Κόκκινη Κάρτα στο Ιατρείο της Αστυπάλαιας

Για μια ακόμη φορά βρεθήκαμε φέτος για διακοπές, όπως και χιλιάδες άλλοι έλληνες και ξένοι τουρίστες, σε ένα από τα νησιά της άγονης γραμμής, την Αστυπάλαια.

Η άγονη γραμμή σημαίνει μέρες γόνιμες κοντά σε παρθένα φύση αλλά και πίκρα αβάσταχτη από την άγονη λογική ορισμένων που αδιαφορούν τελείως για τούτους τους τόπους. Η δική μας πικρή εμπειρία θα εστιαστεί επί του παρόντος στο ιατρείο του νησιού. Δυστυχώς το χρειαστήκαμε και αυτό...

Λίγο το air condition του καραβιού (αλήθεια, πότε οι καραβοκύρηδες θα καταλάβουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν με αυτό το ζήτημα; Μπαίνουμε υγιείς στα καράβια τους και βγαίνουμε άρρωστοι από την υπερβολική ψύξη... ) λίγο οι αέρηδες του νησιού, λίγο και τα μόνιμα προβλήματα της ηλικίας, φτάσαμε στην πόρτα του ιατρείου με έντονο βήχα και ένα στρατό ... γατάκια να σκούζουν στα εσώτερα του στήθους μας.

Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα της εξέτασης. Μπαίνω μέσα και κάθομαι στην καρέκλα. Νέα αναμονή να τελειώσει ο γιατρός τη συνομιλία στο κινητό. Που από όσα άκουσα (θέλοντας και μη) αφορούσε προσωπικό τηλεφώνημα. Αδικία αυτό... Μόνο οι εκπαιδευτικοί στη χώρα αυτή απαγορεύεται να μιλάμε στα κινητά σε ώρα εργασίας;

Κάποια στιγμή το τηλεφώνημα τέλειωσε και άρχισε η εξέταση. Ακρόαση της συναυλίας από γατάκια... Χέρια να πλύνει ο γιατρός δεν είδα. Με τα ίδια που μίλαγε πριν στο κινητό, με τα ίδια έπιασε και τα ιατρικά του εργαλεία. Ε, θα μου πείτε, μην είσαι και τόσο μυγιάγγιχτη. Σωστό. Αλλά περιμένετε να ακούσετε και τη συνέχεια...

Φυσικά δε φορούσε και ιατρική μπλούζα. Εντάξει κι αυτό. Δεν πήγαμε και σε χειρουργείο. Αν και ο χώρος του συγκεκριμένου ιατρείου είναι ο μοναδικός στο νησί για εξέταση για όποιο ιατρικό πρόβλημα προκύψει, από το πιο απλό (σαν το δικό μου κρυολόγημα) μέχρι και το πιο ακραίο και βαρύ περιστατικό όπως ο σοβαρότατος τραυματισμός λίγες μέρες πριν ενός Ιταλού τουρίστα.

Ο γιατρουδάκος με το που έβαλε τα ακουστικά στ' αυτιά, πήρε τρομαγμένη έκφραση. Κι άλλο τόσο τρόμαξα κι εγώ, όχι από την έκφραση του γιατρού αλλά από την πόρτα που άνοιξε απότομα. Ε, αν θέλω να κάνω γυμνισμό, προτιμώ να το επιλέξω μόνη μου! Όχι έτσι. Στο ιατρείο! Τόσο δύσκολο είναι να κλειδώσουν την πόρτα την ώρα που εξετάζουν; Ή να βάλουν ένα παραβάν; Άνθρωποι είμαστε όχι ζώα!!!

Ξαναγυρίζω όμως στον τρόμο του γιατρού. Που καμία σχέση δεν είχε με την πόρτα αλλά με αυτά που άκουσε να "νιαουρίζουνε" εντός μου. Επιτόπου φώναξε τη μεγάλη γιατρίνα, την υπεύθυνη προφανώς του Κέντρου Υγείας, για να ακούσει κι αυτή τους παράξενους ήχους. Τους άκουσε κι έδωσε εντολές για τα περαιτέρω.

Μια κοπελιά ήρθε με μια σύριγγα και πήρε λίγο αίμα. Μπράβο, σκέφτηκα. Δείχνουν σοβαρότητα. Κι ο γιατρουδάκος έφερε από το διπλανό δωμάτιο μια συσκευή ατομικής χρήσης και άρχισε να την ξετυλίγει από τη συσκευασία. Μάσκα οξυγόνου θαρρώ λέγεται...

Πάνω στο ξετύλιγμα, του γλιστρά ένα εξάρτημα και πέφτει στο πάτωμα. Αναγκαστικά το μάτι έπεσε και στο πάτωμα. Στάμπες από λεκέδες που έδειχναν ότι ο χώρος δεν είχε καθαριστεί πρόσφατα. Ήμουν σίγουρη ότι μετά από αυτό το περιστατικό, η συσκευή θα πάρει το δρόμο για τον κάλαθο των αχρήστων. Φευ! Πλάνη οικτρή. Πήρε το δρόμο για τη μύτη μου!

Είπα και πάλι να μην κάνω τη δύσκολη και συγκράτησα τη διαμαρτυρία μου. Κακώς... Αλλά ήμουν και ζαλισμένη από την αρρώστια και το κουράγιο μου ήταν στο ναδίρ. Άρχισα λοιπόν να αναπνέω το ειδικό μίγμα - τι ήταν θα σας γελάσω, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μου εξηγήσει και άλλο τόσο δεν μπήκε στον κόπο να μου πάρει ιστορικό - αλλά λέω, γιατροί είναι ας δείξω λίγη εμπιστοσύνη, ξέρουν τι κάνουν. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να ξέρουν...

Προφανώς έστω και στην τύχη διάλεξα το σωστό. Γιατί λίγο αργότερα ο εγκέφαλος μου άρχισε να λειτουργεί και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Και πάνω που ξαναβρήκα τη συνηθισμένη μου λογική λειτουργία, βλέπω το άλλο γιατρουδάκι να ετοιμάζει ένεση. Ξέρετε, τα γνωστά... Μπουκαλάκι με κάποια σκόνη και φιαλίδιο με ένα υγρό... Πήρε το υγρό με τη σύριγγα και το τοποθέτησε στο μπουκαλάκι, το ανατάραξε και το ξαναρούφηξε με τη σύριγγα. Γάντια πουθενά... Μα τι κάνει, σκέφτηκα; Κι έτοιμη ήμουν να τον ρωτήσω. Συγκρατήθηκα όμως γιατί στο διπλανό εξεταστήριο ήταν ένας άλλος ασθενής κι όντας σίγουρη πως για εκείνον προορίζεται η ένεση, είπα να μην ανακατευτώ εκεί που δε με σπέρνουν. Φευ και πάλι. Η ένεση ήταν για μένα!!!

Με όλο τον πυρετό (που ούτε καν μπήκαν στον κόπο να διαπιστώσουν - τον ανακάλυψα αργότερα μόνη μου όταν αγόρασα θερμόμετρο) και την εξάντληση από την αρρώστια, κατάφερα επιτέλους να αντιδράσω. Όχι, δεν του είπα για τα χέρια του που ούτε γάντια φόραγαν, ούτε καν τα έπλυνε. Είπα να μην τον προσβάλω... ήμουν και στην ανάγκη του βλέπετε... πρόβαλα μόνο λόγους ανησυχίας για πιθανή αλλεργική αντίδραση του οργανισμού και διάφορα άλλα χαζά. Αυτή τη φορά ο κάλαθος των αχρήστων άνοιξε το καπάκι του. Ώρα ήταν.

Πήρα κι εγώ το βιβλιάριο με τα φάρμακα που μου έγραψαν αντί της ένεσης και κατέβηκα στο φαρμακείο. Προς στιγμή μάλιστα σκέφτηκα να γυρίσω σε παλιότερη σελίδα με φάρμακα του δικού μου παθολόγου για ανάλογη κατάσταση... χρόνια ιγμορίτιδα είναι το δικό μου το κουσούρι κι έχω γίνει πια ειδική στην αντιμετώπιση... έλα όμως που είναι ιδιαίτερα κακογράφος ο γιατρός μου και οι συνταγές του ούτε στο πρωτότυπο δε διαβάζονται καλά καλά... Αναγκαστικά λοιπόν προμηθεύτηκα τα φάρμακα που μου έγραψαν στο ιατρείο της Αστυπάλαιας. Μέσα μου όμως έβραζαν πια όχι μόνο τα γατάκια αλλά και ένα κάρο αμφιβολίες. Και τα αγόρασα μεν αλλά μόνο την αντιβίωση ήπια. Κι αυτήν από ανάγκη. Το άλλο, το κορτιζονούχο, που θα έπρεπε λέει να το παίρνω χωρίς η τροφή μου να περιέχει ούτε σπυρί αλάτι, το άφησα κλειστό στο κουτάκι του. Πού να τη βρω μωρέ την τροφή χωρίς αλάτι σε τόπο διακοπών; Καλά το αλκοόλ για την αντιβίωση. Εύκολο είναι. Αλλά το αλάτι; Και πού την πας και την κορτιζόνη; Έτσι στα καλά καθούμενα να τη βάλω στον οργανισμό μου;

Κι ευτυχώς ακόμη που έχω παθολόγο διαμάντι και μου έχει μάθει εκείνα τα ωραία ενζυμάκια για την αντιβίωση. Και που ευτυχώς τα είχα μαζί μου. Τα γιαουρτάκια δεν κάνουν σπουδαία πράγματα. Χρειάζεται μεγαλύτερη προστασία για το εντεράκι μας και μην το παραβλέπετε. Φυσικά στο ιατρείο Αστυπάλαιας ούτε καν για γιαουρτάκι δε μου μίλησαν. Ψιλά γράμματα αυτά.

Εύχομαι σε όσους στο μέλλον βρεθείτε εκεί για διακοπές να μην αρρωστήσετε. Τουλάχιστον έχετε μαζί σας τα φάρμακα για τα συνηθισμένα θέματα υγείας που σας ταλαιπωρούν. Ή έστω τις συνταγές του γιατρού σας και γιατί όχι και το τηλέφωνό του.

Και βασικά να έχετε τα μάτια σας εκατόν τέσσερα μην πάθετε κανένα ατύχημα. Γιατί εκεί θα σας κλάψουν και οι ρέγκες. Κι επιπλέον θα έχετε και το νοσοκόμο να ωρύεται που πήγατε και γκρεμοτσακιστήκατε... όπως ωρυόταν για τον άτυχο Ιταλό τουρίστα που κατασκοτώθηκε ο άνθρωπος κατεβαίνοντας στην παραλία Πλάκες. Και που όπως μάθαμε στη συνέχεια ήταν και καθηγητής του πανεπιστημίου της Ρώμης. Φανταστείτε τι θα έχει να λέει ο άνθρωπος σαν γυρίσει στην πατρίδα του.

Και θέλουμε μετά και τουρισμό. Τουρισμός με "τσιρότα" γίνεται; Πότε επιτέλους θα σοβαρευτούμε; Τουλάχιστον σε θέματα σοβαρά όπως η υγεία; Γιατί θα πρέπει να παραδεχθούμε και το εξής. Οι τρεις γιατροί του νησιού πραγματικά τρελαίνονται στη δουλειά κάθε καλοκαίρι. Είναι άλλο να εξυπηρετείς τους χίλιους μόνιμους κατοίκους όλο το χειμώνα και άλλο τελείως να καταφτάνουν οι ορδές τόσων τουριστών. Και φέτος ειδικά το νησί βούλιαξε από κόσμο. Δε θα έπρεπε η υπεύθυνη πολιτεία να λαμβάνει τα μέτρα της και να στέλνει έκτακτο προσωπικό για τις περιόδους αυτές; Άνθρωποι είναι και οι γιατροί.

Γιατί είμαι σίγουρη πως σε φυσιολογικές συνθήκες δε θα είχαν κάνει τέτοιες παρατυπίες. Να μαζεύουν τον αναπνευστήρα από το πάτωμα και να ετοιμάζουν ένεση χωρίς γάντια. Ούτε θα έγραφαν φάρμακα χωρίς να ρωτήσουν στοιχειώδη πράγματα από το ιστορικό του ασθενή. Όμως το προηγούμενο βράδυ ήταν συνέχεια στο πόδι με δυο έκτακτα περιστατικά. Είδα με τα μάτια μου το νοσοκομειακό καραβάκι που ήρθε για το ένα και έμαθα πως λίγο αργότερα ήρθε και ελικόπτερο για το άλλο. Άρα, καταλαβαίνει ο καθένας ότι αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ξύπνιοι όλοι τη νύχτα. Και τους κατανοώ... Αλλά με όλη την κατανόηση δεν μπορώ να μη διαμαρτυρηθώ. Γιατί αυτά τα ζητήματα είναι ζητήματα ζωής. Και δεν παίζουμε τη ζωή του άλλου ακόμη κι αν κουτουλάμε από την κούραση.

Έτσι λέω εγώ. Δεν ξέρω. Ίσως να κάνω και λάθος... Διότι σήμερα η ανθρώπινη ζωή κατάντησε ένα τίποτα ακόμη και στα μεγάλα νοσοκομεία. Πόσο μάλλον σε ένα μικρό ιατρείο ενός νησιού της άγονης γραμμής. Όμως κάποιος σοφός έλεγε πως και τίποτα δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή! Αυτό το διδάσκουν στους νέους γιατρούς μας; Και σε όσους ακόμη ασχολούνται στον τομέα της υγείας; Γιατί περισσότερο και από τους γιατρούς, βρήκα απαράδεκτη τη συμπεριφορά εκείνου του νοσοκόμου. Κι αν ήταν στο χέρι μου θα τον απέλυα. Να σταματήσει να βασανίζει τους αρρώστους και επιπλέον να προσβάλει έτσι τη χώρα μας στους ξένους που την προτίμησαν για τις διακοπές τους.