Πραγματοποιήθηκε σήμερα, 1/4/20011, επιμορφωτική ημερίδα για τους εκπαιδευτικούς της Α'θμιας εκπαίδευσης Θεσπρωτίας με τίτλο:
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Η εκδήλωση έλαβε χώρα στην αίθουσα συνεδρίων των ΤΕΙ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ υπό την αιγίδα των τριών σχολικών συμβούλων του νομού μας, κ.κ. Μιχαλά Κωνσταντίνου, Τζίμα Γρηγορίου και Μπάκου Αθανασίου.
Εισηγητές της ημερίδας ήταν οι κύριοι:
1. Σταμέλος Γεώργιος, καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών.
2. Μπάλιας Στάθης, αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Πατρών.
3. Κυπριανός Παντελής, αναπληρωτής καθηγητής του τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Πατρών.
4. Πολίτης Δημήτριος, Λέκτορας του τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Πατρών.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό κι ο Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, κ. Νάτσης Κωνσταντίνος ενώ σύντομη ομιλία έκαμε και ο συνδικαλιστής κ. Δημήτριος Χριστοφίδης.
Την ημερίδα παρακολούθησαν όλοι οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σε δημοτικά σχολεία της Θεσπρωτίας, δάσκαλοι αλλά και εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων.
Τα θέματα της συνάντησης ήταν:
1. Ευρωπαϊκή διάσταση στην εκπαίδευση
2. Δικαιώματα του παιδιού
3. Δημιουργικότητα στο παιχνίδι
4. Λογοτεχνία και σχολείο
και αναπτύχθηκαν κατά σειρά από τους εισηγητές που αναφέρθηκαν πριν.
Οι εργασίες ξεκίνησαν περίπου στις 9 το πρωί και περατώθηκαν λίγο μετά τη μία το μεσημέρι, με ένα σύντομο διάλειμμα για καφέ.
Εκ μέρους των ακροατών τέθηκαν αρκετά ερωτήματα προς τους εισηγητές αλλά και διατυπώθηκαν ενστάσεις σε ζητήματα που η θεωρία δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα του σχολείου ή και την ίδια την καθημερινότητα της ζωής.
Ιδιαιτέρως ξένισε η άποψη που ακούστηκε για το δικαίωμα των παιδιών στην εργασία καθώς μέχρι τώρα μιλούσαμε για το ακριβώς ανάποδο, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας...
Ευαίσθητες επίσης χορδές άγγιξαν και όσα άλλα ακούστηκαν για τα δικαιώματα των παιδιών καθώς μια μόλις εβδομάδα πριν ένα παιδάκι δέκα ετών υπέστη ομαδικό βιασμό. Ένα Αφγανάκι που βρέθηκε στην πόλη μας χωρίς την προστασία των γονιών του, άστεγο και πεινασμένο και οδεύοντας προς τον ... παράδεισο της Ευρώπης. Ποιος ο ρόλος του εκπαιδευτικού που διδάσκει δίπλα σε τέτοια παιδιά; Πώς θα μιλήσει στους μαθητές του για τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν τα αθώα τους ματάκια βλέπουν καθημερινά απάνθρωπες σκηνές έξω από την πόρτα του σχολείου; Και ανθρώπουν δίκην αδέσποτων ζώων να αναζητούν τροφή στους κάδους απορριμμάτων;
Και πώς να μιλήσεις για το ευρωπαϊκό ιδεώδες της ειρήνης όταν μαίνεται απέναντί μας ο πόλεμος της Λιβύης; Ή να υπερασπιστείς την καλύτερη ζωή των πολιτών που ευαγγελίζοντας εκείνοι που ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση όταν η χώρα σου έχει γονατίσει κάτω από τις απαιτήσεις του ΔΝΤ;
Βγαίνοντας πάντως για διάλειμμα το μάτι στάθηκε πάνω στα γκράφιτι των μεγάλων παιδιών του ΤΕΙ:
Και βούρκωσε...
Και να δεις πώς το έλεγε εκείνος ο άλλος ποιητής, ο δικός μας:
Συ που γονατίζεις
συ που κλαις
σήκω και φώναξε:
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Χρόνια το είχα θυμάμαι κολλημένο στο μαθητικό μου ντοσιέ. Μαθήτρια τότε του γυμνασίου. Ψαλιδισμένο από περιοδικό. Και φωτογραφία από τους τοίχους του Πολυτεχνείου. Ήμουνα νια και γέρασα. Κι αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, αντί για το καλύτερο τραβά κάθε μέρα προς τα κάτω... Και πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!
Οι επόμενοι δύο εισηγητές προσπάθησαν να αποφορτίσουν το βαρύ κλίμα. Μίλησαν για παιχνίδι ο ένας. Ο κ. Κυπριανός Παντελής:
Για λογοτεχνία ο άλλος. Ο κ. Πολίτης Δημήτριος:
Το παιχνίδι... αχ, το παιχνίδι! Πόσος χρόνος έμεινε στα παιδιά μας σήμερα για παιχνίδι; Και πώς ταιριάζει το παιχνίδι με το δικαίωμα των παιδιών για εργασία;
Μου άρεσε πάντως εκείνο που άκουσα από τον κ. Κυπριανό, πως το παιχνίδι σπάει τις σχέσεις καλού - κακού μαθητή και πως μέσα από το παιχνίδι ξεχνάμε την πραγματικότητα και αυτό μας ανακουφίζει. Και θυμήθηκα ένα μικρό αγόρι να παίζει φιφίτα. Την ώρα που η μανούλα του περίμενε να κινήσει για το μεγάλο ταξίδι. Είναι μεγάλο όπλο το παιχνίδι για όλα τα πονεμένα παιδιά του κόσμου και για όλα όσα πονάνε τις τρυφερές τους καρδούλες.
Ο εισηγητής έκλεισε αφήνοντας ένα βαρύ ερώτημα να αιωρείται στην ατμόσφαιρα:
Ποιο είναι το βάρος του παιχνιδιού στο σχολικό πρόγραμμα;
Ποιο; Αλήθεια ποιο είναι;
Μόλις προχτές διάβαζα στις εφημερίδες πως σύντομα το σχολείο θα εργάζεται ως τις 3 για τις μικρές τάξεις και ως τις 3.30 για τις μεγάλες. Στην Ελλάδα. Γιατί αλλού, όπως μας ενημέρωσαν οι εισηγητές, πχ Αμερική, αμφισβητείται η ίδια η υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης. Και πολλά παιδιά παραμένουν στο σπίτι και μαθαίνουν γράμματα από τους γονείς τους!!! Στην Αμερική...
Πάει μπροστά τελικά ο κόσμος μας ή πάει πίσω;
Τέλος ήρθε και η ώρα της Λογοτεχνίας. Και αναλύθηκε από τον εισηγητή γιατί εξαφανίστηκαν τα λογοτεχνικά κείμενα από το βιβλίο της Γλώσσας. Και γιατί δεν πρέπει να διδάσκουμε γραμματική τεμαχίζοντας ποιήματα... Η Λογοτεχνία χρειάζεται τη δική της ξεχωριστή ώρα. Την ώρα του Ανθολογίου. 2 ώρες ανά δέκα ώρες γλωσσικής διδασκαλίας.
Ο κ. Πολίτης παρουσίασε και σχετική έρευνα που έχει κάνει για τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών σχετικά με τη διδασκαλία της Λογοτεχνίας. Και δεν απέφυγε να υπογραμμίσει την ανυπαρξία σχολικών βιβλιοθηκών...
Κράτησα από την εισήγησή του πως ναι μεν πρέπει να απαλλαγεί η Λογοτεχνία από τον καταναγκασμό να γίνεται χρήση της για τη διδασκαλία της γλώσσας αλλά θα πρέπει η Λογοτεχνία να συνδέεται με το παιχνίδι.
Προβληματίστηκα όμως με την άποψή του πως ο δάσκαλος δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπά τη Λογοτεχνία, είναι όμως υποχρεωμένος να διαφυλάσσει τη σχέση του παιδιού με τη Λογοτεχνία. Τι σόι δάσκαλος μπορείς να είσαι αν δεν αγαπάς τη Λογοτεχνία;
Και πώς γίνεται να μην αγαπά κάποιος μορφωμένος άνθρωπος τη Λογοτεχνία;
Άλλα πράγματα με δίδαξε εμένα ο Δάσκαλός μου ο Λιαντίνης. Πως: "Η λογοτεχνία ενός λαού είναι το αντίκρυσμα συναλλάγματος στα τραπεζικά υπόγεια της ιστορίας του." Και πως: "Η λογοτεχνία είναι το στιλπνό κάτοπτρο, που μέσα του κοιτάμε καθαρά το πρόσωπό μας." Και μίλαγε ακόμη ο Λιαντίνης και για τη δασκαλική αμουσία. Ως πρώτο παράγοντα και σημαντικό που ζημιώνει τη διδασκαλία της λογοτεχνίας.
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα των ερωτήσεων, απρόθυμα σηκώθηκαν κάποια χέρια... Εστιάζοντας κυρίως στον εξοβελισμό της Λογοτεχνίας από τα βιβλία της Γλώσσας. Αφήνοντας να φανεί πως η εισήγηση δεν μπόρεσε να πείσει για την αναγκαιότητα μιας τέτοιας επιλογής.
Προσωπικά βέβαια δεν είμαι το τυπικό δείγμα ανθρώπου για να μιλήσω για κάτι τέτοιο. Γιατί η Λογοτεχνία είναι για μένα όπως το οξυγόνο για τους ζώντες οργανισμούς. Και γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διαβάζω λογοτεχνία. Τώρα στα τελευταία και γράφω. Το κατά δύναμη. Κι ας ήταν πάντα αγαπημένο μου μάθημα τα Μαθηματικά. Ή και ακριβώς για τούτο:
Απόσπασμα διδασκαλίας του Δημήτρη Λιαντίνη στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. (Αισθητική του Σολωμού από το Χάσμα Σεισμού)(Διαβάστε το κείμενο εδώ)
Και μπορεί ο καθένας μας να είχε διάφορες ενστάσεις για όσα ακούστηκαν στο σεμινάριο, μπορεί κάποια στιγμή να υπήρξε και ένταση στις τοποθετήσεις, αλλά ακριβώς αυτό αποδεικνύει και την επιτυχία του. Γιατί κατάφερε να εμπλέξει τους ακροατές στα θέματα που αναπτύχθηκαν και να δημιουργηθεί γόνιμος διάλογος.
Αν θέλετε μάλιστα και την προσωπική μου αποτίμηση για τη σημερινή ημερίδα θα υπογραμμίσω ότι όχι μόνο δεν είχε σε τίποτε να ζηλέψει από τις αντίστοιχες των μεγάλων αστικών κέντρων, ακόμη και της Αθήνας, αλλά και ήταν πολύ καλύτερο. Θετικός παράγοντας και η επιλογή του χώρου.
Νομίζω πως αξίζουν συγχαρητήρια στους διοργανωτές και ειδικά ως προς τη στάση τους στις αντίθετες απόψεις που εκφράστηκαν. Με δεδομένο βέβαια ότι γνωρίζουμε σε τι κόσμο και σε τι εποχή ζούμε...
Και για τον ίδιο λόγο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όσους τόλμησαν να αρθρώσουν το διαφορετικό λόγο. Με ξάφνιασαν ευχάριστα. Ειλικρινά τέτοιο επίπεδο δεν το είχα συναντήσει ούτε σε ημερίδες των Αθηνών.
Ας ευχηθούμε σύντομα να επαναληφθεί ανάλογη διοργάνωση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου