Όσο πλησιάζει ο χειμώνας, το σούσουρο για τη γρίπη διαρκώς αυξάνεται. Και μπορεί να μην υπάρξει η πανδημία, ο πανικός όμως είναι προ των πυλών. Και είναι το μόνο που δε μας χρειάζεται.
Ένας πανικός και στο θέμα του κλεισίματος των σχολείων... Θα κλείσουν τα σχολεία για 15 μέρες!!! έλεγαν απόψε τα κανάλια. Έφτασαν ακόμη και την υπουργό να ρωτήσουν ώστε να γίνει πιστευτή η διάδοση. Να κάνουν δηλαδή τον κοσμάκη να πιστέψει πως υπάρχει και τέτοια σκέψη στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των υπευθύνων.
Δεν ξέρω... ίσως αυτοί να έχουν δίκιο και εγώ άδικο. Και πράγματι να υπάρχει τέτοια πρόθεση. Αλλά να μου επιτρέψουν να υποβάλω ένα ερώτημα:
Ακόμη και αν κλείσουν τα σχολεία, τα παιδιά πού θα πάνε;
Και ειδικά τα μεγάλα παιδιά. Τα γυμνασιόπαιδα και τα παιδιά του λυκείου. Θα μείνουν σπίτι; Αστείο και μόνο να το υποθέσει κανείς.
Και εις επίρρωσιν του προβληματισμού μου καταθέτω ένα πραγματικό γεγονός που αντιμετώπισα σήμερα.
Βρέθηκα λοιπόν σε ένα σχολείο στα πλαίσια συνδικαλιστικών υποχρεώσεων. Φυσικά μόνο στο γραφείο προσωπικού. Και τηρώντας με ευλάβεια τα μέτρα της νέας γρίπης. Ούτε ματς μουτς και βεβαίως απολύμανση χεριών...
Και ξαφνικά βλέπω ένα γειτονόπουλο. Στο διάδρομο του σχολείου. Δημοτικού σχολείου. Το γειτονόπουλο; Μαθητής γυμνασίου. Και γυμνασίου που είναι κλειστό λόγω γρίπης!
- Τι κάνεις εδώ; ρώτησα το μικρό μου γείτονα.
Και τι μου απάντησε;
- Πέρασα να δω την παλιά μου δασκάλα!
- Μα καλά, του λέω, προχτές δε μου είπες ότι το σχολείο σου έκλεισε λόγω γρίπης; Δε σκέφτηκες πως εδώ υπάρχουν εκατοντάδες μικρά παιδιά και δεν πρέπει να επισκεφθείς το χώρο τους;
Και γιατί να το σκεφθεί; Μικρό παιδί είναι κι αυτό. Το σκέφθηκε μήπως κανείς από τους αρμόδιους ώστε να εκδώσουν σχετική οδηγία; Έστω σύσταση προς τους γονείς και τους μαθητές των σχολείων που κλείνουν;
Αλλά εδώ προβληματίζεται κανείς και για κάτι ακόμη. Για την ανευθυνότητα των σχολείων στην τήρηση πάγιων εντολών. Εντολές που απαγορεύουν αυστηρά την είσοδο μη εχόντων εργασία στο χώρο του σχολείου.
Εντολές που ενίοτε θυμούνται ακόμη και εναντίον των συνδικαλιστών κάποιοι εγκάθετοι και αδιαφορούν εντελώς όταν υφίσταται λόγος... Όπως και στην περίπτωση που μου έτυχε σήμερα.
Είθε κάποιος αρμόδιος να διαβάσει αυτές τις γραμμές και να δείξει τη δέουσα ευαισθητοποίηση.
Αλλά... ειλικρινά δεν ξέρω τι περιμένω για τα σχολεία, όταν ακόμη και τα ασθενοφόρα διακομίζουν τον ένα ασθενή μετά τον άλλο χωρίς ενδιάμεσα να απολυμαίνονται. Όπως ακούσαμε σήμερα στα δελτία ειδήσεων και για την τραγική περίπτωση της 19χρονης στη Θεσσαλονίκη. Κανείς, είπαν οι εργαζόμενοι, δε μας ενημέρωσε ότι η κοπέλα είχε τη νέα γρίπη. Κι έτσι το ασθενοφόρο δεν απολυμάνθηκε μετά τη μεταφορά της!!!
Αν εκεί, στα ασθενοφόρα, υπάρχει τέτοια τακτική, να περιμένουν ειδική διαταγή για απολύμανση, τότε τι ελπίζουμε για τα σχολεία; Απλά να έχουμε την τύχη με το μέρος μας...
Ευτυχώς πάντως στο δικό μου σχολείο τηρούνται όλα τα μέτρα που μας έχουν δοθεί. Και πολύ σχολαστικά. Ευτυχώς λέω όχι για το δικό μου το τομάρι, που είμαι και πενήντα χρονών, αλλά για τα παιδάκια. Που κάποια από αυτά ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου και τρέμει η ψυχή μου. Τι χρωστάνε αυτά τα αγγελούδια;
Και είναι τα χρυσά μου τόσο υπάκουα στο θέμα αυτό... Όλα τα χεράκια απολυμαίνονται μόλις μπούμε και λίγο πριν βγούμε από την αίθουσα. Το μπουκαλάκι με το απολυμαντικό έχει πλέον γίνει μέρος της ζωής μας. Φτάνει όμως αυτό;
πχ Πάει ένα πιτσιρίκι στο κυλικείο. Δίνει χρήματα, παίρνει ρέστα. Τι κάνει αμέσως μετά; Παίρνει το σάντουιτς και το καταναλώνει... Τι σημασία έχει αν βγήκε από την τάξη με χέρια καθαρά;
Αν είχα παιδί, σε τέτοιους καιρούς θα φρόντιζα να έχει από το σπίτι το κολατσιό του. Και ένα μπουκαλάκι νερό. Απλά πράγματα που δεν νομίζω ότι χρειάζεται μυαλό για να τα σκεφτεί κανείς. Και που δε χρειάζεται επίσης μυαλό να σκεφτεί ότι τέτοια οδηγία δε θα μπορέσουν εύκολα να εκδώσουν οι αρμόδιοι.
Εδώ περί απαγόρευσης συνωστισμού σε κλειστούς χώρους μίλησαν και οι θιασάρχες ξεσηκώθηκαν. Διότι και πολύ σωστά τα περισσότερα σχολεία απέφυγαν φέτος να κλείσουν επισκέψεις σε θέατρα.
Βέβαια ούτε και αυτό μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό μέσο από μόνο του. Αρκεί κάποιος να σταθεί και να παρατηρήσει ένα παιδί για λίγο και θα καταλάβει... Παιδιά είναι. Τους λες και τους εξηγείς για το φαρμακάκι, και το κάνουν τα καημένα. Αλλά τα βλέπεις σε λίγο να βγαίνουν στην αυλή και να κάνουν ό,τι μπορούν για να διαδώσουν τα μικρόβια που το καθένα κουβαλάει.
Άλλα επιδίδονται σε αγώνες πάλης... άλλα παίζουν τάπες... άλλα ακουμπούν το σάντουιτς στο παγκάκι και σε λίγο το ξαναπαίρνουν και το δαγκώνουν. Παιδιά είναι! ΟΚ! Εμείς όμως, που δεν είμαστε παιδιά, τι κάνουμε;
Εμείς τους απαγορεύουμε να δανείζουν το μολύβι στο συμμαθητή τους! Χα!
Και μετά παίρνουμε και τους δίνουμε μπάλες να παίξουν... το μολύβι μας μάρανε!!!
Ειλικρινά να παρακαλάμε να έχουμε τύχη. Τίποτε άλλο...
Όσο για το κλείσιμο των σχολείων, πρώτα να βρουν πού θα πάνε τα παιδιά όταν κλείσει το σχολείο τους, και μετά να το κλείσουν. Γιατί αλλιώς τα μεν μεγάλα θα γεμίσουν τις αλάνες και τις καφετέριες, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, τα δε μικρά θα βρεθούν επισκέπτες στο γραφείο ή στο μαγαζί των γονιών...
Ένας πανικός και στο θέμα του κλεισίματος των σχολείων... Θα κλείσουν τα σχολεία για 15 μέρες!!! έλεγαν απόψε τα κανάλια. Έφτασαν ακόμη και την υπουργό να ρωτήσουν ώστε να γίνει πιστευτή η διάδοση. Να κάνουν δηλαδή τον κοσμάκη να πιστέψει πως υπάρχει και τέτοια σκέψη στο πίσω μέρος του εγκεφάλου των υπευθύνων.
Δεν ξέρω... ίσως αυτοί να έχουν δίκιο και εγώ άδικο. Και πράγματι να υπάρχει τέτοια πρόθεση. Αλλά να μου επιτρέψουν να υποβάλω ένα ερώτημα:
Ακόμη και αν κλείσουν τα σχολεία, τα παιδιά πού θα πάνε;
Και ειδικά τα μεγάλα παιδιά. Τα γυμνασιόπαιδα και τα παιδιά του λυκείου. Θα μείνουν σπίτι; Αστείο και μόνο να το υποθέσει κανείς.
Και εις επίρρωσιν του προβληματισμού μου καταθέτω ένα πραγματικό γεγονός που αντιμετώπισα σήμερα.
Βρέθηκα λοιπόν σε ένα σχολείο στα πλαίσια συνδικαλιστικών υποχρεώσεων. Φυσικά μόνο στο γραφείο προσωπικού. Και τηρώντας με ευλάβεια τα μέτρα της νέας γρίπης. Ούτε ματς μουτς και βεβαίως απολύμανση χεριών...
Και ξαφνικά βλέπω ένα γειτονόπουλο. Στο διάδρομο του σχολείου. Δημοτικού σχολείου. Το γειτονόπουλο; Μαθητής γυμνασίου. Και γυμνασίου που είναι κλειστό λόγω γρίπης!
- Τι κάνεις εδώ; ρώτησα το μικρό μου γείτονα.
Και τι μου απάντησε;
- Πέρασα να δω την παλιά μου δασκάλα!
- Μα καλά, του λέω, προχτές δε μου είπες ότι το σχολείο σου έκλεισε λόγω γρίπης; Δε σκέφτηκες πως εδώ υπάρχουν εκατοντάδες μικρά παιδιά και δεν πρέπει να επισκεφθείς το χώρο τους;
Και γιατί να το σκεφθεί; Μικρό παιδί είναι κι αυτό. Το σκέφθηκε μήπως κανείς από τους αρμόδιους ώστε να εκδώσουν σχετική οδηγία; Έστω σύσταση προς τους γονείς και τους μαθητές των σχολείων που κλείνουν;
Αλλά εδώ προβληματίζεται κανείς και για κάτι ακόμη. Για την ανευθυνότητα των σχολείων στην τήρηση πάγιων εντολών. Εντολές που απαγορεύουν αυστηρά την είσοδο μη εχόντων εργασία στο χώρο του σχολείου.
Εντολές που ενίοτε θυμούνται ακόμη και εναντίον των συνδικαλιστών κάποιοι εγκάθετοι και αδιαφορούν εντελώς όταν υφίσταται λόγος... Όπως και στην περίπτωση που μου έτυχε σήμερα.
Είθε κάποιος αρμόδιος να διαβάσει αυτές τις γραμμές και να δείξει τη δέουσα ευαισθητοποίηση.
Αλλά... ειλικρινά δεν ξέρω τι περιμένω για τα σχολεία, όταν ακόμη και τα ασθενοφόρα διακομίζουν τον ένα ασθενή μετά τον άλλο χωρίς ενδιάμεσα να απολυμαίνονται. Όπως ακούσαμε σήμερα στα δελτία ειδήσεων και για την τραγική περίπτωση της 19χρονης στη Θεσσαλονίκη. Κανείς, είπαν οι εργαζόμενοι, δε μας ενημέρωσε ότι η κοπέλα είχε τη νέα γρίπη. Κι έτσι το ασθενοφόρο δεν απολυμάνθηκε μετά τη μεταφορά της!!!
Αν εκεί, στα ασθενοφόρα, υπάρχει τέτοια τακτική, να περιμένουν ειδική διαταγή για απολύμανση, τότε τι ελπίζουμε για τα σχολεία; Απλά να έχουμε την τύχη με το μέρος μας...
Ευτυχώς πάντως στο δικό μου σχολείο τηρούνται όλα τα μέτρα που μας έχουν δοθεί. Και πολύ σχολαστικά. Ευτυχώς λέω όχι για το δικό μου το τομάρι, που είμαι και πενήντα χρονών, αλλά για τα παιδάκια. Που κάποια από αυτά ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου και τρέμει η ψυχή μου. Τι χρωστάνε αυτά τα αγγελούδια;
Και είναι τα χρυσά μου τόσο υπάκουα στο θέμα αυτό... Όλα τα χεράκια απολυμαίνονται μόλις μπούμε και λίγο πριν βγούμε από την αίθουσα. Το μπουκαλάκι με το απολυμαντικό έχει πλέον γίνει μέρος της ζωής μας. Φτάνει όμως αυτό;
πχ Πάει ένα πιτσιρίκι στο κυλικείο. Δίνει χρήματα, παίρνει ρέστα. Τι κάνει αμέσως μετά; Παίρνει το σάντουιτς και το καταναλώνει... Τι σημασία έχει αν βγήκε από την τάξη με χέρια καθαρά;
Αν είχα παιδί, σε τέτοιους καιρούς θα φρόντιζα να έχει από το σπίτι το κολατσιό του. Και ένα μπουκαλάκι νερό. Απλά πράγματα που δεν νομίζω ότι χρειάζεται μυαλό για να τα σκεφτεί κανείς. Και που δε χρειάζεται επίσης μυαλό να σκεφτεί ότι τέτοια οδηγία δε θα μπορέσουν εύκολα να εκδώσουν οι αρμόδιοι.
Εδώ περί απαγόρευσης συνωστισμού σε κλειστούς χώρους μίλησαν και οι θιασάρχες ξεσηκώθηκαν. Διότι και πολύ σωστά τα περισσότερα σχολεία απέφυγαν φέτος να κλείσουν επισκέψεις σε θέατρα.
Βέβαια ούτε και αυτό μπορεί να θεωρηθεί αποτελεσματικό μέσο από μόνο του. Αρκεί κάποιος να σταθεί και να παρατηρήσει ένα παιδί για λίγο και θα καταλάβει... Παιδιά είναι. Τους λες και τους εξηγείς για το φαρμακάκι, και το κάνουν τα καημένα. Αλλά τα βλέπεις σε λίγο να βγαίνουν στην αυλή και να κάνουν ό,τι μπορούν για να διαδώσουν τα μικρόβια που το καθένα κουβαλάει.
Άλλα επιδίδονται σε αγώνες πάλης... άλλα παίζουν τάπες... άλλα ακουμπούν το σάντουιτς στο παγκάκι και σε λίγο το ξαναπαίρνουν και το δαγκώνουν. Παιδιά είναι! ΟΚ! Εμείς όμως, που δεν είμαστε παιδιά, τι κάνουμε;
Εμείς τους απαγορεύουμε να δανείζουν το μολύβι στο συμμαθητή τους! Χα!
Και μετά παίρνουμε και τους δίνουμε μπάλες να παίξουν... το μολύβι μας μάρανε!!!
Ειλικρινά να παρακαλάμε να έχουμε τύχη. Τίποτε άλλο...
Όσο για το κλείσιμο των σχολείων, πρώτα να βρουν πού θα πάνε τα παιδιά όταν κλείσει το σχολείο τους, και μετά να το κλείσουν. Γιατί αλλιώς τα μεν μεγάλα θα γεμίσουν τις αλάνες και τις καφετέριες, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, τα δε μικρά θα βρεθούν επισκέπτες στο γραφείο ή στο μαγαζί των γονιών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου