Ρικομέξ...
Ήταν μεσημέρι θυμάμαι. Γύρω στις 3 νομίζω. Το πρωί, όπως κάθε Σεπτέμβρη τέτοιες μέρες, ήμουν στο σχολειό και ετοιμαζόμασταν για την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Μάλιστα εκείνη τη μέρα με είχαν στείλει στο κέντρο διανομής διδακτικών βιβλίων να ξεχωρίσω τα βιβλία του σχολείου μας. Γλώσσα Πρώτης 24 κομμάτια. Μαθηματικά Δευτέρας 22 κομμάτια. Κολοδουλειά...
Τα ξεχώρισα και τα έβαλα ντάνες σε μια άκρη για να πάει την άλλη μέρα το φορτηγάκι να τα φορτώσει... Έτσι νόμιζα.
Κι έπειτα γύρισα κατάκοπη σπίτι αλλά και πανευτυχής. Βλέπετε εκείνη τη μέρα για πρώτη φορά θα συνδεόμουν στο ίντερνετ. Στο μαγικό κόσμο που θαύμαζα και λαχταρούσα αλλά και φοβόμουν, όπως φοβόμαστε κάθε τι άγνωστο...
Εσείς, οι περισσότεροι, είστε νεότερης γενιάς. Μεγαλώσατε με κομπιούτερ και τα παίζετε στα δάχτυλα. Για μας δεν ήταν καθόλου έτσι. Και δεν ήταν και τα κομπιούτερ όπως τα ξέρετε σήμερα. Τα δικά μου πρώτα βήματα γίνανε σε περιβάλλον Dos... Τα windows προέκυψαν αρκετά αργότερα. Και το ίντερνετ; Αυτό πια το κοίταγα από μακριά και το φοβόμουν όσο δε λέγεται.
Τώρα φαίνεται αδιανόητο να έχεις υπολογιστή και να μην έχεις ίντερνετ. Αλλά έτσι ακριβώς ξεκίνησα. Και δε με πείραζε και καθόλου αφού και μόνο για τον υπολογιστή χρειάστηκε να προσπαθήσω αρκετά για να τον αποκτήσω...
Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, όπως και πολλά άλλα της ζωής μου, βρισκόμουν Αστυπάλαια. Και συγκεκριμένα στο κάμπινγκ. Αχ, όμορφα χρόνια και αξέχαστα...
Εκεί και γνώρισα τη Νίκη και τον Παναγιώτη. Η Νίκη σπούδαζε σε δραματική σχολή και ο Παναγιώτης ήταν πληροφορικάριος. Χαράς ευαγγέλια... Επιτέλους ένας άνθρωπος να μου λύσει τις χιλιάδες απορίες μου. Και που σαν άκουσε ότι έχω κομπιούτερ αλλά όχι και ίντερνετ γιατί δεν ξέρω και γιατί φοβάμαι κλπ κλπ... πήρε στη στιγμή την απόφαση να με βοηθήσει.
Πράγματι, δεν πρόλαβα να γυρίσω Αθήνα και ντριν το τηλέφωνο. Η Νίκη... Ερχόμαστε μου λέει για καφέ...
Και ήρθαν και ήπιαμε τον καφέ αλλά κυρίως η επίσκεψη είχε σκοπό να βάλει ο Παναγιώτης, καλή του ώρα, σε μια τάξη το ηλεκτρονικό μου χάος...
Από μένα είχε ζητήσει να αγοράσω ένα πακετάκι για ίντερνετ της ΟΤΕΝΕΤ για να μπορέσει να κάνει εκείνος τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Ποπό... βουνό μου φαινόντουσαν όλα τα καινούρια που έπρεπε να μάθω... Άσε που έτρεμε το φυλλοκάρδι μου μη βγάλω τα μάτια του υπολογιστή με την ασχετοσύνη μου...
Τα ρύθμισε που λέτε όλα ο Παναγιώτης αλλά μετά έπρεπε να περάσουν τρεις μέρες για να ενεργοποιηθεί η σύνδεση. Κι αυτές οι τρεις μέρες έληγαν ακριβώς στις 7 Σεπτέμβρη του 2009!!!
Να γιατί εκείνη τη μέρα γύρισα κατάκοπη μεν αλλά μέσα στην τρελή χαρά. Επιτέλους θα έμπαινα στο ίντερνετ! Που ειρήσθω εν παρόδω δεν είχα ξαναδεί ούτε και σε ξένο υπολογιστή. Μόνο από περιγραφές. Ανάμεσα στις οποίες το κυρίαρχο ήταν τα περί ιών και άλλων τεράτων απειλητικών...
Γυρίζω που λέτε στο σπίτι, μεσημεράκι της 7ης Σεπτέμβρη, λίγα λεπτά πριν τις τρεις... Ανοίγω τον υπολογιστή και παίρνω μπρος μου όλες τις σημειώσεις από το μάθημα που μου είχα κάνει σχετικά ο Παναγιώτης. Θα πατήσεις αυτό, θα γράψεις αυτόν τον κωδικό, θα ακούσεις το "του του του" ... έτσι συνδεόμασταν τότε... προϊστορικά πράγματα.
Τρέμαν τα χέρια μου θυμάμαι. Και η καρδιά μου χτυπούσε ταμπούρλο!
Με τα χίλια ζόρια κατάφερα καμιά φορά να ολοκληρώσω όλα τα βήματα. Και δόξα τους θεούς! Επιτέλους ήμουν μέσα!!! Και έτοιμη να ουρλιάξω από χαρά!!!
Εκείνη όμως τη στιγμή, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ούτε λεπτό αργότερα, κάνε ένα ΤΣΑΦ η οθόνη και σβήνει!!!!!! Ταυτόχρονα ΤΣΑΦ έκανε και η άλλη οθόνη, της τηλεόρασης, και σβήνει κι αυτή!!!!
- Θεούλη μου! Μου την έπεσαν οι χάκερς! Πάει το κομπιουτεράκι μου!
Αλλά και την τηλεόραση;;; Καταστράφηκα η γυναίκα!!!
Γελάτε; Καλά κάνετε και γελάτε. Αλλά ακριβώς έτσι έγιναν τα πράγματα. Και χαμπάρι δεν πήρα ότι έγινε σεισμός. Αφοσιωμένη στο σπουδαίο έργο της σύνδεσης στο ίντερνετ, τίποτε άλλο δεν πρόσεξα. Ούτε το βουητό, ούτε το πάτωμα που πήγε πέρα δώθε, ούτε και το σβήσιμο της τηλεόρασης με έβγαλε από την πλάνη μου.
Όσο απίθανο και αν φαίνεται, είναι η καθαρή αλήθεια. Και μπορεί μερικοί να το λένε χάρην αστεϊσμού πως αν γίνει το τάδε ή το δείνα απίστευτο θα συμβεί σεισμός αλλά στη δική μου περίπτωση έγινε αληθινός σεισμός ακριβώς τη στιγμή που συνδέθηκα πρώτη φορά στο διαδίκτυο...
Χρειάστηκαν τα ουρλιαχτά της γειτόνισσσας, που με τους σεισμούς δεν τα πάει καθόλου καλά, για να πάρω είδηση τι συνέβαινε. Και τότε ξεκίνησε το δεύτερο... Πολύ πιο δυνατό από το πρώτο. Η πολυκατοικία χόρευε σάμπα και πράγματα έπεφταν και έσπαγαν...
Αλλά και πάλι, αν και ήξερα πια ότι ζω σεισμό και όχι επίθεση από χάκερς, που άλλη δουλειά (κατά τη γνώμη μου) δεν είχαν παρά να καιροφυλακτούν να μου την πέσουν όλοι μαζί το πρώτο δευτερόλεπτο που θα έμπαινα στο ίντερνετ.... και πάλι λέω δεν έκανα τίποτε για να προφυλαχθώ... Έμεινα παγωμένη στην πολυθρόνα του γραφείου να κοιτάω με πόνο ψυχής το κομπιουτεράκι μου και να θλίβομαι βαθύτατα που το όνειρο για το πρώτο σερφάρισμα της ζωής μου έσβησε πριν ξεκινήσει καν.
Βέβαια όταν σταμάτησε και ο δεύτερος σεισμός, ήθελα δεν ήθελα αναγκάστηκα να κατεβώ στο παρκάκι της γειτονιάς. Πήρα την ειδική τσάντα που έχω πάντα για τέτοια περίπτωση, εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα, πήρα ακόμη και μια πτυσσόμενη καρέκλα και κατέβηκα σαν μαντάμ Σουσού...
Οι γείτονες αλλόφρονες. Εγώ στην καρακοσμάρα μου. Έβγαλα το ραδιάκι από την τσάντα, σας είπα ότι είχα εκεί όλα τα απαραίτητα και το εννοώ, και μαζεύτηκαν όλοι γύρω. Κάποιοι προσπαθούσαν και με κινητά, αλλά ήταν όλες οι γραμμές μπλοκαρισμένες.
Οι πρώτες πληροφορίες έλεγαν άλλα αντ' άλλων. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Εξάλλου εμείς εδώ δεν είχαμε ζημιές, μόνο κάτι αντικείμενα που είχαν πέσει από τα ράφια... πού να φανταστούμε τι είχε γίνει στην άλλη άκρη της Αθήνας;
Είναι αλήθεια πως κι εγώ προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου στο Περιστέρι, αλλά δεν το σήκωσαν και σταμάτησα... Να μην φορτώνω τις γραμμές τέτοιες ώρες, έτσι δε λένε οι οδηγίες του ΟΑΣΠ;
Έπειτα σαν δασκάλα σε σχολείο της γειτονιάς βάλθηκα να καταπολεμήσω τον πανικό. Σε παιδάκια και μεγάλους. Οδηγία του ΟΑΣΠ κι αυτή:
ΟΧΙ ΠΑΝΙΚΟΣ!!!
