Ο Λιαντίνης αποκτά επιτέλους official site

Ήταν καιρός. Ο μεγάλος στοχαστής Δημήτρης Λιαντίνης να αποκτήσει επίσημο χώρο στο διαδίκτυο.

Αυτή την πληροφορία λάβαμε από έγκυρη πηγή και εξυπακούεται πως αισθανθήκαμε βαθύτατη ικανοποίηση.

Από τη στιγμή που η ελληνική δικαιοσύνη ήρε το εμπόδιο της παράνομης χρήσης από τρίτους του ονόματος του Δημήτρη Λιαντίνη ως domain, άνοιξε ο δρόμος για τους νόμιμους εκπροσώπους του να δημιουργήσουν χώρο στο διαδίκτυο αφιερωμένο στο δημιουργό και στο έργο του.

Εννοείται πως τη διαχείριση αυτού του χώρου θα έχουν αποκλειστικά οι εκ του νόμου δικαιούμενοι. Official site του Δημήτρη Λιαντίνη λοιπόν. Όχι μαϊμούδες, που λέει ο λαός για τις φτηνές απομιμήσεις.

Τη μορφή που θα λάβει ο χώρος δεν τη γνωρίζουμε ακόμη. Σίγουρα όμως θα είναι υψηλής αισθητικής και ύφους που θα αρμόζει σε έναν Λιαντίνη.

Εμείς, ως Homa Educandus, θα κάνουμε ό,τι μας ζητηθεί για να υποστηρίξουμε το νέο χώρο και πιστεύουμε πως το ίδιο ακριβώς θα κάνουν και όσοι άλλοι αγαπούν το Λιαντίνη και θαυμάζουν το έργο του.

Γιατί στο Λιαντίνη αξίζει το καλύτερο και γιατί ο Λιαντίνης πρέπει να ανήκει σε όλους.

Η είδηση αυτή έρχεται να βάλει τέλος σε διάφορες Κασσάνδρες που προκαταβολικά έσπευσαν να εικάσουν τα συναισθήματα της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη μετά την οριστική απόφαση των δικαστηρίων σχετικά με το θέμα του ονόματος liantinis ως domain και ποιος δικαιούται να το χρησιμοποιεί.

Από κει και πέρα εμείς ως Homa Educandus έχουμε κιόλας εκφράσει τη χαρά μας και την ικανοποίησή μας για το όλο θέμα. Για τους λόγους που γνωρίζουν οι αναγνώστες μας και κυρίως γιατί η κατάληξη αυτή αποτελεί δικαίωση μιας μακροχρόνιας προσπάθειάς μας να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που τόσο ζημίωσαν και την εικόνα του Δημήτρη Λιαντίνη και τη διάδοση του έργου του.

Αφήνουμε σε άλλους συναισθήματα πικρόχολα και εμπάθειας. Το δικό μας μέλημα είναι αποκλειστικά και μόνο ο Λιαντίνης και η κατά το δυνατόν αξιοπρεπέστερη παρουσία του χώρου του στο διαδίκτυο. Με γνώμονα να διευκολυνθούν στη μελέτη τους όσοι ενδιαφέρονται για τη φιλοσοφία του αλλά και να γίνει ευρύτερα γνωστό το συγγραφικό του έργο.

ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Ανοιχτή επιστολή σε κάθε νηπιαγωγό, σε κάθε δάσκαλο

Ανοιχτή επιστολή σε κάθε νηπιαγωγό, σε κάθε δάσκαλο

ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΔΕΚΕΜΒΡΗ και ΠΕΜΠΤΗ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΔΟΕ στις 8/12, ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, έδειξε για άλλη μια φορά το αληθινό του πρόσωπο. Έδειξε ποιον πραγματικά θεωρεί αντίπαλό του!

Έτσι λοιπόν, τη στιγμή που εδώ και ένα μήνα, δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, αλλά και εκατοντάδες σωματεία που καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα του Ιδιωτικού Τομέα, έχουν εξαγγείλει Πανεργατική-Πανελλαδική απεργία για τις 17 Δεκέμβρη, οι άθλιοι της ΔΟΕ (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ), αποφάσισαν απεργία για τις 16 Δεκέμβρη!!! Η απόφαση αυτή:

•Επιδιώκει να ακυρώσει την ίδια τη δυνατότητα των εργαζομένων να απαντήσουν στην ενιαία και γενικευμένη επίθεση που δέχονται, με ενιαίο και αποτελεσματικό τρόπο και στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα.

•Διασπά την ενότητα δράσης και το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων, διευκολύνει τα σχέδια κυβέρνησης-πλουτοκρατίας, βάζει πλάτες στην αντιλαϊκή πολιτική. Βάζει πλάτες στην ανατροπή των εργασιακών, ασφαλιστικών, μισθολογικών δικαιωμάτων.

Στο μαύρο μέτωπο πλουτοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ το ρόλο του συνδαιτυμόνα, του κοινωνικού εταίρου και του «δούρειο ίππου» στο εργατικό κίνημα τον έχουν αναλάβει εργολαβικά οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ταξικής προδοσίας.

Η απόφαση αυτή εκτός από το ότι υπονομεύει την ίδια την δυνατότητα των εκπαιδευτικών στην ενιαία και αποτελεσματική απάντηση, είναι και καθαρός εκβιασμός προς τις ταξικές δυνάμεις αλλά και σε κάθε εργαζόμενο που αντιστέκεται.

Κανένας να μη σκύψει το κεφάλι στον εκβιασμό των λακέδων του εργατικού κινήματος.
Είναι ζήτημα ταξικής επιλογής, ζήτημα συνείδησης.

Μετά και από αυτές τις εξελίξεις, το ΠΑΜΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση καλεί σε 48ωρη απεργία. Απεργούμε και στις 16 και στις 17 Δεκέμβρη.

Εκ των πραγμάτων η απεργία στις 17 Δεκέμβρη αποκτά ξεχωριστό ειδικό βάρος. Και γιατί είναι Πανελλαδική-Πανεργατική σε Ιδιωτικό-Δημόσιο Τομέα και γιατί την καλούν τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ.

Στις 17 Δεκέμβρη απεργούμε όλοι!

Στη μάχη αυτή κρίνεται στην πράξη η ρήξη και η ανυπακοή! Κρίνεται η παλικαρίσια στάση των παιδιών της ταξικής πάλης, των εργαζόμενων, όλων αυτών που δεν τους καλύπτει συνδικαλιστικά η ξεπουλημένη πλειοψηφική ηγεσία της ΔΟΕ.

Πρωτοστατούμε στη ζύμωση και στην εκλαΐκευση του διεκδικητικού αγωνιστικού πλαισίου του ΠΑΜΕ.

Οργανώνουμε την ενιαία και συντονισμένη απάντηση των εκπαιδευτικών, με τη συμμετοχή τους στην απεργία αλλά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Δεν κάνουμε πίσω από τις ανάγκες μας.

Απεργούμε με ανυπακοή και απειθαρχία

•Στην επιδρομή ΕΕ-ΣΕΒ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

•Στο ξεπούλημα της εργατικής αριστοκρατίας.

Απαντάμε: την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία!

Παίρνουμε την υπόθεση της οργάνωσης της πάλης στα χέρια μας, δεν την εκχωρούμε.

Νιώθουμε στο πετσί μας το τίμημα της αντιλαϊκής θύελλας. Επιλέγουμε το τίμημα του αγώνα. Είμαστε σίγουροι ότι θα συναντηθούμε με τους χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που ενιαία δέχονται την επίθεση. Επιλέγουμε την αξιοπρέπεια. Λέμε όχι στην υποταγή και το φόβο.

Είμαστε σίγουροι ότι η σπορά που θα σπείρουμε με αυτή τη στάση αργά ή γρήγορα, σήμερα ή αύριο, θα καρπίσει. Όπως είναι σίγουρο ότι τις πιο λαμπρές, τις πιο ηρωικές σελίδες του το εργατικό κίνημα, τις έγραψε σε συνθήκες ανυπακοής, κόντρα σε κάθε αστική νομιμότητα, κόντρα σε κάθε φραγμό που εμποδίζει τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Τη μάχη αυτή με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αργά ή γρήγορα θα την κερδίσουμε.

Συναδέλφισσα-συνάδελφε

Ένα βασικό συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε και είναι επείγον!

Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου ΔΟΕ είναι βαρίδια, είναι μέρος του προβλήματος.

Αν δεν απαλλαγούμε από αυτές, κίνημα υπεράσπισης των εργαζομένων, ανασύνταξη του κινήματος, δε μπορεί να υπάρξει!

Καλούμε έκτακτα ΔΣ, Γενικές Συνελεύσεις, συγκρότηση Απεργιακών Επιτροπών για την οργάνωση της απεργίας και στις 16 και στις 17 Δεκέμβρη.

Συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια και στις κινητοποιήσεις.

16 Δεκέμβρη ώρα 11.00 π.μ συγκέντρωση και κινητοποίηση στo Υπουργείο Παιδείας

17 Δεκέμβρη ώρα 11.00 π.μ στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Πεδίο του Άρεως.

Δράσε και εσύ μαζί με το ΠΑΜΕ

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ

•Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης. Κατάργηση του ΑΣΕΠ Δεν θέλουμε ούτε ΑΣΕΠ-ούτε Πίνακες! Ούτε προϋπηρεσία-ούτε μοριοδότηση! Ούτε «ρύθμιση»-ούτε «μεταβατική περίοδο απορρόφησης».Μονιμοποίηση τώρα όλων των συμβασιούχων στην εκπαίδευση (ωρομίσθιοι-αναπληρωτές) χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

•1800 ευρώ (μεικτά) στο νεοδιόριστο, με 3600 καταληκτικό. Γνήσιες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση.

•Δημόσια κοινωνική καθολική ασφάλιση. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας (30/30) και στο 80% του τελευταίου μισθού. Σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες. Να προσμετράται ως συντάξιμος ο χρόνος ανεργίας-αδιοριστίας.

•Όχι στο διάλογο και της διαβούλευσης της απάτης

•Όχι στην αξιολόγηση της προσαρμογής και της υποταγής στο σχολείο-επιχείρηση, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Όχι στο νέο σύστημα πρόσληψης και «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών.

Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία παιδεία για όλους.

Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της εκπαίδευσης.

Όχι στο αποκεντρωμένο-διαφοροποιημένο σχολείο της αγοράς.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η μάχη της απεργίας θα δοθεί με οργάνωση και αποφασιστικότητα

και ο πόλεμος με τους εργοδότες και το κράτος τους

αργά ή γρήγορα θα κερδηθεί!

http://www.edupame.gr/sites/default/files/1617apergia_0.doc

Δικαιώθηκε η προσφυγή της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη

Πάνε χρόνια από τότε που η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη, η σύζυγος και η κόρη του, είχαν προσφύγει στις αρμόδιες αρχές ζητώντας να μη χρησιμοποιείται από τρίτους στο διαδίκτυο το όνομα του Λιαντίνη ως domain name.

Σε πρώτη φάση η προσφυγή τους είχε δικαιωθεί εκ μέρους της αρμόδιας αρχής, όμως δεν εφαρμόστηκε καθώς υπήρξε ετέρα προσφυγή κατά της απόφασης της ΕΕΤΤ από εκείνους που χρησιμοποιούσαν το όνομα liantinis στα ανώτερα όργανα που ορίζει ο νόμος.

Επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου σήμανε και η τελική απόφαση δικαιώνει την οικογένεια Λιαντίνη, όπως από έγκυρη πηγή πληροφορηθήκαμε μόλις σήμερα.

Η ικανοποίηση και η χαρά μας είναι μεγάλη και θα γίνει μεγαλύτερη όταν η απόφαση εκτελεστεί. Ας ελπίσουμε να μην υπάρξουν και άλλες χρονοτριβές για μια υπόθεση που και ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι παραβίαζε τα νόμιμα συμφέροντα εκείνων που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη.

Εξάλλου τα όποια επιχειρήματα διακινούνταν στο διαδίκτυο από τους έχοντες αντίθετη άποψη, έχουν από καιρό καταρρεύσει.

πχ Έχουμε διαβάσει ότι η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη είχε ως στόχο να φιμώσει οποιαδήποτε συζήτηση στο διαδίκτυο για το μεγάλο φιλόσοφο και το έργο του.

Ξέρουμε όμως όλοι πια πως αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Το αποδεικνύουν οι αμέτρητες καταχωρήσεις στις σελίδες του HOMA EDUCANDUS με ντοκουμέντα από το αρχείο Λιαντίνη και που η ίδια του η σύζυγος μας εμπιστεύτηκε με άδεια δημοσίευσης. Ντοκουμέντα που με κάθε υπευθυνότητα έχουμε δηλώσει και ξαναδηλώνουμε ότι δεν της ζητήσαμε, με δική της πρωτοβουλία μας έστειλε.

Ξέρουμε ακόμη πως το HOMA EDUCANDUS υπέστη επιθέσεις και διασυρμούς στο διαδίκτυο - και όχι μόνο - ακριβώς γιατί δημοσίευε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη. Επιθέσεις που έχουμε κρατήσει μπακ απ και μπορούμε να αποδείξουμε ότι συνέβησαν στο χώρο που τόσα χρόνια είχε οικειοποιηθεί το όνομα του Λιαντίνη.

Αλλά και επιθέσεις κρυμμένες στην ανωνυμία του διαδικτύου σε ένα σωρό άλλους χώρους, πχ στο you tube.

Και μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι η ανωνυμία τους προστατεύει, όμως στα δικά μας μάτια ήταν από καιρό ξεκάθαρη η αλήθεια και κυρίως ποιος ήταν ο κοινός στόχος όλων αυτών των επιθέσεων. Να σταματήσουμε να δημοσιεύουμε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη.

Πράγμα που όπως γνωρίζει ο καθένας που μας επισκέπτεται τακτικά, πέτυχαν τελικά. Όχι γιατί φοβηθήκαμε ή κουραστήκαμε. Αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό εκτιμήσαμε πως τραυματίζει την εικόνα του ίδιου του Λιαντίνη.

Θυμίζω ότι η απόφασή μας πάρθηκε όταν αναδημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο η φωτογραφία του Λιαντίνη από το εξώφυλλο της Γκέμμας και αναφέρομαι στην αυθεντική φωτογραφία και όχι σε εκείνη που ο καθένας που έχει τη Γκέμμα διαθέτει. Φωτογραφία που και πάλι η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη μας είχε εμπιστευτεί με επιθυμία να λάβουμε τα αναγκαία μέτρα για τη μη αναδημοσίευσή της.

Και πράγματι αυτό κάναμε. Πάνω στην ίδια τη φωτογραφία σημειώσαμε ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Δε δίστασαν τότε να παραχαράξουν τη φωτογραφία ώστε να την αναδημοσιεύσουν ως δική τους...

Και το ίδιο είχαν κάνει παλιότερα με το ορειπορικό του Λιαντίνη.

Σ' αυτό το παιχνίδι αντεκδίκησης αποφασίσαμε να βάλουμε τέλος σταματώντας την ανάρτηση ντοκουμέντων. Δε σταματήσαμε όμως να ενδιαφερόμαστε για το Δημήτρη Λιαντίνη και το έργο του. Αλλά και για να μπει τέλος σε όλες αυτές τις γελοιότητες που προσβάλλουν τη μνήμη του και ζημιώνουν αντί να ωφελούν τη διάδοση της φιλοσοφίας του.

Θεωρούμε ότι η τωρινή απόφαση θα συμβάλει σημαντικά και θετικά στην κατεύθυνση αυτή. Γι' αυτό και εκφράζουμε την ικανοποίηση και τη χαρά μας και αναμένουμε πλέον σύντομα την εκτέλεση της αρχικής απόφασης.

______________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS

http://educandus.forumotion.com/forum-f20/topic-t1606.htm#9429

Βασίλης Γκουρογιάννης: "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή"

Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη, ομολογώ ότι δεν το πρόσεξα. Η πρώτη μου επαφή είχε αφορμή το διαγωνισμό για το βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ, στα μέσα περίπου του Νοέμβρη. Τότε και μόνο και θέλοντας να παρουσιάσω τα διαγωνιζόμενα βιβλία, εντόπισα ότι επιτέλους είχε γραφτεί από Ελλαδίτη βιβλίο για το Κυπριακό.

Συγκινήθηκα. Με την Κύπρο με δένει σχέση βαθιά. Την έχω επισκεφθεί τρεις φορές, τις δύο για να λάβω μέρος σε συνέδρια της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας και την άλλη για να επιμορφωθώ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου για διάστημα εννέα μηνών.

Ταυτόχρονα όμως ανακάλυψα πως ο συγγραφέας είναι συντοπίτης μου, γεννημένος στη Γρανίτσα Ιωαννίνων, το 1951. Άρα και της ίδιας περίπου γενιάς... Και πρέπει επίσης να αναφέρω πως στην πορεία έμαθα ότι το Γκουρογιάννης ήταν το σόι εκ μητρός της γιαγιάς μου, με καταγωγή επίσης από τη Γρανίτσα.

Κι ενώ δεχόμουν τη μία έκπληξη μετά την άλλη, ήρθε και ένα βίαιο γεγονός, η επίθεση ακροδεξιών κουκουλοφόρων κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου, στη Στοά του Βιβλίου.

Είχα πλέον πολλούς λόγους να σπεύσω να αγοράσω το βιβλίο και να βυθιστώ στη μελέτη του. Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να το διαβάσω σε μια μέρα, όπως συνηθίζω ακόμη και όταν πρόκειται για βιβλία με πολλές σελίδες. Κι ο λόγος ήταν ο αφόρητος πόνος. Πόνος που με έκανε να το αφήνω για ώρες στην άκρη μέχρι να συνέρθω και να μπορέσω να πάω παρακάτω.

Χτες βράδυ κατάφερα επιτέλους να το τελειώσω. Κι αισθάνομαι όχι μόνο σε θέση αλλά και υποχρεωμένη να μιλήσω για το βιβλίο αυτό. Και όχι για την όποια μακρινή συγγένεια με δένει με το συγγραφέα. Αυτό είναι το λιγότερο, άσχετο αν το ανέφερα για λόγους δεοντολογίας.

Η υποχρέωση ξεκινά από τη σχέση μου με την Κύπρο. Την έχω ζήσει και έχω πονέσει βαθύτατα για όσα εκεί συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Κι άλλο τόσο έχω πονέσει και οργιστεί με όσα εδώ στην Ελλάδα λένε για την Κύπρο. Αλλά και από όσα άθλια δημοσιεύματα κυκλοφορούν για το βιβλίο του Γκουρογιάννη στο ελληνικό διαδίκτυο:

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2009/10/blog-post_4217.html

Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα. Άρθρο που δίνει ερμηνεία και στα έκτροπα που σημειώθηκαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Τόσο εκείνοι που το ανάρτησαν στο διαδίκτυο όσο και οι άλλοι που όρμησαν στη Στοά Βιβλίου με κουκούλες, έχουν την πεποίθηση πως ο Γκουρογιάννης είναι ανθέλληνας.

Η ουσία (για μένα) δεν είναι να καταδικάσω την όποια πεποίθηση έχουν, αλλά να υποστηρίξω ως Ελλαδίτισσα που έζησα στην Κύπρο την αλήθεια που γνωρίζω. Και η αλήθεια αυτή, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ταυτίζεται με την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης. Δυστυχώς, όσο και να μας πονάει αυτή η αλήθεια.

Πριν προχωρήσω είναι θαρρώ σκόπιμο να παραπέμψω και στις δηλώσεις του ίδιου του συγγραφέα:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=66775

Ώστε πρώτος εκείνος να εξηγήσει τα του βιβλίου του. Ποιες ήταν οι πηγές του, γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο, τι απαντά σε όσους τον πολεμούν.

Θα παραπέμψω επίσης εδώ:

http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=473

σε μια επώνυμη κριτική, όπου μπορείτε να διαβάσετε και τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος:

http://www.diavasame.gr/flippingBook.cfm?itemID=473

διότι κι αυτό έχει το νόημά του. Να διαπιστώσετε δηλαδή ιδίοις όμμασι το ύφος του συγγραφέα. Έστω και αν με τις πρώτες σελίδες είναι αδύνατον να αποκτήσετε σαφή αντίληψη του ύφους του στο υπόλοιπο βιβλίο. Μάλιστα οφείλω να καταθέσω την προσωπική μου γνώμη ότι οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι σημαντικά κατώτερες από εκείνες που θα διαβάσει κανείς από τη μέση του βιβλίου και μετά.

Ειδικά από το δέκατο κεφάλαιο και μετά, σελίδα 191, ένιωσα το συγγραφέα να με απογειώνει. Ως εκεί, ως το κεφάλαιο 10, ναι μεν διάβαζα περιγραφές που με έβρισκαν σύμφωνη, δεν είχα όμως ακόμη συναντήσει εκείνα τα ιδιαίτερα στοιχεία που ένας απαιτητικός αναγνώστης σαν και μένα αναζητεί στα βιβλία λογοτεχνίας.

Δεν παριστάνω τη σπουδαία, τονίζω μόνο ότι αρκετά βιβλία έμειναν κατά καιρούς μισοτελειωμένα στη βιβλιοθήκη μου καθώς δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα προσωπικά μου στάνταρ. Ή, άλλα που αναγκάστηκα να τα διαβάσω ως το τέλος, τόλμησα και δημόσια να τα επικρίνω δριμύτατα. Ειλικρινά δε θα έκανα εξαίρεση για το βιβλίο του Γκουρογιάννη έστω και αν κάποια ελάχιστα κοινά γονίδια μας ενώνουν. Το αντίθετο μάλιστα.

Μέχρι λοιπόν τη σελίδα 191, σε αρκετά σημεία επικρότησα με το μολυβάκι μου τα γραφόμενα του Γκουρογιάννη. Και συγκινήθηκα διαβάζοντας για τόπους που περπάτησα και βιώματα που κι εγώ αποκόμισα στην Κύπρο. Δεν ένιωσα όμως ως εκεί το κάτι άλλο, αυτό που το καλό μυθιστόρημα καταφέρνει και μόνο: Να σε συγκλονίσει και να σε παρασύρει έξω από την όποια πραγματικότητα ζεις. Να σε μεταφέρει στο δικό του κλίμα και να σε εγκλωβίσει στο θέμα του.

Στο κεφάλαιο 10 πρωταγωνιστεί ο Οικονομάκος. Ο μανιάτης καταδρομέας. Ξεκορμίζει από την υπόλοιπη συντροφιά, και παίρνει νύχτα τους δρόμους της Λευκωσίας. Φτάνει στην πασίγνωστη οδό Λήδρας. Στο σημείο αναφοράς, όπως λέει ο Γκουρογιάννης, στο αντίστοιχο της δικής μας Ομόνοιας. Φτάνει ως το σημείο που η Λήδρας διακόπτεται. Ως το στρατιωτικό φυλάκιο. Και εκεί συναντά ένα παιδάκι - φρουρό. Τι εύστοχη περιγραφή... για τους σημερινούς νέους της Κύπρου που φυλάνε σκοπιά σε σημεία που κάποτε τα έβαψε το αίμα. Το κόκκινο αίμα. Είναι το σημείο της πράσινης γραμμής. Το ίδιο σημείο που χάρισε και τον τίτλο στο βιβλίο, και με τον ίδιο κόκκινο "λεκέ".

Τον καιρό που σπούδαζα στη Λευκωσία, 1994 - 1995, τα σύνορα δεν ήταν ακόμη ανοιχτά όπως σήμερα. Κι όμως η τύχη με έφερε να περπατήσω πέρα από την πράσινη γραμμή, μέσα στη νεκρή ζώνη. Εμπειρία που χαράχτηκε ανεξίτηλα στα κύτταρά μου και που με συντρόφευε διαρκώς στις σελίδες του Γκουρογιάννη. Και με το όπλο παρά πόδας. Αν στο τόσο, στο ελάχιστο, θα τον έπιανα ψεύτη, δε θα δίσταζα να πυροβολήσω. Όμως, το ξαναλέω, ο Γκουρογιάννης είπε την αλήθεια.

Θα πρέπει πραγματικά να κοπίασε πολύ για να γράψει αυτό το βιβλίο. Και να ταλανίστηκε αφόρητα μέχρι να αφήσει τις λέξεις στο χαρτί. Γιατί δεν αφήνεις εύκολα, Ελλαδίτης εσύ, λέξεις σαν αυτές που λέει ο Οικονομάκος, να τυπωθούν επίσημα:

"Ρε κωλοκύπριοι, εσείς χαλάσατε απ' άκρη σ' άκρη", φωνάζει ο μανιάτης καταδρομέας μέσα στο βιβλίο. Κι όποιος το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει κάποια στιγμή εκεί κάτω, νιώθει να φιδοζώνεται.

"Βρε πουστοκαλαμαρά, ζητάς και ρέστα; Εσείς μας φέρατε τους Τούρκους. Παλιοχουντάρες!" έρχεται η απάντηση και παρότι πρόκειται για μυθιστόρημα, εσύ που έζησες εκεί κάτω, σηκώνεις το χέρι σου να μαζέψεις τη φριχτή ροχάλα του αδερφού Κύπριου. Εσύ ξέρεις. Πως τέτοιες κουβέντες έχουν αληθινά ακουστεί. Όπως και όλος ο υπόλοιπος διάλογος που ακολουθεί στο βιβλίο.

Διάλογοι ανάμεσα σε αδέρφια, ανάμεσα σε έλληνες. Γι' αυτό πονάς. Και σκίζεσαι κομμάτια.

Αυτή είναι η πρώτη γερή γροθιά στο στομάχι. Κι έπειτα το γρονθοκόπημα του Γκουρογιάννη συνεχίζεται αμείωτο. Ο Οικονομάκος κατευθύνεται στη Μακεδονίτισσα. Ξέρεις, καλαμαρά μου, τι είναι η Μακεδονίτισσα; Σε μακαρίζω αν δεν ξέρεις. Να πατήσεις όμως εδώ:

http://athkeiaseros.pblogs.gr/tags/makedonitissa-gr.html

Γιατί δεν έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις την ιστορία σου. Να μάθεις επιτέλους πως σκοτώθηκαν οι καλαμαράδες που σήμερα οι τάφοι τους βρίσκονται στη Μακεδονίτισσα. Και από ποιον. Από τους αδελφούς Κυπρίους.

Αυτούς όμως τους νεκρούς, όσο κι αν μας σοκάρει ο τρόπος που πέθαναν, ο Γκουρογιάννης φροντίζει στο βιβλίο του να αποδείξει πως δεν είναι άτυχοι νεκροί μα τυχεροί. Τυχεροί ως προς τους υπόλοιπους, Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους. Ακόμη και Τουρκοκυπρίους. Αλλά και τους Τούρκους που στάλθηκαν τότε να υλοποιήσουν τον Αττίλα.

Το βιβλίο του Γκουρογιάννη δεν είναι υποκατάστατο βιβλίου ιστορίας, όχι τουλάχιστον σαν τα υπόλοιπα βιβλία ιστορίας που γνωρίζουμε. Αν και στις σελίδες του κάνει πυκνές αναφορές σε εκείνο το βιβλίο ιστορίας της Στ' δημοτικού που ξεσήκωσε μίση και πάθη πριν από λίγα χρόνια.

Υποτίθεται από το μύθο που πλέκει ότι στόχος είναι να γραφτεί μιάμιση ακόμη γραμμή στο βιβλίο ιστορίας των παιδιών μας. Να ειπωθεί πλέον επίσημα ότι εκεί κάτω πολέμησαν και οι Ελλαδίτες. Όμως η προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει τον βαθύτερο ακόμη προβληματισμό του συγγραφέα. Δεν είναι μόνο η μιάμιση γραμμή που απουσιάζει. Είναι περισσότερο σημαντικό τι λένε οι άλλες γραμμές της ιστορίας. Πώς γράφεται η ιστορία.

Κι εδώ θα ξεχωρίσω το κεφάλαιο 12. Σελίδες 221 - 223. Φαινομενικά άσχετες με τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει ως εκεί. Και όμως εκεί κρύβεται το κλειδί της ανάγνωσης ολόκληρου του βιβλίου. Από κει μάλιστα και μετά θες δε θες μπαίνεις στην ιστορία και γίνεσαι ένα με όσα διαβάζεις. Ακόμη κι εσύ που μέχρι σήμερα δεν ήξερες τίποτε για την Κύπρο. Ο Γκουρογιάννης έχει καταφέρει πια να σε αδειάσει και σένα με το "οικοδομικό του καρότσι" μέσα στην κολυμπήθρα...

Και τι κολυμπήθρα!

"... είναι μια παλαίστρα με σκατά. Όσες αρωματικές δάφνες κι αν στρώσεις αποπάνω, η σκατίλα δε φεύγει. Την έχεις για πάντα στα ρουθούνια." (σελ. 270 )

Αντέχεις τη σκατίλα; Τότε να τολμήσεις να διαβάσεις το βιβλίο. Αλλιώς άστο... Στο λέω για να μην παρασυρθείς από το κόκκινο. Η ουσία είναι στο πράσινο. Στο σκατουλί... Στην αηδία για τις μαλακίες που έγιναν στην Κύπρο. Κι όχι στους θανάτους και τους τραυματισμούς.

Είναι αυτό το φοβερό που βίωσαν εκεί κάτω οι Ελδυκάριοι. Οι Ελλαδίτες δηλαδή φαντάροι που μετείχαν στην ΕΛΔΥΚ, την Ελληνική Δύναμη Κύπρου. Κι έγινε το μυαλό τους παγοκολόνα. Και βαθύτατα ψυχαναλυτικά ο Γκουρογιάννης σημειώνει:

"Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η ψύξη του μυαλού. Είναι η απόψυξη, που κρατάει χρόνια." (σελ. 264 )

Ουσιαστικά το βιβλίο παίζει τούτο το ρόλο. Της αναγκαστικής απόψυξης. Ο συγγραφέας τολμά να βάλει το χέρι του στον καταψύκτη που κλείσαμε εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού του 74 και να τις ανασύρει βίαια κάτω από τον καυτό ήλιο της αλήθειας.

Ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας επώνυμος δικηγόρος. (Δικηγόρος είναι και ο συγγραφέας.) Πολέμησε κάποτε στην Κύπρο. Τριάντα χρόνια μετά μέσα από συμπτώσεις ( ; ) ξεθάβει όσα έζησε. Όσα ο ίδιος έθαψε στην ψυχή του και δεν κατάφερνε τόσα χρόνια να αντικρίσει κατάματα.

Στη θέση του μπορεί να είναι ο καθένας από μας κι ας μην πολέμησε στην Κύπρο.

Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες δεν αποφεύγεις τα κλισέ στην αξιολόγηση του ήρωα. Σε παρασέρνει έντεχνα (αυτό το καταλαβαίνεις στο τέλος ) ο συγγραφέας να τον περάσεις κι αυτόν έναν ακόμη πικραμένο και μη αναγνωρισμένο βετεράνο του πολέμου στην Κύπρο.

Δε θα σου μαρτυρήσω τι συμβαίνει μετά. Ανίερο να αποκαλύπτεις την εξέλιξη του μύθου. Προετοιμάσου όμως για ανατροπές. Σοκαριστικές ανατροπές. Όταν ο πάγος αρχίσει να λιώνει, ούτε που φαντάζεσαι σε τι θα σε οδηγήσει. Ακόμη και όταν πιστέψεις πως έφτασες στην άκρη και τα είδες όλα. Υπομονή. Φτάσε πρώτα στην τελευταία σελίδα. Ή, για να ακριβολογώ, στην προτελευταία.

Αλλά και όταν τελειώσεις την ανάγνωση, όπως την τελείωσα κι εγώ, θα έχεις κι άλλους δρόμους να βαδίσεις. Γιατί τότε θα αρχίσεις να βλέπεις πίσω από το μύθο και την όποια πορεία των ηρώων του βιβλίου. Και σαν Δροσουλίτες θα αρχίσουν μπρος σου να χορεύουν οι αλληγορίες του Γκουρογιάννη που τις προσπέρασες βιαστικός νομίζοντας πως περιγράφει γεγονότα που αφορούσαν απλά και μόνο τους ήρωες είτε του βιβλίου είτε και τους αληθινούς...

Εκεί, στο τέλος, θα αρχίσει να δουλεύει μέσα σου το βιβλίο σε άλλη πια διάσταση. Ο μύθος θα καταρρεύσει. Όπως προηγουμένως είχαν καταρρεύσει οι όποιοι ρομαντισμοί έτρεφες για το κυπριακό.

Το χτες μεταφέρεται και πάλι στο ιστορικό του βάθος. Κι εσύ προσγειώνεσαι βίαια στο σήμερα. Και βλέπεις. Πίσω από τον ήρωα. Βλέπεις την Κύπρο και την Ελλάδα βλέπεις. Και τους Κύπριους και τους Ελλαδίτες. Γιατί "άλλο Κύπρος, άλλο Κύπριοι, όπως άλλο Ελλάδα, άλλο Έλληνες - τεράστιες διαφορές... " όπως παρατηρεί και ο συγγραφέας (σελ. 408 )

Να η μιάμιση γραμμή της ιστορίας. Με αυτή τη μιάμιση γραμμή ο Γκουρογιάννης τα έχει πει όλα.

Άσχετα αν εμείς άλλα μάθαμε στα σχολεία.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Να ξεμάθουμε όσα μάθαμε πριν αρχίσουμε να μαθαίνουμε την αληθινή μας ιστορία. Μπορούμε; Όσο μπορούμε να γδάρουμε το δέρμα μας... Μόνο έτσι θα γκρεμίσουμε τα είδωλα. Γιατί τόσα χρόνια που τα προσκυνάμε γίνανε ένα με μας.

Είναι για τούτο που συμβαίνει το ανεξήγητο. Να βλέπουμε μπρος μας την Κύπρο ακρωτηριασμένη αλλά να μην καταλαβαίνουμε πως χωλαίνει. Και ακρωτηριασμένη να στέκει και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, μα κανείς να μην το αντιλαμβάνεται. (σελ. 405 )

Τόσο πολύ που όταν παρουσιάζεται ένα βιβλίο που τολμά να πει αυτά τα λόγια, να ορμούν μια χούφτα ανεγκέφαλοι και φωνάζοντας "ένωση" να σκίζουν το βιβλίο. Απίστευτο; Και όμως έγινε. Για να επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης.

Θα βάλω μια άνω τελεία εδώ. Δεν ξοφλάς εύκολα με τέτοια βιβλία... Όπως δεν ξοφλάς με τους λεκέδες από αίμα. Και με τα κακοφορμισμένα τραύματα. Που συνεχίζουν να αιμορραγούν. Και τραβούν τις μύγες... Με όλο τον κίνδυνο της επιμόλυνσης.

Και ξέρεις. Η επιμόλυνση θα οδηγήσει σε νέο ακρωτηριασμό. Όχι σε ένωση!

Ξέρεις; Σε αφήνει η σημερινή ζωή να ξέρεις; Να βλέπεις;

Χωμένος στις οθόνες, της τιβούλας, του υπολογιστή, του κινητού σου... προλαβαίνεις να δεις τίποτε άλλο;

Ο Γκουρογιάννης τα κατάφερε να δει. Να ανοίξει το φάκελο του παρελθόντος με προσηλωμένο το βλέμμα όχι στο χθες μα στο αύριο. Κι αν μυθιστόρημα έγραψε, φρόντισε στην κάθε του σελίδα του να ακροβολιστεί στο παρόν και το σήμερα της μικρής φτωχής μας πατρίδας. Ακτινογράφησε θεόγυμνη τη ζωή μας. Κι εμάς τους ίδιους. Τσίτσιδους.

Κι όσοι τον διαβάσαμε τρέχουμε και δε φτάνουμε να κρύψουμε τη γύμνια μας...

Γιατί καλά την είχαμε τόσα χρόνια καλύψει σε θάλασσες από ψέματα και φαντασίες και μύθους. Και ιδεοληψίες διάφορες.

Αυτή τη φορά όμως μας τσάκωσαν στο παραπέντε. Πέντε ακριβώς λεπτά πριν βουτήξουμε. Σ' αυτά τα κρίσιμα πέντε λεπτά πριν. Εκεί μας τσάκωσε η πένα του Γκουρογιάννη. Και μας άδειασε...

Κι άντε τώρα ο καθένας να πορευτεί...


______________________________

• ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS