Παίρνω πρώτο τηλέφωνο στη ΔΕΥΑΗ. Κάποιος βαριεστημένος υπάλληλος μου απαντάει ότι δεν ξέρουν τι συμβαίνει. Και θα το δούνε...
Λέω τι θα δείτε; Δεν ξέρετε τι πρόβλημα υπάρχει;
Όχι, δεν ήξεραν.
Με ζώνουν τα φίδια. Και προσπαθώ να βάλω μπροστά το καινούριο βαρέλι νερού. Τζίφος. Ίσα που στάζει.
Παίρνω τον υδραυλικό. Έτσι κι έτσι του λέω. Για πρώτη φορά από τη μέρα που μου έβαλες το βαρέλι έχουμε διακοπή αλλά νερό από το βαρέλι γιοκ!
Δεν μπορεί, μου λέει. Δε θα άνοιξες το διακόπτη.
Μωρέ τον άνοιξα το διακόπτη, αλλά νερό λέμε δε βγαίνει.
Αρχίζει να μου λέει διάφορες δικαιολογίες για βαλβίδες που μπορεί να έχουν κολλήσει και αρχίζω κι εγώ να τα παίρνω. Όταν σκας 300 ευρώ για τέτοια ιστορία, έχεις την απαίτηση να δουλέψει τουλάχιστον την πρώτη φορά που θα το χρειαστείς. Κι όχι να μείνεις και πάλι στα κρύα του λουτρού. Δηλαδή ποια κρύα και ποια ζεστά; Στον αέρα τον κοπανιστό έμεινα και πάλι.
Το κλείνουμε το τηλέφωνο και δεν ξέρω τι να κάνω. Αγιασμός αύριο. Πώς θα πάω στη δουλειά μου; Άπλυτη και άλουστη;
Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο υδραυλικός. Να βγάλω λέει το σιτάκι από τη βρύση μπας και έχει μαζέψει άλατα. Το βγάζω και το σιτάκι, καθαρίζω με το νύχι τα άλατα και πάλι τζίφος. Πουθενά νερό.
Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο. Αυτή τη φορά μου δίνει άλλη ερμηνεία. Πως δεν παίρνει μπροστά το βαρέλι γιατί έχει ακόμη μια ελάχιστη ροή το δίκτυο.
Βγαίνω έξω. Κλείνω τον κεντρικό διακόπτη. Ξανά στη βρύση. Ξανά αέρας κοπανιστός.
Αρχίζω να τρελαίνομαι. Προσπαθώ να βρω τουλάχιστον άλλον υδραυλικό που να μπορεί να πεταχτεί στο σπίτι να δει τι τρέχει. Γιατί είναι να τρελαίνεσαι όταν έχεις στην ταράτσα 1 κυβικό νερό και στη βρύση ούτε γραμμάριο.
Αδύνατον. Κυριακή απόγευμα ποιος υδραυλικός είναι σπίτι του...
Παίρνω πάλι τη ΔΕΥΑΗ. Μπας και βρήκαν τη βλάβη. Επιτέλους ναι. Σπασμένος αγωγός. Και θα τους πάρει ώρεςςςςςςςς. Πόσες; Σιγά μην ξέρουν!!!
Ξανά τον υδραυλικό. Έτσι κι έτσι του λέω. Δε φταίει η ελάχιστη ροή από το δίκτυο και έχει σπάσει αγωγός που θα πάρει ώρεςςςςςςς να φτιαχτεί. Επιτέλους φιλοτιμείται και αποφασίζει να πεταχτεί να δει τι συμβαίνει.
Σε πέντε λεπτά ήρθε. Δίπλα μένει... Ανοίγει τη βρύση και παίρνει κι αυτός μια γερή δόση αέρα.
Κοιτάει και το διακόπτη του βαρελιού, εντάξει κι αυτός...
Πάμε βαρέλι, λέει.
Πάμε.
Φτάνουμε στην ταράτσα. Κοιτάει τους εκεί διακόπτες μπας και τους είχαν ξεχάσει κλειστούς. Αμ δεεεεε. Μια χαρά κι αυτοί.
Ανοίγει και το καπάκι!
Τον πιάσαμε τον κλέφτη! Ούτε σταγόνα στο βαρέλι!!!
Τι να βγάλει λοιπόν το καημένο εκτός από αέρα;;;
Το χάλασες μου λέει το νερό...
Ποιο χάλασα; Όλο το απόγευμα στο κομπιούτερ ήμουν. Ούτε πλύθηκα, ούτε έπλυνα, ούτε μαγείρεψα, ούτε πλυντήριο έβαλα. Πού πήγε το νερό??? Οέο???
Δόξα τω θεώ ανθυποπλοίαρχος σε γκαζάδικα ήμουν στα νιάτα μου. Και κάτι ξέρω από σωλήνες και υγρά. Τι νερό, τι πετρέλαιο...
Δε με λες, του κάνω, βαλβιδούλα μη επιστροφής έχεις βάλει;;;
Γιατί εγώ νερό δε χάλασα και το νεράκι βενζίνη δεν είναι να εξατμίστηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κάπου πήγε το νερό...
Αλλάζει δέκα χρώματα και προσπαθεί να τα μπαλώσει. Πως είχε λέει και γι' αυτό δεν έβαλε.
Α, μάλιστα. Είχε. Την έλεγξε όμως αν δουλεύει;;;
Με πάει στο φωταγωγό και μου δείχνει την υποτιθέμενη βαλβίδα μη επιστροφής. Και υπόσχεται αύριο να πεταχτεί να την αλλάξει...
Αύριο. Τώρα όμως τι κάνουμε; Τουμπεκί ψιλοκομμένο...
Και αύριο ρεζίλι στη δουλειά. Γιατί σιγά μη φτιάξει μέσα στη νύχτα τη βλάβη η ΔΕΥΑΗ.
Το διάολό μου και την απόφασή μου πανάθεμα να φύγω από την Αθήνα και να έρθω στην Ηγουμενίτσα. Μωρέ, κι εκεί δίκτυο νερού παλιό είχαμε. Αλλά το χάλι της Ηγουμενίτσας όχι.
Άντε να περάσουν τα δυο χρονάκια. Και μετά θα σου εξηγήσω. Αριβεντέρτσι Θεσπρωτία με τα χίλια σου προβλήματα. Ήπειρος τόπος να ζεις;;;;;;;; Ήπειρος τόπος να βασανίζεσαι.
Αθήνα και πάλι Αθήνα. Με την εγκληματικότητά σου, το νέφος σου, το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και όλα όσα νόμιζα πως δεν αντέχω πια. Τελικά αυτό που δεν αντέχω είναι ένα σπίτι χωρίς νερό.
Ουπςςςςςς! Έκπληξη! Καθώς ούτε τα κουνούπια αντέχω στην πόλη αυτή, και παρότι το σκεφτόμουν να βάλω αλοιφούλα, πώς θα έπλενα μετά τα χέρια μου; διακόπτω όσα έγραφα πριν και μπαίνω μέσα. Δε δοκιμάζω, λέω, και τη βρύση; Και ω του θαύματος. Ώρα δέκα παρά επιτέλους τρέχει νερό. Λίγο αλλά νερό! Γιούχου! Θα κάνω μπάνιο και θα λούσω μαλλί!
Δεν ξέρω πώς το έπαθε η ΔΕΥΑΗ και τα κατάφερε, αλλά να είναι καλά το προσωπικό της που δε μας άφησε όλη τη νύχτα χωρίς νερό.
Έφυγααααααα. Τρέχω στο μπάνιο.
Και όσα είπα για την Αθήνα, ισχύουν. Δύο χρονάκια είπα πριν; Χμ μη σου πω και σε ένα. Θα μου κόψουν ένα χαράτσι γύρω στα 900 ευρώ αλλά τι ψυχή έχουν μπροστά σε τόσα άλλα χαράτσια που πληρώνω εδώ;
Και όποιος διαβάζει μην κάνει τη βλακεία και αφήσει την Αθήνα για την επαρχία. Τελικά ναι, Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα!!!