Ώσπου δυο τρεις ώρες αργότερα χτύπησε το κινητό μου. Ο Νηρέας στην άλλη άκρη της γραμμής. Κάπου από την επαρχία...
Ρε συ, μου έβαλε τις φωνές, τι κάθεσαι εκεί κάτω; Τράβα Περιστέρι να δεις αν ζει η μάνα!!!
Μου φάνηκε παράλογο. Γιατί να μη ζει η μάνα; Με ένα τέτοιο μικρό σεισμούλη;;; Εξάλλου μετά από σεισμό δεν πρέπει να τρέχουμε με τα αμάξια μας στους δρόμους και να εμποδίζουμε τις αρχές στο έργο τους...
Να όμως που και το ράδιο άρχισε να βγάζει τα πρώτα άσχημα μαντάτα. Και ένα κρύο φίδι σύρθηκε στην πλάτη μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξα το γιουγκάκι μου και ξεκίνησα. Τα πόδια μου τώρα πια είχαν παραλύσει από την αγωνία. Κι ας προσπαθούσα να με καθησυχάσω. Άδικος κόπος...
Πήγαινα λοιπόν και στην αρχή τίποτε το παράξενο δεν έβλεπα. Όταν όμως έφτασα Αιγάλεω, το σκηνικό άλλαξε. Και όσο προχωρούσα η φρίκη μεγάλωνε και οι ζημιές επίσης...
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Πώς γίνεται σε μας ο σεισμός να μην έχει προκαλέσει καταστροφές και λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα να γίνεται ο χαμός;
Όταν πια μπήκα στο Περιστέρι τρόμαξα για τα καλά. Γκρεμισμένοι τοίχοι, μπαλκόνια να κρέμονται, άνθρωποι να κλαίνε... Θεέ μου, τι θα έβλεπα φτάνοντας στο πατρικό μου;
Και έφτασα. Και το είδα. Σκισμένο χιαστί... Πώς σκίζουμε μια κόλλα χαρτί; Έτσι ήταν σκισμένοι οι τοίχοι. Όλοι οι δικοί μου και οι γείτονες έξω στο δρόμο. Να βλέπει ο καθένας το σπιτικό του κατεστραμμένο και να μην μπορεί να πιστέψει πως μέσα σε λίγα λεπτά σωριάστηκαν έτσι οι κόποι μιας ζωής.
Και η μάνα; Ζωντανή ευτυχώς αλλά κατά τύχη. Την ώρα του σεισμού της έπεσε στο κεφάλι ένας αμφορέας που ευτυχώς την ακούμπησε με το χερούλι του και μόνο.
Κάποια στιγμή ξεκινήσαμε για τη Νέα Σμύρνη. Δεν είχε νόημα να μείνουμε Περιστέρι, εκεί κανένας δεν τολμούσε να μπει μέσα σε κτίριο με τέτοια κατάσταση...
Αλλά κι εδώ οι άνθρωποι έξω κοιμήθηκαν εκείνο το βράδυ. Κι ας μην είχαμε ούτε μια τόση δα ρωγμή. Και η μάνα μου, στο γιουγκάκι κοιμήθηκε. Πού να τολμήσει με αυτό που είχε ζήσει να μπει στο σπίτι.
Άσε που η γη συνέχιζε να χορεύει. Και κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί αν βρισκόμασταν σε μετασεισμούς ή θα ακολουθούσε άλλος μεγαλύτερος...
Εγώ; γαϊδούρι! Ήμουν η μόνη που εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκε στην πολυκατοικία.
Από την επόμενη μέρα βέβαια άρχισε το άλλο δράμα. Ένα τρέξιμο για δυο χρόνια τουλάχιστον. Να εκτιμηθούν οι ζημιές, να υποβληθούν αιτήσεις και κόντρα αιτήσεις. Να βρεθεί συνεργείο... Να βρεθούν λεφτά για το συνεργείο. Και να βρεθεί και σπίτι για τους γονείς και τους παππούδες που είχαν μείνει στο δρόμο. Μόνο όποιος το έχει περάσει καταλαβαίνει τι σημαίνει σεισμόπληκτος και από ταλαιπωρία και από έξοδα. Γιατί ναι μεν στα κανάλια ακούγονται εξαγγελίες για δωρεάν συσσίτια και δάνεια και άλλα μεγαλόσχημα, αλλά στην πράξη αν δεν έχεις ένα καλό κομπόδεμα δικό σου, την έχεις πατήσει. Διότι τι δάνειο νομίζεις δίνουν; Φτάνει να ξαναχτίσεις το σπίτι σου; Άσε το πότε παίρνεις τα λεφτά... και άσε όλα τα άλλα έξοδα να νοικιάσεις σπίτι, να μετακομίσεις...
Και πάλι καλά να λέμε, γιατί μην ξεχνάμε τους νεκρούς και τους τραυματίες. Οι υλικές ζημιές κάποια στιγμή αποκαθίστανται. Οι άνθρωποι όμως;
ΦΑΡΑΝ
Λίγα λεπτά που αλλάζουν για πάντα τη ζωή μας. Έτσι για να θυμόμαστε πως ένα τίποτα είμαστε μπροστά στις δυνάμεις της φύσης. Όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι προοδεύσαμε.
Τελικά ο Εγκέλαδος δεν κουνάει μόνο τη γη και τα σπίτια μας. Αλλά και τις συνειδήσεις μας. Και μπορεί να προκαλεί υλικές καταστροφές, μπορεί και να σκοτώνει, και να αφήνει για πάντα ανάπηρους... αλλά ακριβώς γι' αυτό και μας ξανακάνει ανθρώπους. Μας απεγκλωβίζει από το μαγγάνι της Μέριμνας και αναδιατάσσει σκοπούς και προτεραιότητες...
Δέκα χρόνια μετά... Και δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πόσα άλλαξε όχι στα ντουβάρια μας αλλά στη ζωή μας την ίδια εκείνος ο σεισμός. Έστω και αν στη δική μου οικογένεια δε θρηνήσαμε θύμα.
Μα ακριβώς γι' αυτό σήμερα η σκέψη μου γυρίζει σε κείνο το απομεσήμερο. Γιατί καταλαβαίνω πόσο απείρως βαρύτερο ήταν το τίμημα για τους άλλους, τους πιο άτυχους συμπολίτες μας... Και πόσο πιο επώδυνες οι δικές τους μνήμες τη σημερινή μέρα.
Τη μέρα που πολλοί άλλοι τους ξέχασαν. Πνιγμένοι στην εκλογολογία. Αλήθεια, αυτό τουλάχιστον το θυμόμαστε; Ποια κυβέρνηση είχαμε το 1999; Που τάχα και καλά θα έφτανε το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο; Και θα τιμωρούσε όλους τους ενόχους για τα δεκάδες αθώα θύματα εκείνου του σεισμού;
http://www.inout.gr/showthread.php?t=46090
"Ρικομέξ, δέκα χρόνια μετά: θύματα 39, ένοχος κανείς.
Το έγκλημα πιστοποιήθηκε από εμπειρογνώμονες και εισαγγελείς, αλλά η τιμωρία του χάθηκε σ' έναν δικονομικό λαβύρινθο μεθοδεύσεων και τεχνασμάτων.
Δέκα... χρόνια μετά το σεισμό, οι συγγενείς των νεκρών της Ρικομέξ συνεχίζουν, ξεχασμένοι και αβοήθητοι, να διεκδικούν τη δικαίωσή τους"
Και όπως αναφέρει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=61203&cid=4
... Η Αθήνα είχε χτυπηθεί από τον Εγκέλαδο. Ο σεισμός της Πάρνηθας, εντάσεως 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, άφησε πίσω του 143 νεκρούς, 700 τραυματίες, 40.000 άστεγες οικογένειες και πολλά κατεστραμμένα κτίρια.
Ημέρα θλίψης, μνήμης, αλλά και οργής. Για τους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους στα συντρίμμια της Ρικομέξ και της πολυκατοικίας στη Νέα Φιλαδέλφεια, χωρίς κανείς να τιμωρηθεί για τις εγκληματικές αμέλειες και κακοτεχνίες.
Πρόκειται για την μεγαλύτερη τραγωδία που έπληξε την Αττική από την εποχή των πολέμων. ...
Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχαμε τότε. Του ΠΑΣΟΚ που τώρα έχει πάρει σβάρνα τα κανάλια κραδαίνοντας τα χι και ψι δεδομένα των δημοσκοπήσεων. Σίγουρο πως θα βρεθεί και πάλι στην καρέκλα της εξουσίας. Για να σώσει τη χώρα από μια ανύπαρκτη όπως λέει κυβέρνηση...
Εμάς όμως ποιος θα μας σώσει και από τους μεν και από τους δε;
Ρωτάω γιατί δεν είμαστε όλοι αμνήμονες σ' αυτή τη χώρα.
Και ρωτάω ακριβώς γιατί περισσεύουν οι αμνήμονες στη χώρα...
___________________
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου