η θειά μου η Αμερσούδα τρία βρακιά φορεί
ώσπου να βγάλει το ‘να τ’ άλλο το κατουρεί
γω το κνώ κι εκείνο σκούζ
θα το σκάσω σαν καρπούζ
γω το κνώ κι εκείνο κλαίει
του διαβόλ το μπαστερδέλ
Χρόνια πολλά σε όλες τις Αμερσούδες αν και πολύ αμφιβάλλω πως επέζησε το όνομα ως τις μέρες μας. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ποτέ καμία Αμερσούδα. Μόνο τη θεια του παραδοσιακού άσματος, την απρόσεκτη.
Να σημειώσουμε ότι μαζί με τις Αμερσούδες εορτάζουν σήμερα και οι ... Κόπροι! Κάποιος φαίνεται να είχε μεγάλα κέφια όταν όριζε ποιοι εορτάζουν μαζί. Κι άλλα τόσα εκείνοι που ορίζαν ονόματα. Και καλά η Αμερσούδα. Αυτή τουλάχιστον έχει ένα εύηχο όνομα που μόνο το άσμα το αδικεί. Αλλά Κόπρος; Ειλικρινά υπάρχει νονός που θα βάφτιζε ποτέ το βαφτιστήρι του με το όνομα Κόπρος; Έχει και θηλυκή εκδοχή, η Κόπρις!!! Για να μη μένουν παραπονεμένοι όσοι τους έλαχαν κοριτσάκια να ονοματίσουν. Και φαντάσου λέει, αν με τη μόδα της εποχής για διπλά ονόματα, ούτε στην Ισπανία πια να ήμασταν οι νεοέλληνες, κάτσει κάτω ο νονός και αποφασίσει να το βγάλει το παιδί και με τα δυο αυτά χαριτωμένα ονόματα: Αμερσούδα - Κόπρις!
Πάντως δε χρειάζεται να σου τύχει τέτοιος ζουρλός νονός. Έτσι κι αλλιώς είναι άδικο άλλοι να αποφασίζουν πώς θα σε φωνάζουν. Κάποτε λέω πως οι άνθρωποι θα το διορθώσουν τούτο το λάθος. Αρκεί να μην έχει φτάσει η εποχή που όλοι θα έχουμε γίνει ένας κωδικός και όχι άνθρωποι με όνομα και ταυτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου