Μήνες, χρόνος, ενάμισης χρόνος και φως δε φαίνεται στην υπόθεση Άλεξ. Τι γίνεται τελικά μ’ αυτή την ιστορία;
Το ερώτημα ζωντάνεψε πάλι, όχι πως το ξεχνάμε – ο Άλεξ έχει γίνει πια το παιδί όλων μας, με μια είδηση των τελευταίων ημερών:
«Συνελήφθη για απόπειρα ληστείας 14χρονος που κατηγορείται για την υπόθεση Άλεξ.» (ΠΗΓΗ ΕΙΔΗΣΗΣ: in.gr )
Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης: Ο ανήλικος, αλβανικής καταγωγής, μετά την εμπλοκή του στην υπόθεση Άλεξ και την εξέτασή του από τις αρχές, είχε μετακομίσει με τη μητέρα του στην Αθήνα όπου και συνέβη η απόπειρα ληστείας. Δικαιολογία; Τα πειράγματα των θυμάτων της ληστείας για την υπόθεση Άλεξ!
Η ουσία της είδησης για μας δεν είναι φυσικά στην καταγωγή αυτού του παιδιού. Τα παιδιά δεν έχουν καταγωγή. Είναι παιδιά. Κι από τη στιγμή που ζουν στη χώρα μας οφείλουμε να τα αντιμετωπίζουμε με τα ίδια ακριβώς κριτήρια που αντιμετωπίζουμε και τα ελληνόπουλα. Χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Και κάποτε η χώρα μας θα πρέπει να προστατεύει τους ανήλικους από αυτή την αντιμετώπιση των μέσων ενημέρωσης που προβάλλουν ιδιαίτερα την εθνικότητά τους κάθε φορά που θα κάνουν ένα στραβοπάτημα. Λες και τα δικά μας τα βλαστάρια είναι όλα αγγελούδια. Ή λες και φταίει η καταγωγή από μόνη της για την παραβατικότητα.
Η ουσία δεν είναι ούτε και στο γεγονός αυτό καθαυτό. Όχι πως μας είναι αδιάφορο το φαινόμενο ανήλικων και μάλιστα σχεδόν παιδιών να εμπλέκονται σε παράνομες πράξεις. Αλλά εδώ το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο βαθύ και το εντοπίζουμε στη δικαιολογία που πρόβαλε ο ανήλικος:
«Τον πείραζαν για την υπόθεση Άλεξ!»
Όσοι έχουν σχέση με παιδιά και ανήλικους ξέρουν καλά πως ο κόσμος τους μόνο ηθικός και αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Κι αυτό οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκονται. Δηλαδή στο ό,τι δεν έχει ολοκληρωθεί η ηθική τους ανάπτυξη. Όπως και η σωματική και η νοητική και η συναισθηματική. Γι’ αυτό και τα παιδιά συχνά στις μεταξύ τους σχέσεις είναι ιδιαίτερα σκληρά και πολλά τραγικά περιστατικά έχουν προκληθεί για ανάλογες αιτίες με αυτήν που πρόβαλε στις αρχές ο συγκεκριμένος ανήλικος. Ίσως μάλιστα θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη πως ανάλογες δικαιολογίες ακούσαμε και για τη βασική υπόθεση που κατηγορείται ο συγκεκριμένος ανήλικος, την υπόθεση της εξαφάνισης του Άλεξ. Και είναι αυτό ακριβώς που μας εξόργισε ακούγοντας την είδηση. Όχι ενάντια στον ανήλικο. Γιατί θα ήταν σαν να τον κατηγορούμε ακριβώς επειδή είναι ανήλικος. Αλλά ενάντια στους υπεύθυνους που δεν κάνουν τίποτα τόσους μήνες και αφήνουν την υπόθεση και βαλτώνει.
Γιατί όταν ένα παιδί και ένας ανήλικος παρουσιάζουν κρούσματα παραβατικότητας, η ευθύνη δεν είναι μόνο στον ίδιο. Δεν είναι καν η μεγαλύτερη ευθύνη δική του. Η ευθύνη ανήκει κύρια στους υπεύθυνους για τη διαπαιδαγώγησή του. Αρχίζοντας από την οικογένεια αλλά όχι σταματώντας σ’ αυτήν. Ευθύνη ανήκει και στο σχολείο, ευθύνη και στις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες της Πολιτείας, ευθύνη και στην κοινωνία ολόκληρη και σε όλους τους θεσμούς της που επηρεάζουν τη διαπαιδαγώγηση των νέων.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ας μην πυροβολούμε ελαφρά τη καρδία κάθε παιδί που παρουσιάζει αποκλίνουσα από τα κοινωνικά πρότυπα συμπεριφορά. Είναι πιο τίμιο και ειλικρινές να αναζητήσουμε πρώτα εμείς οι ενήλικοι τις δικές μας ευθύνες όταν τα παιδιά μας παρουσιάζουν τέτοια συμπτώματα.
Και κύρια αυτός ο προβληματισμός οφείλει να τίθεται από την οργανωμένη Πολιτεία. Πού πονά το σύστημα με το οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σήμερα; Πού χωλαίνουν τα μέτρα που έχουμε πάρει και έχουμε τέτοια δυσάρεστα περιστατικά;
Ως εκπαιδευτικός θα μπορούσα να αραδιάσω πολλά. Θα σταθώ σε ένα πάγιο αίτημα του κλάδου μας: Την ύπαρξη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία. Βεβαίως υπάρχουν τα περίφημα ΚΔΑΥ αλλά ο τρόπος που λειτουργούν ελάχιστα ωφέλιμος μπορεί να σταθεί σε περιπτώσεις σαν την παραπάνω. Ο θεσμός τους χρειάζεται όχι απλώς ενίσχυση με πολύ περισσότερο προσωπικό αλλά και να ξαναδούν οι υπεύθυνοι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους. Γιατί όσες φορές χρειάστηκα προσωπικά τη βοήθειά τους, ανέβηκα Γολγοθά.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες δυσκολίες έχει να υπερνικήσει ο εκπαιδευτικός όταν δει πως ένα παιδί χρειάζεται τη βοήθεια των ΚΔΑΥ. Ξεκινώντας από τη γραφειοκρατία του σχολείου του που συνήθως ενοχλείται από την ανάμειξη στο έργο του σχολείου τέτοιων υπηρεσιών. Γιατί; Μα γιατί τα ΚΔΑΥ δεν αξιολογούν μόνο το ίδιο το παιδί αλλά και όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανατρέφεται. Κι αυτό είναι το σωστό. Ποιος όμως διευθυντής σχολείου θέλει να μπει το σχολειό του στο μικροσκόπιο από τους ειδικούς για το αν παρέχει σωστά το έργο της αγωγής στους μαθητές; Ελάχιστοι…
Κι άλλες τόσες δυσκολίες προβάλλονται από τις οικογένειες. Που όταν ένα παιδί έχει προβλήματα συμπεριφοράς, συνήθως προβλήματα αντίστοιχα υπάρχουν και στο σπίτι του. Γονείς με βίαιη συμπεριφορά, αλκοολικοί, ψυχολογικά προβλήματα κλπ. Οπότε καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα στο να τους πείσει ο δάσκαλος να δεχτούν την εξέταση του παιδιού από ψυχολόγους και των ιδίων από κοινωνικούς λειτουργούς. Δυστυχώς τα χέρια του δασκάλου είναι δεμένα όμως σε περαιτέρω ενέργειες αν δε συμφωνήσουν η διεύθυνση του σχολείου και η οικογένεια του μαθητή για παραπομπή στα ΚΔΑΥ. Και ειδικά οι γονείς.
Κι αν ο δάσκαλος το πάρει στα ζεστά και θελήσει να πιέσει καταστάσεις, δεν αποκλείεται να βρεθεί και κατηγορούμενος. Ακόμη και με το ερώτημα της απόλυσης. Σας φαίνεται παρατραβηγμένο; Αν δεν το είχα πάθει (έστω και με ανεπίσημη προφορική προειδοποίηση) δε θα το έλεγα.
Κι επειδή ξέρω την κατάσταση από μέσα, είχα κι εγώ μαθητές που ξέφυγαν από τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα συμπεριφοράς, νιώθω την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ και να φωνάξω για το νέο τούτο κρούσμα. Το νέο απαράδεκτο περιστατικό. Τι έκαναν όλοι οι υπεύθυνοι στον ενάμιση χρόνο που πέρασε από την εξαφάνιση του Άλεξ για να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά που κατηγορήθηκαν ότι ήταν μπλεγμένα; Δε λέω ότι είναι ένοχα. Αυτό θα το πει η δικαιοσύνη. Αλλά και μόνο η κατηγορία θα έπρεπε να κινητοποιήσει τους πάντες ώστε ακόμη και αν είναι αθώα να μην έχουμε φαινόμενα σαν το τωρινό. Μια νέα δηλαδή εκτροπή συμπεριφοράς, βεβαιωμένη αυτή τη φορά, και με δικαιολογία «Με πείραζαν για τον Άλεξ.»
Άρα… ακόμη κι αθώο αν είναι αυτό το παιδί, καταλαβαίνουμε πως βρίσκεται σε κατάσταση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το βάρος της κατάστασης. Και καταλαβαίνουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να θρηνήσουμε νέα θύματα. Εμείς το καταλαβαίνουμε. Οι υπεύθυνοι;
Και πέρα από τους υπεύθυνους. Θα ρωτήσω και τους δημοσιογράφους. Αυτοί καταλαβαίνουν πόση ζημιά μπορούν να κάνουν με τον τρόπο που προβάλλουν τέτοιες ειδήσεις;
Σε μια άλλη προηγμένη κοινωνία του μέλλοντος, ο εισαγγελέας θα έχει πολύ δουλειά και με το χώρο της δημοσιογραφίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Και δε θα τους αφήνουν ξέφραγο αμπέλι να γράφουν και να λένε ό,τι θέλουν δίχως να λογαριάζουν τις επιπτώσεις. Και μάλιστα επιπτώσεις σε ανήλικους. Απέναντι στην αθώα νέα γενιά, που είπε και ο Λιαντίνης. Και στο έγκλημα που όλοι εμείς οι ενήλικοι διαπράττουμε σε βάρος της… Μπορεί εκείνον αυτό ακριβώς το έγκλημα να τον οδήγησε μέχρι τον Ταΰγετο. Αλλά και κάθε ευαίσθητο και συνειδητοποιημένο άνθρωπο το κάνουν να υποφέρει βαθιά αυτές οι καταστάσεις. Ή τουλάχιστον, θα έπρεπε να τον κάνουν να υποφέρει. Και θα έπρεπε να τον εξοργίζουν και να τον κάνουν να επαναστατεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου