Το Πολύδροσο Θεσπρωτίας ευχαριστεί το ΚΤΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Πάει καιρός που δημοσιεύσαμε το πρόβλημα το οποίο προκάλεσε η ανάλγητη τακτική του ΚΤΕΛ Θεσπρωτίας στο ακριτικό χωριό του νομού, στο Πολύδροσο (πρώην Βλαχώρι).

Συγκεκριμένα με απόφαση των υπευθύνων λίγους μήνες πριν άφησαν το χωριό αυτό χωρίς ούτε ένα δρομολόγιο. Όχι μόνο τη μέρα αλλά και τη βδομάδα και το μήνα... Με λίγα λόγια διέγραψαν από το χάρτη της Θεσπρωτίας το χωριό αυτό.

Μάλιστα όταν πήρα τηλέφωνο στο ΚΤΕΛ της Ηγουμενίτσας και ρώτησα με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να επισκεφθεί πλέον το χωριό αυτό, με ειρωνεύτηκαν κι από πάνω λέγοντάς μου πως μπορώ να πάρω ταξάκι! Γνωρίζοντας βέβαια ότι η πατρίδα μας βρίσκεται σε δύσκολους καιρούς και ακόμη πιο δύσκολους και δυσβάστακτους οικονομικά για τους πλέον ανήμπορους και δη τους ηλικιωμένους κατοίκους χωριών όπως το Πολύδροσο. Ανθρώπων δηλαδή που προσπαθούν να επιβιώσουν με πενιχρές συντάξεις και αδυνατούν να πληρώσουν το αρμυρό κόμιστρο των ταξί.

Το Πολύδροσο είναι ένα χωριό που απέχει 45 χλμ από την Ηγουμενίτσα και βρίσκεται πάνω στον παλιό εθνικό δρόμο Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων. Και συγκεκριμένα ανάμεσα στην Πλακωτή Θεσπρωτίας και τη Βροσίνα Ιωαννίνων. Είναι δηλαδή το τελευταίο χωριό της Θεσπρωτίας στα σύνορά της με το νομό Ιωαννίνων.

Ακριβώς γι' αυτό, επειδή βρίσκεται πάνω στον παλιό δρόμο, είχε από τον καιρό που ήμουν παιδί (δεκαετία του 1960 ) αρκετά δρομολόγια την ημέρα προς Ηγουμενίτσα και προς Ιωάννινα, ενώ περνούσαν και λεωφορεία προς Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παραμυθιά, Πάργα.

Τα δρομολόγια αυτά άλλαξαν από την ώρα που τέθηκε σε κυκλοφορία για πούλμαν η Εγνατία. Ο δρόμος που υποτίθεται θα βοηθούσε την ανάπτυξη του τόπου μας!!!

Από την πρώτη λοιπόν στιγμή που δόθηκε το ελεύθερο για την Εγνατία, τα ΚΤΕΛ προέβησαν σε δραματική περικοπή των δρομολογίων από τον παλιό δρόμο και έστελναν τα λεωφορεία τους μέσω Εγνατίας. Με διαμαρτυρίες των κατοίκων και διαφόρων φορέων καταφέραμε μια μικρή βελτίωση της κατάστασης, όσο όμως περνούσε ο καιρός τα δρομολόγια άρχισαν και πάλι να μειώνονται. Η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχαν επιβάτες και τα λεωφορεία ταξίδευαν άδεια. Δεν έβγαιναν λοιπόν οικονομικά τα ΚΤΕΛ για να πραγματοποιούν τα δρομολόγια αυτά.

Το γιατί δεν έβγαιναν είναι βεβαίως και αποτέλεσμα της λάθος επιλογής στο σχεδιασμό των δρομολογίων. Γιατί όταν στέλνεις ένα δρομολόγιο ξημερώματα κι άλλο ένα το μεσημέρι και μάλιστα δρομολόγιο κομματιασμένο (ερχόταν δηλαδή ένα λεωφορείο από Γιάννενα ως το Πολύδροσο και ένα από Ηγουμενίτσα και έκαναν ανταλλαγή επιβατών στη στάση Αγία Παρασκευή Πολυδρόσου) είναι λογικό να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να το αποφεύγουν ή και να βρίσκουν άλλους τρόπους να εξυπηρετηθούν. Πχ να πάρουν ένα ταξί το πρωί και το μεσημέρι να γυρίσουν με το λεωφορείο ή να συνταξιδέψουν με κάποιο συγχωριανό που έχει ιδιωτικό αυτοκίνητο...

Και όποιος ξέρει το χωριό και τις συνθήκες που επικρατούν εκεί, μπορεί να καταλάβει γιατί ένας ηλικιωμένος αδυνατεί να βγει στη στάση χαράματα και μάλιστα τους χειμερινούς μήνες. Είναι δύο χιλιόμετρα περπάτημα από το κέντρο του χωριού η στάση. Άντε ο γέροντας ή γερόντισσα να διασχίσει με σκοτάδι και βροχή ή και ομίχλη αυτά τα χιλιόμετρα και να περιμένει μέσα στην παγωνιά το λεωφορείο... Σε ένα μέρος ερημικό που αν είσαι τυχερός θα συναντήσεις μόνο σκυλιά των κτηνοτρόφων της περιοχής ενώ δεν αποκλείεται να βρεθείς αντιμέτωπος και με αγρίμια του παρακείμενου δάσους.

Τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει τα ΚΤΕΛ; Να συνεργαστούν με τους κατοίκους και να βρουν λύση στο πρόβλημα που να εξυπηρετεί και τους κατοίκους και να μη ζημιώνει οικονομικά τα ΚΤΕΛ. Πχ να περιορίσουν τα δρομολόγια ως προς τις ημέρες, καθώς λογικό είναι ένα μικρό χωριό να μην έχει καθημερινή συγκοινωνία. Έτσι θα αναγκάζονταν όσοι παίρνουν λεωφορείο να ταξιδεύουν την ίδια μέρα και όχι ο ένας τη μια μέρα, ο άλλος την άλλη και κάποιες μέρες κανένας.

Θα μπορούσαν επίσης να κάνουν και κατάλληλη επιλογή της ώρας ώστε οι επιβάτες να μην αναγκάζονται να μοιράζονται το ταξίδι με ταξί ή επιβατικά αυτοκίνητα. Και μάλιστα τροποποίηση της ώρας ανάλογα με την εποχή. Έτσι θα εξυπηρετούσαν και όποιον ήθελε να επισκεφθεί το χωριό, γιατί κανένας δε θα σηκωνόταν από τις 6 το πρωί από Ηγουμενίτσα να πάει στο Πολύδροσο ή στα άλλα χωριά που εξυπηρετούνταν από το δρομολόγιο αυτό, πχ στην Πλακωτή, στην Πετροβίτσα, στην Αβαρίτσα... Πχ αν το λεωφορείο ξεκίναγε στις 8 από Ηγουμενίτσα και έφτανε στις 9 στο Πολύδροσο θα ήταν πολύ πιο εξυπηρετικό.

Τίποτε όμως απ' αυτά δεν έγινε. Αντίθετα με μια αιφνιδιαστική απόφαση την τελευταία άνοιξη και λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής περιόδου που αυξάνεται η κίνηση επιβατών, λόγω και της άφιξης επισκεπτών για διακοπές στον τόπο μας, κόπηκαν τα δρομολόγια με το μαχαίρι. Από τα δύο δρομολόγια την ημέρα περάσαμε στο ΚΑΝΕΝΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ το μήνα!

Ως κάτοικοι ή σχετιζόμενοι με το χωριό αυτό κάναμε από την πρώτη στιγμή διαμαρτυρίες για την απαράδεκτη νέα κατάσταση. Σε πρώτη φάση εισακουστήκαμε από τη Δήμαρχο Σουλίου που κατανόησε το πρόβλημα και φρόντισε να δρομολογήσει το μικρό λεωφορείο του Δήμου για ένωση των χωριών της περιοχής με την έδρα του Δήμου, την Παραμυθιά, μια φορά στις 15. Έτσι τη μια Παρασκευή το λεωφορείο εξυπηρετούσε το Πολύδροσο και την Πετροβίτσα και την άλλη Παρασκευή την Πλακωτή και τις Πέντε Εκκλησιές (Οσντίνα).

Ήταν μια λύση αλλά δεν κάλυπτε τις ανάγκες των κατοίκων. Κι έτσι οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν.

http://educandus.blogspot.com/2011/07/blog-post_28.html

Και προς τον περιφερειάρχη Ηπείρου που κράτησε θετική στάση και προς το ΚΤΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ που φάνηκε να συγκινείται περισσότερο κι ας μην ανήκει το Πολύδροσο στο δικό του νομό.

http://educandus.blogspot.com/2011/07/blog-post_30.html

Έτσι εδώ και λίγες μέρες τα δρομολόγια προς Ιωάννινα ξεκίνησαν και πάλι. Και με βάση την πρόταση που διαμόρφωσαν οι κάτοικοι. Δυο φορές την εβδομάδα, όχι κάθε μέρα. Τη Δευτέρα και την Παρασκευή που κρίθηκαν ως πλέον σημαντικές ημέρες. Τόσο για τους κατοίκους που θέλουν να πάνε σε αστικό κέντρο όσο και για επισκέπτες που θέλουν να περάσουν το Σαββατοκύριακο στο χωριό. Επισκέπτες είτε από Γιάννενα, είτε από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Όπως λοιπόν είδα την ανακοίνωση στο κέντρο του χωριού τώρα υπάρχει ένα λεωφορείο στις 6.45 το πρωί και ένα ακόμη στις 13.40 το μεσημέρι, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Ένα λεωφορείο που ήδη υπήρχε για παρακείμενα χωριά των Ιωαννίνων (Ζάλογγο, Βερενίκη κλπ) και επιβαρύνεται μόνο κατά δύο χιλιόμετρα για να φτάσει ως την Αγία Παρασκευή του Πολυδρόσου για να παραλάβει ή να αφήσει επιβάτες και εκεί.

Τώρα λοιπόν οι κάτοικοι μπορούν να επισκέπτονται τόσο την αγορά της Παραμυθιάς όσο και των Ιωαννίνων, τους γιατρούς, τις τράπεζες, τα φαρμακεία κλπ.

Κι άλλο τόσο μπορεί κάποιος από Γιάννενα και Παραμυθιά αλλά και τους ενδιάμεσους σταθμούς να επισκεφθεί το Πολύδροσο. Το ανανεωμένο Λαογραφικό του Μουσείο:

http://www.polydroso.gr/topolydroso/museum.html

το πρώτο λαογραφικό μουσείο στη Θεσπρωτία, τον ναό του Αγίου Δημητρίου:



τον χτισμένο εδώ και αιώνες (1577 αναφέρει σχετική επιγραφή στον εξωτερικό χώρο του ναού) που χάρη στην οικονομική στήριξη των ξενιτεμένων έχει αναστηλωθεί:

http://www.polydroso.gr/topolydroso/church.html

και είναι ένα πραγματικό κόσμημα και στολισμένος με αγιογραφίες, το γραφικό καφενεδάκι του Σωτήρη στο Μεσοχώρι, τα πανέμορφα μονοπάτια σε σημεία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους πχ προς Τζουρλόγγο:



Το μονοπάτι του Τζουρλόγγου και απέναντι το Πολύδροσο. Ψηλά στην πλαγιά διακρίνεται ο παλιός εθνικός δρόμος Ηγουμενίτσας (προς τα δεξιά) - Ιωαννίνων (προς τα αριστερά).

Κι εκτός από το ίδιο το χωριό ο επισκέπτης θα έχει τη χαρά να απολαύσει τη μοναδική διαδρομή από και προς το χωριό. Διαδρομή που όσοι ξέρουν να αναζητούν το εξαιρετικό και το σπάνιο προτιμούν να ακολουθούν ακόμη και τώρα που η Εγνατία παρέχει πολυτέλειες σύγχρονου αυτοκινητόδρομου και δυνατότητες υψηλών ταχυτήτων. Απόδειξη πως μόλις λίγο καιρό πριν από τον παλιό εθνικό δρόμο επέλεξαν να περάσουν τα αυτοκίνητα της λέσχης MG:

http://educandus.blogspot.com/2011/06/mg.html

Τον ίδιο δρόμο που τα ΚΤΕΛ Θεσπρωτίας αποφάσισαν πως δεν αξίζει τον κόπο να χρησιμοποιούν!

Ευτυχώς που έτειναν ευήκοον ους οι αρμόδιοι των ΚΤΕΛ του γειτονικού μας νομού, των Ιωαννίνων. Κι έτσι το Πολύδροσο συνδέεται πια δύο φορές την εβδομάδα με τα Γιάννενα.

Είναι όμως πίκρα και απογοήτευση μεγάλη να εισπράττεις αδιαφορία από τους δικούς σου, από το δικό σου νομό, και να αναγκάζεσαι να προσφεύγεις στους γείτονες. Όπως το ορφανό που τρέχει στη γειτονιά να το ελεήσουν.

Άλλο τόσο όμως είναι προς τιμήν των ξένων που απλώνουν χέρι βοηθείας. Και στην περίπτωσή μας η τιμή ανήκει στους αρμοδίους των ΚΤΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. Που θα ήταν αγένεια μεγάλη και αγνωμοσύνη εκ μέρους μας να μην τους ευχαριστήσουμε και δημόσια που εισάκουσαν και ικανοποίησαν το αίτημά μας.

Το ίδιο εξάλλου κάναμε και προς το Δήμο Σουλίου και τη Δήμαρχο που μας διέθεσε το λεωφορειάκι για μετακινήσεις προς Παραμυθιά. Και που σημειωτέον ταξιδεύει κάθε φορά φίσκα. Το σημειώνουμε για εκείνους που θεώρησαν ασύμφορο το δρομολόγιο και προτίμησαν να το κόψουν. Προφανώς τους περίσσευαν τα εισιτήρια που θα εισέπρατταν από τους κατοίκους της δικής μας περιοχής...

Και μάλιστα η χρονική στιγμή που επέλεξαν για διακοπή των δρομολογίων, λίγο μεν πριν την έναρξη της τουριστικής περιόδου αλλά και λίγο μετά τις αντιδράσεις των κατοίκων του παλιού εθνικού δρόμου για τη μεταφορά των μεταναστών της Ηγουμενίτσας στο στρατόπεδο της παρακείμενης στο Πολύδροσο Βροσίνας, αναγκάζουν και σε άλλες σκέψεις. Με δεδομένες τις διαμαρτυρίες που έχουμε διαβάσει κατά καιρούς στο ίντερνετ για μεταφορά παράνομων μεταναστών με λεωφορεία των ΚΤΕΛ...

http://www.inews.gr/135/ftanoun-synechos-kai-neoi-lathrometanastes-stin-igoumenitsa.htm

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/68357

Πόσο τυχαίο λοιπόν είναι το γεγονός της διακοπής την ίδια περίοδο των δρομολογίων από τον παλιό εθνικό δρόμο;

Όπως και αν έχει εμείς ευχαριστούμε από καρδιάς τα ΚΤΕΛ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ και παράλληλα θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο για την ανάδειξη του τόπου μας. Όχι μόνο γιατί είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μας αλλά και γιατί βρίσκεται δίπλα στα σύνορα και αξίζει με κάθε τρόπο να ενισχυθεί ώστε να μη ρημάξει τελείως. Είναι και εθνικό ζήτημα και όχι μόνο τοπικό πρόβλημα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε πως τα πολλά προβλήματα που ταλανίζουν τους κατοίκους των ορεινών χωριών της Θεσπρωτίας, το συγκοινωνιακό είναι ένα μόνο απ' αυτά, έχουν οδηγήσει στη σταδιακή εγκατάλειψη ακόμη και από τους υπερήλικες που προτιμούσαν εκεί να περνάνε τα τελευταία χρόνια τους. Πολύ δε περισσότερο καταντούν οι συνθήκες απαγορευτικές για διαμονή στα χωριά αυτά νέων ανθρώπων. Μονάχα το χάρτη των σχολείων της Θεσπρωτίας να δεις καταλαβαίνεις τι έχει συμβεί. Ένα τεράστιο "σκοτεινό" τρίγωνο με κανένα σχολείο. Μόνο στη Λεπτοκαρυά, δίπλα στη Βροσίνα, διασώζεται ένα μονοθέσιο. Και ουσιαστικά ο μαθητόκοσμος της περιοχής μας εξυπηρετείται από το Σχολικό Κέντρο Νεράιδας (Μενίνα).

Τα ίδια ισχύουν και για τα μικρομάγαζα της περιοχής. Έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Και όσα έμειναν ελάχιστα προϊόντα διαθέτουν. Ακόμη και για εφημερίδα οι κάτοικοι της περιοχής αναγκάζονται να ταξιδέψουν στην Παραμυθιά για να αγοράσουν ή στην Ηγουμενίτσα ή στα Γιάννενα. Πιο κοντά δεν υπάρχει εφημερίδα.

Κι ευτυχώς που κάποιοι δραστήριοι μικροπωλητές κάνουν τακτικά δρομολόγια κουβαλώντας ψωμάκι, μαναβικά και ψάρια στα χωριά αυτά τα ξεχασμένα από τους ανθρώπους. Αλλιώς δεν ξέρω πώς θα έμενε έστω και ένας άνθρωπος εκεί πάνω που δε διαθέτει δικό του αμάξι.

Εκτός από την προτομή του Πύρρου ας βάλουν επιτέλους και το όνομά του στα ελληνικά!

Η είδηση παίζει σε διάφορα τοπικά blogs για την προτομή του βασιλιά Πύρρου που θα κοσμήσει το αεροδρόμιο Ιωαννίνων. Είδηση που στηρίζεται στην ακόλουθη δημοσίευση:

http://www.neoiagones.gr/index.php/-mainmenu-41/20199-2011-08-26-12-45-18.html

Δωρεά του Ιδρύματος Ελληνισμού Αμερικής

Η προτομή του βασιλέα της Ηπείρου, Πύρρου, θα κοσμεί την είσοδο του κρατικού αερολιμένα Ιωαννίνων που φέρει και το όνομά του, μετά την ολοκλήρωση των απαραίτητων εργασιών που γίνονται στο χώρο.


Η πρωτοβουλία ανήκει στο Ίδρυμα Ελληνισμού Αμερικής και στον πρόεδρό του, Μιχάλη Σέρβο, ο οποίος έχει και στο παρελθόν προβεί σε ανάλογες προσφορές, τιμώντας μεγάλες προσωπικότητες της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Ο κ. Σέρβος βρέθηκε σήμερα στο χώρο του αεροδρομίου όπου και συναντήθηκε με τον αερολιμενάρχη Βασίλη Μητσιμάρη με τον οποίο οργανώνουν τις λεπτομέρειες για το ακριβές σημείο όπου θα τοποθετηθεί η προτομή.

Αξίζει να θυμίσουμε πως η ονοματοδοσία του αερολιμένα σε «Βασιλέας Πύρρος» είχε γίνει κατόπιν ενεργειών του κ. Σέρβου όταν εκείνος κατείχε τη θέση του προέδρου της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας.

Σήμερα, σαν πρόεδρος μιας άλλης οργάνωσης που προάγει τον ελληνισμό στο εξωτερικό, έρχεται να προσθέσει και την προτομή του Πύρρου στο αεροδρόμιο, τιμώντας για μια ακόμη φορά τον Ηπειρώτη Βασιλιά.

Ο κ. Σέρβος αφού ευχαρίστησε τους πρώην Δημάρχους Ιωαννιτών Νίκο Γκόντα Πασσαρώνος Σάκη Βλέτσα και Περάματος Μιχάλη Κασσή, τον πρώην Διευθυντή της Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας Δημήτρη Σταμάτη, τον πρώην Νομάρχη Ιωαννίνων και νυν Περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέξανδρο Καχριμάνη και τον πρώην υπουργό Μεταφορών Μιχάλη Λιάπη, για την αποδοχή της πρότασης να ονομασθεί το αεροδρόμιο σε Β. Πύρρος, σημείωσε πως η προτομή που θα προστεθεί, θα υπενθυμίζει ότι «οι ήρωες μας κρατούν όρθιους, ενώνουν τον ελληνισμό, μας γεμίζουν με περηφάνια και μεταδίδουν την ιστορία μας».

Ο κ. Σέρβος σημείωσε ακόμα ότι «η Ήπειρος γεννήθηκε με τον Πύρρο και μεγάλωσε μαζί του» και γι' αυτό η δωρεά από πλευράς του Ιδρύματος της προτομής του είναι ελάχιστος φόρος τιμής.

Αυτή δεν είναι η πρώτη δωρεά του κ. Σέρβου στην Ήπειρο, αφού ο ίδιος έχει δωρίσει το άγαλμα της Ολυμπιάδας που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, το άγαλμα του Πύρρου που κοσμεί την ομώνυμη πλατεία στο Μώλο και το άγαλμα της Πωγωνίσιας Μάνας.

Σύμφωνα με τον ίδιο δε, το έργο του δε θα σταματήσει εδώ και επόμενος στόχος είναι ένα άγαλμα στη μνήμη της Δρενοπολίτισας Μάνας

Από την πλευρά του ο αερολιμενάρχης Β. Μητσιμάρης διαβεβαίωσε τον πρόεδρο του Ιδρύματος Ελληνισμού Αμερικής πως η τελετή για τα αποκαλυπτήρια της προτομής θα γίνει σύντομα, καθώς όπως είπε, οι μελέτες για την διαμόρφωση της εισόδου - εξόδου του αεροδρομίου, έχουν τελειώσει και οι εργασίες θα ξεκινήσουν άμεσα.

Καλά και όμορφα όλα αυτά. Αλλά ας φροντίσει επιτέλους κάποιος να κρεμάσει και μια ταμπέλα στα ελληνικά με το όνομα του αεροδρομίου. Γιατί εδώ και καιρό που περνάω από το αεροδρόμιο βλέπω μονάχα αυτό:

IOANNINA AIRPORT

KING PYRROS

Και πουθενά, στην πρόσοψη του αεροδρομίου, μια ταμπέλα με το όνομα του αεροδρομίου στα ελληνικά! Κατά τα άλλα η μετονομασία του αεροδρομίου ενώνει λέει τον ελληνισμό! Είναι, φαίνεται, ένας νέος ελληνισμός αυτός, που επικοινωνεί αγγλιστί και όχι στη γλώσσα των προγόνων του και στη γλώσσα του Πύρρου.

Γηροκομείο Φιλιατών: Η άλλη όψη της γνωστής ηλιθιότητας για την αδιαφορία των παιδιών...

Γηροκομεία. Τι ξέρουμε για τα γηροκομεία;

Οι περισσότεροι μόνο τη γνωστή ηλιθιότητα πως εκεί καταλήγουν οι γέροντες από αδιαφορία των παιδιών τους. Και που ολοκληρώνεται από την ακόμη πιο ηλίθια αντίληψη πως από την ώρα που πάνε τους γέρους γονείς τους στο γηροκομείο δεκάρα δε δίνουν αν ζουν ή πέθαναν.

Βολεύει ποιους αυτή η άποψη; Πως στα γηροκομεία βρίσκουν οι φουκαράδες της τρίτης ηλικίας τη στοργή που δεν έχουν από τα ίδια τα σπλάχνα τους; Και τη βρίσκουν από ποιους; Από τους φιλάνθρωπους της κοινωνίας μας; Μάλιστα...

Λοιπόν. Προς όλους αυτούς που διαδίδουν τέτοιες σαχλαμάρες θα πω μια μικρή ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Μα για λόγους ανωτέρας βίας θα αλλάξω μικρές λεπτομέρειες για να μη φωτογραφίσω το πρόσωπο. Κι όχι μόνο για τα προσωπικά δεδομένα.

Πάνε χρόνια που ο γέροντας κατέληξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Λύση άλλη δεν είχε. Κι ας είχε παιδιά. Το ένα χαμένο στα δικά του προβλήματα και σε κόσμο σκοτεινό. Τον εαυτό δεν μπορούσε να φροντίσει, πού να φροντίσει και το γονιό; Το άλλο, παιδί καλό και πονετικό, ξενιτεμένο στην άκρη της γης. Κι ο γέροντας ανήμπορος πια. Στο ρημαγμένο σπιτικό και στο ακόμη πιο έρημο χωριό. Σε ένα από τα χωριά της "σκοτεινής γωνιάς" της Θεσπρωτίας. Τα χωρίς κατοίκους, τα χωρίς σχολείο, χωρίς συγκοινωνία. Ζεις σε τέτοιο τόπο και μάλιστα όταν γεράσεις;

Του είπε βέβαια το παιδί να τον πάρει μαζί. Στα ξένα. Να τον κοιτάξουν και να τον περιποιηθούν. Όπως το κάθε παιδί χρωστάει να κοιτάει το γονιό του.

Το σκέφτηκε και το ξανασκέφτηκε ο γέροντας. Πού να φύγει και πού να πάει; Το παιδί όλη μέρα στη δουλειά. Κι η νύφη ξένη. Σε ποια γλώσσα να μιλήσει; Και μετά τι θα πει να της φορτώσουν ένα γέρο στα καλά καθούμενα; Να γίνει βάρος και αιτία να κακοκαρδιστεί το παιδί του με τη γυναίκα του;

Περήφανος άνθρωπος ο γέροντας. Κουνάρισε με χίλιες δυο στερήσεις τη φαμίλια του. Κι όταν χρειάστηκε θυσία έγινε και για τα παιδιά ολόκληρου του χωριού. Ήταν τότε που ήρθε στο χωριό εκείνος ο δασκαλάκος. Να μάθει γράμματα στα κούτσικα. Σπίτι να μείνει δε βρέθηκε. Πού να βρεθεί περισσευούμενο σπίτι στο κουτσοχώρι;

Πήρε την απόφαση αμέσως. Ξεκουβάλησε τη φαμίλια του στο κατώι. Πάνω στο χώμα στρώσανε κουρελούδες και χάμω κοιμόντουσαν. Για να μείνει ο δάσκαλος στο καλό δωμάτιο. Στο επάνω. Με τη δική του φαμίλια. Τη γυναίκα και το παιδί. Και ήμουν εγώ το παιδί. Κι ας μη θυμάμαι τίποτε από εκείνο το κουτσοχώρι. Μόνο τις διηγήσεις των γονιών μου για την τεράστια αγάπη εκείνων των φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων.

Έτσι έγινε και αποφάσισε η μάνα μου να "ρίξει λάδι" στο πιο μικρό παιδί του σπιτονοικοκύρη. Να τιμήσει με κουμπαριά τη ζεστή φιλοξενία και την άδολη αγάπη τους. Πήρε το όνομα του πατέρα μου εκείνο το παιδί. Αδερφός μου πια πνευματικός. Κι η μάνα μου δεύτερη μάνα του.

Προχτές, στις λίγες μέρες που κατάφερε να επισκεφθεί την πατρίδα, ανέβηκε στο χωριό μας να τη δει. Τη νονά του. Μόνος.

Απόρησα. Μόνος; Κι ο γέροντας γονιός; Που πέρυσι ζήτησα να τον επισκεφθούμε με τη μάνα μου; Να γνωρίσω αυτόν τον άγιο άνθρωπο. Καλά θυμάμαι τι μας είπε. Κι άσε τους δημοσιογράφους να λένε τα δικά τους. Πως καρτεράει πώς και πώς το καλοκαίρι, να έρθει το παιδί και να τον πάρει κι εκείνον στο χωριό. Να ξεφύγει λίγο από το γηροκομείο. Και να χαρεί κι αυτός οικογένεια, σπίτι, χωριανούς, όσους... και τον τόπο! που έζησε μια ζωή...

Όχι, μόνος του ήρθε, τόνισε η μάνα μου. Δε δίνουν άδεια από το γηροκομείο! Μόνο τέσσερις μέρες. Πιάσαν κι έγραψαν ότι ξενοδοχείο το έχουν κάνει το γηροκομείο Φιλιατών μερικοί μερικοί. Και μπαίνουν και βγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Κομμένες λοιπόν οι άδειες. Μόνο τέσσερις μέρες.

Εσένα σου χωράει στο μυαλό τέτοια τακτική; Εμένα όχι. Απίστευτο μου φαίνεται. Και απάνθρωπο. Να έρχεται από τα ξένα το παιδί ενός ανθρώπου που δεν ξέρει αν θα τον βρει ζωντανό το επόμενο καλοκαίρι και να μην τους αφήνουν παρά μόνο τέσσερις μέρες να ζήσουν μαζί!

Ποιος και με ποια ζυγαριά ζυγίζει έτσι τη λαχτάρα και του γονιού και του παιδιού; Και τη βγάζει ίση με τέσσερις μέρες;

Φυλακή είναι τα γηροκομεία; Μα ακόμη κι οι φυλακισμένοι κακούργοι περισσότερες μέρες παίρνουν άδεια!

Έψαξα και ξαναέψαξα στο διαδίκτυο. Να βγάλω άκρη τι τρέχει. Τι άλλαξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Ναι, ξέρω. Στους Φιλιάτες πολλά έχουν αλλάξει τους τελευταίους μήνες. Μια με το νοσοκομείο, μια με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Και σίγουρα έχει αλλάξει ο Δήμαρχος. Μα για το γηροκομείο άκρη δεν έβγαλα.

Βρήκα μόνο δημοσιεύματα περί ανέμων και υδάτων. Για τη γιορτή που έγινε, λέει, προχτές. Στις 12 του μήνα. Και με πολλές απουσίες. Και του νέου δημάρχου. Έλαμψαν όμως, λέει, δια της απουσίας τους και τα παιδιά των γερόντων! Γιατί ο μήνας είχε 12 και όχι 1 να πάνε να αρμέξουν τις συντάξεις.

Αααα! για καθίστε καλά! Ποιες συντάξεις; Και ποιο άρμεγμα; Ρωτάω γιατί εντόπισα και ένα άλλο άρθρο που ισχυρίζεται διάφορα για τα οικονομικά του Γηροκομείου Φιλιατών:

http://www.diavouleusi.gr - Ιανουάριος 12, 2011 - 11:38

Το Γηροκομείο Φιλιατών είναι από τα λίγα Γηροκομεία της χώρας το οποίο δεν έχει έσοδα από περιουσιακά στοιχεία των φιλοξενούμενων ηλικιωμένων κι έτσι η λειτουργία του να βασίζεται αποκλειστικά σε έσοδα από τα ασφαλιστικά ταμεία και δωρεές.

Δωρεές από ποιους; Μήπως και από τους ίδιους τους γέροντες; Ρωτάω αν και ξέρω την απάντηση. Και για να πάνε να το ψάξουν όσοι γράφουν πως το συγκεκριμένο Γηροκομείο δεν έχει έσοδα από τους φιλοξενούμενους ηλικιωμένους.

Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλά έλα και πες μου πώς ένα γεροντάκι που παίρνει σύνταξη τρεις κι εξήντα βάζει το χέρι στην τσέπη και κάνει δωρεά στο γηροκομείο αν και δεν είναι υποχρεωτικό; Μια δωρεά που δεν εξασφαλίζει όμως ούτε καν το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα να μείνει λίγες μέρες με το ξενιτεμένο παιδί του. Για να μην βγουν λέει οι διάφοροι και γράψουν πως τα γερόντια έχουν κάνει ξενοδοχείο το γηροκομείο Φιλιατών. Οπότε μαντρώστε τους!

Να γραφτεί λοιπόν και η άλλη όψη. Η δραματική και τραγική. Που πληγώνει όχι μόνο εμένα που ως παιδί έγινα αποδέκτης της ανθρωπιάς εκείνου του γέροντα που τώρα βιώνει τις απάνθρωπες επιπτώσεις του κάθε ηλίθιου. Που βγαίνει και γράφει ό,τι βλακεία του κατέβει. Θέλω να πιστεύω ότι τέτοιες καταστάσεις πληγώνουν τον καθένα που είναι άνθρωπος.

Κι αν έμειναν άνθρωποι τριγύρω ελπίζω να ακούνε. Και να κάνουν κάτι για να διορθωθεί το λάθος. Γιατί από λόγια παχιά χορτάσαμε και λεονταρισμούς αρκετούς είδαμε εκεί στο Φιλιάτι. Για αδικίες της κεντρικής διοίκησης. Κι ας λέει η παροιμία πως στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί.

Οι απουσίες από το γλέντι είναι το λιγότερο. Το μείζον και το κατακριτέο είναι η καταναγκαστική παρουσία των γερόντων. Που αν τολμήσουν να παραβούν το όριο των τεσσάρων ημερών κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση τους στο γηροκομείο δια παντός!

Και ποια είναι η αλήθεια; Αυτή που δε θέλουμε να δούμε; Η αδυναμία των γηροκομείων της περιοχής μας να περιθάλψουν όλους τους γέροντες που βρίσκονται στην ανάγκη να ζητήσουν εκεί φιλοξενία:

http://filiati.blogspot.com/2009/02/blog-post_13.html

Παρασκευή, 13 Φεβρουαρίου 2009

«Καταφύγιο» τα Γηροκομεία

Μακρά η λίστα εισαγωγής στους Οίκους Ευγηρίας της Ηπείρου

«-Δεν έχουμε θέσεις στο Γηροκομείο για να πάρουμε την γιαγιά, να απευθυνθείτε σε άλλο Ίδρυμα, μήπως βρείτε θέση. – Πήρα και αλλού, μα είναι όλα πλήρη»!

Ο διάλογος είναι πραγματικός και αποτυπώνει ένα μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή μας. Αυτό των ατόμων της τρίτης ηλικίας, πολλά από τα οποία αναγκάζονται, χωρίς να το θέλουν τις περισσότερες φορές, να… βρουν καταφύγιο σ’ ένα Γηροκομείο. Και να αναζητήσουν σ’ αυτό «παράθυρο» στην μοναξιά τους!

Τα Γηροκομεία και στους τέσσερις Νομούς της Ηπείρου είναι «φουλ» και μόλις πεθαίνει ένας γέροντας ή μια γερόντισσα αντικαθίσταται από έναν άλλο ή μια άλλη που περιμένει στην σειρά. Είναι αξιοσημείωτο ότι εκκρεμούν πολλές αιτήσεις για εισαγωγή ηλικιωμένων στους Οίκους Ευγηρίας της Ηπείρου, ακόμη και στους ελάχιστους ιδιωτικούς που λειτουργούν, με όποια μορφή.

Η Ηπειρωτική κοινωνία φαίνεται όλο και πιο αδύναμη να στηρίξει τους ηλικιωμένους, οι οποίοι, αβοήθητοι πλέον, οδηγούνται όλο και περισσότερο στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου ελλοχεύει η μοναξιά και ο αποκλεισμός. Και εντείνονται τα αισθήματά τους ότι είναι άχρηστοι και περιττοί…

Η κατάσταση αυτή ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, καθώς τα παιδιά αδυνατούν λόγω των αυξημένων οικογενειακών και επαγγελματικών τους υποχρεώσεων να περιποιηθούν τους γονείς τους και έτσι ως… ιδανική λύση προβάλλει το Γηροκομείο!

Βέβαια δεν λείπουν και οι περιπτώσεις ατόμων που δεν έχουν παιδιά και έτσι εκ των πραγμάτων καταλήγουν στο Γηροκομείο.

Το παρήγορο, όμως, είναι ότι τα Γηροκομεία που υπάρχουν στην Ήπειρο (Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Ιωαννίνων, Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Κονίτσης, Γηροκομείο Φιλιατών, Άρτης κ.ά.) έχουν διασφαλίσει καλές έως πολύ καλές συνθήκες διαβίωσης και διατροφής των ηλικιωμένων. Αλλά οι προνοιακές δομές, παρά τις εμφανείς προόδους, εμφανίζουν και πολλές αδυναμίες, καθώς αδυνατούν να συμψηφίσουν τις προσφορές της παλιάς εκτεταμένης οικογένειας.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ήπειρο, παρ΄ ότι προσπαθεί να στηρίξει αποτελεσματικά και ουσιαστικά τα άτομα της τρίτης ηλικίας, δεν μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αποτρέψει την… ανάγκη ενός Γηροκομείου.

Γύρω από τα άτομα που φιλοξενούνται στα Γηροκομεία της Ηπείρου κρύβονται συνήθως βουβά δράματα. Είναι ατέλειωτα αυτά. Παππούδες και γιαγιάδες που έχουν χρόνια να τους επισκεφθούν τα παιδιά τους και που βγαίνουν κάθε τόσο στην πόρτα του Γηροκομείου με την προσμονή ότι θα τα δουν να έρχονται…

Άτομα της τρίτης ηλικίας κατάκοιτα να βογκούν νύχτα-μέρα από τους αφόρητους πόνους. Και ο μακρύς κατάλογος τελειωμό δεν έχει…

proinoslogos

Αναρτήθηκε από Φιλιάτι στις 13.2.09

Κι απορώ. Πώς τόσοι δημοσιογράφοι του τόπου μας αντί να κάνουν επιτόπιο ρεπορτάζ και να ανακαλύψουν τι πραγματικά συμβαίνει με τους γέροντες που στέκουν στις πόρτες του Γηροκομείου, αναμασάνε την ίδια καραμέλα για την ακηδία των τέκνων. Είναι μόνο γιατί βαριούνται να φτάσουν οι ίδιοι στην πόρτα του Γηροκομείου;

Προσωπικά κι ας μην είμαι δημοσιογράφος, έφτασα. Εκεί, στην πόρτα του Γηροκομείου Φιλιατών. Κι αντί για τους γέροντες τους δήθεν πικραμένους από την ασπλαχνία των παιδιών τους, πρόσεξα μια άλλη σκηνή... Ένα πόδι να σπρώχνει γατούλες! Να φύγουν. Να μη βρει μπελά. Να μην κατηγορηθεί πως τις συμμαζεύει. Τις γάτες...

