Γηροκομεία. Τι ξέρουμε για τα γηροκομεία;
Οι περισσότεροι μόνο τη γνωστή ηλιθιότητα πως εκεί καταλήγουν οι γέροντες από αδιαφορία των παιδιών τους. Και που ολοκληρώνεται από την ακόμη πιο ηλίθια αντίληψη πως από την ώρα που πάνε τους γέρους γονείς τους στο γηροκομείο δεκάρα δε δίνουν αν ζουν ή πέθαναν.
Βολεύει ποιους αυτή η άποψη; Πως στα γηροκομεία βρίσκουν οι φουκαράδες της τρίτης ηλικίας τη στοργή που δεν έχουν από τα ίδια τα σπλάχνα τους; Και τη βρίσκουν από ποιους; Από τους φιλάνθρωπους της κοινωνίας μας; Μάλιστα...
Λοιπόν. Προς όλους αυτούς που διαδίδουν τέτοιες σαχλαμάρες θα πω μια μικρή ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Μα για λόγους ανωτέρας βίας θα αλλάξω μικρές λεπτομέρειες για να μη φωτογραφίσω το πρόσωπο. Κι όχι μόνο για τα προσωπικά δεδομένα.
Πάνε χρόνια που ο γέροντας κατέληξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Λύση άλλη δεν είχε. Κι ας είχε παιδιά. Το ένα χαμένο στα δικά του προβλήματα και σε κόσμο σκοτεινό. Τον εαυτό δεν μπορούσε να φροντίσει, πού να φροντίσει και το γονιό; Το άλλο, παιδί καλό και πονετικό, ξενιτεμένο στην άκρη της γης. Κι ο γέροντας ανήμπορος πια. Στο ρημαγμένο σπιτικό και στο ακόμη πιο έρημο χωριό. Σε ένα από τα χωριά της "σκοτεινής γωνιάς" της Θεσπρωτίας. Τα χωρίς κατοίκους, τα χωρίς σχολείο, χωρίς συγκοινωνία. Ζεις σε τέτοιο τόπο και μάλιστα όταν γεράσεις;
Του είπε βέβαια το παιδί να τον πάρει μαζί. Στα ξένα. Να τον κοιτάξουν και να τον περιποιηθούν. Όπως το κάθε παιδί χρωστάει να κοιτάει το γονιό του.
Το σκέφτηκε και το ξανασκέφτηκε ο γέροντας. Πού να φύγει και πού να πάει; Το παιδί όλη μέρα στη δουλειά. Κι η νύφη ξένη. Σε ποια γλώσσα να μιλήσει; Και μετά τι θα πει να της φορτώσουν ένα γέρο στα καλά καθούμενα; Να γίνει βάρος και αιτία να κακοκαρδιστεί το παιδί του με τη γυναίκα του;
Περήφανος άνθρωπος ο γέροντας. Κουνάρισε με χίλιες δυο στερήσεις τη φαμίλια του. Κι όταν χρειάστηκε θυσία έγινε και για τα παιδιά ολόκληρου του χωριού. Ήταν τότε που ήρθε στο χωριό εκείνος ο δασκαλάκος. Να μάθει γράμματα στα κούτσικα. Σπίτι να μείνει δε βρέθηκε. Πού να βρεθεί περισσευούμενο σπίτι στο κουτσοχώρι;
Πήρε την απόφαση αμέσως. Ξεκουβάλησε τη φαμίλια του στο κατώι. Πάνω στο χώμα στρώσανε κουρελούδες και χάμω κοιμόντουσαν. Για να μείνει ο δάσκαλος στο καλό δωμάτιο. Στο επάνω. Με τη δική του φαμίλια. Τη γυναίκα και το παιδί. Και ήμουν εγώ το παιδί. Κι ας μη θυμάμαι τίποτε από εκείνο το κουτσοχώρι. Μόνο τις διηγήσεις των γονιών μου για την τεράστια αγάπη εκείνων των φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
Έτσι έγινε και αποφάσισε η μάνα μου να "ρίξει λάδι" στο πιο μικρό παιδί του σπιτονοικοκύρη. Να τιμήσει με κουμπαριά τη ζεστή φιλοξενία και την άδολη αγάπη τους. Πήρε το όνομα του πατέρα μου εκείνο το παιδί. Αδερφός μου πια πνευματικός. Κι η μάνα μου δεύτερη μάνα του.
