Αναμνήσεις από τα στενά δρομάκια της Χώρας στην πορεία μας για την πύλη του κάστρου της Αστυπάλαιας. Μια ώρα που ακόμη δεν είχε βγει ούτε η πρώτη ακτίνα του ήλιου. Τρέχοντας σχεδόν τα περνάγαμε και τα ανεβαίναμε για να προλάβουμε να δούμε την αξεπέραστη μαγεία της ανατολής μέσα από το πέλαγος. Τρέχαμε αλλά και οι σκέψεις έτρεχαν. Σε τέτοιους τόπους δεν μπορούν παρά να τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα σε άλλες περασμένες εποχές και ανθρώπους παλιούς. Όλα εδώ υποβάλλουν τέτοιες αναδρομές και βυθίσματα στο παρελθόν. Είναι και ο άνεμος που σφυρίζει αλλόκοτα μέσα στα στενά, ήταν και το σκοτάδι και η τέλεια ερημιά. Οι φωτογραφίες σαφώς και αδυνατούν να μεταδώσουν όλο το εύρος των συναισθημάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου