__________
Οφηλία said...
Όταν πρωτοείδα στις ειδήσεις τη σπαραξικάρδια για μια μάνα διαδικασία με τις μπουλντόζες να ψάχνουν τα χαλάσματα για ένα ίχνος του παιδιού της αλλά και την αδηφαγία των μέσων να καλύψουν την υπόθεση, άλλοτε για να κάνουν απλώς νούμερα, άλλοτε για να συμβάλλουν στην υπόθεση, εκτός από τον βαθύ πόνο που ένιωσα αυθόρμητα έγραψα κάτι που το αφιερώνω στον Άλεξ...
«Ας αλλάξουμε θέμα»
Κλικ. Κλικ. Τα φλας αστράφτουν. Φωτίζουν τα χαλάσματα. Οι πέτρες είναι βαριές. Ασήκωτες. Σακατεύουν τη νιότη μου. Ένα αγόρι ήμουν. Ήθελα να ζήσω. Σαν όλα τα παιδιά. Μα η ψυχή μου ήταν αβρή. Είχα στόχους. Όνειρα. Τι οικτρό λάθος! Τι λάθος να έχει όνειρα ένας μικρός μετανάστης. Ο «χειμώνας» του Βιβάλντι ξεπηδά από τα συντρίμμια. Τώρα πια είναι ένα ρέκβιεμ που τυλίγει την υστεροφημία μου. Τη σύντομη διαδρομή μου. Κλείσατε τ’ αυτιά σας. Δεν αντέχετε το στριγγό κατηγορώ της ενοχής; Όλοι τα κλείνουν. Όλοι ξέρουν. Όλοι ψιθυρίζουν. Η βία συνυπάρχει με την πρωινή προσευχή στο προαύλιο. Ο θεός μόλις έκλεισε τα μάτια. Ο μικρόκοσμος των σχολείων βρίθει από παιδιά-μάρτυρες σαν εμένα. Άλλα μπαντάρουν τη θλίψη τους και επιβιώνουν. Άλλα με ακολουθούν στα χαλάσματα. Παιδιά ευάλωτα, λυπημένα. Όλοι τα βλέπουν. Όλοι σιωπούν. Πάντα σιωπούν. Η πορτοκαλί ταινία της αστυνομίας γίνεται φίμωτρο. Σιωπούν μέχρι να γίνουν θέμα στις ειδήσεις. Και έπειτα; Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή και θα περάσουμε στη λήθη. Μόνο μια μάνα θ’ ανάβει το καντήλι. Ένα θύμα που μεγάλωσε και επέζησε θα μας μνημονεύει. Μια παραγκωνισμένη λεζάντα στην άκρη μιας εφημερίδας.
Αλλά ας αλλάξουμε θέμα κυρίες και κύριοι, ο πρωθυπουργός της χώρας δέχθηκε…
ΥΓ. Αλλά εμείς δεν θ' αλλάξουμε θέμα, είμαστε δίπλα σας! Κουράγιο, θα τιμωρηθούν οι ένοχοι να είστε σίγουροι!
______________
Ίσως τώρα να κατάλαβαν και οι άλλοι το γιατί... γιατί στον Άλεξ αφιερώνω το φετινό μου Πολυτεχνείο... Γιατί όμοια στη λήθη μας τον θάψαμε και ας καμωνόμαστε πως τον ψάχνουμε, όμοια λέω, με εκείνο που λέμε πως θα γιορτάσουμε αύριο... Κι επειδή βαρέθηκα πια, και τις τσίχλες και τις κάμερες και όλους τους δήθεν, όλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αποφασίζω και διατάζω (επίκαιρο κι αυτό... ) να τον αναστήσω τον Άλεξ δίπλα στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Και παραδίπλα κάθε παιδί που χάνεται άδικα... Κυριολεκτικά ή και μεταφορικά.
Μαζί και γενιές ολάκερες. Σαν τη δική μου. Που για αλλού εμείς κινήσαμε για αλλού και αλλού η ζωή μας πήγε. Τρίχες κατσαρές... Λάθος και πάλι το τραγούδι. Εμείς την πήγαμε τη ζωή μας. Γιατί δεν αντέξαμε τον ανήφορο. Μόνο φάλτσα ριπλάρουμε τους στίχους... Καταψηφίσαμε τους ανήφορους και διαλέξαμε τα ταμπούρλα να μας ξεκουφαίνουν.
Όσο για τον ανήφορο... Έναν μονάχα ξέρω που τον τράβηξε ως το τέλος. Τον λέγανε Λιαντίνη... Γιατί ήταν ο μόνος που πραγματικά δεν άντεξε να βλέπει το έγκλημα.
Και τώρα μπορείτε να συνεχίσετε την τσίχλα σας...
ΥΓ. Κι ας ηρεμήσουν οι φίλοι... Την άλλη ομιλία θα τους πω αύριο... Αυτή που κρέμασα στις Α-Ταξίες... Ελπίζω δηλαδή. Καλού κακού θα κοιτώ μόνο το χαρτί μου. Γιατί αν δω και πάλι τσίχλες, δεν υπόσχομαι τίποτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου