Γεννήθηκε όπως ο ίδιος αναφέρει στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας, του βιβλίου που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του, στις 23 Ιουλίου 1942 στην Πολοβίτσα της Λακεδαίμονος.
Ο Λιαντίνης έγινε γνωστός στο πανελλήνιο την 1η Ιουνίου 1998 όταν αινιγματικά εξαφανίστηκε. Ένα ιδιόχειρο γράμμα του που δόθηκε τότε στη δημοσιότητα και ανέφερε τη λέξη ΠΕΘΑΙΝΩ έδωσε στην εξαφάνισή του το νόημα της αυτοκτονίας.
Αν όμως για τους πολλούς ο Λιαντίνης έγινε γνωστός με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο, υπήρξαν και κάποιοι που πρόλαβαν να τον γνωρίσουν από κοντά. Πέρα από τους οικείους και το φιλικό του περιβάλλον ο Λιαντίνης ήταν γνωστός και στη μικρή ομάδα των σπουδαστών του, καθώς υπήρξε δάσκαλος στο πανεπιστήμιο.
Με την ιδιότητα αυτή, της σπουδάστριας, είχα τη μεγάλη τύχη και τιμή να τον γνωρίσω κι εγώ. Παρακολούθησα τα μαθήματά του το ακαδημαϊκό έτος 1992 - 1993 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, στην Αθήνα.
Η γνωριμία με το Λιαντίνη από την πρώτη κιόλας στιγμή κατάλαβα πως θα αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής μου. Ποτέ ξανά δεν είχα ακούσει άλλον να διδάσκει με τέτοιο τρόπο. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς όμως για να αντιληφθώ τις συνέπειες σε βάθος χρόνου.
Μετά την αποφοίτησή μου ξανασυνάντησα το Λιαντίνη για μία ακόμη φορά. Στο Μαράσλειο και πάλι να διδάσκει. Ήταν Νοέμβρης του 1996. Ποιος να μου το έλεγε τότε πως θα ήταν και η τελευταία;
Τον Ιούνιο του 1998 άκουσα κι εγώ μαζί με όλους τους άλλους έλληνες τα συγκλονιστικά νέα της εξαφάνισής του. Για μέρες τα κανάλια είχαν πρώτο θέμα την εξαφάνιση του καθηγητή Λιαντίνη και δεκάδες επώνυμοι και ανώνυμοι βγαίναν στα παραθυράκια των καναλιών λέγοντας τούτο ή το άλλο.
Λίγο αργότερα ο Λιαντίνης έμελλε να ανοίξει ένα νέο κύκλο, αυτή τη φορά μέσα από το διαδίκτυο. Δεκάδες χώροι του ίντερνετ άλλος λίγο και άλλος περισσότερο ασχολιόντουσαν με το Λιαντίνη και κυρίως με το αίνιγμα της εξαφάνισής του.
Πολλά σενάρια πλέχτηκαν τότε. Και το όνομα του Δημήτρη Λιαντίνη πρωταγωνιστούσε ακόμη και σε περίεργες ομάδες που όσοι τον γνώρισαν εκ του σύνεγγυς αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι είχε πράγματι κάποια σχέση με τους χώρους αυτούς.
Τον Ιούλιο του 2005 αποκαλύφθηκε από έναν ξάδερφο του Λιαντίνη μία σπηλιά στον Ταΰγετο, κοντά στην κορυφή του προφήτη Ηλία, όπου βρέθηκε ο σκελετός άντρα και δίπλα του προσωπικά αντικείμενα του Δημήτρη Λιαντίνη. Παρούσα στη δραματική αυτή η στιγμή και η μοναχοκόρη του Λιαντίνη, Διοτίμα, η οποία και αναγνώρισε τα αντικείμενα αυτά.
Το σκελετό όμως ήταν αδύνατον να τον αναγνωρίσει κάποιος από τους συγγενείς. Έτσι ανέλαβαν οι αρμόδιες υπηρεσίες να ελέγξουν την ταυτότητά του. Το αποτέλεσμα λίγες βδομάδες αργότερα επιβεβαίωσε όπως ανακοινώθηκε στον τύπο τις αρχικές υποψίες και ο σκελετός παραδόθηκε στους οικείους του Λιαντίνη για ενταφιασμό.
Πράγματι ο σκελετός ενταφιάστηκε σε ένα επαρχιακό νεκροταφείο, στις Κεχρεές Κορινθίας, όπου και το εξοχικό της οικογένειας Λιαντίνη, χώρος που ο στοχαστής έζησε και έγραψε ένα σημαντικό μέρος του έργου του.
Στο μεταξύ άναψαν και πάλι και κόρωσαν στο διαδίκτυο οι συζητήσεις για το Λιαντίνη. Παρά τις εξελίξεις μάλιστα με το σκελετό, συνέχιζαν τα σενάρια για την εξαφάνισή του καθώς μάλιστα ο ιατροδικαστής δεν εντόπισε αιτία θανάτου ούτε και προσδιόρισε επακριβώς ημερομηνία θανάτου.
Είχα την τύχη ή την ατυχία να λάβω κι εγώ μέρος σε πολλές από αυτές τις συζητήσεις στο διαδίκτυο. Και όχι μόνο. Γνώρισα και από κοντά πολλούς από εκείνους που ασχολιόντουσαν με το Λιαντίνη αλλά και αρκετά πρόσωπα που είχαν γνωρίσει και τον ίδιο πριν εξαφανιστεί.
Η εμπειρία αυτής της γνωριμίας είναι που ερμηνεύει και τον τίτλο της ανάρτησης... Λιαντινίαση!
Θα πρέπει εδώ να υπογραμμίσω ότι το φαινόμενο δεν ήταν γέννημα του διαδικτύου και μόνο. Από τον καιρό ακόμη που ο Λιαντίνης βρισκόταν ανάμεσά μας, υπήρχαν αρκετοί που στο πρόσωπό του έτρεφαν θαυμασμό έως υπερβολής. Τον ίδιο, υπάρχει η μαρτυρία, τον ενοχλούσε η κατάσταση αυτή και την περιέργραφε ως λιαντινίαση... Δικός του λοιπόν ο όρος και όχι δικός μας.
Δικός μας όμως, και πολύ δικός μας ο καημός από τη λιαντινίαση. Τόσο που λίγο έλειψε να την κολλήσουμε κι εμείς την ... ασθένεια. Διότι και ασθένεια είναι και κολλητική σε μέγιστο βαθμό.
Πέρασαν που λες τέσσερα χρόνια από την ανεύρεση του σκελετού, και έντεκα από την εξαφάνιση του Λιαντίνη. Στο διάστημα αυτό, ειδικά μετά το 2005, εγκλωβίστηκα κατ' επανάληψη σε διάφορα κυκλώματα που είχαν επίκεντρο το Λιαντίνη. Ήθελα να με ξεγελώ ότι αποτελούσε χρέος μου αφού τον είχα Δάσκαλο να λέω κι εγώ τη γνώμη μου σε όσους αναζητούσαν πληροφορίες...
Και βεβαίως παθιαζόμουν κι εγώ μαζί με όλους τους άλλους να μάθω και όσα δεν ήξερα, ει δυνατόν να βρω και τη λύση του μεγάλου αινίγματος.
Πέρασα από 40 κύματα. Και μερικά θα τα έλεγα και τσουνάμι.
Στις σπουδαιότερες στιγμές ανήκει σίγουρα και η γνωριμία μου με τη σύζυγο του Δημήτρη Λιαντίνη, τη Λου του, όπως ο ίδιος την αποκαλούσε. Μεγάλη τύχη. Γιατί κανένας άλλος δεν ξέρει για το Λιαντίνη και το έργο του όσα εκείνη.
Παράλληλα συνέχιζα να γράφω κατεβατά στο διαδίκτυο για το Δάσκαλο. Και να γνωρίζομαι με ανθρώπους... Κάποιοι δε δίστασαν να μου προτείνουν να αξιοποιήσω όσα γνώριζα γράφοντας βιβλίο. Μου έδιναν μάλιστα και συμβουλές να μη σπαταλώ την "πένα" μου στο διαδίκτυο. Ποιος δε θα ανέβαινε σε καλάμι με τέτοια σχόλια; Κόντεψα, ναι, να το πάθω κι αυτό...
Χρωστάω εδώ να πω ότι λίγο πριν γνωρίσω το Λιαντίνη είχα ένα σοβαρό ατύχημα. Κατά λάθος επέζησα. Εκείνο το έντονο βίωμα της επαφής με το θάνατο, έπαιξε το δικό του ρόλο στη μετέπειτα γοητεία μου από τη διδασκαλία του Λιαντίνη. Αν και δεν ήταν και η πρώτη φορά που ο θάνατος με απασχολούσε... Ίσως όμως και ακριβώς γι' αυτό. Στην πραγματικότητα το ατύχημα μου αποκάλυψε βίαια την αλήθεια που αργότερα μου δίδαξε ο Λιαντίνης έμπεδα και γεωμετρημένα.
Αργότερα κατάφερα να τον "συναντήσω" και σε άλλα πεδία. Ο θάνατος όμως ήταν το κυρίαρχο και το πρωταρχικό. Με αποκορύφωμα το πώς μπορούμε να νικήσουμε το φόβο του θανάτου.
Να όμως που η συστηματική επαφή με τη ... λιαντινίαση, με έκανε πολλές φορές να χάσω το βασικό στόχο. Να στραφώ και να ψάχνω πράγματα όχι μόνο δευτερεύουσας αξίας αλλά και ανούσια μερικές φορές.
Ενώ έτσι είχαν τα πράγματα, και βούλιαζα κάθε μέρα και πιο κάτω, οι θεοί με λυπήθηκαν. Κι έστειλαν στα πόδια μου μια σκάλα! Τι πέσιμο! Ανεκδιήγητο και άκρως αινιγματικό πώς κατάφερα να γλιτώσω. Όχι μόνο το θάνατο το βιολογικό μα κυρίως τον άλλο, τον νοητικό.
Και για το εμπεδώσω, πως ο θάνατος είναι όλη η ουσία, ακολούθησαν με ραγδαίο τρόπο θάνατοι αγαπημένων προσώπων, σοβαρά ατυχήματα, επικίνδυνες στιγμές που έβλεπα εκείνους που λατρεύω να βρίσκονται ένα βήμα από το τέλος τους... Δεν ήταν άνοιξη φέτος αυτή.
Και δεν ήμουν ίδια πια κι εγώ. Ξαφνικά ξύπνησα από τη λήθη και με άλλα μάτια άρχισα να βλέπω τον κόσμο. Με εκείνα που τον έβλεπα και όταν παρακολουθούσα το Λιαντίνη και με όλη την εμπειρία και τη γνώση που ακολούθησε. Το αίνιγμα δεν ήταν πια αίνιγμα. Ήταν δώρο.
Κι εγώ έτοιμη πια να κάνω κάτι που απέφευγα χρόνια. Να επισκεφθώ τον τάφο του. Στις Κεχρεές Κορινθίας. Εκεί με οδήγησαν μόνα τους θαρρείς τα βήματά μου την ίδια μέρα που είχε εξαφανιστεί, την 1η του Ιούνη. Που για πρώτη φορά από τότε ήταν και πάλι Δευτέρα.
Εκεί, στο νεκροταφείο, έκλεισε ένας τεράστιος κύκλος. Και άνοιξε φυσικά ο επόμενος. Ένας κύκλος που ιδέα δεν έχω πού θα με βγάλει. Σίγουρα όμως δε χωρά ο κύκλος αυτός ούτε κόκκο λιαντινίασης. Σαφώς και λιαντινόπληκτους. Μόνο το έργο του Λιαντίνη, η φιλοσοφία του. Και μόνο με ελεύθερη ματιά και σκέψη.
Διότι αν κάτι με δίδαξε αυτό το διάστημα είναι πως όσο η λιαντινίαση οργιάζει, τόσο το έργο του Λιαντίνη θα στέκεται μακριά από τους ανθρώπους. Με τα φώτα στραμμένα μονόπλευρα στο αίνιγμα του θανάτου του ή άλλες λεπτομέρειες της ζωής του δεν αφήνουμε τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον πραγματικό Λιαντίνη. Μόνο τον άνθρωπο...
Αν κάτι όμως ξεκόρμισε τον άνθρωπο αυτό από το μεγάλο πλήθος ήταν ο στοχασμός του. Και όχι όλα τα άλλα που λίγο ως πολύ μοιάζουν με των κοινών ανθρώπων τις ζωές. Ή έστω και των ποιητών...
Σήμερα, επέτειο της γέννησής του, αυτό ας θυμόμαστε. Δε γιορτάζουμε τη βιολογική γέννηση. Αλλά θυμόμαστε και τιμούμε τον άνθρωπο που κατάφερε να αρχιτεκτονήσει μια πλήρη μελέτη θανάτου.
Κι αν η μελέτη κατέληξε στο αίνιγμα της 1ης Ιούνη του 1998, είναι ίσως γιατί έτσι ακριβώς έπρεπε να κλείσει. Απροσδιόριστα. Λέξη κλειδί για την κατανόηση αυτού του μυστηριώδους ανθρώπου.
"Η απροσδιοριστία, η αρχή της απροσδιοριστίας. Αυτή που αρκεί να μας αποκαλύψει ότι ανάμεσα στο αν αυτοκτόνησε ή δεν αυτοκτόνησε ο Λιαντίνης, στέκει η δική του αλήθεια. Και δεν κρύπτει ούτε λέγει, μόνο σημαίνει.
Η Απροσδιοριστία είναι το Αλφαβητάριο του βιβλίου της φύσης. Ο μεγάκοσμος την κρύβει στο υποθετικό σημείο αναστροφής του βέλους του χρόνου. Όταν θα συμβεί η αντιστροφή από τη διαστολή στη συστολή της πορείας του σύμπαντος. Ο μακρόκοσμος τη λέγει σ' ένα εκατομμύριο εκατομμύρια παραδείγματα. Ο μικρόκοσμος τη σημαίνει στο Δέλτα του πε και του κιου του ηλεκτρονίου.
Η Απροσδιοριστία "ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει". Σύμφωνα με την πρώτη σύλληψή της από τον Ηράκλειτο. "
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, 131
Το ίδιο - αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα - σημαίνει και το αίνιγμα του Λιαντίνη. Εκατό χρόνια να ψάχνουμε άκρη δεν πρόκειται να βρούμε. Κι ας νομίζουν κάποιοι λιαντινόπληκτοι πως κατάφεραν να αποκωδικοποιήσουν το Λιαντίνη ή ακόμη χειρότερα να πιστέψουν πως αυτό αποτελεί την ουσία του.
Ναι, καταλαβαίνω πως τους λείπουν πολλές ψηφίδες... Αλλά και τις ψηφίδες να βρουν τους βεβαιώνω ότι το αίνιγμα αίνιγμα θα παραμείνει και μάλιστα μεγαλύτερο.
Νιώθω πραγματικά τυχερή που η εύνοια της τύχης (και όχι μόνο της τύχης) μου χάρισε και την άλλη, τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Όμως δε θα αρκούσε αυτό αν την κάθε στιγμή δε μνημόνευα το τελευταίο του πρόσταγμα:
ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΓΡΥΠΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
Ναι, τελικά δε μας γέλασε. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να δει την τελευταία του ώρα. Και όποιος θέλει να δει, να νικήσει την άγρια τυφλωμάρα του, μόνο για το δικό του θάνατο πρέπει να ψάχνει και να αναζητά. Όχι για του Λιαντίνη. Αυτό εξάλλου συνιστά γνήσια φιλοσοφία. Τα άλλα ανήκουν στη σφαίρα της αστυνομίας και της Αγκάθα Κρίστι.
_____________
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ HOMA EDUCANDUS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου