Με ελάχιστες αλλαγές βγήκαν οι παρατάξεις μέσα από την εκλογική διαδικασία ανάδειξης αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων στα υπηρεσιακά συμβούλια της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Για να δείτε τα αποτελέσματα σε μεγαλύτερη προβολή, κάντε κλικ εδώ.
Μπορεί λοιπόν οι διάφοροι στατιστικολόγοι να λένε διάφορα για τις αλλαγές στη δύναμη των κομμάτων, όμως εδώ έχουμε ένα πολύ πιο αξιόπιστο ντοκουμέντο για τις αλλαγές ή όχι στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων.
Για τους εκτός εκπαίδευσης εξηγούμε ότι οι εκλογές αυτές γίνονται ανά διετία και πραγματοποιούνται την ίδια μέρα σε όλη την επικράτεια. Ψηφίζουν όλοι όσοι υπηρετούν ως μόνιμοι εκπαιδευτικοί στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (εξαιρούνται δηλαδή οι μη έχοντες ιδιότητα μόνιμου δημόσιου υπαλλήλου). Το στοιχείο αυτό φυσικά και διαφοροποιεί τα αποτελέσματα σε σημαντικό βαθμό καθώς οι νέοι που βρίσκονται στα σχολεία ως ωρομίσθιοι ή αναπληρωτές, και που αντιμετωπίζουν αυξημένα εργασιακά προβλήματα, δεν μπορούν να εκφραστούν.
Όμως ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για εκείνον τον κλάδο που δύο χρόνια πριν έδωσε έναν τεράστιο απεργιακό αγώνα και κέρδισε μόνο ψίχουλα. Δύο περίπου χιλιάδες ευρώ στοίχισε τότε στον κάθε εκπαιδευτικό η συμμετοχή του στην απεργία. Και εισέπραξε αφενός ειρωνείες και απειλές και σιδηρογροθιές ακόμη και αφετέρου μικτή αύξηση 17,5 ευρώ...
Στο διάστημα αυτό συνέχισαν τα υπόλοιπα προβλήματα να αυξάνονται ραγδαία και οι εκπαιδευτικοί να αντιμετωπίζουν κάθε μέρα και πιο δύσκολες εργασιακές συνθήκες. Όπως αύξηση των προβλημάτων υπήρξε και σε γενικότερο πλάνο. Οι μισθοί πείνας που ανάγκασαν προ διετίας τους εκπαιδευτικούς να απεργήσουν επί έξι συνεχόμενες εβδομάδες, σήμερα με τις τιμές των προϊόντων να ακολουθούν συνεχή ανοδική τάση έχουν κατρακυλήσει σε βάραθρο ως προς την αγοραστική τους αξία.
Παράλληλα το διάστημα αυτό είχαμε και την ανακοίνωση του ταμείου πρόνοιας για αδυναμία του να καταβάλει το εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων. Χιλιάδες συνάδελφοί μας που αφυπηρέτησαν, στέκονται με αγωνία και περιμένουν τι θα γίνει με τα χρήματά τους.
Όπως τεράστια είναι η αγωνία και των νέων παιδιών που εργάζονται στα σχολεία μας είτε ως ωρομίσθιοι είτε ως αναπληρωτές. Ειδικά οι ωρομίσθιοι μένουν απλήρωτοι για μήνες ενώ κάθε καλοκαίρι έρχονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας.
Έτσι δεν μπορεί κανείς να αναρωτιέται για το κριτήριο με το οποίο ψηφίζουν σε παρόμοιες εκλογές οι εργαζόμενοι. Τι τελικά λαμβάνουν υπόψη για να αποφασίσουν το τι θα ρίξουν στην κάλπη.
Κι ακόμη δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί για τα ποσοστά των διαφόρων παρατάξεων... Βλέπεις δηλαδή την ΠΑΣΚ, να βγαίνει όχι με αύξηση του ποσοστού της αλλά με μείωση έστω και απειροελάχιστη. Να τονίσουμε ότι η ΠΑΣΚ κρατά τα ηνία στο χώρο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και ο Πρόεδρος της ΔΟΕ που ηγήθηκε της τελευταίας μεγάλης απεργίας, ο Δημήτρης ο Μπράτης, προέρχεται από το χώρο της ΠΑΣΚ.
Βλέπεις ακόμη τη ΔΑΚΕ... την παράταξη που πρόσκειται στην κυβέρνηση, να χάνει ελάχιστο μόλις ποσοστό. Λες και δεν έχουν κανένα παράπονο όλοι αυτοί οι άνθρωποι με την πολιτική στο χώρο της εκπαίδευσης.
Κι από την άλλη βλέπεις την αριστερά πολυδιασπασμένη... Μα ακόμη και αν αθροίσεις τα ποσοστά, και πάλι τρίτη δύναμη εμφανίζεται η αριστερά στο χώρο των δασκάλων.
Η μόνη εξήγηση που μπορεί κανείς να δώσει είναι αυτή που προκύπτει από το ρόλο των υπηρεσιακών συμβουλίων. Έτσι κι αλλιώς η πολιτεία συμμετέχει σ' αυτά με πλειοψηφία, 3 εκπρόσωποι της διοίκησης έναντι 2 των εργαζομένων. Ουσιαστικά δηλαδή όποιον και να ψηφίσουν οι εργαζόμενοι, δεν αλλάζει τίποτε. Και από την άλλη, τα συμβούλια αυτά είναι αρμόδια για μεταθέσεις, αποσπάσεις, επιλογές στελεχών κλπ. Έτσι είναι αρκετά δύσκολο να ξεμυτίσει κανείς από το "μαντρί" όταν από τέτοια συμβούλια περιμένει να ικανοποιήσουν αιτήσεις που έχουν σχέση με τους όρους εργασίας του. Καμία επαναστατικότητα δε χωρά εδώ. Μόνο το πώς θα πετύχουμε τους προσωπικούς μας στόχους. Έτσι ο δικομματισμός καλά κρατεί και τα αλισβερίσια επίσης.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που οι της αριστεράς συνήθως συμμετέχουν με κρύα καρδιά σε τέτοιες εκλογές και κάποιοι δε συμμετέχουν και καθόλου. Γραφειοκρατικές διαδικασίες που δεν οδηγούν πουθενά. Μόνη λύση είναι οι αγώνες και οι κινηματικές διαδικασίες. Με ποιους όμως στο τιμόνι του κλάδου; Μπορεί ο κλάδος να έδειξε πριν δυο χρόνια απαράμιλλη αγωνιστικότητα αλλά η ηγεσία δεν κατάφερε σωστά να την αξιοποιήσει. Έτσι αντί για όφελος, έστω και ηθικό, γυρίσαμε στα σχολεία με βαρίδια την απογοήτευση... Απογοήτευση που μεγαλώνει όταν βλέπεις για μια ακόμη φορά να κυριαρχούν πράσινοι και βένετοι από τη μια και χωρισμένους σε στρατόπεδα τους άλλους...
- ΠΗΓΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ:
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (για το 2006 και το 2004):
συγκεντρωτικά αποτελέσματα (συγκριτικά με το 2004)
αναλυτικά αποτελέσματα εκλογών 2006
αναλυτικά αποτελέσματα εκλογών 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου