Βαν Γκογκ: Φως
Κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζουν και οι Ιουλίες. Γιατί μόνο οι Ιουλίτες; Αλήθεια, πότε γιορτάζουν οι Ιουλίες; Έχε γούστο να γιορτάζουν άλλο μήνα...
Είχα κάποτε μια φίλη που την έλεγαν Ιουλία. Ήμασταν πολύ μικρές τότε και δε θυμάμαι πια πότε γιόρταζε. Μόνο πως είχε μια υπέροχη φωνή και όλα τα παιδιά τη ζηλεύαμε γιατί ο δάσκαλος την ξεχώριζε πάντα στη χορωδία και έλεγε πως έχει τρίτη φωνή!!! Σε όλες τις γιορτές πρωταγωνίστρια η Ιουλία.
Όχι πως δεν το άξιζε. Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα Ευζωνάκια... Το βαθύ, υποχθόνιο θα έλεγα ήχο της φωνής της, σαν καμπάνα μπρούτζινη, που σε έκανε να ανατριχιάζεις. Γιατί αυτή η φωνή έμοιαζε να έρχεται από αιώνες μακριά. Και φορτωμένη όλη την ιστορία...
Και ήταν και ωραίο κορίτσι. Με χρυσά μαλλιά και μάτια σαν σκούρο ατλάζι. Αστέρι η συμμαθήτριά μας. Η Ιουλία. Ένας αληθινός Ιούλης. Και κανονικά όλος ο Ιούλης θα έπρεπε να είναι αφιερωμένος στις Ιουλίες. Να όμως που αντί για Ιουλίες, του ανέθεσαν να γιορτάζει Ιουλίτες.
Κρίμα. Δεν έχω καμιά φίλη να σας παρουσιάσω με αυτό το όνομα. Κι αν κάποτε κάτι άκουσα για κάποια Ιουλίτα, θαρρώ φρόνιμο όχι μόνο να μην τα γράψω αλλά ούτε και να τα θυμάμαι. Μου είπε, σου είπα, της είπα... πέσαμε σε τρύπα. Άκου που σου λέω. Ποτέ μη δίνεις βάση σε κουτσομπολιά και δήθεν ειδήμονες. Μόνο σε όσα από πρώτο χέρι γνωρίζεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπλέξιμο και τι παγίδες θα συναντήσεις αν αρχίζεις να ακούς τον έναν και τον άλλο να σου μιλάνε για Ιουλίτες ή όποιες άλλες.
Να όμως που εγώ πάλι για την Ιουλία θα σας μιλήσω. Κι εσείς κάμετε όπως σας είπα. Τα λέω εγώ γιατί τα ξέρω από πρώτο χέρι, μα εσείς μικρό καλάθι να κρατάτε. Ή τουλάχιστον να ψάχνετε πίσω από τις λέξεις και στα κενά ανάμεσα...
Η Ιουλία λοιπόν, που έχω πια ξεχάσει ως και τη μορφή της, είχε έναν αδερφό. Μεγαλύτερο. Θέλησε να πάει στην Ικάρων... Δεν τα κατάφερε. Τον έκοψαν στα μάτια. Πωπω! εντύπωση που μου έκανε αυτό σαν μου το είπε η φιλενάδα μου! Γιατί Ίκαρος δεν μπορείς να γίνεις αν έχεις έστω και λίγη μυωπία. Έτσι εξηγούσε η Ιουλία. Τι να πω κι εγώ; Δεν έδωσα ποτέ σ' αυτή τη σχολή και ό,τι μου έλεγε σας λέω. Το καλάθι σας λοιπόν εδώ να γίνει ακόμη μικρότερο.
Η ουσία όμως είναι πως κάποτε χρειάστηκε κι εγώ να περάσω τέτοια εξέταση. Γιατί και οι καπεταναίοι πρέπει να βλέπουν καλά. Ως πέρα στη γραμμή του ορίζοντα. Και ως τα βάθη του ουρανού. Να αναζητούν καράβια, φάρους, αστέρια... Και τότε ξύπνησε η παλιά μνήμη. Και όσα εξηγούσε η Ιουλία. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Μην και σταθούν αιτία τα μάτια μου και χάσω το όνειρο. Αμ, δε... Τα μάτια τα άλλα, της ψυχής, ήταν που το καταποντίσανε. Σιγά σιγά και σταθερά. Τα πήρε ο ύπνος και δεν είδαν έγκαιρα τον κίνδυνο. Και μια "ωραία" μέρα βρέθηκα ξέμπαρκη στη στεριά.
Γι' αυτό σας λέω. Αυτά τα μάτια να τα κρατάτε πάντα ανοιχτά και σε εγρήγορση. Να αρπάζουν στον αέρα κάθε τι στραβό και ανάποδο. Να οσμίζονται το θερίο πριν φανεί καν στο οπτικό σας πεδίο. Τι σχέση έχει τώρα η Ιουλία με όλα αυτά; Πώς δεν έχει; Μπορεί να μη γιορτάζει σήμερα μαζί με τις Ιουλίτες αυτής της γης, μα θες δε θες όταν ακούς να σου μιλάνε για Ιουλίτες τρέχει ο νους στην Ιουλία. Και ο δικός μου το ίδιο. Και έπιασαν να χτυπούν καμπανιές... σαν τη φωνή της φίλης μου... από ένα βάθος απροσδιόριστο. SOS... Τα μάτια σου, κράτα ανοιχτά τα μάτια σου.
Και όσο άκουγα, τόσο δυνάμωναν οι καμπανιές... Τόσο πολύ που ένιωθα να με πετροβολούν ολάκερη. Πετριές λοιπόν πες... Να με ταρακουνάν συθέμελα και να ανοίγουν χαραμάδα στο σκοτάδι. Μια τόση δα αχτίδα φως. Ε, Ιουλίτα είναι αυτή. Του Ιούλη θυγατέρα. Γεμάτη φως. Να μη μου χαρίσει κι εμένα λίγο;
Και στο μικρό καλάθι σας, κρατήστε αυτό ακριβώς. Πως δεν κάθισα άδικα να σας μιλώ για μια γιορτή και μόνο. Ούτε σας είπα παραμύθια για να περάσω την ώρα μου. Αλήθεια και μόνο αλήθεια σας κέρασα και σαν αλήθεια που είναι δεν μπορούσα παρά μόνο έτσι να σας την πω. Σαν παραμύθι, που παραμύθι δεν είναι... Για Ιουλίτες και Ιούλιους και Ιουλίες. Ντυμένο με το τραγούδι εκείνης της παλιάς μου φιλενάδας:
βλέπω τα ευζωνάκια.
Μες στον ήλιο μαυρισμένα
τα ευζωνάκια τα καημένα.
Κλέφτικο χορό χορεύουν
και τα αντίπερα αγναντεύουν.
Κι αγναντεύοντας την Πόλη
τραγουδούν και λένε:
Να η μεγάλη εκκλησιά μας,
πάλι θα γενεί δικιά μας!
Πάλι θα γενεί δικιά μας
Να η μεγάλη εκκλησιά μας!
Στην κυρά τη Δέσποινά μας
πες να μη λυπάται.
Στις εικόνες να μην κλαίνε,
τα ευζωνάκια μας το λένε.
Κι ο παπάς που ‘ναι κρυμμένος
μες στην άγια πύλη,
τα ευζωνάκια δε θα αργήσει
να βγει να τα κοινωνήσει.
Υ.Γ. Και σας είπα... Πίσω από τις λέξεις να βλέπετε. Και στα κενά που αφήνουν ανάμεσα. Το λέω για να μην κολλήσετε σε παπάδες και εικόνες...
- ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου