Κτηνωδία...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΕΦΤΑ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:

Τετάρτη, 9 Απρίλιος 2008

Όταν ο άνθρωπος γίνεται πιο ζώο κι από τα ζώα...

Αίσχρό βίντεο. Απάνθρωπο. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα για την ανθρώπινη φύση μου.

Στο όνομα της τέχνης βάψαν τα χέρια τους με αίμα.

ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Θερμή παράκληση προς όλους να υπογράψουν.

******

Το 2007 ,ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας ξεφτιλισμένος 'καλλιτέχνης' , πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας Γκαλερύ 'τέχνης' και το άφησε να πεθάνει αργά απο την πείνα και τη δίψα. Για αρκετές μέρες, ο δημιουργός αυτής της απίστευτης βαρβαρότητας και οι επισκέπτες αυτής της Γκαλερύ 'τέχνης' στάθηκαν απαθείς θεατές της αγωνίας του δύστυχου ζώου,μέχρι που τελικά πέθανε από την εξάντληση αφού πρώτα βίωσε μια επίπονη, παράλογη και αδιανόητη δοκιμασία.

ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ???

Δεν είναι μόνο αυτό: η αξιότιμη Biennale κεντρικής αμερικής πήρε την αισχρή απόφαση , οτι η κτηνωδία που έκανε αυτό το υποκείμενο πρόκειτε για τέχνη , και κάλεσε τον Guillermo Vargas Habacuc να επαναλάβει την κτηνωδία του επισήμως στην Biennale του 2008.

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ!!!

Υπογράψτε εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html , δε χρειάζεται να πληρώσετε, ούτε να υπογράψετε, αξίζει τον κόπο, να απαιτήσουμε το υποκείμενο αυτό να μην χρήζει καμίας εκτίμισης ούτε να αποκαλείται καλλιτέχνης για τη βάναυση πράξη του, και για την ευχαρίστηση και την απάθειά του με τον πόνο του άλλου..

Είναι πολύ εύκολο, διαρκεί μόνο 10 δευτερόλεπτα και είναι αξιόπιστο!


ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΕΙΛΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΑΦΕΣ ΣΑΣ.

Μπορούμε να αντιδράσουμε όμως, ψηφίστε κι εσείς εναντίον του ..."αρτίστα"
εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html

(Πηγή είδησης δημοσίευση στο φόρουμ Homa Educandus ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ)

_________________

ΣΧΟΛΙΟ: Να πω την αλήθεια, δεν άντεξα να δω αυτό το βίντεο. Αρκέστηκα στην ανατριχιαστική περιγραφή. Λίγο όμως αργότερα, και χωρίς να γνωρίζω τι θα έβλεπα, έπεσα σε ένα ακόμη βίντεο... Μπορεί να απέχει παρασάγγας από τη βαρβαρότητα που διαβάσατε παραπάνω, αλλά και πάλι έχουμε τον άνθρωπο να φέρνεται στα ζώα με ζωώδη συμπεριφορά. Κι εδώ το αποκρουστικό είναι η κατάπτωση του ανθρώπου. Το ζώο δε δολοφονείται... Ο άνθρωπος, ή πιο σωστά, μια ομάδα νεαρών ανθρωποειδών, "παίζουν" με ένα άτυχο ζωάκι βγάζοντας στην επιφάνεια τις μακρινές καταβολές της ζούγκλας: Ο ισχυρός που τσαλαπατά τον αδύναμο...

Η φίλη που πρωτοανέβασε αυτή την είδηση στο φόρουμ του Εντουκάντους, σημείωσε ανάμεσα στα άλλα:

"Με τέτοιες ειδήσεις να ξεκινάς τη μέρα σου κάθε πρωΐ και μετά να αναρωτιέσαι γιατί έφυγε ο Λιαντίνης... Έχω μείνει άφωνη από την κτηνωδία. Μου θυμίζει ένα σκυλί που βρήκα κάποτε δεμένο με λάστιχο του νερού, παρατημένο σ'ένα βουνό για να πεθάνει. Και μετά να ψάχνεις να βρεις δύναμη ν'αντέξεις..."

Να βρεις δύναμη να αντέξεις... Να αντέξεις τι; Να ήταν μόνο τα ζώα... Να ήταν μόνο οι καλλιτέχνες... Να ήταν μόνο οι νέοι μας που δε βρήκαν τίποτε άλλο να παίξουν από το να γελοιοποιούν ένα μικρό ζωάκι...

Πονάει σήμερα η ψυχή μου. Και όχι για ζωάκι. Σας είπα, εγώ αυτό το βίντεο δεν άντεξα να το δω... Και το άλλο βίντεο με πόνεσε που έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Με πόνεσε όπως πονά τον καθένα που έχει μεράδι ευθύνης σ' αυτό. Ως μεγαλύτερος. Ως υπόχρεος απέναντι στη νέα γενιά. Δεν είμαστε εμείς στο μέγεθος ενός Λιαντίνη που ύψωσε σε ύψη αξεπέραστα τη διαμαρτύρηση για το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς.

Έξοδο... έτσι ονόμασε ο ίδιος τον τρόπο της διαμαρτυρίας του. Έξοδο σαν την έξοδο που σαν σήμερα, σαν απόψε, στις 10 του Απρίλη του 1826, πραγματοποίησαν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Μεσολογγιού. Εκείνοι οι γίγαντες ψυχής που έφαγαν - έτσι λένε οι ιστορικές πηγές - ως και ποντίκια, για να κρατήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Τα έφαγαν... Δεν τα σκότωσαν. Δεν τα βασάνισαν για το κέφι τους... Πόσο μακριά είμαστε σήμερα από εκείνους τους ανθρώπους; Πέθαναν εκείνοι για να ζήσουμε εμείς; Τι ειρωνεία...

Μου έτυχε σήμερα ο κλήρος να μείνω "φύλακας" ενός παιδιού που το "ξέχασαν"... Ένα παιδί από εκείνα που η φύση τα αδίκησε και οι άνθρωποι τα ξανααδικούν με την αδιαφορία τους και όχι μόνο. Και όμως αυτό το πλασματάκι κατάφερε μέσα στη λίγη ώρα που μείναμε μαζί να με κάνει λιώμα. Η δίκαιη πρώτα διαμαρτυρία που τον ξέχασαν... Που μπερδεύτηκαν οι δικοί του για την ώρα που σχόλαγε. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, καταλάβαινε την αλήθεια. Κι ας έλεγα εγώ διάφορα για να τον ηρεμήσω. Ξεχνάς μωρέ το παιδί σου; Το ξεχνάς όταν τόσο πολύ έχει ανάγκη από προστασία;

Κι έπειτα έπιασε με τα ανακατεμένα του λογάκια και μου άνοιγε τη μικρή ψυχούλα του... Την αθώα και την αδύναμη. Κάποια παρεξήγηση στην αυλή... Τον πείραξαν άλλοι, τον κορόιδεψαν... Μα δεν τον πίστεψε η δασκάλα... Και του τράβηξε το μαλλί. Κάθου και άκου ένα τέτοιο πλασματάκι να σου διαμαρτύρεται γιατί να του τραβήξει το μαλλί. Και μετά, γύρνα σπίτι σου και συνέχισε ήρεμα τη ζωή σου. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Ε, μωρέ, και τι έγινε; Για λίγες τρίχες που τραβήχτηκαν; Για τρίχες θα μιλάμε τώρα;

Κάποια στιγμή φάνηκε ο πατέρας. Με σαράντα λεπτά καθυστέρηση... Σουλατσάριζε στο πεζοδρόμιο απέξω. Σιγουρεύτηκα πως ΑΠΛΩΣ μπέρδεψε την ώρα. Τι να του πεις; Δεν είπα τίποτε. ΑΠΛΩΣ οδήγησα στο παιδί στην αυλόπορτα. Ε, και τι έγινε; Άνθρωποι είμαστε... Ξεχάστηκε ο χριστιανός... Ναι! Είναι κι αυτό μια απάντηση. Και τι θα άλλαζε αν έλεγα κάτι; Το έχω ξαναδεί το έργο και βρήκα και το μπελά μου. Γιατί, είπαμε, άνθρωποι είμαστε. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν όμως τόσο συχνά που είναι να απορείς. Τι είδους άνθρωποι είμαστε πια; Και σε τι εποχή ζούμε; Τι καινούριος μεσαίωνας είναι τούτος;

Για τα ζωάκια που διαμαρτύρονται οι φίλες μου... Σωστό! Να νοιαστούμε και για τα ζωάκια! Που γίναμε όμως οι ίδιοι ζώα; Πότε θα νοιαστούμε; Βλέπω το βατραχάκι στο βίντεο... και ζωντανεύει ο μικρούλης που του τραβήξανε τα μαλλάκια. Η ταπείνωση. Η βία του ισχυρού. Ο βιασμός της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας... που το νιώθει ακόμη και ένα βατραχάκι... Θυμάστε το παραμύθι με το βάτραχο που έγινε πρίγκιπας;

Έχω έναν τέτοιο πρίγκιπα. Δικό μου... Και είμαι περήφανη που το έζησα το θαύμα του μπροστά στα μάτια μου. Πάνε λίγες μέρες που ο πρίγκιπάς μου πέταξε την κορώνα του. Όχι, δεν του τράβηξαν μαλλιά. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βιάσεις μια ψυχούλα... Πολλοί τρόποι να γκρεμίσεις εκείνο που έχτισε ο άλλος με θυσίες και υπομονή. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Με τι κουράγιο να ξαναρχίσω; Από πού να αρχίσω; Στέκομαι και κοιτάω τα σχέδια της ζωής μου που βγήκαν όλα πλάνες. Πώς το λένε να δεις... Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης; Και πώς κάνεις έτσι πια μωρέ; Άντε καμιά φορά να μεγαλώσεις. Που έφτασες τα πενήντα και παιδιαρίζεις. Και δεν μπορείς να το χωνέψεις πως έτσι είναι ο κόσμος. Άφωνη από την κτηνωδία; Άφωνη! Αναζητώντας δύναμη να αντέξω; Αναζητώντας! Καμιά όμως απορία που ο Δάσκαλος διάλεξε την έξοδο. Μονόδρομος ήταν. Σαν το μονόδρομο που τέτοιες ώρες πήραν οι δύστυχοι του Μεσολογγίου...

Εγώ, όχι! Δεν είμαι Λιαντίνης. Ούτε Μεσολογγίτισσα είμαι. Μένω εδώ. Όσο αντέξω...