Τους έπιασε ο πόνος για το Αφγανάκι

Η είδηση τρομακτική. Παιδί δέκα ετών βιάστηκε στην Ηγουμενίτσα από 4 Ιρακινούς κουρδικής καταγωγής. Μετανάστες οι θύτες. Μεταναστόπουλο και το θύμα. Από το Αφγανιστάν.

Κι ενώ η ασφάλεια αναζητά τους δράστες, έκαναν την εμφάνισή τους και οι δήθεν ψυχοπονιάρηδες συμπολίτες. Που κλαίγονται για το Αφγανάκι αφενός και αφετέρου δε χάνουν την ευκαιρία να τα ψάλλουν στους αριστερούς!!!!!!!! Πού είναι, λένε, οι αριστεροί που υποστηρίζουν τους μετανάστες!!!

Τη "λογική" αυτών των ανθρώπων αδυνατώ να την παρακολουθήσω. Που μπρος στο τεράστιο ανθρώπινο δράμα των συνανθρώπων μας αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους και το γυρίζουν στην πολιτική αντιπαράθεση. Χρειάζεται να είναι κανείς αριστερός για να συγκινηθεί από την ανθρώπινη δυστυχία; Έλεος πια!

Κι ακόμη: Δεν πέρασε μήνας που ο αντιδήμαρχος της πόλης πρότεινε να γίνει οργανωμένος καταυλισμός για τους παράτυπους μετανάστες της Ηγουμενίτσας. Στη θέση Γωνιά. Να έχουν τα απαραίτητα που κάθε ανθρώπινο πλάσμα δικαιούται.

Ποιοι ήταν εκείνοι που εξοργισμένοι απέρριψαν την πρόταση; Οι αριστεροί της Ηγουμενίτσας; Για να βάζουμε δηλαδή τα πράγματα στη θέση τους.

Και ποιοι ήταν εκείνοι που βρήκαν άστοχη την αναφορά μας στο βιασμό εξάχρονου κοριτσιού από την Αλβανία το περασμένο καλοκαίρι από ημεδαπό κάτοικο της Ηγουμενίτσας; Οι αριστεροί και πάλι; Ή μήπως τα μέλη των διαφόρων οργανώσεων που έχουν δημιουργηθεί για την υποστήριξη των μεταναστών;

Τάχα μου και καλά τώρα μόλις συνέβη το χειρότερο που περίμεναν!!! Τόσο γρήγορα ξεχνάνε. Πως δεν είναι ο πρώτος βιασμός παιδιού στην περιοχή.

Και είναι καιρός νομίζω κάθε λογικός άνθρωπος να συνειδητοποιήσει ότι είναι όχι μόνο γελοίο αλλά και επικίνδυνο το θέμα των μεταναστών να μετατρέπεται σε μπαλάκι πολιτικής αντιπαράθεσης. Γιατί είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους και θέμα που δεν πρόκειται να λυθεί με διαξιφισμούς ανάμεσά μας.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται να κυριαρχήσει η ψύχραιμη σκέψη και να αναζητηθούν λύσεις άμεσες και μόνιμες. Γιατί και η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και η κάθε μέρα θα φέρνει στην Ηγουμενίτσα πολλούς ακόμη μετανάστες.

Προτάσεις του τύπου "κάντε σκούπα" και διώξτε τους μετανάστες προς οποιοδήποτε σημείο αρκεί να αδειάσει η Ηγουμενίτσα, είναι προτάσεις κοντόφθαλμες και απορρέουν από τον πανικό και την ξενοφοβία. Και προτάσεις που δε βοηθούν να λυθεί το πρόβλημα που ταλανίζει όλους μας. Και μας, τους κατοίκους της Ηγουμενίτσας, και τους μετανάστες.

Εδώ αξίζει να υπογραμμιστεί η πρόσφατη καταδίκη της χώρας μας από τα Ευρωπαϊκά όργανα για την στάση μας προς τους μετανάστες. Η Ευρώπη απαιτεί από μας να δείξουμε πλέον ανθρώπινο πρόσωπο προς τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα. Χωρίς να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα που η δική της συνθήκη, η ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ, ευθύνεται κατά κύριο λόγο για τον εγκλωβισμό εκατοντάδων μεταναστών στην Ηγουμενίτσα.

Κι άλλο τόσο δε φαίνεται να νοιάζεται που ο πόλεμος στο Ιρακ, τα στρατεύματα στο Αφγανιστάν, η εν εξελίξει επέμβαση στη Λιβύη και άλλες ανάλογες ενέργειες, έχουν την ευρωπαϊκή σφραγίδα και αποτελούν λόγο σημαντικό που οι μετανάστες εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους και αναζητούν καλύτερη τύχη στις χώρες της Ευρώπης.

Λύση στο θέμα των μεταναστών δεν πρόκειται να καρποφορήσει αν δεν αντιμετωπιστούν οι αληθινές αιτίες που προκαλούν αυτή τη μαζική μετανάστευση. Πρέπει να είναι αριστερός κάποιος για να το αντιληφθεί ή αρκεί να λειτουργούν τα κύτταρα του εγκεφάλου του;

Προσωπικά δεν ανήκω σε κανένα πολιτικό κόμμα. Και η πολιτική μου σκέψη δεν έχει το όνομα κανενός κόμματος. Έχει μόνο την υπογραφή Λιαντίνης. Του ανθρώπου που αγάπησε όσο κανένας άλλος σύγχρονος την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Του στοχαστή που όρισε ότι για να υπάρχεις Ελληνικός πάνω απ' όλα πρέπει να αγαπάς τον άνθρωπο. Γιατί αυτό ακριβώς δίδαξαν οι έλληνες. Την αγάπη στον άνθρωπο. Τη γνήσια αγάπη στον άνθρωπο.

Γι' αυτό και λέω πως είναι ηλίθια τακτική σε θέμα βαθύτατα ανθρωπιστικό να μιλάμε για δεξιούς και αριστερούς. Μπορούμε μόνο να μιλάμε για ανθρώπους και παλιανθρώπους. Για ανθρωπόμορφα τέρατα και ανθρωποειδή και για τους άλλους που πονούν το ίδιο είτε βιάζεται ένα αλβανάκι από έλληνα είτε ένα αφγανάκι από κούρδους. Και που δεν ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε ράτσες. Αλλά για τον κάθε άνθρωπο επιδικάζουν την προσωπική του αξία ανεξάρτητα αν είναι έλληνας, κούρδος, αφγανός, αλβανός...

Το να κάνει όμως ένα έγκλημα ένας κούρδος και συλλήβδην να θεωρείς βιαστές και φταίχτες όλους τους κούρδους δεν προσιδιάζει στον ελληνικό τρόπο σκέψης αλλά στην εβραϊκή νοοτροπία. Και όχι με τη φυλετική έννοια αλλά με τη βαθύτατη διαφορά των δύο πολιτισμών, του ελληνικού και του εβραίικου. Την ίδια διαφορά που έκανε τους παππούδες μας να λένε πως έλληνες είναι οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες.

Να όμως που κάποιοι ελληναράδες του σήμερα αντί για τη διάκριση αυτή χωρίζουν τους ανθρώπους σε δεξιούς και αριστερούς. Χωρίς καν να αντιλαμβάνονται πως την ίδια ώρα ρεζιλεύονται και αυτοξεφτιλίζονται. Και ρεζιλεύουν και ξεφτιλίζουν διεθνώς και τη χώρα. Ρίχνοντας νερό στο μύλο εκείνων που επιμένουν ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων. Απλά κατοικούν στον ίδιο τόπο...

Και τι να πεις, τι να τους απαντήσεις; Όταν μπροστά στο βιασμό ενός παιδιού βλέπεις αντί για την ανθρώπινη αντίδραση το τσουνάμι της υποκρισίας; Και πως τάχα και δήθεν τους έπιασε ο πόνος για το Αφγανάκι;

Ποιοι; Εκείνοι που τόσον καιρό φωνάζουν για σκούπες και βρίζουν όποιον τολμήσει να υποστηρίξει μετανάστη.

Κι έγινα προχτές αθέλητος μάρτυρας ενός άθλιου επεισοδίου. Ένας δικός μας να κυνηγά ένα φουκαριάρη, ένα νεαρό μετανάστη, σαν που κυνηγάμε τα παλιόσκυλα. Με φωνές και χειρονομίες. Γιατί τόλμησε να πλησιάσει ο μετανάστης στα κάγκελα σχολείου. Και να ζητήσει βοήθεια. Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμουν άρρωστη. Με τάση για εμετό.

Πρέπει να είμαι αριστερή για να με αρρωσταίνει ο απροκάλυπτος ρατσισμός;

Τα είπα μετά και στον πατέρα μου. Τα καθέκαστα. Και θυμήθηκε τον Ρέντζιο... τον καλαντζή.

Ήταν λέει εκείνα τα χρόνια ένας μαυριδερός άνθρωπος, ένας γύφτος. Ένας καλαντζής. Ο Ρέντζιος. Που γύρναγε τα χωριά της Θεσπρωτίας και γάνωνε τα μπακίρια. Έφτασε μια μέρα ταλαίπωρος και βρώμικος και στο πατρικό μας. Μια μέρα που το κρύο δάγκωνε.

Η βάβω μόλις που είχε ετοιμάσει ζεστό τραχανά. Ανοίγει την πόρτα και βλέπει το Ρέντζιο. Να τρέμει από το κρύο και να ρωτάει αν θέλουν να τους γανώσει τίποτε.

- Έλα μέσα, του λέει. Έλα να ζεσταθείς στο τζάκι και να φας μια χαψιά τραχανά.

Γούρλωσε τα μάτια ο Ρέντζιος:

- Να έρθει μέσα ο Ρέντζιος; Να καθίσει ο Ρέντζιος στο τζάκι; Να φάει τραχανά ο Ρέντζιος;

Σας βεβαιώνω πως η βάβω μου δεν ήταν αριστερή. Αμφιβάλλω αν ήξερε και τι θα πει αριστερός και αριστερά. Κι άλλο τόσο δεξιός και δεξιά. Κι όμως τον έβαλε το Ρέντζιο στο σπίτι. Και τον κέρασε από τον τραχανά της οικογένειας. Γιατί άνθρωπος ήταν και ο Ρέντζιος.

Εμείς με αυτές τις παραδόσεις μεγαλώσαμε. Κι έτσι τα βρήκαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Έτσι όπως διατηρήθηκαν τα ήθη και τα έθιμα μέσα στους αιώνες στη χώρα μας, στη χώρα του ξένιου Δία.

Οι άλλοι, που καταδέχονται να κυνηγούν τους αδύναμους, να τα βάζουν με εξαθλιωμένους ανθρώπους, ποιανού λαού τα έθιμα εφαρμόζουν; Ρωτώ γιατί η παιδεία που ανέφερα πριν δεν είναι θέμα πτυχίων και διπλωμάτων και σχολείων. Αλλά πολιτισμού γενικότερα.

Όπως και ο βιασμός δεν είναι μόνο στα σώματα. Δεν είναι μόνο η σεξουαλική κακοποίηση. Υπάρχει και ο βιασμός των ψυχών. Σαν εκείνο το βιασμό που υπέστησαν μια σειρά αθώα παιδικά μάτια προχτές. Βλέποντας να κυνηγούν μπροστά τους έναν άνθρωπο σαν να ήταν σκυλί. Επειδή τόλμησε να ζητήσει ένα κομμάτι ψωμί.

Και ο άλλος βιασμός. Και των παιδιών και όλων μας. Να βλέπουμε ανθρώπους να ψάχνουν στους σκουπιδοντενεκέδες.

Και δεν μπορεί, δεν το δέχομαι. Να παριστάνουν πως πόνεσαν για το βιασμό του δεκάχρονου Αφγανού εκείνοι που δεκάρα δε δίνουν για τον καθημερινό βιασμό όλων μας. Και σαν μη φτάνει αυτό, η τεράστια υποκρισία, να τα βάζουν και με τους άλλους. Ζητώντας τους και τα ρέστα.

Όχι. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αδύνατον να πόνεσαν για το βιασμό του μικρού Αφγανόπουλου. Από τα ανθρωπόμορφα κτήνη. Θέλουν μα δεν μπορούν να κρύψουν την ικανοποίηση. Που βρήκαν μια καλή αφορμή να τα βάλουν με εκείνους που νοιάζονται για τους μετανάστες. Μια ακόμη αφορμή.

Όπως τις προάλλες που διέδιδαν την είδηση για δήθεν κανίβαλους στην Ηγουμενίτσα.

Κι όπως την κάθε φορά που ψάχνουν αφορμή για να κατηγορήσουν τους μετανάστες. Χαίρονται κατά βάθος και ευχαριστιούνται. Που ο ένας, οι δύο ή και οι τέσσερις τώρα, εγκλημάτησαν. Για να μπορούν να "πυροβολούν" ελεύθερα εναντίον όλων των μεταναστών.

Κι όμως. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Να αισθανόμαστε ένοχοι. Που ένα παιδάκι βρέθηκε απροστάτευτο. Που ένα παιδάκι βιάστηκε. Στη χώρα μας. Και η πολιτισμένη κοινωνία μας δεν μπόρεσε να το προστατέψει. Παρά το άφησε να κοιμάται έξω. Να κυκλοφορεί σε μέρη που δεν είναι για παιδιά.

Τι σημασία έχει αν ήταν Αφγανάκι; Και τα Αφγανάκια ο ίδιος Θεός δεν τα έπλασε; Άλλος Θεός φτιάχνει τα Ελληνάκια και άλλος τα Αφγανάκια;

Πώς να δεχτώ λοιπόν ότι εκείνοι που αρνήθηκαν στο μικρό Αφγανάκι έναν οργανωμένο καταυλισμό πριν λίγες μέρες, ένα ασφαλή χώρο διαμονής, νοιάζονται τώρα που πλήρωσε το κορμάκι του την αδιαφορία όλων μας;

Ρωτάω. Πρέπει να είναι αριστερός κάποιος για να νιώθει αηδία μπρος στην τεράστια υποκρισία; Δεν αρκεί να είναι άνθρωπος;