ΑΠΕΡΓΙΑ - ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΜΑ Πέμπτη 31 Ιούλη

Αύριο όπως διαβάσαμε θα πραγματοποιηθεί 24ωρη απεργία για το Πέραμα και πορεία των εργαζομένων στο Υπουργείο Απασχόλησης. Την απεργία κήρυξε το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ ως 24ωρη και παμπειραϊκή ενώ απεργία κήρυξε επίσης και το ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ.

Συγκεκριμένα, όπως διαβάσαμε στο σημερινό φύλλο του Ριζοσπάστη:

Με 24ωρη απεργία, αύριο Πέμπτη, οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης κλιμακώνουν τη σύγκρουση με τους φονιάδες τους και την πολιτική που τους οπλίζει το χέρι για να εκτελούν εν ψυχρώ εργάτες στους χώρους δουλειάς όπως τους «8» στο αμπάρι του αεράδικου πλοίου «FRIENDSHIPGAZ».

Οι απεργοί θα συγκεντρωθούν στις 10 π.μ. στην Ομόνοια και από εκεί με πορεία θα κατευθυνθούν στο υπουργείο Απασχόλησης. Στις 9 π.μ. θα γίνει προσυγκέντρωση στον Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά.

Οι εργάτες είναι αποφασισμένοι να επιβάλουν το διεκδικητικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει και τους εξασφαλίζει τη ζωή στους χώρους δουλειάς, ώστε να επιστρέφουν σώοι στις οικογένειές τους από το μεροκάματο.

Απαιτούν:

• Να δημιουργηθεί μηχανισμός επανελέγχου του πιστοποιητικού «γκαζ φρι».
• Να σταματήσει η υποβάθμιση και αποδιοργάνωση των μεικτών Επιτροπών Ελέγχου και να στελεχωθούν με επιστημονικό προσωπικό και υλικοτεχνικά μέσα.
• Δημιουργία κρατικού Σώματος τεχνικών Ασφαλείας και χημικών Ναυτιλίας.
• Πλήρη επάνδρωση και εξοπλισμό του Ιατρείου της Ζώνης και του Πυροσβεστικού Σταθμού με επιστημονικό προσωπικό πλήρως ειδικευμένο και όλο τον απαραίτητο ειδικό εξοπλισμό.
• Να σταματήσουν οι δικαστικές αρχές να βγάζουν «καρμπόν» απαλλακτικές αποφάσεις γι' αυτούς που παραπέμπονται για παραβιάσεις των μέτρων ασφαλείας.
• Δημιουργία Σχολών Εκπαίδευσης και Ειδίκευσης των εργαζομένων. Επαναφορά και εφαρμογή του νόμου 2642 για το Μητρώο Ναυπηγοεπισκευαστικών Επιχειρήσεων.
• Αφαίρεση από τη Νομαρχία της άδειας λειτουργίας όλων των εμπλεκομένων επιχειρήσεων.
• Να αναλάβει η πολιτεία την οικονομική στήριξη των οικογενειών των νεκρών συναδέλφων και τα πρώτα αναγκαία τους έξοδα.

Σε κοινή τους ανακοίνωση, τα σωματεία της Ζώνης αναφέρουν:

«Για εμάς είναι ξεκάθαρο και αποτυπωμένο με τον χειρότερο τρόπο στο πετσί μας ότι οι αιτίες του διαρκούς εγκλήματος που συντελείται σε βάρος μας είναι η προσπάθεια της εργοδοσίας (εφοπλιστών και εργολάβων) να μειώσει το κόστος και να αυξήσει την κερδοφορία της». Καταγγέλλουν ως ηθικούς αυτουργούς για το ασταμάτητο και ατιμώρητο έγκλημα σε βάρος τους τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ξεκαθαρίζουν: «Τα σωματεία μας είναι αποφασισμένα να συνεχίσουν τον αγώνα για την ασφάλεια της υγείας και της ζωής στους χώρους δουλειάς, κλιμακώνοντας τη δράση μας».

Εμείς, ως HOMA EDUCANDUS, έχοντας στενούς δεσμούς με τους χώρους εργασίας των πλοίων, συμμετέχουμε ολόψυχα στο κάλεσμα των σωματείων της Ζώνης και καλούμε κι εμείς σε συμμετοχή όλους τους εργαζομένους στην αυριανή πορεία για να δηλώσουμε και έμπρακτα πως είμαστε αλληλέγγυοι με τα αιτήματά τους.

Όσο στο Πέραμα ή σε όποιον άλλο χώρο δουλειάς ρέει αίμα εργαζομένων, είναι ντροπή για όλους μας. Δε ζούμε πια στην εποχή της γαλέρας. Η ανθρώπινη ζωή και η προστασία της είναι το ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα. Οφείλουμε να αγωνιστούμε ώστε να μην υπάρχει μόνο στα χαρτιά αλλά και να γίνει πράξη σε όλους τους τομείς και φυσικά και στον τομέα της εργασίας.

Δεν μπορεί στο σημερινό "πολιτισμένο" κόσμο μας να πηγαίνουν οι άνθρωποι για να βγάλουν το ψωμί τους και να τους βγάζουν τους ίδιους με φέρετρα. Εδώ και τώρα να παρθούν ουσιαστικά μέτρα ώστε να μην κλάψουν άλλα ματάκια το γιο, τον πατέρα, το σύζυγο, τον αδερφό.

Λύση δεν είναι να διαφημίζουν εκ των υστέρων πως θα προσλάβουν τα ορφανά του κάθε αδικοσκοτωμένου εργάτη... Λύση είναι να μην ξανασκοτωθεί και να μη σακατευτεί κανένας εργάτης και κανένας εργαζόμενος στο χώρο της δουλειάς του. Δε ζούμε και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να πεθαίνουμε για να εργαστούμε... αλλά εργαζόμαστε για να ζούμε. Η εργασία είναι κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα και όχι μινώταυρος που καταπίνει ανθρώπους για να παράγει αγαθά. Πάνω από όλα είναι ο άνθρωπος και όχι το χρήμα:

ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Και ειδικά ο άνθρωπος που συμμετέχει στην παραγωγική διαδικασία και αποτελεί στυλοβάτη της κοινωνικής ζωής. Ο άνθρωπος που δυστυχώς είδαμε κατ' επανάληψη να ποτίζει το μινώταυρο του κέρδους. Ο άνθρωπος που όταν προχτές βουρκωμένος διαμαρτυρήθηκε για το θάνατο οκτώ συναδέλφων του, βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δυνάμεις καταστολής και ψεκάστηκε με τα χημικά.

Γι' αυτό αύριο, Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2008, οφείλουμε να είμαστε όλοι στις 10 το πρωί στην Ομόνοια. Να απαιτήσουμε και μέτρα για την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς και να διαμαρτυρηθούμε για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι εργατικοί αγώνες στη χώρα μας.

Ακόμη δεν κηδεύτηκαν καλά καλά οι άλλοι, και νέος εργάτης νεκρός!

Ακόμη οι νεκροί του Περάματος δε κηδεύτηκαν όλοι και νέος εργάτης σκοτώθηκε. Αυτή τη φορά δεν ήταν σε καράβι αλλά σε τρένο....

Η είδηση από το Ριζοσπάστη:

Κι άλλος τραγικός θάνατος εργάτη!

Τραγικό θάνατο βρήκε χτες στις 2 μ.μ. 65χρονος εργάτης που παρασύρθηκε από αμαξοστοιχία του ΟΣΕ. Το τραγικό περιστατικό εκτυλίχτηκε στη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Αθηνών, λίγο πριν το σταθμό του Αδενδρου Θεσσαλονίκης. Ο άτυχος εργάτης παρασύρθηκε από την επιβατική αμαξοστοιχία 3590 που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Λιτόχωρο, τη στιγμή που εργαζόνταν, καθαρίζοντας το χώρο πλάι της γραμμής.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το ατύχημα έρευνα διεξάγει αρμόδια επιτροπή του ΟΣΕ. Οπως αναφέρουν συνδικαλιστές του ΟΣΕ, οι εργασίες καθαριότητας των σιδηροδρομικών γραμμών ανατίθενται στο σύνολό τους σχεδόν σε εργολάβους. Η κοπή των χόρτων γίνεται με μηχανή κι έτσι ο εργαζόμενος μπορεί να μην αντιληφθεί το τρένο που πιθανό πλησιάζει. Για το λόγο αυτό χρειάζεται πάντα να υπάρχει συνοδός. Τα απαραίτητα όμως μέτρα για την ασφάλεια των εργατών καθαριότητας συνήθως δε λαμβάνονται, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τραγικά συμβάντα.

@@@@@@

ΣΧΟΛΙΟ:

"Γιατί να λαμβάνονται τα μέτρα ασφαλείας; Ποιος ο λόγος; Είναι τόσο φτηνοί αυτοί οι εργάτες. Εξάλλου υπάρχει και ανεργία... Εκείνος έφυγε, ένας άλλος θα βρει δουλειά και θα σταματήσει να γκρινιάζει. Και είναι και το άλλο. 65 χρονών... έτσι κι αλλιώς θα έπαιρνε σύνταξη σε λίγο καιρό..."

Ναι, δυστυχώς αυτή είναι η κυνική λογική. Ένας ακόμη εργάτης νεκρός; Ε, και;

Lenny Kravitz: ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Για πρώτη φορά έρχεται στην Αθήνα ο διάσημος ρόκερ Lenny Kravitz, ο δημιουργός του Fly Away:

Του Are you Gonna go my way



και βέβαια του American Woman

Ο Lenny Kravitz θα δώσει συναυλία την 1η Αυγούστου στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Μια καλή ιδέα για όσους δεν έχουν ακόμη φύγει από το κλεινόν άστυ ή έκαναν διακοπές τον Ιούλιο... Για τους άλλους αφήνουμε εδώ τα βίντεο με τα τρία πιο αγαπημένα τραγούδια του. Ε, δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα!

Ο λαγός τους έσωσε από τη φωτιά, τον ίδιο ποιος θα τον σώσει;

Μια περίεργη είδηση διάβασα πρωί πρωί στο ΕΘΝΟΣONLINE:

Ένας λαγός οικοδίαιτος έσωσε τα αφεντικά του όταν ξέσπασε φωτιά στο σπίτι. Εκείνοι όντας στις αγκάλες του Μορφέα, χαμπάρι δεν είχαν πάρει πως φλόγες είχαν αρχίσει να ζώνουν ένα από τα δωμάτια. Το λαγουδάκι τότε ανέλαβε δράση. Πήγε και τους χτύπαγε επίμονα την πόρτα μέχρι που ξύπνησαν...

Στην είδηση αυτή που φέρνει χαμόγελο και "Μπράβο ο λαγός!" έρχεται δυστυχώς ο αντίποδας να επιδικάσει σε μας τους ανθρώπους το "Ντροπή μας που αφήνουμε τα ζώα να καίγονται"! Από το ΕΘΝΟΣONLINE και αυτό το μαντάτο και από τη Ρόδο:

Tραγική είναι η εικόνα, σύμφωνα με τους δασοπυροσβέστες, των ζώων που φλέγονται, τα οποία στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους τρέχουν αλλόφρονα και μεταδίδουν τη φωτιά σε άλλα σημεία.

Από τη Ρόδο, που καίγεται τόσες μέρες... Και που ανάμεσα στα χιλιάδες στρέμματα δάσους που έγιναν στάχτη, την πλήρωσαν για μια ακόμη φορά και τα ζώα.

Τα ίδια που είδαμε και πέρυσι να γίνονται στη Πάρνηθα... Ζώα καρβουνιασμένα, θύματα της δικής μας αδυναμίας να τα σώσουμε από τις φλόγες:

Άλλους βλέπετε έσωσαν τα φουκαριάρικα, εαυτόν ου δύνανται. Και μένει σε μένα και σε σένα να προβληματιστούμε για το ποιος είναι τελικά μεγαλύτερο ζώο, εκείνα ή ο άνθρωπος;

Ειδικά για τη Ρόδο και την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, αξίζει κανείς να διαβάσει μια σχετική αναφορά στα ελάφια της και την πανάρχαια ιστορία τους: ΑΘΗΝΑ ΦΥΣΗ - FLORA ATTICA Ο αρθρογράφος με αφορμή τα ελάφια της Πάρνηθας και διάφορες θεωρίες περί λύκων που είναι λέει απαραίτητοι για την ανάπτυξη ελαφιών σε μια περιοχή, επικαλείται τα ελάφια της Ρόδου, τα Dama dama, και αναρωτιέται πώς κατάφεραν να επιβιώσουν για χιλιάδες χρόνια εκεί χωρίς την παρουσία λύκων... Να όμως που το 2008 ήρθε να βάλει τέλος στις απορίες. Αν είχε λύκους εκεί κάτω δε θα τόλμαγαν οι άνθρωποι να πλησιάσουν το δάσος. Και θα γλίτωναν και τα δέντρα και τα ελάφια και οι λαγοί. Μάλλον οι ειδικοί θα διαφωνούν με την ερμηνεία που δίνω, αλλά προσωπικά προτιμώ την εικόνα ενός ανθρώπου που στέκεται μακριά για να γλιτώσει από τους λύκους από τα αλλόφρονα λαμπαδιασμένα ζώα που τρέχουν απεγνωσμένα να σωθούν χωρίς κανείς να τα βοηθάει... Ναι, ίσως αυτή να είναι η λύση. Γεμίστε λύκους τα δάση. Και άλλα άγρια θηρία. Για να μην τα πλησιάζει και τα καίει το άλλο θηρίο, ο άνθρωπος...

Σύλληψη Κάρατζιτς: The secret combination

Απόσπασμα από τις αναρτήσεις του φόρουμ HOMA EDUCANDUS

Σαν βόμβα έσκασε η είδηση:

Συνελήφθη ο Ράντοβαν Κάρατζιτς!

Ένας από τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο! Ένας εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας! Που δεκατρία ολόκληρα χρόνια τον κυνηγούσαν αλλά δεν τον έπιαναν. Εσύ όμως τι ξέρεις για τον Κάρατζιτς;

Για έναν άνθρωπο που δεκατρία χρόνια ήταν στο σκοτάδι καταζητούμενος και επικηρυγμένος; Απευθύνομαι κυρίως στους νέους ανθρώπους. Στους σημερινούς εικοσάρηδες, που ήταν εφτάχρονα παιδάκια του σχολειού όταν κρίθηκε ένοχος και καταζητούμενος ο Κάρατζιτς, αυτός που τώρα πανηγυρίζουν σε όλη τη γη για τη σύλληψή του. Και όμως ο άνθρωπος αυτός υπήρξε πρόεδρος κράτους:

Δεκέμβριος 1992-Ιούλιος 1996: Διετέλεσε ως μοναδικός πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας και ταυτόχρονα ανώτατος διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων.

Της Βοσνίας... Την ξέρεις τουλάχιστον τη Βοσνία; Στη γειτονιά μας είναι, λίγο πιο πέρα από τα σύνορα της πατρίδας μας:

Στα ματωμένα και πυρακτωμένα Βαλκάνια. Βοσνία - Ερζεγοβίνη... Αυτό το παράξενο κράτος με τα δύο ονόματα που στραμπούλαγες το στόμα σου για να το πεις την ώρα της Γεωγραφίας. Ένα από τα νέα κράτη της περιοχής μας, προέκυψε κι αυτή από τη διάλυση της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας, της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο... Αλήθεια, έχεις ακούσει ποτέ για τον Τίτο; Θυμίζω ότι απευθύνομαι κυρίως στους νέους μας. Οι παλιοί της γενιάς μου έχουν κι αν έχουν ακούσει για τον Τίτο. Άσχετο αν θυμούνται ή όχι. Ευκαιρία πάντως να θυμηθούν και εκείνοι. Ο Τίτο... Μια τεράστια προσωπικότητα του εικοστού αιώνα. Ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας και μέλος του κινήματος των Αδεσμεύτων. Αυτό τουλάχιστον το έχεις ακούσει; Έχεις ακούσει για το Νάσερ, τον Μακάριο, τον Νεχρού; Τι ήταν αυτοί οι Αδέσμευτοι; Ή αγγλικά Non-Aligned Movement (NAM); Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, από πού να τους ξέρεις όλους αυτούς; Ποιος και πότε κάθισε να σου μιλήσει για Τίτο και Νάσερ και Νεχρού... Μόνο για το Μακάριο, κι αυτόν επειδή ήταν έλληνας... Και γι' αυτόν λίγα και αποσπασματικά. Δες τουλάχιστον τη φωτογραφία:

Ο Νεχρού είναι πρώτος από αριστερά, από δεξιά είναι ο Τίτο, στη μέση ο Νάσερ. Αρχηγοί της Ινδίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αιγύπτου αντίστοιχα. Είναι αυτοί που ονειρεύτηκαν ένα κίνημα των αδέσμευτων χωρών ενάντια στους δυνατούς της γης.

Ναι, ξέρω... σε πήγα πολύ μακριά και ακόμη δεν κατάλαβες ποιος είναι αυτός ο Κάρατζιτς... Θα βοηθήσει αν σου πότε ότι ο Κάρατζιτς γεννήθηκε στη χώρα που είχε πρωτεύουσα την ίδια πόλη που φέτος τραγούδησε το Καλομοιράκι; Προσπαθώντας το καημένο να πάρει το πρώτο βραβείο της Γιουροβίζιον; Δεν ξέρω αν θυμάσαι την πόλη... Βελιγράδι τη λένε. Για το Καλομοιράκι σίγουρα δε χρειάζεσαι ενημέρωση, εκατοντάδες φορές άκουσες (και την άκουσες) στην τηλεόραση για τα κατορθώματα της μικρής μελαχρινής. Πού να προλάβουν να σου μιλήσουν και για Τίτο και για Κίνημα Αδεσμεύτων και για διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας; Σου λέω, έχεις δίκιο να μην ξέρεις λέξη, ακόμη πιο δίκιο να αλλάξεις κανάλι όταν ακούσεις σήμερα να θριαμβολογούν για τη σύλληψή του. Και μη νομίσεις πως θα νοιάξει κανέναν η αδιαφορία και η αποστροφή σου. Έχουν κάνει τόσα πολλά για να στην καλλιεργήσουν... Ακόμη και πλύση εγκεφάλου με το "my secret combination"... Αγγλικά τουλάχιστον ξέρεις. Από το δημοτικό πια σου τα μαθαίνουμε. Τι σημαίνει ο τίτλος του τραγουδιού; Ο μυστικός συνδυασμός; Ε, κάτσε επιτέλους και ψάξε... ποιος είναι πραγματικά ο μυστικός συνδυασμός σε όλα τούτα τα μυστήρια; Και πώς συνδέονται με τη δική σου ζωή;

Στη γειτονιά μας και στην αυλή μας έγιναν όλα αυτά. Γιουγκοσλαβία από τη μια. Κύπρος από την άλλη. Και παρακάτω Αίγυπτος, Ισραήλ, Ιράκ... Ποιος κινεί όλα τα νήματα; Σε ποια σκηνή είσαι κι εσύ κι εγώ καραγκιοζάκια; Ποιο έγκλημα ακριβώς πληρώνει αυτός ο Κάρατζιτς;

Τουλάχιστον θυμάσαι λίγο καιρό πριν να μιλάνε για το Κόσοβο; Μπορείς στην Ημερησία να δεις τι λέγανε τότε. Και από κει σου μεταφέρω ένα δωρικό ιστορικό των εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα:

Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας

Μάιος 1980 Πεθαίνει ο πρόεδρος Τίτο

Ιούνιος 1991 Σλοβενία και Κροατία κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους

Σεπτέμβριος 1991 Η ΠΓΔΜ κηρύσσει ανεξαρτησία

Μάρτιος 1992 Η Βοσνία κηρύσσει ανεξαρτησία

1999 ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στο Κόσοβο, η περιοχή αναδεικνύεται σε «διεθνές ροτεκτοράτο».

Οκτώβριος 2000 Ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

2006 Το Μαυροβούνιο ψηφίζει υπέρ του βελούδινου διαζυγίου από το Βελιγράδι - για πρώτη φορά από το 1918, η Σερβία απομένει «μόνη» στον διεθνή χάρτη.

2008 Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου

Δε θα δεις λέξη στο ιστορικό αυτό (παραείναι βλέπεις δωρικό) για τη δική μας εμπλοκή στο θέμα αυτό. Ούτε για το Σκοπιανό, που δεν μπορεί να μην το έχεις ακούσει στις τηλεοράσεις επί μήνες και χρόνια. Είναι το μεγάλο αγκάθι της εξωτερικής μας πολιτικής. Κάπου ανάμεσα στο σκάνδαλο Ζίμενς και όλα τα άλλα σκάνδαλα, κάτι θα πήρε το αυτί σου και για τη Φύρομ και για τις επιστολές που στέλνουν αυτές τις μέρες στους δυνατούς της γης κατηγορώντας τη δική μας πατρίδα για συμπεριφορές παρόμοιες με αυτές που τώρα στέλνουν στο κελί τον Κάρατζιτς. Κάνουμε λέει διακρίσεις στη Μακεδονική μειονότητα που ζει στην Ελλάδα! Σημερινό το άρθρο στην Ελευθεροτυπία για το ζήτημα:

Τα Σκόπια σκληραίνουν τη στάση τους. Για πρώτη φορά σε τόσο υψηλό επίπεδο, με προκλητική επιστολή την οποία απέστειλε ο πρωθυπουργός Γκρούεφσκι στον Κώστα Καραμανλή, έθεσαν θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, ζητώντας την επιστροφή των περιουσιών και να τους δοθεί το δικαίωμα να έχουν διπλή υπηκοότητα.

Έχεις ακούσει ποτέ για τους Τσάμηδες; Τα ίδια πάνω κάτω μας κατηγορούν κι εκείνοι. Και περιουσίες θέλουν και κομμάτι της Ελλάδας... και για εθνοκαθάρσεις μιλάνε σε βάρος τους εκ μέρους των Ελλήνων. Τα ίδια, υπογραμμίζω, που στείλαν τον Κάρατζιτς στο σκαμνί...

Και από την άλλη μεριά των συνόρων μας, τη Θράκη, έχουμε τους γείτονες Τούρκους να μιλάνε κι εκείνοι για τη δική τους μειονότητα που τάχα και καλά την αδικούμε...

Την ίδια ώρα, εκεί κάτω στο νότο, η Κύπρος στέκει διχοτομημένη εδώ και 34 χρόνια. Και λύση δε φαίνεται στον ορίζοντα...

Κι ενώ από τόσες μεριές απειλούμαστε, ενώ τόσοι διεκδικούν μεράδι από τη μικρή φλούδα γης που καταφέραμε να διασώσουμε για πατρίδα μας σήμερα, αφηνόμαστε αυτοθέλητα στο σκοτάδι της αμάθειας και της άγνοιας ή ακόμη χειρότερα του φανατισμού... Βοούν από χτες οι τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ για τη σύλληψη του Κάρατζιτς... Ποιος όμως στάθηκε να εξηγήσει τι σχέση έχει με εμάς αυτή η σύλληψη; Και κυρίως τι σχέση έχει με το Σκοπιανό που τους τελευταίους μήνες είναι σε έξαρση;

Ούτε καν για το Σκοπιανό το ίδιο δεν είναι ξεκάθαρο τι συμβαίνει. Θα παραπέμψω σε ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας που αναλύει τουλάχιστον τους μύθους γύρω από από τα Σκόπια, τους Μακεδόνες, τη σχέση του Τίτο... "Οι δέκα μύθοι του ... Σκοπιανού" Αξίζει όμως να δείτε και την απάντηση του κ. Σωτηρόπουλου, πρώην διευθυντή της ΚΥΠ και νυν ΕΥΠ, αλλά και την τοποθέτηση των συντακτών Ιού σε όσα εκείνος ισχυρίζεται. Σας έδωσα τους συνδέσμους, αμφιβάλλω όμως αν σταθείτε να τα διαβάσετε όλα αυτά. Είναι τόσο μπλεγμένα που μόνο απέχθεια προκαλούν να τα μελετήσει κανείς. Και πολύ δύσκολο να καταλάβει ποιος λέει την αλήθεια. Το μόνο βέβαιο και αληθινό είναι η τωρινή σύλληψη του Κάρατζιτς. Αυτή τουλάχιστον μην την προσπεράσετε αδιάφορα πιστεύοντας πως δε μας αφορά αν κάποιος εγκληματίας επιτέλους θα δώσει λόγο για τα εγκλήματά του. Μην πείτε αβασάνιστα, καλά να πάθει!

Δείτε το βάθος αυτής της ιστορίας. Είναι το ίδιο βάθος στο καζάνι που βράζουμε τόσα χρόνια και εμείς. Το καζάνι που λέγεται Βαλκάνια. Τα χείλη του μεγάλου καζανιού της Μέσης Ανατολής. Ποια είναι η φωτιά που σιγοκαίει από κάτω; Ποιος την πυροδοτεί κάθε φορά;

Και κυρίως:

ΓΙΑΤΙ;

Ποιο είναι το secret combination;

_____________

• Τη συνέχεια της αναφοράς στη σύλληψη του Κάρατζιτς μπορείτε να τη διαβάσετε στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS. Εδώ θα περιοριστούμε μόνο σε ένα τελευταίο απόσπασμα από τη συζήτηση που έχουμε ανοίξει εκεί:

Η απάντηση είναι όλη εδώ, στο άρθρο της Ελευθεροτυπίας:

ΥΠΕΒΑΛΕ ΑΙΤΗΣΗ ΕΝΤΑΞΗΣ, ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΗΝ ΕΠΙΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ...

Το ΔΝΤ «αναγνώρισε» το Κόσοβο

Του ΘΟΔΩΡΗ Γ. ΚΑΝΕΛΛΟΥ

Νέες πιέσεις στη Σερβία ασκούν οι ΗΠΑ, προσκαλώντας επισήμως αντιπροσωπεία του Κοσσυφοπεδίου στην Ουάσιγκτον -την ώρα που το Κόσοβο υποβάλλει αίτηση ένταξης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- και καταγγέλλοντας ταυτοχρόνως ότι οι καταζητούμενοι από το Διεθνές Δικαστήριο Μλάντιτς και Κάρατζιτς βρίσκονται σε σερβικό έδαφος.

Το Κόσοβο υπέβαλε επισήμως αίτηση ένταξης στο ΔΝΤ, στο οποίο η Σερβία είναι ήδη μέλος.

Ο διοικητής της Εθνικής (κεντρικής) Τράπεζας της Σερβίας αντέδρασε και ενημέρωσε γραπτώς το ΔΝΤ ότι το Κόσοβο ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του παραβιάζοντας την απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ΔΝΤ απάντησε ότι δικαιούται να παίρνει ελεύθερα τις αποφάσεις του. Οπως προβλέπεται στο «πλαίσιο» των κριτηρίων ένταξης, οποιαδήποτε χώρα μπορεί να γίνει μέλος του ΔΝΤ.

Πιέσεις από ΗΠΑ

Στην Πρίστινα, οι εφημερίδες έγραψαν ότι κυβερνητική αντιπροσωπεία επισκέπτεται την Ουάσιγκτον ύστερα από πρόσκληση του προέδρου Μπους. Η Κόχα Ντιτόρε έγραψε ότι επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο πρόεδρος Φατμίρ Σεϊντίου και συμμετέχουν ο πρωθυπουργός Θάτσι και ο υπουργός Εξωτερικών Χισένι.

Σήμερα αναμένεται να συναντηθούν με την υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις και στις 21 Ιουλίου με τον πρόεδρο Μπους. Είναι ισχυρή η επιρροή της Ουάσιγκτον στο ΔΝΤ. Χθες, ο Αμερικανός πρέσβης, αρμόδιος για εγκλήματα πολέμου, Κλιντ Γουίλιαμσον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτον έχει πληροφορίες ότι ο πρώην πολιτικός ηγέτης των Σερβοβοσνίων Ράντοβαν Κάρατζιτς και ο πρώην στρατιωτικός Σερβοβόσνιος ηγέτης Ράτκο Μλάντιτς κρύβονται στη Σερβία. Η σύλληψη και η παράδοσή τους στο ΔΠΔ είναι κλειδί για να αποδείξει η Σερβία τη συνεργασία της με τη Διεθνή Κοινότητα και είναι εφαλτήριο για την άσκηση πιέσεων στο Βελιγράδι.

«Δυστυχώς πέρασε πολύ καιρός και αυτό είναι "θέμα" που αφορά την προηγούμενη σερβική κυβέρνηση που έχασε αρκετές, καλές ευκαιρίες για να δράσει", ανέφερε ο Γουίλιαμσον και εξέφρασε την ελπίδα η νέα κυβέρνηση να κινηθεί σε πλαίσιο «δράσεων», ικανών να «φέρουν τους δύο φυγάδες ενώπιον του ΔΠΔ».

(Πηγές: Ασοσιέιτεντ, ΑΠΕ)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/07/2008

Στις 17 Ιουλίου το άρθρο... Τέσσερις μέρες αργότερα ο Κάρατζιτς βρισκόταν πια στα χέρια των διωκτών του.

Η Σερβία απέδειξε πια ότι θέλει να συνεργαστεί φρόνιμα και ήσυχα με τη διεθνή κοινότητα. Αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς...

Θυμάμαι και δεν μπορώ να ξεχάσω το 1999. Τη χρονιά που οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία. Όσοι ακόμη τότε ήσασταν παιδιά... δείτε το άρθρο του cosmo.gr , παρουσιάζει με λίγα λόγια όσα συνέβησαν τότε... Όσα ζήσαμε και εμείς από τις τηλεοράσεις. Και λέω πως δεν πρόκειται να ξεχάσω ότι εκείνες τις μέρες ένιωσα κάτι να θρυμματίζεται οριστικά στην ψυχή μου. Το αδιανόητο, να βομβαρδίζουν με το έτσι θέλω μια ευρωπαϊκή χώρα, λίγο πριν την αυγή του 2000. Πόσο αδύναμη αισθάνθηκα. Πόσα δάκρυα ανείπωτης οργής πλημμύρισαν τα μάτια μου.

Η σύλληψη του Κάρατζιτς ζωντανεύει όλα εκείνα τα συναισθήματα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να ξέρω αν κι εκείνος διέπραξε εγκλήματα. Ξέρω όμως ότι εκεί, στη Γιουγκοσλαβία, παίζουν σκάκι οι δυνατοί της γης. Και ξέρω πως η Γιουγκοσλαβία είναι μια ανάσα από μας. Και τρέμω. Όχι για μένα. Για τον τόπο μας και τα παιδιά μας. Τι θα μας ξημερώσει; Και τι θα ξημερώσει για όλους τους αδύνατους της γης. Η σύλληψη του Κάρατζιτς ήταν απλά η επίδειξη δύναμης. Πως δεν μπορεί ακόμη και ο ηγέτης ενός λαού να αντιστέκεται ατιμώρητα στους πλανητάρχες. Πόσο μάλλον εσύ κι εγώ... Πιόνια στη σκακιέρα τους είμαστε. Θα ζούμε όσο εκείνοι το θέλουν. Θα πεθάνουμε ακόμη και αν εκείνοι το αποφασίσουν για πλάκα.

Και σε ρωτώ. Εμείς, τι κάνομε εμείς; Καθόμαστε έτσι άβουλα και περιμένουμε το τέλος μας;

_____________

Και μια φωτογραφία... γιατί θα σου πει περισσότερα από χιλιάδες λέξεις:

Μια ολόκληρη οικογένεια σφαγιασμένη. Η μητέρα, πέντε μηνών έγκυος, βιασμένη και το έμβρυο σφαγμένο άγρια και αυτό. Συγνώμη που πληγώνω τα μάτια σας με αυτή τη βαρβαρότητα. Αλλά πρέπει να ξέρετε. Έγινε λίγο πιο κει από την όμορφη σκηνή της Γιουροβίζιον... Και δεν τους έσφαξε ούτε ο Μιλόσεβιτς ούτε ο Κάρατζιτς. Οι εγκληματίες αυτής της σκηνής παραμένουν ατιμώρητοι... Αυτό καταγγέλλει η ιστοσελίδα που τη δημοσιεύει. Όπως παραμένουν ατιμώρητοι και πολλοί άλλοι φονιάδες που αιματοκύλισαν τη Γιουγκοσλαβία τα τελευταία χρόνια. Αυτούς πότε θα τους συλλάβουν και πότε θα τους δικάσουν;

Πι, πι το παπί!

Αναδημοσίευση από το φόρουμ HOMA EDUCANDUS

Η είδηση σημερινή και η σκηνή από το σίριαλ Ζίμενς:

ethnosonline

Σε άλλο σημείο του υπομνήματός του ο Πρ. Μαυρίδης κατηγορεί τη Siemens ότι «μόλις πληροφορήθηκαν ότι διενεργείται δικαστική έρευνα γύρω από τις κινήσεις των γνωστών σε αυτούς τραπεζικών λογαριασμών της εταιρείας "έκαναν την πάπια"».

Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι είδηση... Το αντίθετο μάλιστα! να βγουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους!

Το "πι πι το παπί" όμως είναι η καθημερινή μουσική επένδυση της εποχής μας. Ιδιαίτερα αν αρχίσει και καμία έρευνα, δικαστική ή ό,τι άλλο. Τότε πλαφ πλαφ η κάθε πάπια αποχωρεί και σφυρίζει αδιάφορα: Πι πι πι πι! Και μην τον είδατε τον ... Παναή! Δεν είδα, δεν ξέρω και "εγώ; τι δουλειά έχω εγώ;"

Έτσι κάποτε η ιστορία δίπλα στην εποχή του σιδήρου και του χαλκού θα κατατάξει και τη δική μας ως την εποχή της πάπιας! Της λαμογιάς και των θρασύδειλων.

Σε άλλους καιρούς, ηρωικούς, όποιος τολμούσε να κάνει την πάπια ή ευγενικά θα τον εξοστράκιζαν από την πόλη ή σκληρά και δωρικά θα τον έχτιζαν ζωντανό... Τη θυμάστε αυτή την ιστορία; Κάποτε τη διδάσκονταν τα ελληνόπουλα από το δημοτικό ακόμη. Έπειτα ήρθαν οι συνωστισμοί στο λιμάνι της Σμύρνης και τέτοιες λεπτομέρειες κρίθηκαν πως δε χωράνε στα βιβλία των παιδιών. Άσε που είναι και "βάρβαρη" σκηνή και μπορεί να πληγώσει την τρυφερή ψυχούλα τους...

Ήταν λέει κάποτε ένας Σπαρτιάτης που προσπάθησε να κάνει και αυτός την πά-πια... Το όνομά του Πα (από το πάπια) σαυνίας... Ήταν μάλιστα και ανίψι του ήρωα των Θερμοπυλών. Εκείνος έπεσε στο πεδίο της τιμής και το ανίψι καρπώθηκε τη δόξα. Για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι με τον Πα - σαυνία... πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν επικεφαλής ο ίδιος στη μάχη των Πλαταιών που έδωσε το τελικό χτύπημα στους Πέρσες. 2.487 χρόνια πριν...

Λίγο λοιπόν ο μπάρμπας και ακόμη περισσότερο η νίκη στις Πλαταιές φούσκωσαν τα μυαλά του Παυσανία και ζήλεψε να αποκτήσει πολλά περισσότερα από όσα οι νόμοι της Σπάρτης θα του έδιναν ποτέ. Βλέπετε ήταν κι εκείνος ο παμπόνηρος Λυκούργος που απέσπασε τον όρκο των Σπαρτιατών να τηρούν τόσο σκληρούς νόμους που περιθώριο δεν άφηναν σε κανέναν να κάνει ζωή μαλθακή ή να διάγει πολυτελώς. Ακόμη και σε έναν ήρωα!

Αν το δούμε και αλλιώς το ζήτημα, είχε και ένα δίκιο ο καημένος ο Παυσανίας. Διότι μετά τις Πλαταιές τον έστειλαν να ελευθερώσει και τη Θράκη και γυάλισε το ματάκι του από τους αμύθητους θησαυρούς. Να έχεις το μέλι στο δάχτυλο και να μην το γλείφεις; Έτσι έδωσε στον εαυτό του το δικαίωμα να ντύνεται και να ζει όπως ταίριαζε στη θέση του. Στην πορεία μάλιστα θέλησε αυτή τη θέση να την εξασφαλίσει ισόβια. Λένε πως ήρθε σε συνεννόηση με τους Πέρσες να τους παραδώσει την Ελλάδα με τον όρο να αναλάβει ο ίδιος Σατράπης της περιοχής.

Έλα μου ντε που τον πήραν είδηση οι συμπατριώτες του... Και μια και δυο τον περνάνε από δίκη. Δε γνωρίζουμε τι είπε και τι δεν είπε - κάτι σε πι πι το παπί περιγράφουν οι ιστορικοί - κι έτσι ο Πα-σαυνίας βγήκε λάδι!

Εκεί όμως και τέλειωσε η τύχη του. Ένα γράμμα έκανε τότε την εμφάνισή του κι ο μπαγασάκος την πάτησε πανηγυρικά. Το είχε στείλει ο ίδιος στο στον Αρτάβαζο, έναν Πέρση σατράπη. Και καταλαβαίνετε πάνω κάτω τι έγραφε. Κατάλαβε όμως και ο ίδιος πως τέρμα τα αστεία και τα πι πι πι...

Τι να κάνει; Πώς να γλιτώσει από τη βέβαιη τιμωρία; Σας είπα... εκεί κάτω στη Σπάρτη τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ σκληροί με τους προδότες και τις πάπιες... Πάει το λοιπόν και χώνεται στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Ικέτης στη θεά και επομένως πρόσωπο ιερό. Δικαίωμα οι Σπαρτιάτες να τον ακουμπήσουν δεν είχαν πια. Αλλά και να χωνέψουν όσα έκανε ο Πα-σαυνίας δεν μπορούσαν.

Στη δύσκολη εκείνη στιγμή τη λύση έδωσε η ίδια η μάνα του Παυσανία. Η Θεανώ. Μία από τις πολλές μανάδες που πρώτη κουβέντα που μάθαιναν στη ζωή τους ήταν όχι το πι πι το παπί... αυτά τα μαθαίνουμε εμείς σήμερα στα παιδιά μας... αλλά το ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ!

Παίρνει που λέτε μια κοτρώνα και κινάει για το ναό. Ελάτε, φωνάζει και στους άλλους, πάμε να τον χτίσουμε. Πρώτη αυτή έθεσε τον λίθο στην πόρτα του ναού και πίσω της όλος ο υπόλοιπος λαός της Σπάρτης. Κι αφού έχτισαν καλά καλά την πόρτα, έπιασαν και ξήλωσαν και τη στέγη. Να μείνει εκεί ο προδότης, στο κρύο και στην πείνα.

Πληροφορίες πως έβγαλαν και διάτα να θανατωθούν όλες οι πάπιες που κολυμπούσαν στον Ευρώτα, είναι μάλλον φανταστικές. Κι ας έπαιρναν εκεί το μπάνιο τους καθημερινά, χειμώνα - καλοκαίρι, όλα τα παιδόπουλα. Ποιο τολμούσε μετά την παραδειγματική τιμωρία του Πα-σαυνία να γυρίσει και να κοιτάξει τις πάπιες;

Αυτά τότε. Γιατί σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Και φυσικά από "αγάπη" στα παιδιά μας δεν τα πετάμε να κολυμπήσουν στα παγωμένα νερά κανενός Ευρώτα. Εξάλλου τις θερμαινόμενες πισίνες τι τις έχουμε;

Όσο για τις πάπιες... έχουμε βρει άλλη λύση. Μη μένουν και ...αμόρφωτα στη ζωολογία τα βλαστάρια μας!!! Κάθε που φτάνει ο Απρίλης, ξέρετε αυτός που κάποτε έστηνε χορό με τον έρωτα... τρέχουμε στους πάγκους των μικροπωλητών και αγοράζουμε με το κιλό τα παπάκια:

Παιδί είναι, να έχει κάτι ζωντανό να παίζει! Και παιδί ίσον παιχνίδι. Και παιδί είναι δεν πειράζει... Ούτε πειράζει που τα έρμα τα παπιά λίγο μετά το Πάσχα αφήνουν την τελευταία τους πνοή... Θυσία στο πνεύμα της εποχής. Τα Χριστούγεννα θυσιάζουμε έλατα και γαλοπούλες, το Πάσχα αρνάκια και πάπιες.

Και όλοι μαζί με κάτι παρωπίδες δέκα μέτρα τραγουδάμε:

Πι, πι το παπί!!!

_________________________

• Το άρθρο γράφτηκε από το μέλος του φόρουμ ΗΡΑΚΛΗ
  

Της Ιουλίτας

Σήμερα είναι της Ιουλίτας. Έτσι λέει το εορτολόγιο. Και ταιριάζει και με το ημερολόγιο. Αν δε γιορτάσουν τώρα οι Ιουλίτες, πότε θα γιορτάσουν; Το Δεκέμβριο;

Βαν Γκογκ: Φως

Κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουν και οι Ιουλίες. Γιατί μόνο οι Ιουλίτες; Αλήθεια, πότε γιορτάζουν οι Ιουλίες; Έχε γούστο να γιορτάζουν άλλο μήνα...

Είχα κάποτε μια φίλη που την έλεγαν Ιουλία. Ήμασταν πολύ μικρές τότε και δε θυμάμαι πια πότε γιόρταζε. Μόνο πως είχε μια υπέροχη φωνή και όλα τα παιδιά τη ζηλεύαμε γιατί ο δάσκαλος την ξεχώριζε πάντα στη χορωδία και έλεγε πως έχει τρίτη φωνή!!! Σε όλες τις γιορτές πρωταγωνίστρια η Ιουλία.

Όχι πως δεν το άξιζε. Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα Ευζωνάκια... Το βαθύ, υποχθόνιο θα έλεγα ήχο της φωνής της, σαν καμπάνα μπρούτζινη, που σε έκανε να ανατριχιάζεις. Γιατί αυτή η φωνή έμοιαζε να έρχεται από αιώνες μακριά. Και φορτωμένη όλη την ιστορία...

Και ήταν και ωραίο κορίτσι. Με χρυσά μαλλιά και μάτια σαν σκούρο ατλάζι. Αστέρι η συμμαθήτριά μας. Η Ιουλία. Ένας αληθινός Ιούλης. Και κανονικά όλος ο Ιούλης θα έπρεπε να είναι αφιερωμένος στις Ιουλίες. Να όμως που αντί για Ιουλίες, του ανέθεσαν να γιορτάζει Ιουλίτες.

Κρίμα. Δεν έχω καμιά φίλη να σας παρουσιάσω με αυτό το όνομα. Κι αν κάποτε κάτι άκουσα για κάποια Ιουλίτα, θαρρώ φρόνιμο όχι μόνο να μην τα γράψω αλλά ούτε και να τα θυμάμαι. Μου είπε, σου είπα, της είπα... πέσαμε σε τρύπα. Άκου που σου λέω. Ποτέ μη δίνεις βάση σε κουτσομπολιά και δήθεν ειδήμονες. Μόνο σε όσα από πρώτο χέρι γνωρίζεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπλέξιμο και τι παγίδες θα συναντήσεις αν αρχίζεις να ακούς τον έναν και τον άλλο να σου μιλάνε για Ιουλίτες ή όποιες άλλες.

Να όμως που εγώ πάλι για την Ιουλία θα σας μιλήσω. Κι εσείς κάμετε όπως σας είπα. Τα λέω εγώ γιατί τα ξέρω από πρώτο χέρι, μα εσείς μικρό καλάθι να κρατάτε. Ή τουλάχιστον να ψάχνετε πίσω από τις λέξεις και στα κενά ανάμεσα...

Η Ιουλία λοιπόν, που έχω πια ξεχάσει ως και τη μορφή της, είχε έναν αδερφό. Μεγαλύτερο. Θέλησε να πάει στην Ικάρων... Δεν τα κατάφερε. Τον έκοψαν στα μάτια. Πωπω! εντύπωση που μου έκανε αυτό σαν μου το είπε η φιλενάδα μου! Γιατί Ίκαρος δεν μπορείς να γίνεις αν έχεις έστω και λίγη μυωπία. Έτσι εξηγούσε η Ιουλία. Τι να πω κι εγώ; Δεν έδωσα ποτέ σ' αυτή τη σχολή και ό,τι μου έλεγε σας λέω. Το καλάθι σας λοιπόν εδώ να γίνει ακόμη μικρότερο.

Η ουσία όμως είναι πως κάποτε χρειάστηκε κι εγώ να περάσω τέτοια εξέταση. Γιατί και οι καπεταναίοι πρέπει να βλέπουν καλά. Ως πέρα στη γραμμή του ορίζοντα. Και ως τα βάθη του ουρανού. Να αναζητούν καράβια, φάρους, αστέρια... Και τότε ξύπνησε η παλιά μνήμη. Και όσα εξηγούσε η Ιουλία. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Μην και σταθούν αιτία τα μάτια μου και χάσω το όνειρο. Αμ, δε... Τα μάτια τα άλλα, της ψυχής, ήταν που το καταποντίσανε. Σιγά σιγά και σταθερά. Τα πήρε ο ύπνος και δεν είδαν έγκαιρα τον κίνδυνο. Και μια "ωραία" μέρα βρέθηκα ξέμπαρκη στη στεριά.

Γι' αυτό σας λέω. Αυτά τα μάτια να τα κρατάτε πάντα ανοιχτά και σε εγρήγορση. Να αρπάζουν στον αέρα κάθε τι στραβό και ανάποδο. Να οσμίζονται το θερίο πριν φανεί καν στο οπτικό σας πεδίο. Τι σχέση έχει τώρα η Ιουλία με όλα αυτά; Πώς δεν έχει; Μπορεί να μη γιορτάζει σήμερα μαζί με τις Ιουλίτες αυτής της γης, μα θες δε θες όταν ακούς να σου μιλάνε για Ιουλίτες τρέχει ο νους στην Ιουλία. Και ο δικός μου το ίδιο. Και έπιασαν να χτυπούν καμπανιές... σαν τη φωνή της φίλης μου... από ένα βάθος απροσδιόριστο. SOS... Τα μάτια σου, κράτα ανοιχτά τα μάτια σου.

Και όσο άκουγα, τόσο δυνάμωναν οι καμπανιές... Τόσο πολύ που ένιωθα να με πετροβολούν ολάκερη. Πετριές λοιπόν πες... Να με ταρακουνάν συθέμελα και να ανοίγουν χαραμάδα στο σκοτάδι. Μια τόση δα αχτίδα φως. Ε, Ιουλίτα είναι αυτή. Του Ιούλη θυγατέρα. Γεμάτη φως. Να μη μου χαρίσει κι εμένα λίγο;

Και στο μικρό καλάθι σας, κρατήστε αυτό ακριβώς. Πως δεν κάθισα άδικα να σας μιλώ για μια γιορτή και μόνο. Ούτε σας είπα παραμύθια για να περάσω την ώρα μου. Αλήθεια και μόνο αλήθεια σας κέρασα και σαν αλήθεια που είναι δεν μπορούσα παρά μόνο έτσι να σας την πω. Σαν παραμύθι, που παραμύθι δεν είναι... Για Ιουλίτες και Ιούλιους και Ιουλίες. Ντυμένο με το τραγούδι εκείνης της παλιάς μου φιλενάδας:

Στην Αγια - Σοφιά (ν) αγνάντια
βλέπω τα ευζωνάκια.
Μες στον ήλιο μαυρισμένα
τα ευζωνάκια τα καημένα.

Κλέφτικο χορό χορεύουν
και τα αντίπερα αγναντεύουν.
Κι αγναντεύοντας την Πόλη
τραγουδούν και λένε:

Να η μεγάλη εκκλησιά μας,
πάλι θα γενεί δικιά μας!
Πάλι θα γενεί δικιά μας
Να η μεγάλη εκκλησιά μας!

Στην κυρά τη Δέσποινά μας
πες να μη λυπάται.
Στις εικόνες να μην κλαίνε,
τα ευζωνάκια μας το λένε.

Κι ο παπάς που ‘ναι κρυμμένος
μες στην άγια πύλη,
τα ευζωνάκια δε θα αργήσει
να βγει να τα κοινωνήσει.

Υ.Γ. Και σας είπα... Πίσω από τις λέξεις να βλέπετε. Και στα κενά που αφήνουν ανάμεσα. Το λέω για να μην κολλήσετε σε παπάδες και εικόνες...

• ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS

Γενέθλια μέρα σήμερα του Αρχάγγελου της Κρήτης

Μια τέτοια μέρα φωτεινή, στις 7 Ιούλη του 1936, είδε το φως του κόσμου στα Ανώγεια της Κρήτης ένα μωράκι που έμελλε να μαγέψει τους ανθρώπους της γενιάς του με την αγγελική φωνή του: Ο Νίκος Ξυλούρης.

Ο Νίκος που έφυγε τόσο νωρίς από κοντά μας, μόλις στα 44 χρόνια του, στις 8 Φλεβάρη του 1980. Πρόλαβε όμως στη σύντομη ζωή του να γίνει σύμβολο και να αγαπηθεί από χιλιάδες ανθρώπους.

Η φωνή του Ξυλούρη έχει δεθεί για πάντα με το κορυφαίο γεγονός του Πολυτεχνείου. Το ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ θα συνοδεύει στους αιώνες τις μνήμες μας από την ωραιότερη εξέγερση που έκανε ποτέ ο λαός μας, των νέων και των αγγέλων μας. Κι ο Νίκος ένας αρχάγγελος με τη φωνή του να τους δίνει το ρυθμό:

Αυτή την ξαστεριά κυνήγησε σε όλη τη ζωή του ο Νίκος Ξυλούρης και κάθε φορά που κι εμείς την αναζητάμε τη δική του φωνή ακούμε να αναρωτιέται ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ:

Όπως την ακούμε και σε χίλια δυο άλλα τραγούδια που μας άφησε δώρο. Από τα πιο αγαπημένα μας το ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ:

Σήμερα όμως μέρα που γεννήθηκε αξίζει να ακούσουμε και το ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ, όχι μόνο για τη φωνή του αλλά και για τους στίχους. Ποιο καλύτερο βιογραφικό του θα μπορούσαμε να ακούσουμε;

_____________________

• Τη μέρα μας τη θύμισε στο φόρουμ του HOMA EDUCANDUS o Ζορμπάς, ένα νέο παιδί που δεν πρόλαβε να χαρεί από κοντά τον Ξυλούρη. Κι είναι απόδειξη αυτό πως ο Νίκος Ξυλούρης ποτέ δεν πέθανε, ζει για πάντα στις καρδιές μας. Ζορμπά, ήταν μεγάλη η χαρά που μας έδωσες... Εκ βαθέων τα ευχαριστήρια.


• Για τη ζωή και το έργο του Νίκου Ξυλούρη επισκεφθείτε το σάιτ Μοίρες

Μια "κακιά" κυρία...

Καιρό έχουμε να επισκεφθούμε τη LA BASTIA του συμπατριώτη Μ. Π. Το ιστολόγιό του δεν το παρακολουθούμε μόνο από φιλικό ενδιαφέρον αλλά και συμμετέχοντας με όποιον καλύτερο τρόπο μπορούμε στον αγώνα του για ανάδειξη της ιδιαίτερης πατρίδας μας, της ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ.

Μπορεί και άλλοι τον ίδιο αγώνα να δίνουμε αλλά είναι εκείνος που κατάφερε ακόμη και να κατηγορηθεί για κατασκοπεία!!! από την ελληνική πολιτεία εξαιτίας των προσπαθειών που κάνει για να κρατήσει ζωντανό αυτόν τον ξεχασμένο από τους επίσημους φορείς τόπο. Τον τόπο που όπως λένε πολλοί αποτελεί το λίκνο των ελλήνων. Αντίτιμο φαίνεται αποτελεί το μαράζωμα του τόπου και η έλλειψη υποδομών...

Κι αντίτιμο για όποιον διαφωνεί οι κατηγορίες... Εκείνος όμως δεν το βάζει κάτω. Συνεχίζει τον αγώνα του με χίλιους τρόπους, ένας από αυτούς είναι και η LA BASTIA που μετρά λίγους μήνες ζωής αλλά και πολλές επιτυχίες με τα θέματα που έχει αναδείξει. Παράλληλα εκείνος διατηρεί το χιούμορ του και αυτοκαταγγέλλεται "πως υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι τη νύχτα αμολάει λύκους, φίδια, σαλιγκάρια και -φυσικά- αρκούδες!"

Θέλοντας φαίνεται να επιβεβαιώσει τους κατήγορους άφησε τελευταία και στο μπλογκ του μια ... "ΚΑΚΙΑ" ΚΥΡΙΑ:

Είναι κοντή, είναι χοντρή και κανείς δε θα την ήθελε στον κόρφο του. Κοίτα όμως τσαχπινιά στο ρουτί της... Ρουτί εμείς στην Ήπειρο λέμε το ρούχο και φιδορούτι αποκαλούμε το δέρμα που ξεντύνεται το φίδι.

Και συγκεκριμένα, όπως σημειώνει ο Θεόφιλος Λαμπρίδης στο Λεξικό του με λήμματα της τοπικής μας διαλέκτου:

ρουτί (το) γυναικείο μακρύ άσπρο ένδυμα με πτυχές (λαγγιόλια) στο τέλος και διάτρητα τριγωνικά κεντίδια στα πλάγια (τα σεράδια) χωρίς μανίκια. Ακόμη ρουτί έλεγαν και το αντρικό άσπρο πουκάμισο που δεν είχε γιακά.

φιδορούτι: το πουκάμισο του φιδιού

Λέω τώρα που ξέμπλεξα με τις "κακές" συνήθειες του ίντερνετ να βρω επιτέλους χρόνο να δακτυλογραφήσω το Λεξικό του πατέρα. Το είχα ξαναπεί αλλά δεν το πρόσεξαν, έχω κι εγώ πατέρα να ασχοληθώ με τα καλά του έργα και καμία ανάγκη να ζηλέψω του κισσού το πλάνο ψήλωμα...

Είναι κι αυτό στις αλλαγές του φετινού Ιούνη, τις με πολλή πικρία αποφασισμένες, και μη μου ξαναπεί κανείς για ψυχούλες και πεταλουδίτσες, αυτά είναι για τις "αφέλες" και τους ηλίθιους. Και μπορεί εμάς τους Ηπειρώτες να μας περνούν για αφελείς συγχέοντας την ντομπροσύνη μας με την ανοησία, αλλά σας βεβαιώνω ότι δεν είμαστε. Κι έρχεται ώρα που αλλάζουμε κι εμείς ακόμη και το δέρμα μας, σαν την κακή κυρία της φωτογραφίας, αφήνοντας πίσω το φιδορούτι μας και τραβώντας για άλλες πολιτείες... Γι' αυτό και τις αγαπάμε ακόμη κι αυτές, τις κακές κυρίες... Για τα μαθήματα ζωής που μας δίνουν. Κι όχι μόνο με τα φιδορούτια τους.

Η οχιά, ελπίζω την αναγνωρίσατε (κάντε και ένα κλικ στην εικόνα για να την απολαύσετε σε όλο της το μεγαλείο) είναι ράθυμη και της υπομονής. Δεν έχει σβελτάδα σαν φίδι και ειδικά όταν η θερμοκρασία δεν είναι υψηλή. Κάθεται λοιπόν και περιμένει... Αλίμονο όμως σε εκείνον που θα τολμήσει να την πατήσει. Νομίζω ότι η γνωστή έκφραση βγήκε ακριβώς από τέτοιο πάτημα. Εδώ λοιπόν ισχύει κυριολεκτικά το την πάτησε. Γιατί και οι οχιές - όπως και κάθε άλλο ζούδι - έχουν κι αυτές ψυχούλα. Δε θα σε πειράξουν αν δεν τις πειράξεις. Αλλά μην κάνεις το λάθος να τις βλάψεις. Γίνονται πολύ κακές τότε. Κι έτσι νομίζω πρέπει να είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι. Όπως η ίδια η φύση μας διδάσκει. Καλοί με τους καλούς και κακοί και κάκιστοι με τους κακούς. Εξάλλου μην ξεχνάμε τι συμβολίζει ο όφις. Το πρώτο γιατί... Γιατί όχι και πολλά ακόμη "γιατί";

Λέω λοιπόν πως πολύ θαυμάζω και εκτιμώ το συμπατριώτη μας που ανέβασε μια τέτοια κακιά κυρία στο μπλογκ του και που διατείνεται πως τις αφήνει και ελεύθερες. Και πιο πολύ που το "κακιά" το έβαλε σε εισαγωγικά. Γιατί άλλο κακία και άλλο αγώνας για επιβίωση. Όπως άλλο κατασκοπεία και άλλος ο αγώνας του για να κρατήσει ζωντανό τον τόπο μας.

Εξάλλου η κακία και η αρετή είναι αθλήματα μόνο για μας, τους ανθρώπους. Τα έλλογα όντα του βασιλείου. Γι' αυτό και οι μακρινοί παππούδες μας έλεγαν "ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ". Που σημαίνει πως θέμα γνώσης είναι και η αρετή. Κι εμείς εκεί στην Ήπειρο, σας βεβαιώνω, δεν είμαστε ούτε ηλίθιοι...

Τι είμαστε; Της υπομονής... Σαν τις κακές κυρίες. Και δε νογάμε από απειλές. Αλίμονο με τόσες κακές κυρίες να σέρνονται στον τόπο μας αν εμείς φοβητσιάρηδες ήμασταν. Κι αλί και τρισαλί αν ξυπόλητοι στ' αγκάθια κόβαμε βόλτες. Είναι αυτή η συγκατοίκηση με τις οχιές και τους κινδύνους που έτσι πλάστηκαν οι Ηπειρώτες. Άλλοι το είπανε ΜΗΔΕΝ. Για μας το συμβολίζει αυτή η κακιά κυρία, η ΕΧΙΔΝΑ!

Το καρπουζάκι ισάξιο του Βιάγκρα

Η είδηση είναι πέρα για πέρα αληθινή και σοβαρή. Επιστήμονες από την άλλη πλευρά του πλανήτη, συγκεκριμένα από το Τέξας των ΗΠΑ, διατείνονται πως το δροσιστικό αυτό φρούτο μπορεί να πετύχει τα ίδια αποτελέσματα με το βιάγκρα!

Την είδηση μπορείτε να διασταυρώσετε στο ΕΘΝΟΣONLINE αλλά και σε ξένα σάιτ: STUFF

Οι αμερικάνοι επιστήμονες μάλιστα εργάζονται σε πλαίσια έρευνας που χρηματοδοτείται από το υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ.

Βέβαια η διατροφική αξία του καρπουζιού είναι ήδη γνωστή στον επιστημονικό κόσμο: Καρπούζι, ο βασιλιάς των καλοκαιρινών φρούτων

Να όμως που τώρα μαθαίνουμε και την φαρμακευτική του αξία.

Το καρπούζι είναι φρούτο με πανάρχαια ιστορία. Υπάρχουν αναφορές για τον καρπό αυτό από τα 2.500 π.Χ. Τότε όμως το κατανάλωναν μάλλον σαν δροσιστικό παρά για τους άλλους λόγους που σήμερα κατάφερε να γίνει είδηση παγκοσμίως!

Κατόπιν των εξελίξεων... άνετα μπορούμε να αλλάξουμε το γνωστό μότο σε:

ΤΡΩΤΕ ΚΑΡΠΟΥΖΙ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!

Ή και ...

Ένα καρπούζι την ημέρα, το βιάγκρα κάνει πέρα!

Λοιπόν, καλή η πλακίτσα, αλλά για να μιλήσουμε σοβαρά, για άλλη μια φορά η φύση μας ξάφνιασε. Επιστροφή επομένως στη φύση και στο σημείο αυτό. Αν και για να είμαστε σωστοί θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι επιστήμονες τονίζουν πως το καρπούζι δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει πλήρως τη φαρμακευτική αγωγή με το βιάγκρα... Αυτό όμως αφήστε να το διαπιστώσει ο καθείς στην πράξη γιατί και οι ερευνητές σήμερα έχουν ανάγκες και όχι μόνο οι πολιτικοί μας για ταξιδάκια και εξοπλισμό γραφείου...

Jim Morrison: This is the end...

3 Ιουλίου το 1971... πεθαίνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών στο Παρίσι ο θρύλος της ροκ και ηγέτης των "Doors", Τζιμ Μόρισον.



Έτσι γράφουν για εκείνον αλλά... Η πραγματικότητα είναι πως κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πώς πέθανε το μεγάλο αστέρι της ροκ. Πριν αρκετά χρόνια στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ δημοσιεύτηκε ένα αποκαλυπτικό άρθρο για το θάνατο του Τζιμ Μόρισον που τόσο αγαπήσαμε για το γλυκόπικρο ήχο των τραγουδιών του:

"... Επιστρέφοντας στο Λος Αντζελες ο Σίντονς εξέδωσε μια λακωνική ανακοίνωση που πληροφορούσε την παγκόσμια ροκ κοινότητα για τα άσχημα νέα: «Μόλις επέστρεψα από το Παρίσι όπου παρέστην στην ταφή του Τζιμ Μόρισον». Ο Σίντονς όμως δεν είχε δει τον νεκρό Μόρισον, έτσι δεν είναι; Η Πάμελα ήταν σε κατάσταση σοκ και σίγουρα δεν τον είχε δει για ώρες προτού πεθάνει ­ ούτως ή άλλως πήρε μαζί της το μυστικό όταν και η ίδια απεβίωσε στις 25 Απριλίου 1974. Οι άλλοι δύο που προσευχήθηκαν πάνω από τον τάφο του δεν μίλησαν ποτέ. Ηταν το ζεύγος φίλων του, Ζακ Ντέμι (ο σκηνοθέτης της ταινίας «Οι ομπρέλες του Χερβούργου») και Αγκνες Βαρντά, ηγερία του παριζιάνικου αντεργκράουντ. Αυτοί οι δύο και η Πάμελα τον είχαν δει για τελευταία φορά ζωντανό το βράδυ της 2ας Ιουλίου 1971. Πού πήγε και τι έκανε μετά και πώς πέθανε τελικά, κανείς δεν το βεβαίωσε με σιγουριά. Ετσι οι φήμες άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Φήμες που ενισχύονταν και από τις εν ζωή συζητήσεις του Μόρισον για εικονικούς θανάτους, που μάλιστα διάνθιζε και με το όνομα που είχε διαλέξει για μια τέτοια περίπτωση: Mr Mojo Risin... "

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ ΕΔΩ

Αν και μικρή σημασία έχει το πώς πέθανε... Έτσι κι αλλιώς για μας που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του ο Τζιμ είναι ακριβώς αυτό... οι μουσικές του! Σαράντα χρόνια αργότερα εξακολουθούμε να τις ακούμε και συνεχίζουν να βάζουν φωτιά στις αναμνήσεις από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας:

"Light My Fire"

You know that it would be untrue
You know that I would be a liar
If I was to say to you
Girl, we couldn't get much higher

Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire

The time to hesitate is through
No time to wallow in the mire
Try now we can only lose
And our love become a funeral pyre

Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire, yeah

The time to hesitate is through
No time to wallow in the mire
Try now we can only lose
And our love become a funeral pyre

Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire, yeah

You know that it would be untrue
You know that I would be a liar
If I was to say to you
Girl, we couldn't get much higher

Come on baby, light my fire
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire
Try to set the night on fire
Try to set the night on fire
Try to set the night on fire

Τι ξέρουμε για τον Ρουσό;

Αναδημοσίευση από το φόρουμ του HOMA EDUCANDUS :

Σαν σήμερα πέθανε ο Ρουσό. 2 του Ιούλη. 1778. Ο φιλόσοφος, ο διαφωτιστής και ο εγκυκλοπαιδιστής. Ο Ζαν Ζακ Ρουσό. Που έγραψε το καλύτερο βιβλίο για την Αγωγή. Ο Αιμίλιος του Ρουσό ή Περί Αγωγής. Αυτό πάει καιρός που το ξέρουμε. Για το Ρουσό όμως, το συγγραφέα και τον άνθρωπο Ρουσό, τι ξέρουμε;

Το ερέθισμα στάθηκε αρκετό - σαν σήμερα πέθανε ο Ρουσό - για να καθίσω να ψάξω τη ζωή του. Και πιο πολύ η μικρή παρατήρηση:


1778... πεθαίνει σε κατάσταση τρέλας...


Τρελός κι αυτός; Και σαλεμένος; Δεν άντεξε και πήγε άγουρος πριν την ώρα του;

Είπα λοιπόν να μάθω. Ποιος ήταν και πώς έζησε. Μνημόσυνο πες σε κάποιον που μας άφησε παρακαταθήκη τη χρυσή εντολή της παιδαγωγικής.

Αλλά και από σεβασμό σε έναν άλλο δάσκαλο που πολλά καλά μας έλεγε για το Ρουσό.

Πόσο μεγάλος ήταν ο Ρουσό;

Μέρα του θανάτου του, ποια άλλη καλύτερη για να το μάθουμε; Απολυτήριο μάθημα για την αλήθεια δεν είναι ο θάνατος;

Τα πρώτα κιόλας βιογραφικά του με συγκλόνισαν. Ορφανός από μάνα λίγες μόλις μέρες από τη γέννησή του. Έτσι μεγάλωσε ο άνθρωπος που άφησε παρακαταθήκη αιώνια το πώς πρέπει να διαπαιδαγωγούνται τα παιδιά. Και δέκα χρόνια μετά, παιδί ακόμη, εγκαταλείφθηκε και από τον πατέρα του. Μαύρα παιδικά χρόνια θα πρέπει να έζησε ο άνθρωπος αυτός. Ίσως ο πόνος που ο ίδιος βίωσε να στάθηκε ο δικός του δάσκαλος για τη θεωρία που ανέπτυξε. Ίσως...

Λίγο αργότερα ο Ζαν Ζακ Ρουσώ τέθηκε στην επίβλεψη ενός πάστορα και σε δυο χρόνια, ετών 12 και χρονολογικά στα 1724, αρχίζει να εργάζεται. Μαθητευόμενος γραφιάς, μαθητευόμενος χαράκτης...

Στα 16 του εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, τη Γενεύη της Ελβετίας, και βρέθηκε κοντά σε μία βαρόνη που τον έστειλε για σπουδές στο Τορίνο της Ιταλίας. Κι έπειτα βρίσκεται στο Νεσατέλ για σπουδές μουσικής. Αργότερα τον βρίσκουμε να περιπλανάται στην Ελβετία και ταυτόχρονα γίνεται εραστής της προστάτιδάς του, της βαρόνης... Επιλογές προσωπικές είναι αυτές και εκείνος ενήλικας την εποχή αυτή, οπότε και μένει ασχολίαστο το γεγονός.

Δε θα πω όμως το ίδιο και για το επόμενο βιογραφικό στοιχείο του που γνώρισα... Εδώ δε χωράει μόνο το προσωπική επιλογή και συζήτηση κομμένη. Λοιπόν... Στα 1745, είναι πια 33 ετών, γνωρίζει την υπηρέτρια ενός πανδοχείου και κάνει μαζί της πέντε παιδιά! Πολύτεκνος ο Ρουσό; Μη βιάζεστε... Έχει και συνέχεια το πράγμα. Τα παιδιά αυτά εγκαταλείφθηκαν σε ορφανοτροφείο!!! Κανείς δεν ξέρει αν επέζησαν, καθώς τα χρόνια εκείνα ήταν ιδιαίτερα υψηλό το ποσοστό θνησιμότητας σε τέτοια ιδρύματα. Το γεγονός αυτό γύρισε μπούμερανγκ για το Ρουσό όταν αργότερα έγινε γνωστός για τις παιδαγωγικές του θεωρίες και μάλιστα αξιοποιήθηκε για την πολεμική εναντίον του από έναν άλλο μεγάλο της εποχής του, το Βολταίρο. Σήμερα, διακόσια χρόνια αργότερα... οι δύο σπουδαίοι άντρες κοιμούνται τον ύπνο τον ανεξύπνητο ο ένας απέναντι από τον άλλο, στο Πάνθεο των Παρισίων, όπως απέναντι βρέθηκαν πολλές φορές και όσο ζούσαν.

Στοιχεία της διαμάχης τους, Ρουσό και Βολταίρου, μπορείτε να διαβάσετε σε ένα άρθρο του Βήματος προ δεκαετίας:

Από εκεί και παραθέτω το ακόλουθο:

Ορισμένες από τις σημειώσεις του Βολταίρου είναι ιδιαίτερα πικρόχολες (αποκαλεί τον Ρουσό «κατεργάρη» και χαρακτηρίζει τις θέσεις του ψευδείς ή γελοίας ματαιοδοξίας). Γιατί τέτοιο μίσος εναντίον του Ρουσό;

«Το μίσος μεταξύ των δύο ανδρών ήταν γνωστό. Ο Βολταίρος είχε θυμώσει ήδη από το 1750, όταν κυκλοφόρησε ο Λόγος Περί Επιστημών και Τεχνών του Ρουσό. Αργότερα, το 1755, με τον Λόγο Περί της Απαρχής και Θεμελίωσης της Ανισότητας μεταξύ των Ανθρώπων, ο Βολταίρος εξεμάνη εναντίον του Ρουσό. Αντιτάσσεται κυρίως στην άποψη του Ρουσό που υπερασπίζεται τον πρωτόγονο άνθρωπο. Το μίσος των δύο ανδρών άφηνε αδιάφορο τον Βολταίρο αλλά πλήγωσε τον Ρουσό, ο οποίος έφθασε στο σημείο να γράψει: "Με μισείτε εμένα που ήμουν μαθητής σας". Στην πραγματικότητα ο Ρουσό εδιώκετο από τους φιλοσόφους. Ετρεφαν άσβεστο μίσος γι' αυτόν τον τύπο που ήθελε να καταργήσει το θέατρο, που υποστήριζε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει τον πολιτισμό και να επιστρέψει στη φύση».

Όπως θα διαβάσατε ήδη ο Βολταίρος δεν ήταν ο μόνος πολέμιος του Ρουσό. Και δεν τον πολεμούσε μόνο γιατί εγκατέλειψε τα παιδιά του σε ορφανοτροφείο... Οι διαφωνίες τους ήταν ιδεολογικές και κατά πως φαίνεται ο Βολταίρος εστιάζοντας σε δεδομένα της προσωπικής ζωής του Ρουσό το έκανε μόνο για να αποδείξει πως άλλα έγραφε και άλλα έπραττε...
΄
Άραγε ο δικός μας δάσκαλος, όταν έπλεκε εγκώμιο για το Ρουσό, δεν το γνώριζε αυτό το δεδομένο; Και αν το γνώριζε, πώς το παρέκαμψε έχοντας ήδη καταθέσει την πρόταση:

"Το αληθινότερο ποίημα του γνήσιου ποιητή

είναι η ίδια η ζωή του";

Πώς μπορείς να θεωρείς μεγάλο παιδαγωγό κάποιον που δε νοιάστηκε για τα δικά του παιδιά;

Και την ίδια απορία έχω και για όσα διάβασα σε ένα άρθρο του Ριζοσπάστη αφιερωμένο στο Ρουσό, με τίτλο:

Ο ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΟΥΣΟ

Εγκώμια κι εκεί για το Ρουσό. Παραθέτω και χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Εχουν περάσει διακόσια είκοσι επτά χρόνια απ' το θάνατο του μεγάλου εγκυκλοπαιδιστή / διανοητή, Ζαν - Ζακ Ρουσό (1712-1778). Η ζωή, το έργο του παραμένουν επίκαιρα. Γιατί ο διεθνισμός του Γάλλου οραματιστή, ταυτίστηκε με μια «παγκόσμια - ολοκληρωτική δημοκρατία», με κέντρο τον Ανθρωπο: «Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος κι όμως παντού είναι αλυσοδεμένος...». Ταυτίστηκε με τη διαλεκτική της Φιλοσοφίας. Χωρίς να απεμπολήσει τη ζεστασιά για τους αδυνάτους / κολασμένους, της όποιας εποχής. Στον επαναστατικό 18ο αιώνα, η πλούσια βιβλιογραφία του αντιπροσωπεύει την αγωνία του λαού για το αύριο. «Η πιο δυνατή επίδραση που ασκήθηκε στο ανθρώπινο πνεύμα, ύστερα από τον Καρτέσιο, είναι αναμφισβήτητα του Ρουσό» (Μπέρξον). Ο Πούσκιν, τον αποκαλούσε «υπερασπιστή της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Η θεμελίωση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, πήρε σάρκα και οστά, απ' το φιλοσοφικό έργο του. Ο Λένιν ανέφερε πως: «όποιος γνωρίζει τα έργα του Ρουσό, κατέχει το κλειδί της πολιτικής θεωρίας της Γαλλικής Επανάστασης, είναι οικουμενικός...».

Τι ωραία λόγια! Είχε λέει κέντρο τον άνθρωπο... και υπερασπίστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα... χωρίς να απεμπολήσει τη ζεστασιά για τους αδύνατους... Και ερωτώ:

Τα παιδιά του δεν ήταν άνθρωποι; Δεν είχαν ανθρώπινα δικαιώματα; Δεν ανήκαν στους αδύνατους; Πώς μπορείς να υμνείς κάποιον που φέρθηκε τόσο άστοργα απέναντι στα ίδια του τα παιδιά; Κρίμα... Έχασα σήμερα κάθε ιδέα για τον σπουδαίο αυτό στοχαστή. Καλώς ή κακώς ασπάζομαι κι εγώ την άποψη πως η ζωή του καθενός είναι το πρώτο και βασικότερο έργο του. Και η ζωή του Ρουσό έρχεται σε αντιπαράθεση με όσα το χέρι του έγραψε... Ένα τέτοιο χέρι δεν είχε καν το δικαίωμα να γράψει Περί Αγωγής. Γιατί, δάσκαλε, που τόσο μας τον επαίνεσες τον Ζαν Ζακ Ρουσό, εν αρχή ην η πράξις. Έτσι δεν έλεγες; Γιατί δεν το έλαβες υπόψη σου όταν μας τον παρουσίαζες ως τον ανώτερο παιδαγωγό όλων;

Να λοιπόν που τα κατάφερα να διαφωνήσω και μαζί σου... Κρίμα που δεν είσαι πια εδώ για να μας δώσεις κάποια εξήγηση. Σίγουρα θα είχες... Δε συνήθιζες να λες αστήρικτα τα λόγια σου.

Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να ήταν αυτή... Ίσως η τρέλα που μάρανε το σπουδαίο πνεύμα του; Εκτός από τα δικαστήρια της εποχής μας, στέκει και στα διαχρονικά δικαστήρια του μεγέθους των σοφών ένα τέτοιο επιχείρημα; Τι να πω; Υποθέσεις και μόνο μπορώ να κάνω. Ίσως εκείνη η μικρή παρατήρηση πως ο μεγάλος Ρουσό πέθανε σε κατάσταση τρέλας να είναι και η μόνη δικαιολογία του.

Για την τρέλα του Ρουσό μας μιλά και το προ διετίας άρθρο της Ελευθεροτυπίας με τίτλο "ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ". Από εκεί και παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Μετά το εκπληκτικό «Wittgenstein's Poker», οι συγγραφείς David Edmonds και John Eidinow, επιστρέφουν με το βιβλίο «Rousseau's Dog: Two Great Thinkers at War in the Age of Enlightenment» (εκδόσεις: «HarperCollins Publishers»), για να φωτίσουν άλλη μια διαμάχη μεταξύ δύο μεγάλων προσωπικοτήτων.

«Το 1766 ο Ζαν Ζακ Ρουσό -φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, συνθέτης, πολιτικός προβοκάτορας- προσπαθούσε να ξεφύγει από τη μισαλλοδοξία, την καταδίωξη και τους εχθρούς του, οι οποίοι τον χαρακτήριζαν "τρελό κι επικίνδυνο για την κοινωνία".

Ο David Hume, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της εποχής, γνωστός παγκοσμίως για τη σεμνότητά του, πήρε τον Ρουσό υπό την προστασία του και του έδωσε καταφύγιο στην Αγγλία. Παρ' όλα αυτά, μέσα σε μερικούς μήνες ο εξόριστος κατηγόρησε τον Hume ότι σχεδίαζε να τον ατιμάσει».

Στο βιβλίο τους οι Edmonds και Eidinow αναλύουν λεπτομερώς τη δραματική συνάντηση ανάμεσα σε δύο διάσημους φιλοσόφους, τους David Hume και Ζαν Ζακ Ρουσό, που τελικά στάθηκε αδύνατον να τα βρουν μεταξύ τους.

Παρ' ότι ο Ρουσό αυτοαποκαλούνταν «εραστής του ανθρώπινου είδους», δεν φαίνεται να τα πολυέβρισκε με τους ανθρώπους γύρω του, με αποτέλεσμα να εκνευρίζει σχεδόν οποιονδήποτε στην Ευρώπη, εκτός από το σκύλο του Σουλτάνο και την οικονόμο-ερωμένη του Therese Le Vassuer. Καθώς η φήμη του εξαπλωνόταν, συνάδελφοι, κυβερνήσεις, Εκκλησίες και βασιλιάδες άρχισαν να του επιστρέφουν την περιφρόνηση, να απαγορεύουν τα έργα του και τελικά κατάφεραν να τον εκδιώξουν.


Τι να πει κανείς διακόσια τριάντα χρόνια μετά το θάνατο ενός ανθρώπου για τέτοιες κατηγορίες; Προφανώς και με την αναγνώριση του έργου του στη συνέχεια, πως οι σύγχρονοί του δεν κατάφερναν να τον καταλάβουν και έρχονταν και σύγκρουση μαζί του. Αυτό σημαίνει πως ο Ρουσό ήταν τρελός; Βεβαίως και όχι... Και ο δικός μας δάσκαλος σίγουρα είχε πείρα πικρή και ο ίδιος του πόσο ακατανόητο στέκεται ένα μεγάλο πνεύμα για τους σύγχρονούς του. Και με δικά του λόγια θα σημειώσω και το εξής:


Νομίζω ότι αυτός είναι στη βάση του ο λόγος της ερημίας του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Μιλάει, και νομίζουν ότι κορακίζει. Σιωπάει και συγκατανεύουν ελεητικά τη σιωπή του.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ, ΣΕΛ. 35


Ναι, εδώ θα συμφωνήσω μαζί του. Αν ο Ρουσό δεν κατάφερνε να τα πολυβρίσκει με τους ανθρώπους της εποχής του, αυτό δε σημαίνει πως ήταν τρελός ή και φταίχτης ο ίδιος... Όμως και πάλι δικαιολογία καμία δεν του βρίσκω για το θέμα των παιδιών του. Και ένας λόγος παραπάνω που και ο ίδιος μεγάλωσε ορφανός. Εκείνος ο πόνος της εγκατάλειψης δε στάθηκε ικανός να ξυπνήσει μέσα του τον άνθρωπο; Μόνο πληγή μεγάλη φαίνεται πως άφησε, τόσο μεγάλη που αγάπη δεν μπόρεσε ποτέ να ριζώσει στην καρδιά του για τους ανθρώπους. Και είναι άλλο αυτό και άλλο οι ιδεολογικές διαφωνίες. Γιατί ως προς το μέγεθος του στοχασμού του, ήρθαν αργότερα άλλοι μεγάλοι να τον κατατάξουν στους "θεούς":

ο Λ. Τολστόι έγραφε: «Δεν τον θαύμαζα - τον λάτρευα σα θεό». Ο Γκαίτε τον αποκαλεί «ανυπέρβλητο σοφό». (Από το άρθρο του Ριζοσπάστη)


Ένας θεός του ευρωπαϊκού πνεύματος. Πολύ όμως μακριά από εκείνο το αξεπέραστο μεγαλείο του κλασικού ανθρώπου που έδωσαν οι έλληνες. Και σε αντιδιαστολή με το Σωκράτη που επέλεξε να πιει το κώνειο όταν οι μικρόνοες της εποχής του στάθηκαν πολέμιοί του.

Τι να πω; Ίσως ένα κώνειο να είναι και η τρέλα. Και μπορεί πράγματι ο Ρουσό να ήταν τρελός στο τέλος της ζωής του... Ίσως αυτό να του αναγνώριζε ο Λιαντίνης, ίδια που έκανε και για άλλους:


"... η θέαση του φυσικού κακού τον συντρίβει ενωρίς. Η αδυσώπητη φύση, η απάθεια και η αμεθεξία της στην επίκληση του ανθρώπου να του παρασταθεί. Το ολιγόβιο, το ανίσχυρο οι αρρώστιες, τα χτυπήματα, η ασχήμια, τα λυπηρά γεράματα. Και προπαντός που μια μέρα θα πεθάνουμε. Ο θάνατος. ....


Και από την άλλη μεριά είναι η θέαση του ηθικού κακού. Είναι το θηριώδες που κουβαλάει μέσα του ο καθένας μας. Είναι η γνώση της αδικίας μέσα στην κοινότητα, της σκλήρυνσης του αισθητηριακού μας δέκτη. Είναι, που τα προβλήματα και οι έγνοιες μας για τον αγώνα της μέρας κατασταίνουν τον εγκέφαλό μας μεταλλικό μηχανισμό.

Όλα αυτά τα κακά και τα αναγκαία ο ποιητής, αυτός που δεν πέφτει ποτέ σε ακηδία ζωής, δεν ημπορεί να τα αντέξει για πολύ. Και τον συντρίβουν. Και πάει άγουρος. ...

Κι ακόμη ... λογάριασε και τον άλλο θάνατο, το ζωντανό της τρέλας. Ονόματα όπως Βαν Γκογκ, Χαίντερλιν, Νίτσε, τι έχουν να μας ειπούν!"

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΣΕΛ. 85 - 86


Και να προσθέσω εδώ και ένα άλλο απόσπασμα διαφωτιστικό για τις απόψεις του Λιαντίνη για την τρέλα των ποιητών:

"Το ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πώς κανείς γίνεται, εκείνο που είναι, ο Nietzsche τό 'γραψε από τις 15 Οχτώβρη ως τις 4 Νοέμβρη του 1888 στο Τουρίνο. Ύστερα από εξήντα μερόνυχτα τρελλάθηκε. Ένας ποιητής στη δική του γλώσσα θά 'λεγε ότι ο ίδιος έβαλε φωτιά στο δυναμίτη του μυαλού του." ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ελληνικό Προλόγισμα του Δημήτρη Λιαντίνη, σελ. 9


Κι αργότερα θα γράψει:

"Του άλλου Νίτσε η τρέλα δεν είναι τρέλα. Είναι η ακύρωση της παράλογης λογικής, η απόρριψη της ανόητης νόησης όλων των άλλων που τη φωνάζουν αλήθεια και φρόνηση. Και τους την έδωκες χαλινάρι στο χέρι, γερο - διάβολε! Να ηνιοχήσουν την ιστορία. Την ιδική τους τελικά, ή τη δική σου;" ΓΚΕΜΜΑ, ΣΕΛ. 224


Η τρέλα των ποιητών... Ένας ζωντανός θάνατος. Μα ακόμη και έτσι δεν αρκεί, το ξαναλέω, για να δικαιολογήσει κάθε ιδιορρυθμία και κάθε εκκεντρικότητα που παρατηρείται στη ζωή τους. Μπορεί να τους αναγνωρίζεται η ποιητική άδεια για το έργο τους μα δε στέκονται στο απυρόβλητο για τις πράξεις ζωής τους. Και μπορεί να λέμε ότι προπορεύονται της εποχής τους και οι σύγχρονοί τους αδυνατούν να τους κατανοήσουν, μα ο Ρουσό είναι διακόσια τριάντα χρόνια που πέθανε κι ακόμη ακαταλαβίστικο στέκει να πετάξει τα παιδιά του σε ορφανοτροφείο κι έπειτα να συντάσσει λόγους Περί Αγωγής. Η ιδιοφυΐα δεν αποτελεί συγχωροχάρτι για τα πάντα. Εξάλλου και ο Λιαντίνης το επεσήμανε αυτό μιλώντας για τη σκιά του Σολωμού... Μόνο που καμιά φορά η σκιά είναι τόσο μεγάλη που σκιάζει και το ίδιο το έργο. Και αυτό συμβαίνει θαρρώ και στην περίπτωση του Ρουσό. Ο Βολταίρος θαρρώ πως είχε δίκιο εδώ...

Κι άλλο τόσο νομίζω πως η τρέλα του Ρουσό στάθηκε η δίκαιη τιμωρία για την αποτρόπαια πράξη. Τουλάχιστον σε ένα βαθμό. Γιατί η τρέλα σε όλο της το μέγεθος και την έκταση είναι αδύνατον να αντικριστεί μόνο μέσα από φιλολογικές αναλύσεις. Χρεία και ανάγκη να λαμβάνουμε υπόψη και τη γνώμη των ειδικών επιστημόνων και όχι να βγάζουμε "λάδι" τους τρελούς μόνο με τη δικαιολογία πως υπήρξαν μεγάλοι στο νου... Αν και το μεγάλοι στο νου - το είπα - πόρρω απέχει από το μεγαλείο της κλασικής εποχής. Τότε που η αρετή ήταν θέμα γνώσης... Γι' αυτό και στο ερώτημα πόσο μεγάλος ήταν ο Ρουσό, προσωπικά κρατάω επιφυλάξεις. Έστω και αν είναι η επέτειος του θανάτου του. Ή και ακριβώς γι' αυτό.

Και έστω και αν πέθανε σε κατάσταση τρέλας...

Τελικά το μόνο που θα μπορούσα να του βρω ως ελαφρυντικό είναι εκείνα τα δύσκολα παιδικά χρόνια. Ή και οι υπερβολές στις αντιδράσεις των άλλων φιλοσόφων. Εκείνο το το άσβεστο μίσος... Αλλά και η οργή που ξέσπασε πάνω του η άρχουσα τάξη:

"... ο προοδευτικός χαρακτήρας της φιλοσοφίας του προκάλεσε την οργή της άρχουσας τάξης. Τον θεώρησαν «επικίνδυνο» για το έργο «Ο Αιμίλιος»! «Η κατηγορία συνοψίζεται στο ότι τα βιβλία του είναι τολμηρά, "σκανδαλώδη", "ασεβή" και αποβλέπουν να καταστρέψουν τη "χριστιανική θρησκεία"», έλεγε ο αρχιεπίσκοπος των Παρισίων. Τα έργα του κατάσχονται και καίγονται. Συλλαμβάνεται, κλείνεται στη φυλακή. Τον αφορίζουν / εξορίζουν..." (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ)


Μη στεκόμαστε λοιπόν επιδερμικά στην τρέλα των ποιητών. Πίσω από την τρέλα τους να ψάχνουμε αν θέλουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Γιατί και η τρέλα ορισμένες φορές είναι φυγή και παραίτηση σαν και την αυτοκτονία - το παθολογικό φαινόμενο όπως την έλεγε ο Λιαντίνης - κι άλλες πάλι είναι το κώνειο που η κοινωνία και η εποχή ποτίζει εκείνους που διαφέρουν... Μένει σε κάθε περίπτωση να στέκεσαι ξεχωριστά και να αναζητάς την αλήθεια. Όσο μπορείς και όσο σου αναλογεί. Και έστω και αν παρακούς για μια φορά το Δάσκαλο. Ή και ακριβώς γι' αυτό...