ήθελε, αν ήθελε καφέ να εφτιαχνέ μόνος του δεν είχα μπαρκάρει καφετζής), πως πιάνουν το πινέλο και βάφουν, να φτιάχνω μπογιές, να δίνω δουλειά στους ναύτες, να μαζεύω τα τρεξίματα από λάδια, να πιάνω το στουπί και το πανί και να κατεβαίνω στις σεντίνες για λαδάκια, να διορθώνω στους χάρτες... Δεν έχω παράπονο!

Έκανα τα πάντα εκέι! Τι θέλεις; Γέφυρα, κουβέρτα; Δεν άφησα τίποτα στην τύχη του! Στα πάντα ήμουν μέσα! Τους τρέλανα στις ερωτήσεις... Έψαξα, έμαθα! Είδα την διαφορά άντρα δοκιμου και γυναίκας δόκιμου, ή μάλλον τις διαφορές.

Δεν φοβήθηκα να λερώσω τα χέρια μου, υπήρξαν φορές που δεν φαινόταν ούτε για αστείο το μπλέ της φορμας μου γιατί είχε γίνει μαύρη από το πετρέλαιο, ακόμα και το πρόσωπό μου ήταν γεμάτο πετρέλαιο. Ο άντρας δόκιμος όμως σιχαινόταν να λερώσει τα χέρια του με πετρέλαιο... Δούλεψα σαν σκύλος σε αυτό το βαπόρι, αλλα πάντα ήμουν η "μικρή", ενω ο άντρας δόκιμος ήταν πάντα ο άντρας δόκιμος! Δεν είναι κοπέλα, είναι δόκιμος! Έτσι όμως ήταν πάντα και όσο κι αν γκρινιάζω δεν αλλάζει!

Ένας άντρας στο βαπόρι δεν έχει να αποδείξει τίποτα, ενώ μια κοπέλα πρέπει να αποδείξει με έργα ότι δεν μπάρκαρε για τουρισμό. Ότι μπάρκαρε για να δουλέψει όπως δεν έχει δουλέψει πότε κανένας τους, ότι ήρθε για να κλέψει γνώσεις και όχι καρδιές.

Έχω διαλέξει να κρατάω μόνο τα καλά στην ζωή μου, από τα άσχημα κρατάω μόνο τις διδαχές που μου προσφέραν!

_____________

ΣΧΟΛΙΟ

Το άρθρο είναι του νέου μέλους του blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ, της A.M. Που είναι κοπέλα αλλά είναι και δόκιμος, δόκιμος Πλοίαρχος.

Είναι πράγματι κρίμα που εκεί κάτω, στην Ακτή Μιαούλη, 30 ολόκληρα χρόνια μετά το άνοιγμα των σχολών Εμποροπλοιάρχων για τις γυναίκες της χώρας μας, εξακολουθούν να τα χάνουν όταν μια γυναίκα δηλώσει "ναυτικός". Τι στο καλό πια; Γυναίκες υπουργούς έχει πλέον η χώρα, πρόεδρο Βουλής, αρχηγούς κομμάτων... κι αφήστε πια τις αστυνομικίνες, τις πιλότους, τις οδηγούς ταξί και λεωφορείων και μετρό... και τόσες άλλες γυναίκες που επάξια στελεχώνουν θέσεις που κάποτε αποτελούσαν "αντρικά οχυρά".

Κι ακόμη αφήστε που η χώρα αυτή χρωστά τη λευτεριά της και σε γυναίκες καπετάνισσες, τη θρυλική Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ Μαυρογένους, την άγνωστη στους πολλούς Δόμνα Βισβίζη.

Γιατί πια τέτοια "δυσλεξία" μπροστά στα κορίτσια που δηλώνουν ότι αγαπούν τη θάλασσα και θέλουν να την ταξιδέψουν; 25 κοπέλες σήμερα φοιτούν στο τρίτο έτος του Ασπροπύργου, στη σχολή Πλοιάρχων αλλά και στη σχολή Μηχανικών. Και αρκετές ακόμη φοιτούν σε άλλες σχολές της χώρας. Και πολύ περισσότερες έχουν αποφοιτήσει στα 30 χρόνια που η Πολιτεία έδωσε το δικαίωμα και επίσημα στη γυναίκα να διαπρέπει ως αξιωματικός εμπορικού ναυτικού. Καιρός λοιπόν να το πάρουν όλοι απόφαση πως τα καράβια δεν είναι ανδροκρατούμενο κάστρο. Έχουν θέση και οι γυναίκες στη θάλασσα. Και έχουν και τη θέληση να την κρατήσουν και να την τιμήσουν.