Άντε γειαααααααα!

Επιτέλους βγήκαν. Οι μεταθέσεις!!!!!

Παίδες, από καρδιάς σας ασπάζομαι και σας αποχαιρετώ.

Τέρμα Αθήνα, τέρμα ζωή στο μπετόν και στην άσφαλτο.

Από την 1η του Σεπτέμβρη θα έχω μόνιμη κατοικία σε μέρη ανθρώπινα. Και στην αγκαλιά της πατρίδας της ιδιαίτερης.

Όρος των Ελαιών σήμερα;

Όρη της Ηπείρου για μένα, της προσφιλούς μητέρας όρη και βουνά και λαγκάδια και φαράγγια και ποτάμια και θάλασσες βεβαίως. Όλα τα έχει η Ήπειρος. Ένα μόνο δεν της έμεινε τις τελευταίες δεκαετίες: Άνθρωποι...

Μαζέψαμε όλοι τα μπογαλάκια και κουβαληθήκαμε στο μεγάλο χωριό. Και μόνο πεθαμένοι ξαναγυρίζουμε. Όσοι τέλος πάντων. Γιατί μερικοί ούτε πεθαμένοι δεν πάνε πίσω.

Το έλεγα λοιπόν και δεν το πίστευαν. Πώς θα κάνω το ανάποδο ταξίδι. Πως θα καταφέρω να αρνηθώ την ψεύτικη μεγαλοζωή της Αθήνας. Κι ας λένε πως ο τόπος μας είναι η γη που γεννηθήκαμε. Εγώ την Αθήνα ποτέ δεν την είδα σαν τόπο μου.

Σαφώς και έχουν πέσει όλοι να με τρομοκρατήσουν. Για τι θα βρω πηγαίνοντας. Εντάξει, μα δεν ξεχνάω και τι αφήνω πίσω μου.

Ούτε και περιμένω να βρω τον Παράδεισο. Μόνο να ξεφύγω τούτη την κόλαση. Και για την αλλαγή! ξύπνησε έστω και καθυστερημένα ο ναυτικός μέσα μου.

Και ποιος ξέρει... το επόμενο βήμα μπορεί να είναι και εκτός Ελλάδας. Δηλαδή σημερινής Ελλάδας. Γιατί εμένα ένας τόπος είναι που με γοήτεψε όσο κανένας άλλος, η γη της Γκρέτσια Σαλεντίνα.

Και είναι μόλις 8 ώρες με το καράβι από την Ηγουμενίτσα. Θέλω να σου πω ότι πας ακόμη και για σαββατοκύριακο. Τσουπ παίρνεις το καραβάκι, βρίσκεις μέσα και καμιά φίλη καπετάνισσα, ανεβαίνεις δηλαδή και γέφυρα και θυμάσαι τα παλιά, και μετά Μπρίντιζι. Ούτε μισή ώρα από το Λέτσε... κι έπειτα όλα τα γκρεκάνικα χωριά με ταραντέλες και άντρα μου πάει.

Άσε την Κέρκυρα... και τους Παξούς...

Και τα Γιάννενα, και το Μέτσοβο και την Πίνδο...

Κι από την άλλη Πρέβεζα και Καρυωτάκης.

Σας λέω δε μασάω σε υποθέσεις του τύπου πως θα με ληστεύουν στους δρόμους οι τσιγγάνες!!! άκου τι βρήκαν να μου πουν!!! και πως θα μου δώσουν θέση στο μοναδικό μονοθέσιο του νομού, βλέπε Σούλι!!! Σιγά μη χορέψω και το χορό του Ζαλόγγου!

Λοιπόν. Τα δικά μου σχέδια λένε: Πρώτον αναμέτρηση με τις συνθήκες ζωής. Χρόνος ένας. Μετά η οριστική απόφαση. Μένω; Ξαναγυρίζω; (φτου σκουληκομηρμυγκότρυπα) Ζητάω Ιταλία;

Αν μείνω, που έτσι τουλάχιστον ονειρεύομαι, αλλιώς γιατί να ζητήσω μετάθεση, θα βάλω μπρος το εξοχικούλι... και μόλις τελειώσει είστε σαφώς καλεσμένοι. Για τζάκι και τσίπουρα και πίτες στη γάστρα!!!

Και επίσης ένα σκαφάκι... τίποτα το μεγάλο... ένα μικρό και στα μέτρα της τσέπης μου. Να εξασκώ και το πρώτο μου επάγγελμα.

Τώρα βέβαια ο Νηρέας νομίζει πως θα πάω να χωθώ σε διάφορες τοπικές οργανώσεις να σώσω τον κόσμο. Αμ δε... Πλήρωσα το δικό μου φόρο στα κοινά. Δικαιούμαι πλέον να είμαι ένα απλό μέλος. (εκτός, αν αλλιώς με φυσήξει ο αέρας της επαρχίας; τι να πω;;; ) Εξάλλου μας φτάνει ένας στην οικογένεια στα ψηλά πόστα! (Νηρέα, συγχαρητήρια για την εκλογή σου και από εδώ! Σιδεροκέφαλος και πάντα μπροστά το συμφέρον του τόπου!)

Και ένα μόνο με πικραίνει εμένα πραγματικά. Που όταν γίνονταν τα σχέδια για μετάθεση, είχα συμβουλάτορα και παράδειγμα την ξαδερφούλα μου... Και εκείνη μου την "έσκασε" ένα απόγευμα του Οχτώβρη. Αυτό μόνο με πονάει. Μα αυτό πονάει και εδώ. Κι ακόμη απίστευτο φαίνεται.

Τσπ... (τέλος πάντων σημαίνει αυτό στη γλώσσα της Μελίνας, της μικρής μου κόρης) θα έχω κοντά μου και τις καπετάνισσες της Πρέβεζας... Ποιος ξέρει; Μπορεί και η Μελίνα να το αποφασίσει και να έρθει προς τα κει... (που δεν το βλέπω... αλλά λέμε τώρα)

Και μπόλικο σόι βεβαίως. Εκεί δεν είσαι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Είσαι η κόρη του τάδε και η κόρη της τάδε (δόξα τους θεούς και οι δυο γονείς πέρασαν από κει και άφησαν ο καθένας με τον τρόπο του εποχή... ) και βεβαίως αδερφή του τάδε (μην ανησυχείς Νηρέα, δεν πρόκειται να σου ζητήσω ρουσφέτια... ) Τα έχουν που λέτε ευτυχώς μα και δυστυχώς αυτά οι μικροί τόποι. Δεν είσαι μόνο εσύ. Είσαι και όλο το σόι. Πρώτη ερώτηση είναι από πού είσαι. Και μετά ποιανού είσαι... Κι αρχίζει μετά το γαϊτανάκι μέχρι που βγαίνεις συγγενής. Μεταξύ μας, δεν ξέρω καθόλου αν θα μου αρέσει αυτό. Έχει και η ανωνυμία τα καλά της. Μια δοκιμή όμως θα με πείσει και θα σας ενημερώσω σχετικά!

Και είναι και το άλλο. Ποιος αμπαλάρει τόσα πράγματα!!!!!!! Αυτό σίγουρα δε μου αρέσει καθόλου. Οπότε κάθε βοήθεια δεκτή!!!

Διότι βρε παιδί μου, όταν έφευγα για το καράβι, έπαιρνα μόνο τη βαλιτσούλα μου. Τώρα; Τώρα πρέπει να κουβαλήσω και ολόκληρο το καβούκι μου. Άσε που δε μου έχει ξανατύχει...

Πάντως από την ώρα που μου το ανακοινώσανε, νιώθω κιόλας αλλιώτικη. Αλλιώς βγήκα το πρωί από το σπίτι, να προλάβω και το ένα γραφείο και το άλλο γραφείο και ξαφνικά στο τελευταίο γυρνάει μια υπάλληλος και μου λέει: Συγχαρητήρια για τη μετάθεση!!!!!!!!

Ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς θα πέρναγαν οι διακοπές χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Να βάλω μπρος το αμπαλάρισμα ή τζάμπα ο κόπος;

Και το σίγουρο που με ενθουσιάζει είναι που δε χρειαστεί ποτέ ξανά στη ζωή μου να πατήσω στο περσινό μου σχολείο. Εκεί που κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου. Και που αν δεν έφευγα φέτος με απόσπαση, θα κατέληγα εκεί που με θέλουν οι άσπονδοι φίλοι μου. Οπότε παρακαλώ και μόνο γι' αυτό να χαίρεστε όλοι όσοι με αγαπάτε. Κρυστάλλης βρε κόντεψα να γίνω σε κείνο το σχολειό... Παρακαλώ σε σταυραητέ για χαμηλώσου λίγο, έτσι τραγουδούσα κάθε πρωί.

Και τώρα μπαίνω σαν το πουλάκι κι ας είναι και άγρια χαράματα, για να πάω στο άλλο σχολείο. Ε, ίδια και ακόμη καλύτερα, Νηρέα, θα μπαίνω στο αμάξι σε όποια γωνιά της Θεσπρωτίας και αν με τοποθετήσουν!!!

Θέλω χωριό και παιδάκια χωριατόπουλα. Να πατάω χώμα και να μου λεν οι μαθητές μου: Σώπα δασκάλα να ακούσουμε το πουλί!

Κι όχι να φωνάζω εγώ για να με ακούνε πιο δυνατά από τα αμάξια και τη βουή της πόλης!

Θέλω βελάσματα προβάτων και πετεινάρια να με ξυπνούν. Και μικρές αλεπούδες να πετιούνται μπρος μου.

Να μαζεύω αυτιά του λαγού και μανουσάκια κι όχι να χώνει ο Κούρδος στα φανάρια εκείνα τα άοσμα λουλούδια...

Θέλω πολλά ακόμη. Μα δεν πετάω και στα σύννεφα... Παιδί της πόλης είμαι εδώ και δεκαετίες. Ώσπου να μάθω να περπατάω στα βουνά θα γρατζουνίσω πολλές φορές τα γόνατα... Θα μάθω όμως. Το θέλω πολύ. Και όταν θέλεις κάτι, το πετυχαίνεις.

Σημασία έχει να κυνηγάς το όνειρό σου. Κι όχι να το αφήνεις να βρυκολακιάζει ώσπου να γίνει εφιάλτης.

φιλάκια λοιπόν

και εύχομαι σε όλους να βρείτε τη δύναμη να κάνετε τα όνειρά σας πράξη!

γιατί κοντά η ώρα που θα κοιμηθούμε τον άλλον ύπνο, τον χωρίς όνειρα.

κι ως τότε πρέπει να ζήσουμε όσα η καρδούλα μας λαχταράει!