Γενέθλιος ημέρα σήμερα του Λόρδου Μπάιρον. 22 Γενάρη. Πριν από 223 χρόνια. Στα 1788.
Πέθανε μόλις στα 36 του. Στην Ελλάδα. Στο Μεσολόγγι. 19 Απριλίου του 1824.
Η Ελλάδα αναγνωρίζει σήμερα στο πρόσωπό του το μεγαλύτερο φιλέλληνα. Και πλέον η ημερομηνία του θανάτου του εορτάζεται ως «Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης».
Και πάνε πολλά χρόνια που στην καρδιά της πρωτεύουσάς της, της Αθήνας, στήθηκε εκείνο το γλυπτό. Των H.M.A. Chapu και Al. Falcuiere. Με τίτλο:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ ΒΥΡΩΝΑ
Τι κρίμα... και τι ειρωνεία! Η μέρα η γενέθλια του ποιητή και πολίτη του κόσμου λόρδου Βύρωνα να συμπίπτει φέτος με την άλλη Ελλάδα, αυτήν που δεν αντέχει άλλους λαθρομετανάστες! Και την Ελλάδα που ετοιμάζεται να χτίσει φράχτες. Διότι, λέει, δεν είμεθα ξέφραγο αμπέλι!
Ειρωνεία που δεν έχει να κάνει μόνο με τον αγώνα του για την ελευθερία ενός ξένου τόπου, ενός ξένου λαού, αλλά και με το ακόλουθο ποίημα του:
ΤΟ ΝΗΣΙ
Άφθονους καρπούς που η φύση έδινε χωρίς δουλειά
Δάσος δίχως μονοπάτι, μα με κάθε ανεμελιά
Κτήμα όπου η Αφθονία άδειαζε χωρίς ντροπή
Κέρας της – χωρίς αφέντη, όλοι ίσοι τους εκεί
Πόθο – που πολλοί αιώνες δεν υπόταξαν ακόμη
Άνθρωποι για τη ζωή τους να αποφασίζουν μόνοι
Γη αδούλωτη, με πλούσια ορυχεία στα ρηχά της,
Ήλιος χρυσαφιού και φρούτα ήταν τα γεννήματά της.
Να έχουν την ελευθερία σπίτι τη σπηλιά να πούνε
Κήπο γενικά που όλοι μέσα ξένοιαστοι γυρνούνε
Όπου η Φύση ένα έθνος τέκνων της αναγνωρίζει.
Ευνόητο λοιπόν και κατανοητό που υπό τις παρούσες συνθήκες ουδείς θυμήθηκε τη γενέθλιο μέρα του ποιητή ενός τέτοιου Κήπου. Στη χώρα που αγωνίζεται να πάψει να αποτελεί ξέφραγο αμπέλι. Αντέχει μια τέτοια χώρα έναν Μπάιρον;
Εδώ δεν άντεξε να αφήσει στα βιβλία των παιδιών της τη φράση:
« Ο φιλελληνισμός έδειξε ότι η ελευθερία ενός λαού
είναι κοινή υπόθεση όλων των λαών της γης.»
Αρκετούς Μπάιρον γέννησε η γη. Αρκετούς Τσε Γκεβάρα. Τώρα είναι ο καιρός της Αταλάντα και των ειρηνευτικών αποστολών σε Γιουγκοσλαβία και σε Αφγανιστάν. Ο καιρός να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ και να πάρουμε ιδέες από τους Εβραίους για φράχτες. Και ο καιρός που η διεθνής αλληλεγγύη υπογράφεται με το αρκτικόλεξο ΔΝΤ. Κι όχι με το παράδειγμα ενός παράξενου εγγλέζου ποιητή. Που άφησε τα κοκαλάκια του στην πόλη των ελεύθερων πολιορκημένων.
Γι' αυτό τώρα, περισσότετο από ποτέ, έχει νόημα να ξανατραγουδήσουμε μαζί με τον εθνικό μας βάρδο:
Λευτεριά, για λίγο πάψε
να χτυπάς με το σπαθί.
Τώρα σίμωσε και κλάψε
εις του Μπάιρον το κορμί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου