Είμαι ένας άνθρωπος που βαδίζει πλέον στα ήντα. Ένα κομματάκι της νεοελληνικής κοινωνίας από τα 11 σχεδόν εκατομμύρια του παζλ της τελευταίας απογραφής. Της ίδιας κοινωνίας που ο υπουργός πολιτισμού, ο κ. Παύλος Γερουλάνος, προφήτεψε ότι θα γυρίσει την πλάτη της στους ταξιτζήδες:
http://www.star.gr/politics/101618/
«Είναι πρόβλημα για τον τουρισμό όλη αυτή η κατάσταση. Με κάθε ακραία κινητοποίηση, αυτό που καταφέρνουν οι ιδιοκτήτες ταξί είναι να τους γυρνάει την πλάτη η κοινωνία» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Γερουλάνος, ενώ στη συνέχεια -αναφερόμενος στους «Αγανακτισμένους»- επιδοκίμασε την απόφαση του δημάρχου Αθηναίων για ξήλωμα την αντίσκηνων από την πλατεία Συντάγματος. «Αυτές οι λογικές θα πρέπει να ξεπεραστούν. Δεν μπορεί 200 άτομα να έχουν καταλάβει την πλατεία. Αυτή η μορφή διεκδίκησης έχει παρέλθει» κατέληξε ο κ. Γερουλάνος.
Κι έχει έρθει ποια; Ποια μορφή διεκδίκησης είναι σήμερα συμβατή με τον κώδικα του κ. Γερουλάνου;
Το ρωτώ ως ένας άνθρωπος που ούτε στις πλατείες πήγε, πολύ περισσότερο για να στήσει αντίσκηνο, ούτε είναι ταξιτζής. Επιπλέον ως πολίτης που τις δυο τελευταίες βδομάδες ταλαιπωρήθηκε πολύ από την απεργία των ταξί. Ανέβηκα στην Αθήνα από την επαρχία που ζω με πρόγραμμα να κάνω κάποια πράγματα, ραντεβού με φίλους, επισκέψεις σε γιατρούς, να δω κανένα μουσείο και μια - δυο παραστάσεις. Χωρίς ταξί στην Αθήνα όλα αυτά καταντούν σχεδόν αδύνατα. Ειδικά αν πρόκειται για βραδινή έξοδο. Κι αν είσαι γυναίκα ούτε το γιωταχί σε σώζει. Εκτός και ξέρεις καράτε...
Σαν να μην έφταναν αυτά, χτες που θέλησα να γυρίσω στην Ήπειρο, οι ταξιτζήδες της Πάτρας και της Δυτικής Ελλάδας κατέλαβαν το Ρίο και έκοψαν τη χώρα στα δυο! Με απελπισία παρακολουθούσα ειδήσεις από το πρωί, μπας και ανοίξει η γέφυρα. Και τα νέα ήταν μαύρα. Ουρές χιλιομέτρων.
Στο τέλος το πήρα απόφαση. Ώρα έξι το απόγευμα έπιασα τιμόνι και τράβηξα για Ηγουμενίτσα μέσω Λαμίας, Τρικάλων, Καλαμπάκας, Εγνατίας.
Από ένα δρόμο άγνωστο σε μένα. Με μεγάλα τμήματα επικίνδυνα και με αμέτρητες στροφές. Όπως στο Δομοκό, όπως από την Καλαμπάκα μέχρι την Εγνατία. Κι όπως και στην Καρδίτσα που γίνονται έργα και είχα την ατυχία να με πιάσει εκεί μια απίθανη νεροποντή. Είχα κολλήσει τη μούρη στο παμπρίζ και πάλι δεν έβλεπα τίποτε!
Έφτασα περασμένες δύο στο σπίτι μου. Κατάκοπη και εξαντλημένη από τις οκτώ ώρες στο τιμόνι.
Βεβαιώνω όμως τον κ. Γερουλάνο ότι δεν πρόκειται να γυρίσω την πλάτη μου στους ταξιτζήδες.
Όπως δεν τη γύρισα ούτε στους φορτηγατζήδες το περσινό καλοκαίρι. Που ήθελα να κάνω μετακόμιση και φορτηγό δεν υπήρχε.
Ας μη γνωματεύει λοιπόν τσουβαλιάζοντας όλη την ελληνική κοινωνία στους αγανακτισμένους με τους ταξιτζήδες που κάνουν παρέλαση κάθε βράδυ στα κανάλια. Εξάλλου ο ίδιος φρόντισε να μας πει ότι οι αγανακτισμένοι δεν είναι πια μόδα! Κι ότι πρέπει να βρούμε άλλη μορφή διαμαρτυρίας. Ποια; Το γύρισμα της πλάτης;
Ωραία λοιπόν. Πρόσεχε τι ζητάς, λέει μια παροιμία, γιατί μπορεί και να το πάθεις! Αν πρέπει να γυρίσω τη δική μου πλάτη θα αποφασίσω εγώ το πότε και σε ποιον. Κι επειδή κοινός είναι ο παρονομαστής και για την περσινή μου ταλαιπωρία με τα φορτηγά και τη φετινή με τα ταξί, η αδιαλλαξία των αρμοδίων, λέω πως ξέρω σε ποιον να γυρίσω την πλάτη.
Καθώς μάλιστα είναι ο ίδιος παρονομαστής και για τις άγριες περικοπές του δικού μου μισθού.
Γιατί λοιπόν να στρέψω την πλάτη στους ταξιτζήδες; Το δίκιο τους διεκδικούν. Κανείς δεν κάνει τόσες μέρες απεργία, χάνοντας τόσα χρήματα σε τέτοια εποχή, δίχως σοβαρό λόγο.
Καταλαβαίνω βέβαια γιατί ο κ. Γερουλάνος ευελπιστεί η κοινωνία να γυρίσει την πλάτη. Παμπάλαια η τακτική του διαίρει και βασίλευε. Κι από την ίδια λογική αφήνονται οι ταξιτζήδες να κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια, να κόβουν εθνικούς δρόμους. Για να αγανακτήσει ο κόσμος και να απαιτήσει από την κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της!
Ειδικά για τη γέφυρα του Ρίου. Που ήταν γνωστό τι προγραμμάτιζαν οι ταξιτζήδες. Φυσικά και μπορούσαν να τους εμποδίσουν να την κλείσουν. Δεν ήθελαν όμως. Προτίμησαν να αφήσουν χιλιάδες ανθρώπους να ταλαιπωρούνται κάτω από τον καυτό ήλιο. Και με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί θα βρίζουν τους ταξιτζήδες!
Βέβαια η γέφυρα του Ρίου τέτοιες μέρες δε χρειάζεται ταξιτζήδες για να δημιουργήσει ουρές χιλιομέτρων. Αρκετές φορές την πάτησα ως τώρα και με τη γέφυρα και με τα διόδια της Αθηνών - Κορίνθου - Πατρών. Κι άλλο τόσο έχω αγανακτήσει τα τελευταία χρόνια με τα κολονάκια αυτής της διαδρομής. Που κάνουν μαρτύριο το ταξίδι.
Ευτυχώς στον άλλο δρόμο που ακολούθησα χτες ελάχιστα ήταν τα σημεία που βρήκα κολονάκια. Σε κάποια μικρά τμήματα της Εγνατίας - που όμως δεν υπήρχε καθόλου κίνηση εκείνη την ώρα και δε με δυσκόλεψαν καθόλου - και στην περιοχή της Καρδίτσας που λόγω της βροχής πραγματικά με ταλαιπώρησαν. Δεν έφταιγαν όμως οι ταξιτζήδες γι' αυτό. Για την ταλαιπωρία μου ως ταξιδιώτη από τα έργα στους δρόμους που δεν προβλέπουν σωστή σήμανση για περιπτώσεις κακοκαιρίας...
Ίσα ίσα που η χτεσινή μέρα μου έδωσε ένα ακόμη λόγο για να υποστηρίξω τους ταξιτζήδες. Κι εξηγώ. Ο γέροντας πατέρας μου ζει στην ακριτική Θεσπρωτία, σε ένα ορεινό χωριό. Που τους τελευταίους μήνες το αφήσανε χωρίς ούτε ένα λεωφορείο! Σας μιλώ για τη διαδρομή Ηγουμενίτσας - Ιωαννίνων από τον παλιό δρόμο, ζήτημα για το οποίο μόλις προχτές έκανε διαμαρτυρία στα ΚΤΕΛ Ιωαννίνων η Πανηπειρωτική. Όταν τις προάλλες η ίδια τηλεφώνησα στα ΚΤΕΛ Ηγουμενίτσας για το ίδιο θέμα, μου απάντησαν ειρωνικά να πάρω ταξάκι!
Χτες λοιπόν ο μπαμπάς μου χρειάστηκε να κατεβεί στην Ηγουμενίτσα. Να γράψει φάρμακα, που σύμφωνα με το νόμο οι συνταξιούχοι δεν μπορούν πια να γράφουν σε ποσότητες πέραν του μήνα. Λεωφορείο δεν υπάρχει, το είπαμε. Μόνο ταξί. Αφού κι εγώ δεν ήμουν στην Ήπειρο για να πάω να τον πάρω. Και 45 χλμ απόσταση που δεν επιτρέπουν να πάει με τα πόδια. Και πράγματι πήγε το ταξί. Παρά την απεργία. Ζήτησε άδεια για έκτακτο περιστατικό ανάγκης, και πήγε.
Να γυρίσουμε λοιπόν την πλάτη στους ταξιτζήδες; Μα αυτοί είναι δίπλα μας σε ώρα ανάγκης. Όπως δεν είναι εκείνοι που θα έπρεπε. Και έχουν καταδικάσει την περιοχή μας στην απομόνωση!
Σε ποιον λοιπόν πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου