Σήμερα μια ακόμη τέτοια μέρα έχει την πανηγυρική της. Η Παγκόσμια Μέρα των γυναικών... Σαφώς και δε με ενδιαφέρει ως τέτοια μέρα. Αν κάποιο λόγο έχει να την τιμώ είναι που πριν 98 χρόνια τη μέρα αυτή η πρώτη γυναίκα έβγαλε δίπλωμα πιλότου:
Το όνομά της ήταν Ελίζα Ντε Ρος... Γαλλίδα στην εθνικότητα και συγκεκριμένα αντιγράφω από μια σελίδα αφιερωμένη σε εκείνη:
La jeune actrice française Elise Deroche (1886 - 1919) a changé son nom en celui de baronne Raymonde de Laroche, qu'elle estime plus brillant pour le théatre. Avide de gloire, elle décide de voler ....
Και ... ελληνιστί: Η νεαρή γαλλίδα ηθοποιός Ελίζα Ντερός (1886 - 1919) άλλαξε το όνομά της σε βαρώνη Ρεϊμόντ ντε Λαρός, θεωρώντας πως είναι πιο αστραφτερό για το χώρο του θεάτρου. Διψασμένη για δόξα, αποφάσισε να πετάξει...
Ναι, στα 24 μόλις χρόνια της η γαλλιδούλα εκείνη έγινε η πρώτη γυναίκα διπλωματούχος πιλότος. Λέμε κι εμείς πως 70 χρόνια αργότερα καταφέραμε να κρατήσουμε τιμόνι καραβιών... Μα είναι ίδιο με το να σκίζεις τους αιθέρες; Εκεί να σε δω και να σε καμαρώσω. Στους εφτά ουρανούς...
Μόλις εννιά χρόνια κράτησε το θαύμα της Ελίζας. Αλλά και έτσι καθόλου δε μειώνεται το κατόρθωμα. Αν είναι να ζήσεις το όνειρό σου, αξίζει και να δώσεις θυσία την ίδια σου τη ζωή. Πέθανε τον Ιούλιο του 1919, όταν το σκάφος που οδηγούσε υπέστη συντριβή.
Έτσι όμως δε γίνεται πάντα με τους πρωτοπόρους; Και έτσι ο άνθρωπος δεν κατέκτησε τις ψηλότερες κορφές; Πώς θα μπορούσε να αλλάξει ο νόμος και μάλιστα για την κατάκτηση των αιθέρων; Πάντα η μεγαλοσύνη μετριέται:
Με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα...
Και η Ελίζα Ντερός με το αίμα της σφράγισε τη μεγάλη αγάπη της. Να πετάξει ψηλά... Πολύ ψηλά. Να ανοίξει νέους δρόμους για την ίδια και για τις γυναίκες όλες.
Αξίζει μάλιστα να τονιστεί ότι την ίδια ακριβώς μέρα που η πρώτη γυναίκα πήρε δίπλωμα πιλότου, στις 8 Μαρτίου 1910, καθιερώθηκε στην Κοπεγχάγη η παγκόσμια μέρα που σήμερα τιμάται. Η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας:
ΠΗΓΗ INDYMEDIA
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια ημέρα που γιορτάζεται σε παγκόσμια κλίμακα, τιμά τις γυναίκες που εργάζονται και αγωνίζονται παντού. Εχοντας διδαχτεί πως η θέση της γυναίκας στην ιστορία περνάει σχετικά απαρατήρητη, θα πρέπει να αποτελεί πηγή περηφάνειας για τις Αμερικανίδες γυναίκες το να γνωρίζουν πως η ημέρα αυτη καθιερώθηκε προς τιμή δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ.
Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδημάτων της Νεας Υόρκης διοργάνωσαν πορείες και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα για τις γυναίκες. Το συγκεντρωμένο πλήθος δέχτηκε επίθεση απο την αστυνομία και διαλύθηκε. Πενηντα-ένα χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908, οι αδελφές τους στις αντίστοιχες βιομηχανίες της Νεας Υορκης διαδήλωσαν και πάλι, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο και το τέλος της παιδικής εργασείας και των “sweatshop”. Η αστυνομία ήταν και πάλι εκεί.
Το 1910 κατα την διάρκεια των εργασιών της Δευτερης Διεθνούς, ενός παγκόσμιου σοσιαλιστικού συνεδρίου, η γερμανίδα σοσιαλίστρια Clara Zetkin πρότεινε την καθίερωση της 8ης Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως φόρο τιμής στις δύο ιστορικές διαδηλώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου. Η Zetkin, αναγνωρισμένη θεωρητικός της επανάστασης που διαφωνούσε με τον Lenin οσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών, αποτέλεσε με την ολη στάση και την παρουσία της μεγάλη απειλή για τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της εποχής της. Ο Κάιζερ την αποκαλεσε «πιο επικίνδυνη μάγισσα σε όλη την αυτοκρατορία».
__________
Το πώς έχουν κατά καιρούς αποκαλέσει τη γυναίκα επειδή τόλμησε να ζητήσει ίσα δικαιώματα, το γνωρίζουν στο πετσί τους όλες οι γυναίκες που έδειξαν τέτοια τόλμη... Ευτυχώς που το dna του θηλυκού αποδείχτηκε αρκετά ισχυρό και δεν υποχώρησε. Όσο και αν θέλουν να μας παρουσιάζουν ως ασθενές φύλο.
Και όταν κάποτε θελήσανε να μας αφιερώσουν και ένα ολόκληρο χρόνο, τους απαντήσαμε περήφανα με τη γραφίδα της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη:
ΕΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Της ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ - ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Δευτερογέννητη απ’ το πλευρό σου, σύντροφέ μου,
την πρώτη κι αν μου φόρτωσες την αμαρτία,
τον καρπό της γνώσης τον εγεύτηκες μαζί μου.
«Εκ γυναικός τα φαύλα», είπες,
για να μ’ αρνηθείς στο θρόνο σου μια θέση.
Μα πώς τα «κρείττω» τα παραπετάς στη λήθη;
Το νάμα το δροσιστικό,
το ζείδωρο τ’ αγέρι, την ευλογία της χρυσής βροχής,
που γέμισε τριαντάφυλλα τον κήπο σου!
Πώς στο περβάζι ενός κατάκλειστου παράθυρου,
την παρατάς τη γλάστρα;
Τα μέλλοντα κυοφορούσα
και μ’ απόκλεισαν απ’ το παρόν.
Πώς ξαστοχάς μιαν «Αντιγόνη»,
τ’ αποκούμπι του τυφλού πατέρα,
τη θυσιασμένην αδερφή,
τη βραχωμένη του Σιπύλου, μάνα, τη Νιόβη,
την Άλκηστη, που νίκησε για χάρη σου,
το δέος του θανάτου;
Όχι, δεν ήταν η «πυξίδα» μου
γεμάτη μόνο από τα δώρα του κακού,
«Πανδώρα» αδικημένη από το μύθο, που εσύ έχεις πλάσει.
Δίπλα σου, μέρα – νύχτα, στάθηκα
με την ελπίδα και το δόσιμο ψυχής και σάρκας.
Είμαι η Παναγιά η «Γλυκοφιλούσα»,
μα κι η «Mater dolorosa» κάτω απ’ το σταυρό
του κάθε Σταυρωμένου.
Μαζί το μόχθο μοιραστήκαμε.
Αγρότισσα, τ’ αυλάκια που άνοιγε τ’ αλέτρι,
ακολουθούσα με τον άγιο σπόρο στην ποδιά μου
που κάποτε σαν χρειαζόταν,
γέμιζε με βόλια.
Στο θερισμό, με το δρεπάνι,
που στην ώρα της ανάγκης,
θέριζε κι οχτρούς.
Στ’ αλώνι και στον τρύγο
στο λιομάζωμα, στα καπνοτόπια,
στο κάμα και στην πάχνη,
τον ιδρώτα μου έσμιγα με το δικό σου.
Στις πλάτες που ζαλώνονταν
τα ξύλα για το τζάκι,
όταν χρειάστηκε, φορτώθηκα κανόνια.
Για να φυλάξω την τιμή σου
και τη λευτεριά μου,
χόρεψα τον τραγικότερο χορό της ιστορίας.
Τελέσιλλα, Μαντώ, Μόσχω Τζαβέλλα, Μπουμπουλίνα,
ανώνυμη της Πίνδου ηρώισσα,
κι ίσαντρη στην ορμή σου ανταρτοπούλα,
κι ω, εσύ, που ακόμα αιμάσσεις,
Κύπρια μάνα, που προσμένοντας το γιο σου,
στο κατώφλι έχεις πετρώσει.
Έτος γυναίκας!
Φτάνει τάχα για να σβήσει πίκρα και ταπεινοσύνη αιώνων;
Πρώτη θεά, μητρίδα, γκρεμισμένη στο στερνό το σκαλοπάτι,
οδαλίσκη, σκλάβα, δούλα του σπιτιού
του έρωτα Βωμός για τον αφέντη,
ένιωσα άξαφνα να μου φυτρώνουν
«για τ’ ανέβασμα» φτερά
και πήρα τ’ ανηφόρι δίπλα σου
πέτρα την Πέτρα ρίχνοντας τα τείχη.
και στο τέλος έγινα κι εγώ πολίτισσα
«στων ιδεών την πόλη».
Μάνα ζωής, που της στερούσαν τη ζωή,
τη χάρηκα την κάθε νίκη μου μ’ ευθύνη.
Κι ήρθε, δροσιάς σταγόνα, να στεγνώσει τον ιδρώτα μου
αυτή σου, σύντροφέ μου, η προσφορά,
σαν ένα κλωναράκι μυρωμένου γιασεμιού.
Όσο κι αν μου το χρωστούσαν οι αιώνες
με συγκίνηση το παίρνω απ’ τ’ αγαπημένο σου το χέρι.
Δεν είμαι μια δραπέτισσα Εστιάδα.
Όλα μου τα δώρα για την ευτυχία, την κοινή μας ευτυχία.
Αιώνια μάνα, τρυφερή κλειδοκρατόρισσα,
με κάποια τώρα θέση στο υποπόδιο του θρόνου σου.
Πρώτη θεά μητρίδα, το ξεχνώ,
δε νοσταλγώ «τα πρωτινά φτερά μου τα μεγάλα».
Χέρι με χέρι σου ζητώ να πορευτούμε
ισότιμα να κτίσουμε τη νέα Ελλάδα,
να κλείσουμε του Ιανού τις πύλες για τον κόσμο όλο
για ν’ ανασαίνουν κάτω από γαλάζιους ουρανούς
σ’ ειρηνική μια πλάση τα παιδιά μας
και να μπορούν, όπως το λέει ο ποιητής
«να τρώνε καραμέλες».
Και τότε θα το ξαστοχήσουμε
πως κάποτε χρειάστηκε να μου χαρίσεις
ένα «έτος».
Γιατί θα ‘χει πια σημάνει «η εποχή του ανθρώπου»
και γυναίκα κι άντρας θα κοιτούν χεροπιασμένοι,
μέσα απ’ το ίδιο ολάνοιχτο παράθυρο,
τον ήλιο!
Μ' αυτή την ευχή χαιρετίζω κι εγώ όλες τις αδερφές μου σήμερα... Κάποτε να σταματήσει να γιορτάζεται η μέρα της γυναίκας. Και η κάθε μέρα να μας ανήκει... Όσο μας τάχτηκε της κάθε μιας και όσο μας αναλογεί. Με μέτρα ανθρώπινα. Γιατί άνθρωπος είναι και η γυναίκα. Και όχι φύλο δεύτερο...
- Αναδημοσίευση από το Φόρουμ του Homa Educandus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου