Αρνητικό και το τελευταίο τεστ. Αυτή τη φορά τη γλίτωσα. Και ας ήμουν σε απόσταση αναπνοής με δύο παιδιά που λίγες ώρες αργότερα διαγνώστηκαν θετικά. Ευτυχώς. Γιατί την περασμένη Τετάρτη πήγα την έρμη τη μανούλα μου σε γιατρό και ήμασταν δίπλα δίπλα οι δυο μας στο ταξί για αρκετή ώρα. Η μεγαλύτερη αγωνία μου όλες αυτές τις ημέρες ήταν ακριβώς η μάνα μου. Μην της μετέδωσα τίποτα. Το που έκανα Χριστούγεννα μόνη μου, ήταν το λιγότερο. Κι ακόμη λιγότερο που από το πρωί ως το βράδυ έπρεπε να ασχολούμαι με τα κρούσματα ολόκληρου του σχολείου. Να φτιάχνω καταστάσεις κάθε φορά που εμφανιζόταν και νέο κρούσμα, να επικοινωνώ με τις οικογένειες, να ενημερώνω για τις διαδικασίες που κάθε παιδάκι θα κάνει. Άλλες όσα έχουν ήδη νοσήσει, άλλες όσα κάθονταν κοντά με το κρούσμα. Άλλες όσα απλά ήταν στην ίδια αίθουσα. Και μετά να δεις ποιοι συνάδελφοι επηρεάστηκαν, αν είναι εμβολιασμένοι ή όχι. Να στέλνεις τα στοιχεία στον ΕΟΔΥ. Να περιμένεις τις απαντήσεις στα τεστ από τους γονείς. Υπομονετικά να σημειώνεις τι έβγαλε το τεστ του Γιωργάκη, της Ιωάννας, της Ευαγγελίας, του Βαγγελάκη. Την 1η μέρα το ράπιντ, την 3η μέρα το σελφ, την 5η μέρα ξανά σελφ και την 7η πάλι ράπιντ.
Η ανταπόκριση του κόσμου συγκινητική. Το πόσα ευχαριστώ άκουσα όλες αυτές τις ημέρες και πόσες ευχές για τα Χριστούγεννα, δε λέγεται. Το αντίδοτό μου για την ταλαιπωρία και την προσωπική αγωνία.
Δε θα ξεχάσω εκείνη τη μάνα που στο τελευταίο ράπιντ που μου έστειλε έβαλε για τίτλο στο μέιλ: ΦΤΟΥ, ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Τι τραβάει και ο κοσμάκης...
Αλλά και την έκπληξη μιας άλλης που με πήρε στο τηλέφωνο, ακόμη δεν είχε κλείσει το σχολείο, και της απάντησα πως έχω μάθημα και θα μιλήσουμε αργότερα. "Δε το φανταζόμουν, μου έγραψε, πως κάνετε και μάθημα. Και τα βγάζετε πέρα και με τόση δουλειά!"
Ή ακόμη μια μάνα, που άγνωστο πώς, ήξερε τη σχέση μου με τον Λιαντίνη και μαζί με τα μηνύματα για τα σελφ και τα ράπιντ μου έγραφε και για τον Δάσκαλο. Να είναι τη καλά. Βάλσαμο τα μηνύματά της σε ώρες που πήγαινε το κεφάλι μου να σπάσει.
Άλλες φορές έπεφτα σε παιδιά που είχα το αδερφάκι τους παλιότερα μαθητή. Και μαζί με το "αρνητικό σελφ" μου έρχονταν και τα φιλιά από τον παλιό μαθητή.
Μια δυο φορές έπεσα και σε μαθητές που τους είχα δυο χρόνια πριν. Και όταν διάβαζα το μήνυμα είχα μπροστά στα μάτια μου τις μουρίτσες τους να τους σκαλίζουν τις μυτούλες και να ψάχνουν μήπως ο φονικός ιός τρύπωσε εκεί... Ευτυχώς όχι.
Ήταν όμως και τα παιδιά που είχαν κολλήσει. Αλλιώς δε θα γινόταν και η ιχνηλάτηση. Άλλα να το περνάνε τελείως ελαφρά, άλλα να ανεβάζουν πυρετό ακόμη και πάνω από 39. Πονοκέφαλοι, βήχας, εμετοί, μυαλγίες. Και βέβαια ο φόβος. Μη σοβαρέψει η κατάσταση. Μην κολλήσουν και άλλοι στο σπίτι. Αλλά και άγχος για την ταλαιπωρία που προκάλεσαν. Κι ας μην έφταιξαν σε τίποτε τα ίδια.
Κι ανάμεσα σε όλα αυτά βεβαίως υπήρξαν και κάποιες μελανές στιγμές. Ελάχιστες. Και ίσα ίσα για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως στη μάχη για την πανδημία εκπαιδευτικοί και γονείς γίνονται μια γροθιά. Και να προστατέψουν τα παιδιά. Αλλά και κάθε ενήλικο άτομο της σχολικής κοινότητας. Και κυρίως τους ηλικιωμένους μας. Τους παππούδες των παιδιών, τους γονείς των μεγάλων.
Ναι, δε με πειράζει που πλήρωνα από την τσέπη μου το τηλέφωνο για να ενημερώνω τον κόσμο. Ούτε που η Κεραμέως δεν προνόησε το πόσες ώρες και εκτός ωραρίου πρέπει να εργάζεται ο υπεύθυνος διαχείρισης covid. Για μένα όλη αυτή η διαδικασία ήταν το μνημόσυνο για τις δυο ψυχούλες που μου έκλεψε ο κορωνοϊός. Τον Γιώργο, πάλαι ποτέ σύντροφο της ζωής μου, και τον πρωτοξάδερφό μου, τον Παύλο. Που χάθηκε στα βάθη της Αφρικής, χωρίς έναν δικό του δίπλα του.
Αυτοί μου δίνουν δύναμη και όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την κακία των ανθρώπων. Των λίγων και ελάχιστων, δε λέω, μα και την ακατανόητη. Ξέρω ότι με κοιτούν από κει ψηλά και θέλουν να συνεχίσω τον αγώνα. Να σωθούν όσοι περισσότεροι γίνεται από αυτή την κατάρα. Να μη χαθούν και άλλοι άνθρωποι στη μοναξιά μιας εντατικής. Και να τους θάβουν σε πλαστικούς σάκους χωρίς δικός τους να τους ξαναδεί. Σε φέρετρα μεταλλικά και αεροστεγώς κλεισμένα. Με δικαίωμα εκταφής σε 10 χρόνια και βλέπουμε.
Είναι αυτή η φρίκη που με στοίχειωσε για ένα σχεδόν χρόνο. Τώρα βρήκα τη διέξοδο. Για να μη στοιχειώσουν οι εφιάλτες τις νύχτες και άλλων ανθρώπων. Και για να βάλω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι να σταματήσει κάποια στιγμή το κακό.
Και να πάρουμε πίσω τις ζωές μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου