Σοφίας και Αγάπης συνέχεια ή κηδείες και τάφοι...

Τα τρυφερά σχόλια μιας άγνωστης γειτόνισσας στάθηκαν αφορμή για τούτο το δημοσίευμα. Σχόλια που αφορούσαν την εύρεση αρχαίων τάφων στη γειτονιά μας, την Άνω Νέα Σμύρνη και το ενδιαφέρον που έδειξαν οι μαθητές της άγνωστης φίλης του ιστολογίου μας για όσα η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε:

Αγαπητή Δανάη, οι πληροφορίες που μας δίνεις για τα αρχαιολογικά ευρήματα της γειτονιάς μας, δοσμένες με τρυφερότητα κι ανθρωπιά, έχουν γίνει αγαπημένο ανάγνωσμα των μαθητών μου (έχω φροντιστήριο). Όταν τους σύστησα να αναζητήσουν το Homa Educandus στο Διαδίκτυο για να μάθουν περισσότερα για τους τάφους, δεν φανταζόμουν ότι θα τους συγκινούσε τόσο. Πρέπει να ξέρεις ότι έχεις αποκτήσει αναγνωστικό κοινό, που περιμένει τις αναρτήσεις σου με μεγάλο ενδιαφέρον. Σ΄ευχαριστούμε.

Εμείς ευχαριστούμε την ΠΕΛΛΗΝΑΙΑ για τα καλά της λόγια όχι γιατί επιβραβεύουν τη δική μας προσπάθεια αλλά για την τεράστια χαρά να μοιραζόμαστε τις ίδιες αγάπες. Η αρχαία Ελλάδα από τη μια και τα παιδιά μας από την άλλη. Το χθες και το αύριο του τόπου. Κι ανάμεσα ο αγώνας του παιδαγωγού να γεφυρώσει το χάσμα, να νικήσει με το φως της αρχαίας σοφίας το γκρίζο που πληγώνει σήμερα το νου και την καρδιά μας.

Η φετινή χρονιά στο σχολείο μας, το σχολείο που κάποτε φοιτούσε σαν παιδάκι και η φίλη μας η Πελληναία, άρχισε πολύ άσχημα. Με μια κηδεία. Και μάλιστα νέου παιδιού, παλιού μας μαθητή. Τι το χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί; Στην καλύτερη ώρα του θέρισε τη ζωή του ο Χάρος. Φαντάρος και λίγο πριν να πάρει απολυτήριο, έτοιμος να ριχτεί στο στίβο της ζωής με όλα τα εκλεκτά εφόδια που επί χρόνια συγκέντρωνε στα θρανία. Ένας νέος πτυχιούχος που δεν πρόλαβε ποτέ το πτυχίο του να χαρεί και να θέσει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στη διάθεση της κοινωνίας. Ένας νέος λεβέντης που άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο αιματοβαμμένο οδόστρωμα της παραλιακής. Θύμα τροχαίου στην πρώτη του μόλις έξοδο από το στρατόπεδο όπου με κόπο είχε καταφέρει να μετατεθεί από τη Μυτιλήνη. Δεν πρόλαβε ούτε κι αυτό να το χαρεί, να είναι κοντά στο σπίτι του και στους δικούς του. Όλα άδικα στη μικρή ζωή του.

Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε βαριά θλίψη σε όλους όσους τον ξέραμε. Και θύμισε και άλλες πικρές στιγμές απ' το χαμό τον πρόωρο παιδιών του σχολείου μας. Που η πίκρα δεν είναι μόνο δάκρυα αλλά και προβληματισμός μεγάλος για το έργο μας. Την ώρα που σκύβεις πάνω από τα κεφαλάκια των παιδιών, αυτή η πίκρα στέκεται δάσκαλος μεγάλος. Είναι αυτή που σε αναγκάζει να σκέφτεσαι ποιο αύριο τα περιμένει τα σημερινά μας αγγελούδια και ποιο τελικά είναι το μέγιστο και σημαντικό στην αγωγή που τους προσφέρουμε. Πού άραγε πρέπει να δίνουμε το μεγαλύτερο βάρος. Στην ορθογραφία των καταλήξεων και στους πετυχημένους υπολογισμούς των μαθηματικών πράξεων ή στην προστασία της ίδιας της ζωής τους;

Μπορεί ο δάσκαλος να είναι δάσκαλος και ο γονιός γονιός αν μόνο στα γράμματα και στη διαπαιδαγώγηση εστιάσει ο ένας και στη διατροφή και ανατροφή ο άλλος; Όχι. Σαφώς και όχι. Γονείς και δάσκαλοι χρωστάμε να νοιαζόμαστε κάθε στιγμή και τον κόσμο που μέσα του θα ζήσουν τα παιδιά μας. Ορθάνοιχτα να κρατάμε τα μάτια της ψυχής μας και κέρβεροι να στεκόμαστε σε όσα τα απειλούν.

Το ένα παλικαράκι μας χάθηκε στην άσφαλτο. Θύμα της απαράδεκτης κατάστασης στους δρόμους. Άλλα παλιότερα έπεσαν στο βωμό των ναρκωτικών. Κι άλλα πλήρωσαν την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος χτυπημένα από αρρώστιες μοντέρνες...

Τα μεγαλώνουμε με χίλιους κόπους και άλλους τόσους κάνουν και τα ίδια. Και ξάφνου γίνονται συννεφάκια στο γκρίζο ουρανό μας. Να μας κοιτούν και να ρωτάνε "γιατί";

Σ΄αυτό το γιατί ήρθαν θαρρώ οι δύο τάφοι να απαντήσουν. Να θυμίσουν πως πάντα ο θάνατος θα απειλεί και γέρους και νέους αδιακρίτως. Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο της ζωής μας. Το βέβαιο τέλος της. Ένα τέλος που καθόλου τυχαία οι αρχαίοι μας πρόγονοι το επέλεξαν με διπλή έννοια. Τέλος του ταξιδιού και τέλος σκοπός και προορισμός. Αυτό το δεύτερο τέλος που μέχρι σήμερα επιζεί ως όρος της γραμματικής στις τελικές προτάσεις ή προτάσεις του σκοπού. Ένα τέλος που όμως ξεχνάμε επιμελώς να συζητήσουμε με τα παιδιά και το αφήνουμε τελείως έξω από την αγωγή που τους προσφέρουμε. Εκτός αν οι συγκυρίες της ζωής αλλιώς μας αναγκάσουν και βρεθούμε υπόχρεοι να εξηγήσουμε στα παιδιά θάνατος τι σημαίνει. Αλλιώς ποιος στέκεται ποτέ σε τέτοιο δυσάρεστο ζήτημα και ποιος τολμάει να μιλήσει στα παιδιά για το θάνατο;

Να όμως που προχτές, θέλαμε δε θέλαμε, τα ματάκια τους αντίκρισαν γυμνό το δέος του θανάτου. Ένας τάφος ορθάνοιχτος και μέσα ο αρχαίος σκελετός. Και σκελετός νέου παιδιού. Άντε τώρα να αποφύγεις το σκόπελο. Άντε να κρυφτείς και πάλι σε παρωπίδες πως ο θάνατος είναι κάτι πολύ μακρινό... Που αφορά μονάχα τους γέρους. Μπορείς;

Δυο γεγονότα μέσα στον ίδιο μήνα. Μία κηδεία και δυο τάφοι. Δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Καθόλου μακριά. Και ουδεμία σχέση με γέροντες...

Εδώ λοιπόν να σταθούμε. Και να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Να μην κωφεύσουμε και πάλι στα καμπανάκια που τάραξαν τον απόηχο της θερινής ραστώνης μας. Να φέρουμε πίσω το παλικάρι που χάσαμε και όλα τα άλλα που βρήκε να το περιμένουν λίγο πιο κάτω, στο νεκροαφείο της πόλης, δεν μπορούμε. Μπορούμε μόνο σημειολογικά να υπογραμμίσουμε το πού βρεθήκαν οι αρχαίοι τάφοι. Σοφίας και Αγάπης γωνία... Το θάνατο όχι, δεν μπορούμε να τον ξορκίσουμε. Μόνο μας όπλο μένει ενάντιά του η σοφία και η αγάπη. Ο νους μας και η δύναμη του μυαλού μαζί με την ακλόνητη προσήλωση στην προστασία της ζωής.

Και θα θυμίσω εδώ πως έτσι ακριβώς προσέγγιζαν το θάνατο οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Με σοφία και αγάπη... Ξέρετε δα τον ορισμό που έδωσε στη φιλοσοφία ο Πλάτων:

Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου.

Και ξέρετε πολύ περισσότερο το λαμπρό πολιτισμό που άνθισε πάνω σ' αυτή την πεποίθηση. Οι έλληνες στο θάνατο δεν έβλεπαν μόνο το μαύρο και την απελπισία, αλλά κινητήρια δύναμη τον είχαν της απαράμιλλης τέχνης που ανέπτυξαν.

"Ο καημός του θανάτου γέννησε στους έλληνες την τέχνη. Εκεί που ο φόβος του θανάτου γέννησε στους λαούς τις θρησκείες." Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 127

Αυτή τη διάσταση μου θύμισε κι εμένα θέλοντας και μη, της σχέσης των παλιών ελλήνων με το θάνατο, η ανακάλυψη των δύο αρχαίων τάφων. Ιδιαίτερα σε σχέση με το θάνατο που προηγήθηκε. Μια κηδεία και δυο τάφοι ήρθαν να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα της καθημερινότητας και να θέσουν και πάλι επί τάπητος ποια αγωγή προσφέρουμε σήμερα στα παιδιά μας. Αυτά τα παιδιά που μας εξέπληξαν και πάλι με το ενδιαφέρον τους. Εμείς μπορούμε άραγε να ανταποκριθούμε όσο και όπως πρέπει στα ενδιαφέροντα των νέων μας; Ναι! Αρκεί να πορευόμαστε με ΣΟΦΙΑ και ΑΓΑΠΗ...

Πεσσοί και Κάτοπτρα ή Σοφίας και Αγάπης...

Στην πεζή μας καθημερινότητα και στο άγχος της ρουτίνας δουλειά - σπίτι και αντιστρόφως σπίτι - δουλειά, ήρθε πρόσχαρα και αναπάντεχα να δώσει πνοή η ανακάλυψη των αρχαίων τάφων στη γειτονιά μας, στην Άνω Νέα Σμύρνη, στην Αττική.

Ήδη παρουσιάσαμε την ανακάλυψη και του πρώτου και του δεύτερου τάφου:

Με φωτογραφίες στη μία περίπτωση, μόνο περιγραφικά στην άλλη αφού δεν καταφέραμε προς μεγάλη μας απογοήτευση να την παρακολουθήσουμε από κοντά. Αιτία της ατυχίας μας; Που δεν υποψιαστήκαμε έγκαιρα την ύπαρξη του δεύτερου τάφου! Και όμως, ήταν εκεί μπροστά μας:

Δεξιά από τον πρώτο τάφο, ένας σπασμένος τοίχος που τοιχίο το περάσαμε απλό. Και όχι άδικα, αφού ρωτήσαμε τι είναι αυτό... και για τοιχίο αντιστήριξης μας το παρουσίασαν. Μας είπαν ακόμη πως τα δεδομένα της περιοχής δεν αφήνουν υπόνοιες για ύπαρξη νεκροταφείου αλλά πως είναι σύνηθες φαινόμενο οι μεμονωμένοι τάφοι. Έτσι μας είπαν κι εμείς αφελώς το πιστέψαμε. Και χάσαμε τη σπάνια ευκαιρία να δούμε και την ανασκαφή του άλλου τάφου.

Αυτού που την πρώτη μέρα της ανασκαφής κανείς δεν υποψιαζόταν την ύπαρξη και τον χρησιμοποιούσαν σαν πεζούλι εναπόθεσης εργαλείων... Κι όμως, εκεί από κάτω, κάτω από το χώμα, υπήρχε ένα ακόμη κορίτσι. Ξαπλωμένο δίπλα στο πρώτο που παρακολουθήσαμε βήμα βήμα το πώς το έφεραν στο φως τα έμπειρα χέρια των αρχαιολόγων. Με χίλια δυο εξειδικευμένα εργαλεία και άλλα πιο απλοϊκά (σκούπες και φαράσια) καθάρισαν προσεκτικά τα χώματα και έπειτα αφαίρεσαν οστά και κτερίσματα. Δε βρέθηκαν και πολλά... Μόνο δυο: Ένα κάτοπτρο και ένας σφόντυλος από αδράχτι:

Και τι συγκίνηση για όλους μας όταν ένα κορίτσι σημερινό παρέλαβε το κάτοπτρο εκείνης της αρχαίας κοπέλας... Πόσο αχαλίνωτη κάλπασε η φαντασία μας για το τρυφερό και άτυχο χεράκι που κάποτε το κράταγε. Ένα κάτοπτρο, να καμαρώνει τα νειάτα και την εμορφιά της. Να ονειρεύεται ένα μέλλον που στάθηκε τόσο άδικο μαζί της. Και όπως μάθαμε εκ των υστέρων, τα κάτοπτρα εκείνης της περιόδου θεωρούνται σπουδαία ευρήματα καθώς ελάχιστα έχουν μέχρι τώρα ανακαλυφθεί.

Γι' αυτό και η αφαίρεσή του από τον τάφο έγινε με ιδιαίτερη προσοχή και μία μέθοδο που μας κίνησε την περιέργεια. Είδαμε κάποια στιγμή να καταφθάνει ένας πιο έμπειρος αρχαιολόγος και να κάνει ένεση με ειδικό υγρό γύρω από το κτέρισμα. Κι έπειτα με απαλές κινήσεις το απέσπασε από το χώμα και το απόθεσε το κουτί που κρατούσε το κορίτσι. Για να μη θρυμματιστεί, μας εξήγησαν. Τόσους αιώνες θαμμένο δίπλα στην κυρά του, κομμάτια θα γινόταν αν το τραβούσαν βιαστικά και χωρίς την ανάλογη προετοιμασία.

Κι ήταν αυτό το κάτοπτρο που μας χάρισε τον τίτλο του παραμυθιού για τα μικρά παιδάκια της πρώτης του γειτονικού σχολείου:

Η ΣΟΦΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΤΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε εδώ στη γειτονιά μας, στην Άνω Νέα Σμύρνη, ένα κορίτσι. Κανείς δε θυμάται πια να μας πει πώς το έλεγαν. Εμείς όμως θα το φωνάζουμε Σοφούλα γιατί το σπίτι της ήταν στο δρόμο που τον λέμε σήμερα Αγίας Σοφίας αλλά και γιατί μας θύμισε ξαφνικά πόσο σοφοί ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν κάποτε εδώ. Σοφούλα λοιπόν και ας μην έλεγαν έτσι κανένα κορίτσι εκείνα τα χρόνια αφού τότε η σοφία δεν ήταν απλά ένα όνομα για γυναίκες.

Η Σοφούλα ήρθε ξαφνικά στη δική μας ζωή. Κι ακούστε και κάτι παράξενο…Ακριβώς την επόμενη μέρα που γιορτάζουμε τις σημερινές Σοφίες! Θα μπορούσε κανείς να πει πως την έπιασε το παράπονο που την ξεχάσαμε και ήρθε να μας θυμίσει όλα εκείνα τα παλιά και όμορφα πράγματα που έγιναν στον ίδιο τόπο που ζούμε κι εμείς σήμερα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Εμείς σήμερα ζούμε σε μια πόλη που λέγεται Νέα Σμύρνη. Η πόλη μας, όπως το λέει και το όνομά της, είναι μια νέα πόλη. Οι άνθρωποι που την έχτισαν ήρθαν εδώ από μια άλλη πόλη που την έλεγαν Σμύρνη και είναι πέρα μακριά, από την άλλη μεριά της θάλασσας. Δεν έχουν περάσει ούτε εκατό χρόνια από τότε. Έτσι κανείς από μας σήμερα δεν ξέρει να μας πει ποιοι ζούσαν εδώ παλιά. Μόνο τα βιβλία της ιστορίας και οι επιστήμονες που μελετούν τις παλιότερες εποχές έχουν διάφορες πληροφορίες να μας δώσουν. Εκεί λοιπόν, στην ιστορία, διαβάζουμε πως κοντά στη δική μας πόλη ήταν από εκείνα τα χρόνια η πόλη της Αθήνας. Η πιο όμορφη πόλη εκείνης της εποχής. Την έλεγαν Αθήνα γιατί την προστάτευε η θεά Αθηνά, η θεά της σοφίας.

Να που έχουμε κι άλλο λόγο να βαφτίσουμε το κορίτσι που έζησε τότε, Σοφία κι αυτό. Και πάλι θα το πούμε: Τότε κανένα κορίτσι δεν το φώναζαν με αυτό το όνομα, όπως κανένα κορίτσι σήμερα δεν το φωνάζουν Παναγία. Να πούμε μάλιστα και κάτι ακόμα. Εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ δεν πίστευαν στην Παναγία και στο Χριστούλη. Είχαν άλλους θεούς, ναι, θεούς… πολλούς θεούς. Η Αθηνά ήταν μία απ’ αυτούς και μάλιστα κόρη του πατέρα όλων των θεών, του Δία. Λένε μάλιστα πως γεννήθηκε από το κεφάλι του πατέρα της, του Δία. Γι’ αυτό και την έλεγαν θεά της σοφίας.

Εκτός από τους θεούς οι άνθρωποι τότε πίστευαν και σε άλλες θεότητες, όπως για παράδειγμα στις μοίρες. Και σήμερα μιλάμε για τη μοίρα, αυτή που κανονίζει τη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τότε όμως είχαν πολλά να λένε για το πώς ακριβώς το έκαναν αυτό. Οι μοίρες τους ήταν τρεις, η Άτροπος, η Κλωθώ και η Λάχεση. Αυτές είχαν το δικαίωμα να κανονίζουν πώς και πόσο θα ζήσει ο κάθε άνθρωπος. Τις φαντάζονταν να κρατάνε μία ρόκα και να γνέθουν το νήμα της ζωής του ανθρώπου. Μία μάλιστα από αυτές κρατούσε και ένα μεγάλο ψαλίδι και όταν αποφάσιζε χραπ! έκανε μία ψαλιδιά και το έκοβε… Έτσι πρέπει να έγινε και με τη δική μας Σοφούλα, τη γειτονοπούλα μας. Και μάλιστα η δική της ζωή πρέπει να σταμάτησε πολύ νωρίς. Όταν ακόμη ήταν νέο κορίτσι.

Πώς κι από πού τα ξέρουμε αυτά; Α, ήρθε η ώρα να σας το πω. Προχτές που λέτε βρέθηκε ξαφνικά η Σοφούλα. Τη βρήκαμε να κοιμάται μέσα στο τελευταίο της σπίτι, εκεί ακριβώς που την είχαν βάλει οι δικοί της σαν ήρθε η στιγμή που οι μοίρες αποφάσισαν να κόψουν το νήμα της ζωής της...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Κι ενώ εμείς αυτό το αληθινό παραμύθι ξεκινήσαμε να λέμε στα παιδιά, για τη Σοφούλα και το καθρεφτάκι της, ήρθε ο δεύτερος τάφος να ανατρέψει το σκηνικό. Όχι, δεν ήταν η Σοφούλα αυτή. Βιαστήκαμε πολύ να τη βαφτίσουμε έτσι. Η Σοφούλα ήταν η άλλη, εκείνη που δεν καταφέραμε να δούμε και να συναντήσουμε, μόνο να ακούσουμε τα καθέκαστα από μια γλυκιά αρχαιολόγο που μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει για τη δεύτερη ανασκαφή. Και να εξηγήσουμε το γιατί... Γιατί δηλαδή αλλού δώσαμε το όνομα και αλλού ήταν η χάρη.

Όπως κιόλας είπαμε στον πρώτο τάφο βρέθηκε ένα κάτοπτρο, ένα καθρεφτάκι όπως θα λέγαμε σήμερα. Κτέρισμα ταιριαστό για τάφο νέου κοριτσιού αφού εκείνα είναι που νοιάζονται πιότερο για την εμφάνισή τους. Τα κορίτσια που καρδιοχτυπούν να έχουν όμορφη θωριά και να αρέσουν στα παλικαράκια. Κι ενώ αυτά τα ξέραμε, παρασυρθήκαμε από το όνομα του δρόμου και τη συγκυρία της γιορτής για να χαρίσουμε το όνομα Σοφία στο αρχαίο κορίτσι. Ούτε καν ο διπλανός δρόμος δε στάθηκε αφορμή να καταλάβουμε το λάθος. Α, όχι... εμείς καθόλου σοφά δε φερθήκαμε. Γιατί ο τάφος βρέθηκε στη γωνία δυο δρόμων, στην Αγίας Σοφίας που ονομάσαμε κιόλας αλλά και της οδού Αγάπης... Σοφίας και Αγάπης, είδατε τι ωραία ονόματα που έχουν οι δρόμοι της γειτονιάς μας; Δυο ονόματα που θα θυμίσω πως γιορτάζουν και μαζί με τα σημερινά συνήθεια των ανθρώπων, οι Σοφούλες και οι Αγάπες, μαζί την ίδια μέρα.

Να όμως που ο δεύτερος τάφος ήρθε για να διορθώσει το λάθος μας. Και να μας φέρει τη Σοφούλα που ποθούσαμε. Ή αν θέλετε, να μας κάνει πιο σοφούς. Είναι αλήθεια πως κι εκεί βρέθηκε κάποιο κάτοπτρο, έτσι τουλάχιστον μας είπαν. Αλλά βρέθηκε και κάτι ακόμη. Αυτό το κάτι που μεγάλη χαρά έδωσε στους αρχαιολόγους αλλά και όλους μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι εκείνα τα κορίτσια δεν ήταν μόνο στόλισμα και λούσο. Και πως το κεφαλάκι τους δεν το φροντίζανε μόνο απέξω... Ίσως και γιατί ήξεραν κάτι που εμείς ξεχάσαμε:

Καμία γυναίκα δεν είναι όμορφη αν δεν είναι και έξυπνη. "Η εμορφιά είναι δύναμη νόησης. Η εμορφιά δεν είναι απλά καμπύλες, και χρώτας και λίκνισμα, και λαιμός και μαλλιά." (Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα)

Εκείνο λοιπόν το κορίτσι που βρέθηκε στο δεύτερο τάφο είχε δίπλα του και κάτι ακόμη εκτός από το καθρεφτάκι. Κάτι πολύ αγαπημένο της σίγουρα, για να σκεφθούν μαζί της να το βάλουν οι δικοί της, συντροφιά στο αιώνιο ταξίδι. Τι ήταν αυτό; Ένα παιχνίδι! Και μη βιαστείτε να πείτε: Α, παιχνίδι, σιγά τώρα... Γιατί παιχνίδι με παιχνίδι έχει διαφορά. Και γιατί τα παιχνίδια που τότε έπαιζαν δεν ήταν σαν και τα σημερινά μόνο για να σκοτώνουν την ώρα και μαζί και το μυαλό. Τόσο πολύ μάλιστα που σήμερα να ξεχνάμε την τεράστια αξία του παιχνιδιού και να μην αφήνουμε λεπτό στα παιδάκια μας να το χαρούν. Τρέχα σχολείο, τρέχα φροντιστήριο, διάβασμα και γράψιμο και ελεύθερος χρόνος να παίξει το παιδί μας καθόλου.

Τότε όμως, στους χρόνους τους παλιούς που η Ελλάδα μας άστραφτε στο στερέωμα, το παιχνίδι είχε τεράστια σημασία. Όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Ίσως γι' αυτό ο Πλάτωνας έλεγε:

"Έλληνες αεί παίδες εστέ, γέρων δε Έλλην ουκ έστι." (Τίμαιος, 22Β)

Κι ακόμη ακόμη, παιχνίδια έβαζαν και τους θεούς τους ακόμη να παίζουν. Να σας θυμίσω τον Ερμή; Που πήρε και έφτιαξε από το καύκαλο χελώνας το πρώτο του παιχνίδι, τη λύρα; "Καλόν άθυρμα" και "ερατεινόν" (Ομηρικός ύμνος εις Ερμήν, στίχος 32, 40, 52); Ή μήπως το Διόνυσο - Ζαγρέα που με παιχνίδια τον ξεγέλασαν οι Τιτάνες;

Ακόμη και οι βασιλιάδες στην αρχαία Ελλάδα το είχαν περί πολλού το παιχνίδι. Γέροντας λεν ο Αγησίλαος της Σπάρτης δε δίσταζε να καβαλάει το καλάμι και να παίζει μαζί με τα εγγόνια του, όπως ιστορεί ο Πλούταρχος (Αγησίλαος, 25, ΙΙ)

Όσο για τα παιδιά; Εκεί πια το παιχνίδι είχε ρόλο κυρίαρχο. Ρόλο που φαίνεται και από τα κτερίσματα των πικραμένων γονιών σαν ένα παιδάκι έφευγε νωρίς. Έχουν και έχουν βρεθεί παιχνίδια σε τάφους παιδιών. Και μέσα και απέξω. Εκτός από εκείνα που μέσα στον τάφο έβαζαν, άφηναν λέει και ένα πανέρι γεμάτο από τα αγαπημένα παιχνίδια του παιδιού επάνω στον τάφο. Κάπως έτσι εξηγούν πως γεννήθηκε και το κορινθιακό κιονόκρανο, από ένα τέτοιο πανέρι σε τάφο κορασιάς... Αυτό και η άκανθα που φύτρωσε εκεί, έδωσε την ιδέα στον Καλλίμαχο να φιλοτεχνήσει το πρώτο κιονόκρανο αυτού του τύπου.

Ε, και στη δική μας κορασιά, αυτή που βρέθηκε προχτές στη γειτονιά μας, ίδια κτερίσματα άφησαν οι δικοί της. Παιχνίδι αγαπημένο. Και παιχνίδι που χρειαζόταν νου για να παιχτεί, το ίδιο που ο σκοτεινός Ηράκλειτος το χάρισε στις γραφές του στον πανδαμάτωρα χρόνο:

"αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων. παιδός η βασιληίη" (Diels, Fr. 52)

Πεσσοί. Αυτό είναι το σπουδαίο εύρημα στο δεύτερο αρχαίο τάφο της Νέας Σμύρνης. Πούλια δηλαδή για επιτραπέζιο παιχνίδι της αρχαιότητας που ήταν ιδιαίτερα αγαπητό σε μικρούς και μεγάλους. Ακόμη και τους μυθικούς ήρωες:

Ο Αχιλλέας και ο Αίας παίζουν με τους πεσσούς παρουσία της Αθηνάς, της θεάς της σοφίας. Γιατί ήταν παιχνίδι που απαιτούσε σοφία. Και παιχνίδι συνήθως αγορίστικο, όπως λένε οι γραφές. Να όμως που το κοριτσάκι μας αυτό το παιχνίδι λάτρευε, τους πεσσούς. Κι αυτό πήρε μαζί του για τον άλλο κόσμο. Παρέα με το άλλο κορίτσι, στο διπλανό τάφο...

Γιατί και τα κορίτσια τους οι έλληνες τα νοιάζονταν να τα μορφώσουν και όχι να τα κλείνουν στους γυναικωνίτες όπως έγινε μερικούς αιώνες αργότερα. Εξάλλου μην ξεχνάτε, η Αθηνά ήταν κι αυτή γυναίκα. Όχι μόνο η Αφροδίτη με την εμορφάδα της, η θεά του έρωτα και της αγάπης. Μα και η θεά της σοφίας γυναίκα ήταν. Σαν και τα δυο κορίτσια που βρέθηκαν προχτές. Στη γωνία των δρόμων Αγάπης και Σοφίας στη Νέα Σμύρνη...

__________________

• Οι πληροφορίες για τα παιχνίδια της αρχαιότητας είναι από το εξαιρετικό αφιέρωμα της Καθημερινής "Έλληνες αεί παίδες εστέ".

Και δεύτερος αρχαίος τάφος στη Νέα Σμύρνη

Όπως δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες, Αρχαίος Τάφος του 4ου πΧ αιώνα ανακαλύφθηκε στη Νέα Σμύρνη , την πάλαι ποτέ προσφυγούπολη στις παρυφές της Αθήνας.

Ο τάφος ήρθε στο φως όταν οι εργάτες του φυσικού αερίου προσπάθησαν να ανοίξουν τάφρο για τοποθέτηση σωλήνων μεταφοράς του αερίου. Στην αρχή μάλιστα και με δεδομένο ότι πολλά σημεία της περιοχής είναι βραχώδη, δεν κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται με αποτέλεσμα να σπάσουν ένα κομμάτι από την πλάκα που τον σκέπαζε. Βεβαίως αμέσως μόλις αντίκρισαν το εσωτερικό του τάφου έσπευσαν να ειδοποιήσουν την αρμόδια αρχαιολόγο που παρακολουθεί τις εργασίες του φυσικού αερίου στη Νέα Σμύρνη και εκείνη με τη σειρά της ειδοποίησε και κατέφθασε στην περιοχή ολόκληρο κλιμάκιο της αρχαιολογικής υπηρεσίας το οποίο και προέβη και οργανωμένη ανασκαφή του χώρου.

Παρασκευή μεσημέρι και πλήθος κόσμου στεκόταν τριγύρω παρακολουθώντας τις εργασίες με έκδηλη συγκίνηση. Ποιος να το φανταζόταν ότι μισό μέτρο κάτω από τα πόδια μας βρισκόταν τάφος τόσων αιώνων;

Εντός του τάφου βρέθηκε σκελετός νέας γυναίκας καθώς και δύο κτερίσματα, ένα χάλκινο κάτοπτρο και ένα σφοντύλι από αδράχτι.

Φυσικά οι αρχαιολόγοι περισυνέλεξαν ακόμη και το χώμα μέσα από τον τάφο. Με όλα τα τελετουργικά που προβλέπει η επιστήμη της αρχαιολογίας. Ώρες μείναμε δίπλα τους και παρακολουθούσαμε δίχως να καταλαβαίνουμε κούραση και με τον ενθουσιασμό να μας πλημμυρίζει από τη σπουδαία ανακάλυψη στη γειτονιά μας. Κι έπειτα είδαμε να σκεπάζουν προσεκτικά τον τάφο και να γεμίζουν το άνοιγμα χώμα. Νομίσαμε πως αυτό ήταν... Δεν έχει άλλο. Να όμως που πέσαμε έξω.

Σήμερα που περάσαμε και πάλι από το σημείο αυτό, Αγίας Σοφίας 89 στην Άνω Νέα Σμύρνη, δίπλα ακριβώς από την πλατεία Ηρώων Κύπρου ή πλατεία Άνοιξης όπως τη λένε οι κάτοικοι, πληροφορηθήκαμε ότι χτες το συνεργείο των αρχαιολόγων ανάσκαψε και δεύτερο τάφο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον πρώτο. Τη στενοχώρια μας που δεν το πήραμε έγκαιρα είδηση για να παρακολουθήσουμε την ανασκαφή, την καταλαβαίνετε. Τουλάχιστον είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε από έγκυρη πηγή τα ακόλουθα για το δεύτερο τάφο:

Ανήκε και αυτός σε γυναίκα. Δυστυχώς το καπάκι του έλειπε και υπήρχαν δείγματα πως είχε συληθεί κατά το παρελθόν. Η χρονολόγηση κυμαίνεται και για τους δύο τάφους από τον 5ο πΧ αιώνα έως και τον 3ο. Σύντομα αναμένεται επίσημη ανακοίνωση της αρχαιολογικής υπηρεσίας όπου και θα δοθούν όλες οι σχετικές πληροφορίες για τα ευρήματα.

Το πιο ευχάριστο γεγονός είναι πως από τη Δευτέρα αναμένεται εντολή της αρχαιολογικής υπηρεσίας για ευρύτερη ανασκαφή στην περιοχή καθώς η ανακάλυψη δύο τάφων αφήνει το ενδεχόμενο και για άλλες αρχαιότητες στην περιοχή μας.

Ήδη στο σχολείο της γειτονιάς συζητάμε τη διοργάνωση έκθεσης φωτογραφίας από τις ως τώρα εργασίες ενώ ανάλογες κινήσεις ακούσαμε πως σκέπτεται να κάνει και ο Δήμος της Νέας Σμύρνης.

Αν και εμείς εδώ είμαστε όλοι μετανάστες από άλλες περιοχές, και δεν αισθανόμαστε απόγονοι εκείνων που κατοίκησαν την περιοχή πριν από 25 αιώνες, όμως νιώθουμε βαθύ σύνδεσμο με εκείνους που έζησαν στον ίδιο τόπο με αυτόν που ζούμε κι εμείς σήμερα. Πιο ενθουσιασμένοι από όλους είναι τα μικρά παιδιά. Αναβρασμός επικρατούσε αυτές τις μέρες στο σχολείο. Από στόμα σε στόμα διαδιδόταν το σπουδαίο νέο και όλα τα πιτσιρίκια ζητούσαν να μάθουν τα πώς και τα γιατί... Ακόμη και τα Πρωτάκια. Ήδη ένα μικρό παραμυθάκι δημιουργήθηκε για το χατίρι τους και σύντομα υποσχόμαστε να το ανεβάσουμε κι εδώ. Γιατί στα παιδιά πρέπει να μιλάμε για το θάνατο αλλά με προσοχή, να μην τα τραυματίσουμε. Ένα παραμύθι που θα σέβεται τις ιστορικές πληροφορίες και θα βοηθά τα παιδιά μας να μάθουν την ιστορία του τόπου τους.

___________

• Διαβάστε τη συνέχεια του αφιερώματος στους αρχαίους τάφους της Νέας Σμύρνης: Πεσσοί και Κάτοπτρα ή Σοφίας και Αγάπης...

Της Αμερσούδας σήμερα

Γιορτάζουν σήμερα οι Αμερσούδες... Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε και το τραγουδάκι τους:

η θειά μου η Αμερσούδα τρία βρακιά φορεί

ώσπου να βγάλει το ‘να τ’ άλλο το κατουρεί

γω το κνώ κι εκείνο σκούζ

θα το σκάσω σαν καρπούζ

γω το κνώ κι εκείνο κλαίει

του διαβόλ το μπαστερδέλ

Χρόνια πολλά σε όλες τις Αμερσούδες αν και πολύ αμφιβάλλω πως επέζησε το όνομα ως τις μέρες μας. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ποτέ καμία Αμερσούδα. Μόνο τη θεια του παραδοσιακού άσματος, την απρόσεκτη.

Να σημειώσουμε ότι μαζί με τις Αμερσούδες εορτάζουν σήμερα και οι ... Κόπροι! Κάποιος φαίνεται να είχε μεγάλα κέφια όταν όριζε ποιοι εορτάζουν μαζί. Κι άλλα τόσα εκείνοι που ορίζαν ονόματα. Και καλά η Αμερσούδα. Αυτή τουλάχιστον έχει ένα εύηχο όνομα που μόνο το άσμα το αδικεί. Αλλά Κόπρος; Ειλικρινά υπάρχει νονός που θα βάφτιζε ποτέ το βαφτιστήρι του με το όνομα Κόπρος; Έχει και θηλυκή εκδοχή, η Κόπρις!!! Για να μη μένουν παραπονεμένοι όσοι τους έλαχαν κοριτσάκια να ονοματίσουν. Και φαντάσου λέει, αν με τη μόδα της εποχής για διπλά ονόματα, ούτε στην Ισπανία πια να ήμασταν οι νεοέλληνες, κάτσει κάτω ο νονός και αποφασίσει να το βγάλει το παιδί και με τα δυο αυτά χαριτωμένα ονόματα: Αμερσούδα - Κόπρις!

Πάντως δε χρειάζεται να σου τύχει τέτοιος ζουρλός νονός. Έτσι κι αλλιώς είναι άδικο άλλοι να αποφασίζουν πώς θα σε φωνάζουν. Κάποτε λέω πως οι άνθρωποι θα το διορθώσουν τούτο το λάθος. Αρκεί να μην έχει φτάσει η εποχή που όλοι θα έχουμε γίνει ένας κωδικός και όχι άνθρωποι με όνομα και ταυτότητα.

Η Αστυπάλαια, τα εισιτήρια των καραβιών και το υπουργείο τουριστικής ανάπτυξης

Τη λατρεία μας για την Αστυπάλαια όσοι τουλάχιστον περνάνε συχνά από το blog αυτό σίγουρα τη γνωρίζουν. Και την καταλαβαίνουν και τη συμμερίζονται όσοι έτυχαν κάποτε να επισκεφτούν αυτή την πεταλούδα που αρμενίζει στην καρδιά του Αιγαίου και στους αιώνες.

Τυχαία την επισκέφθηκα το καλοκαίρι του 1986. Και από τότε μου έκλεψε για πάντα την καρδιά. Σε πολλά άλλα νησιά και στεριές ταξίδεψα, μα σαν την Αστυπάλαια άλλο τόπο δε βρήκα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη γη ολάκερη.

Η καταγωγή μου, το ξεκαθαρίζω, δεν είναι από κει. Από την άλλη άκρη της Ελλάδας είμαι, τη Θεσπρωτία. Η Αστυπάλαια όμως έγινε για μένα δεύτερη πατρίδα. Εδώ και είκοσι χρόνια κρατά ο έρωτας αυτός και κάθε φορά γίνεται και μεγαλύτερος.

Πότε στη Χώρα, πότε στη Μαρτιζάνα, πότε στο Λιβάδι που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία, κι άλλες φορές και στο κάμπινγκ του νησιού, η Αστυπάλαια έχει τον τρόπο να μας χαρίζει μαγικές στιγμές.

Σίγουρα το κάστρο της είναι το πιο δυνατό της σημείο. Εκεί ξεχνάς ποιος είσαι και από πού έρχεσαι και νιώθεις να συναρπάζεσαι από τους μύθους και τους ανέμους σε άλλη διάσταση και άλλες εποχές.

Είναι το απέραντο γαλάζιο που την αγκαλιάζει; Είναι η ανατολή μέσα από το πέλαγος; Οι μύθοι και οι ιστορίες; Τα διάφανα γαλαζοπράσινα νερά; Οι άνθρωποι που κρατάνε ακόμα τις παραδόσεις; Δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω μονάχα τι νιώθω κάθε που πατάω το χώμα της. Αυτό το παράξενο καφετί χρώμα, το γυμνό κυκλαδίτικο τοπίο και ας ανήκει στα Δωδεκάνησα.

Προσπάθησα, δεν το κρύβω, να απαλλαγώ από τη μαγεία που ασκεί πάνω μου. Τρία χρόνια έκανα κάποτε το πείσμα μου βράχο και δεν πάτησα. Άει στο καλό πια, δεν μπορεί κάθε καλοκαίρι να πηγαίνω στο ίδιο νησί. Έλα όμως που όπου κι αν πήγα, κι ήταν όμορφοι κι εκείνοι οι τόποι, Κουφονήσια, Πάρο, Αντίπαρο, Ικαριά, η Αστυπάλαια συνέχισε να μου ματώνει την καρδιά; Στο τέλος το πήρα απόφαση. Αστυπάλαια για πάντα. Και ασυζητητί.

Κι ενώ έτσι εγώ αποφάσιζα για τα καλοκαίρια μου, άλλοι έπαιρναν αντίθετες αποφάσεις. Να με αναγκάζουν κάθε καλοκαίρι να επισκέπτομαι θέλω δε θέλω και άλλα νησιά. Ο λόγος απλός. Πριν ακόμη φτάσει το καλοκαίρι καλά καλά, τα εισιτήρια επιστροφής γίνονταν δυσεύρετα. Και ειδικά τα εισιτήρια των αυτοκινήτων. Πέρυσι ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα τη νέα κατάσταση. Την αναγκαστική επιστροφή μέσω άλλου νησιού. Βλέπετε ως τη Νάξο και την Πάρο υπήρχαν εισιτήρια, όχι όμως για Πειραιά.

Φέτος είπα να το ψάξω νωρίτερα. Από αρχές Ιούλη μπήκα στην αναζήτηση. Εισιτήρια όμως γιοκ. Και διευκρινίζω, εισιτήρια για τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Λόγω υποχρεώσεων μόνο το τελευταίο 15νθήμερο του Αυγούστου μπορώ να επισκεφθώ το νησί. Και λόγω επαγγέλματος πρέπει την 31η Αυγούστου να είμαι πίσω στην τσιμεντούπολη. Κανένα περιθώριο για επιστροφή στις αρχές Σεπτέμβρη.

Θα μου πείτε αυτό είναι δικό μου πρόβλημα... Α, όχι, καθόλου δικό μου και μόνο. Το ίδιο πρόβλημα έχουν εκατοντάδες άλλοι που επισκέπτονται την Αστυπάλαια. Ένα μαρτύριο η επιστροφή τους στον Πειραιά. Έχω δει ανθρώπους να κλαίνε απελπισμένοι γιατί έκαναν το λάθος να φτάσουν ως εκεί δίχως να κόψουν εισιτήρια επιστροφής και χωρίς να φαντάζονται πως δε θα έβρισκαν ούτε για δείγμα...

Και ξέρετε, δεν είναι για όλους εύκολο να σπάσουν το ταξίδι στη μέση. Απλούστατος και πάλι ο λόγος, η σχεδόν διπλάσια τιμή των εισιτηρίων στην περίπτωση αυτή. Είναι που είναι αρμυρά τα εισιτήρια των καραβιών, το φαντάζεσαι να τα πληρώνεις χωρίς λόγο και σε διπλάσια αξία; Θα δώσω ένα παράδειγμα με βάση τα αποκόμματα των δικών μου εισιτηρίων:

Πειραιάς - Αστυπάλαια: 73 ευρώ για το αυτοκίνητο και 54.50 για τον επιβάτη σε διακεκριμένη θέση.

Αστυπάλαια - Νάξος: 62.50 ευρώ για το αυτοκίνητο και 34.50 για τον επιβάτη.

Νάξος - Πειραιάς: 76.60 για το αυτοκίνητο και 38 ευρώ για τον επιβάτη.

Με λίγα λόγια για ολόκληρο το ταξίδι πληρώνεις λιγότερα από όσα πληρώνεις για το μισό από τη Νάξο ως τον Πειραιά. Ποια άγονη γραμμή λοιπόν και ποια επιδότηση εισιτηρίων για να στηρίξουν τον τόπο και τον τουρισμό του; Καταντάει η Αστυπάλαια πιο ακριβός προορισμός και από τα πιο κοσμοπολίτικα νησιά.

Και μπορεί κάποιοι "τρελοί" να την αγαπάμε τόσο που να θυσιάζουμε τις οικονομίες μας για να την επισκεφθούμε, αλλά κακά τα ψέματα... Φέτος ειδικά ήταν εμφανέστατη η κάμψη του τουρισμού στο αγαπημένο μας νησί. Απελπισμένοι οι κάτοικοί του που περιμένουν να ζήσουν από τον τουρισμό. Ούτε τα έξοδα δεν καταφέρνουν μερικοί να βγάλουν. Και το μεγάλο άδικο είναι που το καημένο το νησί είναι πανέμορφο και τέτοια τύχη δεν του αξίζει.

Έτσι λοιπόν φέτος το πήρα απόφαση. Να υποβάλω επίσημα διαμαρτυρία για την κατάσταση αυτή. Σήκωσα το τηλέφωνο και ζήτησα την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου τουριστικής ανάπτυξης. Ήταν οι μέρες που έγιναν τα γεγονότα στη Μύκονο και σχεδόν αμέσως το άγριο έγκλημα στη Σαντορίνη και ο αρμόδιος υπουργός έδωσε δημόσια τηλέφωνο για καταγγελίες. Έτσι με έβγαλε και από τον κόπο να ψάχνω πού πρέπει και ποιον να πάρω...

Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας ευγενέστατος αστυνομικός της τουριστικής αστυνομίας. Ειλικρινά με σκλάβωσε με την ευγένειά του. Τα είπα κι εγώ και ξεθύμανα και να πω την αλήθεια δεν ήλπιζα να δω καμία συνέχεια. Να όμως που με το που γύρισα από το νησί, μέσω Νάξου και εξαγριωμένη από την ταλαιπωρία, βρήκα να με περιμένει ένα γραμματάκι. Από το Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης παρακαλώ και τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού συγκεκριμένα. Με ενημέρωναν πως η διαμαρτυρία μου προωθήθηκε στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας για περαιτέρω διερεύνηση!!! Μπράβο! Φαίνεται πως δεν κοιμάται το δημόσιο σ' αυτή τη χώρα και ας το κατηγορούν τόσο.

Πέρασαν βδομάδες, μπήκα ξανά στη ρουτίνα της δουλειάς, και το γραμματάκι ξεχάστηκε. Σήμερα όμως έφτασε και άλλο γράμμα. Αυτή τη φορά από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Ως παλιός ναυτικός, σαν είδα το φάκελο μπερδεύτηκα. Νόμισα πως με θυμήθηκαν για θέματα σχετικά με την υπηρεσία μου στα καράβια. Αλλά πού τέτοια τύχη... Ήταν μια νέα κοινοποίηση πως η διαμαρτυρία μου προωθήθηκε παρακάτω και την διερευνούν, δεν την ξέχασαν. Αυτή τη φορά ο παραλήπτης των παραπόνων μου είναι η ίδια η ναυτιλιακή εταιρεία που εξυπηρετεί το νησί, η Blue Star Ferries. Και διευκρινίζω, το εξυπηρετεί αποκλειστικά. Άλλης εταιρείας τα καράβια δε συνδέουν την Αστυπάλαια με τον Πειραιά, μόνο η Μπλου Σταρ.

Δεν ξέρω πότε και αν και τι θα μου απαντήσουν τελικά. Υποθέτω πως θα βρουν μια καλή δικαιολογία. Το θέμα όμως δεν είναι τι θα πει η κάθε ιδιωτική εταιρεία. Αλλά επί της ουσίας τι γίνεται. Για πόσον καιρό αυτές οι υπέροχες γωνιές της ελληνικής γης θα πληρώνουν λόγω κακών συγκοινωνιών βαρύ τίμημα και θα αγωνίζονται να επιβιώσουν; Κι αυτό δεν είναι θέμα της Μπλου Σταρ. Η κάθε ναυτιλιακή εταιρεία συμφωνίες κλείνει και επιδοτήσεις εισπράττει για να εξυπηρετεί τα νησιά της άγονης γραμμής. Και δεν είναι δικό της ζήτημα η ανάπτυξη του τουρισμού τους. Άλλοι είναι εκείνοι που θα ήθελα να σκύψουν στο πρόβλημα και να βρουν λύση.

Να πω ότι ελπίζω πως θα το κάνουν; Δε θα πω τίποτα. Μόνο θα περιμένω και θα κρατάω για όσο χρειάζεται το θέμα στην επικαιρότητα. Και το ίδιο νομίζω πρέπει να κάνουν όσοι άλλοι αγαπούν την Αστυπαλιά. Με μία μόνο διαμαρτυρία δε λύνεται το ζήτημα. Αν όμως όλοι απαιτήσουμε βελτίωση των συγκοινωνιών που την εξυπηρετούν, ίσως κάτι να αλλάξει. Απλό είναι... Σηκώστε το τηλέφωνο και αφήστε το παράπονό σας. Απ' όσο φαίνεται, δε θα το πετάξουν τουλάχιστον στον κάλαθο των αχρήστων. Και αν μαζευτούν πολλά παράπονα, λέω πως δε θα τα στείλουν στη Μπλου Σταρ αλλά στον ίδιο τον υπουργό.

Λύση φυσικά και υπάρχει. Να μπει και άλλη εταιρεία, όπως ήταν και παλιά, τότε που κανένα άγχος για εισιτήρια δεν είχαμε. Ούτε καν τα κόβαμε από Πειραιά. Στο νησί και την τελευταία στιγμή. Ε, δεν μπορεί μετά από είκοσι χρόνια αντί για καλύτερα να γίνονται τα πράγματα χειρότερα. Και το χειρότερο, να νιώθεις εγκλωβισμένος... κι αν σου συμβεί κάτι αναπάντεχο να μη βρίσκεις τρόπο να φύγεις. Αυτή η ανασφάλεια είναι και η χειρότερη διάσταση του προβλήματος. Ανασφάλεια που αφορά περισσότερο τους ίδιους τους κατοίκους. Γιατί ο τουρίστας σε τελευταία ανάλυση επιλέγει άλλο νησί για τις διακοπές του (το άκουσα αυτό από πολλούς, δεν το λέω υποθετικά) αλλά ο κάτοικος; Και πέστε μου, είναι δουλειά της Μπλου Σταρ να βρει λύση για τους κατοίκους της περιφέρειας να μπορούν να μετακινούνται προς το κέντρο ή της πολιτείας;

Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες που μέχρι στιγμής ασχολήθηκαν με τη διαμαρτυρία μου αλλά και να παρακαλέσω να τη διαβιβάσουν και προς τα αρμόδια όργανα που χαράζουν την πολιτική της ανάπτυξης του τόπου, τουριστικής και γενικότερα. Γιατί εγώ ως πολίτης προς εκείνα απευθύνθηκα και όχι στον κάθε ιδιώτη που εκτελεί τα δρομολόγια.

Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση: Στάση Εργασίας την Τρίτη για τα Νηπιαγωγεία

Αρ. Πρωτ: 1269
Αθήνα 15/9/2008

Προς τους Συλλόγους Εκπ/κών Π.Ε.

Απόφαση του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. για τα νηπιαγωγεία

Συγκέντρωση 23/9/08 ώρα 13:00 στο ΥΠΕΠΘ

(Ανδρέα Παπανδρέου 37, Μαρούσι)

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. συζήτησε στην τελευταία συνεδρίασή του για την κατάσταση που διαμορφώνεται στο χώρο της Προσχολικής Αγωγής, όπου:

60.000 παιδιά προσχολικής ηλικίας 4-5 ετών που μένουν έξω από τη δημόσια προσχολική αγωγή και οδηγούνται στους ιδιώτες και τους δήμους,

Καταστρατηγούνται οι εργασιακές κατακτήσεις των Νηπιαγωγών, με την αυθαίρετη, παράνομη, στοχευμένη και αντιπαιδαγωγική αύξηση του ωραρίου,

Το πρόβλημα της σχολικής στέγης οξύνεται διαρκώς,

Η χρηματοδότηση της Παιδείας και της Προσχολικής Αγωγής έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της ανέχειας και της ντροπής,

Οι μέχρι τώρα συνθήκες λειτουργίας τους δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ήδη υπάρχουσες ανάγκες (τις ανάγκες όλων των παιδιών 4-6 για εκπαίδευση, ασφάλεια, κατάλληλους χώρους, εξοπλισμό, εκπαιδευτικό υλικό, εκπαιδευτικό προσωπικό, πρώιμη παρέμβαση για παιδιά με ειδικές ή μαθησιακές δυσκολίες και για αλλόγλωσσα παιδιά),

Τα τμήματα λειτουργούν με 25 παιδιά και οι νηπιαγωγοί δέχονται ασφυκτικές πιέσεις να πάρουν και άλλα, ακόμα και σε αντίθεση με τους υπάρχοντες νόμους. Κανένας σοβαρός σχεδιασμός δεν γίνεται που να αντιμετωπίζει την Προσχολική αγωγή ως 2χρονη υποχρεωτική βαθμίδα, αλλά αντίθετα το πρόβλημα της στέγης μεταφέρεται στις ΣΔΙΤ, με στόχο την εισβολή των ιδιωτών και στο ζήτημα της σχολικής στέγης,

Οι διορισμοί που ανακοινώθηκαν είναι μειωμένοι κατά 50% για την επόμενη διετία, γεγονός που δείχνει ότι η κυβερνητική πολιτική όχι μόνο δεν πρόκειται να λύσει τα οξυμμένα προβλήματα της Προσχολικής Αγωγής, αλλά κινείται στη λογική πλήρους αποδόμησης της Δημόσιας εκπαίδευσης, ιδιωτικοποίησης και μετατροπής του δικαιώματος στη γνώση και την εκπαίδευση, σε ατομική και ανταγωνιστική διαδικασία καθώς και ταξική επιλογή,

Οι νόμοι που προωθούνται σε συνδυασμό με τα νέα σχέδια του Υπ. Εσωτερικών, κατευθύνουν την Προσχολική Αγωγή στους ιδιώτες και στους Δήμους και στην κατεύθυνση να χαθεί ο αυτοτελής παιδαγωγικός και εκπαιδευτικός της ρόλος.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν πλευρές της συντηρητικής αναδιάρθρωσης της παιδείας, που αποδομεί το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης ελαχιστοποιώντας κάθε κοινωνική παροχή και δικαίωμα, με στόχο την ιδιωτικοποιημένη λειτουργία της και την μετατροπή της εκπαίδευσης σε χώρο μέγιστου κέρδους των ιδιωτών,

Απέναντι σε όλα αυτά, το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. εκτιμά ότι πρέπει να υπάρξει συντονισμένη, διαρκής και αποφασιστική μάχη που θα συσπειρώνει εκπαιδευτικούς γονείς και εργαζομένους. Γι' αυτό

ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ:

Τη διοργάνωση συλλαλητηρίου την Τρίτη 23 του Σεπτέμβρη έξω από το Υπουργείο Παιδείας, στις 13:00, εκπαιδευτικών, γονέων και εργαζομένων, με στόχο να θέσει στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ τα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος και να συγκεντρώσει κοινωνικές δυνάμεις που θα παλέψουν για την πραγματοποίησή τους.

Για το σκοπό αυτό κηρύσσει στάση εργασίας τις 2 τελευταίες ώρες του διδακτικού ωραρίου του κάθε συναδέλφου και τις 2 πρώτες του απογευματινού κύκλου για το Λεκανοπέδιο. Οι Σύλλογοι της περιφέρειας μπορούν να κηρύξουν αντίστοιχες στάσεις εργασίας, όπου πραγματοποιηθούν συλλαλητήρια.

Καλεί τους Συλλόγους εκπαιδευτικών όλης της χώρας να πραγματοποιήσουν την ίδια μέρα, μαζικές δράσεις σε όλες τις πόλεις και πρωτεύουσες νομών (διαμαρτυρίες, συνεντεύξεις τύπου, συσκέψεις με σωματεία, μοίρασμα γράμματος σε κεντρικά σημεία, αφισοκολλήσεις κλπ). Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. έχει προχωρήσει στην έκδοση αφίσας, η οποία σας έχει αποσταλεί.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική Αγωγή, δημόσια και δωρεάν για όλα τα παιδιά του λαού μας
• Όλα τα νήπια και προνήπια σε δημόσια νηπιαγωγεία
• Κανένα τμήμα πάνω από 15 παιδιά
• Ίδρυση 1.000 νέων νηπιαγωγείων και μόνιμος διορισμός 2.000 νηπιαγωγών, τώρα
• Κατοχύρωση διδακτικού ωραρίου των νηπιαγωγών και εξίσωσή του με όλη την εκπαίδευση
• Όχι στη μετατροπή του Νηπιαγωγείου σε baby parking
• Μειωμένο ωράριο για όλους τους εργαζόμενους γονείς με παιδιά έως 10 ετών
• Καμιά υπαγωγή στους ιδιώτες και στους Δήμους
• 5% του ΑΕΠ για την παιδεία

Για το διδακτικό ωράριο των νηπιαγωγών :

Το Δ.Σ. της ΔΟΕ, επικαιροποιώντας την προηγούμενη απόφασή του καλεί τους Νηπιαγωγούς όλης της χώρας να εφαρμόσουν το πάγιο ωρολόγιο πρόγραμμα για τα Νηπιαγωγεία και να μην αποδεχθούν την καταστρατήγηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και την αύξηση του ωραρίου τους. Η Ομοσπονδία παρέχει γι' αυτό πλήρη συνδικαλιστική κάλυψη, κηρύσσοντας συνεχείς στάσεις εργασίας στην περίπτωση επιβολής αύξησης του ωραρίου τους από τη διοίκηση( πρωινή ζώνη 07:00 - 08:00, επιμήκυνση ωραρίου στα κλασικά και ολοήμερα τμήματα).

Για το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.

Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας

Μπράτης Δημήτρης Μαντάς Κομνηνός

Αρχαίος Τάφος του 4ου πΧ αιώνα στη Νέα Σμύρνη

Τάφος του 4ου πΧ αιώνα βρέθηκε χτες στην περιοχή της πλατείας Άνοιξης στη Νέα Σμύρνη. Την ανακάλυψη έκαναν οι εργάτες του φυσικού αερίου σκάβοντας για την τοποθέτηση σωλήνων μεταφοράς του αερίου και συγκεκριμένα επί της οδού Αγίας Σοφίας και ανάμεσα στην οδό Αγάπης και στην Πλατεία Ηρώων Κύπρου.

Σήμερα ομάδα αρχαιολόγων προχώρησε στην ανασκαφή. Αφαιρέθηκε το μαρμάρινο καπάκι του τάφου, αυτό που έσπασε το κομπρεσέρ των εργατών και οδήγησε στον εντοπισμό του τάφου. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις πρόκειται για τάφο της υστεροκλασικής περιόδου και ο σκελετός που βρέθηκε μέσα πιστεύεται ότι ανήκε σε νέα γυναίκα. Τα στοιχεία που οδήγησαν στην άποψη αυτή ήταν αφενός τα ίδια τα οστά και αφετέρου δύο κτερίσματα που εντοπίστηκαν μέσα στα χώματα: Ένα κάτοπτρο και ένας σφόντυλος.

Οι αρχαιολόγοι αφαίρεσαν από τον τάφο με ιδιαίτερη προσοχή το αχλαδοειδές κάτοπτρο, πιθανότατα από χαλκό, καθώς κάτω από τα χώματα φαινόταν να έχει το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα του οξειδωμένου χαλκού.

Με την ίδια προσοχή αφαιρέθηκαν τόσο τα χώματα όσο και ο ίδιος ο σκελετός που ήταν σε άριστη κατάσταση και έκανε τους περαστικούς να απορούν πως έπειτα από τόσους αιώνες σώθηκαν τόσο καλά τα οστά.

Το ύψος του σκελετού εκτιμήθηκε 1,65 περίπου μέτρα και γύρω στα 45 εκατοστά ήταν το άνοιγμα στις ωμοπλάτες. Τα οστά επίσης της λεκάνης ταίριαζαν σε γυναικείο σκελετό.

Η συγκίνηση από το εύρημα ήταν τεράστια σε όλους τους γείτονες και δεκάδες ιστορίες ακούστηκαν... Μια κυρία μεγάλης ηλικίας βουρκωμένη μας έλεγε πως στα νιάτα της είχε περάσει αρχαιολογικό μα δε στάθηκε μπορετό να σπουδάσει. Τώρα, μπροστά στο σκελετό που βρέθηκε στην περιοχή που επί δεκαετίες περπατούσε καθημερινά, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Άλλος ηλικιωμένος κύριος μας έδινε άφθονα ιστορικά στοιχεία της γειτονιάς μας, καθώς στην ιστορία της Νέας Σμύρνης ανάλωσε τη ζωή του όλη και έχει μέχρι στιγμής γράψει 9 βιβλία για την ιστορία αυτή. Μεγάλη και η συγκίνηση της νεολαίας μας. Πρωτάκια του δημοτικού, μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου, όλοι κοίταζαν με ακόρεστο ενδιαφέρον και τραβούσαν συνεχώς φωτογραφίες με τα κινητά.

Ήταν τέτοιο το ενδιαφέρον του συγκεντρωμένου πλήθους που αδιαφορούσαν ακόμη και για τις παρακλήσεις της δημοτικής αστυνομίας να απομακρυνθούν από το οδόστρωμα μη γίνει κανένα ατύχημα και χρειαστεί να ανοίξουμε και άλλον τάφο... Ξυστά πέρναγαν τα λεωφορεία και τα φορτηγά μα εμείς εκεί με τα μάτια καρφωμένα στον τάφο. Πού να το φανταστούμε πως στα σπλάχνα της πόλης μας κρυβόταν επί τόσα χρόνια ένα τέτοιο εύρημα;

Οι αρχαιολόγοι εκτίμησαν πως δεν επρόκειτο για κάποιο σπουδαίο πρόσωπο αφού μόνο δυο ταπεινά κτερίσματα βρέθηκαν αλλά και ο ίδιος ο τάφος ήταν ιδιαίτερα απλός. Όμως η άριστη κατάσταση του σκελετού τους έκανε να μιλούν για σημαντικό εύρημα και έγινε η πρόταση στο Δήμαρχο να μείνει εκεί ο τάφος και να τοποθετηθεί διαφανές κάλυμμα ώστε τόσο οι κάτοικοι της Νέας Σμύρνης όσο και οι επισκέπτες της να τον θαυμάζουν και να μαθαίνουν από πρώτο χέρι την ιστορία της.

Δε χρειάζεται να προσθέσω την τεράστια ικανοποίηση και χαρά όλων μας για τη σημαντική αυτή ανακάλυψη. Επί ώρες μείναμε εκεί να δούμε και να καταγράψουμε το τόσο σπουδαίο γεγονός, χωρίς να λογαριάζουμε ταλαιπωρία και κούραση.

Από τα δεκάδες παιδιά που πέρασαν και θαύμασαν τον αρχαίο τάφο, συγκράτησα ως ιδιαίτερα συγκινητική την περίπτωση του 15χρονου Κόνραντ. Ένα Πολωνόπουλο που ζει με τους γονείς του στην Ελλάδα και που δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του για όσα η τύχη του επεφύλασσε να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς. Ήταν εκείνος που έτρεξε σαν πουλάκι να φέρει από το παρακείμενο σούπερ μάρκετ χαρτοκιβώτια για να τοποθετηθεί ο σκελετός.

Όπως μας ενημέρωσαν τα ευρήματα πρόκειται να μεταφερθούν για πιο έγκυρες επιστημονικές εκτιμήσεις και εργαστηριακούς ελέγχους, στο Μουσείο Βραυρώνας. Ως τότε η ωραία κοιμωμένη επί 2.400 χρόνια για όλους εμάς θα είναι η Σοφούλα μας λόγω και του δρόμου που βρέθηκε ο τάφος της. Η Σοφούλα της Νέας Σμύρνης. Και δεν μπορούμε να μη στενοχωριόμαστε που μας την πήραν για το μουσείο... Καλό ταξίδι, κοπελιά. Να ξέρεις πως από τώρα και στο εξής θα κατοικείς για πάντα στις καρδιές μας. Θα είσαι το καμάρι μας και θα φροντίζουμε την ιστορία σου να τη μαθαίνουν όλα τα παιδόπουλα της πόλης, με αρχή βεβαίως το κοντινότερο σχολικό συγκρότημα του 2ου και 11ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης.

Α, δεν μπορείτε να φανταστείτε την αίσθηση... Πλημμύρα συναισθημάτων και έξαρση της φαντασίας. Ποια να ήταν άραγε; Πως πέρασε τη σύντομη ζωή της; Όλοι ρωτούσαν με αγωνία τους αρχαιολόγους να μάθουν και κάτι ακόμη. Και κάποια στιγμή τους έβαλαν και τις φωνές... Γιατί το καπάκι του τάφου στέκονταν παραμελημένο στην άκρη και μάλιστα του είχαν φορτώσει επάνω και πράγματα!!! Λίγο σεβασμό βρε παιδιά, ακούστηκε από το πλήθος το παράπονο προς τους κατάκοπους αρχαιολόγους όταν κάποιος απρόσεχτος πάτησε πάνω στο μαρμάρινο κειμήλιο... Είναι η ιστορία μας αυτό. Μην το πατάτε!

Έμειναν κι αυτοί να μας κοιτάνε. Γιατί τόση ώρα ήταν μέσα στον τάφο και μάζευαν κοκαλάκι κοκαλάκι και τώρα που όλα ήταν πια στα χαρτοκούτια βρέθηκαν και ένοχοι που πάτησαν λίγο και το καπάκι. Μα έτσι είναι. Άλλο η ανάγκη να συλλέξουν τα οστά και άλλο να βάζουν το πόδι πάνω στο μάρμαρο που σκέπαζε την κόρη στον αιώνιο ύπνο της.

Τελικά ετούτος ο λαός εκεί που σε απογοητεύει, έρχεται ένα τυχαίο γεγονός και σε κάνει να νιώθεις περήφανος που ανήκεις σ' αυτόν. Όχι, η δάφνη δεν κατεμαράνθη ακόμη στον τόπο ολωσδιόλου. "Σοφούλα" μας σε ευχαριστούμε από καρδιάς που φανερώθηκες και μαζί φανέρωσες και τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα στις ψυχές μας. Ναι, Σοφία είναι το όνομα που σου ταιριάζει και ας μην έλεγαν καμιά κοπέλα της εποχής σου με το όνομα αυτό. Μια αρχαία Σοφία που σήμερα μας μύρωσε και μας ανέβασε σε άλλη διάσταση. Μια Σοφία που ίσως τη δείτε το βράδυ και στα κανάλια, αν βέβαια βρει χώρο ανάμεσα στην περιρρέουσα βλακεία της δικής μας εποχής.

______________

• Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνεται στη μέση και πάνω το κάτοπτρο της νεαρής κοπέλας και ανάμεσα στα οστά της κνήμης της το σφοντύλι. Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγέθυνση.
• ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ Και δεύτερος αρχαίος τάφος στη Νέα Σμύρνη

Παγκόσμια Ημέρα εθελοντικού καθαρισμού των ακτών

Αναδημοσίευση από το μαθητικό blog ΠΡΩΤΑΚΙΑ

Εμείς, τα παιδάκια της Πρώτης Τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης, σας καλούμε όλους, μικρούς και μεγάλους, να πάρετε μαζί μας μέρος στην Παγκόσμια Ημέρα εθελοντικού καθαρισμού των ακτών:

ΣΑΒΒΑΤΟ, 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2008

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ: ΠΑΙΔΙΚΗ HELMEPA Από την ιστοσελίδα αυτή αντιγράφουμε κι εμείς τα παρακάτω:

Τα τελευταία 17 χρόνια η HELMEPA σε συνεργασία με το Ocean Conservancy συντονίζει την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού Ακτών για την Ελλάδα που διοργανώνεται παγκοσμίως κάθε τρίτο Σάββατο του Σεπτεμβρίου.

Στην Ελλάδα από το 1989 μέχρι και το 2007 με αφορμή την ημέρα αυτή, πάνω από 38.000 εθελοντές καθάρισαν ακτές και βυθούς συλλέγοντας περίπου 225 τόνους σκουπίδια.

Παγκοσμίως μόνο για το 2007 περισσότεροι από 378.000 εθελοντές από 76 χώρες συνέλλεξαν περίπου 2.700 τόνους απορριμμάτων σε 53.000 χλμ ακτογραμμής δηλαδή περίπου 83 κιλά απορριμμάτων/ χλμ.

* Το πρόβλημα των απορριμμάτων σε ακτές και θάλασσες, είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι νομίζουμε.

* Η ανάγκη για αντιμετώπιση του προβλήματος γίνεται όλο και πιο έντονη.

Αν λοιπόν:

* Θέλετε να δώσετε και φέτος το μήνυμα για Καθαρές Θάλασσες και Ακτές

* Θέλετε να παρέμβετε ώστε να σταματήσει η υποβάθμισή τους

Η HELMEPA σας καλεί:

Στις 20 Σεπτεμβρίου 2008 να διοργανώσετε έναν εθελοντικό καθαρισμό σε μία κοντινή σας ακτή.

Γιατί να πάρω μέρος στον Παγκόσμιο Εθελοντικό Καθαρισμό Ακτών;

Διότι:

* Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι θάλασσες δεν είναι σκουπιδότοποι.

* Χωρίς καθαρές ακτές υποβαθμίζεται η φύση και η ζωή μας.

* Αν δεν αντιμετωπίσουμε τώρα το πρόβλημα, δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ.

* Είναι σημαντικό να παίρνουμε μέρος σε τέτοιου είδους παγκόσμιες προσπάθειες, γιατί το πρόβλημα των σκουπιδιών στις ακτές μας αφορά όλους.

Ας βάλουμε λοιπόν τα σκουπίδια στη θέση τους!

Για να μπορούμε ανέμελα και με ασφάλεια να χαιρόμαστε τις παραλίες και τη θάλασσα!

Ancient grave of fourth century pre Christ was found in Greece.

Ancient grave of fourth century pre Christ was found in Nea Smyrni, near of Athens in Greece.

The archaelogists appreciated that she is young woman because the bones of basin testified such something but also because was found in the grave a feminine mirror.

The mirror

The discoveries were transported in the Museum Bravronas in Attica of Greece.

Can see more photographs here: Forum Homa Educandus

Πρωινό ανέβασμα στο κάστρο της Αστροπαλιάς

Αναμνήσεις από τα στενά δρομάκια της Χώρας στην πορεία μας για την πύλη του κάστρου της Αστυπάλαιας. Μια ώρα που ακόμη δεν είχε βγει ούτε η πρώτη ακτίνα του ήλιου. Τρέχοντας σχεδόν τα περνάγαμε και τα ανεβαίναμε για να προλάβουμε να δούμε την αξεπέραστη μαγεία της ανατολής μέσα από το πέλαγος. Τρέχαμε αλλά και οι σκέψεις έτρεχαν. Σε τέτοιους τόπους δεν μπορούν παρά να τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα σε άλλες περασμένες εποχές και ανθρώπους παλιούς. Όλα εδώ υποβάλλουν τέτοιες αναδρομές και βυθίσματα στο παρελθόν. Είναι και ο άνεμος που σφυρίζει αλλόκοτα μέσα στα στενά, ήταν και το σκοτάδι και η τέλεια ερημιά. Οι φωτογραφίες σαφώς και αδυνατούν να μεταδώσουν όλο το εύρος των συναισθημάτων...

ΧΡΥΣΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ;

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ALFAVITA

Χολαργός, 28/08/2008

ΧΡΥΣΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ;

Εν όψει της συζήτησης στη Βουλή του νέου Νομοσχεδίου για την ειδική αγωγή και εκπαίδευση και αφού καταθέσαμε, στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης, στο ΥΠΕΠΘ τις απόψεις μας για τα θέματα που αφορούν τους μαθητές του αυτιστικού φάσματος, νοιώθουμε υποχρεωμένοι να επαναλάβουμε ορισμένες κρίσιμες αδυναμίες του Νομοσχεδίου, ελπίζοντας ότι θα συμβάλουμε, έστω και αυτή την ώρα, στην αρτιότερη διαμόρφωσή του.
Θεωρούμε ότι:

1. Θα πρέπει να προστεθεί ένα ξεχωριστό άρθρο για τις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος, στο οποίο θα αναφέρονται ρητά οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των ατόμων με αυτισμό και θα καθορίζονται με ακρίβεια οι διαδικασίες εκπαίδευσης και αξιολόγησης τους, όπως ακριβώς υπάρχει αντίστοιχο άρθρο για τα θέματα των τυφλών και κωφών μαθητών. Ειδικότερα το Σύνδρομο Asperger είναι σημαντικό να αναφέρεται ρητά στο Νόμο διότι αναγνωρίστηκε επισήμως ως διαταραχή πολύ πρόσφατα και γι’ αυτό το λόγο δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστό στους χώρους της εκπαίδευσης.

2. Η παράλληλη στήριξη, κατ’ εξοχήν ρύθμιση ένταξης των παιδιών, είναι μερική και επιμερισμένη, η δε εκπρόθεσμη παροχή της, η απουσία αυτόματης ανανέωσής της, κλπ (Άρ. 6/παρ. 1β) οδηγεί συχνά στον αποκλεισμό των παιδιών από το κανονικό σχολείο.

3. Δεν υπάρχει θεσμική κατοχύρωση της συμμετοχής των γονέων στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων για την εκπαίδευση του παιδιού τους. Ούτε καν ο εμπειρογνώμων που τους εκπροσωπεί έχει δικαίωμα ψήφου (Άρ. 6/παρ.1β,1γ, - 4 κλπ).

4. Αναγνωρίζεται εξειδίκευση του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού μέσω επιμορφώσεων και σεμιναρίων ενώ απουσιάζει αντικειμενική ιεράρχηση των προσόντων τους με προτεραιότητα στις πανεπιστημιακές σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ. (Αρ.20/παρ. 1.1δ, 1.2δ, 1.3γ, 1.4δ, 2.2δ, κλπ)

5. Η ύπαρξη ψυχολόγων εντός των σχολικών μονάδων θα συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό: α) στην αντιμετώπιση των ειδικών εκπαιδευτικών αναγκών, β) στην πρόληψη δευτερογενών συνεπειών, και γ) στην ενημέρωση, επιμόρφωση και στήριξη των εκπαιδευτικών. Ο θεσμός του σχολικού ψυχολόγου υφίσταται στα ευρωπαϊκά κράτη εδώ και πολλές δεκαετίες και η αναγκαιότητα και χρησιμότητά του έχουν αποδειχθεί επιστημονικά.

6. Στο προς ψήφιση Νομοσχέδιο τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ουσιαστικά αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Υπονοείται ότι αυτά τα άτομα δεν δύνανται, κατά κανόνα, να ακολουθήσουν ανώτερες σπουδές ή μήπως ότι παύουν να έχουν ειδικές ανάγκες μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι, ενώ δίνεται η δυνατότητα «για την αντικατάσταση γραπτών δοκιμασιών με άλλες μορφές εξετάσεων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση», ουδεμία αναφορά υπάρχει στο νόμο σχετικά με τη φοίτηση στην τριτοβάθμια, πέραν της δυνατότητας να ισχύσουν οι ειδικές συνθήκες εξέτασης στις εισαγωγικές εξετάσεις; Τελικά οι ίσες ευκαιρίες εξαντλούνται στις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης ή, στην καλύτερη περίπτωση, παύουν να υπάρχουν αμέσως μετά την εισαγωγή των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;

7. Ο εκάστοτε υπουργός μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταργεί και να τροποποιεί κατά το δοκούν όλες τις διατάξεις και παροχές και ουσιαστικά ολόκληρο το νόμο. Έτσι, δεν κατοχυρώνεται καμία από τις παροχές και τα Δικαιώματα, ούτε καν οι γενικές διατάξεις του πρώτου μέρους, αφού η αναίρεσή τους, είναι ήδη θεσμοθετημένη στον ίδιο νόμο που τις διακηρύσσει. (Άρ. 34)

Γενικά στο ΝΣΧ οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα των ατόμων χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το γεγονός ότι αυτές δεν οφείλονται αποκλειστικά στην αναπηρία των ίδιων των ατόμων αλλά, σε μεγάλο βαθμό στα εμπόδια που δημιουργεί το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα.

Κατά τη γνώμη μας ένας νόμος για την ειδική εκπαίδευση θα είχε πραγματικό νόημα αν στη γενική εκπαίδευση γίνονταν οι αλλαγές που θα επέτρεπαν την πραγματική ένταξη των ΑμΕΑ. Αυτό, το θέμα της ένταξης, παρόλο που διακηρύσσεται στην αιτιολογική έκθεση του ΝΣΧ, σύμφωνα και με τις επιταγές του αρθ. 15 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, δεν φαίνεται να υποστηρίζεται στη συνέχεια από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις.

Έχουμε αποδείξει ότι συμβάλλουμε στο Δημόσιο Διάλογο για την Παιδεία και έχουμε συνεισφέρει με εποικοδομητικές προτάσεις για την εξασφάλιση των ειδικών συνθηκών που απαιτούνται για τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Σε πρόσφατο ψήφισμα, πάνω από 4.000 γονείς παιδιών με σχετικές αναπηρίες καθώς και ειδικοί του χώρου και διακεκριμένοι επιστήμονες κατέθεσαν τις προτάσεις τους οι οποίες κινούνται σε αυτό το πνεύμα.

Ελληνικός Σύλλογος για το Σύνδρομο Asperger

Υπεύθυνη επικοινωνίας:

Ηλιοπούλου Μαρία Πρόεδρος του ΕΛΣΣΑ
Κινητό: 6972 25 93 90 e-mail: info@asperger.gr

Περνά το Φυσικό Αέριο, τραβάει και το καζανάκι!

Πρώτη μέρα σήμερα στη δουλειά και βγήκα πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι για τον πρωινό καφέ στο μπαλκόνι. Από κάτω ο χαμός! Έργα Φυσικού Αερίου γαρ:

Καλωσορίσαμε στην πόλη λοιπόν. Τέρμα τα πρωινά κικιρίκου και τα βελάσματα. Εδώ είναι Αθήνα. Τσιμεντούπολη και θορυβούπολη...

Και όπως βγαίνω στο μπαλκόνι, σκύβω από περιέργεια να δω και τον κακό χαμό που ακούγεται από κάτω.

Μηχανήματα, προστατευτικά πλέγματα, λαμαρίνες και φυσικά άνθρωποι να τρέχουν πάνω κάτω. Ένας όμως από όλους μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Στεκόταν ακίνητος μέσα στο όρυγμα, ακριβώς κάτω από το σπίτι μου και με πολλή περίεργη στάση. Ακουμπούσε με το στήθος πάνω στη λαμαρίνα και τα χέρια του ήταν κάτω και μπροστά... Λες και κρατούσε κάτι εκεί... Έμεινα με την απορία. Γιατί σε λίγο που έδωσε ένα σάλτο και βγήκε από το όρυγμα, δεν είδα να κρατά τίποτα. Μόνο το παντελόνι του τακτοποιούσε.

Είπα να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ... Αλλά και πάλι προτίμησα να δώσω τόπο στην οργή. Στο κάτω κάτω στη γειτονιά κάθε μέρα περιφέρουν οι κυράδες τα τετράποδα και "ποτίζουν" ασύστολα ότι βρουν στο διάβα τους. Μην το κάνουμε και θέμα που ένας εργάτης που δουλεύει στα έργα του Φυσικού Αερίου ένιωσε μια φυσική ανάγκη και δε βρήκε άλλο καλύτερο τρόπο να την ικανοποιήσει... Έτσι κι αλλιώς η ευθύνη βαραίνει εκείνους που απασχολούν συνεργεία σε εξωτερικούς χώρους και δεν παίρνουν μέτρα για να κάνουν οι άνθρωποι αυτοί τις ανάγκες τους.

Και καλά που δε διαμαρτυρήθηκα. Διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν τις ανάγκες τους μέσα στα ορύγματα έχουν όμως τον "πολιτισμό" να τραβάνε μετά και το καζανάκι:

Αυτή την εικόνα αντίκρυσα όταν γύρισα το μεσημέρι από τη δουλειά...

Σπασμένος ο αγωγός της ΕΥΔΑΠ και το νερό να τρέχει στη Φιλιππουπόλεως ποτάμι:

Πλημμυρισμένα τα ορύγματα μέχρι πάνω:

και στο τελευταίο φυσικά το νερό ξεχείλιζε:

και έπαιρνε την κατηφόρα του δρόμου.

Τόνοι νερού χαμένου σε εποχές λειψυδρίας:

Οι γείτονες αναστατωμένοι. Κοίταγαν το νερό να τρέχει βουΐζοντας "σαν καταρράκτης" και τις βρύσες να βγάζουν αέρα κοπανιστό, και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Φωνές, διαμαρτυρίες και ερωτήσεις αν καλέσανε τις βλάβες της ΕΥΔΑΠ.

Δεν μπορώ να πω ότι δε θύμωσα κι εγώ με τόσο νερό να ρέει άχρηστα. Και ειδικά όταν ρώτησα τον τεχνίτη της ΕΥΔΑΠ που ευτυχώς έφτασε σύντομα και με βεβαίωσε πως η ζημιά ήταν από καθαρή απροσεξία... Όμως ένιωσα και ησυχασμένη για όσα είχα δει το πρωί να συμβαίνουν. Αν μη τι άλλο δε θα έχουμε τη βρώμα το απόγευμα από το κατουρημένο όρυγμα. Τα παιδιά του έργου έχουν αυτόν τουλάχιστον τον πολιτισμό. Λέρωσαν; Ναι. Μα τράβηξαν και το καζανάκι!

Μόνο που θα παρακαλέσω την επόμενη φορά να τηρηθεί το μέτρο. Δε χρειάζονται τόνοι νερού για ένα κατουρηματάκι... Ή ακόμη καλύτερα και πιο ανθρώπινα, ας φροντίζουν οι εργολάβοι που κάνουν έργα σε εξωτερικούς χώρους να έχουν χημικές τουαλέτες για τους φουκαράδες τους εργαζόμενους. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Τόσες ώρες δουλεύουν μέσα στον ήλιο, στη βροχή, στον αέρα. Τι πιο λογικό να νιώσουν και την απόλυτα φυσιολογική ανάγκη να τους πιέζει κάποια στιγμή την κοιλιά; Ευρωπαϊκή χώρα είμαστε. Ας μην αναγκάζουμε τους εργάτες να προσφέρουν θέαμα που μόνο τριτοκοσμικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κι ακόμη... Το πιο σημαντικό. Ας ανοίγουν κι εκείνοι τα μάτια τους. Δεν μπορεί έτσι απρόσεχτα να ανοίγουν το όρυγμα και να πετιούνται από απροσεξία τόσοι τόνοι του πολύτιμου σήμερα αγαθού που λέγεται νερό.

Και ειδικά για τον εργολάβο του έργου: Ας μη ζητά μόνο τη δική μας κατανόηση και συνεργασία. Ας πάρει πρώτα ο ίδιος όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα για να αποφεύγεται κάθε περιττή ενόχληση και ζημιά από το έργο που κάνει.

Τέλος, για την ΕΥΔΑΠ θερμά ευχαριστήρια. Και σύντομα ήρθε και συντομότατα αποκατέστησε τη ζημιά. Να λέμε και το καλό, όχι μόνο τα στραβά...