Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ηγουμενίτσα. 1969...
Αναπαράσταση.
Οι τίτλοι της αρχής. Μιας ταινίας... και ενός μεγάλου σκηνοθέτη.
ΠΗΓΗ http://www.prin.gr/2012/01/interview.html
Δημοσιογράφος Π. Φραντζής: Πείτε μου για την εμπειρία σας στην Αθήνα του 1965, τότε που άρχισαν όλα.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: "Το ’64 ήμουν ακόμα στο Παρίσι. Είχα κλείσει μια δουλειά με τον Αλέν Ρενέ (είχα μια τρομακτική αποδοχή από τη μεριά των Γάλλων, όλοι περιμένανε πώς και πώς) είχα δηλαδή μια ανοιχτή ιστορία στη Γαλλία. Και κατέβηκα να δω τους γονείς μου πριν ξαναγυρίσω πίσω. Και κατεβαίνοντας, είναι γνωστή η ιστορία, κάπου στα Χαυτεία ήτανε, συγκρούονταν φοιτητές με αστυνομικούς, ξύλο, εγώ έμενα στην Αχαρνών και πήγαινα με τα πόδια, με ένα σακίδιο… και δεν πρόλαβα να καταλάβω τίποτα. Ήρθαν οι αστυνομικοί καταπάνω μου. Έφαγα μια σφαλιάρα στο πρόσωπο, μου έπεσαν τα γυαλιά κάτω και έσπασαν – τότε έσπαγαν τα γυαλιά. Και τα ’χασα. Γυρίζοντας σπίτι μίλησα στο τηλέφωνο με την Τώνια τη Μαρκετάκη που τότε δούλευε στη Δημοκρατική Αλλαγή και έκανε κριτική.
«Θόδωρε έμαθα ότι γύρισες, ξέρουμε πώς γράφεις και θέλουμε να είσαι στην εφημερίδα μαζί μας».
Λέω «Τώνια, εγώ θα γυρίσω, έχω κλείσει δουλειά».
«Καλά εντάξει», μου λέει, «θα τα πούμε».
Αλλά εγώ είχα σοκαριστεί αγρίως. Και καθόμουν και σκεφτόμουν. Όλη νύχτα την πέρασα δύσκολα. Σαν να είχα περάσει ένα ψυχολογικό σοκ, έτσι θα το έλεγα. Την άλλη μέρα το πρωί τηλεφώνησα στην Τώνια και της είπα «Εντάξει Τώνια, θα ’ρθω». Κι έμεινα στην Ελλάδα. Ακόμα και όταν οι φίλοι μου στη διάρκεια της δικτατορίας φύγαν όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, εγώ έμεινα και άρχισα να κάνω ταινίες. Με σκοπό να καταλάβω όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά για να καταλάβω πού βρισκόμουν.
Και πού αλλού να πάω, με την Αναπαράσταση πήγα στη βαθιά Ελλάδα, όχι στην Αθήνα, να ανακαλύψω τη χώρα μου – και έτσι άρχισε αυτή η ιστορία."
Πριν 8. 2. 2009
ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Ξεκίνησα τα ταξίδια μου στη ‘μέσα’ Ελλάδα με την ‘Αναπαράσταση’ […].
Πήγα στην Κέρκυρα για να διαβάσω τη δικογραφία.
Μετά πήγα στο χωριό όπου είχε γίνει το έγκλημα. Κάθισα στο καφενείο. Οι ντόπιοι, που ντρέπονταν γι αυτό που είχε συμβεί στο χωριό τους, μαζεύτηκαν και με κοίταζαν ακίνητοι. Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω όσο δυνατόν γρηγορότερα και να ψάξω άλλο μέρος.
Έφτασα απόγευμα και με ψιλόβροχο στη Βίτσα, στα Ζαγόρια. Κανείς στους δρόμους. Μόνο κάτι μαυροφορεμένες γυναίκες χάνονταν σαν οπτασίες μέσα στους τοίχους των σπιτιών που από την υγρασία ήταν κατάμαυροι. Το μαύρο πάνω στο μαύρο. Εκπληκτικό πράγμα.
Στο καφενείο, ένας γέρος μόνος του τραγουδούσε: ‘Μωρή κοντούλα λεμονιά, με τα πολλά λεμόνια».
25/1/2013: Ένας χρόνος χωρίς (;) το Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Έφυγε πέρσι. Τραυματισμένος βαριά από το απόγευμα της 24ης Γενάρη 2012. Και στο γύρισμα της μέρας μας αποχαιρέτησε για πάντα. Αφήνοντας πίσω του έργο ζωής αιώνιο...
Μαρία Λαμπρίδου
Ένα βροχερό χειμωνιάτικο βράδυ. Στην Ηγουμενίτσα...
και στη άλλη Ελλάδα, τη βαθιά, που τόσο αγάπησε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Ένα βροχερό χειμωνιάτικο βράδυ. Στην Ηγουμενίτσα...
και στη άλλη Ελλάδα, τη βαθιά, που τόσο αγάπησε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Και πρέπει να σου πω ότι όσο ζούσα στην Αθήνα και έβλεπα ταινίες του Αγγελόπουλου, ελάχιστα καταλάβαινα τι θέλει να πει. Χρειάστηκε να έρθω κι εγώ εδώ, έξω από τα "τείχη" για να δω και να αποκωδικοποιήσω αυτό το άλλο πρόσωπο του τόπου. Εδώ με βρήκε και το πικρό χαμπέρι για το χαμό του Θόδωρου. Τότε ανέβηκα και στο Πολυνέρι. Λίγα χιλιόμετρα από την Ηγουμενίτσα. Ένα προσκύνημα στον τόπο. Ένας ύστατος φόρος τιμής στο Θόδωρο που μόλις άρχιζα να κατανοώ.
Ένα βαθύ ευχαριστώ, λοιπόν, στον άνθρωπο αυτό που τόσο αγάπησε τον πονεμένο τόπο μου. Και τόσο ποιητικά μετέφερε στη μεγάλη οθόνη του κινηματογράφου και του κόσμου τα βάσανα και τους καημούς του.
Ο μεγάλος άνθρωπος Αγγελόπουλος ή το ανθρωπάκι που οι συγκυρίες και όχι μόνο… αλλά και τα κονέ με την εξουσία… του έδωσαν την δυνατότητα να προβληθεί ως μεγάλος
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προτιμούσα το ανθρωπάκι
Αυτή είναι η γνώμη που αποκόμισαμε, γνωρίζοντας τον από κοντά κατά τα γυρίσματα της ταινίας «το λιβάδι που δακρύζει», όπου ο καλός αριστερούλης Αγγελόπουλος, υπό την προστασία του κράτους, εκμεταλλευότανε την ανάγκη των φτωχών χωρικών, που χωρίς ένσημο και με άθλιο μεροκάματο έξω από συλλογικές συμβάσεις εργασίας…. τους κρατούσε 10-12 ώρες την μέρα για τα γυρίσματα……
Dionisis
Εκμεταλλευότανε την ανάγκη τους; Δηλαδή τους κράταγε εκεί με το βούρδουλα; τους φτωχούς χωρικούς; Με άθλιο μεροκάματο! και χωρίς ένσημα! Και γιατί μωρέ Διονύση, εσύ που είσαι τόσο γενναίος υποστηρικτής τους δεν τους ξεσήκωσες να κάνουν απεργίες και αγώνες κατά του δυνάστη τους; Παρά έρχεσαι τόσα χρόνια μετά και με το Θόδωρο νεκρό να πετάξεις εκ του ασφαλούς τη λάσπη σου; Ξεχνώντας βεβαίως ότι ο Αγγελόπουλος δεν υπήρξε μέγας φιλάνθρωπος ούτε μέγας πολιτικός αλλά μέγας σκηνοθέτης και δημιουργός. Αλίμονο αν ένας Αγγελόπουλος καθόταν να ασχοληθεί με τα μεροκάματα και τα ένσημα των εκατοντάδων κομπάρσων των ταινιών του. Άσε το ωραίο και ανεκδιήγητο που λες για τις 10 - 12 ώρες που τους κρατούσε στα γυρίσματα. Εκείνος που όταν γύριζε ταινία ήταν ο ίδιος 24 ώρες στο πόδι. Ώσπου έδωσε και την ίδια του τη ζωή σε ένα τέτοιο γύρισμα. Ντροπή ρε συ, Διονύση. Εκείνος πέρασε στη χώρα των αθανάτων και με τη ζωή και με τον τραγικό του θάνατο κι εσύ επωμίστηκες το ρόλο του ανθρωπάριου που ουσιαστικά ανώνυμος τον βρίζεις μετά θάνατο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάτι ακόμη. Για τα κονέ με την εξουσία. Ξέροντας πολλά περισσότερα για το Θόδωρο Αγγελόπουλο άνθρωπο από όσα άφησα να φανούν στην ανάρτησή μου, λέω πως η εξουσία ήταν που φρόντιζε να κρατά κονέ με το Θόδωρο. Και να κλέβει λάμψη από τη λάμψη του. Γιατί όπως και να το κάνουμε ο Αγγελόπουλος υπήρξε ο Έλληνας της γενιάς του με τη μεγαλύτερη αναγνώριση στους κύκλους του πολιτισμού διεθνώς. Κι όταν στην Ελλάδα ο πολιτισμός είχε καταντήσει λέξη άγνωστη. Έτσι και όταν ο Αγγελόπουλος πήρε το χρυσό φοίνικα στις Κάνες, η ντόπια εξουσία θυμήθηκε να τον καλέσει στο προεδρικό μέγαρο, να τον τιμήσει λέει! Και να βγάλουν αναμνηστικές φωτογραφίες μαζί του εκείνοι που ούτε ο θυρωρός τους δεν τους ξέρει...