21 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα. Ένας ακόμη στον κατάλογο των αληθινών δασκάλων που πλήρωσε την αλήθεια που υπηρέτησε. Σε μια γραμμή που ξεκινάει από το Σωκράτη, κάνει στάση στις αίθουσες δικαστηρίου του Ναυπλίου με το Δελμούζο, πηδάει από τον Ακροκόρινθο με το Συκουτρή, πυροβολείται σαν σήμερα το 1991 στην Πάτρα, ανεβαίνει στον Ταΰγετο την 1η Ιουνίου του 1998.
Και δες ένα περίεργο... το ματωμένο κύκλο που κλείνει γύρω τριγύρω το Μοριά. Να έχει και η παιδεία το δικό της ιδιότυπο '21 στον ίδιο τόπο που υψώθηκε το ελευθερία ή θάνατος για την πατρίδα. Τιμή σε όλους τους ήρωες δασκάλους. Που δεν εφείσθησαν της ζωής αυτών. Και ήπιαν ο καθένας με τον τρόπο του το κώνειο. Αθάνατοι! Και οδηγοί μας στην πορεία προς το ΦΩΣ. Εκείνο το ίδιο που κατέβασε ο Προμηθέας Πυρφόρος και ο ερεβοκτόνος, που ερχόταν, γράφει ο Λιαντίνης στον πρόλογο του Homo Educandus, όταν οι φωτοσβέστες πήγαιναν, κρατώντας κοντύλι και δαδί, την έντεχνον σοφίαν συν πυρί, πρώτος δάσκαλος αυτός. Δίκαιη πληρωμή ο Καύκασος. Να του τρώει τα σκώτια του το όρνιο...
Στο ίδιο τέμπο όλοι τους, το ανήμερο, ανεβαίνουν τα ύψη κάθετα. "Μουσική με εξαίσια όργανα συνοδεύει το δρόμο τους. Είναι εκείνη η άλλη Eroica. Ο μεγάλος Κωφός δεν έχει χρεία πια να σκίσει την αφιέρωσή του. Γιατί αυτοί οι ήρωες - δάσκαλοι δεν θα φενακίσουν την ελπίδα των ανθρώπων." Και το λόγο τους πράξη θα κάμουν. Αφανίζοντας μας όλους στο φως της αλήθειας που έζησαν.
Τρόπο άλλο ο δάσκαλος δεν έχει να διδάξει. Πάρεξ με την ίδια τη στάση και τη ζωή του. Σε όποιο μετερίζι και αν μάχεται, όποιο Ακραίον Λέπας και αν φυλάττει. Αποκορύφωμα αναπόφευκτο τέτοιας πορείας όταν η παιδεία λαγνοβοά και σπαράσσεται σε Θερμοπύλες, άλλο δεν είναι από το θάνατο. Όπως και αν επιδικαστεί σε έναν έκαστον. Θέλω να πω πως δε συγχέω Τεμπονέρα και Λιαντίνη, δεν εξισώνω. Κανείς εξάλλου όμοιος δεν είναι στη μεγάλη αλυσίδα που τους ενώνει. Ομοιότητα και αυτή, η διαφορά στον τρόπο. Το Τέλος όμως κοινό, με τη διπλή του έννοια. Η Κυκλώπεια. Ο μέχρι θανάτου αγώνας. "Η Κυκλώπεια μας παραγγέλνει πως η κάθε μας πράξη είναι μια επιχείρηση μέχρι θανάτου", θα πει ο Λιαντίνης μιλώντας για όλους τους ανθρώπους που έσωσαν να γίνουν άνθρωποι.
Σε τέτοια Ιθάκη μας καλούν οι αληθινοί Δάσκαλοι. Κι ο καθένας διαλέγει σκαρί και ρόλο στο μεγάλο της ζωής του ταξίδιον. Το ένα και μόνο που δικαιούται. Θα μείνουμε σύντροφοι; Θα γίνουμε Ελπήνορες; Ή θα πιάσουμε ιδιοχείρως τα κουπιά;
Αχ, θάλασσα πλατιά μεγάλη. Και πέλαος ανθισμένο. Συ μας τους έφερες και συ μας τους πήρες. Για να μην έχουμε να λέμε πως το σκοτάδι είναι μόνο και ανίκητο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου