Κοινωνικό άσυλο ή πανεπιστημιακό;

Διάβασα πριν λίγο μια ανακοίνωση για τα χτεσινά γεγονότα στην Ηγουμενίτσα:

http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/6029.html

[...]Η πορεία ήταν από την αρχή προκλητικά περικυκλωμένη (σε σχήμα Π) από 6-7 διμοιρίες, που είχαν έρθει για την αντιμετώπιση του σύγχρονου εσωτερικού εχθρού (μετανάστες και αλληλέγγυους) από διάφορες πόλεις της ελληνικής επικράτειας. Στην επιστροφή της πορείας και σε μικρή απόσταση από τον χώρο του κοινωνικού ασύλου που εμπερικλείει το ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, οι μπάτσοι, με προφανείς εντολές εξ’ άνωθεν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να διαλύσουν την πορεία, έβγαλαν τα γκλομπς κι άρχισαν να βαράνε κόσμο στον ψαχνό, ενώ έριξαν κι ουκ ολίγα χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Η περιφρούρηση της πορείας αμύνθηκε, αλλά η πορεία διαλύθηκε και πολύς κόσμος έτρεξε προς το κοινωνικό άσυλο. Οι μπάτσοι προσήγαγαν 10 άτομα, ενώ πάνω από 5 άτομα (ανάμεσα τους και μαθητές) τραυματίστηκαν από την άγρια επίθεση του αστυνομικού στρατού της δημοκρατίας και νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο (απ’ ότι φαίνεται θα εξέλθουν όλοι σήμερα). Τρεις από τους 10 προσαχθέντες αφέθηκαν μετά από λίγο, ενώ στους υπόλοιπους οι μπάτσοι απειλούσαν να φορτώσουν κατηγορίες για ξυλοδαρμό αστυνομικού (κρατική ορολογία για την περιφρούρηση της διαδήλωσης) και για κάποιες φθορές σε ένα αυτοκίνητο.[...]

Κοινωνικό άσυλο; Ο χώρος των ΤΕΙ αποτελεί κοινωνικό άσυλο; Όχι πανεπιστημιακό;

Και ήταν λέει προκλητικά περικυκλωμένοι οι διαδηλωτές;

Ενώ δεν είναι πρόκληση να βάζεις πούλμαν και να κουβαλιέσαι από την άλλη άκρη της Ελλάδας για να διαδηλώσεις στην Ηγουμενίτσα. Λες και εσύ είσαι ο έξυπνος και ο ευαίσθητος που νοιάζεσαι για τους μετανάστες που βρίσκονται εδώ εγκλωβισμένοι και ο λαός αυτής της πόλης είναι αναίσθητος και αδιάφορος.

Και διάβαζα χτες, μετά την πορεία, πλήθος υβριστικών σχολίων εκ μέρους εκείνων που λένε ότι διαδήλωσαν εδώ, κατά των κατοίκων της πόλης μας. Χαρακτηριστικά παραθέτω για να βγάλετε συμπέρασμα:

http://892fm.blogspot.com/2011/01/6_29.html

Ειστε ενα μάτσο φασισταρια αξιοι απόγονοι της ελληνικής σας ράτσας, εσεις οι από πάνω, όπως και οι παππουληδες σας οι Χήτες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με εργατες που έχουν καβαλήσει βουνά γιατι κάποιοι στρατοι μαζι με τον Ελληνικό τους βομβαρδισαν τα σπίτια κι εσεις, όπως και ολοι οι μικροαστοι όμοιοι σας στην πάτρα και αθηνα και αλλου μας μιλάτε για την υσηχια ΣΑΣ, την ασφαλεια ΣΑΣ και τα αμαξάκια ΣΑΣ που αγοράσατε με τα δανειακια ΣΑΣ. Κυρ' παντελήδες. Λαδέμποροι ήσασταν στην κατοχή των γερμανών, λαδεμποροι θα είστε και στο μέλλον. Ξεραστε τη χολή σας όπως κάνατε και για τους βαλκάνιους μεταναστες τόσα χρόνια όπως κανατε και για τους κομμουνιστες εργατες ακόμα πιο παλια. Η μήπως ξεχάσατε την συμπεριφορά σας τόσα χρόνια από τη λοβοτομη που σας έκανε το δελτιο καιρου της πετρούλας? Καννιβαλοι! καθίστε ανετα στους καναπέδες σας καθώς θα περιμένετε να σας σερβίρουν να πιειτε αίμα. κανάγιες. Στο διαολο λοιπόν νοικοκυραίοι. Το προβλημα πολλές φορές δεν είναι με τους μπάτσους. Εσας κυνηγάμε αλλα εσεις κλειδώνεστε στα σπίτια σας και οι μπάτσοι βγαινουνε μπροστά μας. Μερικοι όμως από εμας εχουμε φυλαξει στοργικά τα κοσερβοκουτια με τα οποια ξεκυλιαζαν οι ανταρτες παππουδες μας τους κωλοδεξιούς παππουδες σας, και τα φυλάμε για εσας. Ρουφιανοι! Τρεξτε τωρα να σωσετε την οικονομια, το έθνος και τη δημοκρατια σας

Και λένε οι άνθρωποι αυτοί ότι υποστηρίζουν τους μετανάστες; Και λένε ότι διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Και μιλάνε έτσι για τους συνανθρώπους τους; Αίσχος!

Αυτοί δε νοιάζονται παρά μονάχα για χαβαλέ και τους δίνει ευχαρίστηση ένα μόνο: Να δημιουργούν μπάχαλο.

Είναι αλήθεια πως όταν πρωτοήρθα σ' αυτή την πόλη και διάβασα για μια συγκέντρωση υπέρ των μεταναστών πήγα κι εγώ. Αφενός γιατί είμαι υπέρ της βοήθειας σε ανθρώπους που υποφέρουν και αφετέρου γιατί ήθελα να γνωριστώ με τις συλλογικότητες που αγωνίζονται για το καλύτερο στο νέο μου τόπο.

19 Σεπτεμβρίου 2010. Και σημείωνα τότε τα εξής:

http://educandus.forumotion.com/t2042-topic

Διαδήλωση σήμερα στην Ηγουμενίτσα. Από τις αντιρατσιστικές οργανώσεις της πόλης.

Σκοπός να αφυπνιστούν επιτέλους οι συνειδήσεις για το μεγάλο πρόβλημα των λαθρομεταναστών.

Το αγωνιστικό ραντεβού είχε δοθεί στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Δημαρχείου. (νομίζω ότι είναι και η μοναδική πλατεία, τόσον καιρό εδώ άλλη πλατεία δεν έχω εντοπίσει... )

Δυστυχώς η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη. Και οι περισσότεροι νέοι, φοιτητές κυρίως από τα τοπικά ΤΕΙ ή και από τα Γιάννενα...

Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι της δικής μου ηλικίας. Φαίνεται πως οι συνομήλικοι συντοπίτες μου δεν υποφέρουν μόνο από πρεσβυωπία αλλά και από επιλεκτική απώλεια όρασης μπρος στους κολασμένους που περιφέρονται στο λιμάνι της πόλης και όχι μόνο εκεί...

Τουλάχιστον υπάρχει μια χούφτα άνθρωποι. Να διαμαρτύρονται για το χάλι:

Πως καμιά ζωή δεν είναι λαθραία. Και να απαιτούν ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!

Κι ας είναι λίγοι. Κατάφεραν να περάσουν το σύνθημα:

Λίγες ομιλίες από μικροφώνου, κυρίως ανάγνωση ανακοινώσεων, και μετά πορεία στους δρόμους της πόλης. Με το πανό:

και με συνθήματα ανάλογα. Μια παραφωνία στην κυριακάτικη ραστώνη που απλωμένη στον ήλιο απολάμβανε το καφεδάκι της...

Από κει και πέρα. Εμένα με ενόχλησε και τούτο: Η διανομή στο χώρο της συγκέντρωσης ανακοινώσεων για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ίσως να είμαι μυγιάγγιχτη... αλλά ναι, με ενόχλησε. Σαφώς λιγότερο από την αδιαφορία των άλλων που συνέχισαν να πίνουν ατάραχοι το καφεδάκι.

Όπως επίσης... θα προτιμούσα να είναι εκεί παρόντες και οι μετανάστες. Έστω οι νομιμοποιημένοι. Δεν ήταν.

Και αμφιβάλλω αν το ήξεραν καν. Πως κάποιοι διαδηλώνουν υπέρ τους. Με διαβεβαίωσαν όμως ότι υπάρχει επαφή. Και προσφέρεται πρακτική βοήθεια. Δεν είναι μόνο λόγια η αντιρατσιστική δράση.

Τέλος πάντων. Τουλάχιστον συμμετείχα στην πρώτη διαδήλωση εδώ. Γνωρίστηκα με κάποιους συμπολίτες που σκέφτονται διαφορετικά από το τι θα φάμε, τι θα πιούμε. Κάτι είναι κι αυτό. Μια ελπίδα. Πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Και θα δείξει ο καιρός το αν και πόσο...

Και ο καιρός και πέρασε και έδειξε. Κοντεύω πια να κλείσω εξάμηνο εδώ και πια καταλαβαίνω εκείνα που το Σεπτέμβρη μου φαίνονταν ακόμη περίεργα.

Σε άλλη διαδήλωση για τους μετανάστες δεν πήγα. Προτίμησα να πάω στους ίδιους τους μετανάστες. Και μια και δυο και αρκετές φορές. Γιατί έτσι καταλαβαίνω την αλληλεγγύη σε κάποιον που υποφέρει. Με έμπρακτη βοήθεια. Όχι με λόγια.

Κι ακόμη. Δεν καταλαβαίνω την πρόκληση έντασης. Την αναίτια πρόκληση έντασης. Που επιχειρήθηκε και σε εκείνη τη συγκέντρωση - διαδήλωση το Σεπτέμβρη. Ενώ περπατούσαμε στον παραλιακό δρόμο της πόλης άρχισαν κάποιοι να φωνάζουν συνθήματα που ουδεμία σχέση είχαν με τους μετανάστες. Συνθήματα στο ίδιο πνεύμα με το κονσερβοκούτι που διαβάσατε παραπάνω. Κοκκίνησα ως τις ρίζες των αυτιών μου. Που συμμετείχα κι εγώ σ' αυτή την πορεία. Και να πεις πως δεν έχω διαδηλώσει άλλη φορά; Πως δεν έχω φωνάξει συνθήματα; Να μην το πεις. Γιατί εμένα ούτε κυρ Παντελή με λένε ούτε είμαι λαδέμπορος.

Η τύχη τα έφερε έτσι που αν και μεγαλωμένη εδώ, στην Ηγουμενίτσα, να βρεθώ από τη 2α γυμνασίου στην Αθήνα. Εκεί και έζησα από πρώτο χέρι, μαθήτρια ακόμη, τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Κυριολεκτικά. Γιατί το σπίτι μου ήταν λίγα μόλις τετράγωνα πιο κάτω. Κι έγινε εκείνο το γεγονός η στάμπα ολόκληρης της ζωής μου. Η ανεξίτηλη. Ούτε θυμάμαι πια πόσες πορείες περπάτησα. Πόσα δακρυγόνα έφαγα. Πόσα συνθήματα φώναξα. Την ντροπή όμως που ένιωσα εκείνη τη μέρα, στις 19 Σεπτεμβρίου, στην Ηγουμενίτσα, δεν την είχα ξανανιώσει.

Κι εκτός αυτού. Υπήρχε κάτι το ψεύτικο. Το έπιαναν οι κεραίες μου και ας ήμουν καινούρια εδώ. Διαδήλωση για μετανάστες χωρίς μετανάστες. Και με φερτούς και πάλι από άλλη πόλη. Φοιτητές κυρίως από τα Γιάννενα. Έπιασα και κουβέντα μαζί τους. Να καταλάβω το γιατί της παρουσίας τους...

Και τελικά κατάλαβα το γιατί της απουσίας των άλλων. Των κατοίκων της πόλης. Που στους μήνες που ακολούθησαν τους γνώρισα καλύτερα. Και είδα τη ζεστή ανθρώπινη ματιά τους στο πρόβλημα των μεταναστών. Είναι πολλοί εκείνοι που βοηθάνε τους μετανάστες. Και πολλοί εκείνοι που όχι μόνο δεν ήταν λαδέμποροι αλλά μετανάστες οι ίδιοι στα εργοστάσια της Γερμανίας.

Δεν μπορεί σε έναν τέτοιο κόσμο να μιλάς για κονσερβοκούτια. Αναπαράγοντας ταυτόχρονα την προβοκάτσια εκείνων που υποτίθεται αντιπαλεύεις. Θέλουν να κρυφτούν ποιοι είναι πραγματικά πίσω από τέτοιες μπαχαλοκαταστάσεις αλλά δεν μπορούν...

Θέλουν να το παίζουν υποστηρικτές των μεταναστών αλλά δεν πείθουν.

Από κει και πέρα. Και πριν προλάβω να τελειώσω αυτό το άρθρο χτύπησε το τηλέφωνο. Και άκουσα και τη ζωντανή μαρτυρία για τα γεγονότα από συναδέλφισσα. Έμαθα λοιπόν και την άλλη άποψη. Για το απρόκλητο χτύπημα κατά των διαδηλωτών εκ μέρους της αστυνομίας. Και μάλιστα ενάντια εκείνων των διαδηλωτών που ήταν ντόπιοι. Όχι εκδρομείς. Για τα δακρυγόνα που δεν άφηναν να πάρεις ανάσα. Και για το κάλεσμα που υπάρχει απόψε. Στις 18.00. Στα ΤΕΙ... Πού αλλού;

Μα τα ΤΕΙ δεν είναι κοινωνικό άσυλο. Είναι πανεπιστημιακό. Κι εγώ πάνε χρόνια που δεν είμαι φοιτήτρια.

Ειλικρινά θα πήγαινα. Αν έστω καλούσανε για ενημέρωση κάποια ομάδα φοιτητών. Κι έστω για να ακούσω. Από περιέργεια πες...

Μα όχι στα ΤΕΙ. Και όχι με πρόσκληση μιας εξωφοιτητικής συλλογικότητας. Και ειδικά μετά από όσα έγιναν.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει ανάγκη να πέσουν οι τόνοι. Να ηρεμήσει η πόλη. Κι αν κάποιος πρέπει να απαντήσει, γιατί έτσι εκτιμούν όσοι έζησαν εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα, στην απρόκλητη βία της αστυνομίας, είναι θαρρώ οι επίσημοι φορείς των εργαζομένων και των άλλων συλλογικοτήτων της πόλης. Το εργατικό κέντρο, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών κλπ.

Και είναι και το άλλο. Οι διαδόσεις... Για νέα "νομική" στην Ηγουμενίτσα. Όχι. Λυπάμαι. Όχι στα ΤΕΙ. Δεν είναι κοινωνικό άσυλο. Είναι πανεπιστημιακό.

Νερό στο λαγήνι της εξουσίας που θέλει να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο δε θα ρίξω.

Εκτιμώ την προσπάθεια να βγει ανακοίνωση για τα γεγονότα. Και να ενημερωθεί ο κόσμος της πόλης. Αλλά και πάλι έχω τις αντιρρήσεις μου. Που αυτός ο κόσμος της πόλης υποτιμήθηκε και από τους οργανωτές της χτεσινής διαδήλωσης. Εκ των υστέρων τι να του πούνε; Που έγινε η πόλη μπάχαλο; Μόνο συγνώμη του χρωστάνε...

Κάθε άλλη ενέργεια αυτή την ώρα εκτιμώ πως θα στρέψει τον κόσμο κατά των μεταναστών. Και που δε φταίνε σε τίποτα... Και ουδόλως θα προωθήσει την υποτιθέμενη βασική επιδίωξη. Την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Κι εμένα αυτό και μόνο με ενδιαφέρει.

Για όλα τα άλλα έχουμε άλλους φορείς να ασχοληθούν. Ή την υποχρέωση να τους αναγκάσουμε να ασχοληθούν. Τους συνδικαλιστικούς και τους πολιτικούς... Μιλάω για το δικαίωμα στη διαδήλωση και τη βία εκ μέρους της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών. Αλλά και τη βία των μπαχαλάκηδων εκδρομέων... Για να λέμε τα σύκα σύκα και την αλήθεια ολόκληρη!

__________________________________

Αναδημοσίευση από τις ΑΤΑΞΙΕΣ

http://ataxies.blogspot.com/2011/01/blog-post_30.html

Ο κήπος του Μπάιρον και το "ξέφραγο αμπέλι"...

Γενέθλιος ημέρα σήμερα του Λόρδου Μπάιρον. 22 Γενάρη. Πριν από 223 χρόνια. Στα 1788.

Πέθανε μόλις στα 36 του. Στην Ελλάδα. Στο Μεσολόγγι. 19 Απριλίου του 1824.

Η Ελλάδα αναγνωρίζει σήμερα στο πρόσωπό του το μεγαλύτερο φιλέλληνα. Και πλέον η ημερομηνία του θανάτου του εορτάζεται ως «Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης».

Και πάνε πολλά χρόνια που στην καρδιά της πρωτεύουσάς της, της Αθήνας, στήθηκε εκείνο το γλυπτό. Των H.M.A. Chapu και Al. Falcuiere. Με τίτλο:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ

Τι κρίμα... και τι ειρωνεία! Η μέρα η γενέθλια του ποιητή και πολίτη του κόσμου λόρδου Βύρωνα να συμπίπτει φέτος με την άλλη Ελλάδα, αυτήν που δεν αντέχει άλλους λαθρομετανάστες! Και την Ελλάδα που ετοιμάζεται να χτίσει φράχτες. Διότι, λέει, δεν είμεθα ξέφραγο αμπέλι!

Ειρωνεία που δεν έχει να κάνει μόνο με τον αγώνα του για την ελευθερία ενός ξένου τόπου, ενός ξένου λαού, αλλά και με το ακόλουθο ποίημα του:

ΤΟ ΝΗΣΙ

Άφθονους καρπούς που η φύση έδινε χωρίς δουλειά
Δάσος δίχως μονοπάτι, μα με κάθε ανεμελιά
Κτήμα όπου η Αφθονία άδειαζε χωρίς ντροπή
Κέρας της – χωρίς αφέντη, όλοι ίσοι τους εκεί
Πόθο – που πολλοί αιώνες δεν υπόταξαν ακόμη
Άνθρωποι για τη ζωή τους να αποφασίζουν μόνοι
Γη αδούλωτη, με πλούσια ορυχεία στα ρηχά της,
Ήλιος χρυσαφιού και φρούτα ήταν τα γεννήματά της.
Να έχουν την ελευθερία σπίτι τη σπηλιά να πούνε
Κήπο γενικά που όλοι μέσα ξένοιαστοι γυρνούνε
Όπου η Φύση ένα έθνος τέκνων της αναγνωρίζει.

Ευνόητο λοιπόν και κατανοητό που υπό τις παρούσες συνθήκες ουδείς θυμήθηκε τη γενέθλιο μέρα του ποιητή ενός τέτοιου Κήπου. Στη χώρα που αγωνίζεται να πάψει να αποτελεί ξέφραγο αμπέλι. Αντέχει μια τέτοια χώρα έναν Μπάιρον;

Εδώ δεν άντεξε να αφήσει στα βιβλία των παιδιών της τη φράση:

« Ο φιλελληνισμός έδειξε ότι η ελευθερία ενός λαού

είναι κοινή υπόθεση όλων των λαών της γης.»

Αρκετούς Μπάιρον γέννησε η γη. Αρκετούς Τσε Γκεβάρα. Τώρα είναι ο καιρός της Αταλάντα και των ειρηνευτικών αποστολών σε Γιουγκοσλαβία και σε Αφγανιστάν. Ο καιρός να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ και να πάρουμε ιδέες από τους Εβραίους για φράχτες. Και ο καιρός που η διεθνής αλληλεγγύη υπογράφεται με το αρκτικόλεξο ΔΝΤ. Κι όχι με το παράδειγμα ενός παράξενου εγγλέζου ποιητή. Που άφησε τα κοκαλάκια του στην πόλη των ελεύθερων πολιορκημένων.

Γι' αυτό τώρα, περισσότετο από ποτέ, έχει νόημα να ξανατραγουδήσουμε μαζί με τον εθνικό μας βάρδο:

Λευτεριά, για λίγο πάψε

να χτυπάς με το σπαθί.

Τώρα σίμωσε και κλάψε

εις του Μπάιρον το κορμί.

Κραυγή στα πέρατα από κάτοικο της Ηγουμενίτσας για τους μετανάστες

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ:

Δεν είναι μόνο ο Μπάμπης ανεπίδεκτος μαθήσεως εδώ στην Ηγουμενίτσα.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_9990.html

Ο Μπάμπης. Το μικρό αδέσποτο σκυλάκι που τριγυρνάει στο Δρέπανο, την παραλία της πόλης μας, παρέα με τις γάτες. Και ιδέα δεν έχει πως οι γάτες με τους σκύλους είναι εχθροί. Και πως πρέπει να επιδοθεί σε ΕΥΛΟΓΕΣ ρατσιστικές αντιδράσεις κατά του γένους των γατιών... Αυτές που προπαγανδίζουν εξ Αθήνας οι ειδήμονες δημοσιογράφοι. Εικάζοντας εκ του μακρόθεν πως δεν μπορεί θα ξεσηκωθούν επιτέλους αυτοί οι νωθροί Θεσπρωτοί κατά των μεταναστών. Να δώσουν και τροφή στα κανάλια. Να έχουν να λένε. Και να περνάνε απαρατήρητα όλα τα άλλα. Τα Βατοπέδια, η Ζίμενς, οι παραγγελίες των Γερμανών σοφών να υποθηκεύσουμε τα νησιά μας:

http://educandus.forumotion.com/t2130-topic#12231

Και η επιστράτευση των ναυτεργατών που ακόμη καλά κρατεί:

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/5.html

Διότι είναι λέει παράλογα τα αιτήματα των ναυτεργατών. Να μην αφανιστεί ο κλάδος τους. Να μην αφελληνιστούν τα πληρώματα της ναυτιλίας της χώρας μας.

http://www.pemen.gr/deltia/deltia/deltio21Jan.2011.doc Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη σχετική ανακοίνωση της ΠΕΜΕΝ που ξεκινά έτσι:

Ο Υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας Γ.Διαμαντίδης και η κυβέρνηση σε χθεσινή συνέντευξη τύπου στο Υπουργείο συκοφαντεί τους αγώνες για την αντιμετώπιση των οξυμμένων προβλημάτων των ναυτεργατών, των συνταξιούχων και των οικογενειών τους ως παράλογα αιτήματα. Ο μόνος τρόπος για να προασπίσει την αντιναυτεργατική – αντιλαϊκή πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου είναι η διατήρηση της επιστράτευσης, της βίας, της τρομοκρατίας, της αναγκαστικής εργασίας.

Και τσιμουδιά για το αληθινά παράλογο στο χώρο της ναυτιλίας. Αυτό που συμβαίνει στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Να εισάγονται κάθε χρόνο εκατοντάδες σπουδαστές, ανάμεσά τους και ένας μεγάλος αριθμός κοριτσιών, και να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους γιατί οι ναυτιλιακές εταιρείες αρνούνται να τους ναυτολογήσουν, ειδικά τα κορίτσια, για να πραγματοποιήσουν το εκπαιδευτικό τους ταξίδι. Από το φθινόπωρο έχουν ξεσηκωθεί οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες των ΑΕΝ κι ακόμη λύση δε δόθηκε από το υπουργείο. Αποτέλεσμα μόλις αυτή την Πέμπτη να προχωρήσουν σε συμβολικό κλείσιμο της ΑΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ για μια μέρα.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_20.html

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_19.html

Διεκδικώντας το ... παράλογο αίτημα να τους εξασφαλίσουν καράβι για το εκπαιδευτικό τους ταξίδι. Και καθηγητές. Γιατί και καθηγητές δεν έχουν. Και όλα τα άλλα απαραίτητα για να γίνουν αξιωματικοί στις γέφυρες και στα μηχανοστάσια.

Άντε λοιπόν, μετά την επιστράτευση των ναυτεργατών, να επαναφέρουν και τον κανονισμό που ίσχυε στα δικά μου χρόνια στις σχολές Εμπορικού Ναυτικού. Που απαγόρευε και τη συνδικαλιστική δράση αλλά και την ομαδική υποβολή αιτήματος!!! Και πληρώσαμε τότε με μείωση διαγωγής στο πτυχίο μας τον αγώνα μας για αποστρατικοποίηση των σχολών. Παράσημο για όλη μας τη ζωή πως σταθήκαμε άνθρωποι με αξίες και ιδανικά. Δε σκύψαμε το κεφάλι στον παραλογισμό που χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Σε κείνους που έχουν δικαιώματα και σε κείνους που έχουν μόνο υποχρεώσεις.

Γι' αυτό και εμείς, ως ελληνίδες Καπετάνισσες, είμαστε στο πλευρό των εγκλωβισμένων μεταναστών της Ηγουμενίτσας. Και στο πλευρό εκείνων που στέκονται αλληλέγγυοι δίπλα τους.

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_22.html

Την έμμετρη ανοικτή επιστολή ενός τέτοιου ανθρώπου, ενός κατοίκου της Ηγουμενίτσας που τάσσεται στο πλευρό των μεταναστών, αναδημοσιεύουμε εδώ. Του κ. Γιάννη Παπαθεοδώρου. Από το ιστολόγιο:

http://metanastes-igoumenitsas.blogspot.com/2011/01/blog-post_21.html

Ο «ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ»

Μετανάστης, λαθρομετανάστης, πρόσφυγας, ανεπιθύμητος.

Σου δώσαμε απλόχερα πολλούς τίτλους.
Ξένος σε ξένη χώρα.
Διωγμένος από την πατρίδα σου, -την κάναμε δική μας, -ζώνη επιρροής και συμφερόντων, την είπαμε.

Σαν τους βαρβάρους, -την ειρήνη ήρθαμε να σου φέρουμε, -έτσι βαφτίσαμε την εισβολή.
Κι εσύ, την αρνήθηκες, τόλμησες και ν αντισταθείς..
Φωτιά σκορπούσαν στο διάβα τους, τα αστραφτερά σιδερένια πουλιά που στείλαμε, με την μορφή λευκού περιστεριού, κι εσύ, τρόμαξες, κατάρα θεού την είπες.
Του δικού σου θεού «καταραμένε», ο δικός μας είναι καλός, ευλόγησε τα όπλα μας, και καθοδήγησε τον δρόμο μας, είναι μαζί μας.

Μα, είναι για το καλό σου, γιατί δεν το καταλαβαίνεις «καθυστερημένε;»
Να σου μάθουμε την δημοκρατία και ελευθερία θέλουμε, «αγράμματε». .
Να σου μάθουμε τρόπους καλής συμπεριφοράς, «αγροίκε».
Να σου μάθουμε πως να προσκυνάς τον αφέντη και ευεργέτη, «δούλε».

Αχάριστε, προσκύνα.
Τον πλούτο σου να νοικοκυρέψουμε θέλουμε, με το αζημίωτο βέβαια, για τις υπηρεσίες που σου προσφέρουμε, γιατί φέρνεις αντίρρηση;
Εσύ, δεν ξέρεις να τον κουμαντάρεις.
Εμείς ξέρουμε, είμαστε μορφωμένοι.

Και συ δύστυχε,
Μην έχοντας τίποτα άλλο πλέον, πέρα από τη ζωή σου, μη μπορώντας να λυγίσεις άλλο τη μέση σου, πήρες το δρόμο της φυγής με η χωρίς προορισμό.
Η μάλλον προς τον παράδεισο των πολιτισμένων, έτσι πίστεψες.
Αναζητώντας καταφύγιο στον πολιτισμό των λεγόμενων προοδευμένων χωρών.
Δρόμο χωρίς επιστροφή.
Στοιβαγμένος σαν εμπόρευμα σε μεταφερόμενα κλουβιά φυλακές.

Αφού σου πήραν ότι είχες και δεν είχες τα κυκλώματα των εμπόρων της ελπίδας.
Δρόμο με τον θάνατο να παραμονεύει σε κάθε σου βήμα.
Ένοιωσες την φρίκη βλέποντας τον συνάνθρωπο σου να βυθίζεται με τα σαπιοκάραβα των δουλεμπόρων που μετατράπηκαν σε πλωτά φέρετρα.
Είδες τους ακρωτηριασμούς και τον διαμελισμό κορμιών, ακόμα και μικρών παιδιών από της παγίδες βόμβες των λεγόμενων πολιτισμένων λαών.
Πάνω απ όλα η διαφύλαξη των συνόρων τους από την εισβολή των πεινασμένων.

Να, τώρα στήνουν και συρματόπλεγμα, το είπε με στόμφο και περισσή αλαζονεία ο υπουργός.
Αντίκρισες και ένοιωσες ταυτόχρονα, - τη χαρά της υποτιθέμενης ελευθερίας, που γι αυτήν ξεκίνησες. - την αγωνία της απέλασης, - και τα μπουντρούμια τους, αδίστακτοι οι διώκτες σου.

Για τροφή καταφεύγεις στους κάδους απορριμμάτων.
Και στην φιλευσπλαχνία των περαστικών, καθώς απλώνεις το χέρι.
Περισσεύεις, «άθλιε», σαν τα αποφάγια που αναζητάς, την πείνα σου να ξεγελάσεις.

Βέβαια, έχεις ακόμα τα μπράτσα σου, στην δούλεψη τους να προσφέρεις.
Να, ήρθαν τα νέα αφεντικά, κουστούμι, γραβάτα, χαμόγελο, όλο υποσχέσεις.
Με τη λιμουζίνα τους, να σε θαμπώσουν, σαν τα αρπακτικά.
Την υπηρεσία σου θέλουν.
Την πραμάτεια τους να φροντίσεις.
Προς στιγμή πίστεψες πως τα βάσανα τελείωσαν.
Έπεσες με τα μούτρα στη δουλειά.
Η στέγη που σου πρόσφεραν σου έδωσε την αίσθηση κάποιας ασφάλειας.
Η τροφή δεν προέρχονταν από τους σκουπιδότοπους.

Όμως διωγμένε, αλλοίμονο, όνειρο ήταν, και το ξύπνημα φρικτό.
Στημένη λεμονόκουπα θυμίζεις.
Άλλο δεν τους είσαι χρήσιμος, και μην τολμήσεις φωνή να βγάλεις.
Τα χαμόγελα γίνανε μίσος, οι γραβάτες μαστίγιο, οι λιμουζίνες κλουβιά φυλακές.

Οι ένστολοι επί το έργο τους, στην υπηρεσία του ίδιου αφέντη, σου θύμισε τους βάρβαρους που την πατρίδα σου διαφεντεύουν, οι ίδιοι είναι.
Μην απορείς, ίδιος αφέντης, η γη δική τους, η πραμάτεια δική τους, ο στρατός τους, όλα δικά τους.
Κι εσύ, περισσεύεις, σαν την φλούδα απ τον καρπό που μάζευες, για πέταμα, αναλώσιμο είδος, τέτοια έχει πολλά στην πιάτσα.

Μα, κάτω μη το βάλεις, στο διάβα σου κατατρεγμένε κι άλλους θα βρεις, με τα λάβαρα σηκωμένα, με γροθιές σφιγμένες, με πρόσωπα χαρακωμένα, αλλά κι αποφασισμένα.
Τα χρώματα δεν τους χωρίζουν, τους ενώνουν, ίδιες ανησυχίες, ίδια βιώματα, με η χωρίς πατρίδα.
Μαζί τους σμίξε, ρυάκι γίνε στο ίδιο κοινό ποτάμι να βρεθείς.
Κοινά τα οράματα, κοινός ο δρόμος, κοινός κι ο στόχος, πατρίδα δική σου για να αποκτήσεις, την δύναμη σου σαν ενώσεις, τον αφέντη μπορείς και πρέπει να καταργήσεις.

Εσύ εργάτη, που με τα χέρια σου , τον ιδρώτα και το αίμα σου τον κόσμο κτίζεις, αλληλέγγυος στάσου στον διωγμένο από τον τόπο του συνάδερφο, το ίδιο αφεντικό σας έχει αλυσοδεμένους.
Μαζί, μπορείτε να σπάσετε τις αλυσίδες.
Την εξουσία διεκδικήστε.

Κι εσύ νοικοκύρη, που το βιος σου θέλεις να προστατέψεις, λάθος στόχο διαλέγεις.
Θα έρθει κι η σειρά σου που τα υπάρχοντά σου, άλλο δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις.
H εισβολή έρχεται σαν χιονοστιβάδα -κρίση την λένε - τα όνειρα σου θα σκεπάσει, μετανάστης στον τόπο σου θα καταντήσεις.

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ ΓΕΝΑΡΗΣ 2011

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Την αφιερώνουμε και αυτή την επιστολή, την κραυγή στα πέρατα όπως θα την έλεγε ο μεγάλος υπερασπιστής κάθε ανθρώπου που υποφέρει, ο Μενέλαος Λουντέμης, στη δημοσιογράφο που βιάστηκε να εικάσει ότι οι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας θα προβούν σε ΕΥΛΟΓΕΣ ρατσιστικές αντιδράσεις.

Για να ακούσει επιτέλους τι λένε και οι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας. Κι όχι μια χούφτα περαστικοί από την πόλη μας. Που για τις δικές τους σκοπιμότητες φροντίζουν να δίνουν παραποιημένη την κατάσταση που επικρατεί εδώ. Με οιμωγές πως αν δεν παρθούν μέτρα κατά των μεταναστών δε θα τους ξαναδούν οι γυναίκες και τα παιδάκια τους!!! Γιατί οι μετανάστες έχουν γίνει λένε κίνδυνος για τους κατοίκους αυτής της πόλης!!!

Και παραθέτω εδώ και δυο ακόμη αποσπάσματα, από άρθρα στο διαδίκτυο δύο άλλων κατοίκων της Ηγουμενίτσας:

ΠΡΩΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: Πηγή: ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ 89,2 - Απάντηση σε: "Εκτός έλεγχου η κατάσταση στην Ηγουμενίτσα!"

http://892fm.blogspot.com/2011/01/blog-post_7210.html

[...]Και ναι έχουν δίκιο όσοι λένε πως και η Ελλάδα φέρνει μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση σε πολλές από τις χώρες προέλευσης μεταναστών μιας και συντηρεί εκεί δυνάμεις κατοχής για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ίδιων ''συμμάχων'' που συντηρούν εδώ τρόικες οικονομικής κατοχής... γι΄αυτό να επιστρέψουν πάραυτα όλοι οι Έλληνες στρατιώτες πίσω στην Ελλάδα και οι λαθρομετανάστες στην χώρα τους.[...]

ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: Πηγή: ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ 89,2 - ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ: Μετανάστευση και Λαθρομετανάστευση!!!

http://892fm.blogspot.com/2011/01/blog-post_3620.html

[...] Γεγονός παραμένει ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο και ο κόσμος είναι παντού απηυδισμένος, είναι φοβισμένος εξαιτίας της παρουσίας όλων αυτών των ανθρώπων, που συναθροίζονται διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Στο λιμάνι, σε παλιές αποθήκες, οικοδομές, στο δασάκι, μέσα στην πόλη και κυρίως στα χωριά που προανέφερα.

Το θέμα όμως είναι ότι περισσότερο απελπισμένοι και φοβισμένοι από εκείνους, εμείς δεν είμαστε.

Διότι βρισκόμαστε στην πατρίδα μας με τις οικογένειές μας.

Εκείνοι είναι οι απελπισμένοι που φεύγοντας από τις πατρίδες τους, είμαι βέβαιη, πως δεν περίμεναν μια τέτοια κατάληξη. Διότι, οι σημερινές συνθήκες διαβίωσής τους εδώ, οδηγούν με ακρίβεια, στην πείνα, στο κρύο, στη βρωμιά, στην κατάθλιψη και την απελπισία. Στην έσχατη ταπείνωση που τους οδηγούν οι συνθήκες ζωής τους και τελικά στην εξαθλίωση.

Αλλά για ποια ζωή μιλάμε?

Κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται ολοκάθαρα στα μελαγχολικά πρόσωπά τους.
Γιατί υπάρχουν και δεν υπάρχουν και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.

Όλα αυτά οδηγούν τους ίδιους σε διαπληκτισμούς και φασαρίες, όπως τα συνεχόμενα γεγονότα που γίνονται αρκετά συχνά μεταξύ τους. Μεταξύ τους και το τονίζω.

Γιατί δεν έχουν πειράξει ποτέ κανέναν κάτοικο της περιοχής, ούτε γνωρίζουμε τέτοιου είδους περιστατικά.[...]

Αυτή είναι η αληθινή εικόνα της Ηγουμενίτσας. Και οι απόψεις των κατοίκων για το φλέγον ζήτημα. Όποια παραποίηση της αλήθειας, που προσπαθεί είτε να εξωραΐσει είτε να παρουσιάσει την κατάσταση πιο μελανή από όσο είναι, μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει. Θέλουμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια να γράφεται. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Αυτό θαρρούμε είναι και το χρέος κάθε έντιμου δημοσιογράφου.

Βεβαίως και υπήρξαν και κρούσματα ρατσισμού στην περιοχή. Και μάλιστα ένοπλα. Ένας σοβαρός τραυματισμός που οδήγησε σε ακρωτηριασμό του μετανάστη θύματος, το μήνα Νοέμβρη, και ένας ακόμη πυροβολισμός κατά μετανάστη πριν λίγες μέρες που ευτυχώς προκάλεσε μόνο ελαφριά τραύματα. Δε δίνουν όμως τα περιστατικά αυτά σε κανέναν το δικαίωμα να μιλάει για ΕΥΛΟΓΕΣ ρατσιστικές αντιδράσεις. Παρά μόνο επιβάλλουν την ομόφωνη καταδίκη τους από κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.

Ούτε πολύ περισσότερο επιτρέπουν την εκμετάλλευση του τραγικού ατυχήματος πριν ένα χρόνο και που κόστισε τη ζωή ενός λιμενικού στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Του Σωτήρη Τατσάκη. Γιατί ο θάνατός του δεν είχε καμία σχέση με τους λαθρομετανάστες. Από πού κι ως πού λοιπόν εμπλέκουν το όνομά του και το θάνατό του με το ζήτημα των λαθρομεταναστών;

Αντίθετα κανείς μας δεν πρέπει να ξεχνά το γεγονός που αμαύρωσε την πόλη μας. Το θάνατο του Αριβάν Οσμάν Αζίζ. Από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Και τέσσερις μήνες μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Και φυσικά ο Αριβάν ήταν μετανάστης. Και φυσικά δεν τον έδειραν οι άλλοι μετανάστες. Ούτε οι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας. Το γεγονός συνέβη την άνοιξη του 2009. Και ο Αριβάν άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο που μεταφέρθηκε μετά τον ξυλοδαρμό, το καλοκαίρι του 2009. Η Διεθνής Αμνηστία στην ετήσια έκθεσή της επισημαίνει πως ακόμη δεν έχει διαλευκανθεί το περιστατικό...

Λίγους μήνες μετά το θάνατο του Αριβάν, το Δεκέμβριο του 2009, σκοτώθηκε και ο λιμενικός. Ο Σωτήρης Τατσάκης. Έπεσε. Από ανεξήγητη αιτία. Και σφηνώθηκε το κεφάλι του εκεί που δεν έπρεπε. Ανάμεσα στο κράσπεδο και στους τροχούς μιας νταλίκας. Που δυστυχώς πριν προλάβει εκείνος να σηκωθεί, έκανε όπισθεν. Τραγικό γεγονός. Κι ένας λόγος παραπάνω που για το Σωτήρη Τατσάκη όλοι εδώ μόνο καλά λόγια έχουν να λένε. Ακόμη τραγικότερο να μπλέκουν το όνομά του με ιστορίες άσχετες... Γιατί προσβάλλουν απαράδεκτα τη μνήμη του.

Ποιος πραγματικά υποκινεί τα νήματα της παραπληροφόρησης για όσα συμβαίνουν στην Ηγουμενίτσα; Ιδού το ερώτημα. Και με ποια σκοπιμότητα; Αλλά και με ποιους κινδύνους από τέτοιες ανεύθυνες ενέργειες;

Διαβάσαμε χτες αυτό εδώ το άρθρο:

http://892fm.blogspot.com/2011/01/291.html

Κι έπειτα επισκεφθήκαμε και την ηλεκτρονική διεύθυνση που το πρωτοδημοσίευσε:

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2011/01/291.html

Να ο λόγος που από την αρχή αντιδράσαμε έντονα στις εικασίες για ΕΥΛΟΓΕΣ ρατσιστικές αντιδράσεις. Γιατί ξέραμε και την αληθινή κατάσταση στην Ηγουμενίτσα αλλά και οσμιζόμασταν το πού μπορεί να οδηγήσουν οι παραποιήσεις της αλήθειας.

Ναι, λέμε ναι, στην αλληλεγγύη προς τους μετανάστες. Αλλά λέμε ΟΧΙ στην εισαγόμενη αλληλεγγύη και τη μεταφορά ανθρώπων εδώ με πούλμαν. Από όποιο χώρο και αν προέρχονται.

Θέλουν να στείλουν βοήθεια; Να στείλουν. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έλεγε όχι στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας;

Εκείνο που θεωρούμε λάθος είναι η διοργάνωση διαδήλωσης στην πόλη μας από ανθρώπους που δε ζουν εδώ. Και θα φτάσουν στην Ηγουμενίτσα με πούλμαν από άλλα μέρη της Ελλάδας. Και που στην ανακοίνωσή τους μόνο για φασιστοειδή μιλάνε στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Ούτε λέξη για τις επιτροπές που υπάρχουν εδώ από τους κατοίκους για υποστήριξη των μεταναστών.

Μια τέτοια ενέργεια μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει. Να εντείνει τις φοβίες κάποιων κατοίκων. Να δώσει αφορμή για αύξηση των μέτρων καταστολής. Ακόμη και να προβληματίσει εκείνους που στέκονται αλληλέγγυοι στους μετανάστες. Γιατί είναι άνθρωποι που ζουν εδώ. Και μετά το πέρας της διαδήλωσης δε θα μπουν στα πούλμαν να φύγουν. Και γιατί έχουν κιόλας ζήσει τη μεταφορά με πούλμαν στην πόλη μας και άλλων διαδηλωτών, διαδηλωτών κατά των μεταναστών. Όπως τη μέρα που προσήχθη στη δικαιοσύνη εκείνος που τραυμάτισε το Νοέμβριο έναν μετανάστη:

http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/5673---l-r-----.html

Σήμερα Δευτέρα 22/11/2010, το πρωί έξω από τα Δικαστήρια Ηγουμενίτσας, περίπου 100-150 «αγανακτισμένοι πολίτες» και μεταφερόμενοι με λεωφορεία οπαδοί και μέλη ακροδεξιών οργανώσεων, προπηλάκισαν και χειροδίκησαν σε δημοκράτες πολίτες, που στέκονται αλληλέγγυοι στους μετανάστες και πρόσφυγες της περιοχής μας.

Με την παρουσία τους έξω από το χώρο των δικαστηρίων, προσπάθησαν να εκβιάσουν ευνοϊκή στάση της Δικαιοσύνης, υπέρ του κατηγορούμενου για την απόπειρα ανθρωποκτονίας με πυροβόλο όπλο που έγινε στις 10/11/2010 στην περιοχή Νεοχωρίου Παραμυθιάς, εναντίον μεταναστών.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ την παρουσία μεταφερόμενων ακροδεξιών φασιστικών ομάδων στην περιοχή μας και καλούμε κάθε δημοκράτη πολίτη και κάθε δημοκρατικό φορέα της περιοχής, να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με θυσίες & αγώνες και να απομονώσει ακροδεξιές και φασιστικές λογικές και πρακτικές.

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ

* Η πρωτότυπη δημοσίευση έχει γίνει εδώ:

http://antiratsistikihg.blogspot.com/2010/11/2211-2000-1011.html

Λέμε ΟΧΙ λοιπόν στους μεταφερόμενους οπαδούς και ομάδες οποιουδήποτε χώρου. ΟΧΙ στη μετατροπή της πόλης της Ηγουμενίτσας σε θέρετρο συγκρούσεων ανάμεσα σε ξένους διαδηλωτές. Και γενικά λέμε ΟΧΙ σε όλους τους ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες.

Μας φτάνουν όσα ακούσαμε χτες για τη γειτονική μας Αλβανία:

http://e-igoumenitsa.gr/news/world-news/5983-2011-01-22-08-03-00.html

Για τους νεκρούς διαδηλωτές και τους άλλους τους τραυματισμένους. Και είναι, ξέρετε, μια ανάσα δρόμος από δω η Αλβανία. Και είναι ξέρετε ένα καζάνι εύφλεκτο τα Βαλκάνια. Που δεν προσφέρονται για ανεύθυνα παιγνίδια πρόκλησης έντασης.

Ο καθένας λοιπόν οφείλει όλα να τα λαμβάνει υπόψη. Και ανάλογα να πράττει. Μια εισαγόμενη διαδήλωση στην Ηγουμενίτσα ακόμη και αν γίνεται υπέρ των μεταναστών, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπούμερανγκ.

Κι ακριβώς επειδή θέλουμε να δοθεί δίκαιη λύση στο δράμα των εγκλωβισμένων στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας μεταναστών, αντιδρούμε στις ανεύθυνες κραυγές και τις ανεύθυνες αντιδράσεις.

Οι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας έχουν δική τους φωνή. Και ανθρωπιά. Γι' αυτό και προβάλαμε τη δική τους κραυγή και τις δικές τους φωνές. Εις επίρρωσιν της άποψής μας πως δε χρειαζόμαστε εισαγόμενες διαδηλώσεις. Και όχι μόνο εις απάντηση εκείνων που ανεύθυνα επίσης γράφουν για ΕΥΛΟΓΕΣ ρατσιστικές αντιδράσεις των κατοίκων της πόλης.

Και ελπίζουμε να λάβουν το μήνυμα όλοι. Πριν είναι αργά...

Και τη φωνή αυτού του τόπου, της Ελλάδας, που δίδαξε το ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!

Το άσπρο σύννεφο

Και ξαφνικά στη στροφή το είδα. Το άσπρο σύννεφο στην όχθη του Καλαμά!

Τι 'ν' αυτό; αναρωτήθηκα. Και έβαλα όπισθεν. Πάρκαρα άρον άρον και έτρεξα να δω και να φωτογραφίσω.

Πουλιά! Πού βρέθηκαν τόσα πουλιά; Και που μόλις με είδαν χύθηκαν τρομαγμένα στον αέρα.

Πετούσαν τσε δω, πετούσαν τσε κει (κατά την ηπειρώτικη έκφραση του από δω κι από κει)... Κι έπειτα δόθηκε σύνθημα για προσγείωση.

Κι αφού κάθισε και το τελευταίο, εγερτήριο εκ νέου. Σε μια χαμηλή πτήση αυτή τη φορά πάνω από το ποτάμι. Και με κρωγμούς και αλαλητά και μυστικά συνθήματα ακατανόητα στα δικά μου αυτιά.

Έπειτα, ώσπου να καταλάβω τι γίνεται, έδωσαν μια και χάθηκαν προς τα βουνά!

Μπήκα κι εγώ στο αμάξι και συνέχισα το δρόμο μου για το χωριό.

Φτάνω και τι να ιδώ; Άσπρες ξέξασπρες οι πίσω ρόδες. Μωρέ; Τι έπαθαν οι ρόδες; Αδύνατον να καταλάβω. Έσκυψα, κοίταξα, τίποτε...

Θυμήθηκα ένα χριτς χριτς που άκουγα σε όλο το δρόμο. Ανησύχησα. Όπως ανησυχούμε για όσα ανεξήγητα μας συμβαίνουν.

Στην επιστροφή ανταμώθηκα με ένα κοπάδι αίγες. Και το βοσκό. Που προσπαθούσε να τις μαζέψει από το δρόμο αλλά στα ... χαμένα.

Έρχεται στο παράθυρο του συνοδηγού:

- Δεν μπορώ να τις ξεκολλήσω από την άσφαλτο. Είναι αλμυρή και τη γλείφουν!

- Αλμυρή; Η άσφαλτος;

- Ναι, αλμυρή. Δεν το 'χω ξαναπάθει αυτό.

- Θα πέρασε κανένα φορτηγό με αλάτι, τον καθησύχασα. Για τον παγετό. Αλατιέρα...

Έφυγα και σφύριζα.

Στο κύμα πάει να κοιμηθεί
δεν έχει τι να φοβηθεί
Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει
γλάρος είναι και πηγαίνει

Από πόλεμο δεν ξέρει
ούτε τι θα πει μαχαίρι
Ο Θεός του 'δωσε φύκια
και χρωματιστά χαλίκια

Αχ αλί κι αλίμονό μας
μες στον κόσμο το δικό μας
Δε μυρίζουνε τα φύκια
δε γυαλίζουν τα χαλίκια

Χίλιοι-δυο παραφυλάνε
σε κοιτάν και δε μιλάνε
Είσαι σήμερα μονάρχης
κι ώσαμ' αύριο δεν υπάρχεις

Τα χριτς χριτς συνέχιζαν να ακούγονται. Και πια πρόσεξα και τους κόκκους. Αλάτι. Αλάτι θαλασσινό. Ως κάτω στη Μενίνα. Εκεί που είχα δει τους μικρούς λευκούς ενόχους.

Ποιο φορτηγό; Ποια αλατιέρα; Οι γλάροι. Αυτοπροσώπως κουβάλησαν το αλάτι. Και γέμισε η δημοσιά κι ο τόπος όλος. Ως πάνω στα βουνά. Όταν τινάξαν τις μεγάλες φτερούγες τους...

Του Θύρση...

Σήμερα, λέει το Εορτολόγιο, γιορτάζει ο Θύρσης.

Ένα όνομα που μόνο σε ποίημα έχω διαβάσει. Κι αξίζει να το θυμηθούμε. Γιατί πρόκειται για αριστούργημα. Και δια χειρός Διονύσιου Σολωμού:

Η Εὐρυκόμη

Διονύσιος Σολωμός

«Θάλασσα, πότε θέλ᾿ ἰδῶ τὴν ὄμορφη Εὐρυκόμη;
Πολὺς καιρὸς ἐπέρασε καὶ δὲν τὴν εἶδα ἀκόμη.
Πόσες φορὲς κοιτάζοντας ἀπὸ τὸ βράχο γέρνω
Καὶ τὸν ἀφρὸ τῆς θάλασσας γιὰ τὰ πανιά της παίρνω!
Φέρ᾿ τηνε, τέλος, φέρ᾿ τηνε». Αὐτὰ ὁ Θύρσης λέει,
Καὶ παίρνει ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ τὴ φιλεῖ καὶ κλαίει·
Καὶ δὲν ἠξέρει ὁ δύστυχος ὁποῦ φιλεῖ τὸ κῦμα
Ἐκεῖνο, ποὺ τῆς ἔδωσε καὶ θάνατο καὶ μνῆμα.

Κι έγραψε για το ποίημα αυτό ο Δημήτρης Λιαντίνης:

Από τα ποιήματα της "θεοδικίας" - ο όρος σημαίνει να κατεβάσουμε το θεό και να τον δικάσουμε, γιατί έπλασε τόσα κακά στον κόσμο - το αριστούργημα του Καβάφη είναι το Δέησις, που ακολουθεί κατά πόδι την περίφημη Ευρυκόμη του Σολωμού.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

___________________________

ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS

http://educandus.forumotion.com/t1062-topic

Τα αιτήματα των σπουδαστών της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού Μακεδονίας (Μηχανιώνα)

Πήραμε από τους σπουδαστές της ΑΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (ΜΗΧΑΝΙΩΝΑ) και δημοσιεύουμε την ακόλουθη ανακοίνωση σχετικά με την κινητοποίηση που πραγματοποιούν σήμερα:

Σύλλογος Σπουδαστών Α.Ε.Ν Μακεδονίας

Νέα Μηχανιώνα 18/01/11

Σήμερα την 18/01/11 Ο σύλλογος σπουδαστών συνεδρίασε και κατέληξε στις εξής αποφάσεις:

Η Ακαδημία την Πέμπτη 20/01/11 θα παραμείνει κλειστή λόγω συμβολικής κατάληψης διάρκειας μιας (1) ημέρας.

Οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή μας την απόφαση είναι οι κάτωθι:

 Λύση του προβλήματος της μη απορρόφησης των σπουδαστριών στα πλοία με αποτέλεσμα την κωλυσιεργία στη φοίτηση των σπουδαστριών.

 Έλλειψη μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού και κάλυψη της πλειονότητας των θέσεων από ωρομίσθιους καθηγητές. Γεγονός το οποίο καθιστά δύσκολη τη ροή των μαθημάτων λόγω καθυστερήσεων στην υπογραφή συμβάσεων με αποτέλεσμα την παράταση των εξαμήνων.

 Μεγάλες ελλείψεις υλικοτεχνικής υποδομής που έχουν επιπτώσεις στη μάθηση και στη διαβίωση των σπουδαστών.

 Ελλείψεις προσωπικού καθαριότητας δημιουργώντας θέματα κακής υγιεινής και διαβίωσης.

 Απαίτηση για αναγνώριση του Πτυχίου ως ισότιμου με αυτό των Τ.Ε.Ι από τη στιγμή απόκτησης του και όχι στον καταληκτικό βαθμό του Πλοιάρχου Α’ ή Μηχανικού Α’ τάξεως όπως ισχύει και στα υπόλοιπα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και στα κράτη – μέλη της Ε.Ε

 Αναδιάρθρωση του καταστατικού και της μορφής λειτουργίας των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού έτσι ώστε να συνάδει με τις απαιτήσεις της σύγχρονης εκπαίδευσης, πετυχαίνοντας έτσι τον εκσυγχρονισμό.

 Έλλειψη άμεσης πρόσβασης στη γνώση μέσω του διαδικτύου όπως απαιτείται για την επίτευξη των μαθησιακών στόχων.

 Πρόσληψη προσωπικού με σκοπό να λειτουργήσει η βιβλιοθήκη της σχολής.

Με τιμή

ο Σύλλογος Σπουδαστών

Τι ζητάνε αυτά τα παιδιά; Τα εντελώς αυτονόητα.

Και που δυστυχώς δεν τους προσφέρονται.

Ευχόμαστε από καρδιάς να εισακουστούν τα αιτήματά τους και να υπάρξει άμεση ανταπόκριση των αρμοδίων στα δίκαια αιτήματα των σπουδαστών.

____________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_20.html

Σε κινητοποιήσεις προχωρούν αύριο οι σπουδαστές Εμπορικού Ναυτικού στην ΑΕΝ Μακεδονίας (Μηχανιώνα)

Όπως μας ενημέρωσαν οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες της ΑΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (Μηχανιώνα) αύριο, Πέμπτη, 20 Ιανουαρίου 2011, έχουν κινητοποίηση με θέμα την τακτική των ναυτιλιακών εταιρειών ως προς τη ναυτολόγηση των γυναικών δοκίμων αξιωματικών Εμπορικού Ναυτικού.

Υπενθυμίζουμε ότι για να μπορέσει ένας σπουδαστής ΑΕΝ (Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού) να αποφοιτήσει από τη σχολή του, πρέπει να πραγματοποιήσει δύο εκπαιδευτικά ταξίδια, έξι μηνών το καθένα.

Αν αυτό δε συμβεί, τότε όχι μόνο δεν παίρνει πτυχίο αλλά και δεν μπορεί να συνεχίσει στα επόμενα εξάμηνα σπουδών.

Τους τελευταίους μήνες όμως έχει παρατηρηθεί τεράστιο πρόβλημα στην πραγματοποίηση αυτών των εκπαιδευτικών ταξιδιών. Και ειδικά των σπουδαστριών.

Μάλιστα το καλοκαίρι που μας πέρασε, μια σπουδάστρια της ΑΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ αναγκάστηκε να πληρώσει μόνη της τα έξοδα ναυτολόγησης για να μπορέσει έστω και για λίγους μήνες να ναυτολογηθεί.

Αρκετές κοπέλες για το λόγο αυτό αναγκάζονται ακόμη και να διακόψουν τις σπουδές τους!

Αν κανείς συνδυάσει το φαινόμενο με τις παράλληλες γκρίνιες των εφοπλιστών πως τάχα δεν επαρκούν οι έλληνες αξιωματικοί για τα καράβια τους και τις πιέσεις τους να τους επιτραπεί η αθρόα ναυτολόγηση αλλοδαπών, καταλαβαίνει πως πρόκειται για σκόπιμη τακτική. Και όχι για μια απλή άρνηση των ναυτιλιακών γραφείων να προσλάβουν γυναίκες.

Εξάλλου θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο θεσμός της γυναίκας αξιωματικού στην εμπορική μας ναυτιλία μετράει περισσότερα από τριάντα χρόνια. Οι πρώτες γυναίκες από δημόσιες σχολές Εμπορικού Ναυτικού αποφοίτησαν τον Ιούλιο του 1980! Διαβάστε περισσότερα ιστορικά στοιχεία για το θεσμό της ελληνίδας καπετάνισσας εδώ:

http://kapetanisses.blogspot.com/p/blog-page.html

Κι ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι η ελληνική ναυτιλία διαθέτει πλέον και γυναίκες με δίπλωμα πλοιάρχου. Όπως η Μαριάννα Μαρούδα, η Αθανασία Μπουμπουράκη, η Ευαγγελία Κατσικαδάκου και άλλες. Πολύ περισσότερες είναι οι υποπλοίαρχοι ενώ οι ανθυποπλοίαρχοι είναι αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο.

Η πλοίαρχος Μαριάννα Μαρούδα διακρίνεται εδώ ανάμεσα σε γυναίκες δοκίμους της ΑΕΝ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ - όπου η καπετάν Μαριάννα διατέλεσε διευθύντρια σπουδών.

Παράλληλα στις σχολές εισάγονται πια χωρίς κανένα περιορισμό οι γυναίκες. Και μάλιστα δε λείπουν οι περιπτώσεις που οι σπουδάστριες κατακτούν πρωτιές, είτε κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις είτε και κατά την αποφοίτηση.

Από την ΑΕΝ ΥΔΡΑΣ η πρώτη φωτογραφία και από την ΑΕΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ η δεύτερη. Και έντονη η γυναικεία παρουσία...

Ποιος λοιπόν ο λόγος αυτού του ιδιότυπου ρατσισμού που έχουν κηρύξει οι ναυτιλιακές εταιρείες σε βάρος των γυναικών δοκίμων; Και μάλιστα ετεροχρονισμένα. Αφού, θα πρέπει να το πούμε κι αυτό, η είσοδος γυναικών στην ελληνική εμπορική ναυτιλία έγινε με τις ευλογίες των ελλήνων εφοπλιστών...

Αν η Πολιτεία εκτιμά πως δεν έχουν θέση οι ελληνίδες στην εμπορική μας ναυτιλία, ας κλείσει επιτέλους τις πόρτες των ΑΕΝ στα κορίτσια. Γιατί είναι τελείως τρελό αφενός να εισάγονται δεκάδες γυναίκες κάθε χρόνο, και πλέον και στις σχολές μηχανικών και όχι μόνο στις σχολές πλοιάρχων, και αφετέρου λόγω της τακτικής των ναυτιλιακών εταιρειών να αποφοιτούν ελάχιστες.

Έτσι ώστε να αποκαλυφθεί το γιατί δεν επαρκούν οι έλληνες αξιωματικοί για τον εμπορικό μας στόλο και που αποτελεί επιχείρημα τόσο για ναυτολογήσεις αλλοδαπών όσο και για ίδρυση ιδιωτικών ναυτικών σχολών.

Όχι άλλα παιγνίδια στις πλάτες των γυναικών ναυτικών!

Όχι άλλη εκμετάλλευση!

Εμείς, ως παθούσες και μαθούσες, όντας από την πρώτη πρώτη φουρνιά γυναικών που μπήκαν σε δημόσια σχολή πλοιάρχων, στηρίζουμε ολόψυχα τον αγώνα των σπουδαστών στην ΑΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Και συγχαίρουμε τους άντρες συναδέλφους που από κοινού αύριο κατεβαίνουν στην κινητοποίηση μαζί με τις συσπουδάστριές τους. Και ας μην έχουν, όπως μου είπαν οι ίδιοι από τηλεφώνου ιδιαίτερο πρόβλημα οι ίδιοι για το εκπαιδευτικό ταξίδι.

Το πρόβλημα, το ξαναλέμε, αφορά κυρίως τις σπουδάστριες. Οι αιτίες όμως που γεννούν το πρόβλημα αφορούν όλους. Και όχι μόνο τους σπουδαστές.

Σε μια εποχή που η οικονομία της χώρας μας ανεβαίνει Γολγοθά, που όλοι οι έλληνες πολίτες υποφέρουμε, είναι αδιανόητο να λειτουργούν σχολές στο ... γάμο του καραγκιόζη. Να σπαταλούνται τεράτια κονδύλια ίσα ίσα για να παράγουν αποτυχημένους στις σπουδές τους νέους ανθρώπους.

Και να πεις ότι η Εμπορική Ναυτιλία της πατρίδας μας δεν έχει δυνατότητες να απορροφήσει όλους τους σπουδαστές; Να τους εξασφαλίσει θέση εργασίας για το εκπαιδευτικό τους ταξίδι;

Να μην το πεις! Γιατί με ατράνταχτα στοιχεία η ελληνική εμπορική ναυτιλία ζει μέρες ανθοφορίας. Και κατά εκατοντάδες αγοράζονται πλοία και άλλες τόσες εκατοντάδες είναι αυτά που ναυπηγούνται.

Για το λόγο αυτό απευθύνουμε κάλεσμα προς όλους. Να στηρίξουν το δίκαιο αγώνα των σπουδαστών και σπουδαστριών της ΑΕΝ Μακεδονίας. Και να σταθούν στο πλευρό τους.

Είναι αγώνας που δεν αφορά μόνο μια χούφτα κορίτσια αλλά ολόκληρο τον ελληνικό λαό.

_____________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/blog-post_19.html

"Γράψε μυθιστόρημα, το 'χεις!"

Την προηγούμενη φορά ήταν σε εφημερίδα. Ένα άρθρο με 2.900 λέξεις. Αναδημοσιευμένο στην εφημερίδα από το ιστολόγιό μας. Χωρίς δική μας άδεια. Χωρίς καν να μας ενημερώσουν. Ούτε πριν ούτε και μετά. Με ενημέρωσαν όμως συνάδελφοι στο χώρο εργασίας. Και δεν πίστευαν ότι η δημοσίευση έγινε χωρίς η ίδια να το γνωρίζω. Χωρίς η ίδια να δώσω το άρθρο μου για δημοσίευση.

Τώρα το είδαμε να συμβαίνει στο διαδίκτυο. Σε ιστολόγιο ραδιοφωνικού σταθμού. Ένα ακόμη άρθρο από το Homa Educandus. Χωρίς πλήρη αναφορά πηγής. Όπως και στην εφημερίδα. Με αδυναμία δηλαδή του όποιου αναγνώστη να διαβάσει από το πρωτότυπο.

Και λογικά οι αναγνώστες άφησαν τα σχόλιά τους εκεί που έγινε η αναδημοσίευση. Και εντελώς τυχαία έπεσαν στην αντίληψή μου.

Κράτησα ενδεικτικά την πρώτη τους φράση για τίτλο της παρούσας ανάρτησης:

grapse mithistorima to xeis

Ο λόγος για την προηγούμεή μας ανάρτηση, τη σχετική με τους λαθρομετανάστες της Ηγουμενίτσας:

http://educandus.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

Το αν θα γράψω μυθιστόρημα ή και αν έχω ήδη γράψει είναι δικό μου θέμα. Το σίγουρο είναι πως δεν επέλεξα εγώ να γίνει αναδημοσίευση ούτε στην εφημερίδα ούτε και στο ιστολόγιο του ραδιοφωνικού σταθμού.

Γι' αυτό και από σήμερα προσθέσαμε στο sidebar ειδικά συμβολάκια. Που ενημερώνουν ότι αντιγραφή από το παρόν ιστολόγιο απαγορεύεται χωρίς γραπτή μας άδεια. Και είναι υποχρεωτική η αναφορά πηγής. Και που τη σημειώνουμε:

http://educandus.blogspot.com

Λυσσάξατε πια με τους λαθρομετανάστες της Ηγουμενίτσας!

Κι εγώ ζω στην Ηγουμενίτσα.

Κι εργάζομαι στην περιοχή του λιμανιού της Ηγουμενίτσας.

Και δεν μπορώ άλλο την υστερία ορισμένων με τους λαθρομετανάστες. Που προσπαθούν να πείσουν τον αρμόδιο υπουργό πως η Ηγουμενίτσα έχει μετατραπεί σε κόλαση. Και πως δε θα τους ξαναδούν οι γυναικούλες και τα παιδάκια τους.

Συμβαίνει μάλιστα να ζω με πολλά από τα παιδάκια αυτά. Και με τα παιδάκια πολλών ακόμη κατοίκων της πόλης μας. Λίγα μέτρα, τονίζω, από το λιμάνι.

Οι λαθρομετανάστες; Καθημερινό φαινόμενο. Τους βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας. Ζούμε μαζί τους. Και ντρεπόμαστε. Γιατί ο θεός, όποιο θεό πιστεύει ο καθένας μας, μας έφτιαξε κι εκείνους κι εμάς ανθρώπους. Με ίσα δικαιώματα. Είμαστε όμως εμείς οι άνθρωποι που καταφέραμε άλλοι να ζούνε ανθρώπινα και άλλοι σαν αδέσποτα στους δρόμους.

Μέχρι τον περασμένο Αύγουστο ζούσα στο μεγάλο χωριό. Στην Αθήνα. Και από τις αρχές του '70. Που οι γονείς μου πιστεύοντας ότι θα μας προσφέρουν μια καλύτερη ζωή μας πήραν τον αδερφό μου κι εμένα από δω και μας κουβάλησαν στην πρωτεύουσα. Ήταν πραγματικά δραματική η ζωή στη Θεσπρωτία τότε.

Μετακομίσαμε λοιπόν. Και μάλιστα στην καρδιά της πόλης. Στην πλατεία Βάθης. Εκεί είχε ο παππούλης μου φούρνο. Στη Λιοσίων 14. Και πήγαινε θυμάμαι περασμένα μεσάνυχτα να πιάσει δουλειά. Να ζυμώσει το ψωμάκι των ανθρώπων. Σήμερα ποιος τολμάει να κυκλοφορήσει ακόμη και μέρα μεσημέρι στην περιοχή της Βάθης; Με τα πεζοδρόμια γεμάτα σύριγγες; Με τους ναρκομανείς ξαπλωμένους κάτω; Με τους οίκους ανοχής να ανθίζουν; Με κάθε καρυδιάς καρύδι να έχει κατακλύσει την περιοχή;

Πέρασα ένα μεσημέρι από την παλιά γειτονιά. Δυο χρόνια πριν. Τρόμαξα. Είδα τις πολυκατοικίες με σιδεριές στην είσοδο... Μια ανάσα από το κέντρο της Ελλάδας. Ήταν τότε που όλη η Ελλάδα τρόμαξε. Βλέποντας ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, λίγο πιο πέρα από τη Βάθης, να πέφτει νεκρό. Δεν το σκότωσαν λαθρομετανάστες. Ένας ηλίθιος που η πατρίδα του έδωσε όπλο να μας προστατεύει το σκότωσε. Φυσικά σας μιλάω για τον Αλέξη το Γρηγορόπουλο.

Τον Αλέξη που τον κηδεύσανε στην άλλη μου γειτονιά. Στη Νέα Σμύρνη. Το προάστιο που οι γονείς μου διάλεξαν να μου αγοράσουν σπίτι. Για να ζω καλύτερα από τη Βάθης... Εκείνη τη μέρα όμως, τη μέρα της κηδείας του Αλέξη, δεν άντεξα να μείνω εκεί. Να δω την άνοιξη να την κατεβάζουν στο χώμα. Γιατί κι εγώ με παιδιά δουλεύω. Και ντράπηκα ως το τελευταίο κύτταρο του σώματός μου για την κατάντια μας.

Και πριν καλά καλά γίνει η κηδεία του Αλέξη, πυροβολήθηκε ένα ακόμη παιδί. Το παιδί ενός συναδέλφου μου. Του συνδικαλιστή της ΕΣΑΚ του Κώστα Παπλωματά. Στο Περιστέρι.

Τότε ήταν που ένας γνωστός άγνωστος επιτέθηκε και σε κείνη τη γυναίκα. Τη μετανάστρια. Με βιτριόλι. Και τη σακάτεψε για πάντα. Σας μιλώ φυσικά για την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Που φαίνεται οι πολλοί να την έχουν ξεχάσει.

Εγώ όχι. Δεν ξεχνάω. Δεν ξεχνάω γιατί μετά από σαράντα χρόνια συνειδητά εγκατέλειψα την Αθήνα. Και ζήτησα μετάθεση στην Ηγουμενίτσα. Γιατί δεν άντεχα πια να ζω στην Αθήνα. Γιατί δεν ήταν ζωή πια εκεί. Κι είχαμε φτάσει να φοβόμαστε και τον ίσκιο μας.

Τις νύχτες πριν κοιμηθώ όχι απλά διπλοκλείδωνα, έβαζα κι ένα μπουκάλι γυάλινο πίσω από την πόρτα. Να ακουστεί θόρυβος, να ξυπνήσω, μόλις την παραβιάσουν. Γιατί στη διπλανή πολυκατοικία, στο διαμέρισμα μαθητή μου, νύχτα μπήκαν. Την ώρα που η οικογένεια κοιμόταν. Και είχαν κι εκείνοι κλειδώσει. Κι είχαν κι εκείνοι πόρτα ασφαλείας.

Καλοκαίρι θυμάμαι. Πριν τρία χρόνια. Ούτε έντεκα δεν είχε πάει. Καθόμουν στο μπαλκόνι με το λαπ τοπ. Κι άκουσα τα ουρλιαχτά μιας άλλης γειτόνισσας. Που μόλις πάρκαρε στην πυλωτή της όρμησαν δύο και της πήραν την τσάντα.

Πόσες φορές είδα το ίδιο; Ξανά και ξανά. Ακόμη και μέρα μεσημέρι. Ακόμη και μπροστά σε κόσμο.

Η ακραία περίπτωση ήταν έξω από τα κάγκελα του σχολείου. Εκεί που δούλευα στη Νέα Σμύρνη. Όχι απλά της άρπαξαν την τσάντα αλλά σκάλωσε η γυναίκα στο μηχανάκι του κλέφτη. Και εκείνος κατέβαινε την κατηφόρα του σχολείου. Και η γυναίκα σερνόταν με το πρόσωπο στην άσφαλτο. Τα παιδάκια εκεί. Να βλέπουν όλη τη σκηνή της φρίκης.

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που φοβάμαι. Στα 19 μου χρόνια παράτησα τη "σιγουριά" της στεριάς και μπάρκαρα. Κορίτσι όντας. Και από τα κορίτσια που τα μεγαλώνουν κλεισμένα στο σπίτι. Σινεμά και πάρτυ δεν ήξερα τι θα πουν. Έμαθα όμως τι σημαίνει γκαζάδικο και τι σημαίνει λιμάνι. Και δε φοβήθηκα ακόμη και όταν βρέθηκα νύχτα και μόνη μου στο Πορτ Σάιντ.

Εντολή λέει της εταιρείας για τράνσφερ. Με κατέβασαν από το ένα καράβι και έπρεπε να περιμένω να φτάσει το άλλο. Γιατί είχα το θράσος να ζητήσω ανθρώπινες συνθήκες και εφαρμογή της Συλλογικής Σύμβασης. Αδιανόητα πράγματα για το Χιώτη καπετάνιο. Που δε σκέφτηκε ότι είμαι ένα κορίτσι. Ούτε είκοσι καλά καλά. Και χωρίς χρήματα. Δεν είχα καν προλάβει να πληρωθώ.

Νύχτα λοιπόν και με μια βαλίτσα στο χέρι κατέβηκα στη λάντζα. Και μετά με πήγε ο Αιγύπτιος πράκτορας στον επιβατικό σταθμό. Περίεργες φάτσες. Άγνωστη γλώσσα. Και τότε ήρθε εκείνο το παιδί. Το μαυριδερό. Νόμιζε πως έχω λεφτά. Να αγοράσω τα φτηνά πραγματάκια που πούλαγε. Κουτσομίλαγε και ελληνικά. Είχε λέει δουλέψει κάποτε σε ένα ψαράδικο στον Πειραιά.

- Εγώ δεν έχει λεφτά, του απάντησα.

Ζήτησε τσιγάρα. Το συνηθίζουν εκεί. Τους δίνεις μια κούτα τσιγάρα και αγοράζεις διάφορα πραγματάκια που φτιάχνουν εκεί κάτω.

- Δεν έχει λεφτά, δεν έχει τσιγάρα. Του αποκρίθηκα ενοχλημένη. Και θα πω ψέματα αν κρύψω ότι εκεί και τότε ένιωθα και φόβο. Θα ήμουν τρελή αν δεν ένιωθα.

Έφυγε. Για να γυρίσει λίγο αργότερα με ένα σάντουις τεράστιο και μια κούπα ζεστό τσάι.

- Εσύ πεινάει. Μου είπε. Και μου τα άφησε δίπλα μου...

Βούρκωσα. Γιατί ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που βρισκόμουν μόνη και έρημη σε μια ξένη χώρα. Από αδιαφορία και ακηδία εκείνων που με είχαν προσλάβει. Στο αεροδρόμιο της Βοστώνης ήταν η προηγούμενη. Μια από τις πιο δραματικές νύχτες της ζωής μου.

Το επόμενο πρωί, μετά τη νύχτα στο αεροδρόμιο της Βοστώνης, βρέθηκα στο γραφείο του προξενικού λιμενάρχη. Και δε θα ξεχάσω ποτέ την κουβέντα που μου είπε:

- Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται!

Μάθημα ζωής. Και δεν το ξέχασα από τότε ποτέ! Βεβαίως ήταν η δουλειά του να με βοηθήσει. Να βοηθήσει έναν ναυτικό που η εταιρεία τον ξέχασε να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο... Μα δεν ήταν δουλειά του να μου δώσει και κουράγιο. Το έκανε όμως. Κι εγώ θα τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη εκείνον τον αξιωματικό του λιμενικού.

Θα θυμάμαι όμως και εκείνο τον φουκαρά από την Αίγυπτο. Που δεν ήταν καθόλου η δουλειά του να ταΐσει έναν πεινασμένο έλληνα ναυτικό. Και όμως το έκανε και εκείνος.

Τώρα πια έχουν περάσει δεκαετίες. Κι εγώ δεν είμαι είκοσι χρονών. Είμαι μια γυναίκα πενήντα και. Και δεν είμαι και ναυτικός. Και ζω πια από το καλοκαίρι στην Ηγουμενίτσα. Και διαβάζω στα μπλογκς τον τρόμο των λιμενικών - λέει - για το τι μπορεί να συμβεί στην Ηγουμενίτσα από τους μετανάστες. Φοβούνται - λέει - πως δε θα τους ξαναδούν οι γυναίκες και τα παιδιά τους!

Και η δική μου δουλειά, το είπα, είναι εκεί ακριβώς. Στο λιμάνι. Της Ηγουμενίτσας. Και είναι δουλειά με παιδιά. Μικρά παιδιά. Αν ήταν έτσι που μας τα περιγράφουν οι τρομαγμένοι λιμενικοί τα πράγματα, το λιγότερο λιγότερο θα ερχόταν κάθε μέρα έξω από την πόρτα μας αστυνομικοί να μας φυλάνε. Γιατί και τα δικά τους παιδιά έχουμε. Όπως και αρκετά παιδάκια λιμενικών. Έρχονται;

Ρωτάω εκείνους που κραυγάζουν προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Όντας και οι ίδιοι στην υπηρεσία αυτή. Και προς τον αρχηγό τους που ακόμη δεν πρόλαβε να αναλάβει καθήκοντα. Και που του κάνουν υποδείξεις μέσω ίντερνετ να κατεβεί λέει πάραυτα στην Ηγουμενίτσα! Να τους προστατέψει από τους λαθρομετανάστες!!! Γιατί λέει θα πάθουν τα ίδια που έπαθε ο ... Σωτήρης. Από τους λαθρομετανάστες σκοτώθηκε ο Σωτήρης; Μέχρι πότε θα εκμεταλλεύονται το θάνατό του;

Ας έρθει λοιπόν όποιος θέλει στην Ηγουμενίτσα. Να δει τι αληθινά συμβαίνει. Να δει και πώς εργάζονται εδώ τα σχολεία. Δίπλα στο λιμάνι. Με την πόρτα ανοιχτή. Και με τους λαθρομετανάστες να κυκλοφορούν ακριβώς απέξω. Και πουθενά αστυνομία. Και πουθενά φόβος. Μόνο λύπη. Από όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να είναι άνθρωποι. Και να υποφέρουν βλέποντας συνανθρώπους τους να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για φαγητό.

Κι έχουν την ίδια φατσούλα αυτά τα παιδιά. Με εκείνο που κάποτε μου πρόσφερε από το υστέρημά του. Εκεί κάτω, στην ... αραπιά... Εκεί που κι εγώ βρέθηκα "μετανάστης" και ξένος και κατατρεγμένος. Γι' αυτό και ντρέπομαι διπλά. Που εδώ, στην πολιτισμένη μου πατρίδα, δεν μπορώ να τους ανταποδώσω το καλό που μου έκαναν. Στην πατρίδα του ξένιου Δία.

Προχτές, ξημερώματα Δευτέρας, γύρναγα από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Αθήνα. Πήγα να πάρω μια γερή δόση και να θυμηθώ όλους τους λόγους που με έκαναν να την εγκαταλείψω. 480 χλμ δρόμος. Και το τελευταίο χιλιόμετρο κάτω από τη γέφυρα στο Λαδοχώρι. Εκεί που μένουν άστεγοι και πεινασμένοι εκατοντάδες λαθρομετανάστες. Η ώρα, το είπα, πολύ περασμένη.

Αν ήταν έτσι που μας τα παρουσιάζουν κάποιοι τα πράγματα, θα είχα φυσικά προτιμήσει να μην περάσω από κει. Ή τουλάχιστον να μην περάσω τέτοια ώρα. Πέρασα όμως. Και σταμάτησα κιόλας. Να ξεπληρώσω έστω και λίγο εκείνο το σάντουιτς στο Πορτ Σάιντ. Και εκείνη την κούπα με το ζεστό τσάι. Στους παγωμένους και θεονήστικους φουκαράδες. Γιατί κάποτε έτσι βρέθηκα κι εγώ. Στα δικά τους μέρη. Κι εκείνοι με φρόντισαν. Δε με πυροβόλησαν!!! όπως έκανε πριν λίγα εικοσιτετράωρα ο δικός μας συμπολίτης. Με το λευκό γκολφ. Που πέρασε από τη γέφυρα στο Λαδοχώρι και τραυμάτισε ευτυχώς ελαφρά ένα από τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα.

Και ντρέπομαι ακόμη περισσότερο όταν τους δίνω το κάτι ελάχιστο και ακούω τα χίλια ευχαριστώ. Και δεν είμαι φυσικά η μόνη. Ευτυχώς δεν είμαι η μόνη.

Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας αυτό κάνουν. Κι έχει γίνει πια συνήθεια να κρεμάνε σε καθαρές σακουλίτσες φαγητό έξω από τους κάδους. Κι άλλοι πιο οργανωμένα τους επισκέπτονται. Και προσφέρουν άλλος σε είδος και άλλος τις υπηρεσίες του. Όπως η γιατρίνα του Κέντρου Υγείας της πόλης μας. Η κ. Πολυξένη Ανδρεάδου...

Πέρασα και σήμερα από το Λαδοχώρι. Πηγαίνοντας και γυρίζοντας από Γιάννενα. Καμία σχέση με όσα γράφονται τις τελευταίες μέρες. Οι λαθρομετανάστες φυσικά εκεί. Το μεσημέρι δεν είδαν καν περιπολικό. Το απόγευμα, ναι. Υπήρχε ένα. Αλλά καμία ταραχή, τίποτε το ανησυχητικό.

Έγιναν λέει μαχαιρώματα. Οι Ιρακινοί τα έβαλαν με τους Αλγερινούς. Φτάσαν και στο νοσοκομείο. Μάλιστα. Και κινδυνεύουμε - λένε κάποιοι - να μας σφάξουν όλους. Κάντε κάτι κύριε Υπουργέ!!! Και δε διστάζουν να εκμεταλλευτούν και τη μνήμη του άτυχου λιμενικού που σκοτώθηκε σε ώρα εργασίας από ένα φορτηγό στο λιμάνι. Αφήνοντας να εννοηθεί πως οι λαθρομετανάστες έφταιξαν για το θάνατό του.

Ωραία λοιπόν. Να αρχίσουν να τσιρίζουν και οι ναυτικοί. Προς τον υπουργό Προστασίας του πολίτη. Να πάρει μέτρα για τα κύματα του Ατλαντικού. Να τα φυλακίσει όλα! Γιατί προχτές ένα τέτοιο κύμα σκότωσε δύο ναυτικούς. Και αυτή την ώρα οι σοροί τους ταξιδεύουν για Ελλάδα.

Να αρχίσω να τσιρίζω κι εγώ. Να εξαφανίσουν όλες τις σκάλες από τους χώρους εργασίας. Γιατί δυο χρόνια πριν μια σκάλα λίγο έλειψε να μου κόψει το νήμα της ζωής.

Όμως όχι. Προτιμώ να διαμαρτύρομαι και να ζητάω μέτρα προστασίας εκεί και όταν είναι αναγκαία. Όπως ζήτησα και για τα παιδάκια που μου έχουν εμπιστευθεί. Εδώ, στην Ηγουμενίτσα. Όταν διαπίστωσα πως τα πούλμαν που μας έστειλαν για σχολική εκδρομή δεν είχαν ζώνες ασφαλείας.

Δεν επαρκούν οι αστυνομικοί, μου εξήγησαν τότε. Και αυτοί που είναι ασχολούνται καθημερινά με τους Κούρδους...

Εγώ δεν μπορώ να ξέρω αν επαρκούν ή δεν επαρκούν οι αστυνομικοί ή και οι λιμενικοί στην Ηγουμενίτσα. Ξέρω μόνο ότι κανένα παιδάκι αυτής της πόλης δεν έπαθε το παραμικρό από τους Κούρδους ή τους άλλους μετανάστες που ζουν εδώ. Και ξέρω επίσης ότι πολλά παιδιά έχουν σκοτωθεί, είτε σε σχολικά πούλμαν είτε στα γιωταχί των γονιών τους, γιατί δεν ήταν δεμένα με ζώνες.

Ξέρω επίσης ότι κανένας λιμενικός στην Ηγουμενίτσα δεν έχασε τη ζωή του από τους λαθρομετανάστες. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για τους λαθρομετανάστες. Κάνω λάθος;

Όπως δυστυχώς έχουν χάσει τη ζωή τους και παιδιά από τις σφαίρες αστυνομικών. Κι άλλα πυροβολήθηκαν από γνωστούς αγνώστους. Όπως ο γιος του συναδέλφου μου στο Περιστέρι. Κι εκείνος από αδέσποτη σφαίρα έφτασε στο νοσοκομείο όπως ο λαθρομετανάστης της Ηγουμενίτσας προχτές.

Και ξέρω και δεν ξεχνώ το Νίκο Τεμπονέρα. Πώς και από ποιον έχασε τη ζωή του.

Και λέω. Ας κάνει κάτι η Πολιτεία να συμμαζέψει το παρακράτος. Και τα ακραία στοιχεία που έχουν βαλθεί να δημιουργήσουν πρόβλημα εκ του μη όντος στην Ηγουμενίτσα.

Το μόνο αληθινό πρόβλημα είναι η εξαθλιωμένη ζωή αυτών των φουκαράδων κάτω από τη γέφυρα και μέσα στα γιαπιά της περιοχής. Χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό. Και είναι άνθρωποι. Δεν είναι ζώα. Άνθρωποι!!! Θα έλεγα σαν εμάς, αλλά δεν είμαι σίγουρη για τη δική μας ανθρωπιά...

Και όμως ο καπετάνιος του Aegean Angel γνώριζε καλά τα κύματα φονιάδες...

Σήμερα, τόσες μέρες μετά, δόθηκαν επιτέλους τα ονόματα των συναδέλφων που έπεσαν κατά τη διάρκεια του καθήκοντος, του καπετάνιου και του πρώτου μηχανικού του δεξαμενοπλοίου Aegean Angel:

http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/341654

Σε νοσοκομείο στις Βερμούδες ο Κύπριος υποπλοίαρχος

03/01/2011 Της Ελευθερίας Σωφρονίου

Ολοκληρώθηκε η Οδύσσεια του Κύπριου υποπλοίαρχου Αντώνη Ιωάννου, ο οποίος είχε τραυματιστεί σοβαρά στο πρόσωπο και στο στήθος στο ναυτικό ατύχημα της 30ής Δεκεμβρίου στη θαλάσσια περιοχή των Βερμούδων. Ο Αντώνης Ιωάννου μεταφέρθηκε στο King Edward Memorial Hospital στις Βερμούδες με ελικόπτερο της αμερικανικής ακτοφυλακής, το οποίο τον παρέλαβε από το ελληνικό δεξαμενόπλοιο AEGEAN ANGEL.

Σύμφωνα με συναδέλφους του, είναι αξιοσημείωτο το ψυχικό σθένος του Κύπριου υποπλοίαρχου, ο οποίος, ενώ βρισκόταν καθηλωμένος στο κρεβάτι μετά το φοβερό χτύπημα και τον τραυματισμό του, έδινε οδηγίες σε Ελλαδίτη συνάδελφό του, για να καταφέρει να οδηγήσει το τεράστιο σκάφος από το μέσο του Ατλαντικού Ωκεανού προς τις αμερικανικές ακτές προκειμένου να μπορέσει να προσεγγίσει το ελικόπτερο διάσωσης.

Η πλοιοκτήτρια εταιρεία έχει προβεί σε διευθετήσεις και ο πατέρας του, Κυριάκος Ιωάννου, αναμένεται να ταξιδέψει σήμερα στις Βερμούδες για να συναντήσει το γιο του.

Η ιστορία του ναυαγίου

Σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες, ενώ το πλοίο έπλεε 800 ναυτικά μίλια από τις Βερμούδες, έπεσε σε κακοκαιρία στις 30 Δεκεμβρίου. Όταν κόπασαν τα έντονα καιρικά φαινόμενα οι τρεις αξιωματικοί βγήκαν στο κατάστρωμα για να ελέγξουν αν υπήρχαν ζημιές.

Τότε τους χτύπησε ένα μεγάλο κύμα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν θανάσιμα δύο μέλη του πληρώματος (Έλληνες υπήκοοι), ο πλοίαρχος Μποζώνης Δημήτριος και Α΄ Μηχανικός Παπαγεωργίου Αθανάσιος και να τραυματιστεί σοβαρά ο Κύπριος Υποπλοίαρχος.

Το εξαιρετικά νέο σε ηλικία δεξαμενόπλοιο είναι πλοιοκτησία της Arkadia Ship Management και είχε αποπλεύσει από το Ταλίν της Εσθονίας με προορισμό το Huston, φορτωμένο με πετρελαιοειδή.

Επιτέλους. Το trio no named απέκτησε όνομα...

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_02.html

Κι όχι από περιέργεια ή διάθεση κουτσομπολιού, που βιάστηκε να υποθέσει με το σχόλιό του ένας επισκέπτης του ιστολογίου. Είναι νομίζω ανθρώπινο όταν κινείσαι επαγγελματικά στον ίδιο χώρο να νοιάζεσαι μήπως τους ήξερες. Μήπως τους είχες και συναντήσει κάποτε.

Πράγματι λοιπόν μπροστά στο όνομα του πλοιάρχου πάγωσα. Ίδιο επώνυμο με φίλη και συμμαθήτρια στη σχολή πλοιάρχων. Πήρα τηλέφωνο. Τελικά ήταν συνωνυμία.

Κι έπειτα χτύπησα στο google το όνομα. Να δω τι άλλο έχει δημοσιευτεί σχετικά. Περιττό να πω ότι μόνο σε κυπριακά μέσα δίνονται τα ονόματα. Τα MME της Ελλάδας το έχουν τελείως θάψει και υποβαθμίσει το γεγονός.

Εκτός από ένα δημοσίευμα στο Βήμα. Αλλά με ημερομηνία λίγους μήνες νωρίτερα. Εκεί και ένιωσα σοκ διαβάζοντας το κείμενο:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=318254&dt=04/03/2010

Όταν τα νερά σηκώνονται 30 μέτρα:

μυθοπλασία και πραγματικότητα

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Η περίπτωση του κρουαζιεροπλοίου «Louis Μajesty», το οποίο χτυπήθηκε από ένα τριπλό «κύμα-φονιά», τη γνωστή τρικυμία, αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο στη ναυτιλία, η οποία συχνά-πυκνά έρχεται αντιμέτωπη με τέτοια κύματα για τα οποία ουδείς μπορεί να εξηγήσει πώς δημιουργούνται και τα οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Ως πριν από λίγα χρόνια οι επιστήμονες άκουγαν τις ιστορίες των ναυτικών για δολοφονικά κύματα ύψους ακόμη και 30 μέτρων που ήρθαν από το πουθενά και έγιναν η αφορμή για ναυτικές τραγωδίες με μια ισχυρή δόση σκεπτικισμού εντάσσοντάς τες τις περισσότερες φορές στο μυθοπλαστικό μέρος των ναυτικών αφηγήσεων για άγνωστα θαλάσσια τέρατα κτλ.

Ωστόσο από το 1995 και μετά οι επιστήμονες άρχισαν να μελετούν συστηματικά το φαινόμενο των «κυμάτων-φονιάδων». Αφορμή στάθηκε το χτύπημα που δέχθηκε το κρουαζιερόπλοιο «Queen Εlizabeth ΙΙ» στη διάρκεια του 1995, ενώ ταξίδευε στον Ατλαντικό Ωκεανό, όπου χτυπήθηκε νύχτα από τρία κύματα ύψους 29 μέτρων το καθένα.

Το ίδιο έτος και συγκεκριμένα την Πρωτοχρονιά του 1995 ένα κύμα ύψους 26 μέτρων ήρθε από το πουθενά, σύμφωνα με τις αναφορές, και έπληξε την πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου Ντράουπνερ στη Β. Θάλασσα από το κοίλο τμήμα της ως την κορυφή της.

Τον Δεκέμβριο του 2000 τελικά οι επιστήμονες στην Ευρώπη πείθονται ότι τα «κύματαφονιάδες» δεν είναι μύθος και έτσι ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να συνεργαστεί με την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία για την παρατήρηση του φαινομένου. Ετσι δημιουργείται ο οργανισμός ΜaxWave, ο οποίος ασχολείται πλέον με την παρατήρηση και την καταγραφή του φαινομένου, ενώ την ίδια ώρα επιχειρεί να δημιουργήσει μηχανισμούς έγκαιρης προειδοποίησης. Οι ναυτικοί όμως ξέρουν ότι έγκαιρη προειδοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο Κόλπος των Λεόντων, ο οποίος βρίσκεται ανοικτά της Μασσαλίας, εκεί όπου χτυπήθηκε χθες το «Louis Μajesty», είναι ένα γεωγραφικό σημείο του πλανήτη που έχει ξαναδώσει «κύματα-φονιάδες».

Οπως εξηγεί στο «Βήμα» ο έλληνας πλοίαρχος ποντοπόρων εμπορικών πλοίων κ. Δ. Μποζώνης, «τα κύματα-φονιάδες δεν είναι πια ένα τόσο σπάνιο φαινόμενο όσο κατά το παρελθόν. Συνήθως τα συναντά κανείς σε γεωγραφικά σημεία όπου ενώνονται ωκεανοί, όπως είναι η θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Κεϊπτάουν, όπου συναντώνται τρεις θάλασσες».

Στην ερώτηση του «Βήματος» τι ακριβώς είναι αυτά τα «κύματα-φονιάδες» ο κ. Μποζώνης σηκώνει τα χέρια ψηλά. «Πραγματικά κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι είναι αυτό που τα δημιουργεί. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο που προκαλεί η ίδια η φύση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι εικασίες και το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι είναι ικανά να προκαλέσουν ακόμη ναυάγια».

Αυτά έλεγε μόλις τον περασμένο Μάρτη ο καπετάν Δημήτρης Μποζώνης. Για τα κύματα φονιάδες.

Στις 30 Δεκεμβρίου, πλέοντας με το καράβι του στον Ατλαντικό, συναντήθηκε με ένα τέτοιο κύμα. Και επιβεβαιώθηκαν με τον πιο τραγικό τρόπο τα λεγόμενά του.

Αιωνία του η μνήμη. Η οικογένεια των ελλήνων πλοιάρχων έχασε όχι μόνο έναν άξιο ναυτίλο αλλά και έναν άνθρωπο που με αυταπάρνηση έπεσε στο καθήκον.

Γιατί είναι άλλο από αμέλεια, άγνοια, απροσεξία, να χάνεσαι. Κι άλλο να διαθέτεις τη γνώση. Να ξέρεις τον κίνδυνο. Και όμως να τον αψηφάς. Γιατί έτσι απαιτεί ο όρκος που έδωσες.

Ένα ακόμη αστέρι ο καπετάν Δημήτρης Μποζώνης στην πλειάδα των ελλήνων πλοιάρχων που έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν το πλήρωμά τους.

Κι ας μείνει με γράμματα χρυσά το όνομά του και το παράδειγμά του φάρος για όλους τους νέους και τις νέες που ακολουθούν αυτό το δύσκολο δρόμο. Το δρόμο για τη γέφυρα. Μη βλέπουν μόνο τα χρυσά γαλόνια. Και τους μισθούς και την όποια εφήμερη δόξα.

Άδικα δεν έλεγαν στα χρόνια των Ρωμαίων πως ο καπετάνιος είναι ο πρώτος μετά το θεό.

Είναι γιατί ο αληθινός καπετάνιος είναι έτοιμος την όποια στιγμή να ανοίξει τις φτερούγες του πάνω από το πλήρωμά του, όπως η κλώσσα πάνω από τα κλωσσόπουλα. Κι ακόμη περισσότερο. Σαν ένας ακόμη άγγελος που φεύγει και πάει εκεί που ανήκει... Στην αγκαλιά του θεού. Εκεί που σίγουρα βρίσκεται τώρα και ο καπετάν Δημήτρης Μποζώνης. Το παλικάρι!

_________________________

ΥΓ Και μην προσπεράσουμε το ψυχικό σθένος που επέδειξε το άλλο παλικάρι, ο υποπλοίαρχος Αντώνης Ιωάννου. Που όντας τραυματισμένος σοβαρά κατάφερνε όπως διαβάσαμε να δίνει οδηγίες για να κατευθυνθεί το πλοίο στον προορισμό του.

Ακόμη μια φορά του ευχόμαστε περαστικά και γρήγορα να επιστρέψει στην αγκαλιά των δικών του, στην πολυαγαπημένη μας Κύπρο. Ήταν και τούτος ένας λόγος που κι εμείς ενώσαμε τη φωνή μας με τον παιδικό του φίλο για τη σωτηρία του. Οι στενοί μας δεσμοί με το νησί της Αφροδίτης.

Μπράβο και στην πλοιοκτήτρια εταιρεία που φρόντισε να βρεθεί κοντά στον τραυματία ο πατέρας του. Μου θύμισαν εκείνο που και στη δική μου εταιρεία, την εταιρεία Ωνάση, ίσχυε: Πρώτα ο άνθρωπος!

Και είναι αυτό το στοιχείο, ας μην το ξεχνά κανένας, που δημιούργησε το θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας. Το ίδιο που κρύβεται πίσω από όλες τις μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες της χώρας μας και σήμερα ακόμη...

____________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel_03.html

ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΙΣ ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ "AEGEAN ANGEL"

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2011/01/aegean-angel.html

ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΙΣ ΒΕΡΜΟΥΔΕΣ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ "AEGEAN ANGEL" - Αντώνης Ιωάννου από την Πάφο

Ας τον βοηθήσει, τώρα πια, ο Άγιος Νικόλας να γίνει καλά γρήγορα.

Αναφερόμαστε στον 34χρονο Κύπριο υποπλοίαρχο, που τον παρέλαβε, στις 4 ώρα Ελλάδος ,αμερικανικό ελικόπτερο και πλέον νοσηλεύεται σε νοσοκομείο στην πόλη Χάμιλτον.

Στο πλοίο πήγαν και αντικαταστάτες, πλοίαρχος και α μηχανικός και κατευθύνεται προς Μπαχάμες, όπου και αναμένεται να φθάσει σε τρεις μέρες.

Οι ναυτικοί του τάνκερ έκαναν πραγματικό άθλο με την περίθαλψη του υποπλοιάρχου.

Ο πόνος πράγματι δεν έχει τέλος.

Μαυροφορέθηκαν οικογένειες και πενθεί η μεγάλη ναυτική μας οικογένεια.

Αδικο...

Πολύ άδικο...


Πόπη Χρ.

Αναρτηθηκε απο ΠΟΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΟΥ στις 18:58

Κάτι είναι κι αυτό μέσα στη μεγάλη τραγωδία.

Κι ας είναι καλά και η κ. Χριστουδουλίδου που έδωσε την είδηση.

Τώρα, όπως λέει κι εκείνη, ο άγιος Νικόλας να κάνει το θαύμα του...

Η σκέψη και οι ευχές όλων μας παραμένουν δίπλα στον τραυματισμένο συνάδελφο, τον καπτάν Αντώνη Ιωάννου, από την Πάφο της Κύπρου.

Σώστε τον καπτάν Αντώνη Ιωάννου, το βαριά τραυματισμένο υποπλοίαρχο του Aegean Angel!

Όταν πριν λίγους μήνες μια ομάδα μεταλλωρύχων εγκλωβίστηκε σε στοά, η ανθρωπότητα βρήκε τον τρόπο να φτάσει στα έγκατα της γης και να τους σώσει.

Τώρα που η τραγωδία έπληξε ένα καράβι, το δεξαμενόπλοιο Aegean Angel, δεν μπορούν να βρουν τρόπο να βοηθήσουν τον βαριά τραυματισμένο υποπλοίαρχο;

Το Aegean Angel στο αφρό της θάλασσας βρίσκεται. Ναι, ξέρουμε ότι απέχει αρκετά από τις ακτές. Τις ακτές των Βερμούδων, στον Ατλαντικό. Και όπως ειπώθηκε από την πρώτη στιγμή θα πρέπει λέει να φτάσει στα 200 μίλια από τη στεριά για να μπορέσει να γίνει η αεροδιακομιδή του τραυματία.

Έτσι ενώ το τραγικό συμβάν διαδραματίστηκε την Πέμπτη, θα πρέπει μας λένε να περιμένουν ως αργά το βράδυ της Κυριακής για να μεταφέρουν τον άνθρωπο που χαροπαλεύει σε νοσοκομείο.

Πρόκειται για τον ελληνοκύπριο Αντώνη Ιωάννου, από την Πάφο. Και ήδη έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυο έκκληση προσωπικού του φίλου για τη σωτηρία του:

http://prezatv.blogspot.com/2010/12/aegean-angel-arcadia-hellas.html

Παρασκευή, Δεκέμβριος 31, 2010

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠ.ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ---ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΟΝ--- ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΑ - ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟ ΑΝΤΩΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ AEGEAN ANGEL, ΤΗΣ ARCADIA HELLAS

Παιδιά είμαι από Κύπρο, παιδικός φίλος του τραυματία υποπλοίαρχου. Εγώ και πολλοί άλλοι φίλοι ανησυχούμε για την υγεία του υποπλοίαρχου.

Σας παρακαλώ θερμά, εάν έχετε οποιοδήποτε τρόπο που μπορείτε να βοηθήσετε στην άμεση μεταφορά του υποπλοίαρχου Αντώνη Ιωάννου σε κάποιο νοσοκομείο, είτε πιέζοντας το Υπουργείο για να πιέσει τους Αμερικανούς να δουν το θέμα ζεστά, είτε με το να σκεφτείτε κάποιο άλλο τρόπο που να συνεπάγεται σύντομη μεταφορά, παρακαλώ πράξετε το.

Είναι κρίμα να μένουμε με δεμένα χέρια αν υπάρχει κάποιος τρόπος να συντομεύσει η όλη ιστορία… η καθυστέρηση μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει.

Αυτό που διάβασα στο διαδυκτιακό χώρο σας, μόνο ερωτηματικά μπορεί να δημιουργήσει: «Το πλοίο βρίσκεται σε επαφή με την ακτοφυλακή των ΗΠΑ και γίνονται προσπάθειες να σταλεί ελικόπτερο για να πάρει τον τραυματία».

Τι πάει να πει γίνονται προσπάθειες να σταλεί ελικόπτερο;

Γιατί δεν έχει σταλεί ήδη κάποιος μέσω για να πάρει τον τραυματία.

Αν είναι μακριά το πλοίο για να πάει ελικόπτερο ας στείλουν άλλο σκάφος, ένα ταχύπλοο ή κάτι άλλο.

Αντιλαμβάνομαι ότι το ελληνικό πλοίο είναι ακόμη μακριά από τις ακτές αλλά για τους Αμερικανούς αυτό δεν νομίζω να είναι σημαντικό πρόβλημα αν πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν.

Αλλά για να βοηθήσουν πρέπει πρώτα να το ζητήσουμε (με θέρμη θα έλεγα) πρώτα εμείς. Αν δεν το ζητήσουμε εντόνως δεν θα γίνει τίποτα και απλώς θα «γίνονται προσπάθειες» να σταλεί το ελικόπτερο.

Σας παρακαλώ, μην αφήσετε το θέμα να σβήσει, έστω για χάρη των γιορτών, προσπαθήστε να κάνετε ότι μπορείτε, ότι είναι δυνατόν για να βοηθηθεί η κατάσταση.

Τα συλλυπητήρια μου στις οικογένειες των άλλων δύο ναυτικών, δεν μπορώ καν να φανταστώ την θλίψη και τον πόνο τους. Μακάρι ο θεός να τους δίνει δύναμη και κουράγιο.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠ.ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΜΕΣΑ.

ΠΡΕΖΑ TV
31-12-2010

Ενώνουμε κι εμείς τη φωνή μας με τις φωνές των φίλων του συναδέλφου μας, του καπτάν Αντώνη Ιωάννου. Που αυτή την ώρα υποφέρει στην άλλη άκρη της γης, για τρίτη συνεχόμενη μέρα, μετά από τον τραυματισμό του στο κατάστρωμα του πλοίου Aegean Angel, κι ενώ στο ίδιο συμβάν έχασαν τη ζωή τους ο πλοίαρχος και ο πρώτος μηχανικός του σκάφους.

Κι απαιτούμε να αναζητήσουν οι αρμόδιοι τρόπο για άμεση διακομιδή του σε νοσοκομείο!

Ξέρουμε πως είναι δύσκολο. Ιδιαίτερα όταν το καράβι αυτή την ώρα είναι χωρίς καπετάνιο και γραμματικό και χωρίς πρώτο μηχανικό. Και πως οι καιρικές συνθήκες στην περιοχή δεν είναι καλές.

Ακόμη και αν προσέγγιζαν το σκάφος από αέρος σε συνθήκες τρικυμίας και με απουσία έμπειρων αξιωματικών καταστρώματος, θα ήταν απίθανο να καταφέρουν οι διασώστες να παραλάβουν τον τραυματία. Κι έχουμε αμφιβολία αν θα καταφέρουν κάτι τέτοιο ακόμη και στα 200 μίλια... Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ο καιρός να καλμάρει.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη ανάλογο περιστατικό πριν από τρία σχεδόν χρόνια, στις ίδιες περίπου θάλασσες, και με πρωταγωνιστή και πάλι το Aegean Angel αλλά αυτή τη φορά σε ρόλο διασώστη, αναρωτιόμαστε αν έχει κινηθεί και τώρα η διαδικασία που ακολουθήθηκε τότε:

http://www.piersystem.com/go/doc/586/198849/

News Release Date: April 16, 2008 - Contact: Ricardo D. Castrodad

Sector San Juan Public Affairs - (787) 510-7923

Coast Guard, Motor Tanker Aegean Angel Coordinate Rescue of 11 Mariners 300 Miles South of Puerto Rico

SAN JUAN, Puerto Rico - Coast Guard watch standers and the crew of a Coast Guard HU-25 Falcon Jet coordinated with the motor tanker Aegean Angel the rescue of 11distressed mariners aboard a life raft Tuesday, after their vessel sank 300 miles south of Puerto Rico

The 11-men crew consisting of nine Guyaneese, one Dominican and one Cuban were forced to abandon the Korean flagged cargo vessel Tel Tale II and board a life raft, after waves reportedly beat on the vessel's starboard side causing it's cargo to shift and the vessel to loose it's steering before finally capsizing and sinking.

Coast Guard Sector San Juan Joint Rescue Sub Center controllers received a 406 MHZ Emergency Position Indicating Radio Beacon EPIRB distress signal from the motor vessel Tel Tale II at 9:15 p.m. Tuesday. Controllers immediately launched an HU-25 Falcon Jet from Air Station Borinquen to search for the distressed vessel and conducted an Automated Mutual Assistance Vessel Rescue AMVER callout to identify and notify vessels transiting in the vicinity of the distress.

The Aegean Angel responded to the AMVER callout and was diverted to the scene to provide assistance to the distressed mariners. The crew of the HU-25 Falcon Jet arrived on scene and located the mariners by utilizing night vision goggles as mariners signaled the aircraft with flashlights and flares.

"The Tel Tale II crewmembers had the right distress signaling equipment aboard the vessel and life raft, which allowed us to locate their signal 50 miles out, and once we found them, we were able to vector the Aegean Angel to their position," said Lt. Heather Kuta, Air Station Cape Cod HU-25 Falcon Jet pilot.

"We got a great response from the AMVER vessel Aegean Angel," said Jaime Balzac, Sector San Juan Controller, the Tel Tale II crewmembers were safely rescued thanks to the prompt response by the crew of the Aegean Angel and the joint communication between them, our command center and our Falcon crew."

AMVER, sponsored by the United States Coast Guard, is a unique, computer-based and voluntary global ship reporting system used worldwide by search and rescue authorities to arrange for assistance to persons in distress at sea. With AMVER rescue coordinators can identify participating ships in the area of distress and divert the best-suited ship or ships to respond.

AMVER's mission is to quickly provide search and rescue authorities, on-demand, accurate information on the positions and characteristics of vessels near a reported distress.

- The HU-25 Falcon Jet crew that located the mariners is currently deployed from Coast Guard Air Sation Cape Cod, Mass. to Air Station Borinquen, Aguadilla, Puerto Rico, providing Search and Rescue and Law Enforcement support to Sector San Juan's area of responsibility.

Τον Απρίλιο του 2008, λέει αυτή η είδηση, το Aegean Angel έσωσε το 11μελές πλήρωμα ενός άλλου σκάφους, σε απόσταση 300 μιλίων από το Πουέρτο Ρίκο. Διότι το Aegean Angel μετείχε του προγράμματος Amver και το οποίο έχει ως στόχο να παρέχει βοήθεια σε ανθρώπους που κινδυνεύουν στη θάλασσα.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τη γέφυρα του Aegean Angel και σ' αυτήν βλέπουμε αφενός το τότε πλήρωμα του Agean Angel και αφετέρου τους 11 ανθρώπους που σώθηκαν από το άλλο καράβι, το κορεάτικο:

Το τότε πλήρωμα του Aegean Angel, άγγελοι κι αυτοί, είναι με τις χακί φόρμες. Και οι διασωθέντες με τις πορτοκαλί. Ανάμεσα στους διασωθέντες διακρίνεται και μία γυναίκα, ενώ ένας άλλος κρατά σωσίβιο του βυθισθέντος πλοίου.

http://www.theseanation.gr/news/genericnews/aegean-angel.htm

«Σανίδα» σωτηρίας από το Aegean Angel

17/04/08 17:51

Το δεξαμενόπλοιο Aegean Angel με Ελληνική σημαία, της εταιρείας Arcadia Shipmanagement Co Ltd, έπλεε στην Καραϊβική με προορισμό το Galveston Αμερικής, όταν έλαβε σήμα από την ακτοφυλακή των ΗΠΑ να συμμετάσχει στην επιχείρηση διάσωσης ναυαγών.

Το 11μελές πλήρωμα του πλοίου Τel Tale II, με σημαία Βορείου Κορέας, παρέμενε σε σωσίβια σχεδία, ωσότου το Aegean Angel τους εντοπίσει και τους περισυλλέξει με επιτυχία.

Όπως αναφέρθηκε σε ανακοίνωση της εταιρείας οι έντεκα ναυαγοί, από Γουιάνα, Κούβα και Άγιο Δομίνικο, είναι καλά στην υγεία τους και γίνονται ενέργειες για την αποβίβασή τους στον λιμένα Kingston της Jamaica από όπου και θα επαναπατριστούν.

http://www.yen.gr/wide/yen.chtm?prnbr=32598

Βραδινές ώρες εχθές, ενημερώθηκε το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης του Υ.Ε.Ν.Α.Ν.Π. από την διαχειρίστρια εταιρεία «ARCADIA SHIPMANAGEMENT», ότι το πλήρωμα του υπό ελληνική σημαία Δ/Ξ «AEGEAN ANGEL», το οποίο είχε αποπλεύσει από Νιγηρία με προορισμό Galveston Η.Π.Α., ενώ έπλεε 180ν.μ βόρεια της Βενεζουέλας, κατόπιν σχετικών οδηγιών από την ακτοφυλακή των Η.Π.Α. προέβη στην διάσωση έντεκα (11) αλλοδαπών ναυτικών μέλη πληρώματος του Μ/V «TALE II» σημαίας Κορέας, το οποίο βυθίστηκε.

Οι ανωτέρω διασωθέντες είναι όλοι καλά στην υγεία τους και σύμφωνα με την διαχειρίστρια εταιρεία, πρόκειται να αποβιβαστούν στη Τζαμάικα την 18/4/08.

Για την πράξη του αυτή το Aegean Angel έλαβε και βραβείο.

http://www.flickr.com/photos/amver/3059477158/

Rescue awards for the vessel AEGEAN ANGEL of ARCADIA SHIPMANAGEMENT Co - M/V Aegean Angel rescue award at the 2008 Greek Amver awards ceremony

http://amveruscg.blogspot.com/2010/12/amver-ship-battered-by-waves-2-crew.html

Thursday, December 30, 2010

Amver ship battered by waves, 2 crew dead

Tradewinds reported two crewmen from the Amver participating tanker Aegean Angel, the 47 year old captain and 33 year old chief mechanic, were killed when a massive wave struck their ship as it steamed from Estonia to Houston. The ship is currently en route to Bermuda for assistance.

You may remember the Aegean Angel rescued 11 sailors from the sunken vessel Tell Tale II after it went down 300 miles south of Puerto Rico April 15, 2010. The crew even earned the Lloyd's List Amver Assisted Rescue at Sea award for their efforts.

Our thoughts and prayers go out to the families of the crew who died and the entire Arcadia ship management family.

Ποιοι είναι οι κύριοι στη φωτογραφία; Δεν ξέρουμε. Ούτε εκείνος που δίνει τα συγχαρητήρια, ούτε εκείνος που έχει παραλάβει το βραβείο. Δεν καταφέραμε πάντως να τους εντοπίσουμε στην προηγούμενη φωτογραφία, ανάμεσα δηλαδή στους διασωθέντες και τους διασώστες.

Δεν είναι όμως αυτό που μας πονάει. Πάντα έτσι γίνεται... άλλοι μπαίνουν σε κίνδυνο και άλλοι παραλαμβάνουν τα εύσημα. Η ουσία τώρα είναι όλοι αυτοί να μη μείνουν στις προσευχές και μόνο. Αλλά να κάνουν κάτι και σύντομα για να σωθεί το παλικάρι που κινδυνεύει. Ο καπετάν Αντώνης Ιωάννου... ο Γραμματικός. Και Γραμματικός σημαίνει η ψυχή του καραβιού. Και ειδικά στα γκαζάδικα.

Κι άσε να καμαρώνουν στις τιμητικές εκδηλώσεις οι διάφοροι επίσημοι. Όπως και οι επίσημοι της επόμενης φωτογραφίας:

που παρέλαβαν το 2004 στα ναυπηγεία της Άπω Ανατολής το Aegean Angel. Τα καράβια δεν τα ταξιδεύουν όλοι αυτοί. Οι ναυτικοί τα ταξιδεύουν. Και μπορεί εκείνοι, οι επίσημοι, να διαθέτουν το χρήμα, μα οι ναυτικοί και το αποδεικνύει τώρα η καινούρια τραγωδία στη θάλασσα, είναι που προσφέρουν όχι μόνο τον ιδρώτα τους αλλά και το ίδιο τους το αίμα.

Πώς όμως και πόσο τους ανταποδίδουν την προσφορά τους;

Οι μεγάλοι της γης δε θεωρούν σκόπιμο ούτε καν να επανδρώνουν τα πλοία με γιατρό.

Θυμάμαι στα δικά μου χρόνια, τότε που ταξίδευα στους ωκεανούς με ένα γκαζάδικο κι εγώ. Ένα μεγάλο γκαζάδικο όπως και το Aegean Angel. Το Olympic Arrow του Ωνάση και αργότερα το Andros Orion των Γουλανδρήδων. Που εύχονταν οι ναυτικοί αν συμβεί κάτι καταμεσής στη θάλασσα να τύχει τουλάχιστον κοντά μας κανένα σοβιετικό καράβι. Γιατί τα καράβια της τότε Σοβιετικής Ένωσης είχαν όλα μέσα γιατρό! Και πολλές φορές οι σοβιετικοί γιατροί έσωσαν ναυτικούς άλλων πλοίων.

Τώρα, τόσες δεκαετίες μετά, υπάρχουν γιατροί σε οποιοδήποτε εμπορικό στόλο; Στο δικό μας πάντως, κι ας είναι και ο πρώτος διεθνώς, δεν υπάρχουν! Μόνο στα κρουαζιερόπλοια.

Και θυμάμαι ακόμη από τα δικά μου χρόνια ένα ανάλογο περιστατικό. Με κύμα που χτύπησε στην πλώρη. Θύμα και τότε ένας Αντώνης. Ναύτης σε γκαζάδικο. Ο Αντώνης Νταλακογιώργος, ο σημερινός πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ). Ήταν τυχερός και δεν τραυματίστηκε σοβαρά, όπως τώρα ο άλλος Αντώνης. Αλλά και πάλι χρειάστηκε πολύ χρόνο για να ξεπεράσει το σοκ. Μα ξέρετε τι είναι να σε σηκώνει η θάλασσα;

Εμείς επειδή ξέρουμε Πρωτοχρονιά φέτος δεν μπορούμε να γιορτάσουμε. Που έτσι κι αλλιώς Πρωτοχρονιά δεν μπορείς να γιορτάσεις με δυο νεκρούς συναδέλφους. Μα τουλάχιστον να σωθεί ο τρίτος!

Ζητάμε πολλά;

_______________________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

http://kapetanisses.blogspot.com/2011/01/aegean-angel.html