Προχτές, στις λίγες μέρες που κατάφερε να επισκεφθεί την πατρίδα, ανέβηκε στο χωριό μας να τη δει. Τη νονά του. Μόνος.
Απόρησα. Μόνος; Κι ο γέροντας γονιός; Που πέρυσι ζήτησα να τον επισκεφθούμε με τη μάνα μου; Να γνωρίσω αυτόν τον άγιο άνθρωπο. Καλά θυμάμαι τι μας είπε. Κι άσε τους δημοσιογράφους να λένε τα δικά τους. Πως καρτεράει πώς και πώς το καλοκαίρι, να έρθει το παιδί και να τον πάρει κι εκείνον στο χωριό. Να ξεφύγει λίγο από το γηροκομείο. Και να χαρεί κι αυτός οικογένεια, σπίτι, χωριανούς, όσους... και τον τόπο! που έζησε μια ζωή...
Όχι, μόνος του ήρθε, τόνισε η μάνα μου. Δε δίνουν άδεια από το γηροκομείο! Μόνο τέσσερις μέρες. Πιάσαν κι έγραψαν ότι ξενοδοχείο το έχουν κάνει το γηροκομείο Φιλιατών μερικοί μερικοί. Και μπαίνουν και βγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Κομμένες λοιπόν οι άδειες. Μόνο τέσσερις μέρες.
Εσένα σου χωράει στο μυαλό τέτοια τακτική; Εμένα όχι. Απίστευτο μου φαίνεται. Και απάνθρωπο. Να έρχεται από τα ξένα το παιδί ενός ανθρώπου που δεν ξέρει αν θα τον βρει ζωντανό το επόμενο καλοκαίρι και να μην τους αφήνουν παρά μόνο τέσσερις μέρες να ζήσουν μαζί!
Ποιος και με ποια ζυγαριά ζυγίζει έτσι τη λαχτάρα και του γονιού και του παιδιού; Και τη βγάζει ίση με τέσσερις μέρες;
Φυλακή είναι τα γηροκομεία; Μα ακόμη κι οι φυλακισμένοι κακούργοι περισσότερες μέρες παίρνουν άδεια!
Έψαξα και ξαναέψαξα στο διαδίκτυο. Να βγάλω άκρη τι τρέχει. Τι άλλαξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Ναι, ξέρω. Στους Φιλιάτες πολλά έχουν αλλάξει τους τελευταίους μήνες. Μια με το νοσοκομείο, μια με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Και σίγουρα έχει αλλάξει ο Δήμαρχος. Μα για το γηροκομείο άκρη δεν έβγαλα.
Βρήκα μόνο δημοσιεύματα περί ανέμων και υδάτων. Για τη γιορτή που έγινε, λέει, προχτές. Στις 12 του μήνα. Και με πολλές απουσίες. Και του νέου δημάρχου. Έλαμψαν όμως, λέει, δια της απουσίας τους και τα παιδιά των γερόντων! Γιατί ο μήνας είχε 12 και όχι 1 να πάνε να αρμέξουν τις συντάξεις.
Αααα! για καθίστε καλά! Ποιες συντάξεις; Και ποιο άρμεγμα; Ρωτάω γιατί εντόπισα και ένα άλλο άρθρο που ισχυρίζεται διάφορα για τα οικονομικά του Γηροκομείου Φιλιατών:
Οι περισσότεροι μόνο τη γνωστή ηλιθιότητα πως εκεί καταλήγουν οι γέροντες από αδιαφορία των παιδιών τους. Και που ολοκληρώνεται από την ακόμη πιο ηλίθια αντίληψη πως από την ώρα που πάνε τους γέρους γονείς τους στο γηροκομείο δεκάρα δε δίνουν αν ζουν ή πέθαναν.
Βολεύει ποιους αυτή η άποψη; Πως στα γηροκομεία βρίσκουν οι φουκαράδες της τρίτης ηλικίας τη στοργή που δεν έχουν από τα ίδια τα σπλάχνα τους; Και τη βρίσκουν από ποιους; Από τους φιλάνθρωπους της κοινωνίας μας; Μάλιστα...
Λοιπόν. Προς όλους αυτούς που διαδίδουν τέτοιες σαχλαμάρες θα πω μια μικρή ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Μα για λόγους ανωτέρας βίας θα αλλάξω μικρές λεπτομέρειες για να μη φωτογραφίσω το πρόσωπο. Κι όχι μόνο για τα προσωπικά δεδομένα.
Πάνε χρόνια που ο γέροντας κατέληξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Λύση άλλη δεν είχε. Κι ας είχε παιδιά. Το ένα χαμένο στα δικά του προβλήματα και σε κόσμο σκοτεινό. Τον εαυτό δεν μπορούσε να φροντίσει, πού να φροντίσει και το γονιό; Το άλλο, παιδί καλό και πονετικό, ξενιτεμένο στην άκρη της γης. Κι ο γέροντας ανήμπορος πια. Στο ρημαγμένο σπιτικό και στο ακόμη πιο έρημο χωριό. Σε ένα από τα χωριά της "σκοτεινής γωνιάς" της Θεσπρωτίας. Τα χωρίς κατοίκους, τα χωρίς σχολείο, χωρίς συγκοινωνία. Ζεις σε τέτοιο τόπο και μάλιστα όταν γεράσεις;
Του είπε βέβαια το παιδί να τον πάρει μαζί. Στα ξένα. Να τον κοιτάξουν και να τον περιποιηθούν. Όπως το κάθε παιδί χρωστάει να κοιτάει το γονιό του.
Το σκέφτηκε και το ξανασκέφτηκε ο γέροντας. Πού να φύγει και πού να πάει; Το παιδί όλη μέρα στη δουλειά. Κι η νύφη ξένη. Σε ποια γλώσσα να μιλήσει; Και μετά τι θα πει να της φορτώσουν ένα γέρο στα καλά καθούμενα; Να γίνει βάρος και αιτία να κακοκαρδιστεί το παιδί του με τη γυναίκα του;
Περήφανος άνθρωπος ο γέροντας. Κουνάρισε με χίλιες δυο στερήσεις τη φαμίλια του. Κι όταν χρειάστηκε θυσία έγινε και για τα παιδιά ολόκληρου του χωριού. Ήταν τότε που ήρθε στο χωριό εκείνος ο δασκαλάκος. Να μάθει γράμματα στα κούτσικα. Σπίτι να μείνει δε βρέθηκε. Πού να βρεθεί περισσευούμενο σπίτι στο κουτσοχώρι;
Πήρε την απόφαση αμέσως. Ξεκουβάλησε τη φαμίλια του στο κατώι. Πάνω στο χώμα στρώσανε κουρελούδες και χάμω κοιμόντουσαν. Για να μείνει ο δάσκαλος στο καλό δωμάτιο. Στο επάνω. Με τη δική του φαμίλια. Τη γυναίκα και το παιδί. Και ήμουν εγώ το παιδί. Κι ας μη θυμάμαι τίποτε από εκείνο το κουτσοχώρι. Μόνο τις διηγήσεις των γονιών μου για την τεράστια αγάπη εκείνων των φτωχών και ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
Έτσι έγινε και αποφάσισε η μάνα μου να "ρίξει λάδι" στο πιο μικρό παιδί του σπιτονοικοκύρη. Να τιμήσει με κουμπαριά τη ζεστή φιλοξενία και την άδολη αγάπη τους. Πήρε το όνομα του πατέρα μου εκείνο το παιδί. Αδερφός μου πια πνευματικός. Κι η μάνα μου δεύτερη μάνα του.
Προχτές, στις λίγες μέρες που κατάφερε να επισκεφθεί την πατρίδα, ανέβηκε στο χωριό μας να τη δει. Τη νονά του. Μόνος.
Απόρησα. Μόνος; Κι ο γέροντας γονιός; Που πέρυσι ζήτησα να τον επισκεφθούμε με τη μάνα μου; Να γνωρίσω αυτόν τον άγιο άνθρωπο. Καλά θυμάμαι τι μας είπε. Κι άσε τους δημοσιογράφους να λένε τα δικά τους. Πως καρτεράει πώς και πώς το καλοκαίρι, να έρθει το παιδί και να τον πάρει κι εκείνον στο χωριό. Να ξεφύγει λίγο από το γηροκομείο. Και να χαρεί κι αυτός οικογένεια, σπίτι, χωριανούς, όσους... και τον τόπο! που έζησε μια ζωή...
Όχι, μόνος του ήρθε, τόνισε η μάνα μου. Δε δίνουν άδεια από το γηροκομείο! Μόνο τέσσερις μέρες. Πιάσαν κι έγραψαν ότι ξενοδοχείο το έχουν κάνει το γηροκομείο Φιλιατών μερικοί μερικοί. Και μπαίνουν και βγαίνουν όποτε τους καπνίσει. Κομμένες λοιπόν οι άδειες. Μόνο τέσσερις μέρες.
Εσένα σου χωράει στο μυαλό τέτοια τακτική; Εμένα όχι. Απίστευτο μου φαίνεται. Και απάνθρωπο. Να έρχεται από τα ξένα το παιδί ενός ανθρώπου που δεν ξέρει αν θα τον βρει ζωντανό το επόμενο καλοκαίρι και να μην τους αφήνουν παρά μόνο τέσσερις μέρες να ζήσουν μαζί!
Ποιος και με ποια ζυγαριά ζυγίζει έτσι τη λαχτάρα και του γονιού και του παιδιού; Και τη βγάζει ίση με τέσσερις μέρες;
Φυλακή είναι τα γηροκομεία; Μα ακόμη κι οι φυλακισμένοι κακούργοι περισσότερες μέρες παίρνουν άδεια!
Έψαξα και ξαναέψαξα στο διαδίκτυο. Να βγάλω άκρη τι τρέχει. Τι άλλαξε στο γηροκομείο Φιλιατών. Ναι, ξέρω. Στους Φιλιάτες πολλά έχουν αλλάξει τους τελευταίους μήνες. Μια με το νοσοκομείο, μια με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Και σίγουρα έχει αλλάξει ο Δήμαρχος. Μα για το γηροκομείο άκρη δεν έβγαλα.
Βρήκα μόνο δημοσιεύματα περί ανέμων και υδάτων. Για τη γιορτή που έγινε, λέει, προχτές. Στις 12 του μήνα. Και με πολλές απουσίες. Και του νέου δημάρχου. Έλαμψαν όμως, λέει, δια της απουσίας τους και τα παιδιά των γερόντων! Γιατί ο μήνας είχε 12 και όχι 1 να πάνε να αρμέξουν τις συντάξεις.
Αααα! για καθίστε καλά! Ποιες συντάξεις; Και ποιο άρμεγμα; Ρωτάω γιατί εντόπισα και ένα άλλο άρθρο που ισχυρίζεται διάφορα για τα οικονομικά του Γηροκομείου Φιλιατών:
http://www.diavouleusi.gr - Ιανουάριος 12, 2011 - 11:38
Το Γηροκομείο Φιλιατών είναι από τα λίγα Γηροκομεία της χώρας το οποίο δεν έχει έσοδα από περιουσιακά στοιχεία των φιλοξενούμενων ηλικιωμένων κι έτσι η λειτουργία του να βασίζεται αποκλειστικά σε έσοδα από τα ασφαλιστικά ταμεία και δωρεές.
Δωρεές από ποιους; Μήπως και από τους ίδιους τους γέροντες; Ρωτάω αν και ξέρω την απάντηση. Και για να πάνε να το ψάξουν όσοι γράφουν πως το συγκεκριμένο Γηροκομείο δεν έχει έσοδα από τους φιλοξενούμενους ηλικιωμένους.
Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό. Αλλά έλα και πες μου πώς ένα γεροντάκι που παίρνει σύνταξη τρεις κι εξήντα βάζει το χέρι στην τσέπη και κάνει δωρεά στο γηροκομείο αν και δεν είναι υποχρεωτικό; Μια δωρεά που δεν εξασφαλίζει όμως ούτε καν το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα να μείνει λίγες μέρες με το ξενιτεμένο παιδί του. Για να μην βγουν λέει οι διάφοροι και γράψουν πως τα γερόντια έχουν κάνει ξενοδοχείο το γηροκομείο Φιλιατών. Οπότε μαντρώστε τους!
Να γραφτεί λοιπόν και η άλλη όψη. Η δραματική και τραγική. Που πληγώνει όχι μόνο εμένα που ως παιδί έγινα αποδέκτης της ανθρωπιάς εκείνου του γέροντα που τώρα βιώνει τις απάνθρωπες επιπτώσεις του κάθε ηλίθιου. Που βγαίνει και γράφει ό,τι βλακεία του κατέβει. Θέλω να πιστεύω ότι τέτοιες καταστάσεις πληγώνουν τον καθένα που είναι άνθρωπος.
Κι αν έμειναν άνθρωποι τριγύρω ελπίζω να ακούνε. Και να κάνουν κάτι για να διορθωθεί το λάθος. Γιατί από λόγια παχιά χορτάσαμε και λεονταρισμούς αρκετούς είδαμε εκεί στο Φιλιάτι. Για αδικίες της κεντρικής διοίκησης. Κι ας λέει η παροιμία πως στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί.
Οι απουσίες από το γλέντι είναι το λιγότερο. Το μείζον και το κατακριτέο είναι η καταναγκαστική παρουσία των γερόντων. Που αν τολμήσουν να παραβούν το όριο των τεσσάρων ημερών κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση τους στο γηροκομείο δια παντός!
Και ποια είναι η αλήθεια; Αυτή που δε θέλουμε να δούμε; Η αδυναμία των γηροκομείων της περιοχής μας να περιθάλψουν όλους τους γέροντες που βρίσκονται στην ανάγκη να ζητήσουν εκεί φιλοξενία:
http://filiati.blogspot.com/2009/02/blog-post_13.html
Παρασκευή, 13 Φεβρουαρίου 2009
«Καταφύγιο» τα Γηροκομεία
Μακρά η λίστα εισαγωγής στους Οίκους Ευγηρίας της Ηπείρου
«-Δεν έχουμε θέσεις στο Γηροκομείο για να πάρουμε την γιαγιά, να απευθυνθείτε σε άλλο Ίδρυμα, μήπως βρείτε θέση. – Πήρα και αλλού, μα είναι όλα πλήρη»!
Ο διάλογος είναι πραγματικός και αποτυπώνει ένα μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή μας. Αυτό των ατόμων της τρίτης ηλικίας, πολλά από τα οποία αναγκάζονται, χωρίς να το θέλουν τις περισσότερες φορές, να… βρουν καταφύγιο σ’ ένα Γηροκομείο. Και να αναζητήσουν σ’ αυτό «παράθυρο» στην μοναξιά τους!
Τα Γηροκομεία και στους τέσσερις Νομούς της Ηπείρου είναι «φουλ» και μόλις πεθαίνει ένας γέροντας ή μια γερόντισσα αντικαθίσταται από έναν άλλο ή μια άλλη που περιμένει στην σειρά. Είναι αξιοσημείωτο ότι εκκρεμούν πολλές αιτήσεις για εισαγωγή ηλικιωμένων στους Οίκους Ευγηρίας της Ηπείρου, ακόμη και στους ελάχιστους ιδιωτικούς που λειτουργούν, με όποια μορφή.
Η Ηπειρωτική κοινωνία φαίνεται όλο και πιο αδύναμη να στηρίξει τους ηλικιωμένους, οι οποίοι, αβοήθητοι πλέον, οδηγούνται όλο και περισσότερο στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, όπου ελλοχεύει η μοναξιά και ο αποκλεισμός. Και εντείνονται τα αισθήματά τους ότι είναι άχρηστοι και περιττοί…
Η κατάσταση αυτή ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, καθώς τα παιδιά αδυνατούν λόγω των αυξημένων οικογενειακών και επαγγελματικών τους υποχρεώσεων να περιποιηθούν τους γονείς τους και έτσι ως… ιδανική λύση προβάλλει το Γηροκομείο!
Βέβαια δεν λείπουν και οι περιπτώσεις ατόμων που δεν έχουν παιδιά και έτσι εκ των πραγμάτων καταλήγουν στο Γηροκομείο.
Το παρήγορο, όμως, είναι ότι τα Γηροκομεία που υπάρχουν στην Ήπειρο (Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Ιωαννίνων, Εκκλησιαστικό Γηροκομείο Κονίτσης, Γηροκομείο Φιλιατών, Άρτης κ.ά.) έχουν διασφαλίσει καλές έως πολύ καλές συνθήκες διαβίωσης και διατροφής των ηλικιωμένων. Αλλά οι προνοιακές δομές, παρά τις εμφανείς προόδους, εμφανίζουν και πολλές αδυναμίες, καθώς αδυνατούν να συμψηφίσουν τις προσφορές της παλιάς εκτεταμένης οικογένειας.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ήπειρο, παρ΄ ότι προσπαθεί να στηρίξει αποτελεσματικά και ουσιαστικά τα άτομα της τρίτης ηλικίας, δεν μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αποτρέψει την… ανάγκη ενός Γηροκομείου.
Γύρω από τα άτομα που φιλοξενούνται στα Γηροκομεία της Ηπείρου κρύβονται συνήθως βουβά δράματα. Είναι ατέλειωτα αυτά. Παππούδες και γιαγιάδες που έχουν χρόνια να τους επισκεφθούν τα παιδιά τους και που βγαίνουν κάθε τόσο στην πόρτα του Γηροκομείου με την προσμονή ότι θα τα δουν να έρχονται…
Άτομα της τρίτης ηλικίας κατάκοιτα να βογκούν νύχτα-μέρα από τους αφόρητους πόνους. Και ο μακρύς κατάλογος τελειωμό δεν έχει…
proinoslogos
Αναρτήθηκε από Φιλιάτι στις 13.2.09
Κι απορώ. Πώς τόσοι δημοσιογράφοι του τόπου μας αντί να κάνουν επιτόπιο ρεπορτάζ και να ανακαλύψουν τι πραγματικά συμβαίνει με τους γέροντες που στέκουν στις πόρτες του Γηροκομείου, αναμασάνε την ίδια καραμέλα για την ακηδία των τέκνων. Είναι μόνο γιατί βαριούνται να φτάσουν οι ίδιοι στην πόρτα του Γηροκομείου;
Προσωπικά κι ας μην είμαι δημοσιογράφος, έφτασα. Εκεί, στην πόρτα του Γηροκομείου Φιλιατών. Κι αντί για τους γέροντες τους δήθεν πικραμένους από την ασπλαχνία των παιδιών τους, πρόσεξα μια άλλη σκηνή... Ένα πόδι να σπρώχνει γατούλες! Να φύγουν. Να μη βρει μπελά. Να μην κατηγορηθεί πως τις συμμαζεύει. Τις γάτες...
Ούτε γάτες λοιπόν. Ούτε άδειες να δουν τα παιδιά τους. Και το μόνο που έχουν να περιμένουν οι έγκλειστοι είναι το χάρο. Να τους ξεκουράσει και να αδειάσει κρεβάτι για τον επόμενο που περιμένει στην ουρά για μια περιζήτητη θέση στο Γηροκομείο.
Αυτή είναι η τραγική αλήθεια που βιώνουν οι γέροντες του νομού μας. Ζωντανοί νεκροί. Που ούτε στα χωριά τους τους αφήσαμε περιθώρια να ζήσουν αλλά και τα Γηροκομεία που τους φιλοξενούμε τα μετατρέψαμε σε γκέτο.
Δεν ξέρω γιατί μα όση ώρα γράφω όλα τούτα στο μυαλό μου έχει κολλήσει μια φριχτή εικόνα που είδα χτες οδηγώντας προς Πλαταριά. Ένα γατάκι στη μέση του δρόμου. Χτυπημένο από αυτοκίνητο. Ανάσκελα και ζωνταντό ακόμη. Που κουνούσε απελπισμένο τα ποδαράκια του. Με όλη την αγωνία του θανάτου. Το βράδυ, στην επιστροφή, διέκρινα ακίνητο στην άκρη το κορμάκι του.
Καρφώθηκε η εικόνα. Κι έγινε ένα. Με το γέροντα. Στο Γηροκομείο Φιλιατών. Το δικό του τρόμο τον βλέπει κανείς; Ή όλοι μας τρέχουμε να προλάβουμε και προσπερνάμε βολεμένοι στη δικαιολογία πως τα παιδιά τους φταίνε!
Κακίζω τον εαυτό μου που δε βρήκα τον τρόπο να σταματήσω χτες. Να κάνω κάτι για το άτυχο ζωντανό. Κι ας μην το χτύπησα εγώ. Κι ας μην είμαι κτηνίατρος. Τουλάχιστον ας κάνω το χρέος μου απέναντι στον άνθρωπο. Κι ας ικετέψω να δοθεί λύση στο δράμα του. Αν ακούει κανείς. Κι αν προλαβαίνει να ασχοληθεί με το δικαίωμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου να ζήσει λίγες μέρες με το παιδί του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου