Ρατσιστική αντιμετώπιση της wikipedia στα blogs

Μεγάλη έκπληξη ένιωσα όταν πριν από λίγο διάβασα στο χώρο των συζητήσεων για το λήμμα [Δημήτρης Λιαντίνης] της wikipedia τα ακόλουθα:

Θα μπορούσε να ξεκλειδώσει κάποιος διαχειριστής το θέμα ή να προσθέσει το interwiki: de:Dimitrios Liantinis

Το ξεκλείδωσα. Μάλλον κατά λάθος είχε μείνει κλειδωμένο για τόσο καιρό. --Focal Point 14:26, 27 Μαΐου 2007 (UTC) Επειδή είναι κλειδωμένο ας προσθέσει κάποιος στους συνδέσμους το υπέροχο Blog, αφιερωμένο στο έργο του Λιαντίνη: http://messologi.blogspot.com Το συγκεκριμένο blog συνεργάζεται με τη σύζυγο του καθηγητή Λιαντίνη, η οποία προσφέρει συνεχώς ανέκδοτα κείμενα του άνδρα της,καθώς και χειρόγραφα και έχει αρχίσει επί τέλους μια σοβαρή, γνήσια, αληθινή προσέγγιση της ζωής και του έργου αυτού του μεγάλου στοχαστή που αποβλέπει να διαλύσει τις πλάνες που είχε δημιουργήσει η ιστοσελίδα με το όνομα του Καθηγητή, τη διαγραφή της οποίας πέτυχε η οικογένεια Λιαντίνη από την ΕΕΤ, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί, επειδή ο κάτοχός της δημοσιογράφος έχει ακολουθήσει τη διοικητική οδό του Εφετείου για αναίρεση της απόφασης και η υπόθεση εκκρεμεί.

--------------------------------------------------------------------------------

Οι προσπάθειες των αγαπητών μαθητών ή συγγενών τού Δ. Λιαντίνη να φέρουν στην επιφάνεια ανέκδοτο υλικό είναι αξιοσέβαστες και επαινετές. Επειδή όμως δεν επιτρέπεται η σύνδεση άρθρου σε ιστολόγιο ή σε χώρο συζητήσεων (φόρουμ), παρακαλώ θερμά όσους έχουν υπ' όψιν τους υλικό που μπορεί να συνεισφέρει στην παρούσα βιογραφία να παραπέμψουν απευθείας σε αυτό (είτε πρόκειται για κείμενο είτε για ηχητικό ντοκουμέντο), ώστε ο αναγνώστης να έχει πρόσβαση. Ευχαριστώ. Dr Moshe 23:29, 25 Δεκεμβρίου 2007 (UTC)

Επειδή το blog που εδώ αναφέρεται, το http://messologi.blogspot.com συμβαίνει να μας ανήκει, θεωρώ υποχρέωσή μου να διαμαρτυρηθώ για τη ρατσιστική στάση των υπευθύνων της wikipedia τόσο γενικά απέναντι στα blogs όσο και απέναντί μας ιδιαίτερα.

Προφανώς θεωρούν όλους τους bloggers συλλήβδην αναξιόπιστους και ταυτόχρονα βαυκαλίζονται πως ο τρόπος που γράφονται τα άρθα της wikipedia είναι πολύ πιο αντικειμενικός και κοντά στην αλήθεια. Με γεια τους και με χαρά τους... Αν έτσι εκείνοι πιστεύουν δε σημαίνει πως όλοι συμμεριζόμαστε την ίδια άποψη και ιδιαίτερα όσοι κατά καιρούς έχουμε επισκεφθεί το συγκεκριμένο λήμμα για το Δημήτρη Λιαντίνη της wikipedia. Που μπορεί να αρνείται να παραπέμψει σε blog που είναι αφιερωμένο στο Δημήτρη Λιαντίνη αλλά την ίδια ώρα παραπέμπει στο φόρουμ που η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη έχει καταγγείλει ότι παραποιεί και διαστρέφει στοιχεία της ζωής του. Κι εδώ κρύβεται και η αιτία της άρνησης να δοθεί σύνδεσμος με το δικό μας blog...

Τουλάχιστον ο κύριος Moshe ας είναι ειλικρινής. Θα παραπέμπουν μόνο σε όσα blogs ή φόρουμ συμπαθούν τους ιδιοκτήτες τους... Ρατσιστικά και υποκειμενικά φερόμενοι. Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες και δεν αρκούν για να καλύψουν την τακτική που ακολουθεί η ελληνική wikipedia. Τακτική που υποβάλλουν οι προσωπικές συμπάθειες των συντακτών της και όχι η υποστήριξη της αντικειμενικής πληροφόρησης. Και απόδειξη μπορείτε να βρείτε εδώ. Διαβάστε τα σχόλια της ανάρτησης και θα καταλάβετε τι εννοούμε μιλώντας για προσωπικές συμπάθειες. Αλλά και γιατί διαμαρτυρόμαστε για έλλειψη ειλικρίνειας. Μάλιστα στην ίδια σελίδα συζήτησης για το λήμμα [Δημήτρης Λιαντίνης] θα βρείτε και το εξής σχόλιο από τον ίδιο κύριο, τον Dr Moshe:

Το 2006 κυκλοφορήθηκε το βιβλίο τού Δημήτρη Αλικάκου, Λιαντίνης: Έζησα Έρημος και Ισχυρός (Αθήνα: Λιβάνης), το οποίο αποτελεί βιογραφικό μελέτημα. Δεν θα ήταν άτοπο να συμπεριληφθεί στις πηγές τού άρθρου. ....Ευχαριστώ. Dr Moshe 23:14, 12 Φεβρουαρίου 2007 (UTC)

Το αν είναι άτοπο ή όχι μπορεί κανείς εύκολα να το αντιληφθεί αν διαβάσει τις αποκαλύψεις του blog ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ: Αλήθειες και ψέματα για το Λιαντίνη κάτι που ο Dr Moshe προσπαθεί να αποφύγει να συμβεί με όσους επισκέπτονται τη wikipedia ώστε να διαιωνίζονται τα ψέματα και να συσκοτίζεται η αλήθεια για το Δημήτρη Λιαντίνη.

Από το φωτογραφικό υλικό που δημοσιεύουμε στην αρχή του άρθρου μας μπορεί ο καθένας να κρίνει το αν ζημιώνεται τελικά η ίδια η wikipedia με την επιλεκτική πολιτική που ακολουθεί στα links που δίνει στο συγκεκριμένο λήμμα για το Δημήτρη Λιαντίνη. Επισκεφθείτε επίσης την βιντεοθήκη μας στο φόρουμ του Homa Educandus όπου φιλοξενούνται όλα τα βίντεο που έχουμε ανεβάσει στο διαδίκτυο με υλικό για το Δημήτρη Λιαντίνη. Μικρό δείγμα σας δίνουμε και εδώ:

Ή ακόμη διαβάστε ένα από τα θέματα που διαπραγματευόμαστε αυτό το διάστημα στο φόρουμ γύρω από τη φιλοσοφία του Λιαντίνη:

Η τελευταία άνοιξη... βαστάζοντας Επιτάφιο και Ανθεστηριώνα

Και δείτε και το σχετικό βίντεο που το συνοδεύει:

Και κρίνετε μόνοι σας τη ρατσιστική αντιμετώπιση της wikipedia απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούν χωρίς κανένα προσωπικό όφελος να συμβάλουν στην αντικειμενική πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου και τον επιλεκτικό αποκλεισμό πηγών ενημέρωσης με τη δικαιολογία πως είναι blogs...

Soul music... Η Μπέτι Λαβέτ στην Ελλάδα!

Betty Lavette. Μια μεγάλη κυρία της μουσικής. Το ερχόμενο Σάββατο θα έχουμε τη χαρά να την απολαύσουμε επιτέλους ζωντανά. Όπως διαβάσαμε στο ΕΘΝΟΣ:

Το Σάββατο 29 Μαρτίου θα εμφανιστεί στο «Fuzz Club» στην Αθήνα και την επόμενη βραδιά στο κλαμπ «Ρrincipal» στη Θεσσαλονίκη.

Η Λαβέτ έχει κιόλας πίσω της πάνω από τέσσερις δεκαετίες καριέρα στη μουσική. Στο ρυθμικό μπλουζ συγκεκριμένα ή πιο γνωστή ως μουσική σόουλ. Το πρώτο της δισκάκι κυκλοφόρησε στα 1962. Χρειάστηκαν όμως είκοσι χρόνια ώσπου να κάνει το πρώτο άλμπουμ, το «Τell Me Α Lie». Και σχεδόν άλλα τόσα (2005) για να γνωρίσει τη δόξα. Α, δεν είναι καθόλου λίγα 43 χρόνια προσπάθειας για να φτάσεις στην κορυφή. Κι όταν αυτό συμβαίνει σε εποχές με αστέρες της στιγμής... ε, αξίζει τον κόπο να γνωρίσεις καλύτερα το φαινόμενο Λαβέτ. Διαβάζοντας τις κριτικές του σήμερα για την αφροαμερικανίδα τραγουδίστρια, τουλάχιστον λες πως άξιζε τον κόπο να περιμένει τόσα χρόνια. Κρίμα μόνο στο κοινό... Γιατί κακά τα ψέματα. Άλλες ευκαιρίες θα της είχαν δοθεί αν υπήρχε η αναγνώριση νωρίτερα. Τώρα πια η κυρία Λαβέτ μπορεί να κάθεται στο θρόνο της καλύτερης τραγουδίστριας της μπλουζ:

Το 2007 η Λαβέτ βραβεύτηκε ως «η καλύτερη ερμηνεύτρια μπλουζ μουσικής» από τους αναγνώστες του περιοδικού «Λίβινγκ Μπλουζ». Στην ψηφοφορία του εντύπου πήραν μέρος οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες του. Το 2006 βραβεύτηκε από το «Ιδρυμα Ρυθμικού Μπλουζ» για τη συνολική πορεία της στη μπλουζ μουσική. Το 2005 πήρε το βραβείο της «Καλύτερης Μπλουζ τραγουδίστριας» από τη διαδικτυακή ένωση κριτικών της μπλουζ μουσικής.

όπως διαβάζουμε στο ΕΘΝΟΣ, αλλά τι περιθώρια υπάρχουν για αξιοποίηση του ταλέντου της; Ευτυχώς τουλάχιστον θα έχουμε τη χαρά να την απολαύσουμε ζωντανά. Κάτι είναι κι αυτό.

Στο you tube μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση όσοι δεν έτυχε μέχρι στιγμής να την ακούσετε:

Bettye Lavette - Let Me Down Easy

Κάντε και τη σύγκριση με το χτες της στο ίδιο τραγούδι

Let Me Down Easy

Σαφώς η εξέλιξη υπήρξε θεαματική. Δεν ήταν δηλαδή καθόλου τυχαίο που άργησε η αναγνώριση. Όπως λέει και η ίδια για τη σόουλ:

Και τι είναι η μουσική σόουλ; Ρυθμικό μπλουζ που δεν μπορείς να το τραγουδήσεις αν δεν έχεις ψυχή όταν ανεβαίνεις στην πίστα.Και φαίνεται πως η δική της ψυχή έκανε μεγάλες διαδρομές για να φτάσει ως εδώ που έφτασε.

Ακούστε ακόμη: Close As I'll Get To Heaven

Και ειδικά το: Bettye Lavette - Danger Heartbreak Dead Ahead

Αλλά και ένα παλιό της εξαιρετικό (δυστυχώς χωρίς ζωντανή εικόνα...) bettye lavette-only your love can save me-1965-

Και πάλι μια σύγκριση με το σήμερα... για μένα είναι πολύ πιο ώριμη η φωνή της και η ερμηνεία της τώρα. Σαν το παλιό καλό κρασί:Bettye Lavette - You Don't know me at all

Και νομίζω πως αυτός είναι και ένας τίτλος που ταιριάζει στην περίεργη διαδρομή που ακολούθησε ως την κορυφή... Κάτι τέτοιο πρέπει να σκεφτόταν αυτά τα 40 χρόνια που κράτησε το "σκαρφάλωμα"...

Ακούστε και ένα ακόμη (κυριολεκτικά ακούστε... μη δείτε καθόλου... )Bettye Lavette - He Made a Woman Out Of Me

Και ένα μικρό αφιέρωμα στη soul:

Powered by eSnips.com

Το υπερκινητικό σύνδρομο και το σύνδρομο της ακηδίας

Έχετε υπόψη τι σημαίνει υπερκινητικό σύνδρομο; Καλύτερα να μην έχετε... Αν όμως είστε εκπαιδευτικοί φυσικά και θα πρέπει να το γνωρίζετε. Αλλιώς δε θα είστε εκπαιδευτικοί αλλά αλμπάνηδες. Τόσο απλά. Καλύτερος χαρακτηρισμός δεν υπάρχει.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πόσοι είναι οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία μας και πόσοι οι αλμπάνηδες; Και μιλάμε για τα "κανονικά" σχολεία. Διότι οι σύγχρονες επιλογές της πολιτείας επιβάλλουν να μην απομονώνονται όσα παιδιά αντιμετωπίζουν ιδιαιτερότητες, τόσο για το δικό τους συμφέρον όσο και της κοινωνίας ολόκληρης.

Παλιότερα τα παιδιά που παρουσίαζαν οξυμένα προβλήματα συμπεριφοράς ή μάθησης, έπαιρναν το δρόμο για το ίδρυμα. Το "ειδικό σχολείο". Που παρά το όνομα φυσικά και στιγμάτιζε τους μικρούς τροφίμους του για όλη τους τη ζωή. Ειδικός μαθητής. Παιδί με ειδικές ανάγκες. Τρόποι εύσχημοι και πέρα για πέρα αποτυχημένοι να προστατεύσουν το παιδί από τα δευτερογενή συμπτώματα της πάθησης. Διότι αν τα πρωτογενή διαταράσσουν τη σχέση του παιδιού με το περιβάλλον, τα δευτερογενή το αποξενώνουν τελείως. Πάνω στα δικά του εγγενή προβλήματα προστίθενται και οι ρατσιστικές αντιδράσεις των "φυσιολογικών" προς κάθε τι το διαφορετικό. Και φυσικά αρχίζει η πίκρα να ποτίζει την καρδιά και να φυτρώνουν νέες "αντικοινωνικές" συμπεριφορές. Κι αν το "ειδικό παιδί" ουδεμία ευθύνη έχει για τα εγγενή του προβλήματα, για τα υπόλοιπα, εκείνα που παρουσιάζει ως αντίδραση στην απαξιωτική συμπεριφορά των άλλων, φυσικά και υπάρχει ευθύνη. Όχι όμως του παιδιού. Αλλά όλων των υπόλοιπων. Εκείνων που βαυκαλίζονται θεωρώντας εαυτούς "φυσιολογικούς".

Το υπερκινητικό σύνδρομο το συνάντησα πριν λίγα μόλις χρόνια... Ήταν τότε που μας ήρθε ένα πιτσιρίκι στο σχολειό και όλα έγιναν άνω κάτω. Συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, ειδικοί να μπαίνουν και να βγαίνουν, οι γονείς του να καλούνται κάθε τρεις και λίγο για να απολογηθούν για τα κατορθώματα του μικρού. Η δασκάλα σε κατάσταση πανικού. Οι γονείς των άλλων παιδιών της τάξης έξαλλοι να απειλούν για αντίποινα. Χαμός.

Τότε δεν ήταν ακόμη δικός μου μαθητής. Έβλεπα από μακριά την κατάσταση και προσπαθούσα να καταλάβω. Στην αρχή ούτε καν που γνώριζα τι συμβαίνει με αυτό το παιδάκι. Άκουγα μόνο κάθε μέρα και νέα τρομακτικά γεγονότα και περιδεής παρακολουθούσα την κατάσταση.

Αργότερα ήρθαν έτσι τα πράγματα που ο μικρός βρέθηκε "στα χέρια μου". Και τώρα τι κάνουμε; Εδώ σε θέλω.

Οι πρώτες βδομάδες ήταν σκέτη κόλαση. Θυμάμαι ακόμη τη δαγκωνιά που έφαγα όταν έγινε η πρώτη εκδρομή εκείνης της χρονιάς. Τα σημάδια από τα δοντάκια του έμειναν μέρες στο χέρι μου να φωνάζουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορεί έτσι να κάθεσαι και να παρακολουθείς τα γεγονότα.

Βήμα πρώτο. Ενημέρωση από κάθε πηγή. Θεωρητική, νομικό πλαίσιο, συνάντηση με τους γονείς. Φυσικά λεπτομερής παρατήρηση του ίδιου του παιδιού.

Βήμα δεύτερο. Κινητοποίηση όλων των αρμόδιων υπηρεσιών της πολιτείας. Εδώ στάθηκα αρκετά τυχερή. Πέτυχα μια ευαίσθητη για το αντικείμενό της Σύμβουλο που με ταχύτατες διαδικασίες οργάνωσε ένα καταπληκτικό σεμινάριο με θέμα το περίφημο σύνδρομο. Εκεί έμαθα επιτέλους τι ακριβώς συμβαίνει στο μαθητή μου. Αλλά κυρίως έμαθα και το πώς μπορώ να του φανώ χρήσιμη. Τι και πώς πρέπει να κάνει ο εκπαιδευτικός ενός παιδιού που αντιμετωπίζει υπερκινητικό σύνδρομο ή αλλιώς σύνδρομο ΔΕΠ-Υ, δηλαδή:

διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα

Αυτός είναι ο πλήρης όρος και ταυτόχρονα περιγράφει την πλήρη κατάσταση που συνήθως παρουσιάζει ένα υπερκινητικό παιδί.

Το πιο βασικό πράγμα που έμαθα σε εκείνο το σεμινάριο ήταν η αιτιολογία εμφάνισης τέτοιων συμπτωμάτων. Το ΔΕΠ-Υ είναι μια σοβαρή πάθηση. Όχι απλά μια κατάσταση άτακτης συμπεριφοράς. Αντιγράφω το παρακάτω με τα λόγια των ειδικών:

ΠΗΓΗ ΚΔΑΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

http://kday.tri.sch.gr/php/shownews4.php?topic_id=170

3) Αίτια


Γιατί τι πήγε στραβά; Είναι η πρώτη ερώτηση των γονιών όταν μαθαίνουν ότι το παιδί τους έχει Υ.Σ. Είναι μάταιο όμως να ψάχνουν για τα αίτια.

Παλιότερα το Υ.Σ. λεγόταν υπερκίνηση και αποδιδόταν σε ελάχιστη εγκεφαλική δυσλειτουργία. Σήμερα οι ειδικοί της υγείας δεν μπορούν να προσδιορίσουν με ακρίβεια τι προκαλεί το Υ.Σ. Εξάλλου το σημαντικό για το σχολείο (αλλά και για την οικογένεια) είναι να βρει τρόπους και δρόμους να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα το πρόβλημα.

Ερευνητές από την πλευρά τους προσπαθούν να βρουν τα αίτια στα πλαίσια μιας προσπάθειας για αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση. Έχουν βρει πολλές ενδείξεις ότι δεν προέρχεται από το περιβάλλον αλλά από βιολογικούς παράγοντες. Η Jacquelyn J. Gillis από το πανεπιστήμιο του Κολοράντο ακόμη και ο Helene Gjone και Jon M. Sundet από το πανεπιστήμιο του Όσλο πραγματοποίησαν έρευνες σε μονοζυγώτες και ετεροζυγώτες διδύμους. Από την έρευνα φάνηκε πως η κληρονομικότητα του Υ.Σ. αγγίζει το 80%. Επιπλέον έχει βρεθεί ότι τα παιδιά που έχουν πατέρα με Υ.Σ. έχουν πάνω από 50% πιθανότητες να αναπτύξουν κι εκείνα τη διαταραχή.

Από ένα οικογενειακό περιβάλλον είναι εύκολο να προκύψει παιδί με Υ.Σ. Το αντίθετο δεν μπορεί να συμβαίνει δηλ. όλα τα παιδιά με Υ.Σ. δεν προέρχονται κατ΄ ανάγκη από ένα διαταραγμένο περιβάλλον.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι το Υ.Σ. δεν προέρχεται από

Παρακολούθηση ΤV για πολλές ώρες
Τροφικές αλλεργίες
Παραπανίσια ζάχαρη
Φτωχό οικογενειακό περιβάλλον
Φτωχού επιπέδου σχολεία

Επίσης φαίνεται πως ενοχοποιούνται τα ναρκωτικά αφού επηρεάζουν την ομαλή ανάπτυξη των εγκεφαλικών κυττάρων, οι διαταραγμένες σχέσεις των γονιών και του παιδιού, αλλά και οι τοξίνες του περιβάλλοντος όπως π.χ. ο μόλυβδος αφού και αυτές μπορούν να αναστατώσουν την ανάπτυξη και την εξέλιξη του εγκεφάλου.

Ερευνητές σήμερα στην Αμερική βρίσκονται στα χνάρια του γονιδίου που ενοχοποιείται για τη μεταφορά του Υ.Σ. σε μικρό αριθμό οικογενειών με γενετική διαταραχή θυρεοειδούς.



Αξίζει επίσης να προσέξει κανείς και όσα αναφέρονται στο παρακάτω κείμενο: ΠΗΓΗ http://www.dismathis.gr/arthra/yp1.pdf

Ακόμη και ένας που δε διαθέτει παιδαγωγικές γνώσεις, μέσα από τα κείμενα αυτά αντιλαμβάνεται ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν ένα τέτοιο σύνδρομο δεν έχουν ούτε ευθύνη ούτε και μπορούν να ελέγξουν τα συμπώματα που παρουσιάζουν. Ή, να το πω και αλλιώς, αν είναι παιδαγωγός και παρά τα πορίσματα των ειδικών τα βάζει με ένα τέτοιο παιδί δεν είναι μόνο αλμπάνης αλλά και ένας Παλιάνθρωπος με όλη τη σημασία του όρου.

Κι αν εγώ κάθομαι και τα λέω όλα τούτα... είναι δυστυχώς γιατί περισσεύουν οι αλμπάνηδες και οι Παλιάνθρωποι. Κι ακόμη γιατί ξεχειλίζει η πίκρα και η οργή να χτίζει με χίλιους κόπους λιθαράκι το λιθαράκι στις ψυχές τέτοιων παιδιών και να έρχεται ο χι και ο ψι... και να δίνουν μία κλοτσιά και να τα γκρεμίζουν όλα.

Ξέρετε ποιο είναι το μυστρί για τέτοια χτισίματα; Η αγάπη και η αποδοχή και η ενθάρρυνση. Να κάνεις το παιδί να νιώσει αποδεκτό... Να βρεις τον τρόπο να προβάλεις και τα θετικά του στοιχεία. Γιατί, να το ξέρετε και τούτο, άνθρωπος χωρίς θετικά στοιχεία δεν υπάρχει. Μπορεί σε τέτοια παιδιά να είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις, να χρειάζεται μεγάλος αγώνας, αλλά αν το προσπαθήσεις θα τα βρεις. Η ικανοποίηση είναι τότε τεράστια όχι μόνο για το παιδί αλλά και για τον παιδαγωγό. Κάθεσαι και καμαρώνεις για το έργο σου όπως ο γλύπτης το άγαλμά του. Το καμαρώνεις και αίφνης αρπάζει ο άλλος την κοτρόνα και την εκσφενδονίζει. Και μένεις ενεός μπρος στα θρύψαλα. Έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ τώρα.

Μου λένε μη μιλάς. Μην το πας πιο πέρα το ζήτημα. Θα θεωρηθεί αντισυναδελφική συμπεριφορά. Φαίνεται στις μέρες μας είναι αυτή το μεγάλο κακό και όχι η αντιπαιδαγωγική...

Τι να πω; Λέω μόνο πως είναι απείρως πιο εύκολο να παλεύεις ακόμη και με το πιο βαρύ υπερκινητικό σύνδρομο παρά με το σύνδρομο της ακηδίας και του ωχαδερφισμού. Και που πανάθεμά το έχει λάβει μορφή επιδημίας στις μέρες μας...

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΤΟΥ HOMA EDUCANDUS

Τα Μικρά Τερατάκια τιμούν το '21

Τα Μικρά Τερατάκια τίμησαν σήμερα το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους, την επανάσταση του 1821.

Από τα ξημερώματα άρχισαν οι τελευταίες ετοιμασίες. Ώρα 7.30 τέσσερις λεβέντες της τάξης χτυπούσαν το κουδούνι στο σπίτι της δασκάλας. Τα σκηνικά βλέπετε... Οι καρεκλίτσες και το τραπεζάκι και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα για τα σκετς μας.

Λίγο αργότερα βρισκόμασταν στο σχολείο... Ως τις 8 είχε κιόλας συγκεντρωθεί όλος ο ... θίασος. Τσολιάδες, Καραγκούνες, Αμαλίες, ο Παπαφλέσσας, ο παπα - Νικόλας, ο Σολωμός και ο Δάσκαλός του ο κόμης Ντε Ρόσσι, ακόμη και ένας ... Τούρκος...

Το άγχος όλων τεράστιο... Αλλά και στα αυτιά μας η ατάκα του Παπαφλέσσα:

"Ο πανικός τέτοιες ώρες φέρνει χαλασμό."

Κουράγιο λοιπόν...

Λίγα λεπτά μετά τις 8.30 τα φώτα έσβησαν. Ένας ηπειρώτικος σκάρος πλημμύρισε την αίθουσα. Και αμέσως μετά η αυλαία άνοιξε. Όλα τα Μικρά Τερατάκια επί σκηνής. Στη μέση οι ... παπάδες. Γύρω τους τα κορίτσια μας με τις εθνικές στολές και αναμμένες λαμπάδες στα χέρια. Και μπροστά οι άντρες της τάξης ντυμένοι τσολιάδες. Εκτός βέβαια από τους δύο Ζακυνθινούς που φορούσαν φράγκικα.

Η μουσική σταμάτησε. Και το Υπερμάχω σκόρπισε ρίγη συγκίνησης φέρνοντας στο νου όλων τις τελευταίες στιγμές στην Αγιά Σοφιά.

Κι αμέσως μετά το Δημοτικό Τραγούδι για την Άλωση. Ψέλναν ζερβά και δεξιά τα κορίτσια τους πικραμένους στίχους ώσπου "φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα"...

Οι παπάδες χαμήλωσαν τα άγια, τα κεριά σβηστήκαν...

Κι ο Τούρκος ανέβηκε στη σκηνή σύμφωνα με το στίχο του ανώνυμου που μας άφησε ως θέλημα Θεού το τούρκεμα της πόλης.

Κι αμέσως μετά η δήλωση: "Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι."

Κάπως έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μας στις ιστορικές μνήμες. Και συνεχίστηκε με τραγούδια της σκλαβιάς αλλά και ένα μικρό χαριτωμένο αφιέρωμα από τα μικρούλια της πρώτης που κέρδισαν δίκαια ένα ολόθερμο χειροκρότημα.

Κι έπειτα ήρθε η ώρα για τα σκετς... Τα Βαφτίσια των Σκλάβων και Η Γυναίκα της Ζάκυθος. Ο Παπαφλέσσας που ανάβει τη θρυαλλίδα της επανάστασης και ο Σολωμός που σπαράζει η καρδιά του ακούγοντας τους ήχους της επανάστασης από τη Ζάκυνθο. Ο ένας, αν και παπάς, αρπάζει το καριοφίλι και ορμάει στον κατακτητή. Ο άλλος, αν και φλέγεται η καρδιά του για λευτεριά, θα μείνει από μακριά να παρατηρεί αλλά και να γράφει τους υπέροχους στίχους του που σήμερα είναι ο εθνικός μας ύμνος. Δύσκολο να πεις ποιου το έργο στάθηκε σημαντικότερο. Σημασία έχει ο καθένας να κάνει το χρέος του με τον καλύτερο τρόπο. Και τόσο ο Παπαφλέσσας όσο και ο Σολωμός το έπραξαν στο ακέραιο.

Θλιβερή εξαίρεση η Γυναίκα της Ζάκυθος. Που μαζί με την κόρη της σπρώχνουν και λοιδορούν τις δύστυχες Μεσολογγίτισσες. Η καλοπέραση δεν τις αφήνει να δουν και να καταλάβουν τι σημαίνει σκλαβιά και πόνος. Απαραίτητο είναι να θυμόμαστε και αυτές τις εξαιρέσεις... Μάθημα είναι κι αυτό. Δίπλα στους γενναίους να βάζουμε και το φόντο των δειλών και των αδιάφορων. Για να τονίζουμε ακόμη περισσότερο την ανδρεία και το θάρρος των πρώτων.

Στα ηχογραφημένα στιγμιότυπα που ακολουθούν μπορείτε να χαρείτε και τα δύο αυτά σκετς όπως τα ερμήνευσαν σήμερα τα Μικρά Τερατάκια της τάξης μας:

Powered by eSnips.com

Άνοιξη, καλωσόρισες και επίσημα!

Ανάγκη το έχουμε τούτη την άνοιξη να την καλωσορίζουμε ξανά και ξανά... Μπορεί έτσι και να έρθει επιτέλους... Αν και δεν το βλέπω.

Λιβάδι με κατακόκκινες παπαρούνες. Από την Κύπρο...

Πού αλλού οι παπαρούνες είναι τόσο κόκκινες ... σαν αίμα;

Προς το παρόν χαρείτε τις εικόνες του βίντεο και πιο πολύ τους υπέροχους ήχους. Πολυφωνικός ύμνος στις χάρες της άνοιξης και της αγάπης. Ένας όμιλος γυναικείος και ένας αντρικός, έτσι για τη σύγκριση και την εμορφάδα.

ΠΟΡΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

2003. ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ...

ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Σήμερα Πέμπτη, 20 Μαρτίου, στις 6.30 μ.μ. στα Προπύλαια

το αντιπολεμικό συλλαλητήριο και η

πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία

Πέμπτη, στις 6.30 μ.μ. στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών οι αγωνιστές της ειρήνης, οι εργαζόμενοι και η νεολαία δίνουν το αγωνιστικό τους ραντεβού στο αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο και ακολούθως στην πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, που διοργανώνουν η ΕΕΔΥΕ, η Γραμματεία Αθήνας του ΠΑΜΕ, η ΕΕΔΔΑ και η ΟΓΕ.

Η κινητοποίηση, με σύνθημα «Εμπρός με τους αγωνιζόμενους λαούς ενάντια στους ιμπεριαλιστές ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ», διοργανώνεται με αφορμή τη συμπλήρωση 9 χρόνων από τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας από το NATO, το Μάρτη του 1999, και 6 χρόνων από την επίθεση και εισβολή των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων τους, με την ανοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο Ιράκ, και συνδέεται με τις εξελίξεις που συντελούνται στο χώρο των Βαλκανίων, όπως η μονομερής κήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσσυφοπεδίου με την προτροπή των ΗΠΑ, του NATO και της ΕΕ.

Οι διοργανωτές στο κάλεσμά τους επισημαίνουν:

«Η συμπλήρωση 9 χρόνων από τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας από το NATO, το Μάρτη του 1999, και 6 χρόνων από την επίθεση και εισβολή των ΗΠΑ και των πρόθυμων συμμάχων, καθώς και την ανοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στο Ιράκ βρίσκει τους λαούς στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής να διανύουν μια δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο, από την έξαρση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού.

Χύνεται καθημερινά το αίμα των λαών στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν κ.α. Εξυφαίνονται σχέδια νέων πολέμων, μπαίνουν στην παραγωγή νέα πυρηνικά όπλα, συγκροτούνται νέες επιθετικές στρατιωτικές μονάδες στο NATO και στην ΕΕ.

Η ευρύτερη περιοχή μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Η μονομερής κήρυξη της "ανεξαρτησίας" του Κοσσόβου, με την προτροπή των ΗΠΑ, του NATO και της ΕΕ, απειλεί να πυροδοτήσει νέο γύρο εντάσεων, αλλαγών συνόρων, νέες εστίες αποσταθεροποίησης, νέο γύρο πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Η απόσχιση δεν αποτελεί λύση για τα δεινά και τη φτώχεια του λαού που ζει στο Κόσσοβο. Ανεξάρτητα από την εθνική καταγωγή οι εργαζόμενοι της περιοχής θα συνεχίσουν να μην έχουν στοιχειώδη δικαιώματα αφού το κρατίδιό τους θα αποτελεί προτεκτοράτο του NATO. Αντίθετα, ο καλλιεργούμενος εθνικισμός θα γίνει φονικό όπλο που θα στραφεί ενάντια στα συμφέροντα όλων των λαών των Βαλκανίων, ενώ το Κόσσοβο θα αποτελέσει αρνητικό προηγούμενο για άλλες περιοχές».

Τονίζεται ακόμα: «Οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) όχι μόνο δεν εναντιώθηκαν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στις επεμβάσεις των ΗΠΑ, NATO και ΕΕ, αλλά πήραν μέρος σε αυτές τις δολοφονικές επιχειρήσεις με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, διεκδικώντας για την αστική τάξη μερίδιο από τη λεία της καταλήστευσης των λαών».

Τα αιτήματα που μπαίνουν είναι:

Να αποσυρθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής από τα Βαλκάνια, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη και όπου αλλού βρίσκονται.

Να επιστρέψουν όλα τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα από τις δυνάμεις κατοχής που συμμετέχουν.

Να απομακρυνθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις από τη χώρα μας και τα Βαλκάνια καθώς και να βγει η χώρα μας από το NATO.

Να μην αναγνωριστεί η «ανεξαρτητοποίηση» του Κοσσόβου από την κυβέρνηση.

Συμπαράσταση και αλληλεγγύη στον ιρακινό, αφγανικό, λιβανέζικο λαό και σε όλους τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από τον ιμπεριαλιστικό ζυγό.

Απαγόρευση των πυρηνικών όπλων και όλων των μέσων μαζικής καταστροφής.

Προστασία των εργασιακών, ασφαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων από την επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ 48ωρη:

Διαβάστε την ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ

«ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ»

Οι Νάρκισσοι που έγιναν ματσικόριδα και ζουμπούλια...

Στη μνήμη του Βαγόρα, που φυσικά δεν εξαντλείται μόνο στη μέρα που έπεσε, φέραμε σήμερα και ακουμπήσαμε ό,τι εκείνος ζήτησε: Λίγα λουλούδια... Θα τα δείτε στο Πόρταλ του Φόρουμ, τα αφήνουμε κι εδώ για να μείνουν μόνιμα...

Είναι μια χούφτα Ματσικόριδα, έτσι λένε στην Κύπρο το γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους λουλούδι με το όνομα Narcissus tazetta. Και είναι από μια ιστοσελίδα της πατρίδας του. Την ιστοσελίδα του Αγίου Αμβροσίου της Κερήνειας. Της κατεχόμενης και σκλαβωμένης Κερήνειας.

Στο δικό μου τόπο, στην άλλη άκρη του Ελλαδικού χώρου, την Ήπειρο, το ίδιο λουλούδι το λέμε ζουμπούλι:

Η φωτογραφία είναι από τη ΜΠΑΣΤΙΑ... Ένα blog δηλαδή που άνοιξε ένας καλός φίλος από τη Σαγιάδα της Θεσπρωτίας, ο Μιχάλης ο Πασιάκος. Δίπλα είναι η Σαγιάδα με τα σύνορα της χώρας. Από δω Ελλάδα κι από κει Αλβανία. Ή, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, από δω Ήπειρος κι από κει η "απέκει Ήπειρος". Έτσι θέλησαν οι δυνατοί της γης... Και στέκει χωρισμένη η μαρτυρική γη της ιδιαίτερης πατρίδας μου.

Ξέρω πως σε πολλούς τέτοιες κουβέντες μπορεί και να μην αρέσουν. Όπως ίδια αποφεύγουν και την Κύπρο... Τα θεωρούν "εθνικιστικές κορόνες" και άλλα βδελυρά και απορριπτέα για τη σύγχρονη προοδευτική αντίληψη. Ναι... Εγώ μονάχα το λόγο του ποιητή θα τους θυμίσω:

"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει
που δεν του χτύπησε η συφορά την πόρτα."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Homo Educandus, σελ. 74

Κι αυτό είναι και το μυστικό. Η εξήγηση. Κανένας εθνικισμός. Μόνο ο πόνος ο αγιάτρευτος. Αυτός ο πόνος που κατακαίει όποιον έχασε τη γη του. Αν δεν τον νιώσατε, δεν ξέρετε τι σημαίνει. Κι όσοι τον κουβαλάμε, σας βεβαιώ ότι καθόλου δε μας νοιάζει οι άλλοι τι θα πουν.

Το δικό μου χωριό σήμερα βρίσκεται στην ελεύθερη Ήπειρο. Πολύδροσο το λένε τώρα, Βλαχώρι το έλεγαν παλιότερα. Καμία σχέση με βλάχους. Η μόνη Βλάχα που έχουμε είναι η πολυαγαπημένη της οικογένειας, η θεία Ευτυχία... που μας κάνει όλους με την ευγένεια και την καλοσύνη της αλλά και με τη "σπιρτάδα" της σε όλα, να στέκουμε με θαυμασμό για τη φυλή αυτή. Είναι ωραίος λαός οι Βλάχοι. Οι Βλάχοι οι Γαρδικιώτες... Εμείς όμως δεν είμαστε Βλάχοι. Και το χωριό αν το είπανε οι παλιοί Βλαχώρι κάποιο άλλο λόγο θα είχαν. Λένε πως έχει να κάνει με μια ... φτέρη. Αυτοφυή του τόπου, που λέγεται "βλάχουρο". Ίσως και έτσι να είναι... Γιατί τόπος και άνθρωποι ένα γίνονται με τα χρόνια. Τόσο που πια να τον κουβαλάμε τον τόπο μας μέσα στα κύτταρά μας. Σας φαίνεται παράξενο; Και όμως δεν είναι.

Εμείς, που λέτε, που δεν ξέρουμε πώς και γιατί το είπαν κάποτε οι παππούδες μας Βλαχώρι το χωριό μας, και που βιαστήκαμε να το αλλάξουμε σε Πολύδροσο για να μη μας παρεξηγούν οι Αθηναίοι... ξέρουμε στα σίγουρα και κάτι ακόμη. Πως είμαστε φερτοί στον τόπο αυτό. Άλλη οικογένεια από το ένα χωριό, άλλη από ένα άλλο. Η δική μου έχει τη ρίζα της στην "Απέκει Ήπειρο". Έτσι τη λέμε εμείς, ούτε Βόρεια ούτε τίποτε άλλο. Απλώς "απέκει". Από 'κει δηλαδή από το ποτάμι κι απέκει απ' το βουνό. Αυτό το βουνό που την κάθε μέρα μας βλέπουμε από τον τόπο που τώρα βρεθήκαμε, τη Μουργκάνα:

Με τη θεία Ευτυχία (θεία, κι ας είναι μικρότερη στα χρόνια...) στη στέρνα του σπιτιού μας. Στο βάθος η Μουργκάνα, στεφανωμένη σχεδόν πάντα από σύννεφα. Φροντίζει ο Καλαμάς γι' αυτό...

Εκεί, πίσω ακριβώς από τη Μουργκάνα, που είναι σύνορο Ελλάδας - Αλβανίας σήμερα, βρίσκεται ένα μικρό χωριό. Σωτήρα το λένε. Και του Σωτήρος γιορτάζει και η εκκλησιά του. Έλληνες το κατοικούν ως τα σήμερα όπως και πριν 300 περίπου χρόνια που κίνησαν από κει οι μακρινοί παππούδες μας για να έρθουν στο Βλαχώρι. Λένε πως κάποιον αγά καθάρισαν και δεν τους χώραγε πια ο τόπος. Τα μάζεψαν λοιπόν και όπου φύγει φύγει. Βρήκαν και χώθηκαν ανάμεσα στα βουνά. Κι αντίκρυα στον τόπο της καταγωγής. Να αγναντεύουν και να θυμούνται. Κι ας στέκεται εμπόδιο η Μουργκάνα στη ματιά. Της ψυχής τα μάτια σκίζουν ως και τα βουνά...

Αυτό το χωριό, τη Σωτήρα, πάντα ακούγαμε να το μολογάνε από γενιά σε γενιά. Χρόνοι πέρασαν και ήρθαν και άλλοι μα η Σωτήρα έστεκε πάντα ζωντανή στη μνήμη. Να την πυρπολεί και να εξάπτει τη φαντασία μας. Κάποτε, δεν πάνε πολλά χρόνια, καταφέραμε και να την επισκεφτούμε. (Και όχι μόνο μία φορά...) Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τέτοια συναισθήματα που ζήσαμε εκείνη τη μέρα. Και πιο πολύ όταν οι ντόπιοι μας πρότειναν να πάμε ως το αμπέλι που ακόμη κράταγε το οικογενειακό μας όνομα. Το αμπέλι των Μακάτων... Αν δεν το ζήσεις ούτε που μπορείς να καταλάβεις την τρικυμία που ξεσπάει τέτοιες στιγμές στα κύτταρα του ανθρώπου, εκεί που κατοικεί η βαθύτερη μνήμη μας. Αυτή που τρέφεται από τον τόπο που μας γέννησε και κουβαλά βιώματα ανθρώπων πεθαμένων πριν ακόμη εμείς γεννηθούμε.


Βλέπεις τον "ξένο" τόπο που πρώτη φορά πατούν τα πόδια σου και λες αυθόρμητα "τον έχω ξαναδεί"! Τον ξέρω αυτόν τον τόπο. Τα βουνά του και τα πλατάνια του και την πηγούλα του την κρουσταλλένια. Ναι, το ορκίζομαι, έτσι ακριβώς άκουσα τη μάνα μου να λέει μόλις βρεθήκαμε στη Σωτήρα. Γιατί εμείς, από μάνα και πατέρα από την ίδια φύτρα κρατάμε. Από το σόι των Μακάτων... Άλλο που μετά αλλάξαμε τα ονόματα. Σαν και το όνομα του τωρινού χωριού μας. Το έχουμε αυτό το κακό χούι. Ευτυχώς, εκεί στη Σωτήρα, οι "συγχωριανοί" μας δε μας έμοιασαν. Και βλέπαμε και δε χορταίναμε εκείνο το αμπέλι που κάποτε οι παππούδες μας κορφολογούσαν και τρυγούσανε. Το αμπέλι των Μακάτων...

Ξέρεις πόσα μπορεί να σου πει ένα αμπέλι; Ξέρεις ότι και τα φυτά έχουν φωνή; Μη σου κάνει εντύπωση. Αλλά και παρηγορήσου... γιατί ούτε κι εκείνα ξέρουν πως έχουνε ονόματα! Και δε μιλώ μόνο για το αμπέλι. Μιλώ και για τους νάρκισσους που είδες παραπάνω. Που αν ανοίγανε το στόμα τους μεγάλη απορία θα κατέθεταν. Ματσικόριδα στην Κύπρο, ζουμπούλια στην Ήπειρο... Μαρτακούδια στην Αμοργό... ή και μανουσάκια σε άλλα μέρη. Κι όμως, για δες, είναι το ίδιο λουλουδάκι:

Εμείς, και τα βαφτίσια που τους κάνουμε, φταίνε για τη "ζημιά". Το όνομα! Α, είναι πολύ σημαντικό πράγμα το όνομα. Άδικα δε συμβούλευαν οι παλιοί πως είναι αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις! Ήξεραν εκείνοι αυτό που εμείς σήμερα ξαστοχήσαμε... Μα τι νομίζεις, έτσι τυχαία έγινε και χώρισαν οι δρόμοι μας από εκείνο το λαμπρό κόσμο τον πάμφωτο που χάρισε στους ανθρώπους έναν πολιτισμό - κόσμημα και στολίδι για την ανθρωπότητα;

Ξεχάσαμε εμείς και τα ονόματα και τη σοφία τους και χίλια άλλα. Κι έτσι έγινε το ίδιο λουλούδι αλλιώς να το λέμε εμείς κι αλλιώς κει κάτω. Κι ας μην είναι αλλιώτικο ούτε το λουλούδι ούτε η ράτσα των ανθρώπων που το βάφτισαν...

Θα λες τώρα με νου σου "τι σχέση έχουν τα λουλούδια με εκείνο το χωριό". Έχουν, βεβαίως και έχουν. Κάμε λίγο υπομονή και θα τα μάθεις όλα. Έτσι ακριβώς όπως τα έμαθα κι εγώ.

Πάσχα του 1993 ήταν. Τότε βρέθηκα για πρώτη φορά στην Κύπρο. Πολύ πριν επισκεφθώ τη μακρινή μου πατρίδα, τη Σωτήρα... Και τότε ήταν που συνάντησα τη δίδυμη ... αδερφούλα της!!! Γιατί έχουν αδέρφια και τα χωριά. Κι ας μην το ξέρουν τα ίδια. Κι ας μην το ξέρουμε ούτε εμείς. Το ξέρουν όμως και το μαρτυρούν τα ... ονόματα.

Βρέθηκα που λέτε τότε στην Κύπρο για ένα συνέδριο. Και μέσα στο πρόγραμμα έλαχε και επίσκεψη στην επαρχία της Αμμοχώστου. Να δούμε έστω κι από μακριά τη μαρτυρική πόλη φάντασμα. Και αίφνης βρέθηκα με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε μια άλλη Σωτήρα. Κοίταγα την ταμπέλα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Το έγραφε ολοκάθαρα: ΣΩΤΗΡΑ!!! Ένα από τα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου και λίγο πιο κει η γραμμή... και πάλι μια γραμμή που χωρίζει τόπους και ματώνει καρδιές.

Άλλος ο τόπος, άλλο το χωριό. Ίδιο, ολόιδιο το όνομα. Να απλώνει μια γραμμή ως την άλλη άκρια της Ελλάδας και να φωνάζει για την καταγωγή ανθρώπων και τόπων. Σωτήρα της Κύπρου και Σωτήρα στην "Απέκει Ήπειρο"...

Αρκεί ένα όνομα για να σε κάνει να τη δεις αυτή την αλήθεια. Αρκεί για να "σώσει" μέσα στη δίνη των αιώνων και στη σκόνη του καιρού την ιστορία του τόπου και την ιστορία τη δική μας. Οι Σωτήρες από τη μια... τα ζουμπούλια και τα ματσικόριδα από την άλλη. Η λέξη που ενώνει και η διγλωσσία του σήμερα που χωρίζει.

Σκύψε όμως, σκύψε και άκου την αρχαία λέξη. Άκου το παλιό όνομα των παλιών σοφών ανθρώπων. Τότε που τα χωριά έπαιρναν ονόματα φυτών και ανθρώπων... Και τότε που ένας ολόκληρος μύθος στέριωνε τα ονόματα των λουλουδιών. Νάρκισσο το λέγανε τότε το λουλουδάκι. Ούτε ζουμπούλι από τα τούρκικα που το λέμε εμείς, ούτε και μανουσάκι από τα αραβικά που το λένε αλλού. Τα μαρτακούδια και τα ματσικόριδα ούτε πού ξέρω πούθε κρατάει η σκούφια τους... Για το Νάρκισσο όμως ξέρω χίλια πράγματα να σου πω. Μα ίσως και δε χρειάζεται. Αρκεί μπροστά στον καθρέφτη μας να σταθούμε... Να θαυμάσουμε όλη την πρόοδο και την ανάπτυξη που λέμε ότι έχουμε. Τόση και τέτοια που να χρειάζονται και όνομα τα σχολειά μας. Βολέψαμε βλέπεις τα χωριά, βολέψαμε τα λουλούδια, ήρθε η σειρά και των σχολείων.

Και μπορεί οι συνδικαλιστές να διαμαρτύρονται "δεν έχουμε να φάμε, τα βαφτίσια μας μάραναν", αλλά εκείνο που βλέπω εγώ και με λυπεί απέραντα είναι που "η δάφνη κατεμαράνθη". Και μαζί και οι νάρκισσοι. Κι έμεινε μόνο ο ναρκισσισμός αλώβητος να συμβουλεύει ονόματα ιστορικά για να ανακάμψει η παιδεία του τόπου...

Βαγόρα πάντα πρώτος!

Τέτοια εποχή πέρυσι χαμός γινόταν σε τηλεοράσεις και εφημερίδες, στα φόρα του διαδικτύου ακόμη και σε εκκλησίες... Ο δαίμων του κακού ένα βιβλίο. Το περίφημο της ιστορίας της έκτης δημοτικού. Κι από τα μεγαλύτερα αγκάθια εκείνος ο αχαρακτήριστος συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης. Φώναξαν, φώναξαν... οι μεν και οι δε... πάει το βιβλίο, αποσύρθηκε. Τώρα κανείς πια δε νοιάζεται. Η διασαλευθείσα ηρεμία του τόπου επανήβρε τους πρότερους γαλήνιους και ραστώνιους ρυθμούς.

Με πονάει πολύ που έτσι είμαστε εμείς οι έλληνες. Της στιγμής και της οργής. Δε λέω πως εκείνο το βιβλίο ήταν της αρεσκείας μου. Ίσα ίσα. Κι εγώ πολύ πικράθηκα με το "συνωστισμό"... Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο "αλλά"... Ποιος μέσα σε τέτοιο χαλασμό νοιάστηκε να δει και να ερευνήσει νηφάλια το ζήτημα; Και ποιος από όλους εκείνους τους οργίλους και μαινόμενους ασχολείται τώρα πια με το τι γράφουν τα βιβλία των παιδιών μας; Να σκύψει ήρεμα και με γνώση. Δίχως κραυγές και συνθήματα. Μόνο με την αλήθεια παραμάσχαλα και την αγάπη για την ιστορική μνήμη της φυλής.

Σήμερα, 14 του Μάρτη, μια τέτοια πικρή αναζήτηση έκαμα κι εγώ. Σήμερα που είναι η μέρα του Βαγόρα.

Πάει μισός αιώνας από τότε. Τότε που εκείνος ανέβηκε στο ικρίωμα για τη μεγάλη αγαπημένη των ελλήνων, τη χιλιάκριβη τη λευτεριά. Πόσοι σήμερα ξέρουν ποιος ήταν ο Βαγόρας; Πάει κι αυτός, με τόσους άλλους. Βλέπεις τους έχουμε περισσευούμενους τους ήρωες σε τούτον τον τόπο, πού να τους θυμόμαστε όλους;

Κι όμως σε κείνα τα παλιά βιβλία που πήραν την άγουσα για τη χωματερή υπήρχαν και δυο σελίδες για το Βαγόρα. Τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Και κάθε φορά που έφτανε η μέρα να τις διδάξω, πετάριζε η καρδιά μου. Γέμιζαν περηφάνια τα φυλλοκάρδια μου. Που έβγαλε τέτοια παλικάρια η φυλή και ο τόπος μας και η εποχή μας... Κι όχι μόνο για το όνομα. Μα που κατάφερε τέτοιο μεγαλόπρεπο βαφτιστικό κι άλλο τόσο ηρωικό επώνυμο να τα κάνει να μοιάζουν μικρά και φτωχικά μπρος στο δικό του κατόρθωμα.

14 Μάρτη του 1957. Ο Κύπριος μαθητής, γιατί Κύπριος ήταν ο Ευαγόρας, στα 19 του μόλις χρόνια, παιδί ακόμα, ξεψύχησε στην αγχόνη που έστησαν εκείνα τα ανθρωπόμορφα κτήνη, οι Εγγλέζοι κατακτητές... Αυτοί που λίγα χρόνια πριν, με το στόμα του πρωθυπουργού τους, του Ουίνστον Τσώρτσιλ, μας ευχαριστούσαν εμάς τους έλληνες για την παλικαριά μας και τη βοήθεια στην ανθρωπότητα κατά του φασισμού. Μα όταν ήρθε η ώρα να αποδείξουν έμπρακτα την αναγνώριση στην προσφορά των ελλήνων, όχι μόνο αρνήθηκαν να παραχωρήσουν την ελευθερία στην Κύπρο μα και έστησαν κρεμάλες για κάθε Κύπριο που τόλμαγε να διεκδικήσει τη λευτεριά του τόπου του. Κρεμάλες που δε δίστασαν να σκοτώσουν ακόμη και παιδιά. Σαν το Βαγόρα...

Σήμερα κανείς πια δεν τον θυμάται. Από μας, τους Ελλαδίτες. Και λίγο ως ελάχιστα θυμόμαστε και ολόκληρη την Κύπρο. Για να μην πω ότι και ηθελημένα την ξεχνάμε και την παραγνωρίζουμε και την κατηγορούμε ακόμη. Χτες πάλι πολύ με πόνεσε μια τέτοια κουβέντα. Αφορμή τα ονόματα που πρέπει λέει να δώσουμε σε κάθε σχολειό... Πρέπει - λέει - να βρούμε ένα ιστορικό πρόσωπο. Που να σημαίνει κάτι ξέχωρο για τον τόπο που βρίσκεται το σχολειό μας. Να αναδεικνύει την τοπική ιστορία και να δίνει στόχους στα παιδιά και αξίες και ιδανικά. Στην εποχή μας που κατάφερε να μείνει άδεια τελείως από όλα τούτα. Τουλάχιστον κάτι να δώσουμε στα παιδιά. Ναι, δε λέω όχι. Σωστή η σκέψη. Αλλά... Όχι για τους τύπους. Όχι από συνήθεια. Και όχι ονόματα για τα ονόματα.

Το δικό μου σχολειό βρίσκεται στη Νέα Σμύρνη. Τι πιο λογικό να τιμήσουμε τις χαμένες πατρίδες; Δεν αδικώ κανέναν αν έτσι σκεφτεί. Μα πάλι λέω πως ένα σχολειό μπορεί και πρέπει να διδάσκει όχι μόνο τα παιδιά μα και όλη τη γύρω του κοινότητα. Να δίνει το στίγμα της μόρφωσης και του πολιτισμού. Να ανοίγει δρόμους στο διαφορετικό. Να προβληματίζει και να παραδειγματίζει. Ποιο όμως είναι το διαφορετικό και το πρωτοπόρο στο να βαφτίσεις ένα σχολειό της Νέας Σμύρνης με ένα όνομα σμυρνέικο; Σε μια γειτονιά με Μίλωνες και Πανιώνιους, με κάθε δρόμο και μια χαμένη πατρίδα, Ικονίου, Εφέσου, Σινώπης... με γυμνάσια που έχουν από χρόνια αναδείξει και την Ευαγγελική Σχολή και τον Όμηρο... τι θα προσθέσει ένα ακόμη παρόμοιο όνομα; Ό,τι προσθέτει πάντα η ομοιομορφία και η επανάληψη... Προσθέτει;

Πέρυσι θυμάμαι μια περίπτωση που μου έκαμε μεγάλη εντύπωση. Ένα σχολειό, της πόλης μας κι αυτό, που ανέλαβε πρωτοβουλία για βαφτίσια. Όχι δικά του. Μα της γειτονικής του πλατείας... Προτείνανε στο Δήμο και έγινε δεκτό, να ονομάσουν την πλατεία "Πλατεία Μαθητών". Για να τιμήσουν τα ίδια τα παιδιά. Για να νιώσουν κι εκείνα την αξία τους. Πολύ μου άρεσε εκείνη η ιδέα. Γιατί σκοπός του σχολείου δεν είναι η στείρα γνώση αλλά η δημιουργική... "Πολλώ κάρρονες" και όχι αναμασητές της δόξας των προγόνων. Να διδάσκονται από τους παλαιούς μα να στοχεύουν ακόμη ψηλότερα...

Πλατεία έχει κοντά και το δικό μου σχολείο. Ζήτημα να τη βαφτίσουμε δεν μπαίνει. Γιατί, όχι μόνο έχει όνομα μα έχει αποκτήσει και ... παρατσούκλι. Θυμάμαι την εποχή που η μανούλα μου φρόντισε να μου πάρει σπίτι. Τότε ακόμη δεν ανήκα στον εκπαιδευτικό κόσμο της χώρας. Ναυτικός ήμουν και σε κάποιο πέλαγος με βρήκε το τηλεγράφημα για "τη φωλίτσα μου στην Άνοιξη"... Έτσι έγραφε χαρούμενη η μάνα. Για το σπίτι που κατάφερε με χίλιες στερήσεις να αγοράσει στην πλατεία της Άνοιξης. Στη Νέα Σμύρνη... Πιο πολύ μου άρεσε αυτή η "Άνοιξη", θυμάμαι, παρά το ίδιο το δώρο. Νέα ακόμη πολύ για να εκτιμήσω την ύλη, με μάγεψε εκείνος ο συμβολισμός. Και καρτερούσα πώς και πώς να ξεμπαρκάρω για να γνωρίσω αυτή τη γειτονιά με το ονειρεμένο όνομα.

Μα σαν ήρθε ο καιρός να ξεμπαρκάρω, σαν έφτασα εδώ... άδικα αναζήτησα την Άνοιξη. Άνοιξη άκουγα και άνοιξη δεν έβλεπα. Πλατεία Άνοιξης και πλατεία Άνοιξης, αλλά τέτοια ταμπέλα πουθενά. "Ηρώων Κύπρου" έγραφαν οι πινακίδες. Από τότε έκανα πολλές φορές το πείραμα. Κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν ξέρει την πλατεία με το όνομα αυτό. Που αν το σκεφτείς είναι και πολύ παράξενο το πώς ξεφύτρωσε ανάμεσα σε τόσες προσφυγικές μνήμες. Είναι όμως;

Ακριβώς επειδή δεν είναι... τώρα που τέτοιο ζήτημα μπήκε, να βαφτίσουμε το σχολειό, εκεί γύρισε η σκέψη μου. Να δώσουμε την αφορμή με το όνομα να προσέξει επιτέλους ο κόσμος της γειτονιάς μας πώς λέγεται η πλατεία. Και βέβαια να μάθει και ποιοι ήταν αυτοί οι ήρωες. Ίσως έτσι σταθεί αφορμή να μάθουν και ποια είναι η Κύπρος, που πολύ φοβάμαι ότι κι αυτήν την αγνοούν.

Δεν μπορώ να πω ότι η πρότασή μου βρήκε απήχηση. Παράξενα με κύτταξαν όταν τόλμησα να πω τη σκέψη μου. Που στην αρχή, όταν μου ζήτησαν συγκεκριμένο όνομα, με κατέλαβαν εξ απήνης, και είπα κάτι για την Ελένη Φωκά. Τη Δασκάλα από τα Κατεχόμενα. Μα εκείνη όμως ζει. Και μια δεύτερη σκέψη, δάσκαλοι εμείς να διαλέγουμε όνομα δασκάλας; με έκανε επιφυλακτική. Τη λύση την έδωσε αργότερα το ημερολόγιο. Αυτό που θυμίζει όσα έγιναν "σαν σήμερα"... 13 του Μάρτη η κουβέντα μας για τα βαφτίσια. Μέρα που γεννήθηκε ένας Σεφέρης. Ο ποιητής που χάρισε στην Ελλάδα το νόμπελ. Και ο άνθρωπος που βαθιά αγάπησε την Κύπρο. Μπροστά μου πάλι η Κύπρος. Να εξηγεί και πώς μια τέτοια πλατεία ξεφύτρωσε εδώ, στη γειτονιά των Σμυρνιών. Κι έπειτα μια δεύτερη ματιά στο ημερολόγιο. 13 του Μάρτη. Μεσάνυχτα. Ξημέρωνε 14. Τότε που εκείνος ο Κύπριος μαθητής παρέδωσε την ψυχούλα του. Ο Ευαγόρας ο Παλληκαρίδης.

Δεν είναι μόνο η σύμπτωση στη μέρα. Ούτε που έτσι αφορμή θα δώσουμε να μελετάνε και να ξέρουν τα παιδιά τουλάχιστον της γειτονιάς τι σχέση έχει η Νέα Σμύρνη με την Κύπρο. Και βέβαια να ξέρουν και το όνομα της πλατείας που περνάνε κάθε μέρα και που παίζουν τις νύχτες του καλοκαιριού. Όχι, δεν είναι μόνο για τούτα που αν μπορούσα να γίνω η νονά του σχολειού, θα το βάφτιζα "Σεφέρειο - Παλληκαρίδειο"... Ναι, δυο ονόματα. Σαν και την πλατεία. Δυο για να παραξενεύει και να ρωτάνε. Τι σχέση έχει ο Σεφέρης με τον Παλληκαρίδη; Να ρωτάνε και να μαθαίνουν, ελπίζω...

Ο Σεφέρης. Ξέρετε ποιος είναι ο Σεφέρης; Στα πολλά, κρατήστε κι ετούτο που είπε ο ίδιος για τον εαυτό του:

"Κάνω το επάγγελμα του ανθρώπου και το επάγγελμα του υπαλλήλου. Δραματικά ασυμβίβαστα πράγματα."

Ο Σεφέρης που στάθηκε ποιητής και διπλωματικός υπάλληλος. Που ύμνησε και αγάπησε την Κύπρο όσο λίγοι. Και σαν πρέσβης στο Λονδίνο πήρε μέρος στη συμφωνία της Ζυρίχης. "Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο Τοξότης. Το ριζικό ενός ανθρώπου που ξαστόχησε." Έτσι θα γράψει ο ίδιος και πάλι...

Κι από την άλλη ο Παλληκαρίδης. Που έσβησε μόλις στα 19. Μα πρόλαβε να αφήσει πίσω του τη σφραγίδα του ποιητή. Γιατί ο Παλληκαρίδης δεν ξαστόχησε. Το ριζικό του ήταν άτυχο. Και η εποχή του και ο τόπος του. Και τον θέρισαν πριν προλάβει να ανθίσει όλα όσα είχε να δώσει.

Σεφέρης και Παλληκαρίδης. Δυο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Τη μέρα που ο ένας γεννιέται, ο άλλος πεθαίνει. Ποιητές και οι δυο. Σμυρνιός ο πρώτος, Κύπριος ο άλλος. Κοινή όμως η αγάπη τους για την Κύπρο... "Κύπρον ου μ' εθέσπισεν"... Ο Σεφέρης "κράτησε τη ζωή του μέσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής". Ο Παλληκαρίδης δεν πρόλαβε καν να ζήσει τη ζωή του. "Πλάγιασε" νωρίς, πολύ νωρίς...

Ήρωες σίγουρα δεν μπορούν γίνουν όλοι. Και δε χρειάζεται... Αυτό όμως που χρωστάς είναι να παραμείνεις άνθρωπος. Έστω και αν αυτό είναι ασυμβίβαστο "επάγγελμα" για την εποχή μας. Κι αυτό ακριβώς θαρρώ πως πρέπει να είναι το νόημα της αγωγής που σήμερα προσφέρουμε. Το μείζον μα και το έλασσον. Δεν μπορεί να αφήνουμε τα παιδιά μας χωρίς ιδανικά. Μα και δεν μπορεί να τους προτείνουμε μόνο το άπιαστο. Αυτό που οι ελάχιστοι μπορούν να αγγίξουν. Η επιλογή της ελευθερίας είναι νομίζω απαίτηση της σημερινής εποχής. Κι άλλο τόσο απαίτηση σε κάθε εποχή να αναδεικνύονται και οι εκπληκτικά γενναίοι της.

Δεν ξέρω ποιο όνομα θα πάρει στο τέλος το σχολειό μου. Και αν θα πάρει... Γιατί οι συνδικαλιστές μας λένε πως "εδώ πεινάμε, τα βαφτίσια μας μάραναν". Είναι κι αυτό μια άποψη. Αυτό όμως που με πονάει είναι άλλο. Είναι ένα κείμενο. Αυτό που κάποτε δίδασκα για τον Παλληκαρίδη. Και που τώρα πάει, χάθηκε, μαζί με το βιβλίο που καταργήθηκε. Κανείς δεν γκρίνιαξε γι' αυτό. Έμειναν όλοι να μιλάνε για το συνωστισμό. Τουλάχιστον εδώ, μια τέτοια μέρα, τη μέρα που η ψυχούλα του έκανε πανιά, είναι ευκαιρία να το θυμηθούμε:

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

(Ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης έγραψε το ποίημα αυτό το 1957 για εκείνον τον Κύπριο μαθητή της Ε΄ γυμνασίου που κρεμάστηκε από τους Άγγλους για την εθνική του δράση. Ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι.)

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ' άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος. Και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ' αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα 'πε κι απλώθηκε σιωπή πα' στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ' εκείνο τ' αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Φώτης Βαρέλης

Τα "ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ", ο τόπος μέσα στις φυλακές της Λευκωσίας όπου θάφτηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης μετά τον απαγχονισμό, καθώς η θηριωδία των Εγγλέζων απαγόρευσε ακόμη και ο νεκρός του να παραδοθεί στους οικείους του. Όταν η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της, επιχειρήθηκε η ανακομιδή των λειψάνων όλων των ηρώων της Κύπρου που μοιράστηκαν την ίδια σκληρή μοίρα. 13 συνολικά στον αριθμό. Μεγαλύτερος σε ηλικία ο Κυριάκος Μάτσης. Στα 32 του. Το πιο μικρό ετούτης της παρέας των ανδρείων, ο Ευαγόρας. Στα 19... Δεν τα κατάφεραν όμως. Οι Εγγλέζοι είχαν ποτίσει τα μνήματα με καυστικά οξέα. Να τους λιώσουν και να τους εξαφανίσουν ακόμη κι απ' τους νεκρούς. Τέτοιο μένος και μίσος. Κι έτσι τα παλικάρια έμειναν εκεί. Στην αιώνια και εντάφια συντροφιά τους αξεχώριστοι. Και με τη φωνή του ποιητή να φωνάζει στον επισκέπτη:

"ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ."

Αν ποτέ βρεθείτε στη Λευκωσία, μην παραλείψετε να προσκυνήσετε τους τάφους τους. Μα και μην κάνετε το λάθος να αφήσετε δάκρυ να τρέξει. Δε θα το ήθελαν οι ίδιοι:

"Παλιοί συμμαθηταί,

Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας. Κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα. Κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέρφια, συγγενείς,
τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ,
μεσ' στα λαγκάδια πέρα,
και τις βουνοπλαγιές.

Ψαχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα ΜΟΝΗ,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι' άν είναι χειμωνιά,
θαρθεί το καλοκαίρι,
τη Λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά.

Μα δεν μπορώ να καρτερώ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω - θαν' απάτη,
δε θάναι αληθινό.

Μεσ' στο παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο
θα κάθεται σ' αυτόν.

Κόρη πανώρια, θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
Μονάχ' αυτό ζητώ."

Αυτό είναι το γράμμα που άφησε ο Παλληκαρίδης φεύγοντας από τα θρανία του σχολειού για το βουνό και για το θάνατο. Το ποίημα έγινε αργότερα τραγούδι:

Θα πάρω μιαν ανηφο...

Ομνύω στην εμορφιά

Δείτε την εικόνα... και κάντε κλικ για να τη χαρείτε ακόμη καλύτερα:

Την "κλέψαμε" από ένα καταπληκτικό blog, τη Μπαστιά...

Την ίδια που υμνεί το τραγούδι:

"Από την Πέργαμο ως την Μπαστιά

δίδυμα πάνε φορτηγά."

Να πάτε κι εσείς... Στην Μπαστιά. Να χορτάσει το μάτι σας εμορφιά. Αλλά και πίκρα και οργή... Την ίδια που νιώσαμε κι εμείς διαβάζοντας τη λεζάντα της φωτογραφίας:

Εμείς τη λέμε Κοκιά, κι απ' το φλοιό της φτιάχναμε τις τζαμάρες για τα κάλαντα του Λαζάρου. Η τζαμάρα ήταν σαν χωνί, και το γλωσσίδι της ήταν από φύλλο μπότσκας. Έβγαζε έναν οξύ ήχο και μαζί με το χτύπο από τις τσιόρες, και τα κουδουνίσματα, συντελούσαν στην τέλεια Σαγιαδινή κακοφωνία.

Το δέντρο αυτό κάηκε το καλοκάιρι. Δυο αεροπλάνα -το ένα παραλίγο να πέσει- ένα ελικόπτερο που ήρθε...την άλλη μέρα, δεν κατάφεραν -φυσικά- να κάνουν τίποτε.Οι γελάδες, τα κατσίκια και τα πρόβατα δεν χρειάζονται τα δέντρα.

Κι αν πλημμυρίσει μέσα σας η οργή... κι αν η δίψα για τα έμορφα του κόσμου λαμπαδιάζει τα σωθικά σας... μαζί με το φαρμάκι σάς δίνουμε και το φάρμακο:

Από την ίδια γη τα ακούσματα. Την κατακαημένη την Ήπειρο... Η οπτική πανδαισία όχι... Κάτι γλίτωσε από τις φωτιές του καλοκαιριού και από τη μόνιμη ακηδία των ανθρώπων, αλλά όχι τόσα που να στολίσουν το τραγούδι, το τραγούδι του τόπου που σβήνει κι αυτό και χάνεται όσο περνά ο καιρός... Έχουμε βλέπετε τις φωτιές να καίνε τα "δεντρά" και το σύγχρονο έρημο τοπίο του πολιτισμού να μαραζώνει τους θησαυρούς της τόσο πλούσιας μουσικής μας παράδοσης.

Εκεί όμως, στην Μπαστιά, και στη γη της Θεσπρωτίας, την ξεχασμένη από ανθρώπους και κυβερνήσεις... την ίδια γη που στάθηκε λίκνο της φυλής, σώζεται ακόμη η καλύβη του Φοίβου... Μια χούφτα άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν να περισώσουν την εμορφιά του τόπου, σε χρώματα και αρώματα και σε "κελαϊδισμούς". Ο Μιχάλης ο Πασιάκος με τη Μπαστιά του, ο Αλέξης ο Λαμπρίδης με τα Πολυφωνικά του...

Και κάθε καλοκαίρι σμίγουν τους καημούς και τους πόθους τους, εκεί στη Μπαστιά, και συγκεκριμένα στην Παλιά Σαγιάδα... Και τραγουδούν και χορεύουν και ζωντανεύουν την προαιώνια ανάγκη για την εμορφιά. Να μας έρθετε. Μαζί να κάνουμε τους όρκους και τα ξόρκια για να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό στον τόπο σαν το περσινό.

Και πού ξέρετε; Αν έρθετε πολλοί, ίσως και να ιδρώσει το αυτάκι του βαρήκοου υπουργείου που χρόνια τώρα δεν κουνά ούτε το δαχτυλάκι του για να συνδράμει τέτοιες προσπάθειες... Κι αν πάλι όχι, τουλάχιστον εμείς θα έχουμε κάνει το χρέος μας. Θα έχουμε υμνήσει την εμορφιά... Κάτι είναι κι αυτό!

Συλλαλητήριο για το Ασφαλιστικό 13 Μάρτη, 6μμ ΟΜΟΝΟΙΑ

Παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο

Το ΠΑΜΕ καλεί σε μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, που αποφασίστηκαν για τις 12 του μήνα, στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 13 του Μάρτη και στην απεργία στις 19 του Μάρτη

Με μαζικές μαχητικές πικετοφορίες χτες σε δεκάδες πόλεις και εργατογειτονιές όλης της χώρας, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έδωσαν μια πρώτη απάντηση στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με το πλαίσιο και τις μορφές δράσης που χρησιμοποιεί, διευκολύνει την κυβερνητική επίθεση.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους σε κοινή δράση να διεκδικήσουν:

Υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους.

Αποκλειστικά Δημόσια - Δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κατάργηση της εισφοράς των εργαζομένων για τον κλάδο Υγείας.

Πλήρη - σταθερή εργασία.

Αύξηση της χρηματοδότησης των Ταμείων από το κράτος και την εργοδοσία. Επιστροφή όλων των κλεμμένων.

Σύνταξη στο 80% του τελευταίου μισθού. Κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ για μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους. Διπλασιασμό της σύνταξης του ΟΓΑ.

Σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες. Πέντε χρόνια λιγότερο για τα Βαρέα - Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, διεύρυνσή τους, μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας, προστασία της Μητρότητας.

Συνταξιοδοτικό δικαίωμα με 4.050 μέρες εργασίας, συνταξιοδότηση ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια ή 9.000 μέρες εργασίας.

Νομιμοποίηση των μεταναστών, ισοτιμία δικαιωμάτων, δικαίωμα μεταφοράς ασφαλιστικών δικαιωμάτων στη χώρα προέλευσης.

Επιβάλλεται η προώθηση της λαϊκής συμμαχίας εργατών - αυτοαπασχολούμενων - μικρομεσαίων αγροτών, για την απόκρουση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ή ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ;

Με τις παγκόσμιες ημέρες δεν τα πάω πολύ καλά... Αρχίζοντας από εκείνη που από παιδιά μας έβαζαν να φτιάχνουμε καρτούλες για τη μαμά... λες και μόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μάη πρέπει να της δείχνουμε πόσο την αγαπάμε και με αποκορύφωμα το ξενόφερτο έθιμο του Βαλεντίνου...

Σήμερα μια ακόμη τέτοια μέρα έχει την πανηγυρική της. Η Παγκόσμια Μέρα των γυναικών... Σαφώς και δε με ενδιαφέρει ως τέτοια μέρα. Αν κάποιο λόγο έχει να την τιμώ είναι που πριν 98 χρόνια τη μέρα αυτή η πρώτη γυναίκα έβγαλε δίπλωμα πιλότου:

Το όνομά της ήταν Ελίζα Ντε Ρος... Γαλλίδα στην εθνικότητα και συγκεκριμένα αντιγράφω από μια σελίδα αφιερωμένη σε εκείνη:

La jeune actrice française Elise Deroche (1886 - 1919) a changé son nom en celui de baronne Raymonde de Laroche, qu'elle estime plus brillant pour le théatre. Avide de gloire, elle décide de voler ....

Και ... ελληνιστί: Η νεαρή γαλλίδα ηθοποιός Ελίζα Ντερός (1886 - 1919) άλλαξε το όνομά της σε βαρώνη Ρεϊμόντ ντε Λαρός, θεωρώντας πως είναι πιο αστραφτερό για το χώρο του θεάτρου. Διψασμένη για δόξα, αποφάσισε να πετάξει...

Ναι, στα 24 μόλις χρόνια της η γαλλιδούλα εκείνη έγινε η πρώτη γυναίκα διπλωματούχος πιλότος. Λέμε κι εμείς πως 70 χρόνια αργότερα καταφέραμε να κρατήσουμε τιμόνι καραβιών... Μα είναι ίδιο με το να σκίζεις τους αιθέρες; Εκεί να σε δω και να σε καμαρώσω. Στους εφτά ουρανούς...

Μόλις εννιά χρόνια κράτησε το θαύμα της Ελίζας. Αλλά και έτσι καθόλου δε μειώνεται το κατόρθωμα. Αν είναι να ζήσεις το όνειρό σου, αξίζει και να δώσεις θυσία την ίδια σου τη ζωή. Πέθανε τον Ιούλιο του 1919, όταν το σκάφος που οδηγούσε υπέστη συντριβή.

Έτσι όμως δε γίνεται πάντα με τους πρωτοπόρους; Και έτσι ο άνθρωπος δεν κατέκτησε τις ψηλότερες κορφές; Πώς θα μπορούσε να αλλάξει ο νόμος και μάλιστα για την κατάκτηση των αιθέρων; Πάντα η μεγαλοσύνη μετριέται:

Με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα...

Και η Ελίζα Ντερός με το αίμα της σφράγισε τη μεγάλη αγάπη της. Να πετάξει ψηλά... Πολύ ψηλά. Να ανοίξει νέους δρόμους για την ίδια και για τις γυναίκες όλες.

Αξίζει μάλιστα να τονιστεί ότι την ίδια ακριβώς μέρα που η πρώτη γυναίκα πήρε δίπλωμα πιλότου, στις 8 Μαρτίου 1910, καθιερώθηκε στην Κοπεγχάγη η παγκόσμια μέρα που σήμερα τιμάται. Η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας:

ΠΗΓΗ INDYMEDIA

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια ημέρα που γιορτάζεται σε παγκόσμια κλίμακα, τιμά τις γυναίκες που εργάζονται και αγωνίζονται παντού. Εχοντας διδαχτεί πως η θέση της γυναίκας στην ιστορία περνάει σχετικά απαρατήρητη, θα πρέπει να αποτελεί πηγή περηφάνειας για τις Αμερικανίδες γυναίκες το να γνωρίζουν πως η ημέρα αυτη καθιερώθηκε προς τιμή δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ.

Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδημάτων της Νεας Υόρκης διοργάνωσαν πορείες και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα για τις γυναίκες. Το συγκεντρωμένο πλήθος δέχτηκε επίθεση απο την αστυνομία και διαλύθηκε. Πενηντα-ένα χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908, οι αδελφές τους στις αντίστοιχες βιομηχανίες της Νεας Υορκης διαδήλωσαν και πάλι, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο και το τέλος της παιδικής εργασείας και των “sweatshop”. Η αστυνομία ήταν και πάλι εκεί.

Το 1910 κατα την διάρκεια των εργασιών της Δευτερης Διεθνούς, ενός παγκόσμιου σοσιαλιστικού συνεδρίου, η γερμανίδα σοσιαλίστρια Clara Zetkin πρότεινε την καθίερωση της 8ης Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως φόρο τιμής στις δύο ιστορικές διαδηλώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου. Η Zetkin, αναγνωρισμένη θεωρητικός της επανάστασης που διαφωνούσε με τον Lenin οσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών, αποτέλεσε με την ολη στάση και την παρουσία της μεγάλη απειλή για τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της εποχής της. Ο Κάιζερ την αποκαλεσε «πιο επικίνδυνη μάγισσα σε όλη την αυτοκρατορία».

__________

Το πώς έχουν κατά καιρούς αποκαλέσει τη γυναίκα επειδή τόλμησε να ζητήσει ίσα δικαιώματα, το γνωρίζουν στο πετσί τους όλες οι γυναίκες που έδειξαν τέτοια τόλμη... Ευτυχώς που το dna του θηλυκού αποδείχτηκε αρκετά ισχυρό και δεν υποχώρησε. Όσο και αν θέλουν να μας παρουσιάζουν ως ασθενές φύλο.

Και όταν κάποτε θελήσανε να μας αφιερώσουν και ένα ολόκληρο χρόνο, τους απαντήσαμε περήφανα με τη γραφίδα της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη:

ΕΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Της ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ - ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Δευτερογέννητη απ’ το πλευρό σου, σύντροφέ μου,
την πρώτη κι αν μου φόρτωσες την αμαρτία,
τον καρπό της γνώσης τον εγεύτηκες μαζί μου.
«Εκ γυναικός τα φαύλα», είπες,
για να μ’ αρνηθείς στο θρόνο σου μια θέση.
Μα πώς τα «κρείττω» τα παραπετάς στη λήθη;
Το νάμα το δροσιστικό,
το ζείδωρο τ’ αγέρι, την ευλογία της χρυσής βροχής,
που γέμισε τριαντάφυλλα τον κήπο σου!
Πώς στο περβάζι ενός κατάκλειστου παράθυρου,
την παρατάς τη γλάστρα;
Τα μέλλοντα κυοφορούσα
και μ’ απόκλεισαν απ’ το παρόν.

Πώς ξαστοχάς μιαν «Αντιγόνη»,
τ’ αποκούμπι του τυφλού πατέρα,
τη θυσιασμένην αδερφή,
τη βραχωμένη του Σιπύλου, μάνα, τη Νιόβη,
την Άλκηστη, που νίκησε για χάρη σου,
το δέος του θανάτου;
Όχι, δεν ήταν η «πυξίδα» μου
γεμάτη μόνο από τα δώρα του κακού,
«Πανδώρα» αδικημένη από το μύθο, που εσύ έχεις πλάσει.
Δίπλα σου, μέρα – νύχτα, στάθηκα
με την ελπίδα και το δόσιμο ψυχής και σάρκας.
Είμαι η Παναγιά η «Γλυκοφιλούσα»,
μα κι η «Mater dolorosa» κάτω απ’ το σταυρό
του κάθε Σταυρωμένου.

Μαζί το μόχθο μοιραστήκαμε.
Αγρότισσα, τ’ αυλάκια που άνοιγε τ’ αλέτρι,
ακολουθούσα με τον άγιο σπόρο στην ποδιά μου
που κάποτε σαν χρειαζόταν,
γέμιζε με βόλια.
Στο θερισμό, με το δρεπάνι,
που στην ώρα της ανάγκης,
θέριζε κι οχτρούς.
Στ’ αλώνι και στον τρύγο
στο λιομάζωμα, στα καπνοτόπια,
στο κάμα και στην πάχνη,
τον ιδρώτα μου έσμιγα με το δικό σου.
Στις πλάτες που ζαλώνονταν
τα ξύλα για το τζάκι,
όταν χρειάστηκε, φορτώθηκα κανόνια.
Για να φυλάξω την τιμή σου
και τη λευτεριά μου,
χόρεψα τον τραγικότερο χορό της ιστορίας.
Τελέσιλλα, Μαντώ, Μόσχω Τζαβέλλα, Μπουμπουλίνα,
ανώνυμη της Πίνδου ηρώισσα,
κι ίσαντρη στην ορμή σου ανταρτοπούλα,
κι ω, εσύ, που ακόμα αιμάσσεις,
Κύπρια μάνα, που προσμένοντας το γιο σου,
στο κατώφλι έχεις πετρώσει.

Έτος γυναίκας!
Φτάνει τάχα για να σβήσει πίκρα και ταπεινοσύνη αιώνων;
Πρώτη θεά, μητρίδα, γκρεμισμένη στο στερνό το σκαλοπάτι,
οδαλίσκη, σκλάβα, δούλα του σπιτιού
του έρωτα Βωμός για τον αφέντη,
ένιωσα άξαφνα να μου φυτρώνουν
«για τ’ ανέβασμα» φτερά
και πήρα τ’ ανηφόρι δίπλα σου
πέτρα την Πέτρα ρίχνοντας τα τείχη.
και στο τέλος έγινα κι εγώ πολίτισσα
«στων ιδεών την πόλη».
Μάνα ζωής, που της στερούσαν τη ζωή,
τη χάρηκα την κάθε νίκη μου μ’ ευθύνη.
Κι ήρθε, δροσιάς σταγόνα, να στεγνώσει τον ιδρώτα μου
αυτή σου, σύντροφέ μου, η προσφορά,
σαν ένα κλωναράκι μυρωμένου γιασεμιού.
Όσο κι αν μου το χρωστούσαν οι αιώνες
με συγκίνηση το παίρνω απ’ τ’ αγαπημένο σου το χέρι.

Δεν είμαι μια δραπέτισσα Εστιάδα.
Όλα μου τα δώρα για την ευτυχία, την κοινή μας ευτυχία.
Αιώνια μάνα, τρυφερή κλειδοκρατόρισσα,
με κάποια τώρα θέση στο υποπόδιο του θρόνου σου.
Πρώτη θεά μητρίδα, το ξεχνώ,
δε νοσταλγώ «τα πρωτινά φτερά μου τα μεγάλα».
Χέρι με χέρι σου ζητώ να πορευτούμε
ισότιμα να κτίσουμε τη νέα Ελλάδα,
να κλείσουμε του Ιανού τις πύλες για τον κόσμο όλο
για ν’ ανασαίνουν κάτω από γαλάζιους ουρανούς
σ’ ειρηνική μια πλάση τα παιδιά μας
και να μπορούν, όπως το λέει ο ποιητής
«να τρώνε καραμέλες».
Και τότε θα το ξαστοχήσουμε
πως κάποτε χρειάστηκε να μου χαρίσεις
ένα «έτος».
Γιατί θα ‘χει πια σημάνει «η εποχή του ανθρώπου»
και γυναίκα κι άντρας θα κοιτούν χεροπιασμένοι,
μέσα απ’ το ίδιο ολάνοιχτο παράθυρο,
τον ήλιο!

Μ' αυτή την ευχή χαιρετίζω κι εγώ όλες τις αδερφές μου σήμερα... Κάποτε να σταματήσει να γιορτάζεται η μέρα της γυναίκας. Και η κάθε μέρα να μας ανήκει... Όσο μας τάχτηκε της κάθε μιας και όσο μας αναλογεί. Με μέτρα ανθρώπινα. Γιατί άνθρωπος είναι και η γυναίκα. Και όχι φύλο δεύτερο...

• Αναδημοσίευση από το Φόρουμ του Homa Educandus

Η ταλαιπωρία μας από τη ΔΕΗ δεν έχει τέλος, μόνο τέλη!!!

Πολύ θα το ήθελαν μερικοί να δουν τους καταναλωτές να τα βάζουν με τους απεργούς εργαζομένους της ΔΕΗ. Αλλά... Κάποιοι από τους καταναλωτές συμβαίνει να έχουμε υπάρξει και οι ίδιοι απεργοί στο παρελθόν και συμβαίνει να μην ξεχνάμε τη σπέκουλα που δέχτηκε και η δική μας απεργία. Όπως συμβαίνει να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πώς τα εκάστοτε αφεντικά καταφέρνουν να δημιουργούν εντυπώσεις σε βάρος των απεργών.

Κυρίως όμως όλοι οι εργαζόμενοι σήμερα γνωρίζουμε πως δεν πάει άλλο η κατάσταση με το ασφαλιστικό. Και έχουμε μήνες τώρα που απεργούμε και διαμαρτυρόμαστε... Όλοι βρισκόμαστε με την ψυχή στο στόμα για το μαύρο μέλλον που βλέπουμε να μας περιμένει. Πώς λοιπόν να τα βάλουμε με τους απεργούς της ΔΕΗ; Αφού για τον ίδιο λόγο απεργούν κι εκείνοι. Στο ίδιο καζάνι βράζουν με όλους εμάς τους υπόλοιπους φουκαράδες που μας ξεζουμίζουν καλά καλά και στο τέλος μας πετούν στον κάλαθο των αχρήστων με μια σύνταξη πείνας...

Εμείς, στην απεργία αυτοί είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων. Ολόψυχα και με όλες μας τις δυνάμεις. Και με όλη την ταλαιπωρία που τραβάμε... Την απίθανη χωρίς τέλος ταλαιπωρία. Όχι μόνο γιατί πιστεύουμε στο δίκαιο του αγώνα τους αλλά και γιατί καταλαβαίνουμε και βλέπουμε πως η ταλαιπωρία αυτή δεν έχει αιτία την απεργία των εργαζομένων αλλά τη διοίκηση της επιχείρησης.

Είναι η διοίκηση που δε αντιμετωπίζει με τη δέουσα σοβαρότητα τα προβλήματα που προκαλούνται από την απεργία. Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμα ή από ανευθυνότητα και έλλειψη οργάνωσης. Και ποσώς με ενδιαφέρει η ακριβής αιτία.

Καταλαβαίνω και δέχομαι ότι απεργία γίνεται. Θα μείνουμε και κάποιες ώρες χωρίς ρεύμα. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει ενημέρωση το πού και πότε θα κοπεί το ρεύμα. Είναι αυτό που έχει τινάξει τον προγραμματισμό της ζωής μας στον αέρα και όχι οι αναγκαίες διακοπές ρεύματος.

Γύρισα σήμερα από τη δουλειά μου κατάκοπη. Το ρεύμα κομμένο. Ανακοίνωση καμία... Πήρα τις σκάλες και ανέβαινα. Είναι και τα ρημάδια τα χρόνια που κόβουν τα γόνατα. Κι όταν κάποια στιγμή έφτασα στο σπίτι, έμεινα να περιμένω πότε θα ευαρεστηθεί η κυρία ΔΕΗ να μου επιτρέψει να συνεχίσω τη ζωή μου. Φαγητό να φτιάξεις; Γιοκ... Πλυντήριο τα ρούχα της βδομάδας; Σκούπα; Να δεις τηλεόραση; Να σερφάρεις στο ίντερνετ; Να κάνεις ένα μπάνιο; Σίδερο; Τι;;;;;;;; Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις χωρίς ρεύμα. Ούτε καν τηλέφωνο... Μένεις και περιμένεις. Και λες, τώρα θα με λυπηθούν τα καλά πνεύματα.

Δυο ώρες από τη ζωή μου στο κενό. Και δυο χτες. Και δυο προχτές... Και άλλες τόσες από της γειτόνισσας... και τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων. Καταλαβαίνετε κύριοι της ΔΕΗ σε τη απελπιστική κατάσταση μας έχετε φέρει; Πόσο κοστίζει αυτή σας η συμπεριφορά; Και πόσο ο κόσμος έχει ξυπνήσει και καταλαβαίνει ποιος πραγματικά φταίει για την ταλαιπωρία μας;

Άδικα ελπίζετε να τα βάλουμε με τους απεργούς. Καλά κάνουν και απεργούν. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Γιατί το ασφαλιστικό δεν αστειεύεται. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας.

Ξέρετε μόνο να ακριβαίνετε κάθε τρεις τα τιμολόγια... Να μας τσουρουφλίζετε με τους λογαριασμούς. Ο τελευταίος ο δικός μου έγραφε 84,63 ευρώ... ο αντίστοιχος περσινός έγραφε 60... Εκκαθαριστικός και ο ένας, εκκαθαριστικός και ο άλλος. Και τίποτε δεν έχει αλλάξει στον τρόπο ζωής μου. 24 ευρώ περισσότερα... Ποιος σας είπε ότι πήραμε αύξηση στους μισθούς μας και απλώσατε βαθύτερα το χέρι στη τσέπη μας; Αλλά και να παίρναμε, σας τη χρωστάμε να σας τη δώσουμε;

Και μη μου πείτε για το πετρέλαιο που ακρίβυνε. Ποσώς με ενδιαφέρει. Γιατί πάνω από το μαύρο ζουμί είναι ο ιδρώτας των ανθρώπων. Και πάνω από τα κέρδη της επιχείρησης είναι ο άνθρωπος! Αυτός ο άνθρωπος που τόσες μέρες τώρα του έχετε κάνει τη ζωή κόλαση.

Όχι μονάχα για όσα έγραψα παραπάνω... Αυτά είναι ένα τίποτα... Βάλτε πόσοι άνθρωποι κλειστήκανε σε ασανσέρ γιατί δεν υπήρχε ειδοποίηση πως θα κοπεί το ρεύμα... Πόσοι ηλικιωμένοι και άρρωστοι έμειναν ξαφνικά στο σκοτάδι δίχως δυνατότητα να αντιδράσουν... Πόσοι πέταξαν ένα φαγητό που έμεινε στη μέση το μαγείρεμα; Πόσες συσκευές αχρηστεύτηκαν; Και πόσοι ακόμη επαγγελματίες έχουν φτάσει σε όρια παραλογισμού με τις ζημιές που παθαίνουν από τις απρογραμμάτιστες διακοπές;

Δεν είμαι ηλεκτρολόγος να ξέρω τα τι και τα πώς από τεχνικής άποψης. Και δεν είμαι και παράλογη να απαιτώ να έχω ρεύμα 24 ώρες το 24ωρο σε καιρό απεργίας. Λέω όμως πως η πατρίδα μου ανήκει στις πολιτισμένες χώρες και δεν μπορεί να ζούμε το πλήρες τριτοκοσμικό μπάχαλο αυτών των ημερών... Κόψτε το ρεύμα όσες ώρες νομίζετε ότι είναι αναγκαίο. Αλλά, ενημερώστε μας!!! Να ρυθμίσουμε κι εμείς τη ζωή μας που έχει αποδιοργανωθεί τελείως.

Και μη μου πει κανείς για το σάιτ της ΔΕΗ.... Μπήκα και είδα... Απάντηση όμως για τη διακοπή του σήμερα δεν πήρα... Αφού ο προγραμματισμός αφορούσε τη χτεσινή μέρα:

Eνημέρωση πελατών με Πίνακες Προγραμματισμένων Περικοπών ηλεκτρικού ρεύματος (τελευταία ενημέρωση 19:30) (6-Μαρ-2008)

Ως καταναλωτής λοιπόν και ως πολίτης αυτής της χώρας, διαμαρτύρομαι με όλη τη δύναμη της φωνής μου για την απαράδεκτη συμπεριφορά των υπευθύνων της ΔΕΗ. Για την χωρίς τέλος ταλαιπωρία μας. Και για τα χαράτσια που κάθε τρεις και λίγο μας φορτώνουνε. Και απαιτώ να ικανοποιήσουν το συντομότερο δυνατό τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων στην επιχείρησή τους για να μπορέσει η ζωή μας να πάρει και πάλι τον κανονικό της ρυθμό.

Κυρίως όμως δε δέχομαι η δική μας ταλαιπωρία να γίνεται μοχλός πίεσης κατά των απεργών εργαζομένων. Γιατί τα αιτήματά τους είναι και δικά μας αιτήματα. Και τους λέω ότι αντέχουμε την ταλαιπωρία. Και ξέρουμε πως ευθύνεται η ΔΕΗ που η ταλαιπωρία αυτή γίνεται απρογραμμάτιστα και μας έχει διαλύσει τη ζωή. Όχι οι απεργοί. Να συνεχίσουν, λοιπόν, τον αγώνα τους. Είμαστε μαζί τους. Μέχρι τελικής πτώσης...

Ο Δημήτρης Χριστόφιας στην Αθήνα

«Παράθυρο ευκαιρίας»

Ελπίδες για επίλυση του Κυπριακού εξέφρασαν

Καραμανλής και Χριστόφιας

Ελπίδες ότι το 2008 θα υπάρξει παράθυρο ευκαιρίας για επίλυση του Κυπριακού εξέφρασε ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έπειτα από τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια. Οι δύο άνδρες επιβεβαίωσαν την άριστη σχέση και την στενή συνεργασία μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας και συμφώνησαν να πυκνώσουν την επικοινωνία και την συνεννόησή τους εν όψει της κινητικότητας που αναμένεται στο Κυπριακό εντός του έτους.

Αμφότεροι, δε, ανέδειξαν την εφαρμογή της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2006 ως αφετηρία για την ανάληψη νέων πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της επίλυσης του Κυπριακού προβλήματος και κάλεσαν την Τουρκία να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία της και να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Οι συνομιλίες πρέπει να στοχεύουν στην υλοποίηση της μοναδικής υπογεγραμμένης και από τις δύο κοινότητες συμφωνίας, αυτής της 8ης Ιουλίου. Εγώ θα τιμήσω την υπογραφή του προκατόχου μου, ελπίζω και ο κ. Ταλάτ να τιμήσει την δική του», δήλωσε ο κ. Χριστόφιας αναφερόμενος στην επικείμενη συνάντηση που θα έχει με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη.

Οι δύο ηγέτες τόνισαν κατ' επανάληψη ότι το Σχέδιο Ανάν δεν ισχύει πλέον και ότι η οποιαδήποτε λύση πρέπει να βασίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ θα πρέπει να προβλέπει και την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από το νησί.

Αναφερόμενος στα εδάφη της Κύπρου, ο κ. Χριστόφιας σημείωσε ότι απώτερος στόχος είναι η αποστρατιωτικοποίηση όχι μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και ολόκληρης της Κύπρου.

Ο Κώστας Καραμανλής έκανε λόγο για «παράθυρο ευκαιρίας» εντός του 2008, ενώ, όπως και ο κ. Χριστόφιας, σημείωσε ότι η συμφωνία της 8ης Ιουλίου, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και οι αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέχουν το αναγκαίο πλαίσιο για την προώθηση μιας λύσης και κάλεσε την Τουρκία να συμμορφωθεί πλήρως με τις υποχρεώσεις της στην ΕΕ, ενώ έκανε ιδιαίτερη μνεία στην εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου για την Τελωνειακή Ένωση.

Οι κ.κ. Καραμανλής και Χριστόφιας διευκρίνισαν ότι ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα δεν θα γίνουν αποδεκτά, καθώς δεν βοηθούν την διαδικασία. Χαρακτηριστικά ο κ.Χριστόφιας έκανε λόγο για πικρές εμπειρίες του παρελθόντος.

Νωρίτερα, θερμή υποδοχή επεφύλαξε ο Κάρολος Παπούλιας στο Δημήτρη Χριστόφια. Οι δύο άνδρες αντάλλαξαν δώρα και «εντυπώσεις» από το δείπνο που παρέθεσε την Τρίτη ο κ. Παπούλιας στον Πρόεδρο Χριστόφια, ο οποίος δεσμεύτηκε να ανταποδώσει σύντομα.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δώρισε στον κ. Χριστόφια ένα αντίγραφο του Κώδικα του Κλαύδιου Πτολεμαίου που αποτελεί γεωγραφική αφήγηση του τότε γνωστού κόσμου και εκείνος με τη σειρά του προσέφερε στον κ. Παπούλια ένα ασημένιο καλάθι.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Φιλελεύθερος Κύπρου

• Σχετικό άρθρο: Δίπλα στην Κύπρο η Ελλάδα


• Σύμπνοια για το κυπριακό μεταξύ των δύο ηγετών