Ομνύω στην εμορφιά

Δείτε την εικόνα... και κάντε κλικ για να τη χαρείτε ακόμη καλύτερα:

Την "κλέψαμε" από ένα καταπληκτικό blog, τη Μπαστιά...

Την ίδια που υμνεί το τραγούδι:

"Από την Πέργαμο ως την Μπαστιά

δίδυμα πάνε φορτηγά."

Να πάτε κι εσείς... Στην Μπαστιά. Να χορτάσει το μάτι σας εμορφιά. Αλλά και πίκρα και οργή... Την ίδια που νιώσαμε κι εμείς διαβάζοντας τη λεζάντα της φωτογραφίας:

Εμείς τη λέμε Κοκιά, κι απ' το φλοιό της φτιάχναμε τις τζαμάρες για τα κάλαντα του Λαζάρου. Η τζαμάρα ήταν σαν χωνί, και το γλωσσίδι της ήταν από φύλλο μπότσκας. Έβγαζε έναν οξύ ήχο και μαζί με το χτύπο από τις τσιόρες, και τα κουδουνίσματα, συντελούσαν στην τέλεια Σαγιαδινή κακοφωνία.

Το δέντρο αυτό κάηκε το καλοκάιρι. Δυο αεροπλάνα -το ένα παραλίγο να πέσει- ένα ελικόπτερο που ήρθε...την άλλη μέρα, δεν κατάφεραν -φυσικά- να κάνουν τίποτε.Οι γελάδες, τα κατσίκια και τα πρόβατα δεν χρειάζονται τα δέντρα.

Κι αν πλημμυρίσει μέσα σας η οργή... κι αν η δίψα για τα έμορφα του κόσμου λαμπαδιάζει τα σωθικά σας... μαζί με το φαρμάκι σάς δίνουμε και το φάρμακο:

Από την ίδια γη τα ακούσματα. Την κατακαημένη την Ήπειρο... Η οπτική πανδαισία όχι... Κάτι γλίτωσε από τις φωτιές του καλοκαιριού και από τη μόνιμη ακηδία των ανθρώπων, αλλά όχι τόσα που να στολίσουν το τραγούδι, το τραγούδι του τόπου που σβήνει κι αυτό και χάνεται όσο περνά ο καιρός... Έχουμε βλέπετε τις φωτιές να καίνε τα "δεντρά" και το σύγχρονο έρημο τοπίο του πολιτισμού να μαραζώνει τους θησαυρούς της τόσο πλούσιας μουσικής μας παράδοσης.

Εκεί όμως, στην Μπαστιά, και στη γη της Θεσπρωτίας, την ξεχασμένη από ανθρώπους και κυβερνήσεις... την ίδια γη που στάθηκε λίκνο της φυλής, σώζεται ακόμη η καλύβη του Φοίβου... Μια χούφτα άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν να περισώσουν την εμορφιά του τόπου, σε χρώματα και αρώματα και σε "κελαϊδισμούς". Ο Μιχάλης ο Πασιάκος με τη Μπαστιά του, ο Αλέξης ο Λαμπρίδης με τα Πολυφωνικά του...

Και κάθε καλοκαίρι σμίγουν τους καημούς και τους πόθους τους, εκεί στη Μπαστιά, και συγκεκριμένα στην Παλιά Σαγιάδα... Και τραγουδούν και χορεύουν και ζωντανεύουν την προαιώνια ανάγκη για την εμορφιά. Να μας έρθετε. Μαζί να κάνουμε τους όρκους και τα ξόρκια για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό στον τόπο σαν το περσινό.

Και πού ξέρετε; Αν έρθετε πολλοί, ίσως και να ιδρώσει το αυτάκι του βαρήκοου υπουργείου που χρόνια τώρα δεν κουνά ούτε το δαχτυλάκι του για να συνδράμει τέτοιες προσπάθειες... Κι αν πάλι όχι, τουλάχιστον εμείς θα έχουμε κάνει το χρέος μας. Θα έχουμε υμνήσει την εμορφιά... Κάτι είναι κι αυτό!