Στην επιστροφή έμαθα πως την ώρα της παρέλασης έγιναν πράγματα και θαύματα. Οι μαθητές έβρισαν τους επισήμους και τους μούντζωσαν. Κατόπιν αυτών ο Δήμαρχος της πόλης αποχώρησε από το χώρο της παρέλασης σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Να μου επιτρέψει λοιπόν κι εμένα να διαμαρτυρηθώ. Ως επισκέπτρια της πόλης του μια τέτοια μεγάλη μέρα.
Περνώ λοιπόν από το Ηρώο, όλα γιορτινά και όλα καθωσπρέπει:
Σωρός τα δάφνινα στεφάνια και η γαλανόλευκη να κυματίζει.
Περνώ και από τη Μεραρχία, όλα στολισμένα και γιορτινά.
Απέναντι το Δημαρχείο, σημαιοστολισμένο κι αυτό με όλα τα πρεπά...
Κι έπειτα το μάτι σταματά σε έναν τοίχο δίπλα στη Μεραρχία και απέναντι από το Δημαρχείο:
Ούτε μια ώρα στο στρατό λοιπόν! Στον ίδιο στρατό που αν δεν πολέμαγε η Ήπειρος θα ήταν ακόμη μια επαρχία της Τουρκίας.
Αυτό δεν σας ενόχλησε κ. Δήμαρχε; Να διατάξετε να πάρουν λίγο ασβέστη, να πάρουν σφουγγάρια και να το καθαρίσουν;
Και καλά αυτό... θα μου πεις γεμάτη συνθήματα είναι η πόλη τι να πρωτοκαθαρίσει και ο Δήμος. Έστω και αν το συγκεκριμένο αφενός είναι απέναντι από την πόρτα σας και αφετέρου αποτελεί προσβολή για τη μέρα της εθνικής γιορτής...
Αμ το άλλο; Που συνάντησα κάτω στις όχθες της λίμνης;
Ο Μαβίλης, κ. Δήμαρχε. Ξέρετε εγώ για το Μαβίλη ήρθα προχτές στην πόλη σας. 160 χλμ ταξίδι για να πω από κοντά το ευχαριστώ στον ποιητή. Που έδωσε το αίμα του για να είναι η δική μας γη λεύτερη.
Υπάρχουμε και τέτοιοι τύποι, γραφικοί για τους άλλους, στη χώρα. Που επιμένουμε να γιορτάζουμε τις εθνικές γιορτές δίχως φανφάρες και ταραταντζούμ. Άνθρωποι που πικραινόμαστε βαθύτατα να βλέπουμε ένα άγαλμα σε τέτοια κατάντια.
Καταλερωμένο από τους βάνδαλους και ξεχασμένο από τους επίσημους μια τέτοια μέρα. Ούτε κλαράκι πράσινο στον ποιητή. Που δίδαξε με το ήθος του όχι μόνο τι κάνουν οι Έλληνες εν καιρώ πολέμου αλλά και ως βουλευτής άφησε εποχή με το πολιτικό του ανάστημα.
Σήμερα, εποχή της κατολίσθησης όλων των αξιών, αν θέλατε ως Δήμαρχος να διδάξετε ήθος στα παιδιά της πόλης σας, δε θα είχατε παρατήσει στο έλεος το άγαλμα του ήρωα. Γιατί ήρωες σαν το Μαβίλη είναι η απάντηση σε όσα σήμερα υποφέρουμε ως χώρα. Αλλά δικαίως τα τραβάμε αφού φτάνουμε στην απαξίωση εκείνων που θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς λεύτερη πατρίδα. Και δικαίως υποστήκατε κι εσείς την μήνι των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, σας το λέω ως εκπαιδευτικός, είναι όντα μιμητικά. Τη δική σας έλλειψη σεβασμού μιμήθηκαν. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Εκτός και νομίζετε πως η μούντζα των παιδιών είναι βαρύτερο αμάρτημα από την αδιαφορία των αρμοδίων να τιμούν τους ήρωες μιας πόλης. Αυτά τουλάχιστον έχουν το ελαφρυντικό της ηλικίας τους. Εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε κανένα.
