Πού ήσασταν όλες;

Πού χαθήκατε; Πού ξεχαστήκατε και δεν ήρθατε ούτε μία στο ραντεβού μας; Άδικα πήγα και στήθηκα στο Μουσείο... Και δε μου αρέσει καθόλου να με στήνουν. Κι ας είναι και από κολλητές το στήσιμο.

Τζάμπα βρε τα δαχτυλίδια, με το 30/9, 5 μμ Μουσείο. Εδώ που τα λέμε ούτε κι εγώ ξέρω πού είναι καταχωνιασμένο εκείνο το δαχτυλιδάκι. Αλλά η ημερομηνία έχει καρφωθεί στο μυαλό. Ξεχνιούνται μωρέ τέτοια πράγματα;

Κι ήταν και τα τριάντα χρόνια από τότε. Τότε που τραγουδάγαμε αγκαλιασμένες το "Όχι δε χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά" και βουρ τα δάκρυα. Α, θα σας ξεμπροστιάσω. Έχω ακόμα το Λεύκωμα. Θα πιάσω και θα γράφω τι έλεγε μία μία.

Η Άννα, (πάντα μια Άννα ήταν η κολλητή μου), η Μιμίκα, η Ρούλα, η Άννα, η Όλγα (η κουμπάρα μου), η Μερόπη, (η κουμπάρα της κουμπάρας μου - πάλι καλά που κουμπαριάσαμε και έχουμε και κανένα τηλέφωνο... αλλά από πότε έχουμε να συναντηθούμε; Ξέχασα πια... ), η Ιωάννα (ναι, ξέρω, είχε το μνημόσυνο, αλλά οι άλλες;)

Λοιπόν θα σας στο πω στα ίσα. Είστε εντελώς απαράδεκτες. Εκτός μίας. Της Κάτιας... Που έφυγε νωρίς. Αχ, εκείνα τα ολοκόκκινα μαλλιά. Αχ, εκείνα τα ολοστρόγγυλα γραμματάκια. Αχ, Κάτια...

Ξέρω, ούτε εγώ ήρθα πέρυσι, ούτε και πρόπερσι. Είπα όμως φέτος που κλείνουνε τριάντα χρόνια από την αποφοίτηση από εκείνο το ηρωικό σχολείο, το Ζ' Λύκειο Θηλέων Αθηνών, πως θα το θυμόσαστε. Κι ας μη θυμήθηκα κι εγώ τα είκοσι χρόνια. Βλέπετε, τότε μόλις είχα χωρίσει. Πού να σκεφτώ τίποτε άλλο; Ούτε και τα δέκα θυμήθηκα. Αδιόριστη τότε και άνεργη, πού μυαλό για ραντεβού με τις συμμαθήτριες; Μα τα τριάντα είναι διαφορετικά. Δεν είναι; Και ήταν και Κυριακή φέτος. Γιατί, δε θέλω να δικαιολογηθώ, αλλά θυμάμαι αρκετές φορές που ήθελα να έρθω και δεν μπορούσα. Θυμάμαι και μια ακόμη φορά, πότε θα σας γελάσω, που πάλι πήγα και στήθηκα στο Μουσείο. Και τίποτα... Κι αν δεν κάνω λάθος η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν το '78. Μετά εγώ μπάρκαρα, πού να με βρείτε και πού να σας βρω που γύρναγα στους ωκεανούς;

Σας το λέω όμως να το ξέρετε. Μου έχετε λείψει πολύ. Και κάθε φορά που έχω εκτάκια, όλο Ναύπλιο τα πηγαίνω. Να θυμάμαι κι εγώ πως κάποτε ήμουν μαθήτρια.

Δε θέλω να σας κλαφτώ, αλλά σήμερα πολύ με στενοχωρήσατε. Και ήμουν και ένα αστείο θέαμα να κοιτώ έναν έναν ή πιο σωστά μία μία από τις περαστικές. Και να προσπαθώ να κόψω ηλικία. Από φάτσες τι να θυμηθώ; Έτσι κι αλλιώς εγώ σας ήξερα κοριτσάκια στα 17... Και πήγατε και μου γίνατε πενήντα παρά κάτι. Κοιτούσα που λέτε όλες τις μεσόκοπες. Σε μία παραλίγο να της μιλήσω κιόλας. Ρεζίλι θα γινόμουν. Ευτυχώς την είδα να μπαίνει μπαίνει στο Μουσείο πάνω στο τσακ...

Βρε σεις, θα σας πω και μια άλλη φρικτή ιδέα. Κακό να την έχω και να μην την ξομολογηθώ. Μπας και ήταν καμιά εκεί τριγύρω και δεν μπόρεσα να την αναγνωρίσω; Και καλά εγώ, ούτε κι εκείνη με γνώρισε; Ώχου μαύρες σκέψεις που μου μπήκανε! Τόσο αγνώριστη κατάντησα;

Μα είδατε τι μου κάνατε που έτσι μοναχή μου με αφήσατε; Και το χειρότερο ήταν που δεν έβρισκα και ταξί να φύγω... Αναγκάστηκα να πάω περπατώντας μέχρι την Ομόνοια. Και ξέρετε, δε με πόνεσαν τα ποδαράκια μου, η καρδιά μου με έσφαζε σε κάθε βήμα. Το φροντιστήριο, γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, το θέατρο του Ληναίου, το πρώτο μου θέατρο... Και παραδίπλα το μαγαζί του Νίκου με τα ποδήλατα. Τα ποδήλατα είναι πάντα εκεί. Ο Νίκος; Στη γειτονιά των αγγέλων. Και το Μινιόν... Α, δεν ξέρω πώς λέγεται τώρα. Ούτε και θέλω να μάθω. Και μετά η στοά. Που την πλήρωσα κάποτε με μια εκδρομή... Τι κάθομαι τώρα και σας λέω; Και τι να σας πρωτοπώ. Άλλος άνθρωπος πήγα στο ραντεβού και άλλος γύρισα. Πόσα ξεχνά ο άνθρωπος στο κάθε μέρα; Πόσα σβήνουν τα χρόνια και φτάνει ένα ραντεβού που κανένας δεν ήρθε για να βγουν στην επιφάνεια;

Και θα σας πω και το χειρότερο... Ίσως έτσι να ήταν καλύτερα. Που δεν ήρθατε. Πωπω συμφορά που θα πάθαινα να αλλάξω τις εικόνες σας και να αρχίσω να τους χαράζω ρυτίδες και να προσθέτω κοιλίτσες...

Λοιπόν, σας κρατώ όπως σας ήξερα. Ολόδροσες και γελαστές. Να είστε καλά που δεν ήρθατε. Και αν ήρθατε, τι καλά που δε βρεθήκαμε...

Σας ασπάζομαι με απέραντη αγάπη.

Και ειδικά τις κολλητές. Και μην κοιτάτε που είναι όλες μπουκωμένες. Απλώς το οξυγόνο μας είχε ανοίξει την όρεξη.

Λοιπόν. Για να σοβαρευτούμε. Δεν ξέρω γιατί δεν ήρθατε σήμερα. Αλλά το πήρα απόφαση. Ο κόσμος να χαλάσει θα ψάξω να σας βρω. Γι' αυτό σας έβγαλα και στα ιντερνέτια. Μήπως και περνά από δω κανένας γιος ή καμιά κόρη και αναγνωρίσει τη μαμά... Να την ενημερώσει παρακαλώ πως την ψάχνει μια παλιά συμμαθήτρια... Μα είναι και το φρικτό πρόβλημα με εμάς τις γυναίκες. Που χάνουμε το δικό μας όνομα ακόμη και αν εξακολουθεί να υπάρχει στην ταυτότητα. Άντε τώρα ψάξε βρες τη Μοσχονά που θα έχει γίνει κ. Παπαευθυμίου και την Καφετζή που θα έχει γίνει κ. Αποστολίδη. Γι' αυτό σας λέω, κοιτάξτε προσεκτικά τις φωτογραφίες, κάντε τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις και αν αναγνωρίζετε καμιά από τις κοπέλες, πέστε της τα νέα. Αν πάλι ξέρετε τίποτε δυσάρεστο, να μη μου το πείτε καθόλου. Αυτά δε θέλω καθόλου να τα μάθω.

ΥΓ. Τους Beatles τους ανέβασα για το χατίρι σας. Και σας τους αφιερώνω. Ειδικά το Yesterday.