Το μικρό μου στρατηγείο εξακολουθεί να είναι ακόμη και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, το μπαλκόνι. Άτιμο τσιγάρο... Ένα μικρό μπαλκονάκι στο πίσω μέρος του σπιτιού που ευτυχώς ακόμη βλέπει σε ένα υπέροχο κήπο. Και είναι αρκετές οι φορές που από τον κήπο αυτό σας έχω ανεβάσει "ρεπορτάζ".
Και σχεδόν πάντα για τον μικρόκοσμο του κήπου. Μια τα λουλούδια της γειτόνισσας, μια οι γατούλες, μια η Μπουμπού. Εκτός από εκείνο το βράδυ που η παγωνιά περόνιαζε το σώμα και την καρδιά...
Σήμερα όμως συνέβη το απίστευτο. Εκεί που καθόμουν με το καφεδάκι και το λαπ τοπ, ακούω ένα γνώριμο ήχο να έρχεται από μακριά... Ήχος διαδήλωσης!!!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κατέβω στο δρόμο να δω από κοντά ποιος διαδηλώνει και γιατί... Δηλαδή, τι γιατί; Αυτονόητο δεν είναι το γιατί; Δεν πρόλαβα όμως ούτε τα παπούτσια να φορέσω και η διαδήλωση είχε φτάσει μπροστά στο μπαλκόνι μου. Στο ένα και μοναδικό άνοιγμα που έχει μείνει πια στον κήπο προς τη γειτονική λεωφόρο. Εκεί τους είδα να περνούν.
Πρώτη φορά στα σχεδόν τριάντα χρόνια που μένω στη γειτονιά, η πρώτη διαδήλωση στη συνοικία μας!!! Να κατέβω, το κατάλαβα, δεν προλάβαινα. Τουλάχιστον έτρεξα να πάρω τη μηχανούλα μου. Να απαθανατίσω το απίστευτο:
Να καταγράψω το γεγονός. Να έχουμε ντοκουμέντα για την ιστορία της γειτονιάς!!! Που όχι μόνο αρχαίους τάφους βγάζει στο φως, αλλά και νέες μορφές αντίδρασης της τοπικής κοινωνίας. Δίπλα και παράλληλα με τα μεγάλα συλαλλητήρια στο κέντρο, τώρα έχουμε και διαδηλώσεις σε κάθε γειτονιά.
Και δίπλα και παράλληλα με το παρακράτος που εκτοξεύει σφαίρες σε ήσυχες γειτονιές της Αθήνας, έχουμε ευτυχώς και τον ξεσηκωμό ακόμη και σε γειτονιές όπως η Νέα Σμύρνη.
Απίστευτο και παρήγορο το γεγονός. Η τρομοκρατία δε θα περάσει. Δε θα την αφήσουμε εμείς να περάσει. Εκτός από τις δυο τρεις φωτογραφίες πρόλαβα να πατήσω και το κουμπάκι του βίντεο. Δείτε πιο ζωντανά τι ακριβώς ζήσαμε σήμερα. Τι μέσα στην καρδιά του χειμώνα ζέστανε τις παγωμένες καρδιές μας.
Και σχεδόν πάντα για τον μικρόκοσμο του κήπου. Μια τα λουλούδια της γειτόνισσας, μια οι γατούλες, μια η Μπουμπού. Εκτός από εκείνο το βράδυ που η παγωνιά περόνιαζε το σώμα και την καρδιά...
Σήμερα όμως συνέβη το απίστευτο. Εκεί που καθόμουν με το καφεδάκι και το λαπ τοπ, ακούω ένα γνώριμο ήχο να έρχεται από μακριά... Ήχος διαδήλωσης!!!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να κατέβω στο δρόμο να δω από κοντά ποιος διαδηλώνει και γιατί... Δηλαδή, τι γιατί; Αυτονόητο δεν είναι το γιατί; Δεν πρόλαβα όμως ούτε τα παπούτσια να φορέσω και η διαδήλωση είχε φτάσει μπροστά στο μπαλκόνι μου. Στο ένα και μοναδικό άνοιγμα που έχει μείνει πια στον κήπο προς τη γειτονική λεωφόρο. Εκεί τους είδα να περνούν.
Πρώτη φορά στα σχεδόν τριάντα χρόνια που μένω στη γειτονιά, η πρώτη διαδήλωση στη συνοικία μας!!! Να κατέβω, το κατάλαβα, δεν προλάβαινα. Τουλάχιστον έτρεξα να πάρω τη μηχανούλα μου. Να απαθανατίσω το απίστευτο:
Να καταγράψω το γεγονός. Να έχουμε ντοκουμέντα για την ιστορία της γειτονιάς!!! Που όχι μόνο αρχαίους τάφους βγάζει στο φως, αλλά και νέες μορφές αντίδρασης της τοπικής κοινωνίας. Δίπλα και παράλληλα με τα μεγάλα συλαλλητήρια στο κέντρο, τώρα έχουμε και διαδηλώσεις σε κάθε γειτονιά.
Και δίπλα και παράλληλα με το παρακράτος που εκτοξεύει σφαίρες σε ήσυχες γειτονιές της Αθήνας, έχουμε ευτυχώς και τον ξεσηκωμό ακόμη και σε γειτονιές όπως η Νέα Σμύρνη.
Απίστευτο και παρήγορο το γεγονός. Η τρομοκρατία δε θα περάσει. Δε θα την αφήσουμε εμείς να περάσει. Εκτός από τις δυο τρεις φωτογραφίες πρόλαβα να πατήσω και το κουμπάκι του βίντεο. Δείτε πιο ζωντανά τι ακριβώς ζήσαμε σήμερα. Τι μέσα στην καρδιά του χειμώνα ζέστανε τις παγωμένες καρδιές μας.
Και σημειώνω ότι λίγο πιο κάτω, στο τέρμα του ίδιου δρόμου που πέρασε η διαδήλωση, στην Αγίας Σοφίας, κοιμάται τον αιώνιο ύπνο του ο Αλέξης. Λέω πως τα παιδιά που σήμερα πέρασαν δίπλα του, έκαναν πιο ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Και μας περήφανους για τους νέους μας και για μικρόκοσμο της συνοικίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου