Περνά το Φυσικό Αέριο, τραβάει και το καζανάκι!

Πρώτη μέρα σήμερα στη δουλειά και βγήκα πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι για τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι. Από κάτω ο χαμός! Έργα Φυσικού Αερίου γαρ:

Καλωσορίσαμε στην πόλη λοιπόν. Τέρμα τα πρωινά κικιρίκου και τα βελάσματα. Εδώ είναι Αθήνα. Τσιμεντούπολη και θορυβούπολη...

Και όπως βγαίνω στο μπαλκόνι, σκύβω από περιέργεια να δω και τον κακό χαμό που ακούγεται από κάτω.

Μηχανήματα, προστατευτικά πλέγματα, λαμαρίνες και φυσικά άνθρωποι να τρέχουν πάνω κάτω. Ένας όμως από όλους μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Στεκόταν ακίνητος μέσα στο όρυγμα, ακριβώς κάτω από το σπίτι μου και με πολλή περίεργη στάση. Ακουμπούσε με το στήθος πάνω στη λαμαρίνα και τα χέρια του ήταν κάτω και μπροστά... Λες και κρατούσε κάτι εκεί... Έμεινα με την απορία. Γιατί σε λίγο που έδωσε ένα σάλτο και βγήκε από το όρυγμα, δεν είδα να κρατά τίποτα. Μόνο το παντελόνι του τακτοποιούσε.

Είπα να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ... Αλλά και πάλι προτίμησα να δώσω τόπο στην οργή. Στο κάτω κάτω στη γειτονιά κάθε μέρα περιφέρουν οι κυράδες τα τετράποδα και "ποτίζουν" ασύστολα ότι βρουν στο διάβα τους. Μην το κάνουμε και θέμα που ένας εργάτης που δουλεύει στα έργα του Φυσικού Αερίου ένιωσε μια φυσική ανάγκη και δε βρήκε άλλο καλύτερο τρόπο να την ικανοποιήσει... Έτσι κι αλλιώς η ευθύνη βαραίνει εκείνους που απασχολούν συνεργεία σε εξωτερικούς χώρους και δεν παίρνουν μέτρα για να κάνουν οι άνθρωποι αυτοί τις ανάγκες τους.

Και καλά που δε διαμαρτυρήθηκα. Διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν τις ανάγκες τους μέσα στα ορύγματα έχουν όμως τον "πολιτισμό" να τραβάνε μετά και το καζανάκι:

Αυτή την εικόνα αντίκρυσα όταν γύρισα το μεσημέρι από τη δουλειά...

Σπασμένος ο αγωγός της ΕΥΔΑΠ και το νερό να τρέχει στη Φιλιππουπόλεως ποτάμι:

Πλημμυρισμένα τα ορύγματα μέχρι πάνω:

και στο τελευταίο φυσικά το νερό ξεχείλιζε:

και έπαιρνε την κατηφόρα του δρόμου.

Τόνοι νερού χαμένου σε εποχές λειψυδρίας:

Οι γείτονες αναστατωμένοι. Κοίταγαν το νερό να τρέχει βουΐζοντας "σαν καταρράκτης" και τις βρύσες να βγάζουν αέρα κοπανιστό, και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Φωνές, διαμαρτυρίες και ερωτήσεις αν καλέσανε τις βλάβες της ΕΥΔΑΠ.

Δεν μπορώ να πω ότι δε θύμωσα κι εγώ με τόσο νερό να ρέει άχρηστα. Και ειδικά όταν ρώτησα τον τεχνίτη της ΕΥΔΑΠ που ευτυχώς έφτασε σύντομα και με βεβαίωσε πως η ζημιά ήταν από καθαρή απροσεξία... Όμως ένιωσα και ησυχασμένη για όσα είχα δει το πρωί να συμβαίνουν. Αν μη τι άλλο δε θα έχουμε τη βρώμα το απόγευμα από το κατουρημένο όρυγμα. Τα παιδιά του έργου έχουν αυτόν τουλάχιστον τον πολιτισμό. Λέρωσαν; Ναι. Μα τράβηξαν και το καζανάκι!

Μόνο που θα παρακαλέσω την επόμενη φορά να τηρηθεί το μέτρο. Δε χρειάζονται τόνοι νερού για ένα κατουρηματάκι... Ή ακόμη καλύτερα και πιο ανθρώπινα, ας φροντίζουν οι εργολάβοι που κάνουν έργα σε εξωτερικούς χώρους να έχουν χημικές τουαλέτες για τους φουκαράδες τους εργαζόμενους. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Τόσες ώρες δουλεύουν μέσα στον ήλιο, στη βροχή, στον αέρα. Τι πιο λογικό να νιώσουν και την απόλυτα φυσιολογική ανάγκη να τους πιέζει κάποια στιγμή την κοιλιά; Ευρωπαϊκή χώρα είμαστε. Ας μην αναγκάζουμε τους εργάτες να προσφέρουν θέαμα που μόνο τριτοκοσμικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κι ακόμη... Το πιο σημαντικό. Ας ανοίγουν κι εκείνοι τα μάτια τους. Δεν μπορεί έτσι απρόσεχτα να ανοίγουν το όρυγμα και να πετιούνται από απροσεξία τόσοι τόνοι του πολύτιμου σήμερα αγαθού που λέγεται νερό.

Και ειδικά για τον εργολάβο του έργου: Ας μη ζητά μόνο τη δική μας κατανόηση και συνεργασία. Ας πάρει πρώτα ο ίδιος όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα για να αποφεύγεται κάθε περιττή ενόχληση και ζημιά από το έργο που κάνει.

Τέλος, για την ΕΥΔΑΠ θερμά ευχαριστήρια. Και σύντομα ήρθε και συντομότατα αποκατέστησε τη ζημιά. Να λέμε και το καλό, όχι μόνο τα στραβά...