Ήταν καιρός. Ο μεγάλος στοχαστής Δημήτρης Λιαντίνης να αποκτήσει επίσημο χώρο στο διαδίκτυο.
Αυτή την πληροφορία λάβαμε από έγκυρη πηγή και εξυπακούεται πως αισθανθήκαμε βαθύτατη ικανοποίηση.
Από τη στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη ήρε το εμπόδιο της παράνομης χρήσης από τρίτους του ονόματος του Δημήτρη Λιαντίνη ως domain, άνοιξε ο δρόμος για τους νόμιμους εκπροσώπους του να δημιουργήσουν χώρο στο διαδίκτυο αφιερωμένο στο δημιουργό και στο έργο του.
Εννοείται πως τη διαχείριση αυτού του χώρου θα έχουν αποκλειστικά οι εκ του νόμου δικαιούμενοι. Official site του Δημήτρη Λιαντίνη λοιπόν. Όχι μαϊμούδες, που λέει ο λαός για τις φτηνές απομιμήσεις.
Τη μορφή που θα λάβει ο χώρος δεν τη γνωρίζουμε ακόμη. Σίγουρα όμως θα είναι υψηλής αισθητικής και ύφους που θα αρμόζει σε έναν Λιαντίνη.
Εμείς, ως Homa Educandus, θα κάνουμε ό,τι μας ζητηθεί για να υποστηρίξουμε το νέο χώρο και πιστεύουμε πως το ίδιο ακριβώς θα κάνουν και όσοι άλλοι αγαπούν το Λιαντίνη και θαυμάζουν το έργο του.
Γιατί στο Λιαντίνη αξίζει το καλύτερο και γιατί ο Λιαντίνης πρέπει να ανήκει σε όλους.
Η είδηση αυτή έρχεται να βάλει τέλος σε διάφορες Κασσάνδρες που προκαταβολικά έσπευσαν να εικάσουν τα συναισθήματα της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη μετά την οριστική απόφαση των δικαστηρίων σχετικά με το θέμα του ονόματος liantinis ως domain και ποιος δικαιούται να το χρησιμοποιεί.
Από κει και πέρα εμείς ως Homa Educandus έχουμε κιόλας εκφράσει τη χαρά μας και την ικανοποίησή μας για το όλο θέμα. Για τους λόγους που γνωρίζουν οι αναγνώστες μας και κυρίως γιατί η κατάληξη αυτή αποτελεί δικαίωση μιας μακροχρόνιας προσπάθειάς μας να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που τόσο ζημίωσαν και την εικόνα του Δημήτρη Λιαντίνη και τη διάδοση του έργου του.
Αφήνουμε σε άλλους συναισθήματα πικρόχολα και εμπάθειας. Το δικό μας μέλημα είναι αποκλειστικά και μόνο ο Λιαντίνης και η κατά το δυνατόν αξιοπρεπέστερη παρουσία του χώρου του στο διαδίκτυο. Με γνώμονα να διευκολυνθούν στη μελέτη τους όσοι ενδιαφέρονται για τη φιλοσοφία του αλλά και να γίνει ευρύτερα γνωστό το συγγραφικό του έργο.
Ο Λιαντίνης αποκτά επιτέλους official site
ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Ανοιχτή επιστολή σε κάθε νηπιαγωγό, σε κάθε δάσκαλο
Ανοιχτή επιστολή σε κάθε νηπιαγωγό, σε κάθε δάσκαλο
ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΗ και ΠΕΜΠΤΗ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ!
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΔΟΕ στις 8/12, ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, έδειξε για άλλη μια φορά το αληθινό του πρόσωπο. Έδειξε ποιον πραγματικά θεωρεί αντίπαλό του!
Έτσι λοιπόν, τη στιγμή που εδώ και ένα μήνα, δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, αλλά και εκατοντάδες σωματεία που καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα του Ιδιωτικού Τομέα, έχουν εξαγγείλει Πανεργατική-Πανελλαδική απεργία για τις 17 Δεκέμβρη, οι άθλιοι της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ), αποφάσισαν απεργία για τις 16 Δεκέμβρη!!! Η απόφαση αυτή:
•Επιδιώκει να ακυρώσει την ίδια τη δυνατότητα των εργαζομένων να απαντήσουν στην ενιαία και γενικευμένη επίθεση που δέχονται, με ενιαίο και αποτελεσματικό τρόπο και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα.
•Διασπά την ενότητα δράσης και το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων, διευκολύνει τα σχέδια κυβέρνησης-πλουτοκρατίας, βάζει πλάτες στην αντιλαϊκή πολιτική. Βάζει πλάτες στην ανατροπή των εργασιακών, ασφαλιστικών, μισθολογικών δικαιωμάτων.
Στο μαύρο μέτωπο πλουτοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ το ρόλο του συνδαιτυμόνα, του κοινωνικού εταίρου και του «δούρειο ίππου» στο εργατικό κίνημα τον έχουν αναλάβει εργολαβικά οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ταξικής προδοσίας.
Η απόφαση αυτή εκτός από το ότι υπονομεύει την ίδια την δυνατότητα των εκπαιδευτικών στην ενιαία και αποτελεσματική απάντηση, είναι και καθαρός εκβιασμός προς τις ταξικές δυνάμεις αλλά και σε κάθε εργαζόμενο που αντιστέκεται.
Κανένας να μη σκύψει το κεφάλι στον εκβιασμό των λακέδων του εργατικού κινήματος.
Είναι ζήτημα ταξικής επιλογής, ζήτημα συνείδησης.
Μετά και από αυτές τις εξελίξεις, το ΠΑΜΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση καλεί σε 48ωρη απεργία. Απεργούμε και στις 16 και στις 17 Δεκέμβρη.
Εκ των πραγμάτων η απεργία στις 17 Δεκέμβρη αποκτά ξεχωριστό ειδικό βάρος. Και γιατί είναι Πανελλαδική-Πανεργατική σε Ιδιωτικό-Δημόσιο Τομέα και γιατί την καλούν τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ.
Στις 17 Δεκέμβρη απεργούμε όλοι!
Στη μάχη αυτή κρίνεται στην πράξη η ρήξη και η ανυπακοή! Κρίνεται η παλικαρίσια στάση των παιδιών της ταξικής πάλης, των εργαζόμενων, όλων αυτών που δεν τους καλύπτει συνδικαλιστικά η ξεπουλημένη πλειοψηφική ηγεσία της ΔΟΕ.
Πρωτοστατούμε στη ζύμωση και στην εκλαΐκευση του διεκδικητικού αγωνιστικού πλαισίου του ΠΑΜΕ.
Οργανώνουμε την ενιαία και συντονισμένη απάντηση των εκπαιδευτικών, με τη συμμετοχή τους στην απεργία αλλά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Δεν κάνουμε πίσω από τις ανάγκες μας.
Απεργούμε με ανυπακοή και απειθαρχία
•Στην επιδρομή ΕΕ-ΣΕΒ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ
•Στο ξεπούλημα της εργατικής αριστοκρατίας.
Απαντάμε: την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!
Παίρνουμε την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα χέρια μας, δεν την εκχωρούμε.
Νιώθουμε στο πετσί μας το τίμημα της αντιλαϊκής θύελλας. Επιλέγουμε το τίμημα του αγώνα. Είμαστε σίγουροι ότι θα συναντηθούμε με τους χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που ενιαία δέχονται την επίθεση. Επιλέγουμε την αξιοπρέπεια. Λέμε όχι στην υποταγή και το φόβο.
Είμαστε σίγουροι ότι η σπορά που θα σπείρουμε με αυτή τη στάση αργά ή γρήγορα, σήμερα ή αύριο, θα καρπίσει. Όπως είναι σίγουρο ότι τις πιο λαμπρές, τις πιο ηρωικές σελίδες του το εργατικό κίνημα, τις έγραψε σε συνθήκες ανυπακοής, κόντρα σε κάθε αστική νομιμότητα, κόντρα σε κάθε φραγμό που εμποδίζει τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Τη μάχη αυτή με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αργά ή γρήγορα θα την κερδίσουμε.
Συναδέλφισσα-συνάδελφε
Ένα βασικό συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε και είναι επείγον!
Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου ΔΟΕ είναι βαρίδια, είναι μέρος του προβλήματος.
Αν δεν απαλλαγούμε από αυτές, κίνημα υπεράσπισης των εργαζομένων, ανασύνταξη του κινήματος, δε μπορεί να υπάρξει!
Καλούμε έκτακτα ΔΣ, Γενικές Συνελεύσεις, συγκρότηση Απεργιακών Επιτροπών για την οργάνωση της απεργίας και στις 16 και στις 17 Δεκέμβρη.
Συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια και στις κινητοποιήσεις.
16 Δεκέμβρη ώρα 11.00 π.μ συγκέντρωση και κινητοποίηση στo Υπουργείο Παιδείας
17 Δεκέμβρη ώρα 11.00 π.μ στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Πεδίο του Άρεως.
Δράσε και εσύ μαζί με το ΠΑΜΕ
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ
•Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης. Κατάργηση του ΑΣΕΠ Δεν θέλουμε ούτε ΑΣΕΠ-ούτε Πίνακες! Ούτε προϋπηρεσία-ούτε μοριοδότηση! Ούτε «ρύθμιση»-ούτε «μεταβατική περίοδο απορρόφησης».Μονιμοποίηση τώρα όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση (ωρομίσθιοι-αναπληρωτές) χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
•1800 ευρώ (μεικτά) στο νεοδιόριστο, με 3600 καταληκτικό. Γνήσιες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση.
•Δημόσια κοινωνική καθολική ασφάλιση. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας (30/30) και στο 80% του τελευταίου μισθού. Σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες. Να προσμετράται ως συντάξιμος ο χρόνος ανεργίας-αδιοριστίας.
•Όχι στο διάλογο και της διαβούλευσης της απάτης
•Όχι στην αξιολόγηση της προσαρμογής και της υποταγής στο σχολείο-επιχείρηση, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Όχι στο νέο σύστημα πρόσληψης και «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών.
Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία παιδεία για όλους.
Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της εκπαίδευσης.
Όχι στο αποκεντρωμένο-διαφοροποιημένο σχολείο της αγοράς.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η μάχη της απεργίας θα δοθεί με οργάνωση και αποφασιστικότητα
και ο πόλεμος με τους εργοδότες και το κράτος τους
αργά ή γρήγορα θα κερδηθεί!
Δικαιώθηκε η προσφυγή της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη
Σε πρώτη φάση η προσφυγή τους είχε δικαιωθεί εκ μέρους της αρμόδιας αρχής, όμως δεν εφαρμόστηκε καθώς υπήρξε ετέρα προσφυγή κατά της απόφασης της ΕΕΤΤ από εκείνους που χρησιμοποιούσαν το όνομα liantinis στα ανώτερα όργανα που ορίζει ο νόμος.
Επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου σήμανε και η τελική απόφαση δικαιώνει την οικογένεια Λιαντίνη, όπως από έγκυρη πηγή πληροφορηθήκαμε μόλις σήμερα.
Η ικανοποίηση και η χαρά μας είναι μεγάλη και θα γίνει μεγαλύτερη όταν η απόφαση εκτελεστεί. Ας ελπίσουμε να μην υπάρξουν και άλλες χρονοτριβές για μια υπόθεση που και ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι παραβίαζε τα νόμιμα συμφέροντα εκείνων που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη.
Εξάλλου τα όποια επιχειρήματα διακινούνταν στο διαδίκτυο από τους έχοντες αντίθετη άποψη, έχουν από καιρό καταρρεύσει.
πχ Έχουμε διαβάσει ότι η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη είχε ως στόχο να φιμώσει οποιαδήποτε συζήτηση στο διαδίκτυο για το μεγάλο φιλόσοφο και το έργο του.
Ξέρουμε όμως όλοι πια πως αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Το αποδεικνύουν οι αμέτρητες καταχωρήσεις στις σελίδες του HOMA EDUCANDUS με ντοκουμέντα από το αρχείο Λιαντίνη και που η ίδια του η σύζυγος μας εμπιστεύτηκε με άδεια δημοσίευσης. Ντοκουμέντα που με κάθε υπευθυνότητα έχουμε δηλώσει και ξαναδηλώνουμε ότι δεν της ζητήσαμε, με δική της πρωτοβουλία μας έστειλε.
Ξέρουμε ακόμη πως το HOMA EDUCANDUS υπέστη επιθέσεις και διασυρμούς στο διαδίκτυο - και όχι μόνο - ακριβώς γιατί δημοσίευε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη. Επιθέσεις που έχουμε κρατήσει μπακ απ και μπορούμε να αποδείξουμε ότι συνέβησαν στο χώρο που τόσα χρόνια είχε οικειοποιηθεί το όνομα του Λιαντίνη.
Αλλά και επιθέσεις κρυμμένες στην ανωνυμία του διαδικτύου σε ένα σωρό άλλους χώρους, πχ στο you tube.
Και μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι η ανωνυμία τους προστατεύει, όμως στα δικά μας μάτια ήταν από καιρό ξεκάθαρη η αλήθεια και κυρίως ποιος ήταν ο κοινός στόχος όλων αυτών των επιθέσεων. Να σταματήσουμε να δημοσιεύουμε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη.
Πράγμα που όπως γνωρίζει ο καθένας που μας επισκέπτεται τακτικά, πέτυχαν τελικά. Όχι γιατί φοβηθήκαμε ή κουραστήκαμε. Αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό εκτιμήσαμε πως τραυματίζει την εικόνα του ίδιου του Λιαντίνη.
Θυμίζω ότι η απόφασή μας πάρθηκε όταν αναδημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο η φωτογραφία του Λιαντίνη από το εξώφυλλο της Γκέμμας και αναφέρομαι στην αυθεντική φωτογραφία και όχι σε εκείνη που ο καθένας που έχει τη Γκέμμα διαθέτει. Φωτογραφία που και πάλι η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη μας είχε εμπιστευτεί με επιθυμία να λάβουμε τα αναγκαία μέτρα για τη μη αναδημοσίευσή της.
Και πράγματι αυτό κάναμε. Πάνω στην ίδια τη φωτογραφία σημειώσαμε ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.
Δε δίστασαν τότε να παραχαράξουν τη φωτογραφία ώστε να την αναδημοσιεύσουν ως δική τους...
Και το ίδιο είχαν κάνει παλιότερα με το ορειπορικό του Λιαντίνη.
Σ' αυτό το παιχνίδι αντεκδίκησης αποφασίσαμε να βάλουμε τέλος σταματώντας την ανάρτηση ντοκουμέντων. Δε σταματήσαμε όμως να ενδιαφερόμαστε για το Δημήτρη Λιαντίνη και το έργο του. Αλλά και για να μπει τέλος σε όλες αυτές τις γελοιότητες που προσβάλλουν τη μνήμη του και ζημιώνουν αντί να ωφελούν τη διάδοση της φιλοσοφίας του.
Θεωρούμε ότι η τωρινή απόφαση θα συμβάλει σημαντικά και θετικά στην κατεύθυνση αυτή. Γι' αυτό και εκφράζουμε την ικανοποίηση και τη χαρά μας και αναμένουμε πλέον σύντομα την εκτέλεση της αρχικής απόφασης.
______________________________
Βασίλης Γκουρογιάννης: "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή"
Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη, ομολογώ ότι δεν το πρόσεξα. Η πρώτη μου επαφή είχε αφορμή το διαγωνισμό για το βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ, στα μέσα περίπου του Νοέμβρη. Τότε και μόνο και θέλοντας να παρουσιάσω τα διαγωνιζόμενα βιβλία, εντόπισα ότι επιτέλους είχε γραφτεί από Ελλαδίτη βιβλίο για το Κυπριακό.
Συγκινήθηκα. Με την Κύπρο με δένει σχέση βαθιά. Την έχω επισκεφθεί τρεις φορές, τις δύο για να λάβω μέρος σε συνέδρια της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας και την άλλη για να επιμορφωθώ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου για διάστημα εννέα μηνών.
Ταυτόχρονα όμως ανακάλυψα πως ο συγγραφέας είναι συντοπίτης μου, γεννημένος στη Γρανίτσα Ιωαννίνων, το 1951. Άρα και της ίδιας περίπου γενιάς... Και πρέπει επίσης να αναφέρω πως στην πορεία έμαθα ότι το Γκουρογιάννης ήταν το σόι εκ μητρός της γιαγιάς μου, με καταγωγή επίσης από τη Γρανίτσα.
Κι ενώ δεχόμουν τη μία έκπληξη μετά την άλλη, ήρθε και ένα βίαιο γεγονός, η επίθεση ακροδεξιών κουκουλοφόρων κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου, στη Στοά του Βιβλίου.
Είχα πλέον πολλούς λόγους να σπεύσω να αγοράσω το βιβλίο και να βυθιστώ στη μελέτη του. Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να το διαβάσω σε μια μέρα, όπως συνηθίζω ακόμη και όταν πρόκειται για βιβλία με πολλές σελίδες. Κι ο λόγος ήταν ο αφόρητος πόνος. Πόνος που με έκανε να το αφήνω για ώρες στην άκρη μέχρι να συνέρθω και να μπορέσω να πάω παρακάτω.
Χτες βράδυ κατάφερα επιτέλους να το τελειώσω. Κι αισθάνομαι όχι μόνο σε θέση αλλά και υποχρεωμένη να μιλήσω για το βιβλίο αυτό. Και όχι για την όποια μακρινή συγγένεια με δένει με το συγγραφέα. Αυτό είναι το λιγότερο, άσχετο αν το ανέφερα για λόγους δεοντολογίας.
Η υποχρέωση ξεκινά από τη σχέση μου με την Κύπρο. Την έχω ζήσει και έχω πονέσει βαθύτατα για όσα εκεί συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Κι άλλο τόσο έχω πονέσει και οργιστεί με όσα εδώ στην Ελλάδα λένε για την Κύπρο. Αλλά και από όσα άθλια δημοσιεύματα κυκλοφορούν για το βιβλίο του Γκουρογιάννη στο ελληνικό διαδίκτυο:
http://hellenicrevenge.blogspot.com/2009/10/blog-post_4217.html
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα. Άρθρο που δίνει ερμηνεία και στα έκτροπα που σημειώθηκαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Τόσο εκείνοι που το ανάρτησαν στο διαδίκτυο όσο και οι άλλοι που όρμησαν στη Στοά Βιβλίου με κουκούλες, έχουν την πεποίθηση πως ο Γκουρογιάννης είναι ανθέλληνας.
Η ουσία (για μένα) δεν είναι να καταδικάσω την όποια πεποίθηση έχουν, αλλά να υποστηρίξω ως Ελλαδίτισσα που έζησα στην Κύπρο την αλήθεια που γνωρίζω. Και η αλήθεια αυτή, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ταυτίζεται με την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης. Δυστυχώς, όσο και να μας πονάει αυτή η αλήθεια.
Πριν προχωρήσω είναι θαρρώ σκόπιμο να παραπέμψω και στις δηλώσεις του ίδιου του συγγραφέα:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=66775
Ώστε πρώτος εκείνος να εξηγήσει τα του βιβλίου του. Ποιες ήταν οι πηγές του, γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο, τι απαντά σε όσους τον πολεμούν.
Θα παραπέμψω επίσης εδώ:
http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=473
σε μια επώνυμη κριτική, όπου μπορείτε να διαβάσετε και τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος:
http://www.diavasame.gr/flippingBook.cfm?itemID=473
διότι κι αυτό έχει το νόημά του. Να διαπιστώσετε δηλαδή ιδίοις όμμασι το ύφος του συγγραφέα. Έστω και αν με τις πρώτες σελίδες είναι αδύνατον να αποκτήσετε σαφή αντίληψη του ύφους του στο υπόλοιπο βιβλίο. Μάλιστα οφείλω να καταθέσω την προσωπική μου γνώμη ότι οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι σημαντικά κατώτερες από εκείνες που θα διαβάσει κανείς από τη μέση του βιβλίου και μετά.
Ειδικά από το δέκατο κεφάλαιο και μετά, σελίδα 191, ένιωσα το συγγραφέα να με απογειώνει. Ως εκεί, ως το κεφάλαιο 10, ναι μεν διάβαζα περιγραφές που με έβρισκαν σύμφωνη, δεν είχα όμως ακόμη συναντήσει εκείνα τα ιδιαίτερα στοιχεία που ένας απαιτητικός αναγνώστης σαν και μένα αναζητεί στα βιβλία λογοτεχνίας.
Δεν παριστάνω τη σπουδαία, τονίζω μόνο ότι αρκετά βιβλία έμειναν κατά καιρούς μισοτελειωμένα στη βιβλιοθήκη μου καθώς δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα προσωπικά μου στάνταρ. Ή, άλλα που αναγκάστηκα να τα διαβάσω ως το τέλος, τόλμησα και δημόσια να τα επικρίνω δριμύτατα. Ειλικρινά δε θα έκανα εξαίρεση για το βιβλίο του Γκουρογιάννη έστω και αν κάποια ελάχιστα κοινά γονίδια μας ενώνουν. Το αντίθετο μάλιστα.
Μέχρι λοιπόν τη σελίδα 191, σε αρκετά σημεία επικρότησα με το μολυβάκι μου τα γραφόμενα του Γκουρογιάννη. Και συγκινήθηκα διαβάζοντας για τόπους που περπάτησα και βιώματα που κι εγώ αποκόμισα στην Κύπρο. Δεν ένιωσα όμως ως εκεί το κάτι άλλο, αυτό που το καλό μυθιστόρημα καταφέρνει και μόνο: Να σε συγκλονίσει και να σε παρασύρει έξω από την όποια πραγματικότητα ζεις. Να σε μεταφέρει στο δικό του κλίμα και να σε εγκλωβίσει στο θέμα του.
Στο κεφάλαιο 10 πρωταγωνιστεί ο Οικονομάκος. Ο μανιάτης καταδρομέας. Ξεκορμίζει από την υπόλοιπη συντροφιά, και παίρνει νύχτα τους δρόμους της Λευκωσίας. Φτάνει στην πασίγνωστη οδό Λήδρας. Στο σημείο αναφοράς, όπως λέει ο Γκουρογιάννης, στο αντίστοιχο της δικής μας Ομόνοιας. Φτάνει ως το σημείο που η Λήδρας διακόπτεται. Ως το στρατιωτικό φυλάκιο. Και εκεί συναντά ένα παιδάκι - φρουρό. Τι εύστοχη περιγραφή... για τους σημερινούς νέους της Κύπρου που φυλάνε σκοπιά σε σημεία που κάποτε τα έβαψε το αίμα. Το κόκκινο αίμα. Είναι το σημείο της πράσινης γραμμής. Το ίδιο σημείο που χάρισε και τον τίτλο στο βιβλίο, και με τον ίδιο κόκκινο "λεκέ".
Τον καιρό που σπούδαζα στη Λευκωσία, 1994 - 1995, τα σύνορα δεν ήταν ακόμη ανοιχτά όπως σήμερα. Κι όμως η τύχη με έφερε να περπατήσω πέρα από την πράσινη γραμμή, μέσα στη νεκρή ζώνη. Εμπειρία που χαράχτηκε ανεξίτηλα στα κύτταρά μου και που με συντρόφευε διαρκώς στις σελίδες του Γκουρογιάννη. Και με το όπλο παρά πόδας. Αν στο τόσο, στο ελάχιστο, θα τον έπιανα ψεύτη, δε θα δίσταζα να πυροβολήσω. Όμως, το ξαναλέω, ο Γκουρογιάννης είπε την αλήθεια.
Θα πρέπει πραγματικά να κοπίασε πολύ για να γράψει αυτό το βιβλίο. Και να ταλανίστηκε αφόρητα μέχρι να αφήσει τις λέξεις στο χαρτί. Γιατί δεν αφήνεις εύκολα, Ελλαδίτης εσύ, λέξεις σαν αυτές που λέει ο Οικονομάκος, να τυπωθούν επίσημα:
"Ρε κωλοκύπριοι, εσείς χαλάσατε απ' άκρη σ' άκρη", φωνάζει ο μανιάτης καταδρομέας μέσα στο βιβλίο. Κι όποιος το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει κάποια στιγμή εκεί κάτω, νιώθει να φιδοζώνεται.
"Βρε πουστοκαλαμαρά, ζητάς και ρέστα; Εσείς μας φέρατε τους Τούρκους. Παλιοχουντάρες!" έρχεται η απάντηση και παρότι πρόκειται για μυθιστόρημα, εσύ που έζησες εκεί κάτω, σηκώνεις το χέρι σου να μαζέψεις τη φριχτή ροχάλα του αδερφού Κύπριου. Εσύ ξέρεις. Πως τέτοιες κουβέντες έχουν αληθινά ακουστεί. Όπως και όλος ο υπόλοιπος διάλογος που ακολουθεί στο βιβλίο.
Διάλογοι ανάμεσα σε αδέρφια, ανάμεσα σε έλληνες. Γι' αυτό πονάς. Και σκίζεσαι κομμάτια.
Αυτή είναι η πρώτη γερή γροθιά στο στομάχι. Κι έπειτα το γρονθοκόπημα του Γκουρογιάννη συνεχίζεται αμείωτο. Ο Οικονομάκος κατευθύνεται στη Μακεδονίτισσα. Ξέρεις, καλαμαρά μου, τι είναι η Μακεδονίτισσα; Σε μακαρίζω αν δεν ξέρεις. Να πατήσεις όμως εδώ:
http://athkeiaseros.pblogs.gr/tags/makedonitissa-gr.html
Γιατί δεν έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις την ιστορία σου. Να μάθεις επιτέλους πως σκοτώθηκαν οι καλαμαράδες που σήμερα οι τάφοι τους βρίσκονται στη Μακεδονίτισσα. Και από ποιον. Από τους αδελφούς Κυπρίους.
Αυτούς όμως τους νεκρούς, όσο κι αν μας σοκάρει ο τρόπος που πέθαναν, ο Γκουρογιάννης φροντίζει στο βιβλίο του να αποδείξει πως δεν είναι άτυχοι νεκροί μα τυχεροί. Τυχεροί ως προς τους υπόλοιπους, Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους. Ακόμη και Τουρκοκυπρίους. Αλλά και τους Τούρκους που στάλθηκαν τότε να υλοποιήσουν τον Αττίλα.
Το βιβλίο του Γκουρογιάννη δεν είναι υποκατάστατο βιβλίου ιστορίας, όχι τουλάχιστον σαν τα υπόλοιπα βιβλία ιστορίας που γνωρίζουμε. Αν και στις σελίδες του κάνει πυκνές αναφορές σε εκείνο το βιβλίο ιστορίας της Στ' δημοτικού που ξεσήκωσε μίση και πάθη πριν από λίγα χρόνια.
Υποτίθεται από το μύθο που πλέκει ότι στόχος είναι να γραφτεί μιάμιση ακόμη γραμμή στο βιβλίο ιστορίας των παιδιών μας. Να ειπωθεί πλέον επίσημα ότι εκεί κάτω πολέμησαν και οι Ελλαδίτες. Όμως η προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει τον βαθύτερο ακόμη προβληματισμό του συγγραφέα. Δεν είναι μόνο η μιάμιση γραμμή που απουσιάζει. Είναι περισσότερο σημαντικό τι λένε οι άλλες γραμμές της ιστορίας. Πώς γράφεται η ιστορία.
Κι εδώ θα ξεχωρίσω το κεφάλαιο 12. Σελίδες 221 - 223. Φαινομενικά άσχετες με τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει ως εκεί. Και όμως εκεί κρύβεται το κλειδί της ανάγνωσης ολόκληρου του βιβλίου. Από κει μάλιστα και μετά θες δε θες μπαίνεις στην ιστορία και γίνεσαι ένα με όσα διαβάζεις. Ακόμη κι εσύ που μέχρι σήμερα δεν ήξερες τίποτε για την Κύπρο. Ο Γκουρογιάννης έχει καταφέρει πια να σε αδειάσει και σένα με το "οικοδομικό του καρότσι" μέσα στην κολυμπήθρα...
Και τι κολυμπήθρα!
"... είναι μια παλαίστρα με σκατά. Όσες αρωματικές δάφνες κι αν στρώσεις αποπάνω, η σκατίλα δε φεύγει. Την έχεις για πάντα στα ρουθούνια." (σελ. 270 )
Αντέχεις τη σκατίλα; Τότε να τολμήσεις να διαβάσεις το βιβλίο. Αλλιώς άστο... Στο λέω για να μην παρασυρθείς από το κόκκινο. Η ουσία είναι στο πράσινο. Στο σκατουλί... Στην αηδία για τις μαλακίες που έγιναν στην Κύπρο. Κι όχι στους θανάτους και τους τραυματισμούς.
Είναι αυτό το φοβερό που βίωσαν εκεί κάτω οι Ελδυκάριοι. Οι Ελλαδίτες δηλαδή φαντάροι που μετείχαν στην ΕΛΔΥΚ, την Ελληνική Δύναμη Κύπρου. Κι έγινε το μυαλό τους παγοκολόνα. Και βαθύτατα ψυχαναλυτικά ο Γκουρογιάννης σημειώνει:
"Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η ψύξη του μυαλού. Είναι η απόψυξη, που κρατάει χρόνια." (σελ. 264 )
Ουσιαστικά το βιβλίο παίζει τούτο το ρόλο. Της αναγκαστικής απόψυξης. Ο συγγραφέας τολμά να βάλει το χέρι του στον καταψύκτη που κλείσαμε εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού του 74 και να τις ανασύρει βίαια κάτω από τον καυτό ήλιο της αλήθειας.
Ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας επώνυμος δικηγόρος. (Δικηγόρος είναι και ο συγγραφέας.) Πολέμησε κάποτε στην Κύπρο. Τριάντα χρόνια μετά μέσα από συμπτώσεις ( ; ) ξεθάβει όσα έζησε. Όσα ο ίδιος έθαψε στην ψυχή του και δεν κατάφερνε τόσα χρόνια να αντικρίσει κατάματα.
Στη θέση του μπορεί να είναι ο καθένας από μας κι ας μην πολέμησε στην Κύπρο.
Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες δεν αποφεύγεις τα κλισέ στην αξιολόγηση του ήρωα. Σε παρασέρνει έντεχνα (αυτό το καταλαβαίνεις στο τέλος ) ο συγγραφέας να τον περάσεις κι αυτόν έναν ακόμη πικραμένο και μη αναγνωρισμένο βετεράνο του πολέμου στην Κύπρο.
Δε θα σου μαρτυρήσω τι συμβαίνει μετά. Ανίερο να αποκαλύπτεις την εξέλιξη του μύθου. Προετοιμάσου όμως για ανατροπές. Σοκαριστικές ανατροπές. Όταν ο πάγος αρχίσει να λιώνει, ούτε που φαντάζεσαι σε τι θα σε οδηγήσει. Ακόμη και όταν πιστέψεις πως έφτασες στην άκρη και τα είδες όλα. Υπομονή. Φτάσε πρώτα στην τελευταία σελίδα. Ή, για να ακριβολογώ, στην προτελευταία.
Αλλά και όταν τελειώσεις την ανάγνωση, όπως την τελείωσα κι εγώ, θα έχεις κι άλλους δρόμους να βαδίσεις. Γιατί τότε θα αρχίσεις να βλέπεις πίσω από το μύθο και την όποια πορεία των ηρώων του βιβλίου. Και σαν Δροσουλίτες θα αρχίσουν μπρος σου να χορεύουν οι αλληγορίες του Γκουρογιάννη που τις προσπέρασες βιαστικός νομίζοντας πως περιγράφει γεγονότα που αφορούσαν απλά και μόνο τους ήρωες είτε του βιβλίου είτε και τους αληθινούς...
Εκεί, στο τέλος, θα αρχίσει να δουλεύει μέσα σου το βιβλίο σε άλλη πια διάσταση. Ο μύθος θα καταρρεύσει. Όπως προηγουμένως είχαν καταρρεύσει οι όποιοι ρομαντισμοί έτρεφες για το κυπριακό.
Το χτες μεταφέρεται και πάλι στο ιστορικό του βάθος. Κι εσύ προσγειώνεσαι βίαια στο σήμερα. Και βλέπεις. Πίσω από τον ήρωα. Βλέπεις την Κύπρο και την Ελλάδα βλέπεις. Και τους Κύπριους και τους Ελλαδίτες. Γιατί "άλλο Κύπρος, άλλο Κύπριοι, όπως άλλο Ελλάδα, άλλο Έλληνες - τεράστιες διαφορές... " όπως παρατηρεί και ο συγγραφέας (σελ. 408 )
Να η μιάμιση γραμμή της ιστορίας. Με αυτή τη μιάμιση γραμμή ο Γκουρογιάννης τα έχει πει όλα.
Άσχετα αν εμείς άλλα μάθαμε στα σχολεία.
Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Να ξεμάθουμε όσα μάθαμε πριν αρχίσουμε να μαθαίνουμε την αληθινή μας ιστορία. Μπορούμε; Όσο μπορούμε να γδάρουμε το δέρμα μας... Μόνο έτσι θα γκρεμίσουμε τα είδωλα. Γιατί τόσα χρόνια που τα προσκυνάμε γίνανε ένα με μας.
Είναι για τούτο που συμβαίνει το ανεξήγητο. Να βλέπουμε μπρος μας την Κύπρο ακρωτηριασμένη αλλά να μην καταλαβαίνουμε πως χωλαίνει. Και ακρωτηριασμένη να στέκει και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, μα κανείς να μην το αντιλαμβάνεται. (σελ. 405 )
Τόσο πολύ που όταν παρουσιάζεται ένα βιβλίο που τολμά να πει αυτά τα λόγια, να ορμούν μια χούφτα ανεγκέφαλοι και φωνάζοντας "ένωση" να σκίζουν το βιβλίο. Απίστευτο; Και όμως έγινε. Για να επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης.
Θα βάλω μια άνω τελεία εδώ. Δεν ξοφλάς εύκολα με τέτοια βιβλία... Όπως δεν ξοφλάς με τους λεκέδες από αίμα. Και με τα κακοφορμισμένα τραύματα. Που συνεχίζουν να αιμορραγούν. Και τραβούν τις μύγες... Με όλο τον κίνδυνο της επιμόλυνσης.
Και ξέρεις. Η επιμόλυνση θα οδηγήσει σε νέο ακρωτηριασμό. Όχι σε ένωση!
Ξέρεις; Σε αφήνει η σημερινή ζωή να ξέρεις; Να βλέπεις;
Χωμένος στις οθόνες, της τιβούλας, του υπολογιστή, του κινητού σου... προλαβαίνεις να δεις τίποτε άλλο;
Ο Γκουρογιάννης τα κατάφερε να δει. Να ανοίξει το φάκελο του παρελθόντος με προσηλωμένο το βλέμμα όχι στο χθες μα στο αύριο. Κι αν μυθιστόρημα έγραψε, φρόντισε στην κάθε του σελίδα του να ακροβολιστεί στο παρόν και το σήμερα της μικρής φτωχής μας πατρίδας. Ακτινογράφησε θεόγυμνη τη ζωή μας. Κι εμάς τους ίδιους. Τσίτσιδους.
Κι όσοι τον διαβάσαμε τρέχουμε και δε φτάνουμε να κρύψουμε τη γύμνια μας...
Γιατί καλά την είχαμε τόσα χρόνια καλύψει σε θάλασσες από ψέματα και φαντασίες και μύθους. Και ιδεοληψίες διάφορες.
Αυτή τη φορά όμως μας τσάκωσαν στο παραπέντε. Πέντε ακριβώς λεπτά πριν βουτήξουμε. Σ' αυτά τα κρίσιμα πέντε λεπτά πριν. Εκεί μας τσάκωσε η πένα του Γκουρογιάννη. Και μας άδειασε...
Κι άντε τώρα ο καθένας να πορευτεί...
______________________________
Ανδρέας Μήτσου "Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ"
Το διαβάζω αυτόν τον καιρό. Και μαζί διαβάζω γενικότερα το συγγραφέα. Ομολογώ πως μου ήταν άγνωστος έως πρόσφατα. Αν κι έχει αποσπάσει ήδη τρεις σημαντικές διακρίσεις.
"Η ελεημοσύνη των γυναικών" είναι απλά το τελευταίο του έργο. Ο Ανδρέας Μήτσου όμως είναι "παλιός" στο μονάκριβο άθλημα της γραφής. Ήδη από το 1996 έχει τιμηθεί με το Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος για το μυθιστόρημά του: "Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου".
Το 2002 απέσπασε το Βραβείο Γραμμάτων Κώστα Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή διηγημάτων του: "Σφήκες". Αλλά και το Βραβείο αναγνωστών (ΕΚΕΒΙ - ΕΡΤ) έχει απονεμηθεί στον Ανδρέα Μήτσου, το 2007, για τη νουβέλα του "Ο κύριος Επισκοπάκης".
Ο εξαιρετικός αυτός συγγραφέας, που όπως ανέφερα μου ήταν άγνωστος έως πρόσφατα, και φταίω αποκλειστικά εγώ που είχα μονομερώς ενσκύψει σε άλλα διάβασματα πέραν της λογοτεχνίας, έχω την τεράστια τιμή να είναι δάσκαλός μου αυτό το διάστημα στην τέχνη της δημιουργικής γραφής. Κοντά του παρακολουθώ μαθήματα τις τελευταίες εβδομάδες και σιγά σιγά τον ανακαλύπτω και όλο και μαγεύομαι περισσότερο.
Καθώς δεν τον γνώριζα, έκανα το λάθος να ζητήσω άλλα σεμινάρια και όχι το δικό του. Η τύχη θέλησε να με οδηγήσει κοντά στον Ανδρέα Μήτσου. Και να ανοίξει ένας καινούριος κόσμος για μένα, με την κυριολεκτική σημασία του όρου "κόσμος".
Οφείλω μάλιστα να πω ότι ήμουν αρκετά επιφυλακτική στην αρχή ως προς το λογοτεχνικό του έργο. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό πως πρέπει να τελειώσει πρώτα η μαθητεία κοντά του και μετά να διαβάσω τα βιβλία του. Όμως την περασμένη Παρασκευή η επιθυμία στάθηκε ακατανίκητη. Ευτυχώς.
Ξεκίνησα από την Ελεημοσύνη των γυναικών και ακόμη βρίσκομαι στη φάση της μελέτης. Αν και το βιβλίο είναι μόλις 150 σελίδων. Ο Μήτσου όμως χρειάζεται δεύτερο και τρίτο διάβασμα και πάλι στα μισά του δρόμου είσαι. Κι όχι γιατί γράφει "δύσκολα". Ίσα ίσα. Η γραφή του ρέει σαν ήρεμο ποτάμι. Στοιχείο που σε ξεγελά. Αφήνεσαι λοιπόν στο ρυθμό του και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως έφτασες στη θάλασσα. Η σιγουριά της όχθης χάνεται και βρίσκεσαι αιφνιδιαστικά αντιμέτωπος με βαθυδίνη ωκεανό.
Πώς; Αυτό το πώς το μαθαίνει κανείς μόνο αν μαθητέψει κοντά του. Και γνωρίσει το στιλ γραφής που ακολουθεί.
Γραφή ιδιαιτέρως επίπονη, τολμώ να πω βασανιστική. Ο αντίποδας της πρώτης ανάγνωσης των έργων του. Γραφή που στοχεύει επιτηδευμένα στην "ευκολία" της ανάγνωσης και όχι στο στρυφνό και δαιδαλώδες κείμενο. Αυτό όμως είναι μόνο η επιφάνεια. Ή, μάλλον, το προσεκτικά τοποθετημένο περιτύλιγμα της εξωτερικής μορφής του έργου.
Στην πραγματικότητα ο Ανδρέας Μήτσου είναι οπαδός της πολυεπίπεδης γραφής. Με βάθος που ακόμη δεν έχω καταφέρει ούτε καν να διακρίνω... Νιώθεις διαβάζοντάς τον πως ανασηκώνεις μανδύες, που αρχικά ούτε που υποψιαζόσουν, και όμως το αληθινό σώμα του κειμένου εξακολουθεί να σου διαφεύγει.
Και δεν είναι μόνο τα επάλληλα στρώματα της γραφής του. Είναι και το ιδιαίτερο ταλέντο του να σε κάνει συμμέτοχο και συνερευνητή της αλήθειας καθώς μέσα από τη γραφή του που φαντάζει προσωπικό βίωμα ανακαλύπτεις έντεχνα κρυμμένες αλήθειες και βιώματα που αφορούν εσένα τον ίδιο.
Κι εκεί αρχίζει το άλλο παιχνίδι για τον αναγνώστη που είναι και μαθητευόμενος δίπλα του. Η θεωρία του σεμιναρίου μετατρέπεται σε χειροπιαστή απόδειξη της σοφής διαχείρισης του λόγου με βασικό ζητούμενο τη βαθύτερη αλήθεια της ψυχούλας μας.
Τα μυστικά της τέχνης του δεν έχω σκοπό να σας τα αποκαλύψω. Όποιος πολύ λαχταρά να τα γνωρίσει, δεν έχει παρά να απευθυνθεί στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και να ζητήσει να παρακολουθήσει το επόμενο σεμινάριο διηγήματος του Ανδρέα Μήτσου.
Για τους άλλους όμως, που δεν έχουν τέτοιο σαράκι γραψίματος να τους κατατρώει, προτείνω ανεπιφύλακτα την ανάγνωση των έργων του.
Καθώς είμαι ακόμη στην αρχή της μελέτης, δε γνωρίζω και δεν μπορώ να προτείνω με ποιο βιβλίο του να αρχίσετε. Το βέβαιο είναι πως αν προτιμήσετε την Ελεημοσύνη των γυναικών, θα συναντήσετε το πλέον ώριμο πρόσωπο του συγγραφέα αφού είναι και το τελευταίο του έργο.
Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων. Μπορεί λοιπόν να διαβαστεί όχι μόνο με τη σειρά των σελίδων αλλά και με όποια σειρά ο καθένας επιλέξει.
Προσωπικά έχω μέχρι στιγμή ξεχωρίσει τον Κάγια του. Το ένατο στη σειρά διήγημα. Και όπως του είπα σήμερα και του ίδιου - και το πιστεύω ακράδαντα - το διήγημα αυτό κάποια στιγμή θα θεωρείται κλασικό και η μελέτη του θα είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον κάθε σπουδαστή της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Το βάθος της ιστορίας που διαπραγματεύεται φτάνει ως τον Όμηρο και την αυλή της Κίρκης. Τίποτε άλλο όμως δε θα προσθέσω γιατί δε θέλω να σας χαλάσω τη μαγεία της πρώτης προσέγγισης.
Όταν μελετήσω ολόκληρο το βιβλίο, θα επανέλθω και θα πω τη γνώμη μου συνολικά.
Παραθέτω αναλυτικά και με χρονολογική σειρά την εργογραφία του Ανδρέα Μήτσου όπως έχει εκδοθεί από τον Καστανιώτη:
1. Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου, μυθιστόρημα, 1995
2. Γέλια, διηγήματα, 1998
3. Σφήκες, διηγήματα, 2001
4. Ο σκύλος της Μαρί, μυθιστόρημα, 2004
5. Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού, 2005
6. Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί, διηγήματα, 2006
7. Ο κύριος Επισκοπάκης (Η εξομολόγηση ενός δειλού), νουβέλα, 2007
8. Η ελεημοσύνη των γυναικών, διηγήματα, 2009
Κλείνουν σχολεία για τη γρίπη. Οι μαθητές πού πάνε;
Ένας πανικός και στο θέμα του κλεισίματος των σχολείων... Θα κλείσουν τα σχολεία για 15 μέρες!!! έλεγαν απόψε τα κανάλια. Έφτασαν ακόμη και την υπουργό να ρωτήσουν ώστε να γίνει πιστευτή η διάδοση. Να κάνουν δηλαδή τον κοσμάκη να πιστέψει πως υπάρχει και τέτοια σκέψη στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των υπευθύνων.
Δεν ξέρω... ίσως αυτοί να έχουν δίκιο και εγώ άδικο. Και πράγματι να υπάρχει τέτοια πρόθεση. Αλλά να μου επιτρέψουν να υποβάλω ένα ερώτημα:
Ακόμη και αν κλείσουν τα σχολεία, τα παιδιά πού θα πάνε;
Και ειδικά τα μεγάλα παιδιά. Τα γυμνασιόπαιδα και τα παιδιά του λυκείου. Θα μείνουν σπίτι; Αστείο και μόνο να το υποθέσει κανείς.
Και εις επίρρωσιν του προβληματισμού μου καταθέτω ένα πραγματικό γεγονός που αντιμετώπισα σήμερα.
Βρέθηκα λοιπόν σε ένα σχολείο στα πλαίσια συνδικαλιστικών υποχρεώσεων. Φυσικά μόνο στο γραφείο προσωπικού. Και τηρώντας με ευλάβεια τα μέτρα της νέας γρίπης. Ούτε ματς μουτς και βεβαίως απολύμανση χεριών...
Και ξαφνικά βλέπω ένα γειτονόπουλο. Στο διάδρομο του σχολείου. Δημοτικού σχολείου. Το γειτονόπουλο; Μαθητής γυμνασίου. Και γυμνασίου που είναι κλειστό λόγω γρίπης!
- Τι κάνεις εδώ; ρώτησα το μικρό μου γείτονα.
Και τι μου απάντησε;
- Πέρασα να δω την παλιά μου δασκάλα!
- Μα καλά, του λέω, προχτές δε μου είπες ότι το σχολείο σου έκλεισε λόγω γρίπης; Δε σκέφτηκες πως εδώ υπάρχουν εκατοντάδες μικρά παιδιά και δεν πρέπει να επισκεφθείς το χώρο τους;
Και γιατί να το σκεφθεί; Μικρό παιδί είναι κι αυτό. Το σκέφθηκε μήπως κανείς από τους αρμόδιους ώστε να εκδώσουν σχετική οδηγία; Έστω σύσταση προς τους γονείς και τους μαθητές των σχολείων που κλείνουν;
Αλλά εδώ προβληματίζεται κανείς και για κάτι ακόμη. Για την ανευθυνότητα των σχολείων στην τήρηση πάγιων εντολών. Εντολές που απαγορεύουν αυστηρά την είσοδο μη εχόντων εργασία στο χώρο του σχολείου.
Εντολές που ενίοτε θυμούνται ακόμη και εναντίον των συνδικαλιστών κάποιοι εγκάθετοι και αδιαφορούν εντελώς όταν υφίσταται λόγος... Όπως και στην περίπτωση που μου έτυχε σήμερα.
Είθε κάποιος αρμόδιος να διαβάσει αυτές τις γραμμές και να δείξει τη δέουσα ευαισθητοποίηση.
Αλλά... ειλικρινά δεν ξέρω τι περιμένω για τα σχολεία, όταν ακόμη και τα ασθενοφόρα διακομίζουν τον ένα ασθενή μετά τον άλλο χωρίς ενδιάμεσα να απολυμαίνονται. Όπως ακούσαμε σήμερα στα δελτία ειδήσεων και για την τραγική περίπτωση της 19χρονης στη Θεσσαλονίκη. Κανείς, είπαν οι εργαζόμενοι, δε μας ενημέρωσε ότι η κοπέλα είχε τη νέα γρίπη. Κι έτσι το ασθενοφόρο δεν απολυμάνθηκε μετά τη μεταφορά της!!!
Αν εκεί, στα ασθενοφόρα, υπάρχει τέτοια τακτική, να περιμένουν ειδική διαταγή για απολύμανση, τότε τι ελπίζουμε για τα σχολεία; Απλά να έχουμε την τύχη με το μέρος μας...
Ευτυχώς πάντως στο δικό μου σχολείο τηρούνται όλα τα μέτρα που μας έχουν δοθεί. Και πολύ σχολαστικά. Ευτυχώς λέω όχι για το δικό μου το τομάρι, που είμαι και πενήντα χρονών, αλλά για τα παιδάκια. Που κάποια από αυτά ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου και τρέμει η ψυχή μου. Τι χρωστάνε αυτά τα αγγελούδια;
Και είναι τα χρυσά μου τόσο υπάκουα στο θέμα αυτό... Όλα τα χεράκια απολυμαίνονται μόλις μπούμε και λίγο πριν βγούμε από την αίθουσα. Το μπουκαλάκι με το απολυμαντικό έχει πλέον γίνει μέρος της ζωής μας. Φτάνει όμως αυτό;
πχ Πάει ένα πιτσιρίκι στο κυλικείο. Δίνει χρήματα, παίρνει ρέστα. Τι κάνει αμέσως μετά; Παίρνει το σάντουιτς και το καταναλώνει... Τι σημασία έχει αν βγήκε από την τάξη με χέρια καθαρά;
Αν είχα παιδί, σε τέτοιους καιρούς θα φρόντιζα να έχει από το σπίτι το κολατσιό του. Και ένα μπουκαλάκι νερό. Απλά πράγματα που δεν νομίζω ότι χρειάζεται μυαλό για να τα σκεφτεί κανείς. Και που δε χρειάζεται επίσης μυαλό να σκεφτεί ότι τέτοια οδηγία δε θα μπορέσουν εύκολα να εκδώσουν οι αρμόδιοι.
Εδώ περί απαγόρευσης συνωστισμού σε κλειστούς χώρους μίλησαν και οι θιασάρχες ξεσηκώθηκαν. Διότι και πολύ σωστά τα περισσότερα σχολεία απέφυγαν φέτος να κλείσουν επισκέψεις σε θέατρα.
Βέβαια ούτε και αυτό μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό μέσο από μόνο του. Αρκεί κάποιος να σταθεί και να παρατηρήσει ένα παιδί για λίγο και θα καταλάβει... Παιδιά είναι. Τους λες και τους εξηγείς για το φαρμακάκι, και το κάνουν τα καημένα. Αλλά τα βλέπεις σε λίγο να βγαίνουν στην αυλή και να κάνουν ό,τι μπορούν για να διαδώσουν τα μικρόβια που το καθένα κουβαλάει.
Άλλα επιδίδονται σε αγώνες πάλης... άλλα παίζουν τάπες... άλλα ακουμπούν το σάντουιτς στο παγκάκι και σε λίγο το ξαναπαίρνουν και το δαγκώνουν. Παιδιά είναι! ΟΚ! Εμείς όμως, που δεν είμαστε παιδιά, τι κάνουμε;
Εμείς τους απαγορεύουμε να δανείζουν το μολύβι στο συμμαθητή τους! Χα!
Και μετά παίρνουμε και τους δίνουμε μπάλες να παίξουν... το μολύβι μας μάρανε!!!
Ειλικρινά να παρακαλάμε να έχουμε τύχη. Τίποτε άλλο...
Όσο για το κλείσιμο των σχολείων, πρώτα να βρουν πού θα πάνε τα παιδιά όταν κλείσει το σχολείο τους, και μετά να το κλείσουν. Γιατί αλλιώς τα μεν μεγάλα θα γεμίσουν τις αλάνες και τις καφετέριες, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, τα δε μικρά θα βρεθούν επισκέπτες στο γραφείο ή στο μαγαζί των γονιών...
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Καλλιθέας – Μοσχάτου
ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΡΑ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ!
ΠΑΜΕ ΙΣΧΥΡΟ – ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ!
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΕΣΑΚ – ΔΕΕ!
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας, στις 11 Νοέμβρη 2009 και οι εκλογές για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. πραγματοποιούνται μετά τις βουλευτικές, που οδήγησαν στην εναλλαγή κυβέρνησης και όχι στην αλλαγή πολιτικής. Οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν τα ίδια, να εφαρμόσουν τη στρατηγική της Ε.Ε. που εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων, φορτώνοντας την κρίση στις πλάτες μας.
Ούτε μια ώρα χαμένη! Καμιά ανοχή – καμιά αναμονή!
Καμία θυσία για την πλουτοκρατία! Η αντεργατική πολιτική θα ενταθεί!
Το πρώτο «πράσινο» ξύλο έπεσε στους διαδηλωτές της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης!
Μονόδρομος για τους εργαζόμενους είναι η οργάνωση, η λαϊκή συμμαχία και η αντεπίθεση.
Όσο η εξουσία και τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου, η Παιδεία θα είναι προνόμιο των λίγων και ακριβό εμπόρευμα, αυριανών ευέλικτων εργαζόμενων δια βίου μάθησης. Καθόλου τυχαίος άλλωστε ο τίτλος του ΥΠΕΠΘ! Εργασιακά, μισθολογικά, κοινωνικά δικαιώματα συνθλίβονται.
Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και οι συναντήσεις ΔΟΕ, ΟΛΜΕ με τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ είναι αποκαλυπτικές:
«Αύξηση» 30 λεπτών την ημέρα, δηλαδή πάγωμα μισθών.
Οι γυναίκες στο δημόσιο 5 έως 17 χρόνια αργότερα στη σύνταξη.
Οικοδομείται ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντείνει τη μαθητική διαρροή και την αμάθεια.
Με τη Δια Βίου Μάθηση (κατάρτιση, δεξιότητες, ζώνες… ), η Παιδεία γίνεται πιο ταξική.
Προωθείται η αποκέντρωση, η αξιολόγηση, η κατηγοριοποίηση σχολείων (και των εκπαιδευτικών) και η παράδοσή τους στις επιχειρήσεις.
Οι άδειες στα 33 κολέγια «παγώνουν», για να εξισωθούν με διαφάνεια ( ; ) με τα ΑΕΙ!
Με ή χωρίς stage και ωρομίσθια γενικεύονται οι ελαστικές μορφές εργασίας.
Σχολεία με «γρίπη», χωρίς υποδομή και χρηματοδότηση και πλήθος παιδιών έξω από παιδικούς σταθμούς, νηπιαγωγεία και Ειδική Αγωγή.
ΔΟΕ – ΟΛΜΕ – ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ
σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΔΟΕ – ΟΛΜΕ
• Αποδυνάμωσε τον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ.
• Γύρισε την πλάτη στον οπορτουνισμό και τον καιροσκοπισμό, στις ηγεσίες των παρατάξεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Είναι συμπληρώματα του δικομματισμού.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ!
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ!
Η λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της αναζητούν στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού, τον αγωνιστή δάσκαλο, αυτόν που αρνείται να γίνει διαχειριστής και υπερασπιστής της ταξικής Παιδείας, αυτόν που αφουγκράζεται τις αγωνίες και τα αδιέξοδα της λαϊκής οικογένειας, εκείνον που γίνεται αρωγός στο πλάι της νεολαίας για τη μόρφωση και την αληθινή γνώση, εκείνον που προβάλλει τον αγωνιστικό τρόπο ζωής με τη στάση του, που αντιστέκεται σθεναρά στη διαστρέβλωση της επιστημονικής και ιστορικής αλήθειας. Πάρε θέση σε αυτή τη δίκαιη υπόθεση.
Συναδέλφισσα, συνάδελφε,
Στο Σύλλογό μας, για άλλη μια φορά η ΕΣΑΚ έδωσε όλες τις δυνάμεις της για αγωνιστική, ταξικά προσανατολισμένη δράση του Δ.Σ., παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Οι άλλες δυνάμεις κινήθηκαν στη λογική της αποχής και του εφικτού, έγιναν τα δεκανίκια των πλειοψηφιών ΔΟΕ – ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ. Λειτούργησαν μεταξύ τους συμπληρωματικά!
• Ενιαία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Αύξηση των κρατικών δαπανών για την παιδεία στο 15%.
• Γνήσιες και ουσιαστικές Σ.Σ.Ε. χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις, σε όλα τα επίπεδα. 1800 Ευρώ (μεικτά) ο μισθός του νεοδιόριστου με 3.600 καταληκτικό.
• Δημόσια, κοινωνική, καθολική ασφάλιση για όλους. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας (30/30 ) και στο 80% του τελευταίου μισθού. Σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες, στα 60 για τους άντρες. Ο χρόνος ανεργίας – αδιοριστίας να προσμετράται συντάξιμος.
• Να μην περάσει η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις εργαζόμενες γυναίκες στο δημόσιο.
• Κατάργηση των αντιασφαλιστικών – αντιεκπαιδευτικών νόμων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Κατάργηση κάθε διάταξης για τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων.
• Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους. Άμεση κατάργηση του θεσμού των ωρομισθίων – αναπληρωτών. Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ.
• Πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα στους αναπληρωτές και τους ωρομίσθιους (για όσο υπάρχουν), υπολογιζόμενα για όλους τους μήνες του χρόνου. Επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού. Άμεση κατάργηση της διάταξης του Νόμου Πετραλιά για 100 ένσημα το έτος, που αποκλείει τους ωρομίσθιους από το στοιχειώδες δικαίωμα δωρεάν επίσκεψης στο θεράποντα ιατρό και αναγκαίας φαρμακευτικής αγωγής.
• Εξίσωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών Α/θμιας με αυτό της Β/θμιας. Άμεση νομοθετική κατοχύρωση του ωραρίου των νηπιαγωγών στην ίδια κατεύθυνση.
• Θεσμοθέτηση δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, με υλικοτεχνική υποδομή και μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού. Ενιαίο – Δωδεκάχρονο – Βασικό – Υποχρεωτικό Σχολείο. Ίδρυση Δημόσιων και Δωρεάν Επαγγελματικών Σχολών μετά το δωδεκάχρονο σχολείο. Κατάργηση του ανισότιμου διπλού δικτύου ΓΕΝΙΚΗΣ – ΤΕΕ, των ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΚΕΣ – Κολλεγίων. Να μην ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο η κοινοτική οδηγία 36/05 για τα κολλέγια.
• Καθιέρωση της ειδικής αγωγής ως υποχρεωτικής και αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν.
• Εγγραφή στο δημόσιο σχολείο όλων των παιδιών των μεταναστών, ανεξάρτητα από έγγραφα νομιμοποίησης. Διδασκαλία της μητρικής γλώσσας, ιστορίας και γεωγραφίας της χώρας προέλευσής τους.
• Δημιουργία ενιαίων παιδαγωγικών πανεπιστημιακών σχολών (ΕΠΠΣ) για την εκπαίδευση και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
ΚΑΝΕ ΤΟ ΒΗΜΑ!
Στους αγώνες που θα έρθουν και στις εκλογές για τα ΔΣ των Συλλόγων!
Δώσε ψήφο για την αναγέννηση του λαϊκού κινήματος, για την παιδεία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών!
Καταψήφισε τις δυνάμεις του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού και του ευρωμονόδρομου!
ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΠΑΜΕ!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΕΣΑΚ – ΔΕΕ
Λαμπρίδου Μαρία
Λουκάς Σπήλιος
Παλαιολόγου Κατερίνα
Παπανικολάου Κατερίνα
Παυλόπουλος Γιώργος
Όποιος πρόλαβε φωτογράφισε το Νέο Μουσείο Ακρόπολης
Το επισκεφθήκατε το νέο μουσείο Ακρόπολης;
Το πολυδιαφημισμένο και χρυσοπληρωμένο νέο μουσείο της χώρας;
Αν όχι, σας ενημερώνω ότι αργήσατε πολύ. Άργησα και η ίδια, γι' αυτό εκ πείρας σας μιλώ και τον καημό μου σας μεταφέρω.
Πήγα εκεί μόλις προχτές, το απόγευμα της Παρασκευής. Φυσικά με τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Όπως πάντα σε όλα τα μουσεία και όλα τα μνημεία.
Φωτογραφία από περσινή επίσκεψη στο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο
(για να δείτε σε κανονική προβολή τη φωτογραφία, κάντε πάνω της κλικ)
Το ίδιο είχα κάνει και λίγες μέρες νωρίτερα, το πρωινό της Τετάρτης, πηγαίνοντας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Στο οποίο και φωτογράφισα ελεύθερα ό,τι μου άρεσε:
από τα κυκλαδικά ειδώλια του αυλητή και του αρπιστή
μέχρι την πολυαγαπημένη κόρη Φρασίκλεια - δείτε μάλιστα και το αφιέρωμα που της ανεβάσαμε στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS
και από τα ολόχρυσα κύπελλα του Βαφειού
μέχρι την Αθηνά του Βαρβακείου που μια ιδιοτροπία του φακού μετέτρεψε σε χρυσή αν και πρόκειται για ολόλευκο μαρμάρινο αντίγραφο του αφανισμένου πλέον χρυσελεφάντινου αγάλματος της θεάς, αυτού που αγκάλιαζε πάλαι ποτέ ο Παρθενώνας.
Τονίζω μάλιστα πως ρώτησα τους φύλακες αν και με ποιους όρους επιτρέπεται να φωτογραφίσω. Μου τόνισαν το χωρίς φλας και την απαγόρευση να ποζάρει κανείς με τα εκθέματα. Μου υπέδειξαν επίσης δυο - τρεις βιτρίνες με κυκλαδικά που απαγορεύεται η φωτογράφιση. Και έτσι και έκανα.
Δεν έκανα όμως καθόλου έτσι στο νέο μουσείο Ακρόπολης... Διότι με τεράστια έκπληξη άκουσα, κάνοντας την ίδια ερώτηση στους εκεί φύλακες, πως δεν επιτρέπεται καθόλου και σε κανένα χώρο και με κανένα τρόπο να βγάλεις φωτογραφίες!!!
Μου υπέδειξαν μάλιστα πως αν θέλω ντε και καλά φωτογραφίες των εκθεμάτων, μπορώ να επισκεφθώ το πωλητήριο του μουσείου!
Με λίγα λόγια μου αποκάλυψαν πως δεν έχω το δικαίωμα να φωτογραφίζω τους θησαυρούς της φυλής μου ενώ εκείνοι το έχουν και μάλιστα έχουν και όλο το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται εμπορικά τις φωτογραφίες που βγάζουν...
Όμως εγώ - όπως φαντάζομαι κι εσείς - έχω ήδη δει εκατοντάδες φωτογραφίες στο διαδίκτυο από το εσωτερικό του νέου μουσείου Ακρόπολης. Φωτογραφίες που βγήκαν από κάμερες απλών επισκεπτών... Πώς έγινε αυτό;
Μια πρώτη απάντηση βρήκα εδώ:
http://mantosot.blogspot.com/2009/06/blog-post_24.html
στο εξαίρετο blog της Μαντώς. Η ίδια πρόλαβε λέει και φωτογράφισε το νέο μουσείο (και έκανε καταπληκτική δουλειά) όμως αργότερα οι υπεύθυνοι του μουσείου έβγαλαν φιρμάνι απαγόρευσης!!!
Το πώς συνέβη αυτό το ανακάλυψα σε ένα άρθρο του Ριζοσπάστη - με ημερομηνία 26 Ιούνη 2009.
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5147704
Από το άρθρο αυτό μεταφέρω το εξής διαφωτιστικό απόσπασμα:
"Δεν πρόλαβαν να «στεγνώσουν» τα «δάκρυα» από τη «συγκίνηση» των αστών για το νέο Μουσείο Ακρόπολης και η κυβέρνηση προχώρησε στην κατάθεση τροπολογιών (μέσω του νομοσχεδίου «Οργανωτική Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων - Βόλος 2013»), που ενισχύουν τον εμπορευματικό χαρακτήρα του μουσείου και δημιουργούν υποδομές «υποδοχής» επιχειρηματικής δράσης.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση κατέθεσε τέσσερις προσθήκες στον αντιδραστικό νόμο 3711 του 2008, με τον οποίο το νέο Μουσείο Ακρόπολης ορίστηκε ως ΝΠΔΔ, αποκομμένο από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ακριβώς για να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Ετσι, στο άρθρο 2 προστίθεται ότι για την εκπλήρωση των σκοπών του Μουσείου, εκτός από εργαστήρια (σ.σ. ακόμα δεν υπάρχουν) προβλέπεται η παραγωγή εκμαγείων, έκδοση φωτογραφιών, αντιγράφων κ.λπ. «από το ίδιο το μουσείο ή κατ' εντολήν του», δηλαδή από ιδιωτικά εργαστήρια."
Καταλάβατε κυρίες και κύριοι;
Στα μουλωχτά και μετά τις φιέστες πέρασαν τις τροπολογίες με τις οποίες απαγόρευσαν στους έλληνες να φωτογραφίζουν την πολιτιστική τους κληρονομιά.
Και πολύ φοβάμαι ότι η περίπτωση του νέου μουσείου Ακρόπολης είναι μονάχα η αρχή. Σύντομα το ίδιο προβλέπω θα γίνει με όλα τα μουσεία και όλα τα μνημεία... Εν ψυχρώ παράδοση στους μάνατζερς ή ακόμη και στους ιδιώτες. Όπως και το απίστευτο που συνέβη με τη Λυρική Σκηνή αλλά και την ίδια την Εθνική Βιβλιοθήκη. (Αν δεν το έχετε μάθει, κάντε κλικ εδώ να μάθετε και να σοκαριστείτε... )
Δέκα χρόνια ακριβώς από το σεισμό της Πάρνηθας
Ρικομέξ...
Ήταν μεσημέρι θυμάμαι. Γύρω στις 3 νομίζω. Το πρωί, όπως κάθε Σεπτέμβρη τέτοιες μέρες, ήμουν στο σχολειό και ετοιμαζόμασταν για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μάλιστα εκείνη τη μέρα με είχαν στείλει στο κέντρο διανομής διδακτικών βιβλίων να ξεχωρίσω τα βιβλία του σχολείου μας. Γλώσσα Πρώτης 24 κομμάτια. Μαθηματικά Δευτέρας 22 κομμάτια. Κολοδουλειά...
Τα ξεχώρισα και τα έβαλα ντάνες σε μια άκρη για να πάει την άλλη μέρα το φορτηγάκι να τα φορτώσει... Έτσι νόμιζα.
Κι έπειτα γύρισα κατάκοπη σπίτι αλλά και πανευτυχής. Βλέπετε εκείνη τη μέρα για πρώτη φορά θα συνδεόμουν στο ίντερνετ. Στο μαγικό κόσμο που θαύμαζα και λαχταρούσα αλλά και φοβόμουν, όπως φοβόμαστε κάθε τι άγνωστο...
Εσείς, οι περισσότεροι, είστε νεότερης γενιάς. Μεγαλώσατε με κομπιούτερ και τα παίζετε στα δάχτυλα. Για μας δεν ήταν καθόλου έτσι. Και δεν ήταν και τα κομπιούτερ όπως τα ξέρετε σήμερα. Τα δικά μου πρώτα βήματα γίνανε σε περιβάλλον Dos... Τα windows προέκυψαν αρκετά αργότερα. Και το ίντερνετ; Αυτό πια το κοίταγα από μακριά και το φοβόμουν όσο δε λέγεται.
Τώρα φαίνεται αδιανόητο να έχεις υπολογιστή και να μην έχεις ίντερνετ. Αλλά έτσι ακριβώς ξεκίνησα. Και δε με πείραζε και καθόλου αφού και μόνο για τον υπολογιστή χρειάστηκε να προσπαθήσω αρκετά για να τον αποκτήσω...
Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, όπως και πολλά άλλα της ζωής μου, βρισκόμουν Αστυπάλαια. Και συγκεκριμένα στο κάμπινγκ. Αχ, όμορφα χρόνια και αξέχαστα...
Εκεί και γνώρισα τη Νίκη και τον Παναγιώτη. Η Νίκη σπούδαζε σε δραματική σχολή και ο Παναγιώτης ήταν πληροφορικάριος. Χαράς ευαγγέλια... Επιτέλους ένας άνθρωπος να μου λύσει τις χιλιάδες απορίες μου. Και που σαν άκουσε ότι έχω κομπιούτερ αλλά όχι και ίντερνετ γιατί δεν ξέρω και γιατί φοβάμαι κλπ κλπ... πήρε στη στιγμή την απόφαση να με βοηθήσει.
Πράγματι, δεν πρόλαβα να γυρίσω Αθήνα και ντριν το τηλέφωνο. Η Νίκη... Ερχόμαστε μου λέει για καφέ...
Και ήρθαν και ήπιαμε τον καφέ αλλά κυρίως η επίσκεψη είχε σκοπό να βάλει ο Παναγιώτης, καλή του ώρα, σε μια τάξη το ηλεκτρονικό μου χάος...
Από μένα είχε ζητήσει να αγοράσω ένα πακετάκι για ίντερνετ της ΟΤΕΝΕΤ για να μπορέσει να κάνει εκείνος τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Ποπό... βουνό μου φαινόντουσαν όλα τα καινούρια που έπρεπε να μάθω... Άσε που έτρεμε το φυλλοκάρδι μου μη βγάλω τα μάτια του υπολογιστή με την ασχετοσύνη μου...
Τα ρύθμισε που λέτε όλα ο Παναγιώτης αλλά μετά έπρεπε να περάσουν τρεις μέρες για να ενεργοποιηθεί η σύνδεση. Κι αυτές οι τρεις μέρες έληγαν ακριβώς στις 7 Σεπτέμβρη του 2009!!!
Να γιατί εκείνη τη μέρα γύρισα κατάκοπη μεν αλλά μέσα στην τρελή χαρά. Επιτέλους θα έμπαινα στο ίντερνετ! Που ειρήσθω εν παρόδω δεν είχα ξαναδεί ούτε και σε ξένο υπολογιστή. Μόνο από περιγραφές. Ανάμεσα στις οποίες το κυρίαρχο ήταν τα περί ιών και άλλων τεράτων απειλητικών...
Γυρίζω που λέτε στο σπίτι, μεσημεράκι της 7ης Σεπτέμβρη, λίγα λεπτά πριν τις τρεις... Ανοίγω τον υπολογιστή και παίρνω μπρος μου όλες τις σημειώσεις από το μάθημα που μου είχα κάνει σχετικά ο Παναγιώτης. Θα πατήσεις αυτό, θα γράψεις αυτόν τον κωδικό, θα ακούσεις το "του του του" ... έτσι συνδεόμασταν τότε... προϊστορικά πράγματα.
Τρέμαν τα χέρια μου θυμάμαι. Και η καρδιά μου χτυπούσε ταμπούρλο!
Με τα χίλια ζόρια κατάφερα καμιά φορά να ολοκληρώσω όλα τα βήματα. Και δόξα τους θεούς! Επιτέλους ήμουν μέσα!!! Και έτοιμη να ουρλιάξω από χαρά!!!
Εκείνη όμως τη στιγμή, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ούτε λεπτό αργότερα, κάνε ένα ΤΣΑΦ η οθόνη και σβήνει!!!!!! Ταυτόχρονα ΤΣΑΦ έκανε και η άλλη οθόνη, της τηλεόρασης, και σβήνει κι αυτή!!!!
- Θεούλη μου! Μου την έπεσαν οι χάκερς! Πάει το κομπιουτεράκι μου!
Αλλά και την τηλεόραση;;; Καταστράφηκα η γυναίκα!!!
Γελάτε; Καλά κάνετε και γελάτε. Αλλά ακριβώς έτσι έγιναν τα πράγματα. Και χαμπάρι δεν πήρα ότι έγινε σεισμός. Αφοσιωμένη στο σπουδαίο έργο της σύνδεσης στο ίντερνετ, τίποτε άλλο δεν πρόσεξα. Ούτε το βουητό, ούτε το πάτωμα που πήγε πέρα δώθε, ούτε και το σβήσιμο της τηλεόρασης με έβγαλε από την πλάνη μου.
Όσο απίθανο και αν φαίνεται, είναι η καθαρή αλήθεια. Και μπορεί μερικοί να το λένε χάρην αστεϊσμού πως αν γίνει το τάδε ή το δείνα απίστευτο θα συμβεί σεισμός αλλά στη δική μου περίπτωση έγινε αληθινός σεισμός ακριβώς τη στιγμή που συνδέθηκα πρώτη φορά στο διαδίκτυο...
Χρειάστηκαν τα ουρλιαχτά της γειτόνισσσας, που με τους σεισμούς δεν τα πάει καθόλου καλά, για να πάρω είδηση τι συνέβαινε. Και τότε ξεκίνησε το δεύτερο... Πολύ πιο δυνατό από το πρώτο. Η πολυκατοικία χόρευε σάμπα και πράγματα έπεφταν και έσπαγαν...
Αλλά και πάλι, αν και ήξερα πια ότι ζω σεισμό και όχι επίθεση από χάκερς, που άλλη δουλειά (κατά τη γνώμη μου) δεν είχαν παρά να καιροφυλακτούν να μου την πέσουν όλοι μαζί το πρώτο δευτερόλεπτο που θα έμπαινα στο ίντερνετ.... και πάλι λέω δεν έκανα τίποτε για να προφυλαχθώ... Έμεινα παγωμένη στην πολυθρόνα του γραφείου να κοιτάω με πόνο ψυχής το κομπιουτεράκι μου και να θλίβομαι βαθύτατα που το όνειρο για το πρώτο σερφάρισμα της ζωής μου έσβησε πριν ξεκινήσει καν.
Βέβαια όταν σταμάτησε και ο δεύτερος σεισμός, ήθελα δεν ήθελα αναγκάστηκα να κατεβώ στο παρκάκι της γειτονιάς. Πήρα την ειδική τσάντα που έχω πάντα για τέτοια περίπτωση, εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα, πήρα ακόμη και μια πτυσσόμενη καρέκλα και κατέβηκα σαν μαντάμ Σουσού...
Οι γείτονες αλλόφρονες. Εγώ στην καρακοσμάρα μου. Έβγαλα το ραδιάκι από την τσάντα, σας είπα ότι είχα εκεί όλα τα απαραίτητα και το εννοώ, και μαζεύτηκαν όλοι γύρω. Κάποιοι προσπαθούσαν και με κινητά, αλλά ήταν όλες οι γραμμές μπλοκαρισμένες.
Οι πρώτες πληροφορίες έλεγαν άλλα αντ' άλλων. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξάλλου εμείς εδώ δεν είχαμε ζημιές, μόνο κάτι αντικείμενα που είχαν πέσει από τα ράφια... πού να φανταστούμε τι είχε γίνει στην άλλη άκρη της Αθήνας;
Είναι αλήθεια πως κι εγώ προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου στο Περιστέρι, αλλά δεν το σήκωσαν και σταμάτησα... Να μην φορτώνω τις γραμμές τέτοιες ώρες, έτσι δε λένε οι οδηγίες του ΟΑΣΠ;
Έπειτα σαν δασκάλα σε σχολείο της γειτονιάς βάλθηκα να καταπολεμήσω τον πανικό. Σε παιδάκια και μεγάλους. Οδηγία του ΟΑΣΠ κι αυτή:
ΟΧΙ ΠΑΝΙΚΟΣ!!!
Ώσπου δυο τρεις ώρες αργότερα χτύπησε το κινητό μου. Ο Νηρέας στην άλλη άκρη της γραμμής. Κάπου από την επαρχία...
Ρε συ, μου έβαλε τις φωνές, τι κάθεσαι εκεί κάτω; Τράβα Περιστέρι να δεις αν ζει η μάνα!!!
Μου φάνηκε παράλογο. Γιατί να μη ζει η μάνα; Με ένα τέτοιο μικρό σεισμούλη;;; Εξάλλου μετά από σεισμό δεν πρέπει να τρέχουμε με τα αμάξια μας στους δρόμους και να εμποδίζουμε τις αρχές στο έργο τους...
Να όμως που και το ράδιο άρχισε να βγάζει τα πρώτα άσχημα μαντάτα. Και ένα κρύο φίδι σύρθηκε στην πλάτη μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξα το γιουγκάκι μου και ξεκίνησα. Τα πόδια μου τώρα πια είχαν παραλύσει από την αγωνία. Κι ας προσπαθούσα να με καθησυχάσω. Άδικος κόπος...
Πήγαινα λοιπόν και στην αρχή τίποτε το παράξενο δεν έβλεπα. Όταν όμως έφτασα Αιγάλεω, το σκηνικό άλλαξε. Και όσο προχωρούσα η φρίκη μεγάλωνε και οι ζημιές επίσης...
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Πώς γίνεται σε μας ο σεισμός να μην έχει προκαλέσει καταστροφές και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα να γίνεται ο χαμός;
Όταν πια μπήκα στο Περιστέρι τρόμαξα για τα καλά. Γκρεμισμένοι τοίχοι, μπαλκόνια να κρέμονται, άνθρωποι να κλαίνε... Θεέ μου, τι θα έβλεπα φτάνοντας στο πατρικό μου;
Και έφτασα. Και το είδα. Σκισμένο χιαστί... Πώς σκίζουμε μια κόλλα χαρτί; Έτσι ήταν σκισμένοι οι τοίχοι. Όλοι οι δικοί μου και οι γείτονες έξω στο δρόμο. Να βλέπει ο καθένας το σπιτικό του κατεστραμμένο και να μην μπορεί να πιστέψει πως μέσα σε λίγα λεπτά σωριάστηκαν έτσι οι κόποι μιας ζωής.
Και η μάνα; Ζωντανή ευτυχώς αλλά κατά τύχη. Την ώρα του σεισμού της έπεσε στο κεφάλι ένας αμφορέας που ευτυχώς την ακούμπησε με το χερούλι του και μόνο.
Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε για τη Νέα Σμύρνη. Δεν είχε νόημα να μείνουμε Περιστέρι, εκεί κανένας δεν τολμούσε να μπει μέσα σε κτίριο με τέτοια κατάσταση...
Αλλά κι εδώ οι άνθρωποι έξω κοιμήθηκαν εκείνο το βράδυ. Κι ας μην είχαμε ούτε μια τόση δα ρωγμή. Και η μάνα μου, στο γιουγκάκι κοιμήθηκε. Πού να τολμήσει με αυτό που είχε ζήσει να μπει στο σπίτι.
Άσε που η γη συνέχιζε να χορεύει. Και κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί αν βρισκόμασταν σε μετασεισμούς ή θα ακολουθούσε άλλος μεγαλύτερος...
Εγώ; γαϊδούρι! Ήμουν η μόνη που εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε στην πολυκατοικία.
Από την επόμενη μέρα βέβαια άρχισε το άλλο δράμα. Ένα τρέξιμο για δυο χρόνια τουλάχιστον. Να εκτιμηθούν οι ζημιές, να υποβληθούν αιτήσεις και κόντρα αιτήσεις. Να βρεθεί συνεργείο... Να βρεθούν λεφτά για το συνεργείο. Και να βρεθεί και σπίτι για τους γονείς και τους παππούδες που είχαν μείνει στο δρόμο. Μόνο όποιος το έχει περάσει καταλαβαίνει τι σημαίνει σεισμόπληκτος και από ταλαιπωρία και από έξοδα. Γιατί ναι μεν στα κανάλια ακούγονται εξαγγελίες για δωρεάν συσσίτια και δάνεια και άλλα μεγαλόσχημα, αλλά στην πράξη αν δεν έχεις ένα καλό κομπόδεμα δικό σου, την έχεις πατήσει. Διότι τι δάνειο νομίζεις δίνουν; Φτάνει να ξαναχτίσεις το σπίτι σου; Άσε το πότε παίρνεις τα λεφτά... και άσε όλα τα άλλα έξοδα να νοικιάσεις σπίτι, να μετακομίσεις...
Και πάλι καλά να λέμε, γιατί μην ξεχνάμε τους νεκρούς και τους τραυματίες. Οι υλικές ζημιές κάποια στιγμή αποκαθίστανται. Οι άνθρωποι όμως;
ΦΑΡΑΝ
Λίγα λεπτά που αλλάζουν για πάντα τη ζωή μας. Έτσι για να θυμόμαστε πως ένα τίποτα είμαστε μπροστά στις δυνάμεις της φύσης. Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι προοδεύσαμε.
Τελικά ο Εγκέλαδος δεν κουνάει μόνο τη γη και τα σπίτια μας. Αλλά και τις συνειδήσεις μας. Και μπορεί να προκαλεί υλικές καταστροφές, μπορεί και να σκοτώνει, και να αφήνει για πάντα ανάπηρους... αλλά ακριβώς γι' αυτό και μας ξανακάνει ανθρώπους. Μας απεγκλωβίζει από το μαγγάνι της Μέριμνας και αναδιατάσσει σκοπούς και προτεραιότητες...
Δέκα χρόνια μετά... Και δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πόσα άλλαξε όχι στα ντουβάρια μας αλλά στη ζωή μας την ίδια εκείνος ο σεισμός. Έστω και αν στη δική μου οικογένεια δε θρηνήσαμε θύμα.
Μα ακριβώς γι' αυτό σήμερα η σκέψη μου γυρίζει σε κείνο το απομεσήμερο. Γιατί καταλαβαίνω πόσο απείρως βαρύτερο ήταν το τίμημα για τους άλλους, τους πιο άτυχους συμπολίτες μας... Και πόσο πιο επώδυνες οι δικές τους μνήμες τη σημερινή μέρα.
Τη μέρα που πολλοί άλλοι τους ξέχασαν. Πνιγμένοι στην εκλογολογία. Αλήθεια, αυτό τουλάχιστον το θυμόμαστε; Ποια κυβέρνηση είχαμε το 1999; Που τάχα και καλά θα έφτανε το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο; Και θα τιμωρούσε όλους τους ενόχους για τα δεκάδες αθώα θύματα εκείνου του σεισμού;
http://www.inout.gr/showthread.php?t=46090
"Ρικομέξ, δέκα χρόνια μετά: θύματα 39, ένοχος κανείς.
Το έγκλημα πιστοποιήθηκε από εμπειρογνώμονες και εισαγγελείς, αλλά η τιμωρία του χάθηκε σ' έναν δικονομικό λαβύρινθο μεθοδεύσεων και τεχνασμάτων.
Δέκα... χρόνια μετά το σεισμό, οι συγγενείς των νεκρών της Ρικομέξ συνεχίζουν, ξεχασμένοι και αβοήθητοι, να διεκδικούν τη δικαίωσή τους"
Και όπως αναφέρει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=61203&cid=4
... Η Αθήνα είχε χτυπηθεί από τον Εγκέλαδο. Ο σεισμός της Πάρνηθας, εντάσεως 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, άφησε πίσω του 143 νεκρούς, 700 τραυματίες, 40.000 άστεγες οικογένειες και πολλά κατεστραμμένα κτίρια.
Ημέρα θλίψης, μνήμης, αλλά και οργής. Για τους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους στα συντρίμμια της Ρικομέξ και της πολυκατοικίας στη Νέα Φιλαδέλφεια, χωρίς κανείς να τιμωρηθεί για τις εγκληματικές αμέλειες και κακοτεχνίες.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε την Αττική από την εποχή των πολέμων. ...
Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχαμε τότε. Του ΠΑΣΟΚ που τώρα έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια κραδαίνοντας τα χι και ψι δεδομένα των δημοσκοπήσεων. Σίγουρο πως θα βρεθεί και πάλι στην καρέκλα της εξουσίας. Για να σώσει τη χώρα από μια ανύπαρκτη όπως λέει κυβέρνηση...
Εμάς όμως ποιος θα μας σώσει και από τους μεν και από τους δε;
Ρωτάω γιατί δεν είμαστε όλοι αμνήμονες σ' αυτή τη χώρα.
Και ρωτάω ακριβώς γιατί περισσεύουν οι αμνήμονες στη χώρα...
___________________
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS
ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΤΟΠΛΟΪΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ
Με τη στήριξη των ταξικών σωματείων παλεύουν για την εφαρμογή των ΣΣΕ
Μπλόκο στην ασυδοσία των εφοπλιστών «έστησαν» χτες τα πληρώματα των πλοίων «ΡΟΔΑΝΘΗ» του εφοπλιστή Αγούδημου και «ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ» του εφοπλιστή Απ. Βεντούρη. Τα πληρώματα, με στήριγμα τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ - ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, βγήκαν χτες από το πρωί στους καταπέλτες διεκδικώντας, με επίσχεση εργασίας, τα δεδουλευμένα τους. Μέχρι και το απόγευμα οι μισθοί είχαν καταβληθεί κανονικά και τα πλοία απέπλευσαν για τα προγραμματισμένα δρομολόγιά τους.
Ωστόσο το πρόβλημα με το «κουρέλιασμα» της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας Ακτοπλοΐας από τους εφοπλιστές παραμένει. Αποθρασυμένοι από την αντιλαϊκή, φιλοεφοπλιστική πολιτική, έχουν φτάσει να αμφισβητούν ακόμα και το αυτονόητο, την καταβολή των μισθών. Ενώ, όπως καταγγέλλουν τα σωματεία, δεν υπάρχει ακτοπλοϊκή εταιρεία που να εφαρμόζει κανονικά τη ΣΣΕ.
Ενδεικτικό της ασύδοτης δράσης των εφοπλιστών, είναι ότι ο Αγούδημος αυθαίρετα έχει εγκαταλείψει πλοία του στο λιμάνι του Πειραιά και αναγκάζει ναυτεργάτες να βρίσκονται μέσα σε αυτά με «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία!
Και δεν είναι μόνο ο Αγούδημος που έχει εγκαταλείψει πλοία και ναυτεργάτες σε όλη τη διάρκεια της θερινής περιόδου. Συνολικά υπολογίζονται στα 20 τα ακτοπλοϊκά πλοία που οι εφοπλιστές - για να προστατεύουν την κερδοφορία τους - κράτησαν δεμένα σε διάφορα λιμάνια, παραβιάζοντας κατάφωρα, με τις πλάτες του ΥΕΝ, την υποχρεωτική δεκάμηνη επάνδρωση και δρομολόγηση πλοίων.
_____________
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5243113
ΣΧΟΛΙΟ
Στα στοιχεία που ο Ριζοσπάστης αναφέρει για τη διακίνηση επιβατών στα νησιά, θα προσθέσω και την προσωπική μου περίπτωση. Συνειδητά φέτος αρνήθηκα να ταλαιπωρηθώ από την τρισάθλια κατάσταση που επικρατεί στην ακτοπλοΐα. Επέλεξα διακοπές στη στεριά. Και όπου μπορούσα να πάω με το αυτοκίνητό μου χωρίς να γίνομαι έρμαιο των διαθέσεων των ακτοπλόων.
Πέρυσι αλλά και πρόπερσι πέρασα τα πάνδεινα επιλέγοντας διακοπές σε νησί. Και συγκεκριμένα στην Αστυπάλαια. Άφιξη στο νησί, 5 το πρωί. Αναχώρηση 5 το πρωί. Δυο νύχτες της ζωής μου σμπαράλια γιατί έτσι θέλει η ακτοπλοϊκή εταιρεία που εξυπηρετεί την Αστυπάλαια...
Το χειρότερο όμως ήταν που και πέρυσι και πρόπερσι δεν κατάφερα να βρω απευθείας εισιτήριο επιστροφής στον Πειραιά και αναγκάστηκα να σπάσω το ταξίδι στη μέση με ενδιάμεσο σταθμό τη Νάξο. Φυσικά πλήρωσα διπλά εισιτήρια. Και φυσικά έγινα λιώμα από την κούραση.
Ειδικά πέρυσι έφτασα το θέμα μέχρι το υπουργείο. Και τι κατάφερα; Να μου κοινοποιήσουν την απάντηση της ακτοπλοϊκής εταιρείας όπου ούτε λίγο ούτε πολύ με ενημέρωναν πως καμία ευθύνη δεν έχουν για το όλο ζήτημα αφού μου εξασφαλίζουν επιστροφή στον Πειραιά μέσω Νάξου.
Κουβέντα βέβαια για την επιδότηση που παίρνουν για να εξυπηρετούν την άγονη γραμμή. Και κουβέντα για την επιβάρυνση του επιβάτη και όχι μόνο την οικονομική με τέτοιες ρυθμίσεις.
Σιγά λοιπόν που θα τους έκανα το χατίρι να ταξιδέψω και φέτος στα νησιά. Στεριά κυρίες και κύριοι. Και για περισσότερες πληροφορίες για τα υπέροχα μέρη που πέρασα τις φετινές μου διακοπές παραπέμπω στα σχετικά άρθρα στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS:
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Σύβοτα, η κοσμική όψη της Θεσπρωτίας
Αναδημοσιεύω από το φόρουμ και σχετικές φωτογραφίες για να δείτε ότι και η στεριά διαθέτει υπέροχες παραλίες:
ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ, ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΛΙ ΣΤΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ (κάντε κλικ στη φωτογραφία για να τη δείτε στο κανονικό της μέγεθος)
ΜΑΚΡΥΓΙΑΛΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΝΕΤΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΜΑΚΡΥΓΙΑΛΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ. Ο ΛΟΦΟΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΥΡΓΟΣ ΡΑΪΟΥ. Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΔΡΕΠΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ - ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΛΙ. ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΩΡΑΙΟΤΑΤΗ ΑΜΜΟΥΔΙΑ
ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ
ΝΤΕΛ ΜΑΡ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ - ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ (και με το νετ μπουκ σε δράση αφού εδώ υπάρχει άριστη κάλυψη της περιοχής και δεν αισθάνεσαι πίσω από τον πολιτισμό ... λέμε τώρα ... )
ΚΑΙ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΟ ΔΡΕΠΑΝΟ
ΔΡΕΠΑΝΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
ΔΡΕΠΑΝΟ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ ΚΑΙ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ. ΠΟΥ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΚΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΣ.
Παραθέτω και μερικές ακόμη όμορφες γωνιές της Θεσπρωτίας και της Πρέβεζας, των παραθαλάσσιων περιοχών της Ηπείρου, για να σχηματίσετε καλύτερη άποψη του τι προσφέρει η περιοχή και να κάνετε σύγκριση με όσα με απίθανες ταλαιπωρίες καταφέρνετε να χαρείτε στο Αιγαίο:
ΣΑΓΙΑΔΑ - Ένα χαριτωμένο ψαροχώρι στην άκρη της Θεσπρωτίας και απέναντι από την Κέρκυρα
Από την άλλη μεριά της Ηγουμενίτσας και σε απόσταση 12 χλμ, ακολουθώντας το δρόμο για την Πάργα και την Πρέβεζα (Ιόνια οδό) συναντάτε την Πλαταριά. Ψαροχώρι κι αυτή με πολλές και καλές ψαροταβέρνες.
Η Πλαταριά διαθέτει και παραλία πανέμορφη και με όλες τις ανέσεις
Ηλιοβασίλεμα στην Πλαταριά - στο βάθος η Κέρκυρα και πάλι... η γειτόνισσα της Θεσπρωτίας, την οποία άνετα μπορείτε να επισκεφθείτε από το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Το ταξίδι διαρκεί λιγότερο από δύο ώρες.
Το φέρι περιμένει να φορτώσει από Ηγουμενίτσα για Κέρκυρα. Εκτός από τα ανοιχτού τύπου
υπάρχουν και τα κλειστά, τα μεγάλα καράβια που ξεκινάν από Πάτρα και κατευθύνονται μέσω Ηγουμενίτσας Κέρκυρας στην Ιταλία. Και είναι και η Ιταλία μια καλή επιλογή για σύντομη επίσκεψη αν επιλέξετε τη Θεσπρωτία για διακοπές. Δε χρειάζεται καν διαβατήριο αφού ανήκει στην ΕΕ... Απλά μπαίνεις στο πλοίο και σε οκτώ ώρες είσαι στο Μπρίντιζι... Μπορείς ακόμη να κατευθυνθείς και πιο βόρεια, στην Αγκόνα ή και στη Βενετία.
Άφιξη από Κέρκυρα στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας - μέρα μεσημέρι και όχι στις πέντε τα χαράματα όπως συνηθίζεται στο Αιγαίο...
24 χλμ μετά την Ηγουμενίτσα, και με καλό δρόμο που ακολουθεί την ακτογραμμή και προσφέρει υπέροχες εικόνες, συναντάς τα φημισμένα Σύβοτα. Την πιο κοσμική γωνιά της Θεσπρωτίας και την πιο πλούσια σε τουριστική κίνηση. Και όχι άδικα...
ΜΕΓΑΣ ΑΜΜΟΣ - παραλία στα Σύβοτα Θεσπρωτίας
ΜΕΓΑΣ ΑΜΜΟΣ - στο βάθος η πανέμορφη Πέρδικα Θεσπρωτίας
ΑΡΙΛΑΣ - παραλία στην Πέρδικα Θεσπρωτίας, γνωστή από τη ρωμαϊκή εποχή για την ομορφιά της, καθώς αποτελούσε θέρετρο για τους πλούσιους Ρωμαίους...
ΑΡΙΛΑΣ - και σήμερα τον προτιμούν πολλοί επώνυμοι για τις διακοπές τους.
που φτάνουν ως εδώ με τα προσωπικά τους σκάφη... Μπορούν όμως εύκολα να χαρούν τις ομορφιές του και όλοι οι υπόλοιποι. Στην περιοχή εκτός από τα τουριστικά συγκροτήματα υπάρχουν και πολλά κάμπινγκ.
ΝΗΣΑΚΙ, μια ακόμη παραλία στην Πέρδικα που διαθέτει συνολικά 12 υπέροχες παραλίες.
ΝΗΣΑΚΙ και πάλι... το φτάνεις εύκολα αυτό το Νησάκι, χωρίς καράβι. Αρκεί να ξέρεις κολύμπι... Και κυρίως τζάμπα!!! Εσύ τώρα μην ακούς τι λέω και μη βλέπεις τις φωτογραφίες που δημοσιεύω. Τράβα στον Πειραιά και χρυσοπλήρωσε μια στριμωχτή θέση σε ένα σαπάκι που αφού σε περάσει θες δε θες από ένα σωρό λιμάνια θα σε φτάσει άγρια μεσάνυχτα ή και χαράματα σε κάποιο άλλο νησάκι... Περί ορέξεως;;; Κουβέντα!!!
ΚΑΡΑΒΟΣΤΑΣΙ - Μια ακόμη παραλία της Πέρδικας Θεσπρωτίας. Με ποταμάκι που τη διασχίζει και ενώνεται με το απέραντο γαλάζιο, προσθέτοντας μια ξεχωριστή πινελιά στην ομορφιά του τοπίου.
ΚΑΡΑΒΟΣΤΑΣΙ - παραλία με βοτσαλάκι λεπτό σαν ρύζι...
ΚΑΡΑΒΟΣΤΑΣΙ - δεξιά και πάνω το τουριστικό συγκρότημα Ρεγγίνα Μάρε. Η κάθοδος από το ξενοδοχείο στην παραλία γίνεται με τελεφερίκ. Άλλοι όμως προτιμούν να κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στην ίδια την παραλία. Γούστα είναι αυτά...
Συνεχίζοντας την Ιόνια οδό μπορείς να επισκεφθείς και την Πρέβεζα. Εξίσου πανέμορφη περιοχή και με φανταστικές παραλίες. Θα παραλείψω την πολυδιαφημισμένη Πάργα και θα σας παρασουσιάσω την Αμμουδιά:
Η Αμμουδιά βρίσκεται στα μέσα της διαδρομής από Ηγουμενίτσα για Πρέβεζα και μόλις 4 χλμ από τον κεντρικό δρόμο. Είναι ακριβώς δίπλα από τις εκβολές του γνωστού από την αρχαιότητα ποταμού Αχέροντα.
ΑΜΜΟΥΔΙΑ - και ένα βαρκάκι που φέρνει στο νου τις παραδόσεις για τον Αχέροντα...
Μπορείς αυτές τις παραδόσεις να τις ζωντανέψεις κάνοντας βαρκάδα στον ίδιο τον Αχέροντα... Εμπειρία συγκλονιστική που σε κανένα νησάκι του Αιγαίου δε θα ζήσεις...
ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ
ΑΧΕΡΟΝΤΑΣ - Η ΠΡΟΒΛΗΤΑ
Κι ένας ψαράς στον Αχέροντα...
Πες μου τώρα, με όσα είδες μέχρι στιγμής, δεν πρέπει να είμαι ευγνώμων στην ναυτιλιακή εταιρεία που με ανάγκασε να εγκαταλείψω το Αιγαίο και να στραφώ στη στεριά;
Είδες τι "χάλια" πέρασα εκεί στην άγνωστη Ήπειρο; Και ούτε το ένα δέκατο δε δημοσίευσα από το φωτογραφικό υλικό των διακοπών.
Να είναι λοιπόν καλά όσοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να καταστρέψουν τον τουρισμό στο Αιγαίο. Βρε για μας τους Ηπειρώτες το κάνουν τα παιδιά!!! Που τόσα χρόνια δεν είχαμε μυαλό και τρέχαμε στα νησάκια του Αιγαίου...
Άντε λοιπόν κι εσείς να βάλετε μυαλό και να τους γράψετε στα παλιά σας τα παπούτσια κι αυτούς και τη μόνιμη ταλαιπωρία και την παράλογη αύξηση εισιτηρίων.
Όσο για τους νησιώτες; Κρίμα είναι, δε λέω. Αλλά εκλογές έχουμε οσονούπω... Ας τα σκεφτούν όλα και αποφασίσουν ανάλογα... Αλλιώς θα είναι άξιοι της μοίρας τους.
Κλείνω το αφιέρωμα με λίγες ακόμη ματιές στην Πρέβεζα:
ΜΟΝΟΛΙΘΙ - Μια παραλία χιλιομέτρων δίπλα στην Πρέβεζα
ΠΡΕΒΕΖΑ
Ψαρεύοντας στην Πρέβεζα, εκεί που κάποτε περπατούσε ένας Καρυωτάκης...
ΠΡΕΒΕΖΑ ΙΣΤΙΟΦΟΡΑ
Και το κερασάκι στην ... ξενάγηση στην Ήπειρο, ας είναι ένα ακόμη νησάκι:
Το νησάκι της Παμβώτιδας, της λίμνης των Ιωαννίνων, όπως φαίνεται από την περιοχή Ντραπάτοβα.
Θάλασσες, ποτάμια, λίμνες... Όλα μπορείς να τα συναντήσεις στην Ήπειρο. Και όχι μόνο βουνά... Και να τα ταξιδέψεις επίσης. Μα πώς νομίζεις διαλέξαμε κι εμείς να γίνουμε ναυτικοί;
Άσε τώρα να νομίζουν οι άσχετοι πως όλη η ναυτική παράδοση της Ελλάδας κατοικεί στο Αιγαίο. Είναι γιατί αγνοούν τι σημαίνει Ιόνιο.
Εσείς όμως το επόμενο καλοκαίρι πάρτε απλά το αυτοκινητάκι σας και εξερευνήστε το. Τόσο τα παράλια όσο και την ενδοχώρα. Και είμαι σίγουρη πως θα νιώσετε την ίδια ευγνωμοσύνη που ένιωσα και εγώ προς τους ακτοπλόους του Αιγαίου. Και μαζί μου θα τους εκφράσετε ένα τεράστιο ευχαριστώ!
Ένα ευχαριστώ που το άρθρο αυτό προσπάθησε έμπρακτα να αποδείξει πως δεν είναι καθόλου ψεύτικο ή ειρωνικό. Μα οφείλει να σημειώσει πως ως κατακλείδα ότι αποσκοπεί και στο να βάλουν μυαλό μερικοί μερικοί. Να σταματήσουν να μας περνούν για κουτορνίθια. Όσο και να αγαπάμε και το Αιγαίο, και ιδού η απόδειξη της αγάπης μας:
http://astypalia.pblogs.gr/
δε θα το ξαναεπισκεφθούμε μέχρι να ληφθούν μέτρα για τις συνθήκες της ακτοπλοΐας και μέχρι να σταματήσει η απίθανη ταλαιπωρία όσων επιλέγουν να κάνουν διακοπές εκεί. Και όπως είδατε, χαμένοι δε θα βγούμε εμείς...
Γι' αυτό τους λέμε: Να βάλουν τέλος στην κακοδιαχείριση για το δικό τους καλό... Εκτός αν ισχύει και εδώ το μωραίνει ο Κύριος ους βούλεται απωλέσαι...
