Και τώρα που έπαυσα να είμαι υπάλληλος και ο λόγος μου να υπακούει σε κώδικες δεοντολογίας θα ήθελα δημόσια να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους που με βοήθησαν να αντέξω για 39 χρόνια το δασκαλίκι. Υπογραμμίζοντας πως για μένα η εκπαίδευση αποτέλεσε φυλακή και κάτεργο που όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και λιγότερο το άντεχα. Η αλήθεια είναι πως δεν έκανα για εκπαιδευτικός. Το ναυτικός μου ταίριαζε καλύτερα. Η ανεργία των ναυτικών στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και οι γκρίνιες της μάνας μου και του τότε αρραβωνιαστικού μου με έκαναν να παρατήσω τα καράβια και να στραφώ σε ένα επάγγελμα που με στένευε αφόρητα και με καταπίεζε. Ευτυχώς που κάποιοι μου άπλωσαν το χέρι όταν το χρειαζόμουν και κατάφερα να φτάσω στην αφυπηρέτηση. Θα προσπαθήσω να τους θυμηθώ όλους:
1. Πρώτα πρώτα οφείλω να ευχαριστήσω τους μαθητές μου. Όχι τυπικά και όχι όλους. Εδώ λέμε αλήθειες και όχι λόγια που αρέσουν και κάνουν καλή εντύπωση. Και να προσθέσω ότι τίποτε δε με πόνεσε περισσότερο από την αχαριστία κάποιων παιδιών. Μετρημένα στα δάχτυλα μεν αλλά αναμμένα κάρβουνα στην καρδιά μου όσα χρόνια και αν περάσουν. Κακία δεν τους κρατώ, παιδιά ήταν...
Στον αντίποδα ξεχώρισαν με την αγάπη τους κάποια παιδιά που ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που δεν τα βρόντηξα και παρέμεινα δασκάλα. Ονόματα δεν μπορώ και δε θέλω να πω. Θα τους θυμάμαι όμως μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
Χρωστώ όμως και μία μεγάλη συγνώμη σε όσα παιδιά στενοχώρησα και πίκρανα έστω και άθελά μου. Ιδίως στην Αριστέα, τη Μάτα, τον Μανόλη και τον Γιωργάκη. Είπαμε να λέμε αλήθειες και όχι να παριστάνουμε τους αλάνθαστους.
2. Την κυρία Σοφία Λιάκου από την Ηγουμενίτσα. Μητέρα μαθητή μου. Με την αγάπη της με στήριξε στις δύσκολες καταστάσεις που πέρασα στην Ηγουμενίτσα. Μακριά από τους δικούς μου και σε μια πόλη που ελάχιστους γνώριζα.
Με τη Σοφία στην Ηγουμενίτσα. 2013.
3. Τον τελευταίο μου προϊστάμενο, τον κ. Κουμέντο Γιάννη από τη Νίσυρο, Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δ΄ Αθήνας, για την τεράστια στήριξη όταν κονταροχτυπήθηκα με τον καρκίνο. Μακάρι όλοι οι εργαζόμενοι να είχαν τέτοιους προϊσταμένους στις δύσκολες ώρες. Και φυσικά και τους συναδέλφους στο 8ο Δημοτικό του Παλαιού Φαλήρου. Δεν ξεχνώ πόσο μου συμπαραστάθηκαν!
4. Την κ. Παναγιώτα Καβούρη, την καλύτερη σχολική σύμβουλο που συνάντησα ως εκπαιδευτικός. Πόση αγάπη, πόση στήριξη πήρα από την αγαπημένη κ. Τούλα!!!
5. Την κ. Μαρία Αντωνάτου, διευθύντρια σε σχολείο που εργάστηκα στην Καλλιθέα το 2009. Γιατί στάθηκε λαμπρό παράδειγμα διευθυντή και με ενέπνευσε να συνεχίσω.
6. Τους συναδέλφους από το ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Α΄ θμιας εκπαίδευσης Θεσπρωτίας! Όλους και από όλες τις παρατάξεις! Και μαζί και τον Διευθυντή Εκπαίδευσης κ. Κωνσταντίνο Νάτση. Αλλά και την τότε σχολική σύμβουλο των νηπιαγωγών, την κ. Μαρίνα Μπέση.
7. Δεν πρέπει να ξεχάσω και τον σχολικό σύμβουλο που στα πρώτα μου βήματα μου έμαθε να διδάσκω στην Α΄ Δημοτικού, τον κ. Βλάσση Τεμπέλη! Φωτεινό παράδειγμα εκπαιδευτικού από τον καιρό που τον είχα γνωρίσει στα Πρότυπα της Ραλλείου ως δάσκαλο την εποχή που σπούδαζα.
8. Τους γονείς των μαθητών μου στο 15ο ΔΣ Νέας Σμύρνης. Το 1988. Τιμή μου που συνεργάστηκα μαζί τους!
9. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στην Μαίρη Αλατζά! Και για τα χρόνια που είχα τη Σοφούλα της αλλά και μέχρι σήμερα! Δεν υπάρχουν λόγια να ανταποδώσουν την αγάπη που μου έχει προσφέρει.
Η Ρούλα εξ αριστερών και η Μαίρη Αλατζά στη μέση.
10. Τη γλυκιά μου Ρούλα Λιάνου. Τον άγγελό μου. Που δυστυχώς άνοιξε τα φτερά της και έφυγε... Θα τη θυμάμαι όσο ζω!
10. Τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ μου! Που μου χάρισαν απερίγραπτες στιγμές ικανοποίησης χάρη στη συμμετοχή τους στην περιβαλλοντική οργάνωση HELMEPA JUNIOR! Και φυσικά την ίδια την Helmepa και ειδικά τον κ. Δημήτρη Καζά!
Τα Μικρά Τερατάκια στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Για τα 15χρονα της Helmepa.
Παρουσία υπουργών, πρέσβεων κλπ.
Στο Ναυτικό Μουσείο, έκθεση ζωγραφικής της Helmepa Junior.
Δεξιά το έργο ζωγραφικής που έφτιαξαν τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ
και πήρε το Α΄ βραβείο πανελλαδικά το 2006.
11. Τον κ. Γιάννη Ξουρή! Σχολικό Φύλακα και τον καλύτερό μου φίλο στα 39 χρόνια στα σχολεία. Πόση βοήθεια! Δεν υπάρχουν λόγια!
Ο γλυκός μου κ. Γιάννης
12. Τον κ. Μπάμπη Πελεκανάκη, διευθυντή μου στο 7ο ΔΣ Νέας Σμύρνης. Και κοντραριστήκαμε και τα βρήκαμε. Γιατί ήξερε ο άνθρωπος αυτός να αναγνωρίζει τα λάθη του χωρίς το τουπέ του στελέχους.
13. Τον αείμνηστο καθηγητή μου στη Ράλλειο, τον Χρήστο Παίδαρο. Με το γλυκό του λόγο σε μας που τότε ξεκινάγαμε το δασκαλίκι.
14. Τη μαθήτριά μου κ. Έλλη Σταύρου. Που με θυμήθηκε και έγραψε ευχαριστίες για μένα στην Πτυχιακή της εργασία. Με έκανε να αισθανθώ μεγάλη ικανοποίηση όσο και περηφάνια για τις επιτυχίες της. 
15. Τους ξεχωριστούς συμβούλους που με τα σεμινάριά τους νιώθω ότι μου πρόσφεραν πολλά. Τον κ. Κωνσταντίνο Μιχαλά, στην Ηγουμενίτσα. Τον κ. Αδριανό Μουταβελή, της ειδικής αγωγής. Και φυσικά τον κ. Νίκο Καμήλο, που από σήμερα βγαίνει κι εκείνος στη σύνταξη.
Οικία Γληνού. Σεμινάριο με τον Νίκο Καμήλο για την
Ιστορία της Εκπαίδευσης. Νομίζω ήταν 2019.
16. Τους υπευθύνους σχολικών δραστηριοτήτων και τους συναδέλφους που εργάζονται στα ΚΠΕ. Πολύτιμο το έργο τους και η βοήθειά τους! Ειδικά στο ΚΠΕ Κέρκυρας! Εκεί που ένιωσα περήφανη που είμαι δασκάλα και Ελληνίδα!
17. Και πάνω από όλους τον Δάσκαλό μου τον Δημήτρη Λιαντίνη. Χωρίς αυτόν θα είχα μείνει με τα μάτια του βοδιού και ιδέα δε θα είχα τι θα πει δάσκαλος.
Τελειώνοντας να ζητήσω συγγνώμη από όσους πίκρανα με τη συμπεριφορά μου. Που ομολογώ ότι υπήρξε αρκετές φορές οξύθυμη. Όμως το παραδέχομαι πως αν χρειαζόταν και πάλι θα έβαζα τις φωνές και θα σήκωνα επανάσταση για όσα θεωρούσα στραβά. Καλώς ή κακώς δεν έμαθα να υποκρίνομαι. Ούτε να σκύβω το κεφάλι στην αδικία και στους τσαμπουκάδες οιουδήποτε. Και φυσικά καθόλου δε μετανιώνω που παραιτήθηκα από υποδιευθύντρια το 2018 και βεβαίως που ζήτησα μετάθεση το 2022. Και πολύ το άργησα.
