Καίγεται ο Υμηττός

Νομίζαμε ότι τον είχαν κάψει πια ολόκληρον. Για τον Υμηττό μιλάμε. Και όμως... τους είχε γλιτώσει μια γωνίτσα πράσινη.


Σήμερα έλαβαν την απόφαση να την εξαφανίσουν κι αυτή. Οι φίλοι που έφτασαν ως τον τόπο του εγκλήματος μιλάνε για δέκα τουλάχιστον εστίες... Για γκαζάκια... και για σχέδιο εμπρησμού...


Το κλεινόν άστυ... Ποιο κλεινόν; Το κατακαημένο και το κατακαμένο και το νεφοσκεπές και το πνιγμένο στους καπνούς...



Δε λέγαμε να το ξαναζήσουμε αυτό. Να βλέπουμε τους καπνούς ακόμη και τις φλόγες από τα μπαλκόνια της μεγαλούπολης...

Το ελικόπτερο, σαν μοναχικός καβαλάρης, πήγαινε πέρα δώθε, θάλασσα - βουνό, προσπαθώντας να περιορίσει τι; Και πού; Μέσα στη χαράδρα; Και για πόση ώρα; Είναι ήδη 8.24 μ.μ..... Πόσο μπορούν ακόμη να πετάξουν τα λιγοστά αεροπλάνα που επιχειρούν και το ένα ελικόπτερο;

Οι πυκνοί καπνοί έκαναν κι αυτοί την ίδια διαδρομή... από το βουνό μέχρι κάτω τη θάλασσα. Όλα τα νότια προάστια της πόλης πνιγμένα...

Το ελικόπτερο δε διακρίνεται πια. Έχει χαθεί μέσα στους καπνούς. Ήρωες. Είναι πραγματικά ήρωες οι πιλότοι των πυροσβεστικών ελικοπτέρων και αεροπλάνων...

Η νύχτα πλησιάζει και οι καπνοί όλο και φουντώνουν. Πόσο θα εξαπλωθεί στη διάρκεια της νύχτας; Και προς τα πού; Στο μεταξύ μαθαίνουμε ότι καίγεται και ο Μαραθώνας και το Μαρμάρι.

Επιτέλους το ελικόπτερο έφτασε πάνω από την εστία - τη μία από τις πολλές - και κάνει ρίψη νερού...

Τι να σου κάνει και η ρίψη; Όταν η πυρκαγιά είναι τόσο εξαπλωμένη, μπορεί να κάνει τίποτε μια ρίψη νερού;

Αχ, Αθήνα. Πόλη της Παλλάδας... ή μάλλον της λαμπάδας. Γιατί σαν λαμπάδα καίγεσαι και λιώνεις...



Και να σκεφτείς πως απόψε είχε αναγγελθεί συναυλία εκ μέρους των εθελοντών της δασοπροστασίας του Υμηττού... Για να θυμίσουν πως φτάνει η επικίνδυνη περίοδος. Δεν πρόλαβαν. Ο κίνδυνος έφτασε νωρίτερα φέτος...

Και μόλις μια βδομάδα μετά τις εκλογές... Μπορεί κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι να βαρέθηκαν να φτάσουν ως την κάλπη ή να πίστεψαν πως δεν αξίζει το κόπο, οι εμπρηστές όμως και όσοι προσπαθούν να κόψουν οικόπεδα στην πλάτη του βουνού, δε βαριούνται καθόλου. Νωρίς νωρίς ανασκουμπώθηκαν και έπιασαν δουλειά.

Εμείς; Εμείς πιάνουμε μια παγωμένη μπίρα, ξαπλάρουμε στον καναπέ και λέμε:

- Τς τς τς... Όλα θα τα κάψουν. Τίποτα δε θα αφήσουν...

Αυτοί τίποτα. Κι εσύ τίποτα. Εννοώ τίποτα δεν κάνεις. Μόνο κάθεσαι και κοιτάς ως άλλος Νέρωνας... Εκείνος τη Ρώμη κι εσύ την Αθήνα.

Ως πότε;

Ως πότε θα μένουμε εκ του μακρόθεν να εκφράζουμε δήθεν λύπη και επί της ουσίας τον ωχαδερφισμό και το πέρα ... καίγεται;