"Έφυγε" προχτές, Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου 2020, ο συνταξιούχος καθηγητής των ΤΕΙ Πειραιά, Γιώργος Καπόγιαννης. Χτυπήθηκε ύπουλα από την πανδημία της εποχής και δυστυχώς ο οργανισμός του δεν κατάφερε να νικήσει τον φονικό ιό. Γεννημένος στα 1945 και μεγαλωμένος στην μεταπολεμική Αθήνα, με γονείς από την Αρκαδία και τη Νεάπολη Λακωνίας, τα Βάτικα, που πολύ αγάπησε και ο ίδιος.
Σπούδασε Ηλεκτρολόγος στο λεγόμενο τότε Μικρό Πολυτεχνείο και αργότερα στη ΣΕΛΕΤΕ για να ακολουθήσει καριέρα εκπαιδευτικού. Δίδαξε επί σειρά ετών εργαστηριακά μαθήματα στην ΣΤΕΦ - τμήμα Ηλεκτρολογίας των ΤΕΙ Πειραιά. Λάτρευε να διδάσκει τα μυστικά του Ηλεκτρισμού στα νέα παιδιά και προσπαθούσε πάντα να ακολουθεί τις τεχνολογικές εξελίξεις και όχι να μένει σε όσα έλεγαν οι σκονισμένες σελίδες των εγχειριδίων. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους σπουδαστές του και συχνά έκανε παρέα μαζί τους και εκτός σχολής. Αντίθετα τον ενοχλούσαν πολύ τα κάθε είδους λαμόγια, που εκμεταλλεύονταν τη θέση τους για να βγάζουν χρήματα ή αδικούσαν τους σπουδαστές.
Χαρακτηριστικό του η αγάπη του για την ξένη μουσική της δεκαετίας του '60 και δεινός χορευτής του ροκ εντ ρολ και άλλων παρόμοιων χορών. Στα νιάτα του είχε μαζί με τον δίδυμο αδερφό του τον ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό GAK, με χιλιάδες φανατικούς ακροατές και έπαιζε στα πέντε δάχτυλα τραγουδιστές, συγκροτήματα, κομμάτια... Το It's my life των Animals ήταν το πολυαγαπημένο του όμως η καρδιά του ήταν χαρισμένη στους Ρόλινγκ Στόουνς.
Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς μουσική. Κατοικώντας μάλιστα δίπλα στο γνωστό ζαχαροπλαστείο της Σόνιας στην Αλεξάνδρας, είχε γνωρίσει από κοντά και όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο της Αθήνας που σύχναζε εκεί και είχε δημιουργήσει αρκετές φιλίες με καλλιτέχνες.
Όργωνε με τα πόδια το κέντρο της Αθήνας, ποδηλάτης στα νιάτα του και κρατώντας άριστη φυσική κατάσταση και στην ώριμη ηλικία, αλλά και με το μικρό του fiesta όλα τα νησιά. Ιδιαίτερη προτίμηση στη Μύκονο του χτες αλλά και στην Ανάφη του σήμερα. Ροκάς ως τα βάθη της ψυχής του και παρά την καλή οικονομική κατάσταση που κληρονόμησε από την οικογένειά του, πάντα λιτός στον τρόπο ζωής του. Τα χρήματα τού ήταν αδιάφορα, περισσότερο τον ένοιαζε να ακούσει ένα σπάνιο κομμάτι μουσικής ή να εντοπίσει μια βιοτεχνία με ηλεκτρολογικό εξοπλισμό για να πλουτίσει το εργαστήριό του στη σχολή.
Ευαίσθητος σαν μικρό παιδί δεν είχε καθόλου αντισώματα στην αγένεια και στην αδικία. Λόγω της καλοσύνης του ήταν δυστυχώς επιρρεπής στην εκμετάλλευση των άλλων και παρότι πικραινόταν πολύ, σπάνια αναζητούσε το δίκιο του. Τα κατάπινε όλα ώσπου κάποια στιγμή θρονιάστηκε ο διαβήτης στη ζωή του. Μοιραία ασθένεια όπως φάνηκε με την έλευση της πανδημίας.
Ήταν βέβαια και η ηλικία του, κλεισμένα τα 75. Όμως αν δεν είχε προσβληθεί από τον κορωνοϊό, είμαι σίγουρη πως θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμη. Αθλητικός τύπος, είχε καταφέρει εδώ και χρόνια να κόψει το τσιγάρο, πρόσεχε τη διατροφή του για να μην ανεβαίνει το ζάχαρο. Ένα πράγμα δεν πρόσεξε όσο θα έπρεπε. Τα καφεδάκια στην καφετέρια της γειτονιάς του. Εκεί πρέπει να έγινε το κακό. Χωρίς να είναι και βέβαιο... Τι σημασία όμως έχει πια;
Το γεγονός είναι πως ο Γιώργος έφυγε. Δε θα τον ξαναδούμε. Και ο δίδυμος αδερφός του, και η κυρία Ντίνα που τον είχε κουναρημένο από μωρό και ως το τέλος στάθηκε βράχος δίπλα του - παρά την προχωρημένη ηλικία της - και οι φίλοι του, και οι εκατοντάδες σπουδαστές του που τον λάτρευαν, και οι καλοί του συνάδελφοι.
Και όσοι τον αγαπήσαμε πολύ. Σαν βόμβα έσκασε στα κεφάλια μας τη Δευτέρα η είδηση του θανάτου του. Κεραυνός εν αιθρία. Μπορεί να είχαν χωρίσει χρόνια πριν οι δρόμοι μας αλλά οι μεγάλοι έρωτες κρατούν για πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
Δεν κατάφερα να πάω στην κηδεία. Και δεν ήθελα. Δεν το μπορούσα να το μοιραστώ. Αργά το απόγευμα έφτασα στο νεκροταφείο. Για το στερνό αντίο. Στον Γιώργο και σε όσα ζήσαμε μαζί.
Τώρα, που το πρώτο σοκ πέρασε, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για εκείνον. Που δεν άφησε πίσω του οικογένεια, παιδιά και εγγόνια να τον θυμούνται. Ήταν όμως ένας καλός άνθρωπος και ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Πονόψυχος και υπόδειγμα εντιμότητας. Γεμάτος μουσική και έτοιμος πάντα να μας καταπλήξει με τις χορευτικές του δεξιότητες.
Καλό ταξίδι, Γιώργο μου...