Ούτε γάτες λοιπόν. Ούτε άδειες να δουν τα παιδιά τους. Και το μόνο που έχουν να περιμένουν οι έγκλειστοι είναι το χάρο. Να τους ξεκουράσει και να αδειάσει κρεβάτι για τον επόμενο που περιμένει στην ουρά για μια περιζήτητη θέση στο Γηροκομείο.

Αυτή είναι η τραγική αλήθεια που βιώνουν οι γέροντες του νομού μας. Ζωντανοί νεκροί. Που ούτε στα χωριά τους τους αφήσαμε περιθώρια να ζήσουν αλλά και τα Γηροκομεία που τους φιλοξενούμε τα μετατρέψαμε σε γκέτο.

Δεν ξέρω γιατί μα όση ώρα γράφω όλα τούτα στο μυαλό μου έχει κολλήσει μια φριχτή εικόνα που είδα χτες οδηγώντας προς Πλαταριά. Ένα γατάκι στη μέση του δρόμου. Χτυπημένο από αυτοκίνητο. Ανάσκελα και ζωνταντό ακόμη. Που κουνούσε απελπισμένο τα ποδαράκια του. Με όλη την αγωνία του θανάτου. Το βράδυ, στην επιστροφή, διέκρινα ακίνητο στην άκρη το κορμάκι του.

Καρφώθηκε η εικόνα. Κι έγινε ένα. Με το γέροντα. Στο Γηροκομείο Φιλιατών. Το δικό του τρόμο τον βλέπει κανείς; Ή όλοι μας τρέχουμε να προλάβουμε και προσπερνάμε βολεμένοι στη δικαιολογία πως τα παιδιά τους φταίνε!

Κακίζω τον εαυτό μου που δε βρήκα τον τρόπο να σταματήσω χτες. Να κάνω κάτι για το άτυχο ζωντανό. Κι ας μην το χτύπησα εγώ. Κι ας μην είμαι κτηνίατρος. Τουλάχιστον ας κάνω το χρέος μου απέναντι στον άνθρωπο. Κι ας ικετέψω να δοθεί λύση στο δράμα του. Αν ακούει κανείς. Κι αν προλαβαίνει να ασχοληθεί με το δικαίωμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου να ζήσει λίγες μέρες με το παιδί του...

Η απεργία των ταξί και η πλάτη της κοινωνίας

1η Αυγούστου χτες. Κι επιτέλους αποφάσισα να αφήσω το κλεινόν άστυ για το νέο τόπο που διάλεξα να ζω, την Ηγουμενίτσα. Στον ακριτικό νομό Θεσπρωτίας.

Είμαι ένας άνθρωπος που βαδίζει πλέον στα ήντα. Ένα κομματάκι της νεοελληνικής κοινωνίας από τα 11 σχεδόν εκατομμύρια του παζλ της τελευταίας απογραφής. Της ίδιας κοινωνίας που ο υπουργός πολιτισμού, ο κ. Παύλος Γερουλάνος, προφήτεψε ότι θα γυρίσει την πλάτη της στους ταξιτζήδες:

http://www.star.gr/politics/101618/

«Είναι πρόβλημα για τον τουρισμό όλη αυτή η κατάσταση. Με κάθε ακραία κινητοποίηση, αυτό που καταφέρνουν οι ιδιοκτήτες ταξί είναι να τους γυρνάει την πλάτη η κοινωνία» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γερουλάνος, ενώ στη συνέχεια -αναφερόμενος στους «Αγανακτισμένους»- επιδοκίμασε την απόφαση του δημάρχου Αθηναίων για ξήλωμα την αντίσκηνων από την πλατεία Συντάγματος. «Αυτές οι λογικές θα πρέπει να ξεπεραστούν. Δεν μπορεί 200 άτομα να έχουν καταλάβει την πλατεία. Αυτή η μορφή διεκδίκησης έχει παρέλθει» κατέληξε ο κ. Γερουλάνος.

Κι έχει έρθει ποια; Ποια μορφή διεκδίκησης είναι σήμερα συμβατή με τον κώδικα του κ. Γερουλάνου;

Το ρωτώ ως ένας άνθρωπος που ούτε στις πλατείες πήγε, πολύ περισσότερο για να στήσει αντίσκηνο, ούτε είναι ταξιτζής. Επιπλέον ως πολίτης που τις δυο τελευταίες βδομάδες ταλαιπωρήθηκε πολύ από την απεργία των ταξί. Ανέβηκα στην Αθήνα από την επαρχία που ζω με πρόγραμμα να κάνω κάποια πράγματα, ραντεβού με φίλους, επισκέψεις σε γιατρούς, να δω κανένα μουσείο και μια - δυο παραστάσεις. Χωρίς ταξί στην Αθήνα όλα αυτά καταντούν σχεδόν αδύνατα. Ειδικά αν πρόκειται για βραδινή έξοδο. Κι αν είσαι γυναίκα ούτε το γιωταχί σε σώζει. Εκτός και ξέρεις καράτε...

Σαν να μην έφταναν αυτά, χτες που θέλησα να γυρίσω στην Ήπειρο, οι ταξιτζήδες της Πάτρας και της Δυτικής Ελλάδας κατέλαβαν το Ρίο και έκοψαν τη χώρα στα δυο! Με απελπισία παρακολουθούσα ειδήσεις από το πρωί, μπας και ανοίξει η γέφυρα. Και τα νέα ήταν μαύρα. Ουρές χιλιομέτρων.

Στο τέλος το πήρα απόφαση. Ώρα έξι το απόγευμα έπιασα τιμόνι και τράβηξα για Ηγουμενίτσα μέσω Λαμίας, Τρικάλων, Καλαμπάκας, Εγνατίας.

Από ένα δρόμο άγνωστο σε μένα. Με μεγάλα τμήματα επικίνδυνα και με αμέτρητες στροφές. Όπως στο Δομοκό, όπως από την Καλαμπάκα μέχρι την Εγνατία. Κι όπως και στην Καρδίτσα που γίνονται έργα και είχα την ατυχία να με πιάσει εκεί μια απίθανη νεροποντή. Είχα κολλήσει τη μούρη στο παμπρίζ και πάλι δεν έβλεπα τίποτε!

Έφτασα περασμένες δύο στο σπίτι μου. Κατάκοπη και εξαντλημένη από τις οκτώ ώρες στο τιμόνι.

Βεβαιώνω όμως τον κ. Γερουλάνο ότι δεν πρόκειται να γυρίσω την πλάτη μου στους ταξιτζήδες.

Όπως δεν τη γύρισα ούτε στους φορτηγατζήδες το περσινό καλοκαίρι. Που ήθελα να κάνω μετακόμιση και φορτηγό δεν υπήρχε.

Ας μη γνωματεύει λοιπόν τσουβαλιάζοντας όλη την ελληνική κοινωνία στους αγανακτισμένους με τους ταξιτζήδες που κάνουν παρέλαση κάθε βράδυ στα κανάλια. Εξάλλου ο ίδιος φρόντισε να μας πει ότι οι αγανακτισμένοι δεν είναι πια μόδα! Κι ότι πρέπει να βρούμε άλλη μορφή διαμαρτυρίας. Ποια; Το γύρισμα της πλάτης;

Ωραία λοιπόν. Πρόσεχε τι ζητάς, λέει μια παροιμία, γιατί μπορεί και να το πάθεις! Αν πρέπει να γυρίσω τη δική μου πλάτη θα αποφασίσω εγώ το πότε και σε ποιον. Κι επειδή κοινός είναι ο παρονομαστής και για την περσινή μου ταλαιπωρία με τα φορτηγά και τη φετινή με τα ταξί, η αδιαλλαξία των αρμοδίων, λέω πως ξέρω σε ποιον να γυρίσω την πλάτη.

Καθώς μάλιστα είναι ο ίδιος παρονομαστής και για τις άγριες περικοπές του δικού μου μισθού.

Γιατί λοιπόν να στρέψω την πλάτη στους ταξιτζήδες; Το δίκιο τους διεκδικούν. Κανείς δεν κάνει τόσες μέρες απεργία, χάνοντας τόσα χρήματα σε τέτοια εποχή, δίχως σοβαρό λόγο.

Καταλαβαίνω βέβαια γιατί ο κ. Γερουλάνος ευελπιστεί η κοινωνία να γυρίσει την πλάτη. Παμπάλαια η τακτική του διαίρει και βασίλευε. Κι από την ίδια λογική αφήνονται οι ταξιτζήδες να κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια, να κόβουν εθνικούς δρόμους. Για να αγανακτήσει ο κόσμος και να απαιτήσει από την κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της!

Ειδικά για τη γέφυρα του Ρίου. Που ήταν γνωστό τι προγραμμάτιζαν οι ταξιτζήδες. Φυσικά και μπορούσαν να τους εμποδίσουν να την κλείσουν. Δεν ήθελαν όμως. Προτίμησαν να αφήσουν χιλιάδες ανθρώπους να ταλαιπωρούνται κάτω από τον καυτό ήλιο. Και με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί θα βρίζουν τους ταξιτζήδες!

Βέβαια η γέφυρα του Ρίου τέτοιες μέρες δε χρειάζεται ταξιτζήδες για να δημιουργήσει ουρές χιλιομέτρων. Αρκετές φορές την πάτησα ως τώρα και με τη γέφυρα και με τα διόδια της Αθηνών - Κορίνθου - Πατρών. Κι άλλο τόσο έχω αγανακτήσει τα τελευταία χρόνια με τα κολονάκια αυτής της διαδρομής. Που κάνουν μαρτύριο το ταξίδι.

Ευτυχώς στον άλλο δρόμο που ακολούθησα χτες ελάχιστα ήταν τα σημεία που βρήκα κολονάκια. Σε κάποια μικρά τμήματα της Εγνατίας - που όμως δεν υπήρχε καθόλου κίνηση εκείνη την ώρα και δε με δυσκόλεψαν καθόλου - και στην περιοχή της Καρδίτσας που λόγω της βροχής πραγματικά με ταλαιπώρησαν. Δεν έφταιγαν όμως οι ταξιτζήδες γι' αυτό. Για την ταλαιπωρία μου ως ταξιδιώτη από τα έργα στους δρόμους που δεν προβλέπουν σωστή σήμανση για περιπτώσεις κακοκαιρίας...

Ίσα ίσα που η χτεσινή μέρα μου έδωσε ένα ακόμη λόγο για να υποστηρίξω τους ταξιτζήδες. Κι εξηγώ. Ο γέροντας πατέρας μου ζει στην ακριτική Θεσπρωτία, σε ένα ορεινό χωριό. Που τους τελευταίους μήνες το αφήσανε χωρίς ούτε ένα λεωφορείο! Σας μιλώ για τη διαδρομή Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων από τον παλιό δρόμο, ζήτημα για το οποίο μόλις προχτές έκανε διαμαρτυρία στα ΚΤΕΛ Ιωαννίνων η Πανηπειρωτική. Όταν τις προάλλες η ίδια τηλεφώνησα στα ΚΤΕΛ Ηγουμενίτσας για το ίδιο θέμα, μου απάντησαν ειρωνικά να πάρω ταξάκι!

Χτες λοιπόν ο μπαμπάς μου χρειάστηκε να κατεβεί στην Ηγουμενίτσα. Να γράψει φάρμακα, που σύμφωνα με το νόμο οι συνταξιούχοι δεν μπορούν πια να γράφουν σε ποσότητες πέραν του μήνα. Λεωφορείο δεν υπάρχει, το είπαμε. Μόνο ταξί. Αφού κι εγώ δεν ήμουν στην Ήπειρο για να πάω να τον πάρω. Και 45 χλμ απόσταση που δεν επιτρέπουν να πάει με τα πόδια. Και πράγματι πήγε το ταξί. Παρά την απεργία. Ζήτησε άδεια για έκτακτο περιστατικό ανάγκης, και πήγε.

Να γυρίσουμε λοιπόν την πλάτη στους ταξιτζήδες; Μα αυτοί είναι δίπλα μας σε ώρα ανάγκης. Όπως δεν είναι εκείνοι που θα έπρεπε. Και έχουν καταδικάσει την περιοχή μας στην απομόνωση!

Σε ποιον λοιπόν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη;